Wat een opluchting. Het ene broodje na de andere vloog haar mond in. De honger nam af na elk broodje dat haar maag bereikte, en het brullende monstertje in haar buik kwam langzaam tot rust. Nu nog het monstertje in haar kamer, die groeide als kool. In iets van drie weken was Isabelle al 50 centimeter gegroeid, en ze vrat vier keer zoveel als zij. 's Nachts werd het draakje naar buiten gelaten, zodat ze 3/4e zelf kon vangen. Die overige 1 bleef voor haar over, dus moest ze elke dag eten mee naar haar kamer smokkelen.

En zo struinde ze vandaag ook weer door de gangen, met een boekentas die bomvol eten zat. Bij elke hoek hield ze haar adem in, bang dat een docent haar zou betrappen en de hoeveelheid voedsel te zien zou krijgen. Maar het ging allemaal vrij goed, tot ze weer terug bij de grote zaal kwam - omwegen zijn niet altijd even makkelijk- , waar ze een hoop gevloek hoorde. Jacey bleef staan toen ze Allen en Isaiah zag, twee andere dorks. Allen flipte uit tegen de rugzak van een jongen met groen haar. Isa stond, net als zij, wezenloos toe te kijken. Wat was dit.. Een gefrustreerde Allen?
De ginger leek tot rust te komen, verontschuldigde zich, en schuifelde ongemakkelijk met zijn voeten voor hij het open raam sloot. Dit was een kant van Allen die ze nooit van hem had verwacht.. En het meisje wist niet zo goed wat ze ermee aan moest. "Slechte dag gehad?"
Jacey knipperde even met haar ogen toen Isa's stem de stilte doorbrak. Ze zette een stapje achteruit, probeerde vooral niet de aandacht op haar te vestigen. Ze zou gewoon kijken hoe dit zou lopen, en of het misschien een grote grap was.

Huiswerk was niet leuk. Het was een verplichting. En verplichtingen waren stom. Toch móést het gebeuren, want ja, dat hele verplichtingen gedoe. En je kon het allemaal uitstellen tot vijf minuten voordat de les begon, je moest er op een bepaald punt toch aan gaan geloven. En een zekere dame mocht daar vooral wat meer aan gaan zitten, als ze haar vervolgopleiding bij de luchtmacht tenminste nog vast wilde grijpen. Dan mocht ze wel een paar mooiere voldoendes gaan halen.
Met een pen tussen haar bovenlip en haar neus, alsof het een snor was staarde Aislin naar de tekst in het boek dat voor haar lag. Zachtjes liet ze de pen heen en weer wiebelen terwijl ze de logica achter de teksten probeerde te vinden, maar vond er helaas geen. “The fuck ben ik aan het lezen.” Gromde het meisje tegen zichzelf. Huiswerk was niet leuk…
De ‘pennen-snor’ liet ze van haar gezicht vallen, waarna ze hard en diep zuchtte en achterover de rugleuning van haar stoel leunde. Met een ondersteboven-beeld keek ze rond de bieb, waar meerdere studenten zich hadden verzameld om huiswerk in hun schriften te krabbelen. Het waren er echter niet veel en dat maakte dat het akelig stil was in de ruimte. Zo stil en saai, huiswerkdag was een rotdag! En bibliotheken waren stom!
Met een klap schoot Aislin terug naar voren en staarde ze direct de dodelijke tekst van haar boek weer in de ogen. Fuck, ik kan dit. Kom op Ais, je bent een strijder, je overleeft dingen. Vecht, vecht!” fluisterde het meisje tegen zichzelf. Ze probeerde zichzelf te motiveren voor poging 536, maar helaas, na het lezen van de derde zin dwaalde ze alweer af. Dit werkte echt voor geen tiet! En wat gebeurde er wanneer huiswerk niet lukte? Dan ging ze naar afleiding zoeken en stelde ze het klotenwerkje alleen maar verder uit. Geniale tactiek, toch? Albert Einstein gereïncarneerd hier mensen! En vrouwelijk!
Ver hoefde het meisje deze keer echter niet te zoeken. Een schreeuw, boos en fucking hard, dicht in de buurt. Aislin keek op en zag de koppies van andere studenten omhoog schieten, allemaal verbaasd. Maar die gingen allemaal vanzelf weer terug naar hun huiswerk. Aislin daarentegen, ging op onderzoek uit. Afleiding gevonden!

De onzinzooi die huiswerk genoemd werd, werd achtergelaten voor haar ontdekkingstocht. Want serieus, welke idioot zou nou huiswerk gaan stelen? Haar spullen lagen daar veilig als maar kon. Geprikkeld door nieuwsgierigheid dribbelde Aislin met vlugge stappen de kant van het geluid op, waar ze meerdere geluiden vandaan hoorde komen. Stemmen, mensen, afleiding! Hoe dichterbij ze kwam, hoe beter het hoorbaar werd. Woorden konden enigszins ontrafeld worden, waaruit Aislin op kon maken dat het om iets dramatisch ging. Oeh, dramatische afleiding! Benieuwd om wie het ging.
Vlak om het hoekje van de gang bleef ze staan en spiekte ze heel voorzichtig opzij zodat ze uit kon vinden wie de persoon met de dramatische vriendin –die hij vanuit dat verhaal wat ze had opgepikt naar haar idee beter kon dumpen, want dude, verspilde moeite- was, waar ze tot haar grote verassing een bekend gezicht trof. Of beter gezegd; bekende gezichtEN. Allen, de persoon met het drama-verhaal, Isaiah, de persoon die ongemakkelijk was maar het goed probeerde te maken, Greeny –naam vergeten, kutjebef-, die verhaal probeerde te halen en Jacey, die eigenlijk wat meer op de achtergrond stond met een overvolle tas. Maar het ging even niet om die mensen, het ging om Allen. Verdrietige, boze, maar vooral radeloze Allen. Vriend was down, vriend had hulp nodig!
“Ik weet het weeeeeeeel!” Met vrolijke pasjes huppelde het meisje naar de groep bekenden, proberend om met haar eigen vrolijkheid de sfeer wat op te krikken. “Eten, bij twijfel, gewoon altijd eten! Verdrietig? Eten. Boos? Eten. Honger? Eten. Drama? Eten. Dus kom kom, laten we eten gaan maken! Iets zoets en klefs en goddelijks!” Nee, het ging deze keer niet over cake. Maar het zou een mooie, tweede keus zijn. “Wat dacht je vaaaaaaan… pannenkoeken!?”

---
She's my riot girl
She's no minor threat
She's been bruised and bled
She's hanging on by a thread

Terwijl Allen zijn verhaal deed, zag Jacey een totaal andere jongen voor zich. Een jongen die daadwerkelijk om een ander kon geven. En hij had líéfdesverdriet.. Dat walgelijke gevoel zouden ze snel weg moeten jagen, maar ze wist niet zo zeker of de Ginger wel in was voor een knuffel.
En daar kwam Ais, met het geniale voorstel om de jongen vol te proppen met pannenkoek. Op zich een goed idee, maar zo als Isa al zei, was al het eten in de grote zaal waarschijnlijk al op.
Toen zag Jacey haar kans om de goede fee te spelen, en dit stelletje verdriet een handje te helpen. Ze stapte naar voren, stond daar even, niet goed wetend wat ze moest zeggen, en opende toch maar haar mond. "Ik eh.. Ik weet het!" Wat weet je Jacey? "Ik weet hoe we aan pannenkoeken kunnen komen!" Ietwat beschaamd tilde ze haar schoudertas goed. Als ze eens wisten wat daar in zat..
Maar dat hoefden ze niet te weten. Dus vertelde Jace over de keukens, waar ze meestal voedsel pikte als ze laat had ontbeten. "Misschien kunnen we zelf pannenkoek bakken. Ik weet waar de keukens zijn," Stelde ze met een trotse glimlach voor.