Het was een warme zomeravond. De zon stond op het punt om in de aarde te zakken, en het laatste licht weerspiegelde op het Stille Meer. Er was niemand rondom het water te bekennen. De leerlingen waren elders van de avond aan het genieten of bezochten hun thuisplaneet. Voorheen had Victoire van deze rust genoten en zou ze er zelfs dankbaar om zijn geweest, maar ze betrapte zichzelf er op dat ze gehecht was geraakt aan de school en de drukte die daar bij hoorde. Tevens was het rustig op Cassia, wat er voor zorgde dat Victoire veel vrije tijd had.
De hitte van de avond leende zich uitstekend voor een verfrissende duik, dus was Victoire naar het meer gegaan. zou totaal geen privacy in het nieuwe zwembad hebben en ze prefereerde natuurwater. Ze had haar lichtblauwe jurk aan en was van plan geweest om die aan de kant van het water te laten liggen en in haar bikini in het water te springen. Toen ze echter aan de rand van het meer stond aarzelde ze. Het was geen preutsheid die haar ervan weerhield om te zwemmen. Victoire was immers al heel lang geleden over haar preutsheid heen gekomen. Wat haar weerhield was haar plotselinge bewustzijn van haar functie als Legendarische Magiër. Het zou nogal ongemakkelijk zijn wanneer een leerling ook zou bedenken om te gaan zwemmen en haar zou zien.
Hoewel Victoire zich er aan ergerde dat ze zichzelf beperkingen oplegde besloot ze dat pootjebaden een veiligere optie zou zijn. Ze deed haar schoenen uit en liep het water in. Haar lange jurk werd nat, maar als watermagiër zou ze het zo kunnen drogen.
Het water voelde aangenaam fris aan en was erg helder. Victoire zag haar voeten op de glimmende stenen. De stenen liepen schuin af richting het midden van het meer. Victoire liep verder tot het water boven haar knieën kwam. Ze bleef stil staan omdat ze iets op het midden van het meer zag. Het was een soort glinstering op het water. Alsof er iets van metaal of een edelsteen was die het licht weerkaatste. Nieuwsgierig als ze was besloot Victoire om er naartoe te gaan. Met haar watermagie rees ze op uit het meer. Het water onder haar voeten voelde ineens solide aan, al zag het er nog precies hetzelfde uit. Beheerst liep Victoire over het water richting het midden van het meer. Achter haar spatten kleine druppels op. Haar jurk sleepte achter haar aan. Ze was slechts enkele meters van de glinstering verwijderd. Vluchtig liep ze verder en strekte haar arm uit alsof ze de glinstering op wilde pakken.
Plotseling hoorde ze geluid achter haar. In een ruk draaide ze zich om en zag een figuur aan de oever staan. Door de zon die in haar ogen scheen kon ze zijn gelaat niet herkennen. Ze besloot dat ze zich niet af liet leiden door de gedaante en draaide zich weer terug naar de plek waar ze zojuist de lichtweerkaatsing had gezien. Nu zag het er uit als ieder ander deel van het meer. Alsof er nooit iets was geweest.
Ietwat teleurgesteld liep ze weer terug naar de oever en de gestalte. Toen ze dichterbij kwam herkende ze een van haar collega’s.  ‘Eodan,’ begroette ze hem neutraal terwijl ze een lichte knik met haar hoofd maakte.  Hij verbaasde haar met zijn aanwezigheid. ‘Wat brengt jou hier?’

Nu ze er over na dacht had Victoire Eodan’s energie moeten voelen. Het verschijnsel op het water had haar misschien afgeleid, maar het zou ook mogelijk kunnen zijn dat ze inmiddels gewend was geraakt aan de energieën om haar heen. Immers sliepen alle Legendarische Magiërs in dezelfde toren. In haar ogen was gewenning een valkuil, dus legde ze zichzelf op om voortaan alerter te zijn.
Eodan had haar nooit echt geïnteresseerd. Hij was aardig en behulpzaam, maar o zo naïef. Volgens Victoire zag hij het universum niet zoals het was: corrupt en verrot. Natuurlijk bestond het universum uit meer dan dat, maar Eodan’s streven naar een perfecte wereld was een grote verspilling van tijd en energie. De constante goedheid en het licht dat hij letterlijk en figuurlijk uitstraalde irriteerden haar. Niemand kon constant zo positief zijn.
Ondanks alles hield ze haar mening voor zich. Slechts tegen haar adviseur kon ze zich uitspreken. Het zou immers niet wijs zijn om een van haar collega’s te provoceren.
Hij stond op de oever, ongeveer tweeënhalve meter van haar vandaan. Voorlopig leek het Victoire een goed idee om die afstand te bewaren. Tegelijkertijd bedacht ze dat het ietwat ongebruikelijk was om op het water te blijven staan.
Een vage glimlach verscheen op haar gezicht. ‘Inderdaad, al was dat niet de reden waarom ik hier kwam,’ antwoordde ze hem.
Natuurlijk was de Novaan er voor het laatste zonlicht, net als dat zij er voor het water was.
Toen Eodan op de rots ging zitten deed ze een aantal stappen in zijn richting tot het water ondiep genoeg was. Vervolgens liet ze zichzelf weer in het water zakken dat nu tot aan haar knieholtes reikte. Een enkele rimpeling verscheen op het wateroppervlak, maar verder maakte ze geen geluid.
‘Het gaat prima,’ beantwoordde ze zijn volgende vraag. Al was het niet echt de waarheid. Ze besloot dat het geen kwaad kon om hem te vertellen wat ze midden op het meer deed.
‘Nee eigenlijk verveelde ik me ontzettend en zocht ik wat verfrissing aan het meer. De laatste tijd heb ik al mijn taken al af voordat het middag is.’ Een verontschuldigende grijns verscheen op haar gezicht.
Ze vroeg zich af of hij ook weinig te doen had of dat hij het te druk had met zijn queeste voor wereldvrede.
‘Ik neem aan dat het voor jou hetzelfde is.’
Haar blauwe ogen onderzochten hem, al was het zinloos. Net als de andere Legendarische Magiërs zou hij onveranderd blijven. Er was geen teken van ouderdom of zwakte op hun gezichten te zien. Sommige van hun voorgangers hadden zelfs al hun oneffenheden uit hun sterfelijke leven verwijderd. De beschermers van de magie streefden naar onveranderlijke perfectie. Maar perfectie was slechts een illusie die uiteen zou vallen wanneer de magiërs door hun opvolgers vervangen werden.
Het verschijnsel op het meer bleef haar bezig houden. Ze twijfelde of ze het aan Eodan zou vertellen. Misschien zou hij denken dat ze waanbeelden zag. Aan de andere kant zou het ook zijn doen kunnen zijn. Hij was immers degene die lichtmagie had.
‘Het spijt me dat ik je zojuist negeerde. Mijn aandacht werd getrokken door een verschijning op het meer.’ Ze glimlachte om haar excuses bij te staan.
‘Misschien zag jij het ook? Of heb ik het me verbeeld?’
Rustig liep ze de oever op. Met een beweging van haar hand spatte al het water van haar jurk af en liep terug het meer in. Ze bewoog zich naar de rots waar hij op zat en keek schuin omhoog, wachtend op zijn reactie.