<sub>Daar zat hij dan, handen op zijn knieën geplaatst – hield deze krampachtig vast en een blik strak op de grond gericht. Een hak had hij van de grond gehaald en het leek net alsof hij de maat bijhield van een overdreven snel lied (maar dan niet al kloppend eh, zoals de meeste mensen doen – ikzelf doe het ook niet). Echter was er geen muziek, enkel de blije stem van het robotmeisje die de vrouw bezighield. Iets waar hij haar dankbaar voor was, want dan konden hem geen vragen gesteld worden in de trant van: “Is er iets?” Hij kon wel liegen en nee zeggen, want in liegen bleek hij erg goed te zijn -
Maar het echte antwoord was en bleef ja.
Het schuldgevoel was hem nu al aan het opvreten, van binnen uit. Alsof een of andere parasiet hem had besmet en het nageslacht daarvan hem gebruikte als voedselbron – hij werd van binnen uit opgevreten. Natuurlijk was dat scenario erger dan het echte (en een stuk minder pijnlijk, hersenen pls), hoewel het in zijn ogen alsnog niet goed was. Als deze reis werkelijk zo zou lopen als hij vreesde dan zou de vrouw een emotioneel wrak worden en zou Erd niet geholpen worden, daarbij zou het ook heel goed kunnen dat het vanaf dan ook bergafwaarts zou gaan met Cassia omdat Fealwen niet meer goed zou functioneren en alles om zeep zou helpen – niet expres natuurlijk. Ze waren en bleven mensen en daarbij dus ook fragiel op mentaal gebied.

Hij had haar gevraagd niet al teveel spullen mee te nemen, omdat ze veel zouden moeten reizen en Rex hun enige voertuig zou zijn. Zelfs was hij het wel gewend, maar wat standaarden waren in de ogen van de vrouw… Daar had hij geen rekening mee gehouden. Zij het zo dat het een simpele gedachte was waarmee hij zich hoopte af te leidden van de ernst van de anderen die op de voorgrond lagen. Zelfs Lexie wist dat ze hem er niet mee kon helpen met haar vormen van afleiding, dus had ze maar besloten om Fealwen af te leidden van hem zodat het hem niet nog moeilijker gemaakt kon worden.
De man was vrijwel de hele rit stil geweest, zei ook niks wanneer ze waren geland en de shuttle konden verlaten. Al zwijgend liet hij de twee alleen en begon alvast met het installeren van Rex. Alle tassen moesten bevestigd worden en daarbij moest hij ook nog maar zien of ze er überhaupt met z’n drieën oppasten. Lexie zou instaat zijn om een heel eind mee te rennen, maar het zou wel moordend zijn voor haar accu – zelfs met de extra zonne-energie die ze nu opsloeg.
Of het zou passen zou hij echter pas weten als mensen daadwerkelijk op de rug van de mechanische wolf zouden gaan zitten, dus draaide hij zich maar om – keek naar de twee. “Ik wil voorop!” opperde Lexie vrijwel meteen toen ze doorhad dat ze zich klaar gingen maken voor vertrek, de zandvlakte in. ‘Het spijt me Lexie, maar ik weet niet of dat past – qua gewicht is het geen probleem, maar ruimte is beperkt,’ legde hij rustig uit, waarna hij zijn blik op Fealwen richtte, ‘Ik kan begrijpend als dit een lichte schok voor je is, maar ik had je gewaarschuwd. Rex zal ons vervoer zijn en het enige wat je kunt bepalen is of je voorop op achterop wilt (hoe dan ook zitten ze dicht op elkaar, it works kinda like a horse) – ikzelf zal echter wel nog steeds sturen.’ Het robotmeisje liep al vooruit, verliet de landingsplaat en staarde over de vlakte heen. Bij de meeste mensen zouden ze gewoon denken over allerlei zaken, maar de robot daarin tegen was de omgeving aan het af scannen; zocht naar de best mogelijk route, wetende dat Alexander zich beter kon oriënteren in de avonden (STERRUH) en overdag dus altijd maar wat gokte wat de route betreft.

OOC; Jussels, get Feals sexah butt over here <3
En de titel... tjaaaa, it pretty much sums up everything - doesnt it.</sub>

<sub>De warme droge lucht voelde fijn aan en de geuren die het met zich meebracht waren ook verrukkelijk – volgens hem dan. Als Erdse had hij het ergens maar klam gevonden op andere planeten, Nova was enigszins oké geweest van wat hij er zich nog van kon herinneren maar dat kwam dan ook omdat die planeet erg dichtbij de zon lag. Toch was en bleef een Erd een heel ander verhaal, maar dat gold immers voor iedere planeet: andere culturen, soort mensen, magie enzovoorts.
Het moest vast wel duidelijk zichtbaar zijn dat hij zich echt beter op zijn gemak voelde nu ze voet hadden gezet op de zanderige grond. Sowieso was hij het soort persoon die liever zijn beiden benen op de grond hield (en nee hij heeft ook echt geen zeebenen, dus neem hem maar nooit mee naar Cassia :’D) maar shuttles had hij nooit echt dramatisch gevonden. Vliegen kon daarbij soms ook nog wel een pretje zijn, maar hier zou het vrij zinloos zijn gezien er geen kaarten gemaakt konden worden. Lexie was de enige vorm van kaart waarvan hij op de hoogte was, maar wellicht waren ze met iets gekomen tijdens zijn periode van afzondering. De techniek op de planeet ontwikkelde zich immers zo snel.

Zonder antwoord te geven op haar vraag pakte hij haar tas gewoon over, had de conclusie getrokken dat dit het enige was wat de vrouw bij zich had. Hij kon niet ontkennen dat hij momenteel degene was die geshockt was: ze was toch een vrouw? Normaliter hebben die een shitload onnodig veel spullen mee, maar blijkbaar werkte Fealwen niet zo. Of het te maken had met haar Cassiaanse bloed of haar ervaring die bestond uit eeuwen en niet een paar verwaarloosbare jaren, veel dacht hij er niet meer over na; het was gewoon fijn dat haar opvatting van weinig bagage voldeed aan zijn visie.
Terwijl hij haar tas vastmaakte gaf hij antwoord op haar antwoord: ‘Maar natuurlijk weet ik alles over Rex, ik heb hem immers gebouwd en tja… Dan spreekt het voor zich dat ik weet hoe hij werkt – van binnen en van buiten.’ Ondanks dat hij klaar was met het bevestigen van alle bagage draaide hij zich niet om. ‘Maar ik hoop wel dat we snel een sand-sailer (ik weiger de Nederlandse vertaling te gebruiken want die is lame as fuck) kunnen krijgen ergens,’ zijn stem was zacht, met ergens een ernstige toon erin. Iets wat ook te zien was in zijn blik nadat hij plaats had genomen op het mechanische dier en Fealwen volgde gepaard met een opmerking over Lexie. Natuurlijk baarde het hem zorgen om haar zolang op haar volle vermogen te laten werken, maar het kon niet anders. Zoals verwacht deerde het de robot weer eens niet: ‘U zult versteld staan hoelang ik het uit kan houden!’

Gelukkig hoefde hij niet lang bij zijn zorgen stil te staan, afleiding werd al snel geboden: twee armen die om zijn middel gelden – zie hielden hem niet stevig vast, maar het zorgde er alsnog voor dat hij de handvaten net iets te stevig vasthield. Het was waarschijnlijk iets normaals voor haar, een denkwijze die velen hadden. En hij had een inschattingsfout gemaakt door te denken dat ze naar achteren zou leunen en achter zich zou zoeken naar iets waar ze zich aan vast kon houden (want dat doe ik altijd op scooters ~).
‘Lexie,’ zijn stem klonk vreemd, het was niet die vaste en zelfverzekerde toon – maar wat het wel had… De goden mochten het weten.
Het robotmeisje keek hem eerst aan, het leek net alsof ze hem scande, waarna ze zich met een glimlach omdraaide (yea, she knows /wbw). Vervolgens liep ze voor ze ze uit. “Zoals verwacht is het eerste dorp een halve dag reizen vanaf hier, het is een kleine plek en ongeschikt voor een echte duidelijk analyse -” ze zweeg even, “Eerst volgende dorp geschikt voor analyse ligt twee dagen vanaf dit punt.” Ze draaide zich om, wachtte af.
‘Ik stel voor dat we eerst naar de eerste plek gaan, daar wat rondvragen en eventueel spullen inslaan en vervolgens vertrekken – akkoord?’
Het robotmeisje schudde haar hoofd. “Nee. Vrouwe Fealwen komt van Cassia en gezien het feit dat ze nog niet lang op Starshine was is ze totaal niet geacclimatiseerd aan dit klimaat en zal twee dagen reizen teveel zijn voor haar. Drie dagen zijn nodig om voldoende acclimatisatie te ondergaan nodig voor langere reizen. Overnachten bij eerste nederzetting en vervolgens rustig doorreizen naar het volgende dorp is de beste optie in deze situatie.”
De man slaakte ene zucht, iets wat aangaf dat hij het niet fijn vond – maar niet kon ontkennen dat ze gelijk had. ‘Oké, dan doen we dat.’ Hij draaide zich een beetje, probeerde over zijn schouder naar haar te kijken. ‘Ben je er klaar voor?’ grijnsde hij, wachtte niet eens op antwoord en gaf al gas. Lexie rende keurig voor hun uit, leidde de weg.

OOC; Je mag wel al wat doen dat ze zijn aangekomen etc :3</sub>

<sub>Hij wist niet of hetgeen wat hij voelde geassocieerd kon worden met heimwee. Het was en bleef de planeet waarop hij was geboren en getogen, maar hij had het nou niet echt gemist – nou was hij ook nog niet zo heel erg lang weggeweest, hij had zijn kamer (of etage, I dunno) op Starshine nog niet eens goed ingericht of hij was alweer terug in deze zandbak.
Natuurlijk genoot hij van de zon die brandde op zijn wangen. Hij mocht dan veel pigment hebben, het nam niet weg dat hij nog steeds verbrandde in deze zon. Gelukkig had de vrouw genoeg kennis over dit soort zaken, iets wat hij kon waarderen: ze was echt een volwassene. Hij hoefde niet achter haar aan te lopen, haar bij wijze van bij haar hand pakken en met zich mee trekken alle zandvlaktes over. Zelfs Lexie schoot soms te kort, hoewel dat eigenlijk zijn schuld was omdat hij haar zo had geprogrammeerd; ze was ingesteld om op sommige aspecten afhankelijk te zijn.
Maar de persoon die achter hem zat… Haar benen die langs de zijne gleden, ritmisch door de regelmatige sprongen van de mechanische wolf; haar armen die door haar losse greep ook onnodig veel bewogen – zij was een ander verhaal. De warmte was anders, iets wat hij nooit kon bereiken bij Lexie. De robot zou vast en zeker warm worden hier, door de zon – door de belasting, maar het was niet hetzelfde. Het was een warmte die hij kon onderscheiden van die van de zon, die door de stof van zijn kleren leek heen te brandden.  Het zorgde ervoor dat hij met een hand even ophief en zijn sjaal wat meer omhoog trok, maar daar bleef het ook bij.
“Het is mooi hier, Alexander.”
Het was een uitspraak waarmee hij niet wist wat hij ermee moest; moest hij haar ervoor bedanken? Het zien als een compliment naar hem gericht omdat hij in bepaalde opzichten de ‘eigenaar’ was van deze plek? Toch had hij het nooit als zijn eigendom gezien, hoogstwaarschijnlijk door de nare leugen waarop zijn positie was gebaseerd. Of gewoon omdat hij het zichzelf nooit waard vond, want wie weet… Tot de dag van vandaag was hij er nog steeds van overtuigd dat hij niks mocht hebben van de goden, dus wie weet dat Erd ook zo zou verdwijnen als hij het als zijn eigendom zou gaan beschouwen. Maar natuurlijk was de man ook van mening dat de planeet gewoon was van de bewoners zelf, want zonder bewoners was het al helemaal een doodse boel hier.

Eenmaal aangekomen op de plek bleef hijzelf nog even zitten, leek de plek te analyseren. Wanneer de vrouw sprak kwam hij pas in beweging, stapte soepel af en trok de sjaal naar beneden.
‘Ja.’
Meer woorden maakte hij er niet aan vuil, niet dat hij het kon. Hij was eigenlijk meer bezig met het behouden van een pokerface want man, je voelt het altijd gelijk als je een week of langer even niet meer gereden hebt. Voornamelijk de spieren in zijn binnen benen voelden moe aan en morgen zou het niet heel veel fijner worden. “Alles is helemaal tip top in orde!” hoorde hij de meisjesrobot blij beginnen met haar antwoord, besteedde er niet veel aandacht aan. “We gaan hoogstwaarschijnlijk naar onze slaapplek, toch Alexander?” Ze kreeg geen antwoord, keek even naar de man en toen weer naar de vrouw. Zelfs toen de gast wat tegen hem zei kwam er geen reactie – of ja, er kwam er wel een maar het duurde een paar tellen: ‘Ik ben blij dat je ervoor openstaat.’ De glimlach die hij haar schonk was de enige waar hij de tijd voor nam, of hij liep alweer weg. ‘Jullie moeten me even excuseren dames!’ riep hij over zijn schouder waarna hij de twee alleen achterliet.
Een vaag geluidje dat geïnterpreteerd kon worden door een grinnik werd geproduceerd door de robot, die zich richtte op de Fealwen. “U moet weten dat Alexander er niet zo goed tegen kan als dingen niet gaan zoals hij heeft gepland of dat mensen hun afspraken niet nakomen als hij zaken heeft geregeld en uit gepland.” Ze keek even over haar schouder in de richting waarin de man was weggelopen. “Tja, we kunnen het hem niet kwalijk nemen: hij wilt immers een goede indruk maken.” Zoals gewoonlijk veranderde haar houding weer in een oogwenk en keek ze de vrouw met een opgewekte blik aan: “Maar vertel: hoe was het om op Rex te rijden? Nou heeft U zelf niet echt kunnen sturen, maar dit moet Uw eerste keer zijn dat U op een mechanisch wezen heeft gereden!”

Na een tijdje kwam de man weer terug – maar hij was niet alleen: er was nog een man. De twee waren in gesprek en uit de handgebaren die ze maakten zouden de meesten de conclusie trekken dat ze elkaar al langer kenden, dat ze zelfs goede vrienden moesten zijn. Het gesprek tussen de twee stopte echter wanneer ze bij de twee aankwamen. “O, maar als je had gezegd dat de persoon die je meebracht een beeldschone vrouw was had ik al een uur van te voren staan wachtten op ha- jullie!” merkte de man op, niet geheel sarcastisch. Dit hele gedoe werd alleen nog maar erger toen de onbekende de hand van de vrouw gewoon pakte en aanstalten maakte om zijn lippen op de rug ervan te plaatsen - “Mijn oprechte excuses, mevrouw. Als Alexander -” De legendarische magiër pakte de kraag van de man vast en trok hem met een ruk naar achteren. ‘En nu is het wel genoeg,’ grijnsde hij, een grijns die enkel beschreven kon worden als angstaanjagend. Het was een handeling die ervoor zorgde dat Lexie weer opsprong. “Sorry dat de morse code zo laat was en niet gedetailleerd genoeg!”
‘De details waren goed, Lexie. Hans hier dolt maar wat met je, toch Hans?’ De kraag van de man werd losgelaten, maar deze knikte alsnog gedwee.

“Mag ik op zijn minst wel de naam weten van deze buitenlandse schone?”
‘Hans dit is F-… Fiona -’(DAT SAVE) Eventjes snel keek hij naar de vrouw, checkend of ze snapte waarom hij haar niet haar echte naam gebruikte. ‘- en Fiona, dit is Hans. De eigenaar van de herberg waar we vannacht zullen overnachten.‘ En opnieuw moest Lexie zich er weer in mengen: “Fiona is hier om alles te checken namens de mensen van Cassia!” Maar gelukkig snapte ze de situatie. In het ergste geval had ze de opmerking gemaakt dat dat niet Fealwen haar echte naam was – maar gelukkig hield het robotmeisje van geheime missies.
“Het is mij een genoegen om je te verwelkomen op Erd, Fiona,” begon Hans, “Ik zal jullie wel even begeleiden naar de herberg.”
En zo kwamen ze aan in het kleine gebouw, maar het had wel zijn charmes. ‘Ga maar alvast naar je kamer, Fe- Fiona. Lexie en ik zullen de spullen wel even verkassen.’ En daarbij moest hij Rex ook bij tanken en moest Lexie ook nu al aan de oplader, of ze het nou wilde of niet (het kan vergeleken worden met een kind naar bed brengen en nu zou dat dan abnormaal vroeg moeten voor Lexie and she a problem child meng); dus dat kon nog wel even gaan duren.

OOC; Je mag Hansel wel even besturen in je volgende post, he's our little minion for now.</sub>

<sub>Het was niet zo dat hetgeen wat de man had gedaan bij de vrouw iets hoorde bij hemzelf, maar wel bij de mensen van deze planeet. Hans was een Erdse en de meesten konden erg lomp zijn als het erop aankwam. Zo was het gebaar wat hij wilde uitvoeren ook meer een grapje geweest, bij iemand die niet buitenlands was geweest had hij het waarschijnlijk niet gedaan – maar als een vrouw mooi was lieten ze dat blijken. Lomp en recht door zee, zo zag Alexander het zelf altijd en hij kon het niet helpen dat hij zich er ergens voor schaamde.
Daarom had hij ook het besluit genomen om niet te gaan pronken met het feit dat ze ook een legendarische magiër was, buiten dat hij het zelf ook maar een onzinnig gedoe vond op bepaalde vlakken was het ook gewoon beter. Eerder dat een Erdse stomme vragen en grappig ging maken dan dat er echt formeel gedrag uit voort bloeide. Dit was geen Shadra waar etiquette normaal waren, nee in vergelijking was Erd gewoon een planeet gevuld met luidruchtige boeren. Tuurlijk waren er wel een paar tafelmanieren aanwezig, maar veel meer mocht je ook niet vragen of verwachten.

Maar Fealwen was een vrouw en ze moest zich vast zelf kunnen redden, dus haar eventjes alleen laten met de ander kon niet zo’n groot probleem zijn. Daarbij had hij ook goed duidelijk gemaakt dat Hans op zijn woorden moest letten, want er was niet veel voor nodig om die grijns van zijn smoel af te halen. Net zoals iedereen had ook hij een blik die kon doden, maar om deze te gebruiken vond hij altijd weer zo wat – dus stelde hij het meestal zo lang mogelijk uit. Hij kende de eigenaar van de herberg eigenlijk ook niet zo goed, het was meer dat mensen hier goed waren in een vlotte babbel dat het wel altijd overkwam dat iedereen elkaar al jaren kende.
“Alexander, U doet het verkeerd.”
Hij schrok op zijn gedachtes, keek naar het robotmeisje dat braaf afwachtte. Rex installeren was niet zo moeilijk, eveneens als wat spullen vervoeren. Zelfs Lexie werkte mee en vond dat hij gelijk had dat ze maar beter vroeg ‘naar bed’ kon. Hoewel dat bij haar meer inhield dat ze op standby werd gezet en aan een oplader werd gelegd. Ze zat op het rand van het bed en corrigeerde de man gezien hij de kabels niet goed aansloot. “Waar dacht U aan?” Ja, het gaf wel weg dat hij ergens anders zat met zijn gedachtes gezien hij het normaal altijd goed deed. Normaal zat hij met zijn gedachtes altijd alleen maar bij haar; bij zijn het ophouden van zijn leugen zodat zij veilig was. ‘Niks bijzonders,’ weer een leugen, hij leek er wel aardig goed in te worden op deze manier. “Ik weet dat U liegt. Normaal heeft U enkel oog voor mij en ik moet zeggen dat het erg opvallend is als dat niet zo is, maar… Ik ben niet jaloers,” er kwam een glimlach op haar gelaat, “Ik denk dat het goed voor U is!”
Hij zei er niks meer over en gaf haar daarmee ook geen mogelijkheid meer om verder te praten. Kabels werden goed aangesloten, Lexie ging in het bed liggen en werd op standby gezet. Een diepe zucht verliet zijn keel waarna hij de kamer verliet. Was het echt wel goed voor hem?

De stemmen galmden door de gang, maar hij was weer eens ergens anders met zijn gedachtes dus nam hij niet de tijd om ze te analyseren en de betekenis bleef dus ook weg. Rustig legde hij een hand op Hans’ schouder, dwong de man daarmee zich om te draaien. ‘We hebben een lange reis achter de rug en zijn erg moe, ik raad dus aan om Fiona haar rust te gunnen en morgen verder te gaan,’ meldde hij met grijns. De ander liet het hier gelukkig bij en wenste ze een goede nachtrust waarna hij ze alleen liet. Alexander nam zijn plek in bij de deurpost en reikte de tas van de vrouw naar haar uit. ‘Hier zijn je spullen,’ het waren overbodige woorden. Iets wat aangaf dat hij eigenlijk niet verder wilde praten, maar zich verplicht voelde hiertoe: ‘Viel hij je weer lastig? Als je je hier niet fijn bij voelt wil ik wel nog even wachten, voor het geval dat hij terugkomt.’ Hij kon nu wel lief gaan doen, maar de kans dat dit nog vaker ging gebeuren was groot en hij wist niet of het wel zo goed was om hier een gewoonte van te maken.
‘Wat heeft hij je overigens allemaal nog gevraagd? ’t Is handiger als ik verder in kan spelen op je dekmantel en wellicht kunnen we nu ook gelijk eventjes een goede opstellen.’ Als ze al een verhaaltje klaar zouden hebben in het gevolg zou het vast wat stress wegnemen, van beiden. Hij vond het niet fijn dat het zo moest, maar het was beter.

OOC; Pfft, sorry maar hij wilde eventjes niet x'D</sub>

<sub>Sommigen beschouwden het als direct, anderen als opdringerig – hoe dan ook: de vrouw in kwestie had het niet fijn gevonden en dat kon hij ergens wel begrijpen. En ondanks het feit dat hij zichzelf vaak genoeg eraan herinnerde dat ze een volwassen vrouw was – stelde hij zich nu wel op als een of andere vader. Die heel lief en geduldig aanbood bij zijn kind te blijven totdat deze in slaap viel omdat het nachtlampje alleen niet genoeg bescherming bood. Maar opnieuw: Fealwen was geen kind meer, ze was een volwassene. Het was dan ook logisch dat ze het aanbod afwees.
‘Het gaat nu nog goed met ze,’ beantwoordde hij haar vraag van eerder, ‘Als het goed is werken ze morgen weer alsof ze zo goed als nieuw zijn.’ De lichte trots was nu wel toegestaan, want hij was gewoon trots op zijn uitvindingen; ze konden hem soms nog verbazen!
 
Er werd verteld wat de woordenwisseling tussen haar en Hans precies had ingehouden, het was niet veel – maar het feit dat ze ter plekken iets moest verzinnen en zich niet fijn bij voelde kon er zomaar voor zorgen dat iemand door haar heen keek. Hij kon het afleidden aan meerdere dingen, maar hij was niet de enige die over dat soort trucjes beschikte dus de kans dat ze later echt gesnapt zouden worden was te groot. Vandaar dus dat er een vaste leugen opgezet moest worden waar ze beiden van op de hoogte waren: als hij het ene verhaal vertelde en zij een compleet ander dan had het alsnog geen nut.
Een bedenkelijke frons kwam op zijn gelaat bij het horen van haar idee. ’t Was niet slecht, maar er waren naar zijn mening teveel gaten. En als hij met leugens deze positie kon behouden beschouwde hij zichzelf – ondanks dat hij het liever niet wilde – als een goede leugenaar. ‘Het verklaart jouw motief Fiona, maar hoe zit het met de mijne? Waarom zou ik de eerste beste vrouw meenemen die interesse toont in Erd? Jouw reden is goed, maar de mijne ontbreekt.’ Hij keek weg, wreef bedenkelijk met een hand over zijn kin. Natuurlijk waren er gemakkelijke redenen te bedenken voor een vals motief, wat hij ook licht liet blijken door toch weer even naar haar te bekijken – of eigenlijk door haar te bekijken. Ze was een aantrekkelijke vrouw, daar ging hij niet moeilijk over doen; maar of het logisch was om te zeggen dat hij haar meenam om uit te sloven of wat dan ook… Het was te ver gezocht.
 
Het werd spoedig tijd dat ze, eigenlijk hij, weer uit elkaar zouden gaan zodat ze hun wel verdiende nachtrust konden krijgen. ‘Morgen moeten we vroeg op, nadat we hebben ontbeten en onze spullen weer hebben gepakt gaan we verder.’ Op de vraag daarna kwam niet gelijk een antwoord, omdat hij het eigenlijk niet zo goed wist. Lexie had alle informatie en nog voordat hij deze van haar had gekregen had hij haar al op stand by gezet – niet zo’n slimme zet. Een naam voor de plek had hij dus niet en de vraag was ook maar of Lexie hem wist: ze was een lopende kaart van de planeet, maar veel dorpjes die niet in de buurt van een berg waren bleken meestal nomade setups te zijn.
‘De volgende stop is een groter dorp, eentje met meer leven dan deze sowieso. Vandaar dat daar de ernst van de situatie ook al beter te peilen is.’ Hij zweeg eventjes, keek even een paar tellen weg alsof hij tijd nodig had om zijn zinnen alvast voor te formuleren voordat hij ze daadwerkelijk zei. ‘Persoonlijk denk ik dat die dorpjes een beter beeld kunnen geven van deze zaak dan de grotere steden waarbij wel nog water aanwezig is, niet in overvloed weliswaar en het is daar ook wel te merken… Maar het is toch anders.’ Voornamelijk door het verschil in luxe. Het was echter niet zo dat het onmogelijk was om hoger op te klimmen in Erd: iedereen die hard werkte werd beloond, maar mensen kozen gewoon de levensstijl die zij prefereerden en daar was niks mee.

OOC; Je mag wel godmoden dat ze gaan slapen of zo heur, als je vindt dat het goed is zo :'D</sub>