Ze had weer één van die nachten. Eén van die nachten die vaker op leken te borrelen wanneer het winter was. De periode waarin je je liever diep onder je dekens groef met een berg voer ernaast, om je eigen, nachtelijke winterslaap te kunnen houden. Maar wat nou als je niet zo een berg met voedsel binnen handbereik vanaf je bed had? Nou, dan ging je zo een berg halen, simpel als wat.
Dus, zoals de jongedame dat wel vaker had gedaan was ze op haar blote voeten de trap af geslopen in het holst van de nacht, opzoek naar haar prooien. En ze wist waar ze de kudde kon vinden. Stil als een muis was ze langs de patrouille van de leerkrachten gesneakt, precies wetend wanneer ze welke stap waar moest zetten om zo min mogelijk geluid te produceren. Ze wist duidelijk wat ze deed, want ze had flink geoefend. Ze kende elke trede die kraakte, elke houtplank die steunde en elke schaduw die de beste verstopplekken boden. Ze was één met de nacht. Geef d’r een zwarte cape en ze zou er zo meer door kunnen als Batman.
Succesvol was het haar gelukt om onopgemerkt in de grote zaal aan te komen. Geen ziel die haar had opgemerkt. Perfect. Met vlugge passen liep het meisje op een drafje door de zaal heen, enkel zachte tapjes achterlatend wanneer haar voeten de grond raakte. Haar stappen waren vlug, maar ze wist precies waar ze haar voeten neer moest zetten. Ze botste niet tegen een onaangeschoven stoel aan, zoals ze een tijdje terug wel had gedaan… Nee, het ging prima op deze manier. Behoedzaam tuurde het roofdier nog even door de duister beklede zaal voordat ze zich terugtrok in de keuken. Ze had de kudde bereikt en het viel niet meer te redden.

Het meisje had nog geen vijf minuten in de keuken gestaan of alle kastdeurtjes waren al open getrokken. De arme keuken werd helemaal verslonden er was geen snack die nog veilig was. Met een kaasstengel in haar mond gedouwd spitte Aislin de kastjes door en smeet ze alles dat er smakelijk uit leek te zien vanaf de verpakking op de grond in het midden van de keuken. Dat was haar schat, de buit die alleen maar vergroot werd. De booty. Het werd al een flinke stapel. Koekjes, snoepjes, drop, restjes van toetjes, zelfs de kroepoek werd aan de stapel toegevoegd. Alle snacks zouden aan de beurt komen. Het was dan allemaal misschien niet zo lekker als wanneer het vers gebakken was, maar ze zou het ermee doen. Nood brak wetten.
Met een tevreden blik (en nog steeds een half-opgegeten kaasstengel die heel charmant uit haar mond stak) bekeek Aislin de stapel aan junkfood wat ze bij elkaar gesprokkeld had. Haar eigen Mount Doom. Ze was er wel tevreden mee, maar er was één onderdeel dat er nog aan ontbrak. Het oog van Sauron, háár oog van Sauron; cake. Cake was de oppersnack en dat mocht natuurlijk niet aan haar berg met schatten ontbreken. Met een triomfantelijk hupsje transporteerde Aislin zich naar de koelkast, die ze met een grote zwaai opentrok om daar, in het koude licht… niet te aanschouwen waar ze op gehoopt had. Geen cake, geen lekkers, geen goddelijke goedheid. Het enige wat ze er vond was teleurstelling. “Fedomme,” mompelde het meisje met de kaasstengel in haar mond. Nou stond ze voor de keuze om of; het te nemen zoals het was en genoegen nemen met wat er in het midden van de keuken lag, óf; ze zou zeggen fuck it en ze zou zelf wel een cake gaan maken. Een cake die veel lekkerder en beter was dan zo een stom supermarktending. Dat tweede had natuurlijk wel haar voorkeur, maar als ze die aanpak zou nemen vergrootte het wel meteen de kans dat ze door één van de leerkrachten gepakt zou worden. En dat was ook niet helemaal de bedoeling. Maar ze wilde wel cake…
Besluiteloos staarde het meisje in de koelkast, alsof ze hoopte om het antwoord te vinden op die lege plek waar haar cake had moeten staan. Maar toen ze plots voetstappen dacht te horen werd ze uit haar trance gehaald. Als een geschrokken hert schoot ze weg bij de koelkast en richtte het meisje haar blik direct op de ingang van de keuken. Een leerkracht? Een leerling? Oh, wat als ze op haar booty uit waren!? Bescherm de booty! Gehaast griste Aislin een spatel die op het aanrecht lag, die ze vervolgens ‘dreigend’ voor zich hield. “Befleden op eige lisico!” dreigde ze. Wat een dappere strijder.

