Gespecialiseerde Lichtmagie - Les 1 - Genezen

Gespecialiseerde lichtmagie was niet iets wat in haar taakomschrijving had gestaan. Ze had het initiatief zelf voorgelegd aan de directie en er vrijwel meteen toestemming voor gekregen. Deels omdat ze zelf een diploma had gehaald in een gespecialiseerde vorm van lichtmagie, deels omdat ze er geen extra bekostiging voor had gevraagd en daar was de directie altijd blij mee, zo bleek het.
Ze deed het ook niet voor het geld: ze deed het omdat ze het leuk vond. Haar eigen middelbare school had deze lessen ook gegeven en omdat zij er altijd van genoten had, nam ze het idee mee naar elke school waar ze lesgaf. Al waren er maar drie of vier leerlingen die ze kon helpen, dan kon ze alsnog leerlingen helpen om lichtmagie verder te ontdekken. Wie weet ontdekten ze dan net als Bonnie dat hun passie ergens in de lichtmagie lag.

Dit blok zou ze een groepje van vier leerlingen hebben die haar specialisatie-lessen volgden. Op de scholen waar ze eerder les had gegeven waren de groepen groter geweest, maar Bonnie was streng geweest met haar keuzes. Niet alle leerlingen waren hier van nature lichtmagiërs en niet alle lichtmagiërs waren even ervaren.
Ook de leeftijd was anders – normaal begon ze leerlingen de lessen vanaf hun tweede leerjaar aan te bieden. Hier waren de leerlingen echter een stuk ouder. De jongste van het stel was een jongen die Ike heette, en hij was zestien, als ze het zich goed herinnerde. Ze moest toegeven dat oudere leerlingen wel prettiger waren om mee te werken: ze focusten zich meer op het werk en minder op hun hormonen.

Achterin de klas had ze een projector laten neerzetten, zodat ze vanaf haar laptop en tekentablet (Erds, een cadeautje van Grayson) de klas aantekeningen kon geven zonder daarvoor veel moeite te hoeven doen. Op dit moment stond haar naam op het bord, in haar eigen handschrift.
De leerlingen druppelden binnen terwijl ze door haar aantekeningen op papier heen bladerde en toen alle vier het lokaal waren binnengekomen en waren gaan zitten, keek ze op.

‘Goedemiddag, iedereen.’ begon ze met een kleine glimlach. ‘Ik ben Bonnie Mae Grace, zoals sommigen van jullie al weten aangezien ik ze eerder deze week les heb gegeven. Voor degenen die dat niet hebben gehad: ik heb het liefst dat jullie me Miss Grace noemen.’
Een vriendelijke introductie, gewoon om het ijs te breken. Maar veel tijd wilde ze er niet aan besteden. ‘Jullie zijn de kleine groep die gekozen heeft om drie verschillende specialisaties lichtmagie te doen, naast jullie gewone lichtmagie. We gaan de komende weken elektriciteit en kristalvorming bestuderen, maar we beginnen met iets waar Nova om bekend staat: genezing.’

Ze veegde met een beweging van haar muis haar scherm schoon (en dus ook de projector) en begon al pratende te schrijven. ‘Er bestaan een aantal stigma over genezende krachten: de grootste is dat je als genezer geboren wordt. Dit is incorrect. Iedereen kan helende spreuken leren en succesvol uitvoeren, sommigen hebben er simpelweg meer aanleg voor dan anderen.’
De roodharige haalde even adem, keek de klas rond en begon toen een aantekening. ‘Helende magie focust zich op het herleiden van energie tot de plaats van de wond en die energie dan gebruiken om de wond te helen. Lichtmagie leent zich hier goed voor omdat lichtmagiërs van nature met energiestromen werken en dit concept dus makkelijker begrijpen. Het verschil tussen lichtmagie en helende lichtmagie is dat gewone lichtmagie-energie zichtbaar is. De energie gebruikt bij helen, bevind zich echter in het lichaam en is op het resultaat na onzichtbaar.’
Na dat in steekwoorden op te hebben geschreven, keek ze haar leerlingen aan.
‘Begrijpen jullie het tot nu toe, of ga ik te snel?’

Iedereen die zich heeft opgegeven voor gespecialiseerde lichtmagie is welkom. Jullie hebben max. een week om te reageren, waarna ik weer post. Als er eerder door iedereen wordt gepost, ga ik eerder verder. Je posts hoeven niet lang te zijn, de mijne zal de volgende keer ook wat korter zijn~!

Gespecialiseerde lichtmagie. Spannend. Ike wist eigenlijk niet of zijn magie goed genoeg was voor deze lessen, maar na zichzelf eraan herinnerd te hebben dat hij Cherry gecreëerd had, had de jongen zich toch maar aangemeld. Kon geen kwaad. Als het allemaal te moeilijk bleek te zijn, kon hij vast nog wel stoppen, toch?

Tot zijn verrassing was hij als eerste bij het lokaal. Nou had hij ook een tussenuur gehad, wat het misschien verklaarde, maar toch bleef Ike even in het midden van de deuropening staan om met een frons rond te kijken. Daarna richtte hij zijn blik op Miss Grace. Nieuw. Hij had haar één keer eerder gehad en voor zover hij wist, was ze een best goede docent. Dat was fijn. Ike had de laatste tijd vooral Dark Magic lessen gevolgd en hij werd er lichtelijk depressief van. Zo duister. Cherry danste vrolijk rond zijn hoofd terwijl de jongen uiteindelijk doorliep. "Ike Hiyori, present," zei hij kort om aan te geven dat hij aanwezig was, waarna hij wat onzeker aan een tafeltje in de middelste rij ging zitten. Hij plukte het bolletje licht uit de lucht en stopte haar in zijn shirt, zodat ze hem en eventueel anderen niet af zou leiden.

Zodra alle leerlingen aanwezig waren, begon de docente met haar uitleg. Het tablet-dingetje dat ze gebruikte fascineerde Ike ontzettend, aangezien hij nog nooit zo iets gezien had. Hij moest zich nu echter focussen op aantekeningen maken, dus dat deed hij ook. Toen Miss Grace de klas vroeg of ze het allemaal begrepen, keek de jongen met een fronsje van zijn aantekeningen naar het bord en weer terug. Ehh. Ja, op zich wel. Hij merkte het verschil tussen deze les en de gewone les wel en ergens tijdens het schrijven van deze aantekeningen had hij zich gerealiseerd dat dit niet makkelijk zou gaan worden, maar hey. Dit was gaaf. Ike had zin in deze lessen!

