My hik miserable life.

Madeline slenterde een beetje over het stukje gras bij het stille meer. Ze nam een flinke slok uit haar fles met drank. Ze mocht eigenlijk niet drinken van Hatori maar hij kon haar wat. Als zij wou drinken dan zou ze drinken! Met die zelfverzekerde gedachte sloeg ze de halfvolle fles nogmaals achterover. Vlak bij het meer plofte ze neer. Ze hoorde de amberkleurige vloeistof in haar fles klotsen maar sloeg er verder weinig acht op. Ze streek met haar vrije hand de blonde lokken haar die voor haar ogen waren gevallen uit haar gezicht. Ze trapte haar schoenen uit en liet haar benen tot haar kuiten in het water zakken. Het koude water voelde goed aan haar warme huid. Madeline was al flink aangeschoten. Ze had een kwart fles sterke drank al achterover geslagen. De warme zomer zon scheen op haar licht gebruinde huid. Als Novaanse werd zij altijd sneller bruin dan een Shadraan. Dat vond ze soms wel een nadeel. Madeline keek niet op toen ze voetstappen achter zich hoorde naderen. Ze was inmiddels zo aangeschoten dat het haar ook niet echt uitmaakte wie er aangelopen kwam. Zelfs al was het Deshas.

(Alleen even Savador en ik xD)

Savador liep in een snelle pas over het gras, in een grote boog om het meer heen. Hij liep steeds op en neer om enkele wapens van zijn laatste les die nog bij de ruïnes lagen, terug naar de school te brengen. Ook nu droeg hij er weer een heleboel over zijn schouder. Zijn blik was nors door de hitte en de zon. Alsof je haast gekookt werd. Het zweet voelde hij gewoon over zijn rug glijden en zijn haast doorweekte kleren plakten onfijn aan zijn lijf. Maar behalve dat was hij ook geïrriteerd over het feit dat Phoenix nu net niet toevallig in zijn buurt moest zijn. Dan had hij het draagwerk aan die knul over kunnen laten. Maar nee, hij kon alles zelf weer doen. Hij baalde er flink van, en dat was duidelijk van zijn bleke gelaat af te lezen. Maar toen hij ditmaal weer bijna voorbij het meer was en in de verte de gebruikelijke oude eik al kon zien die hem aantoonde dat het nu niet meer lang lopen was naar de school, zag hij iets vlakbij de oever zitten dat hem eerder nog niet was opgevallen. Hij bleef abrupt stilstaan toen hij besefte dat het Madeline was. Savador tilde de wapens verder op zijn schouder en liep op haar af. Ze leek hem niet op te merken, zelfs niet toen hij vlak naast haar stond. Hij legde de wapens neer op de grond en zag toen pas dat ze een halfvolle fles in haar handen hield. Hij hoefde niet te raden wat daar in moest zitten. 'Madeline?' vroeg hij zacht. Hij pakte de fles zacht zuchtend van haar af en keek haar met een lichte frons aan. 'Waar denk je dat je mee bezig bent?' Zijn toon ging van kalm over naar een wat nijdig gesis. Met de fles drank in zijn handen trok Savador de plakkende kleding los van zijn lijf en zeeg geërgerd naast haar neer.

(die titel ook he xD)

Madeline keek heel even op toen ze vanuit haar ooghoeken iemand zag staan. Ze kantelde de fles nogmaals achterover en nam er een flinke slok uit voor ze ook maar iets zei. ''Hey Savador'' zei ze een beetje dromerig. Ze keek beteuterd toen de fles drank har ontnomen werd. Dat was gewoon niet eerlijk. Maar ze glimlachte toen ze Savadors nijdige woorden hoorde. ''Waar lijkt het op suffie'' glimlachte ze. Nu pas viel haar blik op de wapens die Savador bij zich droeg. ''Dat jij kan werken met dit warme weer'' verzuchtte ze zachtjes en liet zich achterover in het gras vallen. De grassprieten kietelde direct haar gezicht. Dat zou binnenkort weer gemaaid moeten worden. Het grote grasveld trouwens ook. Madeline keek even naar de wolken die net kleine toefjes sneeuw leken in een strak blauwe lucht. Madeline keek weer even opzij naar Savador. Ze rolde zichzelf op haar zij en duwde hem zachtjes tegen zijn schouder. ''Kom op, doe nou niet zo flauw. Geef terug'' zei ze zachtjes en doelend op de fles drank. Ze giechelde erbij als een klein school meisje wat aangaf dat ze niet eens meer aangeschoten was maar echt stevig dronken. Ze voelde zich in elk geval behoorlijk licht in haar hoofd.

