Happiness is a Cup of Tea [Mentorklas Nannete]

Miss Nannete voelde zich al stukken beter, al was ze nog steeds sneller moe dan gebruikelijk. Haar arm was tot over haar elleboog ingebonden en gespalkt, maar de mitella had ze niet meer constant nodig om ondersteuning te bieden. Daarom had de dame besloten om een bijeenkomst van haar lieve mentorleerlingen te organiseren op deze mooie zondagmiddag.
Ze had besloten het niet te ingewikkeld te maken en had iedereen verzocht om in de middag naar Oak's field te reizen. Om het voor de leerlingen wat makkelijker te maken had ze drie koetsen besteld, die om stipt 2 uur 's middags vertrokken. Zelf was ze al in het pitoreske dorpje aanbeland en instrueerde ze de bezorger om de manden met eten en drinken op het heuveltje neer te zetten. Daar stonden twee houten picknicktafels, maar er was ook ruimte genoeg om op het frisgroene gras van de zon te genieten. Nannete spreidde met wat pijn en moeite twee zomers gekleurde tafel lakens uit over de picknicktafels en zette stapels borden en bekers neer. Het eten en drinken liet ze nog maar even in de koele manden staan.

De vrouw ging zitten aan de linker tafel en zuchtte voldaan. Het was heerlijk weer, hoewel er in de namiddag een lichte bui voorspeld werd. Haar leerlingen konden elk moment aankomen, als ze tenminste op tijd weg waren gegaan en er was meer dan genoeg lekkers voor iedereen. Ja, ze had er zin in om iedereen eens wat beter te leren kennen.

[Dit topic is het eerste mentoruitje van de klas van Miss Nannete.
De volgende leerlingen staan momenteel ingeschreven en zijn dus van harte welkom om kennis met iedereen te komen maken:
Miles Farina Dublé
Callum Moireasdanach
Aleana Ithiliën (Lea)
Zack Fair
Isaiah
Thayeline Goldlock
Frederik 'Dash' Dashton
Shiro Nilvalen
Kyo Sakuraiba
Setsuna Tetsuuryokï
Yinthe Venille Rince
Ik hoop jullie snel te zien, zodat we samen een kopje thee kunnen drinken

]

Een flauwe grimas staat op Kyo zijn gezicht wanneer de bel luid door het klas lokaal rinkelt. Eindelijk vrij..! Tenminste daar gaat hij vanuit wanneer hij zijn tas snel inpakt en het lokaal verlaat. Pas halverwege de gang valt hem wat in, iets wat hij eerder die week gehoord had maar de komende drie passen die hij zet probeert te vergeten. In een plots uitgeputte houding glijdt hij met zijn goede linkerhand door zijn bruinzwarte haren heen. Het gaat om een uitje waar zijn mentor het eerder deze week over gehad heeft. Het motto was om op die manier de leerlingen beter te leren kennen, wij elkaar en Mevrouw Nannete. Hij herpakt zich en loopt opgewekt verder de gangen door richting de ingang van school waar als het goed is een drietal koetsen staan te wachten. Een glimlach siert op Kyo's lippen wanneer hij het gebouw uitloopt en de koetsen met trappelende paarden ziet staan. Je kunt zeggen wat je wil maar het blijven majestueuze beesten, ook bezitten ze over geen enkele soort magie. Zonder lang te twijfelen neemt hij plaats in een van de koetsen, zijn lichaam ontspannend zodra hij zit. Kyo sluit zijn ogen en wacht tot de koets zou vertrekken en er nog eventuele andere studenten de koets zouden betreden. Bij een plotse schokkende beweging van de koets beseft Kyo dat hij is vertrokken.

Normaliter is Kyo geen sociaal feestbeest, houdt hij zich liever afstandig van drukke bedoelingen en praat hij momenteel liever tegen een boek of muur dan tegen een mens. Juist om die reden heeft hij besloten vandaag wel naar die klassenuitje te gaan. Kyo is pas drie en een halve week op Star Academy en binnen die tijd heeft hij nog maar weinig (lees:geen) vrienden gemaakt. Misschien is het omdat hij nog moet wennen of omdat hij midden in het jaar komt binnen vallen. Het was niet altijd zo, Kyo had tot voor kort veel vrienden en heeft zo nu en dan nog steeds contact met hen. Kyo is met andere woorden niet vies van aandacht, in tegendeel zelfs maar heeft er tot voor kort nog geen behoefte aan gehad. De koets komt tot een halt en Kyo opent zijn ogen weer. Hij moet een paar knipperen voordat hij weer aan het felle zonlicht gewend is maar springt daarna uit de koets. Zijn hand glijdt kort over de vacht van een van de donkere zwetende paarden als afscheid en loopt vervolgens Oak's field binnen. De ontmoetingsplek was bij Kovomaka Gardens maar Kyo besluit nog een korte omweg te maken naar de boekenwinkel, waar hij plus minus 5 minuutjes op zoek gaat naar een vrij zeldzaam boek om er achter te komen dat ze het niet hebben en teleurgesteld de winkel weer te verlaten. Na Kyo's korte omweg loopt hij verder in de juiste richting waar hij Nannete vanaf een afstand al kan zien. De dame op leeftijd wekt bij Kyo niet anders als ontzag op. Om op die leeftijd nog zo actief zijn en nog zoveel geduld te hebben met kinderen gaat Kyo te boven.

Kyo kan een gaap niet onderdrukken en doet geen moeite om deze te verbergen. Van Kyo mag ze best weten dat hij moe is en hiervoor zijn vrije tijd heeft opgegeven. No harm in telling the truth right? Kyo komt met een toch redelijk opgewekte glimlach aan bij de houten picknick tafels en laat zijn ogen even genieten van het 'lekkere' uitzicht. ''Dag mevrouw.'' Begroet hij haar met een smalle glimlach waarbij hij zijn hagelwitte tanden kort ontbloot. ''Dat ziet er goed uit.'' Geeft hij eerlijk toe waarna hij op het bankje schuin tegenover haar plaats neemt. ''Ik ben de eerste zie ik?'' Zegt hij misschien met een hint van trots? Kyo kan in dit soort dingen best een wedstrijd zien en kan om de kleinste 'gewonnen' dingen glunderen van trots. ''Was u hier al lang? Oh en hoe gaat het nu met uw arm?'' Vraagt hij twee vragen achter elkaar. Stilte is ook raar. ''Die van mij gaat langzaam vooruit, hoewel hij nu meer pijn lijkt te doen als voorheen.'' Zegt hij stilletjes, zijn helderblauwe ogen gericht op zijn verbonden rechter pols. Nannete's mitella vertelt Kyo natuurlijk dat het nog niet helemaal over is en even kijkt hij er bezorgt naar. Ach ze ziet er niet uit alsof ze ieder moment kan omvallen, daar lijkt ze Kyo een te sterke personaliteit voor hebben.

words; 604 | ; <3

!

Met kalme houding liep Miles de trap af. Om zijn schouder hing een schoudertas die hij had gevuld met een standaard tekenblok en tekenmateriaal. Het was een zonnige zondagmiddag. Het was niet voor niets dat ze deze dag had uitgekozen. Miles had zijn mentor niet bepaald gezien sinds dat hij wist dat hij ingeschreven stond. Hij was niet degene die doodleuk binnenliep wanneer hij geen les van haar had. Miles had haar wel af en toe voorbij zien lopen, wist wie het was. Maar verder dan het uiterlijk kon hij haar niet echt uitleggen. Hij vond het daarom best prettig om de lessen van verleden week goed af te sluiten door middel van een kop thee. Miles kon genieten van een goed gezet kop thee. Het gaf hem tijd te denken en zich te laten inspireren door de kleinste dingen. Hij keek even naar de partij trappen die hij nog moest. Hij had hier geen zin in. Hij was te goed gestemd om hier enkel overheen te gaan lopen. Hij zette zijn hand op de hoek en zette zich op de rand om naar beneden te glijden over de trappen van het grote trappenhuis. Hij zette zich af en klopte zijn spijkerbroek af. Hij glimlachte kalm en liep rustig verder. Hij was verassend goed gestemd voor zijn gevoel. Alsof niets hem kon klein maken en alsof hij niet te houden was. Was dit wat ze verliefdheid noemde? Waarschijnlijk.

De koetsen stonden er nog. Niet gek, het was nog ruim op tijd. Het waren er echter maar twee. Vermoedelijk waren er al een paar leerlingen ingestapt en zou die nog terug komen. Miles ging rustig zitten in een van de koetsen. Hij keek even naar de persoon met de teugels letterlijk in handen. Hij keek even naar het schoolgebouw en de richting van Oak’s Field. Hij wachtte geduldig tot het twee uur werd. Hij schonk niet veel acht aan de leerlingen die er wel of niet in zaten. Hij keek af en toe naar de lucht met een glimlach en keek toen weer naar de rest van de groep. De koetsen reden door het landschap tussen de school over een zandpad, een typische karrespoor. Miles’ zijn ogen richtte zich naar voren, en zag het dorpje al naderen.