; {{ Yay, beetje een flutpost maar ik heb er zin in~

Er was wat twijfel geweest over de inschrijving bij de gespecialiseerde lessen. Het klonk zo groots, zo serieus, zo professioneel in het vak. Iets waar Earia zichzelf eigenlijk totaal niet bij zag staan. Zeker niet sinds ze opnieuw haar lichtmagie moest ontdekken en praktisch gezien weer bij het begin stond had het idee haar absurd geleken. Iemand als zij in een les voor specialisaties? Wat een grap! Dat niveau was toch veel te hoog voor haar.
Toch had ze haar naam op het lijstje gezet.
Toch wilde ze de uitdaging aangaan en zichzelf verder gaan testen. Haar terughoudendheid had haar zelden goed gedaan, het leven had haar veel meer gegeven toen ze een sprong in het diepe had gemaakt. De mogelijkheden waren veel meer begrompen als je in je veilige bubbel bleef zitten, verstopt achter de vaardigheden en gezichten die je al kende. Je moest soms risico’s in het leven nemen. Niet alles hoefde direct perfect te zijn, zeker niet met lessen. Daar moest ze soms nog even aan herinnerd worden. Dus had ze de gok maar gewaagd en had ze met twijfelachtige lijntjes haar naam neergezet voor haar inschrijving. Maar uiteindelijk had ze toch vol goede moed doorgezet en was ze trost op zichzelf dat ze de stap had gemaakt. Ze ging vooruit op die manier.
De twijfels keerde echter weer terug toen ze er achter was gekomen dat hun eerste les over geneeskunde zou gaan. Toen zonk de moed haar wel weer even in de schoenen. Geneeskunde, een onderdeel van lichtmagie waar ze totáál geen aanlag voor had. Ze had het geprobeerd, sinds lichtmagiërs al snel een aanleg voor geneeskunde hadden. Zo had haar moeder ook helende krachten en had ze die vaak genoeg mogen gebruiken toen de kinders weer eens thuis kwamen van een dagje buitenspelen. Het schrammenzeer was dankzij moederlief altijd weer snel verdwenen. Maar toen het meisje haar moeder probeerde te evenaren, bleek al snel dat de vaardigheid haar niet goed in de vingers lag. Ze had boeken over het onderwerp gelezen en tips geprobeerd te volgen, maar zelfs een blauwe plek was nog teveel werk voor haar geweest. Het was simpelweg iets wat niet in haar straatje lag, wat dan ook haar keus had beïnvloed om wat meer de offensievere kant van schoolpakketen te volgen. Waar je hart immers niet lag. Maar wie weet kon dat vandaag wel losgemaakt worden. Haar krachten stonden nu immers meer open voor alles en de mogelijkheden voegde zich er meestal bij samen.

Bij de klas aangekomen zocht het meisje een plekje op, voorin, zodat ze geen onderdeel zou kunnen missen. Haar volledige aandacht was voor dit onderwerp nodig, ze wilde niks aan zich voorbij laten gaan. Met een vriendelijke glimlach en de woorden “Morgen Miss, Earia Izard is aanwezig,” begroette het meisje het bekende gezicht van de lerares. Ze had al eerder een les van haar mogen volgen, eens kijken hoe anders deze zou gaan worden.
De les begon, waarin een korte introductie werd gehouden en een onderwerp heel kort aangekaart werd waardoor Earia wat rechter in haar stoel schoot. Ze zouden kristalvorming gaan doen? Opeens voelde het meisje zich minder onzeker over de lessen.
Maar eerst moest ze deze les nog gaan overleven. De les die –goddank- begon met een uitleg waarbij de nodige aantekeningen gemaakt moesten worden. En natuurlijk, als de brave leerlinge die ze was, begon Earia daaraan gelijk toen de lerares haar verhaal begon. Steekwoorden werden snel opgeschreven, waarna gehaaste zinnen erachter werden gezeten die de steekwoorden verdere uitleg gaven. Haar schrijfmanier was gehaast en de letters kwamen wat slordig in haar schrift te staan, maar ze waren leesbaar genoeg om de woorden te herkennen als ze deze later op de dag nogmaals wilde doorkijken.
Een korte pauze werd ingelast bij de uitleg, waarbij kort om feedback van de leerlingen gevraagd werd. Terwijl het meisje zachtjes de achterkant van haar pen tegen haar onderlip drukte las ze globaal haar aantekeningen door, kijkend of ze alles tot zover echt begreep en de uitleg duidelijk genoeg voor haar was. Dat was ie, op gebied van lichtmagie. Het maakte haar echter wel nieuwsgierig naar hoe geneeskunde bij de andere magiesoorten gebruikt werd. Water –en woudmagie hadden zo ook hun helende krachten, dus hoe ging dat in zijn werk? “Hebben water en woudmagie niet ook de kracht om te genezen? Werkt dit dan op dezelfde manier als lichtmagie, of werken deze individueel beter op andere soorten verwondingen, omdat ze allemaal een aparte manier van werking en functionering hebben?” Ongegeneerd begon het meisje aan haar vraag. Dit was immers toch een les en lessen waren om vragen te stellen en antwoorden te krijgen, niet?

OOC: Sorry, ik ging full bullshit mode. :'D Volgende is minder lang, ik beloof het!

Een grote grijns had op zijn gezicht gestaan toen hij zijn naam op het laatste overgebleven vakje had ingevuld, net voordat zijn broer de kans had gehad om een pen vast te pakken. Yes, het was wel duidelijk wie de snelste van de twee was. Allen was misschien wel de luidruchtigste, maar Charlie had zelf ook wel z’n goede puntjes. Zo zorgde hij er ook altijd wel voor dat hij opviel. Niet door zijn keel open te zetten, maar door echt alles als een drumstel te gebruiken. Een paar potloden en een hard oppervlak was genoeg om hem helemaal los te laten gaan. Hij had zich de vorige lichtmagie les al laten gaan –een les die waarschijnlijk voor hem ook een stuk makkelijker was dan deze zou zijn- dus zou hij zich deze les wat meer koest houden. Het was een gespecialiseerde les, dus moest hij zich ook professioneel gaan gedragen.

De jongen liep het klaslokaal binnen en liet zich op de eerste de beste stoel die hij tegenkwam ploffen. Op zich maakte het niet zoveel uit waar hij juist ging zitten. Voor zover hij gezien had waren er niet al te veel leerlingen ingeschreven voor de les waardoor er waarschijnlijk een heel aantal stoelen vrij zouden zijn. “Oh, Challan present,” kwam er nog snel over zijn lippen. Een bijnaam die Kaoru had gegeven zodat hij de tweeling allebei direct zou aanspreken, al was het op het moment meer bedoelt om te trollen.Een klein grapje kon geen kwaad, toch?

Miss Grace begon haar uitleg weer met een voorstelling voor de mensen die bij een van de volgende lessen niet aanwezig geweest waren. Wel, eigenlijk is dat gewoon spijtig voor hen. Je zou toch el denken dat de mensen die een gespecialiseerde les volgde, ook wel een gewone gevolgd hadden, toch? Nu ja, gelukkig werd er al snel over gegaan naar de uitleg en tergend langzaam haalde de jongen zijn kladblok uit zijn tas om aantekeningen te maken. Normaal zou hij nooit zoveel moeite doen, maar nu leek het hem wel het beste om te doen. Hij was halverwege zijn aantekeningen –ja, hij was wat later begonnen dan de rest en moest traag schrijven om zijn geschrift duidelijk te maken- toen er al een vraag werd gesteld. De vraag klonk wel.. interessant. Zelf zou hij er namelijk nooit echt opgekomen zijn. Misschien moest hij ook eens over zoiets nadenken, het liet je in ieder geval best slim lijken.