Savador snoof even zacht aan de mond van de fles. Vrijwel meteen drong er een sterke lucht zijn neusgaten binnen. Dat was zeker geen limonade. Hij tuurde met een geërgerde frons over het meer terwijl hij haar woorden hoorde. Hij had haar al eens eerder dronken meegemaakt, maar hij vreesde dat het dit keer erger was. 'Het zal wel moeten, niet? Wie anders dan ik doet het?' antwoordde Savador zuchtend over de wapens. Hij keek met een ruk opzij toen hij een duw tegen zijn schouder voelde en staarde licht fronsend in Madeline's strontbezopen gezicht. Hij kon er moeilijk tegen als hij niet serieus genomen werd. Maar Madeline's gegiechel liet zijn mondhoeken omkrullen tot een kleine grijns. 'Nee, ik denk dat ik deze voorlopig maar even voor mezelf hou.' Savador liet de drank grijnzend in de fles heen en weer klotsen. 'Straks,' zei hij als tweede antwoord op haar woorden terwijl hij Madeline terug met haar rug plat in het gras duwde. Hij ging glunderend met zijn rug naar haar toe zitten en begon zelf uit de fles te drinken. Hij vond het gewoonweg niet eerlijk als zij wel kreeg en hij niet.

(even eten)

''Dan pak je toch een leerling in zijn kraag en laat je hem of haar de wapens dragen'' grijnsde Madeline toen Savador zuchtend zei dat hij de wapens wel moest dragen. Normaal gesproken had ze dat nooit geroepen maar ja, ze was dronken. Haar blik werd naar de fles getrokken toen hij de amberkleurige vloeistof erin heen en weer liet klotsen. Ze liet zich als een slappe pop terug op haar rug in het gras duwen maar kwam direct weer overeind toen Savador de fles zelf aan zijn mond zette. Ze sloeg haar armen om zijn nek heen en leunde een beetje tegen zijn rug aan. ''Gemenerik'' lachte ze zachtjes. Doordat ze overeind was gekomen had ze haar benen uit het water gehaald waardoor er nu grassprieten aan haar benen kleefde. Dat maakte haar op zich niet zo veel meer uit. Ze probeerde de fles drank van Savador af te pakken terwijl ze zo over hem heen hing. Ze had niet eens in de gaten hoe dicht haar gezicht nu bij het zijne was.

Savador verslikte zich haast tijdens het drinken toen hij Madeline's woorden hoorde, doordat hij een zachte lach niet had kunnen onderdrukken. Dat was typisch iets wat ze nooit zou zeggen als de alcohol uit haar lichaam was en ze weer haar normale Novaanse zelf zou zijn. Des te leuker ze was in een dronken bui. Hij dronk onverstoord verder toen Madeline haar armen om zijn nek sloeg, maar liet de fles zakken toen hij voelde dat ze tegen hem aanleunde. Savador hield zijn arm hoog op, overhandigde de fles naar zijn andere hand, boog zich ver naar voren om buiten bereik van Madeline's grijpgrage armen verder te kunnen drinken. Alles wat zou helpen om het uit Madeline's buurt te houden. 'Jij bent hier de gemenerik, snoes. Je houdt alles voor jezelf terwijl je overduidelijk al meer dan genoeg op hebt,' zei hij grijnzend terwijl hij zich weer oprichtte en zijn gezicht naar het hare toedraaide. Zijn gouden ogen bleven haar nog een hele tijd in de ogen staren, maar Savador draaide zijn gezicht weer weg toen Diva in zijn gedachten opdook. Onbewust zette hij de fles weer aan zijn lippen en nam weer een aantal slokken. Nu al voelde hij de werking van de alcohol langzaam opspelen. Hij wilde van dat schuldbewuste gevoel af zijn, maar tegelijkertijd wilde hij Diva ook niet verraden. Het was deprimerend, en het was nu niet de tijd om alle lol te laten varen. En lol met een dronken Madeline had hij zeker. De drank leek nu Savadors enige echte medicijn te zijn om het allemaal los te laten.

''Het is mijn fles hoor!'' riep Madeline uit toen Savador haar de fles niet terug wou geven. Haar bewegingen om de fles te pakken staakte ze even toen Savador haar lange tijd aankeek. Maar toen hij de fles weer aan zijn lippen zette greep Madeline hem ook beet en pakte hem af. Ze liet Savador los en krabbelde half struikelend weer overeind. Ze wankelde nog na grinnikend een paar passen bij Savador vandaan en nam zelf weer een slok uit de fles. Ze nam nog een slok drank maar liep toen terug naar Savador. Ze reikte Savador weer de fles aan. Ze wachtte tot hij hem zou aannemen waarna ze met haar handen in haar haren even naar de lucht keek. Ze wankelde zelfs als ze stilstond. Daardoor kon ze haar evenwicht niet bewaren en struikelde over haar voeten. Ze voelde even later het zachte gras onder zich en barstte ineens in lachen uit. Het had er ook waarschijnlijk heel stom uitgezien dat ze zomaar omgevallen was. Dat was het mooie aan dronken zijn. Je kon gelukkig zijn om de idiootste dingen.

Savador voelde de drank over zijn broek kletsen toen Madeline de fles van zijn mond losrukte en van hem afpakte. Er was niet veel verspild, maar samen met het zweet was het geen fris gevoel om een kletsnatte broek te hebben. Aan de andere kant was het ook weer verfrissend. Het was al zo warm. 'Kijk wat je gedaan hebt, mokkel,' zei hij bestraffend terwijl hij met zijn mouw zijn broek droog probeerde te maken. Al boven al had het niet boos geklonken, het was ook eerder voor de grap bedoeld geweest. Savador kwam overeind toen hij zag dat Madeline met de fles van hem wegwankelde. Hij glimlachte toen ze even later weer terugkwam en hij de fles weer overhandigd kreeg. 'Dat dacht ik ook.' Hij sloeg de fles weer achterover en nam een flink aantal slokken. De drank kon er mee door. Hij vroeg zich af of het één of ander Novaans drankje was. Savador keek met een ruk om toen hij een doffe plof hoorde en Madeline, die in het gras lag, even later in lachen zag uitbarsten. Er kon bij hem zelf ook een klein lachje van af. Hij ging naast haar in het gras zitten, een heel stuk dichterbij dan dat hij eerst zat. Hij zat haast tegen haar aan. Maar hij sloeg er geen acht op en stelde zich opnieuw tevreden met een nieuwe scheut drank.

Madeline kwam half overeind en steunde op haar ellebogen toen ze Savador bestraffend hoorde roepen. ''Het is maar drank. En het is warm. Dat verdampt wel hoor'' grijnsde ze. Ze begon een beetje met accent te praten maar het klonk niet echt Novaans. Ze ging weer achterover in het gras liggen en legde haar armen over haar ogen om de zon buiten te sluiten. ''Vervelend zonlicht'' mompelde ze zachtjes. Ze was precies het tegenovergestelde van hoe ze normaal reageerde op dingen. Toen Savador naast haar ging zitten ging Madeline spontaan op zijn schoot liggen met haar hoofd. Een kleine wolk schoof voor de zon waardoor ze nu wel weer naar boven keek. Vanuit haar ooghoeken keek ze even naar Savador. ''Weet je, jouw schoot ligt nog best lekker'' grijnsde ze plagend tegen hem.

Savador staarde met een nors gezicht naar het glinsterende water van het meer. Als de vochtigheid in zijn broek verdampte, waarom kon dat dan ook niet even verdampen? Hij keek wat wazig uit zijn ogen, één van de eerste tekenen die vertelden dat hij aangeschoten was. Hij schrok wat op toen hij iets op zijn schoot voelde drukken. Toen hij zijn ogen neersloeg zag hij dat het Madeline was. Savador slaakte een zachte zucht en keek hoofdschuddend op haar neer. 'Zou je dat nu wel doen? Dat spul gaat allemaal in je haar zitten.' Hij nam nog een slok en zette de fles toen neer in het gras, waarna zijn bleke hand automatisch naar haar haren ging. In eerste instantie om te voelen of hij gelijk had, maar uiteindelijk bleven zijn vingers maar door haar blonde lokken gaan. Hij keek nog steeds op haar neer, maar ditmaal met een kleine glimlach op zijn gelaat en met een wat dromerige blik in zijn ogen. 'Zelfs al na een druppel alcoholische drank doe je me meer dan eens denken aan een Shadraanse dame,' zei Savador zacht. Alle Novaanse kenmerken en eigenschappen leken uit Madeline verbannen te zijn. Dat was één van de redenen waarom hij haar wel graag mocht, al was ze dan nog zo Novaans. Zijn hand gleed van Madeline's hoofd over haar hals en haar boezem naar haar buik, waar hij het op liet rusten. Savador sloot zijn ogen en richtte zijn gezicht even zacht zuchtend ten hemel bij het gevoel dat hem daarna plezierde, maar hij schonk het volgende moment zijn aandacht weer licht glimlachend tot Madeline.

Madeline bleef Savador nu aankijken. ''Dan was ik m'n haren toch. Alcohol schijnt een hele goede natuurlijke shampoo te zijn'' glimlachte ze. Haar ogen zakte half dicht door de herhalende beweging van Savadors hand. De hitte, de alcohol en Savadors bewegingen maakte haar een beetje rozig. Ze sloot haar ogen maar luisterde wel nog steeds naar wat hij zei. ''Eigenlijk ben ik dat ook'' zei ze plots. De drank had haar tong wat los gemaakt. Ze besefte pas te laat dat wat ze eruit had gegooid. Ze opende haar ogen weer en keek naar Savador. ''Dat had ik niet mogen zeggen'' zei ze zachtjes. Maar nu moest ze het wel vertellen. ''Van Hatori mocht ik het niemand vertellen. Ik ben er pas een paar weken achter. Maar mijn vader schijnt Shadraans te zijn. Mèadraid weet het niet. Hatori wel, al jaren. Ik moest hem op het hart drukken om het niemand te vertellen. Hij haat het dat hij half Shadraans is. Hij vind dat het zijn zuivere Novaanse bloed besmeurd. Maar ja, we kunnen er niet echt omheen'' zei ze zachtjes.

'Is dat zo..,' reageerde Savador wat loom op Madeline's woorden terwijl hij wat afwezig voor zich uitstaarde. 'Al zou je je haren niet wassen en er als een slons bijlopen.. zou ik nog als een blok voor je vallen.' Hij scheurde zijn lege blik van de verte los en pakte glimlachend de fles weer op om wat meer alcohol in zijn lichaam binnen te krijgen. Hij besefte nauwelijks dat hij al flirterig begon te worden. Hij trok een wat moeilijk gezicht toen hij de fles weer liet zakken en in een hand liet rusten. Madeline lag met haar hoofd precies op een punt dat steeds gevoeliger begon te worden. Maar er leek even wat helderheid in zijn gouden, eens zo wazige ogen terug te komen toen hij Madeline haar mond voorbij hoorde praten. Savador staarde even ongelovig op haar neer. Toen gleed er het moment daarna een voldane glimlach over zijn gezicht. Dat verklaarde haar soms wat onstuimige gedrag dat hij niet gewend was te zien bij volbloed Novanen. 'O, maar des te beter het is,' sprak Savador zijn mening zacht uit terwijl hij zich breed grijnzend voorover boog en zijn voorhoofd op dat van Madeline liet rusten. 'Shadraans bloed hebben is iets om trots op te zijn, schat. Geloof me.' Hij zweeg daarna en bleef nog een hele tijd in alle rust en stilte in die positie zitten, zijn ogen starend in die van Madeline en zijn hand om de hals van de fles omsloten.

Madeline grijnsde even kort. ''Dat vind ik lief van je Savador'' grijnsde ze op zijn flirterige woorden. Ook zij had totaal niet door dat dit de verkeerde kant op ging. Ze was licht in haar hoofd door de alcohol. Die verlamde alle andere gevoelens op die ze nu had na. Ze staarde terug in Savadors ogen. ''Hatori heeft er flink de pest in anders. Onze familie heeft dankzij hem een hoog aanzien gekregen op Nova. Als het uit komt dat we geen volbloed Novanen zijn is die hele reputatie naar de gallemiezen'' grinnikte ze zachtjes alsof ze het grappig en spannend vond terwijl het eigenlijk een serieuze zaak was. Daarom was Hatori laatst zo boos geworden. Maar Madeline had het niet kunnen helpen tegen hem uit te vallen toen hij uit bezorgdheid weliswaar maar toch tegen Savador ging snauwen. Madeline merkte nu pas dat Savadors gezicht niet eens zo heel erg ver meer van het hare verwijdert was. Ze beet even zachtjes op har onderlip.

Savador grijnsde met gesloten ogen even zwak terug. 'Mij lief vinden? Betekent dat dat je van me houdt?' probeerde hij Madeline onbewust te versieren. Hij bleef met gesloten ogen luisteren naar wat ze nog meer te vertellen had, over het eigenlijke geheim dat hij niet te weten mocht komen. Toen ze uitgesproken was opende hij ze weer en kwam wat meer overeind om een nieuwe slok drank te nemen. Savador proestte zacht en lachte daarna al net zo zacht, alsof het nu pas tot hem was doorgedrongen wat Madeline hem zojuist verteld had. 'Naar de gallemiezen,' herhaalde hij loom terwijl hij aandachtig keek hoe de vloeistof rondwalste in de fles. 'Dan schudt je dat Novaanse dekmanteltje toch van je af en bouw je een reputatie op op Shadra? Heb je veel meer aan, schoonheid.' Het volgende moment sloeg hij de fles zo ver achterover dat hij bijna met zijn rug in het gras viel. 'Wel, jij mij een geheimpje vertellen, dan ga ik jou ook een geheimpje vertellen. Zet je schrap.' Hij praatte al lichtelijk met een dubbele tong, maar lette er niet op. Met onnodig veel geweld plantte hij de fles terug in het gras en boog zich ver over Madeline heen, met een brede grijns waar af en toe een grinnik uit ontsnapte, wat aantoonde dat hij moeite had zijn lachen in te houden. Savador bracht zijn mond dicht naar Madeline's gezicht en drukte haar daarbij zonder het zelf door te hebben wat plat tussen zijn schoot en borst. 'Ik heb je maagdheid ontnomen,' fluisterde hij zacht in haar oor. Daarna kon hij zich echt niet meer inhouden. Zijn schouders schudden van het luide lachen, en hij moest weer rechtop gaan zitten om Madeline niet te overladen met een walm van alcohol. 'Is dat niet leuk?' vroeg hij nog nalachend. 'De wanhoop. Het zou een moment om nooit te vergeten worden, maar wat doet Deshas? Hij wist je geheugen over die ene avond en verwijdert alle sporen en aanwijzingen in je hoofd zodat je het geestelijk zo goed als niet hebt meegemaakt.' Savador onderdrukte weer een zachte lach terwijl hij zich opnieuw over Madeline heenboog. 'En ik zou het zo weer kunnen doen,' eindigde hij nu op een stuk serieuzere toon terwijl hij zijn lippen zacht over die van Madeline liet strijken.

Madeline grinnikte zachtjes op Savadors versiertrucs. ''Als dat jou definitie van houden van is'' zei ze zacht grinnikend. Maar ze schudde haar hoofd toen Savador zei dat ze dan een reputatie moest opbouwen op Shadra waardoor haar haren helemaal in de klit gingen zitten. ''Gaat niet. Ik wordt op Nova niet volwaardig gezien omdat ik half Shadraanse ben en op Shadra wordt in niet volwaardig gezien omdat ik half Novaanse ben. Ik zal er altijd tussenin zitten vrees ik'' zei ze zachtjes. Ze grijnsde lichtjes toen Savador zei dat hij haar ook een geheimpje zou vertellen. Ze keek hem afwachtend aan met een wazige blik in haar ogen. Maar toen ze Savadors woorden hoorde was haar grijns met een klap verdwenen. Eerst dacht ze dat hij een grapje maakte. Haar ogen zochten ze zijne op. Waarom kon zij zich daar niets van herinneren? Het antwoord werd haar snel gegeven. Deshas. Hij had haar geheugen gewist. En nu vroeg Madeline zich af of Norwood hier vanaf wist. Ze voelde met half gesloten ogen Savadors lippen over de hare strijken. ''Norwood'' zei ze plots zachtjes. Ze probeerde zich een beetje op te richten al ging dat moeizaam tot niet met Savador over haar heen gebogen. ''Weet Norwood dat?'' vroeg ze zachtjes terwijl ze Savador doordringend aankeek. Of dat probeerde. Ze was te dronken om compleet helder te zijn. Maar die vraag was vaag boven komen drijven.

Savador schonk Madeline een flauwe glimlach toen hij merkte dat zijn versiertrucs niet helemaal werkte. Meestal was het ook andersom en was hij het die versierd werd. 'Lieve snoes, dan doe je toch lekker alsof?' zei hij op haar woorden dat ze altijd tussen het half Novaanse en half Shadraanse tussen zou blijven hangen. 'Wat heb je tot nu toe al die tijd gedaan? Je voorgedaan als een volbloed Novaan. Ik had kunnen weten dat er iets niet helemaal klopte, je gedroeg je niet als een walgelijk lichtmens. Bovendien overtreft je schoonheid dat van de gemiddelde vrouwelijke Novaan.' Savador ging ongestoord verder Madeline's lippen af te gaan, en stond al op het punt haar te zoenen toen ze de naam mompelde van een persoon die hij nu absoluut op dit moment uit zijn hoofd wilde hebben. 'Norwood?' Hij richtte zich op om haar in haar ogen te kijken en klakte zacht met zijn tong. 'Vergeet Norwood, schat,' zei hij zacht terwijl hij het volgende moment zacht met zijn wang over die van Madeline streek en haar tegelijkertijd met zijn borst ook terugduwde op zijn schoot. 'Ja, hij weet ervan,' gaf Savador met duidelijke tegenzin antwoord. Meer details en meer woorden liet hij er ook niet over los. Hij hield zijn hoofd stil naast het hare zodat zijn lange haren over zijn schouders vielen en deels over Madeline en over hem heen rustten. 'Je vind het toch niet erg?' vroeg hij uiteindelijk zacht.

Madeline kreunde zachtjes van 'oh nee' toen Savador vertelde dat Norwood het wist. Ze ging niet echt in op zijn vraag of ze het erg vond. Ze sloeg ineens een arm om zijn nek en trok zich zo overeind. Misschien had ze dat beter iets voorzichtiger kunnen doen want de drank voelde ze echt wel in haar hoofd. Ze bracht haar gezicht dichtbij Savadors oor. ''Ik ben een getrouwde vrouw Savador. Ik kan dit niet maken zelfs al zou ik willen. Ik had zwanger van je kunnen zijn. En wat moest ik dan? Dan had ik met een kind gezeten waarvan ik niet eens wist wie de vader was'' siste ze zachtjes in zijn oor. Ze sprak nog altijd wel met dubbele tong en lichtelijk Shadraans accent waardoor duidelijk te merken was dat ze nog steeds stom dronken was. Maar de klap van Savadors 'geheim' was groot genoeg geweest om haar even helder te maken. Door de drank kwam de kant van haar Shadraanse aard naar boven. Daarna liet Madeline zich slap tegen hem aan hangen. Ze voelde zich ineens behoorlijk vermoeid. Ze zei een tijdlang niks meer. Er gingen nieuwe gedachte door haar heen. Maar waarom had Norwood niks tegen haar gezegd. Zoiets was belangrijk, ze had er recht op om dat te weten. Wie was hij om te beslissen dat ze het maar nooit zou weten. Het was stom toeval dat ze er nu achter was anders had ze het nooit geweten ook. ''Waarom heeft hij het niet verteld'' zei ze zachtjes en doelde nu op Norwood. Ze zei het ook meer tegen zichzelf dan tegen Savador. Haar stem klonk verwijtend en droevig.

Savador voelde hoe Madeline een arm om zijn nek sloeg en zweeg bij het horen van haar sissende woorden in zijn oor. 'Als je zwanger van me raakte dan had ik heus wel verteld dat ik de veroorzaker was,' zei hij zacht terug. 'Ik heb het eens gezegd en dat ga ik nu weer doen; als ik geen liefde had gevonden dan zou jij mijn kinderen hebben gebaard, of je nu een relatie met Norwood had of niet. Het feit dat ik me niet meer in kon houden neemt het 'als'-gedeelte weg.' Hij liet Madeline tegen zich aanleunen, maar in de tussentijd keek Savador wazig voor zich uit. Misschien had hij zijn geheim maar beter niet kunnen verklappen. Maar het was nu al te laat. De drank had flink gewerkt om alle zorgen en problemen uit te schakelen, dat hij zelfs iets als dat losliet. Als hij helder was geweest had hij dat niet gedaan, puur omdat hij Madeline niet met verdriet wilde opzadelen. Maar in zijn dronken bui dacht hij dat ze het amuserend had gevonden. Dat het een uitgekomen droom was, net zoals het een droom voor hem was. Savador schrok uit zijn warrige overpeinzingen op toen hij Madeline's stem plotseling hoorde. De droevige ondertoon in haar woorden deed zijn armen om haar heen slaan en zich tegen hem aandrukken. 'Arme ziel. Misschien is hij op je uitgekeken en vond hij het niet waardig genoeg het je te vertellen. Het feit dat je Shadraans bloed in je hebt zitten zal bij hem ook niet in de smaak vallen. Het zal me niet verbazen als hij van je af wil. Maar hoe is dat nu mogelijk?' Savador hief Madeline's kin op zodat hij met medelijden in haar ogen kon kijken. 'Uitgekeken raken op een vrouw zoals jij, dat is zeldzaam. Je bent zo aantrekkelijk in vele opzichten, zo sentimenteel in een positieve zin en zo beminnelijk.' Hij liet haar kin weer los en drukte haar weer tegen zich aan. 'Wellicht moet je een andere man zoeken. Iemand die wel goed voor je is. Ik, bijvoorbeeld,' eindigde hij zacht in haar oor. Door de alcohol wist Savador nauwelijks wat hij zelf nu allemaal zat te zeggen, maar in zijn hoofd spookte maar één wazige gedachte rond, en dat was dat hij Madeline nu bij zich wilde hebben.

Madeline hoorde Savadors woorden wel maar sprak niet. Haar gedachte waren met andere dingen bezig op het moment. Ze voelde zich te slap om tegen te werken en liet Savador haar tegen zich aandrukken. Maar zijn woorden deden pijn en zorgde voor tranen in haar ogen. Maar ook voor onzekerheid. Was Norwood echt op haar uitgekeken? Vond hij haar echt niet waardig genoeg om zo'n ding te vertellen. Ze beet op haar onderlip tot ze bloed proefde. Dat wou ze niet geloven. Maar door de drank en het feit dat ze zo weinig tijd met Norwood doorbracht klonk het allemaal zo logisch in haar oren. Ze keek Savador even aan maar sloeg haar ogen neer toen ze voelde dat er een traan over haar wang rolde. Ze omhelsde hem nu ook. Door de drank geloofde ze de woorden van Savador en daardoor had ze behoefte gekregen om hem te omhelzen. Om haarzelf een beetje het gevoel te geven dat ze er niet alleen voor stond. ''Maar jij hebt Diva'' fluisterde ze zachtjes tegen Savador. Nog zo'n vage naam die boven was komen drijven. Madeline wist haast niet eens meer wie dat was, Diva. Wou ze het eigenlijk wel weten. Ze betrapte zichzelf erop dat ze zo lang mogelijk door wou praten om Savador vast te kunnen blijven houden. Of het nou door de drank kwam of zijn woorden ze wou hem nu graag heel dichtbij hebben.

Savadors gouden ogen volgden ernstig de traan die over Madeline's wang gleed. Hij legde zijn handen om haar middel toen ze hem daarna omhelsde. 'Huil maar, lieverd. Dat is niet erg. Je moet je nu vast als een wrak voelen. Maar zie het vanuit dit opzicht: ik kan je weer renoveren,' sprak hij haar zacht toe terwijl hij haar over haar rug wreef. Hij schonk haar even een zwakke grijns waarna hij een zachte kus op haar wang drukte. Toen Madeline de naam Diva liet vallen, stopte zijn hand abrupt met over haar rug te wrijven. Zijn ogen verwijdden zich even toen Diva weer een plek in zijn gedachten kreeg, ondanks dat alles waar hij zich bewust van was langzaam maar zeker door de alcohol was vervaagd. Diva! Waar was hij nu mee bezig? Om Madeline voor zichzelf te krijgen terwijl hij ook nog teveel voor Diva voelde? Savadors bleke gezicht betrok even alsof hij op het punt stond om in huilen uit te barsten. Dat was altijd één groot nadeel bij hem na het gebruik van alcohol. Hij werd er zo ongelofelijk gevoelig en emotioneel van. Hij verstevigde zijn greep en leunde met zijn hoofd op dat van Madeline. 'Ik weet het niet meer,' zei hij zacht terwijl hij zijn uiterste best moest doen om het niet huilerig te laten klinken. 'Ik denk niet dat Diva nog lang bij me wil blijven. Ik heb er een naar gevoel over. Iedereen aast op haar en tot nu toe heb ik zo mijn best gedaan haar aan mijn zijde te houden, is het niet? Eerst Donovan, daarna Solomon en Viktor. Ik heb ze constant op afstand gehouden, maar voor welk doel? Waarvoor, als ze me waarschijnlijk toch niet meer wil?' Savador drukte zijn gezicht tussen Madeline's hals en schouder. 'Tegelijkertijd wil ik ook jou. Jij en Diva hebben allebei een plek in mijn hart. Maar ik kan niet kiezen.' Zijn borst en schouders schokten zacht op en neer. Hij huilde in stilte. 'Wat moet ik doen?' eindigde Savador tussen zijn snikken door met een gedempte stem.

(ben eten! xd)

(smakelijk)

Madeline huilde zachtjes en in stilte. Ze merkte het amper toen Savadors bewegingen ophielden. Ze merkte dat hij er ook helemaal doorheen zat en op het punt stond in huilen uit te barsten. Ze hoorde zijn woorden maar wist niet wat ze erop moest zeggen. Meestal had ze tegen hem gezegd dat hij niet zo negatief moest denken en alles wel weer goed zou komen. Maar nu kreeg ze zelfs dat haar keel niet uit. Het raakte haar toen hij vertelde dat hij haar ook wou. Voorzichtig probeerde Madeline hem te troosten door met een hand zachtjes door zijn haren te gaan terwijl ze hem stevig vasthield. ''Ik weet het niet Savador'' verzuchtte ze zachtjes. ''Ik weet het echt niet meer'' zei ze nogmaals. Waarom waren dingen nou nooit eens simpel? Waarom moest het altijd zo moeilijk zijn. Het huilen was bij Madeline onderhand een beetje gestopt. Haar wangen waren nog steeds nat van de zoute tranen en haar ogen waren een beetje rood en opgezwollen. Verder waren haar wangen vurig rood maar dat kon ook door de drank komen. Ze gaf Savador voorzichtig een klein troostend kusje tegen zijn slaap. Ze wou dat ze wist wat ze moest doen. Maar haar dronken gedachten hielpen nu ook niet echt mee. Ze zag de fles alcohol staan waar nu nog een paar slokken in zaten. Ze liet Savador met een hand los en pakte de fles. Ze sloeg hem achterover en nam een grote slok, hopend dat de sterke drank haar een beetje tot bedaren zou brengen. Ze zette de fles terug in het gras. Hij viel daarna om maar was al te ver leeg om drank op het gras te lekken.

Savador kalmeerde wat toen hij Madeline's hand door zijn haren voelde gaan. Hij richtte zijn hoofd weer wat op en veegde zijn wangen droog met de rug van zijn hand. Als hij verdriet had, dan liet hij tranen in eenzaamheid en stilte. Niemand hoefde zijn verdriet te weten. Maar dit was toch echt een uitzondering geweest. Door de alcohol had hij zich nauwelijks in kunnen houden. Dat was nog een nadeel. 'Het geeft niet,' zei hij zacht op Madeline's woorden dat ook zij het niet meer wist. Hij legde een hand op haar achterhoofd en duwde haar hoofd tegen zijn borst. Hij nam het haar niet kwalijk, maar Diva evenmin. Hij gaf er vooral zichzelf de schuld van alles altijd zo moeilijk te maken. En als dat niet het geval was, dan zat hij automatisch wel weer verwikkeld in een alles behalve eenvoudig oplosbaar probleem. Savador had amper doorgehad dat Madeline het laatste beetje drank in de fles had opgedronken. Zelfs al had hij het gemerkt, had hij het haar gegund. Hij sloeg zijn armen weer om haar heen, maar leunde met al zijn gewicht op haar waardoor ze het volgende moment samen in het gras vielen. Hij lag nu met al zijn gewicht bovenop haar, maar het leek hem niks te kunnen schelen. Savador lag met zijn hoofd half op Madeline's schouder, met zijn gezicht naar haar toe zodat hij haar aan kon blijven kijken. Van vermoeidheid en het sombere gevoel dat hem nu teisterde, waren zijn ogen leeg en half gesloten. Hij wist ook niet meer wat te doen. Niet echt. 'Maar het is niet erg,' herhaalde hij zacht. Hij merkte dat zijn hoofd abnormaal zwaar woog toen hij die optilde om zijn gezicht dichter bij Madeline te brengen. Savador kon haar aangename geur duidelijk ruiken nu hij dicht bij haar nek lag. Veel aangenamer dan zijn eigen lichaamsgeur, die sterk naar brand en nu vooral ook licht naar zweet rook. Als automatisch ging hij na een tijd van haar geur te hebben genoten met zijn lippen liefkozende kusjes gevend Madeline's hals af.

Madeline veegde met haar vrije hand haar wangen droog. Ze voelde zich gebroken en moe. Haar ogen zakte half dicht toen Savador haar tegen hem aanduwde. Ze luisterde naar zijn hartslag. Ook daaraan was te horen dat hij zich erover had opgewonden. Ze voelde dat hij tegen haar aan leunde. En niet veel later voelde ze het zachte gras in haar rug en Savadors lichaam bovenop zich. Hij plette haar een beetje maar dat maakte haar nu niks uit. Ze draaide haar hoofd ook naar hem toe. Ze bleef hem recht in zijn goudkleurige ogen aankijken. Haar hoofd ging haast automatisch opzij toen Savadors hoofd dichter bij haar nek kwam. Ze sloot haar ogen. Ze was te moe om er iets tegenin te brengen dat Savador haar zachtjes in haar nek zoende zodat een stuk van haar nek bloot kwam te liggen. Alles was haar even teveel geworden. Dus ze kon niet anders dan het gewoon toe te laten.

Savador ging op zijn eigen tempo onafgebroken door toen hij merkte dat Madeline hem liet doen. Behalve met zijn lippen, streek hij ook even met het puntje van zijn lange puntige tong over haar hals naar boven. Zijn bleke handen zochten de hare op, waarna hij ze plat tegen het gras drukte aan weerzijden van haar hoofd en zijn vingers verstrengelde met die van haar. Hij trok zijn lichaam wat op, zodat hij nu op gelijke hoogte was met haar gezicht. Savador bleef nog een hele tijd dromerig op haar neerkijken. Zijn ademhaling was wat versneld, waaruit duidelijk was op te maken dat hij zich nog moeilijk in kon houden. Het volgende moment boog hij zijn hoofd plotseling ver naar voren en liet hij zijn ingehouden passie los in tedere zoenen op haar mond. Hij was nu fout bezig, dat wist hij maar half. Aan de andere kant wilde hij gewoon even met Madeline samen zijn en in die tijd samen met haar geen seconde verloren laten gaan. Hij had haar dit schooljaar zoveel dingen aangedaan, en alsnog was ze er altijd voor hem geweest. Om van te huilen. De greep om haar handen versterkte Savador haast automatisch. Haar laten gaan zou hij niet.

Madeline sloeg haar ogen even ten hemel toen Savador met zijn tong langs haar nek streek. Het bezorgde haar een rilling over haar rug. Ze voelde hoe zijn vingers zich in de hare verstrengelde en ze keek hem even kort aan. Zijn gezicht was nu op dezelfde hoogte als het hare dus was het makkelijker om hem nu aan te kijken. Ook haar ademhaling had zich versneld. Ze kuste hem terug toen ze zijn lippen op de hare voelde. Een klein stemmetje in haar achterhoofd schreeuwde tegen haar dit niet te doen. Maar de drank in haar lichaam probeerde die stem te verbannen. Ze voelde hoe de greep van Savador verstevigde. Waarom eindigde ze, bijna altijd als ze samen met Savador was, zoenend zo niet erger?

PROFILE MAGICIAN

» Life is pain, life's not fair
» Life - Fuck My Life
» So, this is my new life?
» Life is over....again
» It's my life

My hik miserable life.

My hik miserable life.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen

My *hik* miserable life.

My *hik* miserable life.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen

My hik miserable life.

My hik miserable life.