In de verte zag hij al de tafels staan die gedekt waren. Ze moesten het laatste deel lopen, en enkeling waren nog wat afgedwaald. Miles was hierop geen uitzondering. Hij had zich laten verleiden door wat creatieve winkeltjes. Hij besefte dat hij wat vertraagd was en liep door naar de tuinen. Hij liep met een kalme pas door en zag dat Nanette er al zat. Hij besefte dat hij niet echt les van haar had. Hij was de kunstkant opgegaan, en literatuur was iets wat hij had moet laten vallen wegens tijdgebrek. Hij had nog een keer willen vragen of hij bij haar lessen van tijd tot tijd aan kon schuiven, maar had daar nog geen tijd voor gehad. Zijn ogen gingen naar Nanette en stak zijn juiste hand uit zodat ze deze kon schudden. ‘Goedendag, Miss Whiteman,’ begroette hij haar netjes. ‘Ik kwam voor het gezellige theekransje,’ sprak ik met diezelfde glunderende ogen die ik normaal niet had. Dezelfde waar ik mee de koets in stapte vanmorgen. Heel mijn houding was anders dan ik de afgelopen tijd op de gang had gehad. Ik was vaak degene waar iedereen voor uit kon wijken, omdat mijn houding fiers en trots overkwam. Nu leek ik niet de strikte, gedisciplineerde leerling. Ik leek nu meer de opgewekte vriendelijke buurjongen die je kon hebben. Even dwaalde Miles zijn gedachten af, maar hij wist zich te hervatten. ‘Verwacht u veel leerlingen, Miss Whiteman?’ stelde hij een heldere vraag om vervolgens een paar zetels naast haar plaatst te nemen. Hij had het verhaal gehoord dat ze was gevallen. Ze was niet de jongste meer, en je lichaam wordt kwetsbaarder met die leeftijd. Hij had gehoord dat de persoon tegenover haar had gevraagd hoe het ging, het was overbodig deze vrouw er overdreven mee te belasten. Ze was niet de zwakste, misschien zelfs het tegendeel. Ze was zoveel wijzer dan de meeste mensen. Haar levenservaring maakte haar sterker dan ieder ander mens die hier waarschijnlijk nog aan de tafel zou aansluiten. Kalm wachtte Miles op een reactie voor hij verder zou gaan.

[Hopelijk ben ik niet te laat (a)]

Daar zat ze dan, te wachten, te hopen dat de leerlingen dit geen al te suf uitje vonden. Ze snaopte best dat tieners snakten naar adrenaline, naar halsbrekende toeren. Maar ze kon niet zomaar een achtbaan uit een hoge hoed toveren en samen gezellig eten was naar haar mening leuker dan het klonk. Zo kon iedereen een beetje loskomen en elkaar in vrije sfeer leren kennen.

Gelukkig hadden minstens twee leerlingen besloten het toch een poging te geven. Tot haar verrassing waren het twee mannen, wat het vooroordeel dat theekransjes voor meisjes waren weer tegensprak. Kyo kwam als eerste aan, wat haar verblijdde. ''Fijn dat je er bent, jongen. Ga zitten.'' Hij was zelfs zo attent om te vragen naar haar verwonding. ''Ach, het blijft wennen om alles met een hand te doen, zoals jij vast ook wel merkt.'' Ze glimlachte vrolijk. ''Maar over een paar weken kan het verband er weer af, dus dat is mooi.''

Ze zag de rode haren en wist meteen dat dit een van haar leerlingen was. Dat kon gewoon niet missen. ''Ah, Miles, gezellig wordt het zeker.'' Of er nou veel of weinig mensen op kwamen dagen, ze weigerde zich daardoor te laten leiden. Veel mensen waren absoluut geen garantie voor gezelligheid, wist ze. ''Tja, ik heb alle mentorleerlingen een uitnodiging gestuurd, maar hoe veel er echt komen opdagen moeten we maar afwachten. Willen jullie iets drinken?'' Ze had verschillende dranken klaar staan en knikte uitnodigend naar de flessen en kannen.

PROFILE MAGICIAN

» Nablijven bij Nannete || Liam & Miss Nannete
» Nannete Whiteman~
» ||Les literatuur #2, to be or not to be, van Nannete Whiteman||
» Your happiness is all I want~ [Mizuki]
» Hideaway from Happiness [closed]

Happiness is a Cup of Tea [Mentorklas Nannete]

Happiness is a Cup of Tea [Mentorklas Nannete]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen