✿ ;; Thanks For The Memories.

_{Closed!! :: Caresse
De gang waarin de lange man stond was vrijwel leeg, op een tweetal leerlingen na die net de hoek om gingen. Een rode gloed scheen op hem neer, afkomstig van de toortsen aan de muur. De laatste keer dat hij in deze gang stond was al een hele tijd geleden, toen de koude vloeren nog belopen werden door student Lancelot. Nu was het Master Kaede die de gangen doorliep, hoewel hij op dit moment stil stond bij een kruising van twee gangen. Aan zijn linkerkant bevond zich het complexe trappenhuis, aan zijn andere kanten bevonden zich lange, lege gangen. Grappig hoe hij, desondanks deze gangen dagelijks belopen te hebben in zijn jeugd, toch de helft vergeten was. Het was dan ook een enorm kasteel en als je het hem vroeg, leek altijd veel te veel op elkaar.

Gelukkig waren er bordjes in de muren geboord, waarop lokalen, gangen en etages in gouden letters stonden gegraveerd. Op dit moment bekeek Lancelot zo'n bordje, waarop duidelijk aangegeven was welke lokalen om de hoek waren. Aha. Terwijl hij zo aandachtig het bordje had staan lezen, had hij niet eens door dat iemand anders de hoek om gekomen was...

; {{ Beetje flut, moet nog even inkomen met hem denk ik xD}

"IEKS! MUIS!" Klonk haar alarmkreet. Caresse sprong op van het bankje en slipte de gangen door, in een poging zo ver mogelijk van de muis weg te komen. Het leek goed te lukken, tot ze een hoek om gleed. Er stond iemand naar de bordjes te kijken, waardoor hij niet kon vluchten. Een gil verliet haar mond voor ze tegen de docent knalde. Ze struikelde, draaide een vaag rondje en viel op de grond. Even staarde ze naar de donkere tegels, om de gebeurtenis tot haar door te laten dringen. Ze had een docent omver geduwd! Snel krabbelde ze overeind, om paniekerig haar excuses aan te bieden. "Het spijt me heel, heel erg meneer! Er was een muis en ik zag u niet staan, ik deed het echt niet expres! Het is allemaal mijn schuld, ik had beter uit moeten kijken. Het had zo een mónster kunnen zijn! Ik beloof dat ik voortaan echt héél goed op zal letten! Maar u moet weten dat muizen heel eng zijn! Ze zijn klein en kriebelig, en kunnen zo in je kleren kruipen, dus ik had een goede reden op tegen u op te botsen. Maar alsnog is het heel erg, ik had gewoon iemand kunnen vragen de muis weg te doen en, en.." Ratelde het meisje.

_{Een meisje botste vol tegen zijn zij op. Enigszins geschokt zette hij een stap opzij, maar waarschijnlijk had het jonge kind meer schade opgelopen dan hij. Ze begon echter gelijk te vertellen over hoe er een muis was en dat het een monster had kunnen zijn en oh gosh, had ze zo onderhand geen adem nodig? Zou ze niet moeten pauzeren om even haar longen te vullen, en misschien dat ze dan ook stil kon blijven? Lancelot onderbrak haar uiteindelijk door zijn hand iets te heffen en haar zo de mond te snoeren. Hij nam even om alles tot zich door te laten dringen, maar toen verscheen er een brede glimlach op zijn gehavende gezicht. "Nee, ik begrijp je helemaal. Muizen zijn zeer gevaarlijk en zouden vernietigd moeten worden," antwoordde hij rustig met zijn ruwe stem. Een licht, Noors accent was te horen; Hoewel hij de Nationale Taal goed onder de knie had, zou hij van zijn accent waarschijnlijk nooit afkomen.

"Maar," ging de man echter verder, en dit keer klonk zijn stem iet wat streng, "Ze zijn niet veel groter dan je hand en totaal niet geweldadig. Bang voor ze zijn is dus iets wat je eigenlijk helemaal niet hoeft te doen. En trouwens, het zijn ook hele lieve diertjes die heel veel van knuffelen houden." Hij klonk echter niet afkeurend, gewoon constateringen van feiten met een vriendelijke, luchtige toon. Hij moest even aan zijn huisdier denken, Silbe de fret. Wat zou het meisje doen als ze daarachter kwam?}

"Nee, ik begrijp je helemaal. Muizen zijn zeer gevaarlijk en zouden vernietigd moeten worden," Enthousiast knikkend luisterde het meisje naar de docent. Hij wist precíés hoe zij zich moest voelen. Die akelige kriebelbeestjes.. Een rilling trok over haar ruggengraat toen Caresse aan het staartje dacht. Die vond ze nog het engste, aangezien die gewoon als mensenhuid voelde. Ooit had haar pleegbroertje muizen gehad, en daar haalde hij de akeligste streken mee uit.
"Maar, ze zijn niet veel groter dan je hand en totaal niet gewelddadig. Bang voor ze zijn is dus iets wat je eigenlijk helemaal niet hoeft te doen. En trouwens, het zijn ook hele lieve diertjes die heel veel van knuffelen houden" Wat?! Die walgelijke beesten knúffelen?! Muizen waren kleine rotbeestjes die tussen je lakens en kleren gingen zitten, om je een hartverzakking te laten krijgen. En áls je ze dan weg wilde duwen, zetten ze hun scherpe tandjes in je vlees. Dat had ze vaak genoeg meegemaakt. Waarschijnlijk wilde deze man haar geruststellen, maar daar trapte ze niet in! "Ik geloof u niet. Muizen houden niet van knuffelen, ze zijn heel agressief." Hield ze stug vol, ook al was het een oudere magican dan zij.

_{Het meisje knikte enthousiast terwijl de docent zijn eerste woorden sprak, maar zodra hij begon over dat muizen zo erg niet waren, veranderde de blik op haar gezicht drastisch. Koppig schudde ze haar hoofd en zei ze, vol overtuiging, dat muizen helemaal geen knuffelbeestjes waren en agressief waren. Agressief? Nee joh, ze waren gewoon bang. Bang voor die lange slungens met felle kleuren om hun lijf die oorverdovend gilde iedere keer als Meneer Muis langs kwam. "Agressief?" vroeg Lance wat vraagachtig, en hij trok een wenkbrauw op, "Dat valt toch wel mee. Kom, laten we er een vangen en dan zal ik je laten zien dat het echte schatjes zijn." Nu was hij gewoon een beetje aan het plagen, en hij kon een grijns dan ook niet ervan weerhouden op zijn gehavende gezicht te verschijnen. "Nee hoor, muizen zijn geen pretje. En daarnaast, wilde muizen zouden ook niet op een school rond horen te lopen," vertelde hij vervolgens in een wat serieuzere toon. Hoe zouden die beestjes hier terecht gekomen zijn?}

Toen hij voorstelde een muis te vangen trok alle kleur uit het gezicht van het meisje weg. Ze zou er pal voor moeten staan en niet weg mogen lopen. Misschien moest ze hem wel.. áánraken of ááien. Bijna begon ze weer te jammeren. Toen ze de grijns op de docent zijn gezicht zag verscheen haar angstige uitdrukking echter weer als sneeuw voor de zon. Hij was haar gewoon aan het pésten.. Een leraar nog wel! "Nee hoor, muizen zijn geen pretje. En daarnaast, wilde muizen zouden ook niet op een school rond horen te lopen," Ze knikte kortaf en staarde in gedachten verzonken naar de tegels. "Caresse!" Verschrikt keek ze op. Ze had Waarzeggerij gehad en Miss Oriël kwam aanstampen. "Je hebt al de helft gemist." Ze gaf een kort knikje naar de andere, mannelijke docent en vroeg of ze het meisje mocht meenemen. "Maar de muis!" Riep Caresse paniekerig uit. De zweetdruppeltjes verschenen al op haar voorhoofd dat ze terug in dat schuilhol voor muizen moest. "Die heeft ondertussen de andere kant van Het Duistere Bos wel bereikt, want wat kan jij gillen zeg." Langzaam knikkend liet het blauwharige meisje het tot zich door dringen. Na een seconde of vijf keek ze op en zwaaide naar haar gezelschap van de afgelopen tien minuten. Op een holletje stormde ze terug naar haar les.

~Carrie uit

PROFILE MAGICIAN

» Just some memories.
» Memories will never be the same
» Vivid Memories
» Memories for the future ~
» The memories <OPEN>

✿ ;; Thanks For The Memories.

✿ ;; Thanks For The Memories.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen