Een voet plat op de grond, de ander werd pijnlijk op de grond gezet enkel op de tenen. De glimmende rode huid brandde nog steeds wanneer deze de grond aanraakte, daarbij bonkte het ook en was het warmer dan nodig. Hetzelfde gold voor de plek op haar been en de plek op haar rug – daar zou ze maar niet over beginnen. Wonden op vleugels verdwenen niet als je deze weer liet verdwijnen: ze bleven, maar dan gewoon op je rug. Het was een lelijke wond op haar schouderblad, die prikte als jewelste.
In een sloom tempo baande ze zich een weg door de gangen, in het holst van de nacht. Ondanks het feit dat velen haar nu een bekende vonden – ze was dat vieze kind, de zwerver waarvan ze niet zeker wisten of ze een leerling was of een indringer – wist ze dat ze verdacht zou worden op deze manier. Het toernooi was een illegaal iets, dus als men haar zo zag zouden er verdenkingen komen. Toch durfde ze zich niet buiten schoon te maken; ze was kwetsbaar en of het water op het school terrein wel schoon was… Dat risico durfde ze nu niet te nemen.

Vandaar dat ze nu het zwembad betrad, zeker wetend dat het schoon was. Het was net schoongemaakt en zou pas de volgende dag weer bevuild worden – maar nu zou zij het eigenlijk al bevuilen. Bij het ondiepe deel bleef ze staan, maakte het stuk stof om haar kuit los liet het op de grond vallen. Handen gingen naar boven en duwden met moeite het rokje naar beneden – over haar onderontwikkelde heupen – waarna dit ook losgelaten werd en op de grond viel. Het shirtje werd aan de onderkant vast gepakt, probeerde ze in een vloeiende beweging uit te trekken – maar halverwege verstijfde ze. Een klein kreetje ontsnapte uit haar keel, wist dat ze het shirt uit moest trekken maar… De stof was vast gaan plakken aan de derdegraads brandwond, waardoor ze de tere huid nu gewoon half opentrok.
Ze beet op de binnenkant van haar wang, trok haar shirt snel verder uit en liet een pijnlijk gedempt geluidje horen omdat ze haar lippen toch op elkaar geperst hield. Een traan gleed over haar wang, waarna ze het shirt uit haar handen liet glijden.

Langzaam en voorzichtig liet ze haar voet het water inglijden, voelde hoe haar spieren zich allemaal aanspanden als een reactie erop. Het was niet perse pijnlijk, het water beet haar niet, maar het was wel erg fris. Ze liet zich verder het water inzakken, hield haar handen op de rand en deed rustig met haar rug. Zodra het water de wond aanraakte voelde het alsof iemand een speld in haar rug stak en steeds meer volgden. Het doorboorde haar tere huid, werd over de hele wond erin gestoken. Haar lippen kwamen langzaam van elkaar af, sloot haar ogen en pakte haar armen vast – kneep er zachtjes in.
Ze zakte helemaal het water in, sloot haar mond uiteindelijk toch ook weer en kwam daarna weer een beetje boven (tot vlak onder haar neus zodat ze nog adem kon halen). Haar lichte haren dansten rustig in het water en haar blauwe kijkers keken over het wateroppervlak uit. Was dit alles het wel waard? Ze was opnieuw niet instaat geweest te doden, meer omdat ze de regels nu even respecteerde omdat degene die ermee was gekomen haar leven had gered.
Die doodsangst…
Was dat hetzelfde als die ander toen had gevoeld? Nee, de witharige jongen had iets heel anders gevoeld. Hij had zich er gewoon aan over gegeven en dat was hetgeen wat haar ergens zo beangstigd had. Iets wat ervoor zorgde dat ze weer zachtjes in haar armen kneep.

De kou van het water prikkelde eerst, voornamelijk bij haar rug waar het voelde alsof er duizenden naalden in de wond werden gestoken. De pijn veranderde langzamerhand wel in zacht geaai, de kou verlamde het gevoel op de plekken.
Afwezig staarde het meisje voor zich uit, liet zich eens meevoeren door haar gedachtestroom. Zo rustig als haar haren dansten in het water. Zo zachtjes als sommige druppeltjes een van haar kortere lokjes loslieten en zich voegde bij de bron van het water. De rimpels die zich verspreidden over het wateroppervlak, maar langzaam weer verdwenen waardoor het weer glad werd. Het water zo intens blauw, met een mooie weerkaatsing van het geringe licht dat op de maan werd weerkaatst richting de aarde (licht is niet afkomstig van de maan nee, the more you know ~) dat zich een weg naar binnen wist te banen. Hetzelfde licht dat ook weer terugkaatste in haar ogen.

Ondanks deze rust werden haar ogen toch iets groter bij het horen van een zacht geluid, maar dat was ook het enige wat er gebeurde. Haar lichaam voelde verlamd aan. In het beste geval zou de ander gewoon weggaan en haar laten voor wat ze was: denken dat ze een of andere geest was of zo. Mensen waren zo goed gelovig en creatief als het erop aankwam. De ander zou vast weggaan na een tijdje: eerst kwam de verlamming door de angst, maar als zij gewoon stil zou blijven in deze positie werd zijn plaats snel genoeg vervangen door niks meer dan lucht.
Het was waar dat de plek waar hij nu stond vervangen werd door lucht, maar niet omdat hij wegging. Nee, hij dichterbij. Haar kin kwam langzaam een beetje omhoog, een ernstige en ongelovige blik die op haar gelaat kwam. Die stem… Ze herkende hem. Als lucht magiër was het niet vreemd om mensen eerder aan hun stem te herkennen dan aan hun gelaat of houding. Zelfs had ze anderen ook geleerd te herkennen door hun stemgeluiden te identificeren onder de draken: sommigen leken erg veel op elkaar en ondanks dat ze de kleine verschillen na een tijdje kon zien bleef het vanuit sommige hoeken onmogelijk om ze op een andere manier uit elkaar te houden dan met geluiden.

Het was normaal voor mensen om beschaamd te zijn in deze positie. Om de een of andere reden konden ze niet tegen bloot zijn, vandaar ook die stomme en onhandige kleren. Als draak had ze nooit kleren aan en toen ze onder de draken leefde meestal ook niet (soms om een warm nest te maken, maar dat telt ook niet echt als dragen x’D). De enige reden dat ze nu niet opkeek was omdat ze het niet kon; ze kon hem niet aankijken.
Maar ze moest hem aankijken.
Alleen op die manier zou ze hier een punt achter kunnen zetten. Nou, eigenlijk moest ze hem dan doden – maar baby stapjes. Vandaar dat ze ook besloot dat het beter was als ze toch maar wat aan zou trekken; hij zou haar nooit normaal aan kunnen kijken als ze in haar naakie voor hem ging staan of zitten, menselijk als hij was. Langzaam draaide ze zich om. Hij keek niet naar haar, zoals verwacht. Een jas werd naar haar toegereikt. Eerst dwaalde haar blik af naar haar eigen kleren, maar die waren moeilijk snel aan te trekken dan dat.

Ze kwam uit het zwembad, liet de jas wat opwaaien met behulp van haar windmagie waardoor ze er gelijk ‘in kon stappen’ (snap je wat ik bedoel D: ?) zonder dat ze het uit zijn handen hoefde te halen. Hand werd op de grond geplaatst en met een voet nog half in het water bleef ze op handen en voeten (eigenlijk d'r knieën maar ok) zo staan – half over de jongen heen staan. Tussen de natte lokken keek ze naar hem, met moeite overduidelijk.
Door het gevoel dat ze dacht dat ze hem moest dwingen om haar ook echt aan te kijken leunde ze dichterbij, deed haar uiterste best. Praten was echter uitgesloten, het leek net alsof iemand haar lippen op elkaar had geplakt.

Ze voelde een brok in haar keel ontstaan, puur door het feit dat ze het liefst eigenlijk weg wilde uit deze situatie. Toch was confrontatie volgens haar de enige manier om ergens over heen te komen en momenteel was hij haar probleem. Ze had hem niet kunnen doden destijds en dat lag niet aan de organisator die haar dan een tik zou geven omdat ze de regels had overtreden; het had aan haarzelf gelegen, ze was te zwak geweest om zijn keel door te snijden met haar dolk.
In haar staat kon ze hem echter niet veel doen, hooguit bijten of zo (en ze heeft wel scherpe tandjes, maar alsnog) en dat zou niet het gewenste effect hebben. Haar dolk lag bij haar kleren en ze kon zich momenteel niet snel genoeg bewegen omdat haar lichaam nog half verdoofd was en de positie het niet toeliet. Dus moest ze maar kleiner beginnen: als ze hem normaal kon aankijken was het ook al goed. Als ze zichzelf ervan kon verzekeren dat ze het de eerst volgende keer wel zou doen…
Dan was het oké.

Ze stopte pas met dichterbij komen wanneer hij haar weer aankeek. Zijn blik had eerst wat karakter, maar ze boorde haar ogen gewoon weer strak in de zijne. Staarwedstrijdjes waren een van haar specialiteiten, weer zo’n ding dat je meekrijgt uit de wildernis. Het aankijken gaf echter niet de voldoening die ze gehoopt had, misschien moest ze praten – maar dat leek onmogelijk op het moment. Maar voor de jongen niet, iets wat haar irriteerde omdat het ergens aangaf dat hij sterker was dan haar.
Ze kon uit de woorden opmaken dat hij haar wilde helpen, maar een reden? Nee. Misschien was het wel een val en was dit allemaal gewoon een act!
Haar blauwe kijkers vernauwden zich. ‘Waarom?’ siste ze, ‘Waarom jij Eva helpen?’ Met zijn woudmagie kon hij ook hele andere dingen doen en na dat gevecht zou het haar niks verbazen als hij iets van wraak zou willen – of… Ze had hem destijds wel een soort van gespaard, was het daarom? Langzaam leunde ze naar achteren, ging zitten en bekeek de jas die ze aanhad (yea, ze is atm erg onwetend dus niet kijken Isa). ‘Oog voor oog?’ bracht ze uiteindelijk uit, hief haar blik weer op en keek hem vragend aan; haar hoofd een beetje schuin en haar ogen groot en vragend. ‘Maar als jij Eva willen helpen, waarom Eva dan moeten bedekken?’ En daar kwam weer haar tekort aan mensen kennis naar boven: waarom ze de functie van de jas nu niet meer begreep, want dat ding moest toch weer uit als hij bij haar rug wilde.

Waar zij met moeite kon praten, scheen hij moeite te hebben met hun positie. Ze was blijkbaar te dichtbij naar zijn mening, maar haar kon het vrij weinig schelen. Het was een van die vele dingen die ze niet snapte en of ze het ooit echt zou snappen was een goede vraag, de tijd zou het leren – maar dit nam niet weg dat ze het wel opmerkte, zoals ze altijd dingen opmerkte aan mensen.
Misschien voelde hij wat zij zou moeten voelen, maar ze voelde geen behoefte om met hem mee te voelen. Waarom zou ze? Waarom zou ze een vorm van sympathie tonen als ze dat toch niet had. Liegen was overbodig en onnatuurlijk in haar ogen: mensen logen aan een stuk door en werkten zichzelf er alleen maar mee in de nesten. Het was veel makkelijker om gewoon eerlijk te zijn, vandaar dat ze er ook geen doekjes omwond als het ging over haar intenties: ze wilde wraak op de mensheid en dat uitte ze ook gerust doormiddel van haar acties of door het letterlijk te zeggen.

Ze keek weg bij het horen van zijn antwoord, trok de jas eindelijk goed om zich heen – maar niet om zich echt te bedekken. ‘Niet normaal,’ bracht ze zwakjes uit, ‘Normaal persoon laat rotten anderen die hulp nodig heb.’ Vandaar dat ze het ook niet snapte, het goede in de mens was voor haar onbekend. Zelfs nadat mensen voor haar hadden gezorgd kon ze het nog niet zien, want het was er gewoon niet. Als het erop aankwam koos de mens altijd voor zichzelf ten koste van anderen; deze mochten wegrotten in de hel – bij wijze van.
Wel wist ze dat hij de waarheid sprak. Als individu die lang geleefd had doormiddel van communiceren van basisgeluiden zoals grommen en voornamelijk lichaamshouding was ze instaat om door te hebben wanneer iemand loog. Geen enkele leugenaar ontkwam aan haar goed getrainde ogen.
“Mag ik…?”
Ze keek op, nog steeds geen sprankje vriendelijkheid op haar gelaat. Uiteindelijk ging ze anders zitten, strekte een been uit naar hem. De rode, licht opgezwollen voet en enkel voor hem houdend. ‘Als jij fijner vindt niet heel Eva te zien, jij maar beter hier beginnen.’ Haar voet lag het verste af van alles. En ondanks dat ze het overduidelijk met tegenzin deed, deed ze het toch. Hij loog niet. Hij wilde haar echt helpen. En dat was hetgeen wat haar irriteerde.