_{Alweer een les. Maar deze was gelukkig niet zo overdreven vroeg als de ander. Hij had nu wel het besluit genomen dat hij keurig de lichtmagie lessen bij zou wonen, simpelweg omdat het momenteel het enige vak was waar hij het idee had dat hij er ook echt wat leerde. Vakken over magiesoorten die hij niet eens bezat werden al meteen uitgesloten, maar ook over lucht en licht was de jongen sceptisch gebleven. Zo had hij er een hekel aan als dingen gewoon voor hem werden voorgekauwd, dan was er niks meer aan, en haatte hij het als de docent ervoor zorgde dat hij zich een dom, klein kind vond – want ja: sommige mensen hebben nou eenmaal een bepaalde toon in hun stem.
Vandaar dat zijn houding nu ook totaal anders was dan de vorige keer: hij kende haar nu en wist dat zij dus niet zo’n vervelende toon had in haar stem. Met opgeheven hoofd betrad de jongen het lokaal, had zowaar een rugzak over zijn schouder hangen die erop duidde dat hij ditmaal wel spullen mee had genomen zoals boeken. ‘Bonnieee,’ bracht hij blij uit, maar de grijns op zijn gelaat liet zien dat het niet perse zo bedoeld was. Het feit dat ze geen vervelende toon had betekende niet gelijk dat ze een goede docente was, daarvoor moest nog veel meer aangetoond en bewezen worden – wat inhield dat het nog wel lang zou duren voordat de jongen respect zou gaan tonen jegens de vrouw. ‘Wat doet het me weer een plezier om jou te mogen zien,’ nog steeds dezelfde grijns, ‘Ik neem aan dat je mijn naam nog wel weet?’ Nee, hij voelde er nog steeds niets voor om zijn echte naam over zijn lippen te laten komen… Het proefde net als gif.

Toch ging hij weer achterin het lokaal zitten; oude gewoonte. In tegenstelling tot anderen maakte de jongen geen aantekeningen: zijn tas bleef dicht op de grond liggen. Hij was geprezen met een selectief geheugen dat belangrijke steekwoorden onthield en hij was ook gewoon te lui om alles op te schrijven. Daarbij leerde hij meer door practica en het dus echt in te zien – zodat hij het kon binden aan een plaatje – dan droge informatie in de vorm van woorden.
Een blond meisje stelde een vraag, iets wat ervoor zorgde dat hij verveeld inademde. Moest dat nou weer? Kon ze echt niet voor zichzelf denken? Het antwoord was vrij simpel als je er ook maar één tel bij stilstond: bij woud magie maakte men het nieuwe weefsel, iets wat er waarschijnlijk ook voor zou zorgen dat er geen littekens zouden komen – hoe erg de wond ook was. Watermagie kon wellicht zaken met bloed regelen: de benodigde stoffen eruit halen en zorgen dat ze sneller kwamen op de plek van de wond waardoor het sneller zou genezen. Hoogstwaarschijnlijk was de kans op een litteken dan wel groter, omdat woud magiërs sneller de huid konden laten ‘verversen’ om dit te voorkomen of om het weg te werken – iets wat onmogelijk zou blijken voor water magiërs.
En ondanks al deze speculaties hield hij zijn mond dicht, keek enkel naar de docente en wachtte af. Hieruit bleek toch weer dat hij nog steeds, diep van binnen, een nerd was: als hij iets zei wilde hij het perse goed hebben – als het ging om feiten dan. De gedachtestroom van daarnet was enkel een gedachte en hij had er geen verdere bevestiging bij uit eventuele boeken… Iets wat ervoor zorgde dat hij eigenlijk snakte naar bevestiging, wat hij liet blijken door naar Bonnie te kijken – met een pokerface weliswaar.

OOC; Ik vind het al moeilijk genoeg om bij WOOF kort te posten, gimme a break D:
't is toch alleen maar tekst :'D}

Ze wierp een argwanende aquamarijne blik op Leroy Jenkins. Hij had een rugzak bij zich, was beter voorbereid dan de vorige keer dat ze hem gezien had. Ergens wilde ze het waarderen, maar aangezien het vrij normaal was dat iemand z’n spullen meenam naar de les, kon ze dat niet. Daarbij kwam nog dat hij het moment dat hij zijn mond opentrok haar ietwat verbeterde mening weer terugbracht bij nul: waar hij eerst had gezeten.
‘Ja, Leroy Jenkins, die herinner ik me prima. Als jij nu je best zou kunnen doen om me Miss Grace te noemen in plaats van Bonnie, dan zitten we ongeveer op hetzelfde niveau, denk je niet?’ Haar ogen waren alweer naar het scherm gegleden terwijl ze hem ietwat kittig wees op zijn onbeleefdheid. Ze had niet veel regels, eigenlijk alleen dat mensen hun mond moesten houden tijdens uitleg en haar aanspraken bij haar achternaam. Was dat dan echt zo moeilijk voor de jongen om te begrijpen? De rest hield zich er allemaal aan, groette haar zelfs beleefd.

Na haar uitleg was er maar een van de vier die een vraag had: toevallig ook het enige vrouwelijke lid van het gezelschap. Earia Izard, een leerlinge die ze ook offensieve lichtmagie gaf. In de vorige les had ze al bewezen een prima lichtmagiër te zijn, maar met haar vraag bewees ze ook op te letten. De roodharige drukte haar lippen even tegen elkaar, dacht na.
‘Wel, ik ben geen expert op het gebied van woud- en watermagie en moet je eerlijk bekennen dat ik ook geen uitstekende heler ben, maar bij mijn weten is het inderdaad zo dat elke magiesoort anders functioneert. Lichtmagie zelf stimuleert het helingsproces, versnelt het als het ware, en heeft de bijkomende werking dat het reinigend werkt. Dat maakt het zeer geschikt voor dingen als grote, oppervlakkige wonden of kneuzingen. Ook bij infecties wordt vaak gebruik gemaakt van lichtmagie om of het immuunsysteem een boost te geven, of om de infectie zelf uit de weg te ruimen. Dat laatste leren we vandaag echter niet, daarvoor ben ik zelf niet goed genoeg. We houden het op oppervlakkige verwondingen.’ Tot zover zat ze nog op haar eigen vakgebied. Nu moest ze gaan uitleggen over magiesoorten die haar niet aangeboren waren - not her division, om het zo maar te zeggen.

‘Watermagie focust zich vaak op het stimuleren van de toestroom van bloed en de concentraties van verschillende stoffen hierin: vandaar dat het bijna geschikter is voor infectieziektes. Je kan er ook kleine wonden mee helen, door de stollingsstoffen in het bloed te doen toenemen. Ook wordt het vaak gebruikt bij dingen als onderkoeling, omdat zeventig procent van ons lichaam uit water bestaat en als we dit allemaal tegelijkertijd opwarmen, het lichaam dus ook opwarmt.’
Ze ging even met haar hand door haar losse rode haar, beet op haar lip.
‘En woudmagie, wel, daarbij stimuleren we de groei van het weefsel zelf. Bij botbreuken en gescheurde spieren, of verwondingen waarbij een van je ledematen is afgesneden, werkt dit het best. Dat is helaas alles wat ik erover weet, sorry.’ Haar pen krabbelde over het handgeschepte papier van haar notitieschrift. ‘Ik zal het echter even noteren, dan kan ik het later goed opzoeken en dan krijg je de gehele uitleg volgende les van me.’

Er leken verder geen vragen te zijn, maar haar pen pakte ze niet op. In plaats daarvan klapte ze haar laptop dicht, waarop de projector zichzelf meteen in slaapstand zette. ‘De beste manier om helen te leren is door, zoals bij elke vaardigheid of spreuken, veel te oefenen. Ik kan jullie echter moeilijk meenemen naar de ziekenzaal en de schooldokter vertellen dat ik even een patiënt nodig heb, dus in plaats daarvan heb ik deze,’ Ze hield een rechthoekig canvas omhoog, omspannen met een rubberachtige substantie die in het midden gescheurd was. ‘meegenomen. Ike, als jij ze even uit wil delen – ik zou het zelf doen, maar dat zou iets te lang duren.’ Ze glimlachte naar de jongste leerling uit haar groep en ging verder met haar uitleg.
‘Dit is nephuid, speciaal ontwikkeld om genezende magie op te oefenen. De huid reageert precies hetzelfde als normale, organische huid. Ik heb ze geleend van een universiteit, dus wees er alsjeblieft voorzichtig mee.’

Tegen de tijd dat elk van haar vier leerlingen een stuk nephuid voor zich had liggen schoof ze haar laptop opzij, zodat wat ze deed goed zichtbaar was, en legde ze haar eigen exemplaar voor zich op het bureau. ‘De meest gebruikte vorm van helen is een handopleggende heling. Hierbij is er fysiek contact tussen de genezer en de gewonde. Belangrijk hierbij is dat je contact maakt met de huid vlakbij de verwonding, anders moet je magie zo ver reizen dat het weinig effect meer heeft.’ Ze glimlachte en sloot haar ogen even, concentreerde zich op de energie in haar hand en de manier waarop het stroomde. Toen ze haar ogen weer opende, straalde haar huid een zwak licht uit. ‘Bij een handoplegging verzamel je simpelweg energie in je hand. Het kan zijn dat hij begint te stralen, zoals bij mij, maar dit is een estetisch effect en is bij lang niet iedere heler het geval. Daarna,’ ze zette het canvas op z’n zij met de snee naar de klas gericht zodat iedereen het kon zien en legde haar hand over de snee. ‘Daarna leidt je de energie van je hand naar de huid van de verwonde en via de huid naar de wond. Hierbij is het extreem van belang dat je het resultaat wat je wil bereiken voor ogen hebt: heb je geen beoogd resultaat, dan kan een toestroom van energie betekenen dat er gewoon meer bloed naar de wond wordt gepompt, of dat de wond verder openscheurt. Dat willen we niet hebben.’

Ze haalde haar hand weg en het blauwe materiaal wat ze onthulde was niet langer beschadigd: het enige wat nog herinnerde aan de snee was een donkerblauwe verkleuring op de stof. ‘Nu, dit lijkt vrij simpel, maar het moeilijkste stuk is het overbrengen van je eigen energie naar de plaats waar je het wil hebben. Als je hier moeite mee hebt, vertel het me dan even, dan zal ik proberen te helpen. Denk eraan, dit is iets wat veel energie kost en je zult er niet meteen goed in zijn: dat is normaal. Put jezelf vooral niet uit. Ik ben al gelukkig als je slechts een deel van de wond weet te helen.’

Jullie hebben (opnieuw) max. een week om te reageren, waarna ik weer post. Als er eerder door iedereen wordt gepost, ga ik eerder verder.
Ik geef het overigens op om kort te posten: jullie hoeven dat ook niet te doen, het is meer een voorzorgsmaatregel zodat iedereen op tijd post. Maar dat doen jullie prima, dus ga vooral zo door.

Eén van de leerlingen, het witharige meisje, vroeg wat het verschil was tussen de helende krachten die meerdere magiesoorten bezaten. Dat was... best een goede vraag. Geïnteresseerd luisterde Ike naar het antwoord dat ze kregen. Jammer dat de docente niet meer info had over de manier waarop Woud magie werd gebruikt om te helen. Miss Grace bleef echter niet te lang hangen en begon direct aan de theorie. Top.

Net toen Ike wegzakte in een afwezige trance, werd zijn naam gezegd. Wat geschrokken keek de jongen op, waardoor het een paar seconden duurde voordat hij haar vraag snapte. "Oh, uh, oké," antwoordde de jongen, waarna hij zichzelf uit zijn stoel duwde. Ergens voelde hij zich een beetje schuldig dat hij gewoon naar haar toe liep en de stukken canvas over nam. Gewoon niet naar die rolstoel kijken, moest werken. Terwijl de docente verder ging met haar theorie, gooide Ike de stukken canvas op alle vier de tafeltjes. Toen hij weer ging zitten, keek hij met opgetrokken wenkbrauw naar het stuk nephuid. Nephuid. Yuck.

Oh fuck, ze moesten het nog aanraken ook. Ehh, wilde hij dat? Nou, nee. Hij had echter niet echt veel keuze, dus toen Miss Grace klaar was met haar uitleg, begon Ike dan toch maar. Ze kregen geen spreuk of iets, maar moesten zich gewoon focussen. Op hun magie, op de wond, op hoe het eruit moest zien. Hm. De jongen drukte zijn hand dus maar op de snee, kneep zijn ogen tot spleetjes en probeerde zich te focussen op zijn magie. Dat ging echter lastiger dan gedacht, want eh, hij voelde eigenlijk niks. Geen licht magie. Waar zat het dan? Wat wanhopig focuste de jongen zich nog meer, maar hij wist eigenlijk niet of dat lukte. Hm. Die gespecialiseerde lessen konden nog moeilijk worden.

In plaats van op zijn magie focussen, probeerde de jongen dus maar te denken aan een gladde huid. Snee-loos. Het deed hem een beetje denken aan de illusies die hij bij de Dark Magic les een tijdje terug op moest roepen. Misschien kon hij nu ook zo'n illusie oproepen, dan zou het lijken alsof hij het al helemaal onder de knie had en zou hij (hopelijk) een goed cijfer krijgen. Ha, dat zou fijn zijn. Maar de jongen betwijfelde of de docent dat dan niet door zou hebben, dus bleef hij het beeld van de gladde huid maar voor zich nemen, totdat hij iets voelde in zijn hand. Was het gelukt? De jonge haalde zijn hand weg, en zag... Een snee. Oh. Niks aan veranderd. Hij keek wat wanhopig rond. Was hij de enige die er niks van bakte...?

; {{ En dit wilt dokter worden :'D

_{Zijn glimlach was wel ietwat pijnlijk wanneer de vrouw zijn gehele naam uitsprak, zijn echte naam. God, wat haatte hij zijn naam.
‘O maar natuurlijk, Miss Gr-… Gra-… Gragg… Ah wat vervelend, maar mijn lichaam lijkt echt te weigeren – Bonnie. Maar hey: het Miss gedeelte moet vast wel lukken!’ Natuurlijk kon hij haar familienaam wel uitspreken, maar dat nam alle lol weg. Voor hem betekende hetzelfde niveau elkaar gewoon lekker bij de voornaam aanspreken en tutoyeer er maar oplos! Zelfs als zij hem meneer Jenkins en hij haar keurig miss Grace… Zelfs dan kon hij het niet op hetzelfde niveau zien.

Tijdens de uitleg was hij de enige die niet keurig dingen overschreef. Toch betekende dat niet dat hij geen gemotiveerde leerling was, het feit dat hij de moeite nam om zelf met een antwoord te komen op de vraag van het witharige meisje zei ergens genoeg: voornamelijk omdat zijn houding leek te veranderen, zij het zo dat dit alleen zichtbaar was voor mensen die erop getraind waren. Zijn pokerface was erg goed, maar de glim in zijn ogen gaf aan hoe zeer hij wel niet smachtte naar het antwoord dat Bonnie zou geven.
Hij kon het daarom ook niet laten dat hij zijn ellenbogen op tafel plaatste en met zijn hoofd steunde op zijn handpalmen, luisterde verrukt naar haar woorden. O wat voelde het goed als je speculaties in de goede richting schenen te zijn. Maar het stilde zijn honger helaas niet: hij wilde het nu precies weten. Het punt waar zij stopte was niet ver genoeg, nee er was meer nodig! Het probleem was echter dat hij niet wist of hij zich wel in de bib (ja deze typfout is expres :’D) kon begeven. Dat was nou het nadeel van imago’s, voornamelijk als je er zelf ook echt waarde aan hechtte – wat hij op het moment helaas wel deed.

Er moesten complimenten gegeven worden aan de vraagsteller, dankzij haar was de jongen nu oprecht geïnteresseerd geraakt in dit hele genezingsgedoe. Zo zeer dat hij het wel zou willen leren. Vandaar dat hij ook iets meer uit zijn stoel kwam tijdens de uitleg, wilde het goed zien. Hij was het soort persoon dat beter leerde doormiddel van voorbeelden en het voorbeeld dat nu gegeven werd was hoogstwaarschijnlijk het enige wat hij zou krijgen.
Toch zwakte zijn motivatie een beetje af wanneer de term “nep huid” viel. Veel liever dat hij het gewoon op echte dingen deed, de druk die daarbij kwam kijken ook echt voelde waardoor hij beter zou presteren. Nee, nu kregen ze een stuk dood weefsel met een snee erin. Wooow, eng zeg – precies hetzelfde wat zijn blik zei wanneer het daadwerkelijk voor zijn neus lag. Raakte het eerst met een vinger aan en trok toen een vies gezicht. Oké, dat was bizar… Je wist dat het nep was en dood, maar het voelde toch echt aan. Weird.
Maar er was geen tijd om nu bij dat soort dingen stil te staan! Hij stroopte zijn mouwen op, klapte zijn handen tegen elkaar en wreef ze een beetje warm. Tijd om dit varkentje te wassen. Rustig plaatste hij zijn beiden handen op de snee, haalde diep adem en probeerde zijn hartslag naar beneden te halen. Oké snee, ga dicht.
Ga dicht.
Spieren spanden zich aan, deed hetgeen wat je nou juist niet moest doen, en hij kneep zijn ogen dicht. Hij forceerde de zaak weer eens, dacht daarbij dus ook niet aan het plaatje wat hij wilde hebben: nee die shit moest gewoon dicht. Blauwe tekeningen verschenen over de huid, gaven de aders weer, maar deze verdween langzaam: het stroomde allemaal naar de plek van de snee. Handen die lichtjes oplichtte – en toen barstte het.
De natte vloeistof die hij voelde zorgde ervoor dat hij zijn ogen opende, kon nog net zien hoe de zaak half kapot barstte door de druk van het overtollige bloed – hief zijn handen in een reflex op en kreeg een shitload aan bloed over zich heen. ‘TYFUS,’ bracht hij met een opgeheven, boze stem uit. Eventjes keek hij naar zijn handen, die rood waren van het bloed eveneens als zijn kleren gedeeltelijk. ‘Bonnieee?’ bracht hij poeslief uit terwijl hij opkeek, ‘We got a problem.’
In andere woorden: oepsie.

OOC; Ik zei toch dat ik voor explosies ging zorgen :'D ?}

Gedreven volgde het meisje de woorden met haar pen, vluchtig aantekeningen makend over het antwoord dat ze kreeg op haar gestelde vraag. Af en toe keek het meisje op van haar aantekeningen om de lerares een vluchtige blik toe te werken, waarna ze zich weer terug tussen de woorden begaf. Bij de uitleg die over water ging zette het meisje enkele strepen onder een aantal woorden, onderdelen waar ze later nog op terug wilde komen. Ze was geen meesterheler, maar wellicht als ze de geneeskrachten van haar lichtmagie met haar watermagie combineerde, dat het gebruik dan wat aangenamer zou zijn en wat meer resultaat bracht. Het viel in elk geval te proberen. Dankbaar knikte Earia naar de lerares toen haar uitleg gedaan was, voor nu. Ze was blij met de informatie die ze nu had gekregen, maar keek zeker uit naar het vervolg erop. Het had haar interesses geprikkeld.
Voor nu werd haar gevraagde onderdeel afgesloten en gingen ze verder naar het praktijkonderdeel van de les. Iets waar Earia, heel eerlijk, niet naar uit had lopen kijken, maar het moest er toch een keer van komen. De tijd van uitstellen was over, hoe vreselijk het resultaat ook mocht worden. Maar ze was hier om te leren en fouten te maken waarvan ze zou leren, dat moest ze zichzelf gewoon blijven vertellen. Dan zou het met genoeg oefening en tijd vanzelf wel beter worden. Zolang ze het maar onder ogen zou zien en meerdere pogingen zou wagen.

Toen ze het canvas voor zich kreeg trok het meisje eerst een wat bedenkelijk gezicht, lippen op elkaar geperst. Maar veel tijd om er met argwanende gedachten mee te zitten gaf ze zich niet. Helen was een onderdeel dat moeilijk voor haar was, dus moest ze alle tijd die ze had steken in het oefenen. Dus, aan de slag dan maar! Rustig aan, beginnen bij het begin, dus eerst de energie oproepen en het dan proberen te geleiden. Met haar rechterhand omhoog gericht spaarde Earia de lichtenergie op, zorgvuldig maar snel genoeg, zodat ze weer rap verder kon naar de stappen waar ze meer moeite mee zou gaan krijgen. Het licht dat haar hand afgaf was klein en zwak, maar het was tenminste iets. Vervolgens legde het meisje haar hand op de nephuid (en dat voelde niet bepaald aangenaam, maar ze moest zich er maar overheen zetten) om de energie door te laten stromen en het gewenste beeld voor ogen te krijgen. Het meisje handelde voorzichtig en behoedzaam, zoals dat aangeraden werd. En hé, ergens leek het nog te lukken ook! Verblijd met het resultaat, ookal was het nog zo klein, wilde Earia in een wat hoger tempo de rest van de wond ook vast aan elkaar te zetten. Nu ze eenmaal het gevoel een beetje in de vingers leek te hebben, kon het vanaf dit punt alleen maar makkelijker gaan, toch? Nee, niet dus.
De energie die ze door zich heen liet stromen werd teveel en het beeld dat ze voor ogen had werd wat vertroebeld, waardoor ze haar grip begon te verliezen. Uiteindelijk merkte het meisje dat, maar het was al te laat om de gehele zaak te kunnen redden. De huid scheurde verder open, waarbij een scheut aan bloed omhoog sprong, haar kant op. Een geschrokken “Ah!” kwam uit haar keel, voordat ze er verder op reageerde. Met grote ogen schoot het meisje haar hand richting de vloeistof, die ze zo van zich afsloeg met haar watermagie en van zich af wist te houden. Het spatte van haar af en landde op de vloer waar het wild over de grond kletterde. Met een frons en omlaaggetrokken mondhoeken keek het meisje naar het resultaat wat ze veroorzaakt had; een kleine bende op de vloer –vrijwel alles leek een kleine bende te zijn als je het vergeleek met de ravage die die andere jongen had veroorzaakt- en een huidwond die erger was geworden. Juist ja. Het lag haar duidelijk nog niet in de vingers. En haar klasgenoten leken ook nog niet al teveel succes te boeken.

Ja, hij had zich voorgenomen om zich deze les voorbeeldig te gedragen, maar dat wilde niet zeggen dat hij als een waanzinnige aantekeningen ging maken zoals het witharige meisje. Hij onthield de belangrijkste dingen wel en als hij het vergat… Well, dat was dan spijtig. Charlie wilde wel genoeg punten halen, maar gewoon een voldoende was meer dan genoeg. Zijn moeder moest maar blij zijn met een voldoende. De dingen die geprojecteerd werden wilde hij nog wel overnemen, maar bijkomende informatie liet hij gewoon voor wat het was. De opdracht die gegeven werd, dat was een stuk interessanter. Zijn blauwe kijkers volgde de jongen –Ike zoals de docente hem genoemd had- terwijl deze de huiden uitdeelde. De verleiding om een opmerking te maken was groot, maar hij hield het wel gewoon voor zich. Kaken werden op elkaar geklemd, maar hij kon de grote grijns op zijn gezicht toch niet tegenhouden toen Ike een van die huiden op zijn tafeltje gooien en hij bleef hem met zijn ogen volgen. O damn, de voorbeeldige leerling uithangen was moeilijker dan hij had verwacht. Misschien zou het makkelijker zijn als zijn moeder helemaal naar hier zou afreizen. Eigenlijk zorgde het beeld alleen van de woedende vrouw er al voor dat hij de grijns van zijn gezicht veegde en zijn blik op de huid voor hem richtte. Het zag er best grappig uit waardoor de neiging om het ding te porren best groot werd. Nee, niet aankomen, stel je voor dat het zou scheuren. Dan zou er misschien een rekening naar het thuisfront gestuurd worden en kon hij weer een hele preek verwachten.

Hij kreeg echter al snel afleiding toen er voor werd gedaan wat ze juist moeten doen. De grijns verdween van zijn gezicht en maakte plaats voor een frons terwijl hij zijn hand op de juiste plaats legde en zich probeerde te concentreren. Hij was juist bezig met het verzamelen van zijn energie en wilde die net naar de ‘huid’ laten overgaan terwijl hij het juiste beeld voor ogen had toen hij verstoord werd door een geluid dat leek op het barsten van iets en een vloekwoord dat door heel de klas werd geroepen. Kort daarna werd er nog een kreet geslagen. Al dat geluid zorgde ervoor dat de concentratie die hij met veel moeite bij elkaar had weten te kregen helemaal verdween en nieuwsgierig keek hij naar zijn medeleerlingen. Zijn blik vonden de zwartharige jongen en.. hij barstte in lachen uit. “Veel meer kleur heb je in ieder geval al niet meer nodig. Rood staat je goed.” Een traan werd uit zijn ooghoek gevist terwijl hij de ander met een grote grijns op zijn gezicht bleef aankijken, de opdracht helemaal vergetend.

De reactie van de leerlingen was bijna lachwekkend. In haar tijd als leraar had ze meerdere keren smerige practica gedaan (jawel, zelfs met lichtmagie kon je vies worden) maar nephuid had altijd de sterkste reactie opgeroepen. Het concept van huid zonder lichaam, gescheurde huid zonder lichaam, was gewoon zo vreemd voor de meeste mensen dat ze het niet konden helpen.
Bonnie had het zelf ook gedaan, de eerste keer dat ze moest gaan helen. Het was een verplicht vak geweest, helende lichtmagie, en hoewel ze de praktijk niet hoefde te kunnen om het te halen, had ze het toch volledig doorzien: aan het eind van die drie maanden zou ze niet eens meer opkijken als er ineens iemand met een volledig blauwe huid voor haar stond, zoveel had ze met het spul gewerkt.
Nog steeds was ze er niet echt goed in, maar ze was gecertificeerd om er les in te geven. Vreemd, hoe dat werkte – een goede heler zonder diploma zou makkelijk ernstige wonden kunnen helen, maar zij, in d’r rolstoel met haar elektriciteit, mocht mensen leren hoe ze moesten genezen. Zelfs al kende ze alleen de basis.

Ze kende de basis en ze kende het geluid van een scheurende huid. Oh god, ze kende dat geluid beter dan ze zou moeten. Het gescheld en de kreten waarmee het gepaard was, kwam haar ook nog bekend voor – hoewel ze zelf nooit zo hard gescholden had, dat dan net weer niet.
Leroy was de eerste die een fout maakte. Diep vanbinnen was ze niet verbaasd (iets zei haar dat als hij nu een beetje naar haar luisterde, hij het er minder rampzalig vanaf had gebracht), maar haar blik schoot alsnog verrast op naar de bron van het geluid. De geheel rode, smerige bron van het geluid. Ze had gerekend op een zootje. Niet op een rotzooi.
Bonnie zuchtte hoorbaar - maar dat geluid werd overschaduwd door nog meer huid die scheurde, nog meer splattende vloeistof. Haar blik richtte ze op Earia. Op z’n minst zat het meisje niet onder, alleen de vloer.

‘Zoals ik al eerder zei, een ongecontroleerde toestroom van magie - zeker als iets niet lukt - kan leiden tot scheurende huid en ongevallen.’ Als ze zich nu nog afvroegen waarom ze niet op echte huid mochten oefenen, dan zou Bonnie een wenkbrauw optrekken en ze naar de psychiater sturen. Deze huid voelde niets, was vervangbaar. Dat van levende mensen… iets minder, om het zo maar te zeggen.
‘Leroy, het lijkt me het beste als je even een wasbak opzoekt om jezelf een beetje schoon te maken. Earia, als jij de twee kapotte stukken huid even naar me toe brengt dan kan ik ze repareren.’ Ze hadden er allebei niets aan kunnen doen, helen lag niet iedereen. Het was te leren, ja, maar zoals deze twee het er vanaf gebracht hadden - wel, dan hadden ze oefening nodig. Veel oefening.

Met een draai van haar hand en een simpele schoonmaakspreuk zwiepte ze het nepbloed de vergetelheid in. Misschien moest ze die maar gaan geven, schoonmaaklessen. Je zou nog versteld staan met hoeveel handige huishoudelijke trucjes je met magie kon klaarspelen. Niets wat je bij lichtmagie zou moeten leren, maar misschien, ooit, als ze oud was en op een huishoudschool terechtkwam.
‘De rest kan gewoon doorgaan waar ze mee bezig waren. Opnieuw, roep me als het echt niet lukt. Forceer het niet - we hebben net twee excellente voorbeelden gehad van wat er dan gebeurd.’

Jullie hebben (opnieuw) max. een week om te reageren, waarna ik weer post. Als er eerder door iedereen wordt gepost, ga ik eerder verder.

Het ging helemaal mis. Ike keek geschrokken op bij de eerste kreet, duidelijk afkomstig van dat joch achterin de klas. Hij zat onder de drek en zijn stuk nephuid lag aan stukken. Terwijl Ike met opgetrokken wenkbrauw toekeek, maakte een roodharige kind lachend een opmerking. Die jongen leek het allemaal wel heel leuk te vinden, maar zo te zien had Redhead nog geen vordering gemaakt.

Het volgende kreetje kwam niet veel later. Dit keer was het een vrouwelijke stem, en wederom keek Ike lichtelijk geschrokken op. Op de vloer voor de tafel van het witharige meisje lag een opengescheurd stuk huid, wat voor Ike al genoeg zei. Het was dus bij haar ook mis gegaan. Met een diepe frons op zijn gezicht keek Ike terug naar zijn eigen stuk huid. Hij had dan misschien geen derrie over zich heen gekregen, maar veel anders had hij ook niet gedaan. In elk geval was het die twee leerlingen gelukt om iets te laten gebeuren...

De docent sprak snel na de twee ongevallen op om de leerlingen te verzekeren dat ongecontroleerd gebruik van de magie bla bla bla. God, Ike wilde gewoon dat die huid dicht ging. Hij zat hier niet voor niks, hij was een 'gespecialiseerde' leerling, waarom lukte het hem dan niet? Enigszins gefrustreerd keek Ike even rond om te zien hoe de anderen het er vanaf brachten, waarna hij zijn koptelefoon opzette en al het geluid uit de buitenwereld verdreef met harde muziek. Zo. Dan kon hij zich ten minste een beetje concentreren. Met een zucht drukte de jongen zijn handen uiteindelijk weer op de neppe reep huid, na nog een huid begon hij zich te concentreren op de huid. Dicht gaan. Helen. Niet openspatten. Gewoon dicht gaan. Magie, maak die snee dicht.

En toen voelde Ike een sprankelend gevoel in zijn armen dat hij herkende als magie die door zijn aderen naar zijn handen stroomde. Maar terwijl hij de magie naar de nephuid voelde stromen, kwamen andere beelden boven drijven. Beelden waar de huid aan stukken gescheurd was, waar het onherkenbaar verminkt was. Ike sloot zijn ogen, schudde zijn hoofd en probeerde het goede beeld voor zich te halen, maar het lukte hem niet. Dus trok de jongen zijn handen weg, lichtjes hijgend en met een diepe, bezorgde frons op zijn gezicht. De snee zat er nog steeds. De beelden hingen ook nog steeds in zijn achterhoofd en de stem was luider geworden. De beelden van de huid moesten dat getriggerd hebben... Ah shit. De jongen schoof zijn stoel enigszins naar achter en duwde de koptelefoon van zijn oren. Het ging net zo lekker. Hij had de magie gevoeld, maar het ging toch mis. Damn it. Als het hem niet zou lukken, zou hij vast en zeker uit de klas geschopt worden. Te weinig skills. Hell no. De jongen had iets te bewijzen, en dus, na een zucht, legde hij zijn handen wederom over de snee en probeerde hij het met lichte tegenzin nog een keer. Gewoon die huid helen, hoe moeilijk kan het zijn?

_{Gadver.
Een beetje bloed drupte nog steeds op de grond. Opengereten huid – je kon het niet meer simpel opengescheurd noemen – lag daar voor hem. Bloed op zijn handen en op zijn kleren. De tijd die hij nam om het in zich op te nemen was net ietsjes langer dan gemoeten had, maar alleen een goed oplettend persoon zou dat hebben gemerkt. Zijn kaken die zich voor een enkele tel wat strakker op elkaar klemden, zijn ogen die zich een beetje vernauwden – het had niet veel gekost of hij had alweer met iets gegooid.
Als hij het had laten escaleren dan.
De docente bleek een geweldige afleiding te zijn, omdat hij er nog steeds op uit was om haar te irriteren. Simpelweg omdat het hem irriteerde dat ze ondanks alles zo kalm bleef. Ooit moest er een barstje komen in dat masker van haar en hij wilde daar persoonlijk voor zorgen. Vroeger had hij zelfs een docent weggepest op zijn oude school, maar dit was dan ook een zwak ventje. De meesten waren een ander verhaal en Bonnie dus ook. Helaas – of… Hij kon er zo wel meer lol mee hebben.

Hij bleek niet de enige te zijn die het niet onder de knie kreeg: een ander meisje deed met hem mee en spoot ook met wat rode vloeistof – hoewel het minder extreem was dan bij hem. Toch zorgde het ervoor dat hij een zwakke glimlach op zijn gelaat kreeg en weet je wat het gekke was? Hij was niet gemeen. Nee, het was daadwerkelijk een oprechte en warme glimlach die enkel zei: ‘dus we in hetzelfde schuitje.’
Het duurde helaas niet lang of het pitje dat op laag vuur stond werd weer hoger gezet. Bij het horen van gelach draaide hij zijn hoofd met een ruk om. Zijn expressie zei meer dan duizend woorden: hij wilde niet uitgelachen worden; hij wilde niet falen; hij wilde niet bang overkomen door gewoon weg te kijken en het te negeren. ‘Moet jij nodig zeggen,’ merkte hij op, ‘Mij staat het tenminste goed, maar over jou kan ik niet hetzelfde zeggen -’ Hij kon zichzelf nog net afkappen voordat hij een beledigende term naar de ander gooide. Hem aanspreken op zijn haarkleur was genoeg.
Ergens was hij blij dat Bonnie weer afleiding bood, liet de ander voor hij was – erger zelfs: hij deed net alsof deze niet meer bestond. Hij wees naar de vloer. ‘Hey, Bon, wat is dat nou?’ merkte hij plagend op, ‘Kan je dat ook niet bij mij doen? Ik zou het zonde vinden als ik deze waardevolle oefening moest missen enkel omdat ik mijn shirt moet omruilen.’ Ongegeneerd trok hij zijn shirt uit, hield het omhoog. ‘Hier, ik maak het je nog wat gemakkelijker! Geen angst meer om mij per ongeluk pijn te doen – hoewel ik betwijfel dat je dat zou doen -’ eerder dat ze het een keer expres zou doen omdat hij zo brutaal was, ‘- mijn broek kan wel wachten hoor. Tenzij je erop staat ~’ Oké, dat was onnodig geweest van hem; de flirterige toon en bijpassende blik erbij. Hij had zich laten meeslepen en schaamde zich er ergens voor – maar langleven een pokerface.

OOC; Sorry but I had to
Meer straf voor Leroy :'D ?}

Ze zou liegen als ze zei dat het haar niet irriteerde.
Niet alleen Leroy, met zijn grote bek en brutale attitude, de hele situatie irriteerde haar. Het lukte geen van de leerlingen om ook maar een béétje resultaat te produceren. Het mocht de eerste keer zijn dat ze dit deden, maar for Gods’ sake, ze waren allemaal deels Novaan, er was toch wel iemand die het kon? Had ze de pubers te hoog ingeschat, dan? Op vorige scholen had ze af en toe een helingsles gegeven en er was altijd wel íemand die het in de vingers kreeg. Er was ook wel eens wat ontploft, maar niet twee keer in zo’n korte successie.
Bonnie twijfelde aan haar eigen uitleg, aan de manier waarop ze dingen had aangepakt; haar eigen kunnen, om het kort te zeggen. En daar kon de vrouw niet tegen. Daar kon ze helemaal niet tegen.
En dan het gedrag van de leerlingen. Er was er maar een die zijn werk rustig voortzette – Ike, de jongste leerling. De roodharige jongen waarvan ze niet wist of het Charlie of Allen was (ze zaten allebei in haar offensieve klas, ze zei gewoon Springs en dan antwoordde een van de twee wel, maar dat had wel tot resultaat dat ze nu niet wist of het de een of de ander was) wierp een lollige opmerking naar Leroy’s gezicht. Natuurlijk reageerde de jongen daarop, maar ze kreeg zijn aandacht terug – gelukkig. Ze wist niet waartoe deze jongens in staat waren, maar toen zij nog op de middelbare zat waren dit soort dingen nooit goed afgelopen. Hopelijk kon ze het nog in ietwat normale banen leiden; jeweetwel, op de manier die goede docenten gebruiken.

Er gebeurde heel wat op haar gezicht terwijl Leroy praatte. Eerst was er irritatie, te zien aan de trek om haar mond en de samengetrokken rode wenkbrauwen. Daarna verbazing, waarbij haar lippen ietwat spleten en ze achter haar bril een paar keer knipperde. Ze trok haar hoofd als het ware iets naar achteren met die uitdrukking op haar gezicht – verontwaardiging.
En toen moest ze haar lach inhouden.
Het lukte haar, half, echt waar, ze barste niet in lachen uit. Het was meer een stootje lucht door haar neusgaten, terwijl ze haar lippen moeilijk op elkaar perste om te voorkomen dat ze om zouden krullen en dat ze toch zou lachen. Ze mocht hier toch eigenlijk niet om lachen, om de jongen en zijn uitgetrokken shirt en zijn ongepaste toon, zijn onfatsoenlijke gedrag, zijn respectloze woorden. De verbazing over en de idiotie van de situatie deed haar lachen, maar ze hield het binnen. Geen nerveuze lachjes voor Leroy.

Het duurde een minuutje, maar uiteindelijk stopte ze met het verkrampen van haar gezicht en wist ze een ietwat normale blik op haar gezicht te krijgen. ‘Eruit.’ besloot ze resoluut. ‘Trek dat shirt aan en maak dat je het lokaal uit komt, Jenkins. Je hoeft niet meer terug te komen.’ Toen fronste ze even, alsof ze moest nadenken. ‘Nee, laat dat maar zitten. Kom wel terug, na de les. Dan kan je me rustig een reden of drie geven waarom ik je niet direct zou doorsturen naar de hoofdmeester.’

Jullie hebben (opnieuw) twee weken om te reageren, waarna ik weer post. Als er eerder door iedereen wordt gepost, ga ik eerder verder.
NOTE: Deze post is voornamelijk voor Hero bedoeld, als je er niks mee kan, voel je dan niet gedwongen te reageren ~

_{Zelfs hij kende de grenzen. Meestal zat hij er net tegenaan, probeerde het bloed onder de nagels van anderen uit te halen. Het kon echter niet verholpen worden dat soms, heel soms, hij toch de grens overschreed en dat had hijzelf ook meteen door; zodra de woorden over zijn lippen waren gekomen wenste hij dat hij ze terug kon nemen. Normaliter had hij dit ook echt goed laten merken; beschaamde blik, blos op zijn wangen - maar door de jaren heen was hij steeds beter geworden in zijn pokerface tijdens situaties als deze.
Toch was er iets dat nooit wegging: het feit dat hij bewust was van zijn kwade geweten. Iets dat toch af te lezen was bij de jongen.
Het werd wel steeds moeilijker voor hem om zo te blijven staan, kijkend naar de vrouw die wel erg lang deed om een reactie te geven op hem. Het liefst wilde hij zich eigenlijk verstoppen achter het shirt en schelden, heel veel schelden. Helaas zat dat er niet in voor hem, nog niet - want hij durfde eigenlijk geen vin te verroeren, bang dat dat weg zou geven hoe hij zich echt voelde in deze situatie.

Er kwam uiteindelijk wel een reactie van de vrouw: "Eruit." Zijn ogen werden iets groter en zijn handen zakten een beetje omlaag. Nee, hij kon nu niet verbergen hoe hij zich voelde: het voelde ergens alsof zijn hele wereld instortte. Niet perse omdat hij weg werd gestuurd uit de les, maar dat hij weg werd gestuurd uit deze les. Hij wilde dit leren, hij wilde het oprecht leren. De andere lessen boeide hem niet, maar dit wel. Het zorgde ervoor dat hij zich iets minder schuldig voelde; want als hij dit zou leren zou hij misschien iets kunnen veranderen aan zijn moeder. Aan hetgeen wat hij haar had aangedaan.
Maar dat kon nu niet.
'Ma-' Hij kreeg geen kans om een protest te geven, dat was het enige zwakke en trillerige geluid dat hij uit zijn keel kreeg waarna de vrouw verder ging. Hij mocht wel nog terugkomen. Terugkomen als niemand er was. Dan was hij wel bereid om te pleiten voor zijn daden en ervoor te zorgen dat hij dit alsnog mocht leren.
Zonder verder nog iets te zeggen trok hij zijn shirt weer aan, pakte zijn tas en liep het lokaal uit - vrij gehaast eigenlijk. Alsof hij bang was dat ze haar gedachte weer zou veranderen als hij te lang zou blijven staan en hij haar daartoe niet de gelegenheid wilde geven; want dan zou zijn tweede kans alweer gelijk ontnomen zijn. En zijn hele leven bestond eigenlijk uit tweede kansen.}

In een soort van trance staarde de jongen naar de blauwe nephuid. Hij wilde het kunnen fixen, hij wilde kunnen helen, maar als dat betekende dat hij elke keer zulke afschuwelijke beelden zou moeten zien... Hij werd uit ruw uit zijn trance gestoord door de jongen achterin de klas, die nogal ongepaste dingen tegen de docent zei. Ike rolde zijn ogen terwijl hij omkeek. Hij had nu even geen zin in die nephuid, dus focuste hij zich op de toch wat domme leerling. Dat hij zo'n grote bek op durfde te zetten. Ike was nou ook niet bepaald een lafaard, maar hij trad niet zomaar over de grenzen van zijn docenten. Deze jongen was met deze woorden ongetwijfeld ver over die grens gegaan.

En inderdaad; na een eindeloze minuut in stilte, sprak de docent weer en werd de jongen de les uit gestuurd. Ha ha. Eigen schuld. Moest hij zijn bek maar houden. Nu dat ook weer over was, draaide Ike zich met lichte tegenzin weer terug naar zijn tafeltje. Oké. Hij kon dit. Hij wist dat er iets in zijn hoofd niet klopte, maar momenteel had hij daar echt geen tijd en zin in, dus mocht het maar even opflikkeren. Hij zou zich later wel zorgen maken over zijn mentale issues, of whatever het dan ook was. Nu moest hij deze huid verdorie helen. Met een vastberaden zucht legde hij zijn handen wederom over de huid heen. Hij nam met enige moeite het beeld van een egale, snee-loze huid voor zich en weigerde andere gedachten binnen te laten komen. Nee, hij moest dit nu doen. Hij kon dit. Hij zat niet voor niets in deze advanced klas. Als hij dit niet eens kon, kon hij net zo goed gelijk zijn spullen pakken.

Zelfs het getintel van de energie die naar de wond toestroomde merkte hij niet op, maar de gloed zag hij wel. Met handen stijf van de concentratie keek hij toe hoe de gloed sterker en feller werd en toen weer afnam. Toen de gloed volledig verdwenen was, haalde de jongen nerveus zijn handen weg en... Ja! Ja! Het was gelukt! De wond was misschien dan niet helemaal dicht gegaan, maar de snee was duidelijk kleiner geworden! "I did it! Het is me gelukt!" bracht de jongen opgewonden uit, waarna hij opkeek naar de roodharige docent. Aw yeah! Hij wist wel dat hij het kon! Het was dan niet makkelijk en ook niet even prettig, maar hij kon het en daar ging het om! Zijn ego, wat gevaarlijk dicht bij breken gekomen was, leek ook weer in tact te zijn. Hurray, go Ike.

PROFILE MAGICIAN

» Defensieve Lichtmagie - Les 1 - Licht buigen
» Genezen en opzoek naar mijn geliefde Kale
» Lightsabers [lichtmagie-les #3]
» Introductie in de Lichtmagie - Les 1 - Basiskennis
» Offensieve Lichtmagie - Les 1 - Lichtstralen

Gespecialiseerde Lichtmagie - Les 1 - Genezen

Gespecialiseerde Lichtmagie - Les 1 - Genezen

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen