Mudly rende naar de etage van watermagicians. Zijn ogen gingen naar de ingang van de jongens-slaapzaal. En ja hoor. Daar lag het. Het was niet groot maar wel duidelijk zichtbaar. In blauw papier lag het ingepakt met een envelop. Mudly glimlachte. Hij liep er naar toe en pakte het briefje en het cadeau. Voorzichtig maakte hij het open. Hij glimlachte. Een spiegel met een mooi versierde rand er omheen werd zichtbaar. Het leek alsof de rand een rotsachtig motief had. Mudly deed de spiegel voorzichtig in zijn tas die hij er bij had gekregen van zijn ouders. Die paste er precies in en zo beschadigde de spiegel niet. De tas was immers betoverd en het zorgde dat de spiegel geen schokken kreeg. Mudly pakte de envelop en opende hem. Glimlachend liep hij naar de aula. Daar opende hij de envelop en las de brief.

Beste Mudly,

Je bent nu inmiddels 18 jaar oud. Je hebt met de gekko ook
bewezen dat je verantwoordelijkheid had. Je had het twee weken
weten te verzorgen zonder problemen. Dit is wel een andere verhaal.
Je moet hem beter verzorgen en wat meer aandacht besteden.
Je hebt het verdient. Je eigen watergeest. Verontschuldig ons dat
we niet bij je verjaardag aanwezig kunnen zijn. We hebben het immers
druk met werk. We hopen dat hij je kan vermaken.
Om hem op te roepen moet je de Exus-spreuk gebruiken. En om hem weer te laten rusten
moet je de Nox-spreuk gebruiken. Al had je dat vast wel geleerd van je leraar Shong.

Groeten,

Je ouders

Mudly glimlachte hij sloot zijn ogen. Kalm keek hij rond. Er was niemand. Hij pakte de spiegel uit zijn tas en keek naar het briefje. Exus, die had hij geleerd bij Shong. Even zuchtte hij. Opnieuw kon hij niet bij hun zijn op zijn verjaardag. Mudly legde zijn vinger op de glasplaat maar trok even terug. De plaat golfde lichtjes. Glimlachend legde hij opnieuw zijn vinger op de glasplaat en mompelde de spreuk uit. "Exus..." verliet zijn mond. Langzaam werd een woestijnachtig-landschap zichtbaar. En er was een oase op de achtergrond zichtbaar. "Hij is leeg..." zei Mudly verbaasd. Niet waar.. zei een opgewekte stem. Een kopje kwam de rand omkijken. Duss jij bent Mudly! Uitsstekend, je bent noch geweldiger dan je ouderss sseiden. Maar dat deert niet. Je bent immerss een nieuw baassje van me en dat vind ik gesellig! zei hij met een wat opgewekte toon met een lichtte slis er in. De vele zinnen kwamen er in een adem uit Ssorry van mijn sstem. Ik ben al lang niet meer uit de sspiegel gekomen en dat heeft sso zijn bijwerkingen... zei hij met een slissende en opgewekte stem. Mudly grinnikte. "Je bent me er eentje..." zei Mudly. Een energiek, haast hyperactief hagedis-achtige geest had hij gekregen. Hij glimlachte. Beter dan die mopperkont van Shong. Mudly glimlachte. "Mag ik vragen wat je voor dier bent..." zei Mudly kalm. Oeh oeh oeh. Mijn eersste opdracht van mijn nieuwsste baassje...natuurlijk mach je dat. Ik ben een kraaghagediss... zei hij met een vrolijke toon en met diezelfde slis in zijn stem. Mudly glimlachte. "Ah okey." zei hij kalm. Ineens hoorde hij de deur open gaan. Hij keek even op maar daarna naar de spiegel toen hij zag dat het een leerling was. Mudly glimlachte. "Ik denk dat wij wel met elkaar overweg kunnen..." zei Mudly. Sseker weten... zei de hagedis wat luid. Mudly had niet door dat dit de aandacht van de leerling had getrokken en deze nu op hem af kwam.

Met stevig op elkaar geklemde kiezen beende ze de gang door, haar armen gewikkeld om een boek dat veels te groot en te dik leek. Stevig drukte ze het ding tegen haar borst terwijl haar wenkbrauwen zich gefrustreerd samentrokken in een frons. De lessen waren veel ingewikkelder dan ze had verwacht, het ging haar niet gemakkelijk af. Ze had meer moeite dan de andere waarbij ze zelf de theorie had bedacht dat het misschien lag aan het feit dat ze een halfbloed was, of omdat ze als jongkind nooit magie had gebruikt. Ze had het een stuk later pas ontdekt, puur bij toeval, dat zij ook de krachten van haar vader in haar bloed had stromen. Geweldige eufrorie had erbij komen kijken, nu was die tijd voorbij en maakte plaats voor irritatie. Het was moeilijker dan het geleken had, veel moeilijker. Onhandig en met moeite hees ze haar schouder tas hoger op en greep het boek weer beter vast waarna ze vastbesloten op een dramatische manier de aula bestormde. Haar ogen schoten rond, namen de lege ruimte in zich op op één persoon na. Autmatisch werd al haar aandacht naar deze enkele persoon toegetrokken en bekeek ze de jongen. Deze leek zich te focussen op iets voor zijn neus, dus was ze zo beleefd om haar blik af te wenden en voor haar zelf een plaatsje te zoeken. Scharrelend zocht ze een tafeltje op waar ze het boek op neer liet vangen. De bonk! die het boek produceerde toen het met een klap op tafel lande deed haar kort in één krimpen en haar schichtig over de schouder kijken naar de jongen. Hopelijk had ze hem niet gestoord? Het was nooit fijn om een stilte als deze zo te verstoren. Ze draaide zich weer om en nam plaats aan tafel waarna ze het boek open sloeg en zich erover heen boog. Hoe langer ze las, hoe diepere frons er ontstond in haar voorhoofd. Iets waardoor het leek alsof de rimpels er permanent stonden. Haar lippen vormden de onbekende woorden die geschreven stonden in het boek. Probeerde onwennig de klanken en letters samen die ze nog nooit gehoord had. Magie had nooit zo'n grote rol in haar leven gespeeld. Alleen op de momenten dat Ephony tijdens de vakanties thuis kwam en arrogant - in haar ogen tenminste - showde wat ze dat jaar weer geleerd had. Precies hetzelfde ging het bij haar ouders. Maar dat was tóékijken, niet zelf doen. Dit was anders. De stilte duurde voort terwijl ze haar concentratie probeerde te richten op het boek voor haar neus. Haar ogen knepen zich tot spleetjes en met een geïrriteerde blik keek ze langzaam over haar schouder. Misschien was het toch beter geweest om naar de bieb te gaan; daar was het stil. Maar ze kreeg de kriebels van alle boeken als ze daar zat. Hoge kasten, te veel informatie op één plek. Ze snoof geërgerd, probeerde op deze manier subtiel duidelijk te maken dat hij wel iets stiller mocht zijn. Maar zodra ze haar blik weer op de jongen gevestigd had was ze afgeleid. Iets wat sowieso al gemakkelijk gebeurde, maar nu zag ze iets wat ze nog nooit gezien had. Geboeid bleef haar blik hangen op een beest, een reptielachtig iets, wat bij de jongen op de tafel stond. En opnieuw ontstond er langzaam een frons, werd weer voorgeschoteld met dingen die ze nog niet kende. Pas na vijf minuten staren drong iets het tot haar door. Er was iets aan het beest wat zo onwennig was, maar het had even geduurd voordat ze doorhad wat dat was. Het ding praatte, onze taal. Ze was gewend aan Ené, het draakje van haar zus. Deze drukte zich woordeloos uit, dit was anders. Voor ze het wist kwam ze overeind, verstoorde dit keer met haar stoel de stilte die snerpend over de grond heen kraste. Behoedzaam liep ze op het tweetal af, haar blik gevestigd op het dier. ‘Haj,’ Maakte ze zichzelf bekend toen de jongen duidelijk niet doorhad dat ze er was. Voor het eerst dat ze de aula binnen was gekomen bekeek ze de jongen eens goed, maar algauw richtte ze haar aandacht weer op het diertje. ‘Wat is het voor.. dier?’ Aan de toon van haar stem kon je horen hoe ze geïntrigeerd was door het diertje. Al vanzelf krulde haar mondhoeken lichtjes om terwijl ze bleef kijken.