---
She's my riot girl
She's no minor threat
She's been bruised and bled
She's hanging on by a thread

Er was niks gevaarlijker dan een Aislin die haar buit wilde beschermen tegen hebberige, grijpgrage handjes. Ze zou haar schat beschermen en verdedigen met al haar kracht, ze zou de andere partij laten weten dat ze zich niet zomaar zou laten beroven. Ze zou beschermen wat van haar was! Als een ware ridder zwaaide het meisje met haar wapen in het rond, niet bang om de strijd aan te gaan met een mede student, die wellicht nog wel hongeriger was dan zij. Maar in deze wereld was het iedereen voor zich, het schoolleven was hard op die manier. En zij die van haar overwinningen probeerde mee te snoepen (letterlijk in dit geval) mochten daarvoor de hoogste prijs betalen.

Na haar eerste dreiging werd er al een vredesgebaar voor haar neus gehouden. Een Dikkie dik werd als een soort offer naar haar uitgestoken, waarna de woorden met de ‘ik kom in vrede’ geopperd werden. Hmm, die woorden had ze eerder ergens gehoord. Maar ze had geen tijd om in haar herinneringen te gaan graven om erachter te komen wanneer dat precies was. Ze moest zich nu bezighouden met de indringer en haar buit veilig houden, dat was het belangrijkste. Bedenkelijk beet Aislin het stuk kaasstengel die in haar mond stak af, waarbij ze de andere kant in haar vrije hand hield. “Daar heb ik zo mijn twijfels over, Shadowcrawler,” zei het meisje met een nog halfvolle mond. Wat een geniale bijnaam. Alle punten naar Aislin voor creativiteit en originaliteit!
Een hoofd kwam achter het rondvormige vredesoffer vandaan, een hoofd wat het meisje herkende in het zwakke licht. Het gezicht, de haarlokken met de verschillende kleuren, de groene ogen die niet zomaar te vergeten vielen, het prikkelde allemaal haar herinnering. Verbaasd stopte het meisje met kauwen en liet ze het allemaal even tot zich komen. Fucking shit, wat was toeval!? Ook haar tegenspeler leek even een momentje nodig te hebben om het tot zich te laten komen, maar het duurde niet heel lang eer dat ze een reactie op hun wederontmoeting kreeg. Nightstalker, hij was het nog niet vergeten. Een grijs speelde op haar lippen bij het horen van die bijnaam, waarna ze trots haar handen in haar zij zette, kind lichtelijk omhoog geduwd. “Nightstalker plundert niet, Nightstalker liberaliseert!” Zij was de held die het voedsel het meeste verdiende.
Een stap werd opzij gezet toen haar keukenmaatje naar binnen trad, om hem wat meer ruimte te geven. Die richtte zich op de koelkast, die ze wegens haar abrupte afschrikmanoeuvre was vergeten dicht te doen, oepsie. En natuurlijk kreeg ze daarna een opmerking over haar figuur. De opmerking over ‘hoe ze dat deed’ kreeg ze wel vaker, want aankomen deed het meisje niet. Ze was één van die types. Veel bewegen en een snelle vertering hebben, hoera voor lichaamsbouw! Alsof ze een supermodel dat helemaal trots was op haar eigen lichaam gleed ze met haar handen langs haar lichaam, spatel en kaasstengel nog charmant vast, haar ‘vormen’ (kuchkuch) ermee aanduidend. “Dit stukje pracht? Allemaal vrouwengeheimpjes baby, ik deel het enkel voor de juiste prijs.” Een knipoog werd als klapper naar hem toegespeeld, om de killer-act af te maken. Aislin de hartenveroveraar, de overtuigingskracht was zéér sterk. Oh zo sterk.
Oh god, nou ging hij moeilijk doen; vragen om een naam. Shit, fucking shit, ze was een ramp met namen. Eh, fuck… Ja, ze kon zich hem herinneren en hij had tijdens hun eerste ontmoeting zijn naam laten vallen, maar het enige wat ze zich kon herinneren was de smaak van zijn koekjes. Oh en dat zijn naam met een L begon. Dacht ze tenminste… “J-jaaa dat weet ik nog wel hoor! Meneertje koekjesbakker die daarna de hele zooi weg wilde gooien. Meneertje mede nachtsnacker, hahaaaaa…” “Kom op, het was iets met een L. Laurence? Nee, zijn naam was niet zo nerdy. Liam? Leroy? Leon? Deze lijst gaat nergens heen!” Met een overdreven grijns legde het meisje de spatel terug op het aanrecht en voegde ze de half-opgegeten kaasstengel erbij, terwijl ze in haar hoofd bleef graven naar namen die met een L begonnen. “Dus ehm, Llllll…euk persoon! Ga je vanavond weer de keukenlucht met je bakkunsten vullen?” Met een ongemakkelijke glimlach keek ze hem aan, waarna ze op haar ellebogen op het aanrecht naast hem leunde. Dan maar proberen het onderwerp te veranderen in een poging om het minder pijnlijk te maken. Wat moest ze anders doen? Het gewoon maar vragen? Pfff! Dat nooit!

