Menswear ~ [ Ike ]

Stil bewoog ze door de winkel. Ze liep op haar voorvoeten, keek naar de grond en probeerde te bepalen waar ze zo min mogelijk geluid maakte. Bree liep ineengedoken, gevangen tussen kasten en rekken, keek niet waar ze naar zou moeten kijken: kleding.
Nee, Aubree lette op haar aanwezigheid. Ze hield niet zo van aandacht, maar de verkoopster leek zich daar niets van aan te trekken. Om de zoveel tijd werd er aan haar gevraagd of ze ergens naar zocht, of dat de verkoopster haar kon helpen. Een keer was het zelfs zover gegaan dat de vrouw haar had verwezen naar de meisjesafdeling, maar toen had Bree haar droogjes uitgelegd dat ze dat zelf prima wist en dat ze liever bij de jongens keek, dankuwel.
De vrouw was daarna opgehouden met haar constante hulppogingen, maar Bree voelde haar ogen nog steeds in haar rug boren en hield zich dus liever gedeisd, staarde naar de grond en probeerde niet op te vallen. Niet erg handig als je juist naar de koopwaar moet kijken.

Het meisje hield niet zo van winkelen, maar ze had vaak nieuwe dingen nodig, want ze hield wel van dingen waarbij haar kleding kapot ging. Avonturieren, voetballen, rennen, zwemmen, dat soort dingen.
Ze hield ook niet zo van nieuwe kledingwinkels. Bree wist heel goed wat ze nodig had: grijze, witte of zwarte shirts, donkere broeken en een paar sneakers. Vesten had ze nog meer dan genoeg en ondanks dat ze best van paars en roze hield (stiekem, dat zou ze niet snel toegeven) droeg ze liever monochrome kleding. Het viel minder op in de massa.

Bree koos voor twee grijze shirts, een met ronde hals en een met een v-hals. De broek zou later wel komen, als de winkel wat drukker was en deze specifieke verkoopster niet werkte. Hoe ze dat te weten zou komen zocht ze later wel uit, nu wilde ze hier zo snel mogelijk weg.
Turns out, naar de grond staren is nooit een goed idee, zelfs niet als je niet wil opvallen en zeker niet als je snel loopt, want Aubree liep keihard op iemand in. Ze klemde haar tanden op elkaar en mompelde een “au”, waarna ze de ander aankeek.

‘Sorry?’ kwam er vragend uit, alsof ze met haar excuus ook wilde vragen of het ging.

Ike ~

_{Als er iets was wat Ike niet leuk vond, dan was het shoppen. Eigenlijk vond hij dat hij maar één vest, één broek en één shirt nodig had qua overkleding, maar blijkbaar was dat dus niet de bedoeling. En daarnaast had hij zijn vesten, broeken en shirts al zo ongeveer kapot gedragen. Tijd voor nieuwe kleding dus. Hij vond de winkels in Oak's Field maar niks, maar de 16-jarige wist dat als hij zijn moeder zou vragen iets op te sturen, hij er direct spijt van zou krijgen. Vandaar dus dat hij toch maar op pad was gegaan.

Met zijn koptelefoon op zijn hoofd en de mevrouw die hem vriendelijk toelachte toen hij binnenkwam negerend stond hij tussen de vele rekken. Hij vond de geur die in kledingwinkels hing maar niks en ook het bekijken van elk shirtje, vestje en broekje vond hij nogal zinloos. Een enigszins chagrijnige blik was daarom dan ook op zijn gezicht aanwezig. Hij had niet eens gehoord dat een andere klant de winkel binnen was gekomen nor had hij haar gezien.

Pas toen ze tegen zijn rug aanliep merkte Ike dat hij dat ze er was. Hij draaide zijn hoofd om over zijn schouder te kijken, de chagrijnige blik extra intens. Achter hem stond iemand met wit, kort haar. Hij was slank en had twee grijze shirts bij zich, die hij waarschijnlijk zou gaan passen. Pas toen de jongen een vragende en enigszins verontschuldigende 'Sorry?' mompelde, realiseerde Ike zich dat deze hij in werkelijkheid een zij was.

