Het stond al eeuwen gepantserd en bewapend klaar, wegroestend in een oud kasteel, dat nu dienst doet als school. En een duisternis heeft hem na al die jaren van sluimer wakker gemaakt, de slapende strijder.  Het nam intrek in de holle borstkas, een veilig holletje van metaal. Het gebeurt wel vaker in deze tijd van het jaar, dat de ooit zo morsdoden weer even terug keren uit de schaduwen, jaloers op de levenden, zinnend op wraak. Niet in staat afscheid te nemen van de tastbare wereld zijn deze entiteiten in staat bezit te nemen over alledaagse voorwerpen.

Geknars klinkt als het kniegewricht beweegt, het zicht van het figuur is vertroebeld door de spinnenwebben die voor het vizier gesponnen zijn. Maar als er rumoer begint te klinken staat het ridderstandbeeld weer strak stil, de kordate houding waarin de mensen het harnas vastgezet hadden aanhoudend. Geluid. Voetstappen. De vijand. Met een scherpe beweging hakte de hellebaard naar beneden, vastbesloten nog een dode toe te voegen aan zijn lijstje met slachtoffers, waarna het harnas piepend en krakerig uit de nis gemarcheerd kwam, hakkend en stekend.

[Missiebeschrijving: Op de gang komt plotseling een harnas tot leven, het valt iedereen die hij tegenkomt aan. Vecht voor je leven of vlucht weg, de keuze is aan jou.
Doel/beloning: Als je de ridder verslaat krijg je 5 missiepunten.
Let op: Deze missie is open voor leerlingen/stagiairs/leraren, maar voor maximaal 2 personen!]

It was the best of times, it was the worst of times.
In Aubree’s ogen kwam de aanval van de ridder op een uitstekend en verschrikkelijk moment. Vreselijk, want ze had net opnieuw gefaald in haar duistere-magie proef, de roodverbrande huid op haar armen stond nog steeds strak bij elke beweging die ze maakte en wel, het was een goddeloos, leeg harnas wat haar aanviel. Uitstekend, want ze was gefrustreerd om de strakgetrokken huid van haar armen en haar falen bij de proef. Het feit dat een harnas haar aanviel was ergens wel een aangename afleiding. Voor zover aangevallen worden aangenaam kan zijn.
De eerste slag had haar bijna geraakt. Met nutteloos gebalde vuisten en een blik op windkracht vijf, lagedrukgebied met onweer in de late namiddag had ze door de gangen gespookt, op zoek naar een stagair die haar zou moeten kunnen helpen. In plaats daarvan vond ze een kleermaker die haar kleding kapot maakte. De hellebaard hakte recht door de stof van haar vest heen, trok de helft van de achterkant er straal vanaf. Bree werd half naar achteren gerukt, struikelde naar achteren, hield haar balans door een combinatie van adrenaline en puur geluk.

Verontwaardigd en geschrokken keek ze om. Ze had Allen en Charlie verwacht, Wren met een gigantische schaar, ja, zelfs Nathan en Aislin die giechelden om windmagie. Wat ze niet had verwacht was een roestig harnas wat zonder duidelijke inhoud bewoog, krakend de gang binnen denderde.
Als een van de badass  meisjes die je wel eens in oude actiefilms zag blies ze een lok wit haar uit haar gezicht, fronsend. Het duurde echter  maar een seconde, want daarna zorgde ze voor afstand tussen haar en het ding. Een, twee, drie stappen naar achteren. Nog eentje, tot ze twee meter van het piepende ding af stond.
Op dat moment zag ze pas wat de ridder met haar vest had gedaan. Een stuk donkerblauwe stof lag op de grond, gerafeld en niet meer waar het hoorde (hint, het hoorde op haar rug). Het leek ineens namiddag te worden, want de donderwolken op haar gezicht verschenen. ‘Stykki af málmur skít.’ mompelde ze zachtjes, starend naar de blauwe stof op de grond. Dat was een van haar favoriete vesten, verdomme.

Het hakken en steken in haar richting hield niet op, dus terwijl ze langzaam naar achteren stapte reikte ze in haar boekentas, die onbeschadigd leek te zijn. Ze greep het flesje water, draaide in een beweging de dop eraf en draaide de fles om. Even zweefde het in een bubbel voor haar, daarna mompelde ze de enige ijsspreuk die ze met succes kon uitvoeren. ‘Hagléli.’
De kleine stukjes ijs schoten als hagel vooruit en op hetzelfde moment keerde Bree het harnas eindelijk de rug toe, in de hoop dat het ijs haar de kans zou gunnen weg te komen.

Dat zijn slachtoffer een mager meisje was, maakte niets uit. Genadeloos zwierde het wapen naar beneden. Maar raakte enkel stof. Het wapen was enigszins bot geworden, maar er zat genoeg kracht achter de zwaai om het vest te doorklieven. Het effect van de verassing was nu verdwenen, dus stil doen was onnodig.

Krakende en piepende stappen deden de vloer dreunen door het gewicht van het harnas. Dat mensen dit in de oude tijd hadden gedragen was een waar wonder. Stukjes ijs schoten op het bezeten ridderkostuum af, het grootste deel kaatste af op het borstpantser, veroorzaakte enkel kleine butsen. Maar enkele stukjes vlogen tussen de scharnieren van de linkerschouder, wat het in bewegingen belemmerde.

Er was echter maar één hand nodig om dit wapen naar beneden te laten klieven, al was het dan minder goed gecoördineerd. Een luide kling klonk toen staal staal tegenkwam. Het wezen herstelde zich redelijk snel, trok het wapen terug en maakte een stekende beweging richting de gewapende man. Het vizier vloog omhoog, maar onthulde enkel een intense duisternis in de leegte van waar vroeger een gezicht gezeten had. Het harnas kwam naderbij, bleef uithalen en aanvallen, deels met zijn lange wapen, maar als dat nodig was ook zwiepend met de zware metalen arm.

Ze voelde haar lichaam protesteren tegen het gebruik van magie. August had haar verteld om voorzichtig te zijn, maar nu het verband van haar armen verdwenen was had ze verwacht dat ze wel weer wat magie kon gebruiken. Dat bleek niet zonder consequenties te zijn: zeker door haar (nog verbonden) borst en hals schoten pijnscheuten.
In haar draai dacht ze niet na. Ze moest wegkomen van het harnas, moest afstand creeëren en dan ervoor zorgen dat ze meer water kreeg, zodat ze dit ding kon wegblazen met een flinke waterstraal. Metaal kon niet goed tegen water, maar de halve liter van haar flesje deed waarschijnlijk weinig.

Haar voeten brachten haar verder, maar ze draaide haar hoofd om toen ze het geluid van ijzer op ijzer hoorde. In plaats van een vallend harnas, waar ze op hoopte, zag ze een witharige man (die ze stiekem moest herkennen als Master Calico, maar wie ze van de rugkant echt niet kende) die een slag van het harnas blokkeerde. Het ijs wat ze op het wezen had afgestuurd had zijn effect gehad – er zaten deuken in het oude ijzer en het ding leek zijn linkerarm niet goed meer te kunnen bewegen.
‘Wel het spijt me.’ reageerde ze een beetje pissig, half geschokt en half opgelucht. Het maakte haar niets uit wanneer ze de rug naar een vijand moest toekeren, het ging nu om het harnas dat nog steeds hakte en sloeg, nu ook richting de man.

Ondanks de pijn die door haar armen schoot trok ze met een beweging het ijs van de vloer, vervormde het terug naar water. Ze was niet goed, maar ze ging de man niet alleen laten met het harnas. Daar was ze net wat te trots voor, net wat te geneigd om zichzelf te willen bewijzen. Bovendien had het ding haar vest vernield. Payback time, Iron Man.
Ze kneep haar ogen samen, focuste zich. Met korte bewegingen van haar pols zond ze het water weg, de pijnsteken in haar hand negerend. De vloeistof vormde dunne, scherpe vlakken die zich op de scharnieren van het harnas richtten – de schouders, de ellebogen, de knieën en het punt waar de door schaduwen gevulde helm vastzat aan het torso. Ze hoopte een van de scharnieren door te snijden, maar het was en bleef een gok. Straks viel het uit elkaar en bouwde het zichzelf weer op, zoals harnassen in films altijd deden.

Ze kreeg een duidelijke opdracht van haar redder in nood. Maak gebruik van je magie, maak het harnas kapot. ’t Zou simpel moeten zijn: ze had al eerder magie gebruikt en moest dat nu opnieuw doen. Het was ook simpel: nadat de eerste arm eraf vloog door de combinatie van haar water en het zwaard van de witharige man, zouden ze verder moeten gaan met de volgende, tot het ding geen ledematen meer had.
Het leek er namelijk niet op dat het harnas op zou geven na een lichaamsdeel verloren te zijn: nee, in tegendeel. Ze had haar water al teruggeroepen, tanden op elkaar knarsend om de pijn te verbijten, toen het wezen in het harnas zijn verloren arm als projectiel op zijn twee tegenstanders richtte.

Haar eigen arm had ze uitgestoken voordat ze het doorhad, haar lippen ratelden een spreuk die het water forceerde als een zweep rond de arm te wikkelen. Ze trok haar arm naar achteren, dankbaar voor de adrenaline in haar aderen die de pijn tijdelijk leek te verdoven. De arm vloog mee over haar hoofd, raakte Calico niet, en toen ze haar arm weer naar voren slingerde, wikkelde het water zich weer van de arm af. Vocht ze maar altijd op instinct, zonder na te denken – ze bezat veel meer magie dan ze besefte. Het meisje dacht altijd teveel na, zoveel dat het haar gebruik belemmerde. En dan ging ze aan zichzelf twijfelen en aan jezelf twijfelen tijdens het uitvoeren van een spreuk is niet iets wat de uitkomst bevorderd.
Ze mikte het ding simpelweg terug naar het harnas, op zijn andere arm mikkend. Misschien dat zijn verlangen te steken en hakken wat minder werd als het harnas beide armen miste, was haar logica. Bovendien: het was zijn arm, zijn probleem. Niet het hare.

Beetje kort, maar ik kan niet heel veel ~

Het werd een gek overgooi spelletje, waarbij de loodzware metalen arm de volleybal was. De arm die terug gesmeten werd kwam met luid gerinkel op de grond terecht nadat het een aanvaring gehad had met het harnas. Die leek enkel meer energie te krijgen, terwijl de docent en leerling vermoeid raakten in hun drieste pogingen zich te verdedigen. Als het harnas had kunnen grijnzen was dat nu gebeurd, maar in plaats daarvan klonk een vreemd geklepper van de helm van het harnas.

Het wezen hees zijn losgeslagen arm omhoog en gebruikte die om het zwaard te pareren dat duidelijk op zijn scharnieren mikte. Het leerde snel, dit ding, en herhalen van een effectieve aanval zou je niet veel helpen. Maar in plaats van aan te vallen stommelde het harnas piepend en krakend achteruit, daarmee een ander geknars maskerend. Want een van de kroonluchters zwaaide en zwiepte gevaarlijk en in een flitsende beweging knapte de verankering. De kroonluchter suisde naar beneden richting de twee mensen en het harnas liet zijn wapen ietwat zakken, ervan overtuigd dat dit genoeg zou zijn om van de watermagiërs een zielig plasje organen en bloed te maken.

[Sorry voor de laatheid, het was nogal lastig somehow om hier te reageren en tja, hoop dat jullie hier iets mee kunnen~]