---
She's my riot girl
She's no minor threat
She's been bruised and bled
She's hanging on by a thread

En opeens moest ze de kookruimte met iemand delen. Niet dat ze het een grote ramp vond, oh nee hoor. Aislin vond delen meestal niet zo een ramp, hoe meer zielen en al wat daarna kwam. Zeker niet als ze naar de persoon keek, bij hun vorige ontmoeting had ze hem ook wel een aardige gozer gevonden. Misschien een beetje een downer, maar uit haar perspectief had ze wel beoordeeld dat zijn hart op de juiste plek zat. En tegen het downersyndroom had ze een medicijn; zijzelf! Dus hé, delen was in een situatie als deze helemaal zo verkeerd nog niet. Het kon de dingen alleen maar leuker maken! Of tenminste, als hij met zijn tengels van haar buit af zou blijven. Als hij haar goodies gewoon met rust zou laten was er niks aan de hand en konden ze beste vriendjes worden, geen probleem.
En haar partner in keukencrime leek al positief te reageren op haar; met gegrinnik en geproest liet hij merken wat hij van haar verhalen vond. Yay, ze werd grappig gevonden! Pak aan, downersyndroom! Geen enkele vorm van depressie had een kans tegen Aislin, het topmedicijn! Haar glimlach werd alleen maar breder om zijn gelach en haar ogen begonnen meer te stralen. Grappig zijn was leuk.
Maar, zoals hij ook al gebaarde, moest ze verder gaan met waarvoor ze hier was gekomen. Ze had een missie en zolang de buit nog in de keuken lag kon ze die niet als geslaagd beschouwen. Dus ging mevrouw liberaliseerder (of is het liberalisator? Hmm, lastig allemaal) tijdens het praten ook maar verder met haar eigen ding. Kastjes die al open getrokken waren werden opnieuw onderzocht, maar deze keer ging het meisje niet opzoek naar nog wat extra te bikken, ze had genoeg tussendoortjes gevonden. Maar om het allemaal echt af te kunnen maken moest ze wel de middelen hebben om de schat te verplaatsen. Dus ging het zwartharige meisje opzoek naar plastic tasjes waar ze het allemaal in kon dumpen. Ze kon ook handig doen en een vuilniszak pakken, maar die krengen vond ze te erg stinken. Daar zou ze haar verrukkelijke buit niet in wegstoppen, ze was niet gek! Plastic tasjes zouden prima volstaan! Als ze ze kon vinden tenminste.
“Maar sweety, je kan altijd met iets komen wat de prijs wat compenseert. Er zijn meerdere wegen,” zei ze tijdens het snuffelen door, haar hoofd uit een kastje vandaan halend om mr. Cookieman aan te kunnen kijken. “Maar, hoewel…” Plots was haar toon verergert en stond er een frons op haar gezicht. Met vlugge passen beende het meisje naar hem toe, alsof er iets ernstigs gebeurd was. Stevig greep ze hem vast bij zijn schouders en draaide ze hem naar zich toe, waarbij ze zijn bovenlichaam goed in zich op leek te nemen. Toen opeens, uit het niets, legde het meisje haar handen op zijn borst, op de plek waar bij het vrouwelijke geslacht normaal gesproken de ronde, zachte dirty pillows zaten. Alsof ze een beeldhouwkunstwerk stond te beoordelen bestudeerde ze de delicate onderdelen en duwde ze haar handen er goed tegenaan. “Nah, bij deze niet,” mompelde ze zachtjes tegen zichzelf. “Hmm, nee, laat maar. Ik denk toch niet dat boobies echt voor jou zouden werken.” Haar ogen schoten weer terug naar de zijne, waarbij ze zeer haar best moest doen om haar gezicht in de plooi te houden. Ze deed hard haar best, beet zelfs op haar onderlip om niet in lachen uit te barsten. Maar in haar ogen kon je genoeg zien. De uitdagende blik was onmisbaar.
Alsof er niks gebeurd was haalde ze haar handen weer van hem af, draaide ze zich om en hupste ze terug naar de opengeslagen kastjes. Een brede grijns stond op haar gezicht en tussen haar passen door kon je zacht gegrinnik horen. Grappig zijn was inderdaad erg leuk.

