Ondanks dat het als een wederkomst aanvoelde was het vreemd om het herenhuis te betreden, met het idee in zijn achterhoofd dat er binnen een bekende op hem wachtte en die bekende wist van zijn diep weggestopte achtergrond. Alsof hij door een portaal terug naar zijn verleden ging. Voor de karige vijfenveertig minuutjes die hij beschikbaar had kunnen stellen voor het diner, althans. Misschien bleef hij zelfs wat langer. Hij wist niet wat het hem op zou leveren. Introvert was hij, maar hij had vaker voor een groot, onbekend publiek gesproken en het mocht zeker niet vergeten worden dat hij heel goed wist wat hij wilde, waar het op stond. Maar met Liliana was het echter anders. Hij klapte dicht bij dit soort figuren uit zijn jeugd. Simpelweg omdat ze het wisten.
Daarom stapte hij met het tweestrijdige gevoel dat hij voelde opkomen de drempel over, veegde afwezig zijn voeten en richtte zijn blik op de butler, narrig als altijd. Vluchtgedrag en een ongewone drang om die lange hal uit te lopen, het woongedeelte te betreden, te zien tot wat dat behulpzame meisje dat hij kende was uitgegroeid. Dat samen fuserend. Het was in één woord verwarrend.

Stapje terug: hij hield het even simpel. Voor de komende avond zou hij het gewoon weg proberen te stoppen, het etentje bijstaan en de sociale man uithangen - misschien met af en toe een toiletbezoek tussendoor om in zijn scala aan maskertjes te neuzen. Hij was niets anders gewend. Maar als er ook maar iets gebeurde dat hem niet aanstond, dan excuseerde hij zich en was hij weg. Moest hij zogezegd door. Overvolle agenda. Druk, druk, druk. Zoontje dat hij van de kleuterschool moest halen, dochtertje dat naar balletles ging, werk dat op hem lag te wachten. Ze zouden het vast wel begrijpen.
Zijn prille glimlachje bereikte zijn ogen niet, maar was zodanig bemanteld met hartelijkheid - tenminste, hij ging ervan uit dat het warm genoeg over kwam - dat het nauwelijks opviel. Scarlet, Lightning, had de beding van haar ouders voor lief genomen door in chique jurk gekleed te gaan. Zo anders als hij haar kende als ze zich gewoon op school bevond, voor zijn neus in een lesbank. En dan Liliana, die oogde alsof dit één van haar puikbeste avonden ooit was, zo eindeloos perfect. Toch zo schrikbarend anders. Maar hij herkende de vriendelijke putjes in haar wangen, haalde de glans op haar lokken weer te boven en besefte dat hij net zo vervreemd voor haar moest zijn.
'Liliana,' klonk zijn veel te attente stem op het moment, alles behalve de indruk wekkend dat er van binnen een chaotische storm in hem gaande was. Een open glimlachje erbij en daar had je de impressie van een sympathieke man. Hij liet zich door haar naar een zetel begeleiden, en terwijl hij zijn weg vond langs diverse stoelen aan de lange tafel viel zijn zijdelingse blik automatisch op haar.    

God - hij wilde haar in zijn armen nemen. Nee, zitten. Zitten en sociaal doen, ook in Huize Scarlet je stempel achterlaten dat je vriendelijk bent, open, gezellig, welbespraakt, nooit of te nimmer iets slechts in de zin en al helemaal niet gierig, zelfzuchtig, opvliegend, vals. Publiek dat altijd klapt, lacht, goedkeurend knikt - losgaan om die zak van een presentator die je veel te persoonlijke vragen stelde, live, zodat je je in allerlei bochten moest wringen met dat eeuwig kalme glimlachje op je lippen, dat deed je pas thuis, waar je handen zich al gauw om spullen vergrepen om de tv stuk te gooien en je keel zich schor schreeuwde uit pure frustratie. Dan kwam de wijn, die hem de nodige kalmte verschafte, of seks, als uitlaatklep van zijn woede. Dat was de persoon die hij nu was, het imago dat hij zorgvuldig had opgebouwd. Zelfs oude bekenden moesten eraan geloven.

Plichtsgetrouw aan zijn eigen demonen stopte hij stipt voor het ogenblik een zacht lachje tussen de gevoerde dialogen. Zijn hand bewoog zich naar Lightning toe om in een elegant gebaar met wijs- en middelvinger onder haar kin haar opengevallen mond te sluiten. 'Ik kan me herinneren dat je dát niet geleerd wordt op school, Lightning,' zei hij met een quasi-bestraffend tuitmondje. Intussen kneep zijn andere trillende hand zijn wijnglas bijna kapot. Leuk doen, daar ging het immers om. Hij voelde zich binnenstebuiten gekeerd, waardoor het vel dat om hem heen zat niet meer als de zijne was. Hij had opeens erg de behoefte om zijn eten voorgeschoteld te krijgen. Als hij hier niet knettermesjokke wilde worden, dan zou hij toch echt wat om handen moeten hebben, want zijn gedachten kenden nu maar twee, tot zijn grootste ergernis, veel te bekende standen: wentelen of kronkelen.

Het ogenblik nadat hij zich tot Lightning had gewend in een, hopelijk, joviale houding, draaide hij zich weer twijfelachtig van haar af. Statig en laconiek als altijd, zoals het hem maakte tot de persoon die hij was. Om die reden dus nauwelijks zichtbaar of merkbaar, maar het was er wel, dat eeuwige wantrouwen. Het was zijn enige partner geweest voor jaren. Hoe kon hij zich opeens soepeltjes uit dat gewende isolement terug in de heugenis van toen gooien? Het was het enige waar hij nog een beetje zijn rust kon vinden, eindelijk, na een ellenlange zoektocht - en plotseling moest hij de veilige afzondering van zich afschudden. Hoe?
Savador wierp zijn leerlinge een zijdelingse blik toe bij het zien van haar opgezette wangen en de geïrriteerde tot spleetjes geknepen ogen en liet een wrang, pril glimlachje doorschemeren: alles goed en wel. Intussen merkte hij hoe broos het wijnglas in zijn hand was. Het was geen goed idee geweest om hier te komen.

Gewoed reikten zijn vingers naar de servet naast zijn bord en drukten de smetteloze stof met een binnensmondse kuch onder zijn neus. Van alle kanten kwamen obers rond de tafel met dinerplaten aanzetten, in een gelijktijdige tred weer samendrommend om de kamer haast in een geoefend simultaan te verlaten. Dineren en vertrekken, besloot hij. Hij wilde hier niet meer mee geconfronteerd worden. Licht fronsend zag hij vanuit zijn ooghoeken hoe Lightning van tafel ging, en hij probeerde in zijn beklemming te achterhalen wat ze ging doen. Ze was zogezegd zijn enige vertrouwde baken hier en hij had haar het liefst in zijn buurt nu. Het drong later pas tot hem door dat Lilliana haar pleegdochter iets had gevraagd, en het meisje simpelweg deed wat haar werd beaamd. Het was kennelijk al zo vervaard dat hij niet meer alert kon blijven op zijn eigen besef. Het enige besef dat hij nu had was dat hij zich alleen met Lilliana aan de eettafel bevond.

Hij staarde naar zijn hand, die hij terug naar het tafelblad bewoog om de servet terug te leggen, die schokkerig weer een stukje omhoog werd gehaald alsof hij zich bedacht, en die hij tenslotte maar naast zijn bord neer liet vallen. Peinzend bleef hij er nog even naar staren voor hij zijn hand onder tafel terugtrok. Hij smokkelde toen soepeltjes en onopvallend de trouwring die hij droeg af, een relikwie van Diva. Een echo uit zijn verleden die in zijn leven van nu roerde kon hij er niet bij hebben. Helemaal niet met zijn inmiddels twee jaar-durige rouwen. Zijn binnenste veranderde in ijs toen iets warms en aangenaam zich om zijn strakke kille hand legde, opnieuw knijpend in het wijnglas. Zijn blik schoot omhoog, bijna met alarmerende verontwaardiging borend in de vriendelijke ogen van Lilliana. Sluiks flitsten zijn ogen heimelijk naar de man des huizes, eerder analyserend naar zijn reactie dan verontschuldigend hoe zijn vrouw haar oude vriend benaderde. Hij keek zwijgzaam toe hoe ze vervolgens teder het glas uit zijn handen nam en haar slanke vingers langs de zijne gleden, even uit het veld geslagen. Het stond hem niet aan dat ze wist hoe onrustig hij van binnen was. Zo apathisch mogelijk rechtte hij zijn rug, trok zijn mantel strak en lichtte zijn hoofd op om haar recht aan te kijken, op de achterdochtige, scherpzinnige en rigide manier die bij hem hoorde. 'Laten we stellen dat ik zaken op orde tracht te houden, goedschiks en kwaadschiks,' antwoordde hij zuinigjes, enigszins nog trouw aan de waarheid. Er klonk een misnoegde sis door zijn toon heen die hij niet wist te onderdrukken, en hij negeerde de rest van haar woorden opzettelijk. Met moeite wist hij een pril glimlachje op zijn lippen te krijgen. 'Ik neem aan dat dat evenzeer voor jou geld?' Hij vouwde zijn handen onder zijn kin en bleef haar met datzelfde glimlachje aankijken, hopend dat hij een gesprek gaande kon houden zonder dat het onderwerp zich op hem focuste.