De brief was precies tien woorden lang geweest, in tegenstelling tot eerdere brieven die hij aan August had geschreven. Die brieven hadden uitgebreid ziektebeelden beschreven, hij had er vragen in gesteld, geïnformeerd naar de situatie op de school waarvan hij zo vlug vertrokken was. Deze brief had geen van dit alles. Het was kort, simpel, maar het was waarschijnlijk de beste brief die hij geschreven had.

Ze is beter. Ik kom zsm terug naar Starshine – Thomasso

Hij had hem een dag of twee geleden verzonden, een vlug geschreven briefje na een week radiostilte. Nadat hij halsoverkop vertrokken was naar Gren om zijn moeder bij te staan, had hij meteen een brief geschreven. Toen hij een brief terugkreeg, schreef hij meteen terug. August deed dat ook – zo hadden ze een regelmatige briefwisseling volgehouden, tot Thom’s moeder een week geleden in het ergste gedeelte van haar ziekte was gevallen. Daarna zou het over zijn, wist Thomasso, maar hij had geen tijd gehad om te schrijven die week. Hij had amper de tijd gehad om te slapen, had dat alleen gedaan omdat Emilia hem ertoe had gedwongen.

Zijn briefwisseling met August had hem een aantal interessante dingen geleerd: moderne medicijnen waren vaak vervangbaar door het juiste mengsel van kruiden en grassen, Thom had een veel vrouwelijker handschrift dan hij dacht en dokter Altman klonk veel vriendelijker op papier dan hij in het echt deed.
Het had Thomasso de kans geboden om zijn collega beter te leren kennen  en tussen de koortsaanvallen, uitdrogingsgevaren en het draaiend houden van een ouderwetse apotheek had Thomasso die kans aangegrepen. De twee mannen hadden al schrijvende een soort vriendschap gesmeed, althans in zijn ogen. Hij wist niet zeker of August er ook zo over zou denken, maar zijn brieven deden hem denken van wel.

En nu stond hij in de deuropening van het appartement wat hij met de man deelde, koffer in de hand, Hanni’s kooi in de andere. Het eerste wat hij deed was de geur opsnuiven. Yep, nog steeds hetzelfde schone, moderne geurtje wat hier altijd hing. Compleet anders dan op Gren, yet it started to feel like home.
Hij zette Hannibal’s kooi op de tafel, opende het en haalde zijn compagnon uit de kooi. Een aai over zijn bol en een wortel om het beestje een beetje te kalmeren, daarna zette hij hem op de bank neer. Hanni had kennelijk een goed geheugen, want hij krulde zich weer op in zijn vertrouwde hoekje op de bank.
Zelf besloot Thom dat uitpakken wel even kon wachten – het was rond een uur of zes, dus August’s dienst zat er bijna op. Aangezien hij een maand of twee letterlijk van deze aardbodem verdwenen was, was het in zijn ogen alleen maar logisch dat hij nu, als goedmakertje, begon aan het avondeten. Sja, zo ging zijn dorpsjongen-logica nu eenmaal. Voedsel maakt alles beter.
Dus hij begon aan het eten – een risotto met paddestoelen en knoflook. Hij mocht lang weggeweest zijn, hij ging nog niet meteen zijn hele kookgewoonten omgooien en vlees klaarmaken. Nee, daarvoor was wel meer nodig dan twee maanden voor zijn doodzieke moeder zorgen.

KOKENDE THOM!
Also Gus. Hier.

Het was stil. Het was voor een erg lange tijd stil. Het lag niet aan de activiteit in de ziekenzaal zelf. Er waren genoegen dingen te doen, leerlingen verzorgen die bij hem kwamen met hooikoorts en insectensteken, huisdieren die gewond waren verzorgen, sinds dit het seizoen was waarin de dieren ontwaakten en de dieren die bovenaan de voedselketen stonden profiteerden van kleinere diertjes en natuurlijk kwamen er ook ongelukjes langs. Het was alles behalve stil, maar in de uren dat het rustiger werd, begon hij te zoeken naar… geluiden. Een teken van actief leven. Iemand die aan zijn hoofd kon zeuren en hem met bijdehande opmerkingen kon irriteren. Thomasso.

De brief die Thomasso achter had gelaten, informeerde hem in een vrouwelijk handschrift over waar hij zo halsoverkop heen was gegaan en hoe lang hij weg zou blijven. Zijn moeder bleek ernstig ziek te zijn geworden en hij moest voor haar zorgen. Vanzelfsprekend, hij zou hetzelfde gedaan hebben als zijn eigen moeder niet zo’n wicht was geweest. Zijn vertrek was vervelend geweest, zeker omdat de lente juist een periode was waarin leerlingen vaak langskwamen. Of dat maakte hij zichzelf wijs. Ergens was hij het gewoon niet meer gewend, die stilte om hem heen, want nu zocht hij een persoon met wie hij een gesprek kon voeren – maar wie August kende, zou weten dat hij sociaal niet fantastisch ontwikkeld was en het liefste luisterde naar iemands gepraat. Hoe geïrriteerd hij dan ook door Thomasso’s gebabbel kon raken, hij wist nu dat iets pas echt gemist kon worden als het weg was en hem met slechts een stilte liet.

Geen complete stilte, echter. Er was vocaal geen geluidje te vinden in de ziekenzaal, afgezien van het gesnurk van leerlingen, maar op non-verbale manier was het niet helemaal stil. Een reactie op de brief van Thomasso was de drijfveer geweest voor briefwisselingen. Thomasso stuurde een brief terug, daar reageerde August weer op en zo ontstond er een reeks aan conversaties op papier. En of ze nou schreven over ziektebeelden of simpelweg hoe ze het zelf deden, het creëerde wel iets… Een sterkere band, een soort vriendschap. August wist simpelweg niet hoe hij het moest plaatsen, het voelde gewoon anders op een gegeven moment.

Een zucht verliet zijn mond op het moment dat hij een leerling wegstuurde met medicijn voor diens hooikoorts, die de deur achter zich sloot en hem achter liet in de lege ziekenzaal. Veel leerlingen waren al genezen en waren inmiddels van een avondmaal aan het genieten. Hij was zelf nog niet helemaal klaar, maar wou zo snel mogelijk het werk afronden. Hij keerde zich om, begon zijn werkplaats te reinigen en te organiseren, ging zijn spullen steriliseren en opbergen en stopte alle gebruikte dossiers in de grote kasten in zijn kantoor. Tot hem plots iets te binnen schoot. Hij liet zijn dossiers liggen en liep terug de zaal in, zijn blauwe ogen gingen zoekend rond. ’Archimedes?’

Het duiven-trio was zich ook bewust van het tijdelijke vertrek van Thomasso. Alle drie waren ze als gekken op zoek geweest naar de bruinharige man, die ze natuurlijk niet vonden omdat ze niet veel verder dan de planeet konden vliegen. Archimedes was zo ver gevlogen dat hij op onbekend terrein terecht was gekomen en vervolgens was aangevallen door een kat. Hij had zijn pootje gebroken en zijn vleugel was beschadigd geweest, waar hij nu langzaam van aan het herstellen was… Wat hem nog steeds niet terughield van bepaalde dingen.
Archimedes was de eerste die Thomasso’s aanwezigheid had gemerkt en kwam plots uit zijn open raam vliegen. Met instabiel gezweef, en zijn pootje in verband, kwam de witte duif de kamer in en vond Thomasso alsof hij een sensor ingebouwd had. Hij landde onhandig op Thomasso’s schouder en koerde lieflijk.

Useless as fuck, I’m sorry D:

Als er iemand was die het duiventrio goed kende, was hij het wel. Hij wist precies op welke plekken ze altijd zaten, wat verschillende bewegingen waren en hoe hun karakters waren. Hij had ze al lang, dus hij wist wel het één en ander.
Behalve nu. Hij wist waar twee van de duiven waren, die zaten bij elkaar op de vensterbank – een vast plekje, altijd dezelfde vensterbank – maar hij wist niet waar de derde was. De vaste plekken waar hij zat, waren leeg. Geen teken van een witte hyperactieve duif. Hij zat niet op zijn stokje, hij zat niet op de tweede vensterbank naast de deur, hij zat niet op zijn bureau, zijn dossierkast of de kruk bij zijn werktafel. Hij had Archimedes nergens gezien en wist dat hij niet op zijn kamer zou zitten. Hij vond zijn kamer altijd te koud. Er waren nog maar twee opties: of hij was weg gevlogen en zou later terugkomen – wat August dus niet wou want hij was nog niet genezen, of hij zat op Thomasso’s kamer.

Hij was net op weg naar de deur die naar de appartementen leidde tot hij wat gefladder hoorde. Hij draaide zich om en zag Archimedes de zaal in vliegen, recht op hem af. De duif landde instabiel op zijn schouder en koerde zachtjes. ’Archi, moet ik je nou echt gaan opsluiten? Je. Mag. Nog. Niet. Vliegen.’ maakte hij de vogel bars duidelijk, wat de vogel waarschijnlijk niet begreep. Hij koerde alleen maar en zwaaide met zijn pootje. August zuchtte diep en merkte toen pas op dat hij iets aan zijn gezonde pootje had: een briefje. Hij haalde het lint los en rolde het kleine briefje open. Het handschrift herkende hij gelijk en de woorden die geschreven waren, wekten een soort van lichtje in hem op. Hij liet zijn duif achter op de vensterbank, sloot de ramen vlug en ging de trappen op.

De geuren van vers gemaakt voedsel prikkelden zijn reukzintuig. Het voedsel rook typisch naar iets wat Thom zou maken, iets met Grense kruiden en alleen groenten sinds de man vegetarisch was. Hij opende de deur naar Thomasso’s appartement en zag de man al staan, achter het fornuis van de kleine open keuken. Hij zou het niet snel toegeven, maar het was toch fijn om hem weer te zien. ’Je had ook even hallo kunnen zeggen.’ sprak August met zijn sterke Erdse accent en liep op hem af. ’Ik merkte je binnenkomst niet eens .’

Er was weinig veranderd in de tijd tussen Thomasso’s vertrek en aankomst. August had nog steeds hetzelfde uiterlijk, hetzelfde nette kapsel, dezelfde nette kleren, alleen zijn bril was vervangen door eentje met een vierkant frame. Thomasso was ook niet veel anders. Nog steeds dezelfde bruine krullen, weliswaar ietsje langer, dezelfde blauwe ogen en dezelfde positiviteit in zijn gedrag. Het was ook niet heel vreemd toen Thomasso hem met een glimlach begroette.
Dat waren uiterlijke veranderingen. Innerlijk speelde er iets anders, daar was wel wat veranderd. De communicatie met brieven was de oorzaak. August had zoveel meer over zichzelf blootgesteld in de brieven en had zoveel meer warmte tegenover zijn collega getoond. Hij was zich er niet compleet bewust van geweest, maar hij had wel gemerkt dat zijn brieven steeds langer werden, steeds minder als zichzelf in persoon en meer als iemand anders begonnen te klinken. Het was niet alsof hij Thomasso naar behandelde, het was meer dat hij nog nooit zo… open en vriendelijk was geweest. En het liefst bleef hij zo gesloten en afzijdig mogelijk.
Maar toch, in de brieven hadden ze elkaar meer leren kennen, meer dan ze ooit hadden gedaan. Naast alle ziektebeelden en ondersteunend commentaar in de brieven waren er ook kleine momentjes met simpele gesprekken geweest. Hij vertelde nooit grootse dingen, het waren meer gesprekken over koetjes en kalfjes, maar het had ze – voor zijn gevoel – dichter bij elkaar gebracht.

Of hij Thomasso nu een vriend kon noemen of niet, wist hij niet. Maar hij verzette zich niet toen zijn collega zijn armen om hem heen sloeg en hem lachend vertelde dat hij hem gemist had. Het was een beetje ongemakkelijk voor August om zo te staan, maar uiteindelijk wist hij één arm te heffen en zijn hand tussen Thomasso’s schouders te leggen. ’Ja, het was nogal stil in de zaal zonder jouw aanwezigheid.’ mompelde hij wat awkward, niet zeker of dat nou een complimentje was of niet, en klopte licht op de plek tussen zijn schouders. De omhelzing duurde voor August net wat te lang, maar hij klaagde niet. Stiekem vond hij het niet zo erg, maar dat probeerde hij niet toe te geven. Dan zou hij zich nog ongemakkelijker voelen.
’Zo slecht is mijn eetgedrag niet.’ ontkende August en werd toen losgelaten. Thomasso nodigde hem uit om aan de tafel te gaan zitten, zodat ze een gezamenlijke maaltijd konden hebben. Hoe vaak dit wel niet gebeurd was… De eerste keer was het omdat hij Thomasso uit zijn bed had moeten hijsen, de overige keren waren om verscheidene redenen. De ene keer was Thomasso erachter gekomen dat August een goede kok was en smeekte hem bijna om samen een keer te koken. Een andere keer was het omdat August vergeten was te eten, de andere keer omdat Thomasso geen vegetarische maaltijd uit de zaal had kunnen vinden. Hij grinnikte licht toen hij aan die momenten dacht en ging aan de tafel in Thomasso’s appartement zitten.
’Bedankt voor dit, Thom. Het is fijn om je weer te zien.’

August zou waarschijnlijk altijd koud en ontoeschietelijk zijn. Thom dacht dus ook niet dat hij dat in een dag, of een week, of zelfs een maand zou kunnen veranderen. Hij dacht helemaal niet dat hij het kon veranderen. Alles wat Thomasso kon doen was proberen de man te leren kennen en het kille stuk van zijn persoonlijkheid te accepteren. Hij deed, al zei hij het zelf, dat best aardig op dit moment. Gewoon zelf veel het initiatief nemen, zelf gesprekken beginnen, door blijven praten. Het kon soms wat ongemakkelijk zijn, maar zelfs dan ging de psycholoog gewoon door, want elke keer dat er een woord uit Gus’ mond kwam dan kwam Thom een stukje dichter bij wie zijn mentor nu eigenlijk was.

Natuurlijk was het stil geweest, August was zelf het type niet om te praten. Thom was meestal degene die de gesprekken aanging met de leerlingen (zelfs als dat niet hoefde, als hij bijvoorbeeld zaaldienst had en een leerling kreeg met een snee ofzo. Je hoefde geen therapie te geven om met leerlingen te praten, was Thom’s logica.) terwijl August ze gewoon behandelde en dan wegstuurde. Dat was een stuk effectiever, moest de psycholoog toegeven, maar het was minder… persoonlijk. Hij voelde zich altijd verantwoordelijk voor het welzijn van zijn patiënt en deed dan ook alles om ervoor te zorgen dat deze zich op zijn gemak voelde, het maakte niet uit wat het kostte. Het was dus ook niet vreemd dat Thom maar vijf patiënten behandelde in de tijd dat August er twee of drie keer zoveel hielp. Ach, ieder zo zijn ding.

Het geluid van grinniken zorgde voor een brede glimlach op zijn gezicht. August grinnikte. Dat hij dat kon – Thom had er nooit over durven dromen. Toch haalde hij zijn schouders op toen Gus hem bedankte. Het was niets, echt. Hij vond het heel normaal dat hij gekookt had.
‘Het is niets.’ mompelde hij dus ook, voordat hij opschepte en naar de ander keek. ‘Maar vertel, wat heb ik gemist?’

Het was buiten nog steeds licht, de lucht voelde nog steeds warm aan op zijn blanke koele huid – want August was gewoon een koukleum, zijn handen waren nooit ontzettend warm – en het was alsof het nog vroeg was terwijl het al zeven uur was en hij blijkbaar weer bijna was vergeten om te eten. Hij moest Thomasso daarvoor bedanken.
Het was wel gek. Hij had niet vaak gehad dat een stagiaire zoveel warmte toonde. Meestal leerden de stagiaires van hem, leerden ze over zijn vakgebied en leerden ze nieuwe methoden en technieken. Meer was er niet. Na alle begeleiding waren ze weer weg, hielden ze zich verder niet bezig met hem. Het was niet dat hij daarom vroeg, hij was immers slechts een mentor en sociale interactie dat naar het vriendelijke neigde was verder niet bijzonder nuttig. Het was meer dat hij dat nu opeens kreeg en het voelde onwennig.

Maar goed, het was ook niet behoorlijk gek. Ze deelden een appartement en hij kon Thomasso op elk moment treffen – of hij dat nou wilde of niet. De stagiaires die hij in het ziekenhuis moest begeleiden, gingen na afloop gewoon naar huis. Nu was het zo dat hij en Thomasso dag en nacht hier waren en elke dag samen werkten, elke dag samen pauzes hielden en elke dag elkaar welterusten zeiden. Hoewel August zich nog redelijk afzijdig hield, was het toch zo dat Thom zich vaker met hem bezig hield dan August gewend was. Ook het koken viel daar onder. Het voelde al lang niet meer onwennig, het was meer dat August er op een bepaalde manier naar keek, de verschillen zag. Niet elke stagiaire was uiteraard hetzelfde te noemen, maar Thom was echt een stagiaire die ertussen uit viel.

Hij wachtte beleefd tot Thom had opgeschept voor zijn eigen hand naar de lepel ging. Hij stak zijn vingers uit naar de lepel die Thom nog vast had om hem van hem over te nemen. Zijn vingers krulden zich om het houten ding, maar tegelijkertijd voelde hij de warme huid van de man tegen zijn vingers. Huid raakte huid, zijn koele tegen Thomasso’s warme. Het was nauwelijks ongemakkelijk te noemen, maar tegelijkertijd was het August die van zoiets kleins toch ging verzitten op zijn stoel. Uiteindelijk nam hij de opscheplepel van Thom over en schepte wat van het eten op zijn bord.
Thom vroeg hem naar de ziekenzaal, wat zich in de tussentijd had afgespeeld op de witte bedden en de marmeren vloeren. August liet zijn volle eetlepel even zakken, zodat het op zijn bord rustte en keek even bedenkelijk naar zijn eten, alsof het antwoord daar lag. ’Nou, er is een invasie van magische vissen geweest. Sommigen giftig, sommigen gewoon aggressief. Er waren een hoop leerlingen die aangevallen waren door deze vissen, maar gelukkig kon ik snel genoeg zorgen voor een tegengif en dergelijke. Voor de rest… Het gewoonlijke. Niet veel bijzonders. De meest interessante gebeurtenissen stonden eigenlijk in de brieven.’ Hij nam een hap van zijn eten en proefde de typische Grenaanse kruiden in het eten. Zijn ijsblauwe ogen gingen weer naar Thom, een neutrale blik, iets wat hij alleen toonde tegenover Thom. Men dacht dat hij 24/7 een chagrijnige uitdrukking op zijn gezicht had, een typische brompot expressie, maar hij had zo zijn momenten.
’… Je handschrift is trouwens opmerkelijk vrouwelijk.’

SORRY MOMMY, I'M LATE

Niet elk huis was een thuis. Thomasso had vijf jaar doorgebracht in een huis waar hij zich niet thuisvoelde, waar hij maar niet aan gewend kon raken. Het appartement waar hij nu in zat voelde net zo vertrouwd als het huis waarin hij was opgegroeid, hoe vreemd dat ook klonk. De geur van versgekookt eten en de warmte die van het zacht knappende vuur kwam in combinatie met de avondlucht en het feit dat hij met een vriend (want dat was August nu, een vriend, een vreemd soort vriend waar Thom blij mee was) aan tafel zat maakte het alleen nog maar beter.
Het besef dat hij zich thuisvoelde in dit appartement kwam met een vlaag van moeheid. Drie maanden van non-stop werken en zich zorgen maken over zijn moeder, over Em, over August, alles kwam als golven over hem heen en het maakte zijn lichaam zo zwaar dat hij zijn lepel bijna liet vallen. Hij verborg het echter goed, gaf de lepel aan Gus zodat hij zelf kon opscheppen. Even raakten hun handen elkaar, maar veel aandacht besteedde de man er nu niet aan - hij was ineens te moe om ergens ook maar aandacht aan te besteden.

Hij luisterde, half. Een plaag van magische vissen, dat klonk.. Wel, het klonk op dit moment als een hoop werk. Werk dat hij graag deed, maar niet op dit moment. Hij voelde zich wat schuldig dat hij August alleen had gelaten met de plaag, dat hij alle patiënten had moeten opvangen, maar voordat hij hier was had de man het waarschijnlijk ook alleen gedaan. Bovendien had hij er niets aan kunnen doen - hij moest wel weg, er was niemand anders die voor zijn moeder zou zorgen.
Stilletjes at hij, zich bedenkend dat hij wel wat milder had mogen zijn met de peper en in zijn hoofd noterend dat het beter was als hij wat minder eekhoorntjesbrood gebruikte en een cantarel meer. Kleine dingetjes, kookdingetjes.
Zijn ogen werden pas weer alert toen August een opmerking maakte. Over zijn handschrift, dat het wel erg vrouwelijk was. Achter brillenglazen knipperde hij, trok hij een wenkbrauw op. Het was waar, daar niet van, maar hij had niet verwacht dat hij het op zou merken. ‘Ik eh.. Ja, het is vrouwelijk. Dat krijg je ervan, als je met twee vrouwen opgroeit.’

Hij at niet verder, was met zijn moeheid zijn honger kwijtgeraakt. Toen ook August klaar was met zijn portie, ruimde de Grenaan rustig de tafel af en zette hij alles klaar voor de afwas die hij… Wel, misschien morgenochtend zou doen. Niet nu, nu wilde hij alleen maar zitten en lezen en daarna een warme douche nemen en gaan slapen.
Dus dat was wat hij deed, hij rekte zich uit, pakte Hannibal uit zijn kooitje en zette hem naast zich op de bank. Het eerste boek wat hij vond was een anatomieboek, dus begon hij dat maar door te bladeren, af en toe afwezig aaiend over het hoofdje van zijn huisdier.

Hij zag de vermoeidheid op Thomasso drukken als de slaperige bui die hijzelf soms kreeg als hij rond 12 uur nog aan zijn bureau zat te werken. Een zwaar soort druk op de oogleden, hoofd dat wat ging hangen, vingers die hun grip verloren. August kende het maar al te goed, al was hij na een kop koffie wel weer wakker.
Hij zag het niet heel duidelijk, die vermoeidheid. Thom verborg het goed, maar Gus kon het alsnog merken aan hoe stil hij was en aan de lichtelijke afwezige blik in zijn ogen. Hij luisterde maar half naar zijn verhaal, ook dat had August vrij snel door, maar dat maakte hem niet uit. Thom was net terug van Gren na een hectische week, hij gunde hem wel een break.

Zijn opmerking kwam aan als een aandachtspunt bij Thomasso, waardoor hij een opgetrokken wenkbrauw kreeg en een onhandige reactie. Normaal lette August ook niet al te veel op handschriften, maar door de brievenwisseling was het hem toch op een gegeven moment opgevallen. Hij had het wel grappig gevonden. Van Thom had hij dat niet verwacht, maar achteraf gezien paste het wel bij hem. For some reason.
Thomasso at niet alles en wachtte tot hij klaar was. Hij ruimde de borden op, August hielp ook door de pan terug te brengen. Hij legde de lege pan in de gootsteen, maar toen hij net wilde vertrekken zag hij dat Thom de afwas liet liggen. Hij keek even achterom en merkte dat Thom geen zin had om de afwas te doen.
August wilde opnieuw vertrekken, maar de afwas irriteerde hem. Het was niet eens zijn afwas en hij ergerde zich er gewoon aan. Als iemand die alles netjes wilde en haast OCD-achtig te noemen was (ook al was hij dat niet) kon hij het niet laten liggen, ook al kwam het niet van hem. En het was toch redelijk weinig, dus waarom niet.
’Ik doe je afwas wel.’ mompelde hij, niet de moeite nemend om zich verstaanbaar te maken.

Toen hij al het afwas netjes had gedaan, had afgedroogd en opgeborgen, rolde hij de mouwen van zijn overhemd naar beneden en liep hij richting waar Thomasso zat. Hij wilde hem net iets zeggen tot hij zag dat de man in slaap was gevallen. August bleef even staan, kijkend van Thom naar Hannibal en terug en liet toen een lichte zucht. Hij was echt moe geweest, geen wonder… August pakte Hannibal zachtjes op en stopte het fluffige beestje in de kooi, welke hij netjes weer afsloot. Het boek van Thomasso ging terug zijn boekenkast in. Daarna zocht hij even rond, maar vond uiteindelijk wat hij zocht. Net toen hij weer voor Thomasso stond, zag hij zijn slaappositie. Niet een fijne, hij sliep zittend met zijn hoofd naar rechts gebogen. Zachtaardig en voorzichtig haalde hij Thomasso uit die positie en legde hem in een liggende positie op de bank, een kussen onder zijn hoofd. Nadat hij Thomasso’s benen op de bank had getrokken sloeg hij het deken over hem heen.
August keek even naar de slapende stagiaire in gedachten, zijn lichtblauwe ogen gericht op zijn slapende gezicht. Hij kon niet eens op één hand de personen tellen die zo’n houding van hem kregen. In feite was het lang geleden dat hij een persoon zo behandelde. En nog wel een stagiaire met wie hij eigenlijk puur zakelijk zou moeten zijn… Was dit nou vriendschap aan het worden?
Het laatste wat August zich nog kon bedenken, was om Thom’s bril af te doen. Hij nam de bril van zijn hoofd en legde het opgevouwen op een bijzettafeltje. Na het wegvegen van een krulletje dat voor Thom’s oog hing – en zich afvragen waarom hij dat deed – verliet hij zijn appartement in stilte, al in gedachten verzonken.

Durr, there’s your fluff~