Meerdere kasjes werden doorgezocht en overhoop gehaald, maar veel succes had het meisje niet. Niet dat ze heel erg snel aan het zoeken was, ze liet zich wat makkelijk afleiden door haar mede keukenganger. Nieuwsgierig probeerde ze hem subtiel te volgen en uit te vinden wat hij precies ging doen. Met wat voor een bakwerk zou hij haar vandaag gaan verrassen? “Ik zal je alle ruimte van de wereld geven.” Ze wilde er verder op ingaan met nog een grappende opmerking, maar haar mond werd even gesnoerd toen hij plots een naam uitsprak. Een naam die begon met een L en die nog had ontbroken aan haar namenlijstje. Damnit. “Wist ik wel,” mopperde ze zachtjes, haar gezicht half verstoppend achter het deurtje van een keukenkasje. Met de ogen van een klein kind dat betrapt was op iets wat eigenlijk niet mocht keek ze hem aan. Maar goddank gaf hij zelf een redding; een ander onderwerp. Het toernooi. Hij had haar er gezien? Hmm, vast alleen bij haar eerste match. Maar desalniettemin, ze voelde zich gevleid. Het kleine, schuldige kind verdween van haar gezicht en ze leek zich weer de normale Aislin te voelen. “Well thank you! Maar ik ga er dus vanuit dat je enkel het eerste gevecht gezien hebt.” Het was een gokje, maar zoals hij er zo over sprak, hoe kort ook, kon ze zich niet voorstellen dat hij ook zo zou spreken over het tweede gevecht. Maar ze zou zich wel weer gaan bewijzen bij het derde gevecht. Op een andere manier, maar mensen konden een spektakel gaan verwachten.
De keuken werd gevuld met geluiden van voorbereidingen van bakkunsten en vrolijk gechatter, wat de ruimte opvulde met gezelligheid. De ruimte delen was zeker niet een slechts iets op deze manier nee. OH! MAAR WAT DEED HIJ DAAR!? Wat een schoft, ze kon het niet geloven! Versteend bleef het meisje stilstaan, hem enkel vol ongeloof aanstarend. Hoe durfde hij… Ze was zo met stomheid geslagen dat ze zijn volgende vragen niet eens kon horen, het was gewoon ongelofelijk. Plots leek het meisje weer te ontwaken en stapte ze op hem af. Nee, deze keer niet om hem als beeldhouwwerk te checken, deze keer was het om iets heel anders te doen. Naast hem bleef het meisje staan en verkocht ze hem een pets op zijn achterhoofd. Haar gezichtsuitdrukking was niet perse boos te noemen, maar het was ook niet zoals ze normaal was. Het was eerder geïrriteerd. “Wat flik jij nou!? Beetje mijn goodies opeten? Fuck you too man! Ik weet niet wat je gaat maken, maar wat het ook is, ik leg mijn claim erop als compensatie voor de verloren buit wat jij me gekost hebt!” Dat leek haar in haar ogen niet meer dan eerlijk.
De act waarin ze ‘geïrriteerd’ was werd verder gedragen toen met meisje zich met haar armen over elkaar geslagen van hem wegdraaide, geen woord meer aan hem uitwisselend. Maar Aislin was een ware ramp als het ging om lang in zo een negatieve emotie blijven, dus natuurlijk werd ze alweer snel afgeleid door iets en vergat ze het hele akkevietje bijna direct. Deze keer liet ze zich afleiden door de witte verschijnsels die ze met sierlijke gebaren naar beneden zag dwarrelen. Huh, ze kreeg spontaan zin om op haar blote voeten naar buiten te rennen.
‘Heb je het niet koud? maakte haar weer wakker uit haar kleine trance. Verontwaardigd draaide het meisje zich weer terug naar Ludwig, die ze verward met knipperende ogen aankeek. “Wat?” Ze leek nog niet helemaal bij te zijn, dus herhaalde ze de vraag opnieuw in haar hoofd. “Oh, koud. Eh, niet echt nee.” Het was misschien wat vreemd dat het meisje totaal geen last leek te hebben van de kou. Blote voeten, blote armen, blote onderbenen, ze leek nou niet bepaald gekleed voor de winter, zelfs niet als dit haar slaapkleding was. Maar ze was zat kouder gewend. Thuis in de bergen van Puffoon mocht je van geluk spreken als de winter zo mild aanvoelde wanneer je binnen was. “Hoezo, jij wel?” Een uitdagende grijns sierde haar lippen. Ze moest weer eens nodig iemand uit gaan testen.

---
She's my riot girl
She's no minor threat
She's been bruised and bled
She's hanging on by a thread