Oh.
De chagrijnige blik leek als sneeuw voor de zon te verdwijnen en hij zette iets onhandig een stap achteruit terwijl hij zijn koptelefoon afzette. "Uh," begon Ike. Nog even en er zou een dieprode blos op zijn wangen verschijnen.... Beter van niet. Hij wist van zichzelf al dat hij ontzettend onhandig was in het bijzijn van meisjes, maar dat wisten andere niet. Als hij nu ging blozen door zijn eigen ongemakkelijkheid... "Ik, euh, sorry. 't Gaat wel, uh, h-heb jij je ergens bezeerd?" Awkward. As. Fuck.}

De jongen waar ze tegen op was gelopen keek nogal eh.. norsig. Dat was het enige woord wat ze ervoor kon vinden. Hij keek haar aan alsof ze een of andere grove fout had gemaakt door tegen hem aan te lopen. Ze knipperde, keek nog eens. Nope, nog steeds een chagrijnige kop. ’t Enige wat haar nu opviel was de opvallende gelijkenis tussen haar en de jongen. Allebei wit haar. Allebei klein. Whoop-dee-doo.
Ergens viel er bij de ander kennelijk een kwartje dat het niet leuk was om iemand chagrijnig aan te staren. De jongen verloor de chagrijnige blik en nam een stap achteruit. Ze kantelde haar hoofd een klein beetje naar links en keek hem vragend aan, nog steeds een beetje daas door de botsing. Wat was ze dat hij zo wegstapte? Een monster ofzo?

Hij deed ’t waarschijnlijk om personal space en al die onzin. Normaal gesproken zou Aubree dat prima begrijpen, maar ze was net tegen iemand opgelopen en had op het moment vrijwel geen idee wat er nu eigenlijk gebeurde.
Ze schudde haar hoofd als antwoord op zijn vraag.
‘Neuh, het gaat. Ik schrok gewoon ’n beetje.’ voegde ze toe, haar schouders ophalend om die woorden nog wat extra kracht bij te zetten.
‘Gaat het met jou?’

Oh fuck. Dat had hij net al gezegd. Dat het ging. Fuck. Conversation-loop. Shit. Meer scheldwoorden. Dingen die je zou zeggen als je je kleine teen tegen een salontafeltje stoot schoten door Bree’s hoofd. Zie je, dit is waarom ze gewoon niet naar buiten moest. Menselijk contact was gewoon niet haar ding.

_{Een meisje? Ze was een meisje? Door die korte haren en jongenskleren in haar hand was de gedachte niet eens bij Ike opgekomen, maar nu hij haar zo zag was het niet moeilijk haar vrouwelijkheid te herkennen, hoe jongensachtig ze er ook uit zag. En jongensachtig of niet, een meisje was een meisje. En meisjes betekende voor Ike dat hij helemaal dichtsloeg. Geen woord kwam eruit zonder met enorm gestotter gepaard te gaan. Hij wist nog steeds niet waarom.

Toen ze vroeg of het met hem ook ging, opende Ike zijn mond om die vervolgens weer te sluiten. Zonder twijfel had hij iets onbeleefds gezegd, en tegen meisjes mocht je niet onbeleefd zijn. Eigenlijk mocht je tegen niemand onbeleefd zijn, maar fuck that. Dus dacht hij goed na en besloot de vraag maar te negeren. "Sorry, euh..." Zijn verschillend gekleurde ogen gleden af naar de shirts in haar armen en een wenkbrauw gleed omhoog. "Je gaat dat toch niet kopen?"

Oh shit. Hij had de woorden gezegd voor het door te hebben, zonder ze überhaupt te willen zeggen. Een dieprode blos brak nu eindelijk door en kleurde zijn wangen terwijl de jongen naar woorden zocht."Ik -- Ik bedoel, grijs en wit gaan niet echt samen, 't is een beetje dull. E-Een kleur, donkerblauw of zo, zou al veel beter zijn..." Ike de Fashion Queen. Ja, dag. Ike bracht zijn hand naar zijn nek om daar even te krabbelen terwijl hij enigszins verloren naar de twee shirts keek. Hij herinnerde dat zijn moeder hem dit ooit verteld had omdat ze het niet eens was met zijn kledingstijl...}

Gelukkig was hij even awkward als zij, want Bree en vreemden gingen niet samen. Of ze blafte ze af omdat ze haar irriteerden, of ze sloeg dicht en zei gewoon helemaal niks meer, waardoor mensen dachten dat ze raar was. Niet dat ze dat niet was, maar niemand wil raar gevonden worden. Zelfs apathische Aubree niet.
Als ze echter allebei awkward waren dan was er een soort mutual onderstanding. Zij gedroeg zich niet zoals een normaal persoon zich hoorde te gedragen en hij deed dat ook niet echt, dus ze gingen elkaar niet beoordelen. Of dat hoopte Bree. Ze hoopte echt heel erg dat het zo werkte.

Ze trok een witte wenkbrauw omhoog. Eh, ja, ze was wel van plan het te kopen. Het waren jongensshirts, maar ze waren super comfortabel en een stuk goedkoper dan meisjesshirts. Bovendien wist ze zeker dat deze dingen haar zouden passen. ‘Eigenlijk wel.’ gaf ze dus zachtjes toe, bang dat hij net zoals haar moeder zou uitbarsten in een preek over vrouwelijkheid. Misschien wilde ze wel helemaal niet vrouwelijk overkomen. Waarom denk je dat ze haar haren zo kort droeg? Niet omdat het mooi was, maar omdat het comfortabel was.

De jongen bloosde echter en legde uit dat grijs en wit niet samengingen, dat ze misschien een kleur als donkerblauw nodig had. Bree beet op haar lip en keek naar de shirts. ‘Ik eh,’ begon ze ‘Ik heb wel andere kleuren, maar mijn grijze en witte shirts zijn verwoest door een of andere vuurdraak.’ Wauw, onnodig detail much? En dan was het niet eens waar. Het witte shirt was vies geworden en het grijze shirt was kapot gegaan tijdens het gevecht, maar Nathan had het uiteindelijk uit elkaar getrokken.
‘Ik bedoel, ik heb wel kleuren. Paars en roze enzo.’ Schaamde ze zich nou dat ze dat toegaf? Het waren heel normale kleuren. Goed, je verwachtte ze niet direct bij Bree, maar het waren heel normale kleuren om te dragen. Ze moest er niet zo nerveus over doen, verdomme.

_{Hmm. Dit was een beetje awkward. Het hele gesprek, de hele sfeer. Hij kon de ogen van die verkoopster op hen gericht voelen en, well, dat werkte niet zo geweldig. Het meisje zei dat ze wel gekleurde shirts had, maar dat haar grijze en witte shirts vernield waren door een... vuur.... draak... Bijna viel zijn mond open terwijl hij haar zonder te reageren aankeek. Een vuurdraak? Wat deed deze meid in godsnaam in haar vrije tijd waar vuurdraken bij nodig waren? Hij vond haar niet echt op het type lijken dat wilde avonturen beleefden en draken temde, maar misschien had hij het mis?

Ze merkte toen op dat ze wél kleuren had, hoewel ze... beschaamd leek dat toe te geven? Er was toch niets mis met roze en paars? Het waren hele gewone kleuren, toch...? Zo iets? Ike kon zich echter niet al te lang focussen op de andere kleuren die in haar kast hingen, want de woorden 'vuurdraak' echode door zijn hoofd. "Vuurdraak?" herhaalde hij. Zijn stem klonk een beetje dom, maar hij deed geen moeite hier verandering in te brengen want VUURDRAAK? Ja nee zijn shirts worden ook zo nu en dan verwoest door een vuurdraak, weet je, no big deal. "Uh, sorry ik... Nee, niet sorry. Vuurdraak? Waar heb je die vandaan gehaald?"

; {{ Yup, shitty as fuck. Sawry D:}

Aubree’s wangen werden bijna zo roze als de roze shirts die ze beweerde te hebben. Nu is beweerde niet helemaal het goede woord, want dat impliceert dat ze erover loog en dat deed ze niet, Aubree had echt een aantal roze shirts. Goed, er zat vaak wat wit in, of wat grijs, maar ze waren voornamelijk roze en daar ging het om. Ze droeg echt wel kleuren. Gewoon niet zo vaak. En ook niet echt buitenshuis. En niet als iemand op bezoek kwam. Goed, ze droeg alleen kleur als ze zeker wist dat niemand haar erin zou zien. Nou blij?

De draak. Natuurlijk ging hij in op de vuurdraak, semi-dommig vragend waar de fuck ze een vuurdraak vandaan haalde. Nou, van dezelfde plek waar er kennelijk leerlingen gemarteld werden en waar de hoofdmeester zijn mislukte experimenten hield: de kerkers van de school.
Dat zei ze echter niet, ze haalde haar schouders op alsof het niets was en mompelde.‘Iemand had een vuurdraak losgelaten in de kerkers. Je weet wel, die plek waar geen leerling mag komen. Je kreeg extra punten als je meehielp met ‘m uit de weg ruimen, dus ik heb dat gedaan en hij heeft me een soort van in de fik gezet.’

Yep. Dat was het hele verhaal. Er was geen reden om hem te vertellen over de aftermath van het gewonnen gevecht, geen reden om te vertellen over Nate en geen reden om te vertellen waarom ze zich nu zo shitty voelde (hint, ze voelde zich shitty omdat ze aan Nathan dacht. God, ze haatte dat joch.) dus deed ze dat allemaal niet.

_{Uh. Oké. Dat was.. Logisch? Een draak in de kerkers. Yup. Dat gebeurde wel vaker. Ike schudde zijn hoofd, en besloot met niets meer dan een "Ah, oké." op te reageren. Nope, hij was vrij zeker dat hij niets met vuurdraken in de kerkers te maken wilde hebben. Ze was wel goed in het kort vertellen van een nogal 'woah' verhaal. Hij kuchte alleen even, en draaide zich toen naar de rekken toe. "Kijk," zei hij, en hij tikte met zijn vinger op een van de houten hangers, waaraan een donkerblauwe v-hals hing. Het was een jongensshirt, maar de twee shirts die ze bij zich had waren dat ook, dus ze was waarschijnlijk opzoek naar jongensshirts. Beter voor hem, want Ike wist helemaal niks van meisjeskleding af.

Niet dat hij zo'n genie was als het op jongenskleding aankwam, maar ach. "Eigenlijk zou ik zeggen, vind een felgekleurd shirt, maar je lijkt me niet het persoon dat dat soort dingen draagt, dus doe ik dat maar niet," zei de jongen en hij haalde zijn schouders op. Eindelijk leek hij zich wat prettiger te voelen, wat vreemd was want hij was mode-advies aan het geven. Hij keek plotseling op en zijn ogen vonden de hare kort voordat hij de rekken weer afzocht. Paarse ogen. Bij wit stond alles op zich wel, maar het moest ook matchen bij wat leek het enige beetje kleur dat ze had: Haar ogen. Paars shirt dus. Die had ze echter al... Blauw shirt dan dus toch maar. Hij tikte opnieuw op de hanger. "Probeer donkerblauw 's," besloot hij dus, terwijl hij al weer doorzocht naar een andere kleur die haar misschien goed zou staan. Ike de mode-expert. Yup.}

Hij geloofde haar niet. Wie zou haar wel geloven? Nu vond hij haar nog vreemder, met haar jongensshirts en aversie jegens kleuren en haar verhalen over draken in kerkers. Great, nu was ze net zo’n vreemd kind wat iedereen altijd vermeed op de basisschool.
De jongen draaide zich even naar het kledingrek en Bree beet op haar lip. Ze zou het niet zo erg moeten vinden, zou blij moeten zijn dat hij haar nu met rust zou laten, maar ze wilde niet dat iemand dacht dat ze gek was, ze was verdomme niet gek. Die draak was echt en hij had echt haar shirt vernield en ze was geen leugenaar. In elk geval niet hierover.

Maar tegen haar verwachting in liet hij haar niet achter in haar schaamte, hij wees een shirt aan. Donkerblauw, een kleur waarbij ze niet direct in elkaar kromp. Schouderophalend vertelde hij haar dat ze er niet uitzag als een meisje wat felle kleuren waardeerde. Hey, hij sprak de waarheid. Ze knikte. Het was maar beter dat hij dat hij haar niet een felle kleur aan probeerde te smeren. Bree zou het niet waarderen.
Iets terughoudend pakte ze de hanger van het shirt wat hij had aangewezen. Het zag er qua model bijna hetzelfde uit als de twee grijze shirts die over haar arm hingen. Goed, in plaats van het losse katoenen spul was dit shirt stretch, maar daar zou ze mee kunnen leven.

Aubree draaide zich naar een spiegel toe, hield het shirt voor zich. Het maakte haar niet bleker dan ze al was (iets waar haar moeder vaak over zeurde) en het leek de goede maat te zijn. ‘Ik eh… Ik zal ‘m proberen.’ besloot ze uiteindelijk.

derp, sorry D:

Het witharige meisje knikte toen Ike opmerkte dat ze geen type was voor felle kleuren. Gifgroen, neonroze, oranje. Hm. Nee, hij kon haar er niet in zien lopen. Natuurlijk kende hij haar nog maar amper (nou ja, kende?), Ike kon nu al wel zeggen dat ze een wat meer teruggetrokken type was. Die gezellige mensen mensen zouden niet zo awkward zijn. Hij was er zelf ook het bewijs van, hoewel zijn ongemakkelijkheid kwam doordat ze een meisje was. Niks beledigends, gewoon... meisje. Hm.

Wat terughoudend pakte het meisje Ike's uitgekozen shirt toen echter aan, wat een klein glimlachje om Ike's lippen bracht. Een heel klein glimlachje. Hij was eigenlijk gewoon blij dat ze hem niet vreemd vond, met zijn oh zo geweldige mode advies en general awkwardness. Misschien kwam het doordat hij niet de enige was die wat ongemakkelijk was. Ah well. Het meisje draaide zich naar de spiegel en hield het donkerblauwe shirt voor zich om eventjes te kijken. Wat twijfelend keek Ike ook in de spiegel, enigszins opgelucht om te horen dat ze 'm maar zou proberen. Ah. Hij had iets goeds uitgekozen. Hij had wel flink voor paal gestaan als ze hem verteld had het een spuuglelijk ding te vinden... "Doe dat," antwoordde Ike, die zijn handen in zijn zakken liet glijden en wat ongemakkelijk om zich heen keek. "Dan ga ik, uh, er maar weer eens vandoor. Denk ik," voegde hij er vervolgens aan toe. Kon hij nu wel weg? Was dat wel beleefd? Wist hij veel. Hij was hopeloos in deze situaties..

; {{ Woah, eindelijk. Too much awkwardness. Can't compute.

Wederzijdse nervositeit maakte niets makkelijker. De situatie niet, het gesprek niet, haar gedrag niet, zijn gedrag niet, de wereld niet. Maar ze was het gewend, het constante gevoel dat iedereen haar raar vond. Dat was wederzijds – zij vond ook iedereen raar, zeker als ze met haar praatten en met haar bleven praten.
Het was niets negatiefs, ze begreep gewoon niet waarom mensen haar interessant konden vinden als er andere dingen waren om te ontdekken, dingen die er werkelijk toe deden. Belangrijker dingen dan een Cassiaans meisje dat op de jongensafdeling naar shirts zocht in kleuren die haar zouden laten opgaan in een menigte.

Ze schonk hem een grijns, een opgetrokken mondhoek die net wat van haar pareltanden liet zien. ‘Dankjewel voor je hulp, denk ik.’ sloot ze het gesprek uiteindelijk maar af, niet zeker wat ze verder moest zeggen. Hij had haar geholpen, ja, in zekere zin. Ze had niet om hulp gevraagd, maar de kans dat ze het donkerblauwe shirt zou kopen die was… groter dan vijftig procent, of zoiets?
Op haar linkerhak draaide ze zich om, richting de kleedkamers. Een pas, dan nog een, steeds verder van de jongen vandaan, steeds dichter bij de veilige omgeving van een kleedkamer, steeds dichter bij een klein beetje eenzaamheid, iets waar ze behoefte aan had.
Maar ze bedacht zich iets voordat ze de kamers had bereikt, stopte en draaide zich weer om, wierp een blik op de jongen. ‘Ik ben Aubree, trouwens. Ik zie je nog wel eens.’
De grijns op haar gezicht verbreedde een beetje, verborg het ongemakkelijke gevoel wat door haar maag spookte terwijl ze de woorden uitsprak. Misschien had hij haar niet gehoord, misschien dacht hij wel dat ze wanhopig op zoek was naar iemand om mee te praten. Maar waarschijnlijk niet – waarschijnlijk zag ze hem nooit meer en maakte wat ze zei nu helemaal niets meer uit. Dus draaide ze zich maar om, vervolgde ze haar weg naar de kleedkamers.

Het donkerblauwe shirt kocht ze. De twee grijze shirts niet.

topic uit ~

PROFILE MAGICIAN