Defensieve Lichtmagie - Les 1 - Licht buigen

Zelf was Bonnie geen defensieve magiër. Zelfs voordat ze zich was gaan specialiseren in de elektriciteit was ze al een aggressieve gebruiker van lichtmagie geweest. Het was niet dat ze het nut van defensieve magie niet inzag, of dat ze er minder aanleg voor had, het was geweest dat ze meer lol had gehad in het offensieve gebruik van lichtmagie dan in het defensief gebruiken van lichtmagie. Dit had deels gelegen aan haar persoonlijkheid, die gewoonweg wat minder vredelievend was dan die van andere Novanen, maar ook aan de manier waarop haar defensieve magie was aangeleerd. Tot haar laatste jaren van de middelbare school had ze alleen maar geleerd om kleine wondjes te helen, om schilden te maken en hoe ze mogelijk mensen kon afleiden. Dat laatste was wel praktisch geweest, maar het was pas in haar zesde jaar dat Bonnie er echt lol in kreeg: toen waren ze aan de slag gegaan met lichtbuiging.

Om te voorkomen dat leerlingen met een defensief profiel zich net zoals haar vroegere zelf gingen vervelen, had ze besloten om dit gehele lessenblok te baseren op lichtbuiging, in plaats van er een aparte les over te maken. Er was aardig wat mee te doen, als je de basis maar goed onder de knie kreeg en het bevorderde het algemene begrip van hoe licht nu eigenlijk werkte.
Op de tafel van elke leerling had ze door haar vorige klas een aantal prisma’s laten neerleggen en op haar bureau lagen, voor de zekerheid, een aantal gloeilampen. Als het iemand dan niet lukte om een lichtbol te creëren, dan konden ze alsnog proberen de lichtstralen te sturen.

De bel ging en leerlingen stroomden binnen. Sommigen groetten haar, sommigen niet. Zelf lachte ze vriendelijk terug, zelfs naar de leerlingen die haar niet begroetten. Toen iedereen op zijn plek was gaan zitten en de boeken op tafel had gelegd, trok ze de aandacht.
‘Goedemorgen en welkom bij het begin van een nieuw blok defensieve lichtmagie. Ik ben Bonnie Mae Grace, jullie nieuwe leraar lichtmagie. Ik zou het fijn vinden als jullie me aanspreken met Miss Grace.’ Ze keek over haar bril heen kort de klas rond, zich ervan verzekerend dat ze van iedereen de aandacht had.
‘In dit semester zullen we het hebben over de buiging van licht. Dit onderwerp leent zich uitstekend voor defensief gebruik, omdat we door lichtbuiging onder andere onzichtbaarheid en illusies kunnen creëren. Dat zal ik jullie deze week echter nog niet aanleren: we beginnen met de basis, het buigen van lichtstralen.’

Ze knipte in haar vingers en een klein lichtbolletje verscheen, ongeveer tien centimeter boven haar bureau. ‘Ik wil graag dat jullie een kleine bron van licht creëren.’ Ze pakte een van de glazen prisma’s van haar bureau en liet het zien. ‘Plaats het driehoekige prisma dan zo dat je aan de ene kant je bron hebt en er aan de andere kant een regenboog ontstaat – het zou er ongeveer zo uit moeten zien.’ Met een tikje van haar vinger projecteerde ze een afbeelding op het bord die haar uitleg wat duidelijker maakte.
‘Als dat bij iedereen gelukt is, gaan we verder. Lukt het je niet een lichtbron te creëren, kom dan bij mij even een lamp ophalen.’

Iedereen die zich heeft opgegeven voor defensieve lichtmagie is welkom. Jullie hebben max. een week om te reageren, waarna ik weer post. Als er eerder door iedereen wordt gepost, ga ik eerder verder. Je posts hoeven niet lang te zijn, de mijne zal de volgende keer ook wat korter zijn~!

De jongen hees zijn absurd zware tas wat verder over zijn schouder terwijl hij zich naar het lichtmagie lokaal begaf. Lichtmagie. Het was een tijdje geleden geweest dat hij een lichtmagie les gehad had, waardoor de jongen er nu toch dubbel zoveel zin in had. Lichtmagie. Na al die duistere magie lessen gegeven door chagrijnige mannetjes was dit een zeer welkome verandering, vond Ike.

Vandaar dat hij dus met een nieuwsgierige blik in zijn ogen het lokaal inliep. Hij had vaag meegekregen dat er een nieuwe docente was, maar hij had haar nog nooit gezien. Tot nu. Ike bleef wat verrast staan toen hij haar zag. Ze had helder rood haar, een flinke boezem en... ze zat in een rolstoel. De jongen keek er net iets te lang naar, waarna hij dit realiseerde en wat beschaamd zijn ogen van de rolstoel wegtrok. "I-Ike Hiyori, present," mompelde hij iets te snel, waarna hij zijn blik afwendde en naar één van de tafeltjes hobbelde.

Nadat alle leerlingen het lokaal gevonden hadden, begon de docente, Miss Grace, met haar uitleg. Een lichtbol maken en een prisma zo neerzetten dat er een regenboog ontstond. Moest lukken. Vooral als je naging dat Ike in zijn jeugd eindeloos veel lichtbolletjes gemaakt had terwijl hij Cherry creëerde. Met een gefocuste frons hield hij zijn handen iets van elkaar verwijderd boven de tafel. In de ruimte tussen zijn handen verscheen toen een lichtbolletje, iets kleiner dan die van Miss Grace maar goed genoeg. Vervolgens liet hij één hand zakken en begon met de prisma te schuiven, totdat deze goed stond en aan de ene kant een soort lichtstraal ontstond en aan de andere kant een regenboog. De frons verdween direct van zijn gezicht toen hij opgewonden naar zijn creatie keek. Woeh, gelukt! En nu?

_{Tot nu toe had hij voor de meeste lessen gespijbeld, zag niet in waarom hij ernaar toe zou moeten - want was moest hij nou met woud magie? Hij had geen groene vingers, nee hij zorgde eerder voor verderf overal waar hij ging als het om planten ging. Zijn magie combinatie zorgde er nou niet voor dat hij 'gezond' was voor de groene organismen.
Nou was licht magie dus een ander verhaal: het was een van zijn elementen. Hij kon er wat mee en het lag hem goed, hij voelde zich altijd fijn als hij er iets mee deed. Precies het tegenovergestelde van hoe hij er nu uitzag: als een of ander lijk. Hij had niet genoeg geslapen, want hij had wel betere dingen te doen, maar toch had hij de moeite genomen om vroeg op te staan. Hij had een capuchon over zijn hoofd getrokken in de hoop zijn gezicht te verbergen, want hij zou anderen nu met gemak nachtmerries kunnen geven.
Langzaam roerde hij met het plastic staafje door de donkere substantie genaamd koffie. Eigenlijk haatte hij het goedje, maar soms had hij het gewoon nodig. Het goedkope, witte bekertje hield hij vast met zijn andere hand en staarde ernaar onder het lopen.

Zijn blik kwam er pas vanaf wanneer hij het lokaal betrad, keek eerst even snel naar de vrouw - daarna het lokaal in. O, hij was vroeg... Mooi.
Zonder ook maar een woord vuil te maken liep hij naar de achterste rij, zette het bekertje op het bankje neer en liet zichzelf in de stoel glijden. Waarom was hij hier ook alweer? En waarom was hij hier zo vroeg? Hij had godverdomme kunnen uitslapen.
Gepaard met die boze gedachtes en koffie die zoveel interessanter leek te zijn dan de les zat hij achterin het lokaal - lette vrijwel niet op de uitleg. Gelukkig voor de docente was het bekertje tegelijkertijd leeg met het einde van haar uitleg. Hij keek om zich heen, volgde al snel uit wat hij moest doen.
Een arm werd op het bankje geplaatst, eveneens als zijn kin, terwijl zijn andere hand de prisma erbij pakte. Verveeld scheen hij er wat licht doorheen, afkomstig van zijn vingertoppen. O wow, wat was dit moeilijk zeg... Nee, het was super saai. Zijn blik dwaalde af, bleef hangen bij de vrouw. Wellicht kon hij het wel interessanter maken...
Hij ging recht zitten, pakte de prisma en leunde naar achteren - plaatste zijn voeten (misschien ietwat luidruchtig en met vieze schoenen ofc) op het bankje. Hij hield de prisma voor zich, maakte van zijn andere hand een soort van pistool en richtte er met zijn wijs en middelvinger naar waarna hij een oog dichtkneep en zijn hoofd een tikje schuin hield. Met uiterste focus schoot hij het licht door het object heen, bewoog het een beetje - probeerde te richten op het gezicht van de docente.
Regenboogjes... In je gezicht. Dit moest toch wel aangeven dat hij klaar was voor stap twee, right?

OOC; I'm trying okay o3o}

En nog meer lessen Lichtmagie! Jason had er zin in, het was wat ingewikkelder allemaal dan de introductielessen. Dat maakte ook wel dat hij er meer zin in had; hier kon hij, naast het bijspijkeren, ook serieuze nieuwe dingen leren. Daarom liep hij vol goede moed het lokaal binnen en groette de lerares. 'Goedemorgen, Miss,' zei hij, glimlachte naar haar. Er waren al twee andere leerlingen, die hij helemaal niet kende. Hij zocht maar snel een plekje uit, in de buurt van de anderen, maar niet naast hem. Het leek hem een beetje te close om gelijk naast mensen te zitten die hij niet kende. Het waren ook nog eens jongens, die niet per se wilden dat er iemand naast hen zat. Dus knikte hij maar naar beide jongens. 'Ik ben Jason Rasmussen, aangenaam,' zei hij. Goed, voorstellen was ook weer gebeurd! Dan kon hij nu de aandacht focussen op de les van Miss Grace.

Goed, dus het ging over lichtbuigen. So cool. Zijn profiel was defensief, dus hij zag het wel zitten. Jason was niet zo van het offensieve. Hij kon het wel leren en gebruiken, maar persoonlijk koos hij liever defensieve manieren dan offensieve. Dit paste wel bij hem. Vandaag gingen ze dus lichtstralen buigen en daar konden ze later allemaal leuke dingen mee doen. Prima! Miss Grace begon toen met haar uitleg. Creër een lichtbron, maak regenboogjes. Dat was licht buigen, maar dan zonder er zelf wat aan te doen. Okay, hij zag wel waar ze heen wilde. Hij checkte even haar voorbeeld, maar zodra ze klaar was met praten volgde hij het voorbeeld van de rest en begon. Geen lichtbron kunnen creëeren. Nou ja, dat kon hij nu ook weer wel! Hij had al wel wat jaartjes les in Lichtmagie.

Dus maakte hij een bolletje licht. Het was niet echt groot, maar hij nam aan dat dat ook wel goed zou zijn. Okay, nu iets met het prisma klooien. Hij zag dat de andere twee ook al zover waren. De jongen met het donkere haar scheen zelfs al licht in het gezicht van de lerares. Okay. Wat hij wilde. Goed.. Lichtstraal door prisma en yay! Regenboogjes en eenhoorns- wacht, waar waren de eenhoorns? Hoe dan ook, het was prima gelukt. Jason keek weer op naar de lerares, in afwachting van verdere instructies.

Hij was chagrijnig -goh, verrassend joh- en wel zijn spullen aan het pakken. Lichtmagie, jolly fun times. En een nieuwe docente ook nog, hopelijk niet even naïef als haar soortgenoten want dat zou hij niet kunnen trekken. Nova wist de meest treurige schepsels voort te brengen, dus hij had weinig hoop. Tijd voor de les, hij schoof voorzichtig de deur open en liep met een aanvankelijk beleefde glimlach het lokaal in, die er vrij gauw vanaf droop. Wat. Zijn verwachtingen waren gelukkig niet al te hoog gespannen, want toen hij het lokaal in liep zat er een teleurstellend triest mensje te wachten. Was dát hun docente? Een manke in een invalidenwagentje? Treurig hoe laag de schoolleiding gezonken was.

Een ietwat minachtende 'Goedemorgen' weerklonk, gevolgd door de melding van zijn naam. Fedelmid aanwezig. Net als 3 andere jongens, wit, blond en bruin haar. Met zijn zwarte lokken was het spectrum zo haast compleet. Fab. Met een chagrijnig gezicht luisterde hij naar de instructies, die zijn humeur enkel verslechterden. Driehoekige prisma's en regenboogjes. Jochies die genoten van deze opdracht of het als een kans zagen om leuk de docent te pesten. Heel grappig ja. Fucking hell, please kill me already.

De jongen sloot zich af van zijn omgeving en maakte met lichte tegenzin een bolletje energie. De straaltjes die door de glazen prisma vielen werden uiteen gespleten in de kleuren van de regenboog, irritant kleurrijk en vrolijk. Wachtende op instructies begon hij zelf al verder te experimenteren, deed pogingen bepaalde kleuren van het prisma licht eruit te filteren en zo de regenboog aan te passen. Roze, magenta. Juck.

Hulp bleek ze niet te hoeven bieden en ook de gloeilampendoos op haar bureau bleek deze les niet nodig te zijn: elke leerling wist zonder al teveel moeite een degelijke lichtbron te creëren. Als ze even op haar leerlingenlijst zou kijken zou ze doorhebben dat dat het resultaat was van een klas vol Novaans bloed: iets waarvan ze nu al wist dat het een zeldzame gebeurtenis zou worden. Vandaar dat ze nog steeds de voorzorgsmaatregelen nam van lampen meebrengen: ondanks dat men vaak de basis wel beheerste, hadden sommige duistere en vuurmagiërs nog steeds moeite met haar lessen.
Jammer genoeg was niet iedereen even enthousiast over het gebruik van prisma’s (waar je ook wel erg veel theoretische kennis van moet hebben om er werkelijk vrolijk van te worden, maar ja, doctorandus in de toegepaste lichtmagie, Bon had wel wat kennis).
Achterin werden er al schoenen op de tafel gedumpt, vanuit haar ooghoeken zag ze dat een andere leerling al iets met kleur aan het proberen was. Ze had de neiging te glimlachen; met kleur gingen ze volgende week pas werken, als het licht buigen er werkelijk goed in zat.

Volledig glimlachen deed ze echter niet, want er viel conveniently constant licht in haar gezicht. In haar ogen, ook. Ze kneep haar ogen samen achter haar bril, deed het ding af en poetste hem even met haar mouw, maar toen de lichtvlekjes bleven spoken begreep ze dat het niet een of ander vuiltje was: er zat iemand met haar te klooien. Bijna onmerkbaar zuchtte ze – ze was nog geen kwartier bezig, verdomd. Was er dan geen enkele klas zonder dit soort types?
Haar blauwe ogen vonden de dader al snel (hij was degene met zijn benen op tafel, ze had het kunnen verwachten) en haar geheugen vertelde haar dat zijn naam Leroy was. De jongen had zijn prisma zo gedraaid dat het licht van zijn vingers in haar gezicht belandde. Met een tik van haar vingers maakte ze daar echter een eind aan, stuurde het licht door de prisma recht naar het plafond. Een spreuk hoefde haar mond niet eens meer te verlaten.
‘Leroy, haal je voeten van tafel af.’ sprak ze hem toe, ietwat geïrriteerd. ‘En als je echt iemand in zijn of haar gezicht wil schijnen, doe dan gewoon je best en probeer de lichtstraal te buigen in plaats van je prisma te buigen.’

Dat was precies het bruggetje wat ze nodig had, besloot ze.
‘Dat is wat ik jullie deze les wil leren: het buigen van een lichtstraal zonder daarvoor een prisma te gebruiken. Waar licht normaal in een rechte lijn van punt A naar punt B straalt, kan men met lichtmagie de straal afbuigen en een andere plek belichten. De beste metafoor die ik kan bedenken is het herleiden van een rivier, waarbij je met je magie dijken opwerpt die het licht dwingen een bepaalde richting op te schijnen.’
Ze deed haar lichtbolletje een beetje stijgen, hield het prisma erboven tot er regenbogen op de muur achter Leroy (maar niet in zijn ogen, ze was niet zo kinderachtig, nog niet) vielen. ‘De algemene spreuk die bij het buigen van licht hoort is lúbadh.’ Het moment dat ze het woord uitsprak, boog het licht wat uit het prisma kwam af naar de linkerkant, waardoor de regenboog verschoof.
‘Probeer het licht door de verschillende prisma’s op jullie tafels te schijnen en op verschillende manieren te buigen. Zodra iedereen licht kan buigen door een prisma, gaan we verder met licht buigen in de lucht – dat ligt namelijk iets ingewikkelder.’

Bonnie wierp over haar bril nog een blik naar Leroy. ‘En schijn niet in de ogen van de mensen om je heen. Het leidt af en kan een hoop ongelukken veroorzaken.’

Jullie hebben (opnieuw) een week om te reageren, waarna ik weer post. Als er eerder door iedereen wordt gepost, ga ik eerder verder.

Dit was een all boys les. Het klopte dus niet dat defensieve dingen alleen voor meisjes waren, blijkbaar. There you go, stereotypes! Hoe dan ook, niet alle jongens leken even blij om hier te zijn. De witharige jongen die zichzelf had voorgesteld als Ike, leek er wel zin in te hebben. De andere jongen, die door Miss Grace Leroy werd genoemd, zat er een beetje erg relaxed bij en begon met licht te schijnen. De laatste jongen, Dominic Fedelmid.. Tja. Hij had net zo goed in zijn bed kunnen blijven liggen.
Hij probeerde een beetje met het licht te spelen, maar niet teveel. Eerst wachten op meer instructies. De prisma in een lichtbol zetten was geen probleem, maar dat was vast niet waar ze zouden blijven!

Oh, Leroy werd vermaand. Beter, Miss Grace had gelijk om meteen te laten zien dat ze niet zomaar met zich liet sollen. Niet dat het zoveel effect zou hebben, maar vast meer dan dat je over je heen liet lopen. Zelf negeerde hij het: het maakte hem niet zo gek veel uit als anderen deden wat ze graag wilden. Het was meer dat hij het zelf niet zou doen, maar anderen erop aanspreken? Nee, bedankt. Nu legde Miss Grace uit dat lúbadh de spreuk was die licht af liet buigen als een meanderende stroom. Wat poëtisch. Licht buigen ging eerst via het prisma, dan via de lucht. Okay, dat klonk nog best makkelijk! Zo basis was hij nog net niet, maar hij geloofde wel dat in de licht lastiger was. Nu werd het licht al gebroken door het prisma, maar dan moest je alles zelf doen.

Zodra het stil was en iedereen begon, begon ook Jason. Okay, licht door het prisma laten schijnen en dan.. Jason sloot zijn ogen kort en begon zich voor te stellen wat hij wilde doen. Hij kon die spreuk wel roepen, maar dan had het weinig effect. Goed. Hij zag een lichtstraal voor zich, zoals die door het prisma kwam. Daarna probeerde hij de metafoor van Miss Grace uit; dammen leggen, dijken, rivieroevers die het licht indamden en het de route richting de muur van het lokaal zouden laten nemen die hij had gekozen. 'Lúbadh,' zei hij, zacht. Pas na een halve minuut deed hij zijn ogen open, omdat hij zich had willen concentreren op de energie die vanuit zijn eigen lichaam richting het licht was gegaan. En het resultaat? De straal was.. niet helemaal zoveel afgebogen als hij gewild had, maar het was gelukt! Yes, dat was al heel wat. Dit was wel echt het minieme wat je kon produceren, dus hij moest het nog maar een keer proberen, niet?

Zo veel.. vrolijkheid. Gewoon negeren, dat was het beste. Als hij de vrijheid had gehad zou hij ze graag één voor één afmaken. Beginnende met de irritante heikneuter die het o zo grappig vond om lichtjes in de ogen van de docente te stralen. Een moreel verantwoorde reactie zou zijn 'Oh, nee, wat gemeen, ze is al zo zielig in d'r gehandicaptenwagentje', maar Dominic voelde vooral de neiging om de keel van deheer Leroy vast te grijpen en langzaam dicht te knijpen, onderwijl langzaam diens netvliezen afbrandend. Zeg maar dag tegen je retina. Ach, zijn eerste slachtoffer zou nog geluk hebben, die hoefde niet aan te zien wat er met de blonde flierefluiter Jason gebeurde en hoe de arme Bonnie niet zo heel graceful op de grond zou eindigen, een hoopje ellende. Voor nu bleef het bij verlangens en impulsen, die hij bedwingen kon, maar het zou niet lang duren voor hij weer een of andere treurige medeleerling zou gebruiken om zijn zieke hersenspinsels op los te laten, in afgezwakte vorm, dat wel. Moorden was, zo hadden Dominic en Xavier allebei geconcludeerd, verleidelijk, maar op school niet zo handig.

Okay, focus. In zijn gedachtegang had hij zijn lichtbol haast volledig omgeven door duisternis, waardoor het licht zwaar gedempt werd. Oeps. Hij liet zijn lampje weer aanzwellen en drukte zijn duistere magie weg, waardoor weer een vrolijk regenboogje over zijn tafel danste toen hij zijn prisma iets verschoof. De spreuk die ze voor dit trucje moesten gebruiken klonk al even lelijk als de rest van de Novaanse taal, lúbadh, walgelijk. Dominic begon toch maar te oefenen, de spreuk zachtjes als richtlijn gebruikend. En zo wist hij de buiging graad voor graad af te buigen, het haast voort duwend met pure wil. Dammen waren voor zachtaardige Novanen, hij duwde, ging het mentale gevecht aan. Zijn blauwe ogen staarden intens naar het licht, hier zou hij fikse koppijn aan over houden, maar dat was niet belangrijk. Hij wilde dit zo snel mogelijk perfectioneren, zodat ze verder konden en zodat het duidelijk was dat hij superieur presteerde tegenover de idioten in dit lokaal.

Met verloop van tijd merkte hij dat het makkelijker ging en begon de buiging te variëren, niet alleen over het horizontale vlak buigend, maar ook verticaal en gecombineerd. Dat ging redelijk soepel, zo lang hij zijn aandacht erbij hield, maar met zo veel irritatiefactoren was dat lastiger dan normaal.

Eh. Met een fronsje op zijn gezicht keek Ike van de docente, die net uitgesproken was, naar zijn prisma. Oké, dus hij moest het licht dat uit de bron kwam verbuigen, waardoor de straal die in de prisma kwam verboog, waardoor de regenboog verboog? Om heel eerlijk te zijn was Ike de draad een beetje verloren, maar aangezien de anderen al aan de slag gingen, deed Ike dat ook maar.

Gewoon de spreuk zeggen en kijken wat er gebeurd. Kwam vast goed. "Lúbadh," mompelde Ike, die geconcentreerd naar de prisma keek. En ja hoor, de straal licht verboog enigszins, waardoor ook de regenboog anders kwam te liggen. Oeh, awesome. De witharige jongen fronste, alsof dat zijn concentratie zou verhogen, en bleef strak naar de lichtstraal kijken. Go go go. Verder buigen! Stukje bij beetje verboog de straal en hoewel het eerst zwaar was, ging het steeds gemakkelijker. Lichtbolletjes maken was niks, maar echte specifieke stralen verbuigen... Dat was iets wat Ike nog maar amper eerder gedaan had, dus dat het nu toch wel goed ging, was best fijn!

Uiteindelijk boog de jongen de straal echter zo erg dat de regenboog verscheen. Een beetje geschrokken leunde de jongen wat naar achter, waarna zijn ogen even rond de prisma keken, om zich vervolgens weer op zijn enigszins schuine lichtstraal te focussen. Terugbuigen dan maar. Toen de regenboog weer verscheen, keek Ike op. Hij kon het nu wel. Wat was de volgende stap?

_{Natuurlijk was er wat op te merken over zijn houding; het was altijd hetzelfde liedje. Docenten schenen hem nooit wat te gunnen, enkel toen hij nog klein jongetje was dat altijd braaf binnen de lijntjes kleurde – maar helaas werkte hij niet meer zo. Sommigen konden het wel waarderen, dachten dat hij een of andere ‘artiest’ was die met zijn tegendraadse gedrag probeerde iets duidelijk te maken… Vroeger was dat zo geweest, maar dezer dagen? Nee, dezer dagen liet hij enkel en alleen blijken dat hij niet van school hield. Het school systeem, hét systeem der systemen – het was zo verrot en kapot als wat, maar iedereen was te blind om het te zien.
‘Maar zo kan ik me beter concentreren,’ merkte hij zieligjes op, niet serieus natuurlijk, ‘Daarbij was het ook niet Uw gezicht waar ik op scheen, maar Uw bril: ik vroeg me af of de bolling van Uw glazen voor een convergerend of divergerend effect zou zorgen.’ Hij haalde zijn voeten de tafel af, liet ze neerploffen op de grond en ging recht zitten: de prisma in zijn beiden handen. ‘Het spijt me dat ik even de gevaren was vergeten…’ Zijn onderlip wat naar voren geduwd (pruillipje go) en met grote ogen, een effect wat hij vergrootte door zijn kin een beetje naar zijn borst te duwen, keek hij naar de vrouw. Het was een houding die aangaf dat hij schuld bewust was, maar of hij dit alles ook serieus nam? Nee. Helemaal niet zelfs.

Er kwam een uitleg en een voorbeeld. Een voorbeeld wat ervoor zorgde dat hij zijn armen over elkaar sloeg en met een frons naar de docente keek: wat wilde ze hiermee bereiken? Hij voelde zich verre van geïntimideerd, want kom op; het was een fucking regenboog. Kijk als ze zou als een disco bal lazers op hem was gaan schieten, of ja vlak langs hem want ze bleef een docente en regeltjes en zo, dan was het een ander verhaal. Maar met een regenboog kreeg je hem echt niet bang. Of ze hem wilde kleineren met het feit dat hij dit niet kon, dan kon ze ook lang blijven proberen – want hij kon het nog niet. Hij was zich bewust van zijn positie als leerling en zag zich zeker ook niet als beter. Zijn plagerijtjes waren dan ook meer om van dat formele en serieuze gedoe af te komen, om een omgeving te creëren waarin hij eigenlijk instaat was iets te doen.
Daarna mochten ze het zelf proberen. Jippie.
De jongen pakte de prisma weer vast, draaide het eventjes in zijn hand waarna hij weer zijn “pistool” erop richtte. Eerst weer licht erdoor schijnen, niet op Bonnie richtten… Hij leunde naar achter, balanceerde half op de twee achterpoten van zijn stoel, maar gebruikte een van zijn benen ook nog als poot door zijn tenen op de grond te houden en meer steun te verschaffen aan zijn houding. Oké: eerst de regenboog op de muur richtten. Mooi. Dan kwam er een woord… Een spreuk om precies te zijn… Maar wat het ook alweer was, wist hij niet meer precies.
‘Lubadh.’
Het was niet meer dan een zachte fluistering, maar er gebeurde niks. Opnieuw proberen, meer focussen op het licht en op wat je wilt hebben: ‘Lubadh.’ Weer niks. Fluisteren werd sissend en na iets van vijf keer het woord verkeerd uitgesproken te hebben leunde hij weer naar voren, maakte een harde klap met de stoel en plaatste boos het prisma op de tafel. ‘Bonnieeee,’ kwam er klagelijk over zijn lippen, ‘Mijn prisma is kapot.’ Hij klonk als een klein joch dat niet kreeg wat het wilde, wat eigenlijk ook wel zo was. Nee, het ergerde hem niet dat alle anderen het wel konden – het ergerde hem dat híj het niet kon. Die anderen konden hem de pot op, het ging om hem. Dat hij dit kon. Niet zij.

OOC; Hero go home, you drunk :'D}

Zoals ze al eerder had gezien bij haar introductieklas was Jason Rasmussen, die blonde jongen op de net niet achterste rij, bepaald geen slechte lichtmagiër. Hij leek meer dan gemotiveerd genoeg – eigenlijk zonde dat ze hem in haar beginnersklas had zitten.
De roodharige maakte een mentale notitie dat ze de jongen in de gaten moest houden, maar haar aandacht werd al vlug teruggetrokken naar een minder gemotiveerde leerling. Jenkins had een beginnersklas nodig: niet in magie maar in manieren. Met scherpe opmerkingen kwam je ver op de middelbare school, maar niet in het leven. Met een zucht die helaas liet merken dat ze zich iets aantrok van zijn gedrag wuifde ze het weg. Ze had er nu even geen tijd voor, wilde ze haar klas tegen het einde van de les het gevoel geven dat ze de basis van lichtbuiging onder de knie hadden.

Twee van de vier leerlingen deden het goed, voor zover ze dat kon zien vanuit haar ietwat gelimiteerde positie. Een van de twee moest wel erg veel moeite verzetten om de lichtstraal te verbuigen, maar het feit dat hij deels Shadraans was (er lag nog steeds een leerlingenlijst op haar bureau waarop de afkomsten van haar leerlingen stonden, het was niet dat ze dat nu aan zijn gezicht kon zien) was daar vast een factor in. De andere jongen, Ike, uit haar specialisatieklas, deed het verder prima. De Novaanse glimlach (beleefd, ietwat enthousiast maar niet té, want ze moest professioneel blijven) verscheen weer op haar gezicht.
Jason had z’n lichtbol prima gemaakt, maar het buigen ging wat moeizamer. Ach, over hem maakte ze zich weinig zorgen: oefening baart kunst, zelfs in de toegepaste lichtmagie.

Met een onhoorbare, maar duidelijk zichtbare zucht duwde ze haar stoel van de rem en naar achteren. Naar Leroy Jenkins, die haar aansprak met haar voornaam en klaagde dat zijn prisma kapot was. Aan het eerste ergerde ze zich. Het tweede was gewoon bullshit en dat wist Jenkins ook. Prisma’s gingen niet kapot tenzij ze barstten en het exemplaar wat de jongen in zijn vingers had was heel.
‘Nee, dat is het niet, Jenkins.’ beantwoordde ze zijn geklaag, terwijl ze een van de andere prisma’s op zijn tafel oppakte. ‘En zelfs al was dat wel het geval, dan ben je vast niet dom genoeg om een andere te proberen.’ Ze wenkte het kleine lichtbolletje boven haar bureau naar zich toe, scheen het door het prisma in haar vingers. ‘Het kan zijn dat je moeite hebt met het buigen van lichtstralen. Het is een kwestie van oefenen, dus als het de eerste keer niet lukt, betekent dat niet dat je het niet kan.’ Haar stem gaf aan dat ze had tegen de gehele klas, niet specifiek tegen de jongen aan wiens tafeltje ze praktisch zat. ‘In het begin kan het erg moeilijk zijn om een straal te buigen, zelfs op het punt waarop prismaglas overgaat in lucht. Het kost veel energie en het resultaat is vaak niet meer dan een paar graden. Als je echter denkt dat je het wel kan met een prisma, dan mag je het van mij zonder proberen. Het principe is hetzelfde, maar nu moet je zelf een punt kiezen waarop de lichtstraal buigt, in plaats van uit te gaan van de grens tussen glas en lucht.’
Nadat ze die mondvol achter de rug had, richtte ze zich weer tot Leroy, dit keer sprekend in die niet-zo-luide stem die docenten gebruiken als ze tegen een individuele leerling spraken. ‘Probeer het nog eens, Leroy. Laat me zien wat je doet – er is een grote kans dat ik je kan helpen.’ Ze was niet voor niets de leraar, hij was niet voor niets de leerling.

Jullie hebben (opnieuw) een week om te reageren, waarna ik weer post. Als er eerder door iedereen wordt gepost, ga ik eerder verder.

Nog maar een keer het woord fluisteren, nog een keer proberen. De lichtstraal was al deels afgebogen, maar hij wilde hem nog verder afbuigen. Wie weet welke kanten de kleuren dan allemaal op zouden schieten! Het feit dat ze het licht al gebogen hadden, hielp waarschijnlijk wel met verder buigen. Nou ja, gelukkig maar; te moeilijk beginnen werkte alleen maar ontmoedigend. En juist omdat hem dit redelijk goed lukte - grotendeels door zijn motivatie - had hij hier alleen maar meer zin in. Dit was toch hartstikke leuk zo? Hij riep zichzelf terug bij de les en mompelde het woord opnieuw. Nu spande hij zich langer in, zorgde ervoor dat hij niet de hele tijd opnieuw hoefde te beginnen. Even was het lastig om de uitleg van Miss Bonnie buiten te sluiten terwijl ze naar Leroy ging, maar uiteindelijk lukte het hem. De andere twee jongens maakten helemaal niet zoveel lawaai, hoewel ze ook niet allebei even vrolijk leken. Ach, ja.

Woohoo, en daar draaide de lichtstraal. Het lukte hem ook met zijn ogen open en zonder teveel geprevel. De straal boog maar langzaam af, maar wat wilde je nog meer? Oefening was nodig en dat zou hij buiten de les altijd verder kunnen doen. Nu ging het erom dat hij het woord kende en het principe snapte. Het licht indammen. Het was even lastig geweest, maar zodra hij de klik had gemaakt ging het wel. Je maakte lichtmagie natuurlijk ook door licht te vangen en in een bol samen te brengen. Wat je nu deed was ook het licht vangen, het vastleggen en het dan vormen naar je wil. Eigenlijk kwam het wel een eind op hetzelfde neer, niet? Het kostte alleen meer moeite en energie. De realisatie had hem wel geholpen verder te komen en de lichtstraal effectiever te verbuigen. Toch, ondanks het initiële succes, bleef hij doorgaan, probeerde te perfectioneren. Het was geen al te lastig kunstje, dus dat zou wel moeten lukken, toch? Hoe dan ook, hij had dan ook weer geen zin om eeuwig door te gaan. Hopelijk kwam er een nieuw stukje kennis bij, zometeen!

Ike keek even op toen iemand als een kleuter door het lokaal blèrde. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij de jongen die achterin zat aan. Serieus? Hij had gewoon geen talent, er was niks mis met die prisma. De docente leek het enigszins met hem eens te zijn. In elk geval zei ze dat de prisma inderdaad prima was en daarbij voegde ze dat het niet voor iedereen even makkelijk was. Ike keek weer naar zijn eigen lichtstraal, die in een scherpe hoek naar rechts scheen. Nou, hij vond het toch wel makkelijk.

Omdat de jongen achterin de klas hem eigenlijk vrij weinig interesseerde, keerde Ike hem weer de rug toe en focuste hij zich op zijn eigen werk. De woorden van de docente, hoewel niet tegen hem gezegd, hadden de witharige jongen op een idee gebracht. Hij liet zijn lichtballetje uitvallen en zette de prisma op de lege tafel naast hem. Zonder prisma proberen. Zelf bepalen waar hij het licht wilde buigen. Dat moest lukken, right? Het lichtbolletje verscheen weer tussen zijn handen, die hij iets uit elkaar in de lucht hield. Iets groter dan de vorige keer. Misschien werkte dat. Vervolgens focuste Ike zich op één van de vele straaltjes die het ding uitstraalde. "Lúbadh," mompelde de jongen. Even gebeurde er niks, maar toen boog de straal toch. Ha! Gelukt! Het ging net zo stroef als de vorige keer, misschien zelfs stroever, maar Ike was overduidelijk een straal aan het buigen zonder prisma. Nou, hij vond dat hij deze techniek nu wel beheerste. Of zo. Straaltjes buigen, yey.

_{Stomme frut spreuk. Maar ergens kon hij het daar niet op afschuiven, want Bonnie had haar eerste lesjes vast wel goed voorbereid. Hij wist dat ze een van de nieuwere docenten was omdat hij hier ook mede door die reden zat: kijken of zij een stelletje debielen wel in het gareel kon houden. De meesten docenten faalden erin en focusten zich enkel op de studenten die wel gewillig waren om iets te leren (die dan alsnog geen tiet meekregen) of gaven zich gewoon over aan de chaos.

Maar natuurlijk was zijn ego te groot en was hij daardoor niet instaat om in te zien dat de fout die hij begin vrij simpel op te lossen was. Het was lichtmagie, een van zijn soorten; het zat in zijn bloed. Dus die stomme straaltjes buigen mocht geen probleem zijn en toch... Toch deed die straal niks. Helemaal niks.
Niet instaat in te zien dat de fout bij hem lag schoof hij het dus op een 'defect' prisma, iets wat helemaal niet bestaat - maar kon hem het wat schelen. De docent ging zoals verwacht ook niet in zijn gezeur mee, gaf er niet aan toe. Hij wist zelf ook wel dat hij niet dom was, anders had hij hier nu niet gezeten. Vandaar dat hij ook gewoon wegkeek en weigerde naar de vrouw te kijken; zat als een verwend kind met zijn armen over elkaar en met zijn hoofd de andere richting op gedraaid.

De rest mocht al lekker verder, maar hij niet want hij had... Moeite. Ogen dwaalde langzaam af, naar de ogen van de vrouw - met een blik die kon doden. Zonder wat te zeggen rukte hij het prisma uit haar handen, hield het vast en keek haar aan met een blik die zei: "Oh, echt waar?" met een grote laag sarcasme erbij. Waarna hij naar het prisma keek, zijn 'pistool' erop richtte en er een lichtstraal doorheen schoot.
'Ludadh.'
Zoals verwacht gebeurde er niks. Greep op het prisma werd krampachtig en zijn blik werd nog feller. Na een paar tellen gooide hij het ding echter op de grond en ging weer met zijn armen over elkaar onderuitgezakt in zijn stoel zitten (nyee, hij zat eigenlijk de hele tijd al maar je snapt wat ik bedoel). 'Hij is wel kapot,' murmelde hij boos, 'Of ik ben kapot...' Het kwam er vrijwel onduidelijk uit, binnensmonds en nog steeds al mompelend. Maar het gaf ergens wel aan hoezeer het hem frustreerde, hoe graag hij het eigenlijk goed wilde doen.

OOC; Miep, even snel voordat ik de trein weer uitmoet.
Didnt get to do fun stuffz, maar ik moest even snel posten x'D
Sorry voor de laatheid!}

Eigenlijk wilde ze ontzettend diep zuchten en de jongen vertellen dat hij zich niet zo aan moest stellen, want zijn toon stond haar niet aan en de blik die hij haar toewierp was véél te brutaal en zo kon ze nog wel even doorgaan. Iedere andere docent, met meer ervaring en meer hersenen in hun kop, zou het opgeven met Leroy en doorgaan met de rest van de les. Zo’n soort leraar zou wel aandacht besteden aan de mensen die het verdienden en geen blik werpen op het soort leerling wat zijn best niet deed en zich respectloos gedroeg.
Zo’n persoon was Bonnie echter niet, ze was een Novaanse met het optimisme wat als een lichtmagiër verwacht werd. Kinderen waren de toekomst, je moest gewoon een manier van lesgeven vinden die paste, praat erover, die onzin. Onzin waar ze in geloofde, ondanks dat haar werk haar vaker tegensprak dan het werkelijk waar was.
Ze bleef het proberen. ’t Zat gewoon in haar natuur.

Haar mond had zich echter wel in een strakke streep getrokken toen hij het prisma uit haar hand gegrepen had. Achter haar bril staarden haar ogen streng naar wat de jongen deed. Hij riep een lichtbol op, sprak de spreuk uit, leek het nog eens te proberen en smeet toen het prisma weer weg, zakte onderuit en gaf op. Well then, was haar eerste gedachte, maar die sprak ze niet hardop uit. ‘Het ligt niet aan je prisma. Je lichtbron is te zwak om een fatsoenlijk buigbare straal te creëren.’(A/N: ik weet dat dat niet logisch is, maar pls, laat me)
‘Probeer een grotere lichtbron te maken, of gebruik… twee vingers?’ De manier waarop Leroy zijn licht maakte was origineel, dat moest ze toegeven, maar het was niet al te sterk en ze begreep nu wel dat het hem niet lukte. Te zwakke stralen waren moeilijk te voelen, nog moeilijker te bedwingen zonder ze te breken.

De roodharige richtte haar hoofd op, zag dat de rest van haar klas het buigen van de stralen al wél onder de knie had. ‘Alright, dat ziet er goed uit. Het is bijna tijd, maar we hebben nog een minuut of tien over, dus ik stel voor dat jullie nog twee dingen proberen: probeer het licht op meerdere punten te buigen en probeer licht vanuit meerdere bronnen te buigen. Beide technieken gaan we in latere lessen gebruiken en zullen we dan ook nog behandelen, maar als je dat al kan, dan valt het mee qua oefening.’

Jullie hebben (opnieuw) twee weken om te reageren, waarna ik weer post. Als er eerder door iedereen wordt gepost, ga ik eerder verder.
NOTE: Het is niet verplicht om te posten als je het te druk hebt/je niets hebt om op te reageren. Ik kan me voorstellen dat het bij individuele uitleg niet zo nodig is dat iedereen post.

De lichtstraal verzette zich, maar zodra hij toestond dat zijn Novaanse invloeden door zijn vingers stroomden bleek het verzet te zwak. Met een trage boog schoof de straal op. Af en toe flitste die wat feller of zachter of versprong een stukje als zijn duistere magie even de overhand nam en de lichtbron te sterk blokkeerde in plaats van die te helpen verplaatsen.
Maar het lukte wel. In tegenstelling tot de Held van deze klas zat Dominic totaal geisoleerd voor zich uit te kijken, al oefenend zijn retina bijna blind starend. Maar oefening baart kunst, en hoewel het niet geheel van harte was kreeg Dominic deze Novaanse techniek toch redelijk onder de knie. De laatste 10 minuten schreef hij eerst kort de uitleg en zijn eigen observaties op, gevolgd door wat berekeningen over brekingsindexen en andere zaken die hij over prisma theorieën wist, waarna hij nog verder oefende met het buigen van de straal op meerdere punten in de vrije lucht. Dit zou hij in zijn vrije tijd ook nog een paar keer uitproberen, zodat hij bij de eerstvolgende les moeiteloos de beginners stappen over kon slaan. Het idee een noob te zijn stond hem absoluut niet aan, nee, hij zou de stilzwijgende, altijd triomferende krachtige magiër uit dit groepje worden. Correctie; dat was hij al, nu moest hij het alleen nog elke les bewijzen.

_{Hij was zo ver weggezakt in zijn stoel dat er niet veel voor nodig was om ervoor te zorgen dat hij echt van de stoel af zou glijden. Het feit dat hij niet naar haar keek en met een strakke blik naar voren bleef kijken duidde aan dat hij dit gewoon niet wilde: advies. Alle andere kindertjes waren blij aan het spelen met hun nachtlampjes, maar hij kon niks. Zijn lampje was kapot en die vervelende trut van een docente weigerde in te zien dat het dunne draadje wolfraam gewoon geknapt was.
Met tegenzin raapte hij het prisma toch maar weer op, ze zou hem anders zo blijven aanstaren met die bril van d’r en wie weet zou er nog een: kom later terug dan gaan we verder met proberen – volgen. Het laatste waar hij zin in had. Deze hele les was een fout geweest, hij had gewoon moeten spijbelen.

Langzaam draaide de jongeman zijn hoofd, keek haar aan terwijl hij het prisma ophief. Vervolgens richtte hij er twee vingers naar en het lichtbronnetje was al gauw weer aanwezig. ‘Ludadh.’ Zoals verwacht gebeurde er niks. Dus hop: gooi er nog een vinger bij, dat is vast wel het probleem! Nee, want er gebeurde nog steeds geen fuck.
Het duurde niet lang of hij richtte zich op het prisma, had nu een lichtbron bij de palm van zijn hand: daar was hij het krachtigst – maar er gebeurde niks. Kaken die zich op elkaar klemden, spieren in zijn hand die zich zichtbaar aanspanden. Het leek ergens alsof hij probeerde een vierkant blok probeerde te duwen door een rond gat. Pure frustratie nam bezit van zijn lichaam én geest. De spreuk kwam niet meer over zijn lippen en hij forceerde het licht met hardhandige gedachtes om te buigen.
En dat deed het.
De felle lichtstraal boog: maar te sterk. Hij kaatste als het ware terug: recht in de ogen van de jongen. Deze schoot hierdoor naar achteren, verloor zijn evenwicht en viel naar achteren. De stoel zorgde ervoor dat zijn rug ongedeerd bleef, maar de zwaartekracht duwde zijn hoofd genadeloos tegen de grond. Hij rolde op zijn zij, greep naar zijn achterhoofd en trok zijn knieën op.

Een paar tellen daarna opende hij zijn ogen. Het eerste wat hij zag? Dat vervloekte prisma. Hij pakte het, kwam overeind en keek ernaar. In een split seconde hief hij zijn hand op en gooide het ding tegen de muur met zoveel kracht dat het ook echt kapot ging (met onbewust gebruik van lucht magie of course ~). ‘HIJ IS WEL KAPOT,’ snauwde hij, waarna hij zich richtte op de vrouw, ‘JE WIST DONDERSGOED DAT HIJ KAPOT WAS,’ zijn stem werd alleen maar harder en zijn houding steeds agressief – zo erg dat het ergens leek alsof hij op het punt stond om haar te slaan, met gebalde vuist, ‘JE DWINGT ME OM MEZELF VOOR SCHUT TE ZETTEN, JIJ – JIJ – TRUT.’
Na dat woord viel hij stil, haalde nogal zwaar adem door de adrenaline en what not. Toch deed hij niet wat men van hem zou verwachtten en liet hij zijn schouders zakken, eveneens als zijn blik.
Great.

OOC; Drama king much.
Als ik hem te overdreven laat reageren moet je het maar zeggen, maar ik dacht dat het eventueel een goede aanleiding was naar een eventuele afsluiting? Wellicht heb ik je verkeerd begrepen in onze kleine gesprekjes, durhur.}

Nog tien minuten en licht buigen, op meerdere plaatsen, vanuit meerdere bronnen. Prima. Jason moest toegeven dat, hoewel het niet helemaal vanzelf ging, dat hij nu wel iets meer uitdaging wilde. Hij was wel een beetje klaar met die simpele werk en hoopte dat hij de volgende lessen meer zou leren. Dit waren niet de beginnerslessen, toch? Maar goed, hij kon niet klagen; hij had er weer iets bijgeleerd! Kon hij lekker mee verder als hij zich verveelde. Dat deed Jason wel graag, beetje rondklooien met zijn magie. Als hij niet ging skateboarden ofzo, maar dat deed je nu eenmaal ook niet 24/7.
De jongen achterin bleef hulp krijgen van de lerares en de wat chagrijnigere jongen was héél gemotiveerd bezig. Wow. Het was leuk hoor, dingen leren, maar het was lang niet alles.

Jason besloot echter dat hij de tien minuten die hij nog had maar beter goed kon gebruiken. Zoals Miss Grace al zei, dan had je de volgende les al een klein opstapje. Dus, dan maar uit meerdere bronnen? Hij zette het prisma weg en maakte zijn eigen lichtbronnetje op. Dat had hij de laatste introductieles al gedaan, dus die kennis was weer helemaal opgefrist! Het had niet echt nodig gebleken, maar hij vond het fijn te weten dat magiegebruik net zo was als leren fietsen. Soort van.
De jongen liet het bolletje vervormen tot een koker, zodat het een soort van straal werd. Hij wist niet of het helemaal hetzelfde was, maar het was bij wijze van een staaf van licht; was goed voor hetzelfde doel, toch? Daarna besloot hij dat hij de spreuk weer toe kon passen. Pfoe, je merkte wel dat dit een stuk zwaarder was. Naast het in stand houden van je eigen licht, moest je ook nog eens concentreren op een net geleerde techniek. Jason haalde even diep adem, moest zich focussen op de spreuk om de straal te buigen. Het bolletje in stand houden was gelukkig een zowat automatische handeling, maar de spreuk was wat anders en hij wilde zoveel mogelijk van zijn gelimiteerde aandacht daaraan schenken. Dus.. buiging één. De straal boog moeizaam en flikkerde een beetje, de keren dat Jason hem zowat uit liet doven. Hij slaagde er echter net in om het licht op z'n zwakst aan te houden en de straal héél traag te laten buigen. Zo traag dat hij zijn aandacht kwijtraakte en daarmee ook de lichtstraal. Hmm. Jason fronste, besloot dit later nog een keer te oefenen. Nu kon hij beter oefenen met de straal in meerdere richtingen buigen, weer met de hulp van het prisma. Het moest allemaal iets automatischer worden voordat zijn aandacht en energie het goed aankon! Dus dan maar op de iets simpelere manier. Het buigen van de straal op meerdere plekken was gelukkig ietwat simpeler, omdat hij zich minder intensief op twee dingen tegelijk moest richten.

Wow. Jason dropte al zijn magie-gedoe toen de achterste jongen begon te schreeuwen. Hij eindigde zijn zin zelfs - heel gedurfd - met trut. Tegen een lerares. Die hem wilde helpen. Dat was wel erg.. Tja, hoe zou hij het zeggen? Wat een eikel. Hij was normaal redelijk rustig en liefjes, maar dit vond hij echt niet kunnen. En ook al kwam Miss Grace niet over alsof ze niet tegen een stootje kon, hij vond dit gedrag gewoon onacceptabel. Als je er niets aan vond, dan kon je wel in opstand komen toch? 'Nooit gehoord van tot tien tellen?' vroeg Jason, die opstond en naar de twee toeliep. Hij kon er niets aan veranderen en dit zou de jongen vast niet rustiger maken, maar dat was ook Jasons doel niet. Dit was een agressief type en tja. Hij was niet echt iemand die zijn uiterste best deed de vrede te bewaren. Hij probeerde alleen zelf niets te starten. De jongen was echter stilgevallen nadat hij geschreeuwd had en keek nu naar beneden, wachtte af. Daarom besloot Jason zelf verder zijn mond maar te houden; uitlokken was niet de bedoeling. En aangezien de jongen niets meer ging doen. Het voelde heel awkward om er nu bij te staan, maar hij was echt agressief geweest naar Miss Grace en voor Jason voelde dat absoluut niet goed. Maar hij had zich eerder moeten beseffen dat zijn inspringen echt helemaal niet nodig was, het leek op het moment meer macho-vertoon. Ach, ja. Hij zou wel zien wat ervan moest komen.

OOC: ik hoop dat ik niet interfereer door Jason iets te laten gillen? Anders: say it and I'll change it~ Sorry in advance

Haar hand kwam met een klap op de tafel terecht.
Het geluid weergalmde door het lokaal, zo ver dat het zelfs de lokalen aan de overkant van de hal bereikten. Later zou een collega haar vragen wat er gebeurd was dat ze zo’n lawaai had gemaakt. Ze zou niet antwoorden. Rond haar vingertoppen speelde de elektriciteit waar ze zo trots op was. De elektronen en statische elektriciteit deden een paar van haar rode haren oncharmant omhoog zweven – het zag er zowel belachelijk als ietwat indrukwekkend uit, in combinatie met de ijskoude blauwe ogen achter haar bril.
‘Jason,’ begon ze, vervaarlijk kalm. ‘Ik waardeer je poging om me te helpen, maar het lijkt me beter als Leroy en ik dit even een op een uitpraten.’ Haar ogen hadden tot dan toe Leroy niet verlaten, maar gleden nu naar de blonde Novaan toe. Er lag geen glimlach op haar gezicht, het had toch geen zin te doen alsof ze vrolijk en opgewekt was.
Met haar ogen op Jason verhief ze haar stem iets, de toon die er net in had gelegen vervlogen tot een gewone, ietwat geforceerd kalme stem. ‘De les is afgelopen. Goed gedaan, iedereen. Volgende week zitten we gewoon in dit lokaal. Lees het stuk over meerdere lichtstralen buigen in je boek goed door, we gaan volgende les met onzichtbaarheid werken. Oefen niet in een onveilige ruimte en kom, als je vragen hebt, naar mij toe. Tot volgende week.’ Met een knikje gaf ze aan dat het tijd was dat iedereen hun spullen inpakte en het lokaal verliet.

Haar blik vestigde zich weer op Leroy, haar stem weer zacht. ‘Ik hoop dat je begrijpt dat jij nog niet weg kan, Jenkins.’ vertelde ze hem resoluut. ‘Je ruimt eerst die troep op, dan bied je je excuses aan en dan zorgen we ervoor dat je – met of zonder “kapot” prisma – een beetje fatsoenlijk licht kan buigen.’ Achter de brillenglazen maakte haar blik duidelijk dat hij beter niet tegen haar in kon gaan, of nog zo’n stunt moest uithalen. Ze was een redelijk persoon, meende ze zelf, en ze ging niet iemand de eerste les naar de hoofdmeester sturen, maar ook zij had haar grenzen. Hij was al een keer tegen ze aangebotst. Verbrak hij ze – sja, dan kon zij ook weinig meer doen om hem te sparen van de straffen die Savador hem oplegde.

De les is hierbij afgerond. Iedereen heeft de spreuk Lúbadh ofwel lichtbuiging geleerd. Houd er rekening mee dat je in de RPG nog niet veel ervaring hebt met deze spreuk en dat hij dus nog lang niet zo sterk is als die van ervaren magiërs.
In principe mag je nog posten - vind je dat nodig/leuk - maar ik zal dat waarschijnlijk niet meer doen. Bedankt voor de les, jongens, ik vond het leuk!
NOTE: Hero, als jij nog wil posten, dan doe ik dat ook wel - stuur me daar dan even een berichtje over.

_{Er was een blond joch dat het voor de vrouw op nam – zo kwam het althans over – maar het kon hem vrij weinig schelen wat die jongen te zeggen had. De laatste persoon waar hij naar zou luisteren was een medeleerling die hij geen haar beter vond dan zichzelf, alsof hij shit beter wist. Ze waren hier allebei om dezelfde reden (hoewel de details anders zijn, maar oké). Vandaar dat hij er dus ook totaal niet op reageerde, de woorden drongen niet eens tot hem door.
Het waren de woorden van de vrouw die wel tot hem doordrongen. Hij kon de scherpe lucht die over haar lippen kwam gewoon voelen snijden in zijn oren. Zijn handen balden zich langzaam tot vuisten, duwde zijn nagels tegen de gevoelige huid van zijn palmen aan – gewoon zodat hij even iets anders zou voelen dan wat hij nu voelde. Hij kon het gevoel niet anders omschrijven dan gewoonweg kut.

De les werd een soort van afgerond; iedereen werd weggestuurd. De jongen was echter niet instaat om zich te verroeren, mede omdat hij ook wist dat dat niet de bedoeling was. Met zijn blik nog steeds strak op de grond gericht hoorde hij de anderen hun spullen inpakken. Het was het enige geluid wat er was, het geluid van tassen die open en dicht werden gedaan en de voetstappen. En ondanks die geluiden voelde het ergens wel aan als een stilte, het doodse zwijgen van iedereen drukte zwaar op zijn schouders. Het leek net alsof de lucht er zwaarder door was geworden, wat het moeilijker maakte om normaal adem te halen.
Toen de laatste leerling het lokaal verliet bleef het nog een paar tellen stil.
Uiterst langzaam keek hij op, alsof hij bang was dat ze uit haar rolstoel zou komen en hem bij zijn haren vast zou pakken en zou hem hardhandig dwingen om weer naar de grond te kijken. Natuurlijk was niet fysiek niet mogelijk, maar mentaal wel – en toch was het niet hetgeen wat ze deed. Haar stem was zacht, deed zijn oren geen pijn meer, maar haar blik was hard als de glazen die ervoor zaten. Hij zei niks, gaf geen seintje of wat dan ook – maar deed simpelweg wat er van hem gevraagd werd.
De stukjes die verspreid over de grond lagen werden allemaal opgeraapt met een bepaalde zorg en niet omdat hij bang was om zijn vingers te snijden – want dat had hij eigenlijk al gedaan. Daarna pakte de jongen zelfs een nieuw prisma en ging zwijgend weer zitten op zijn plaats. Zijn blik schoot even naar de vrouw maar ging gelijk weer terug naar het prisma in zijn handen. Uiteindelijk plaatste hij zijn ellenbogen op tafel, hield het prisma in beiden handen vast (met de ruggen van zijn handen naar hemzelf toe gericht, of zo – je snapt ’t wel, just keep on reading). Hij haalde even diep adem, waarna hij zijn voorhoofd op zijn handen liet rustten.
‘S-…’ het kwam met moeite over zijn lippen, op een manier die liet horen dat de lucht gewoon in zijn keel bleef hangen, ‘Sorry.’

OOC; Toch nog, haha - je wilde 't zelf :'D}

Blaffende honden bijten niet, dat wist Bonnie ook wel. Dat betekende echter niet dat je die honden niet moest wijzen op het feit dat hun gedrag niet klopte. Dat was slecht voor jou, want je had er last van, en slecht voor het gedrag van de hond, want die leerde dan nooit dat het niet de bedoeling was dat hij blafte. Hetzelfde gold in zekere zin voor Leroy: ze ging 'm niet meteen straf geven, maar hij kon niet verwachten dat hij dat gedrag van hem kon voortzetten. Ze had haar grenzen, hoe ver die ook op te rekken waren.
Leroy zelf leek het ook door te hebben: voor het eerst sinds de les begonnen was deed hij zwijgend wat ze zei. Het zou niet als een overwinning moeten voelen, ze was er boos voor geworden, maar zo voelde het toch. Bonnie had voor elkaar gekregen dat hij deed wat ze wilde.

Haar ogen volgden hem vanuit haar statische positie: van de grond waar hij de stukjes prisma opruimde naar het nieuwe prisma wat hij pakte, terug naar zijn stoel waar hij stilletjes ging zitten. Hij was tam. Dat was het woord wat in haar opkwam als ze hem zo zag. Niet helemaal haar bedoeling, maar het was beter dan het gedrag wat hij net vertoond had.
En uiteindelijk kwam er dan zelfs een excuus, met moeite en zachtjes, maar het was een excuus en dat was alles waar ze om gevraagd had. De spanning gleed langzaam uit haar schouders, de vonken in haar ogen doofden tot kleine sprankelingen (fuckin' anime eyes man).
'Excuses aanvaard.' reageerde ze, op een normale toon en op een normaal volume. Er was geen reden om langer te dralen over wat er net gebeurd was, ze moest nog een les geven vandaag en verspilde haar pauze nu aan het te weten komen waarom Leroy geen licht kon buigen.

Ze schudde haar hoofd ietsjes om de pijn in haar nek te verzachten en pakte zelf haar prisma weer op.
'Dus, vanaf het begin. Lichtbundel door het prisma, buig het af. Lúbadh.' Ze sprak het zo langzaam en zo duidelijk mogelijk uit, bewoog de lichtstraal die ze zelf afboog zo langzaam mogelijk. Hij moest het kunnen - hij was een lichtmagiër.

PROFILE MAGICIAN

» Lightsabers [lichtmagie-les #3]
» Gespecialiseerde Lichtmagie - Les 1 - Genezen
» Introductie in de Lichtmagie - Les 1 - Basiskennis
» Offensieve Lichtmagie - Les 1 - Lichtstralen
» fel licht.

Defensieve Lichtmagie - Les 1 - Licht buigen

Defensieve Lichtmagie - Les 1 - Licht buigen

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen