relaxen in the lake

tsukimiya dacht na. Ze snapte het nog niet helemaal. Het verward haar . Even lette ze niet op Itachi. Was te druk bezig met haar eigen gedachten. Lette neit echt op waardoor ze bij iedere stap ze zette de wind onder haar voeten het gras verscheurde. Ze bleef naar voren te kijken waardoor hij ogen wat wazig stonden doordat ze niet met haar gedachten erbij was. Miya zuchtte even terwijl ze door haar goudbruine haren streek. Ze merkte na een tijdje pas dat ze gewoon vooruit had gelopen en niet meer had kunnen reageren. Met wat moeite trok ze zich vanuit haar gedachten terug en keek even naar Itachi. Daarna keek ze weer naar voren en wist dat ze erbijna zouden zijn. Ze versnelde langzaam wat haar tempo maar niet al te veel. En meteen zag ze het meer al liggen. Ze grijnsde even naar Itachi en rende toen meteen richting het meer. De wind was hier nog redelijk rustig en het weer was warm genoeg om een frise duik te nemen anders had ze nooit willen gaan zwemmen. Natuurlijk zou ze het water warm kunnen maken met de wind maar dat koste voor het moment teveel energie en ze zag dat trouwens toch niet echt zitten. Ze was er te lui voor, toch nu voor het moment wou ze alleen maar wat relaxen en genieten van de zon die nu schijnt, je weet maar nooit. Het weer kan soms zo onvoorspelbaar zijn. Tsukimiya stopte voor het meer deed haar blous af gelukkig had ze nog een extra topje eronder aangedaan vooral als het wat te koud was. Daarna deed ze haar schoenen af maar hield wel haar broek aan. Voor ze sprong keek ze nog vlug om."Itachi kom je nog?" vroeg ze grijzend en met een snelle aanloop dook ze sierlijk in het water. Het ijskoude water leek haar te omhelzen waardoor ze meteen een koude rilling kreeg, maar toen haar lichaam er eenmaal aangewend was rilde ze niet meer. Na een tijdje kwam ze weer boven water om naar adem te happen. Enkele plukjes haar kleefden aan haar gezicht. Ze liet die kleven want straks zouden die er toch weer zijn dus deed ze er geen moeite op."Kom op" Sprak ze uitdagend.

-Itachi-

Itachi was naar het meer aan het slenteren voor een zwempartijtje samen met Tsukimiya. Hij lette net zo goed niet op Miya zoals zij ook niet oplette. Hij was in gedachten verzonken waarom dat hij begon te blozen in haar bijzijn. Hij bleef het maar niet snappen waarom. Het was warm en hij keek op om dan te zien dat Miya haar pas had versneld en dat deed hij dan uiteindelijk ook want hij zag dat het meer al in zicht kwam en blijkbaar had ze er enorm veel zin in in een zwempartij, net zoals hij. Ze grijnsde even richting hem en dat deed hij dan terug. Ze renden samen naar het meer en hij deed gewoon zijn t-shirt en schoenen uit. Maar Miya was de eerste die in het water was, "Itachi kom je nog?" vroeg ze en dan sprong ze sierlijk in het water. "Kom op" Sprak ze uitdagend. Itachi glimlachte en liep zelf richting het meer. Al snel was hij er en hij sprong er in. Hij keek Miya geamuseerd aan want door die sprong had hij een vloedgolf richting haar laten gaan. Maar hij kwam zo wel enorm dicht bij Miya terecht. “Ik ben er” zei hij grijnzend. Hij dook dan naar beneden en kwam dan al snel weer naar boven.

Miya kon het niet laten en haalde de plakkerige plukjes haar van voor haar gezicht die nu meer donker bruin dan goudbruin leken. Tsukimiya zat de hele tijd water te trappelen om boven water te kunnen blijven. Ze had ook geen zin om van het meer te drinken, het mocht dan lekker fris zijn. Maar gezond en smakkelijk was toch wel iets heel anders om over het meer te zeggen. Miya verdween weer onder water en probeerde door het water te kijken maar het begon aan haar ogen zeer te doen en ze zag toch niet zo goed wat er onder water te zien viel dus zwom ze weer naar de wateroppervlakte. En keek toe hoe Itachi ook nu in het water dook en ze een vloedgolf op haar af zag komen. Haar armen zette ze beschermend voor haar gezicht, voelde hoe het tegen haar opbotste en haar bijna lichtjes naar achter duwde. Itachi kwam weer vlak voor haar boven waardoor ze lichtjes nerveus werd maar dat toen van haar afschudde. “Ik ben er” zei hij grijnzend. Hij dook dan naar beneden en kwam dan al snel weer naar boven. Hij was nog maar juist boven of ze dook ook onder en verdween uit zijn zicht. Wachtte enkele minuten en zwom geruisloos achter hem. Met een snelle vaart kwam ze achter hem onverwacht tevoorschijnt en duwde hem kopje onder maar liet hem wel weer meteen los en zwom wat op een veiligere afstand en keek hem lachend aan."Sorry" Grinnikte ze. "Ik zag je niet" Was haar slecht excuus

“Ik ben er” zei Itachi grijnzend. Hij dook dan naar beneden en kwam dan al snel weer naar boven. Hij was nog maar juist boven of ze dook ook onder en verdween uit zijn zicht. Hij schrok toen Miya hem naar beneden duwde. Hij kwam naar boven al proestend. Hij grijnsde en draaide zich om. Hij zag Miya en zwom naar haar toe. ."Sorry" Grinnikte ze. "Ik zag je niet" Was haar slecht excuus. "Wat zo'n slecht excuus Miya, ik denk dat je veel beter kan verzinnen dan dat, niet?" Hij naderde haar zodat hij bijna met zijn gezicht dat van haar raakte. Hij probeerde niet nog nerveuzer te worden en dus kalm te blijven. Want hij was... Zo... Dichtbij... Kalm blijven Itachi... Nu weet je wat het gevoel is, maar ze heeft niet met jongens, dus afstand bewaren op dat vlak, niets ondernemen. De gedachten spookten door zijn hoofd en het maakte hem een beetje triest. Maar dat liet hij niet merken, tenzij Miya echt goed zou kijken. Hij zwom naar de kant en zette zich daar neer, met zijn voeten nog steeds in het water. Hij keek naar de grond, hij zou vast zijn gevoelens al verraden hebben, want zij deed hem anders functioneren, zij deed hem glimlachen en... Gelukkig zijn. Hij snapte het niet echt, maar hij wist nu wel goed genoeg wat het gevoel in zijn buik was... Maar het was vast iets wat hij nooit tegen haar zou durven zeggen..

Ze hield afstand en grijnsde lichtjes geamuseerd. Even keek Tsukimiya weer naar boven en zuchtte, het frisse water kon wonderen verrichten. Het liet Miya ontspannen, precies wat ze nodig had. Al proestend kwam hij weer boven water waardoor ze lichtjes moest lachen. Al grijnsend draaide Itachi zich om. "Wat zo'n slecht excuus Miya, ik denk dat je veel beter kan verzinnen dan dat, niet?" Hij naderde haar zodat hij bijna met zijn gezicht dat van haar raakte. Haar spieren spanden zich automatich op. Ze werd zenuwachtig en een argwanend gevoel zorgde ervoor dat ze hem waakzaam aankeek. Tsukimiya keek hem recht aan, zag iets in zijn ogen wat haar nog meer deed twijfelen. Ze wou het niet geloven....Tsukimiya beet hard op haar onderlip, twijfelde zelf nog of ze echt iets van verdriet in zijn ogen had gezien, maar waarschijnlijk was dat gewoon haar verbeelding die met haar gedachten zat te sollen. Ze moest geen jongens hebben. Wel..., dat maakte Tsukimiya zichzelf toch wijs ze wou gewoon niet nog een keer een gebroken hart hebben. Hij zwom naar de kant en zette zich daar neer, met zijn voeten nog steeds in het water. Miya wist niet wat te doen. Ze snapte het maar half. Was ze er trouwens wel over heen. Kon ze het wel aan. Het frustreerde haar. Even gleden haar ogen naar Itachi die daar zat aan de rand van het water. Miya zuchtte, ze maakte het alleen maar nog meer gefrustreerder dan ze al was. Nadat ze al haar moed bijeen had geschraapt zwom ze stil naar Itachi. Ook zij kroop nu uit het meer ging door haar knieeën naast Itachi. Haalde toen adem en drukte voorzichtig een kus op zijn wang, stond daarna meteen weer weg nam haar Blouse en stapte weg en ging achter een boom staan om even verward door haar haren te streken en naar de lucht te kijken.

"Wat zo'n slecht excuus Miya, ik denk dat je veel beter kan verzinnen dan dat, niet?" Itachi naderde Miya zodat hij bijna met zijn gezicht dat van haar raakte. Wat was hij nou van plan? Hij probeerde niet nog nerveuzer te worden en dus kalm te blijven. Want hij was... Zo... Dichtbij... Kalm blijven Itachi... Hij wist nu wat het gevoel was dat Miya hem gaf, maar toch was het zo vreemd. Het was hem nog nooit overkomen en hij had altijd gedacht dat liefde een grote leugen was. Tsukimiya beet hard op haar onderlip, ze had het gemerkt dat zijn blik ietwat triest was geworden. Hij zwom naar de kant en zette zich daar neer, met zijn voeten nog steeds in het water. Hij keek naar de grond, hij wist het allemaal niet meer. Hoe kon het..? Hij had nooit emoties getoond behalve voor zijn broer. Hij had niet opgelet en voelde de lippen van Miya op zijn wang. Zijn ogen werden groot en hij keek richting Miya die achter een boom verdween. Hij ging met zijn hand over de plek waar hij net haar warme zachte lippen had gevoeld. Zijn mond viel open. Had ze nu net..? Hij gaf zichzelf een klap in zijn gezicht om te zien of hij niet droomde. Nee hij was wakker, maar dit betekende vast niets. Hij staarde dan naar het meer. Dan stond hij op en hij nam zijn t-shirt en deed dit terug aan, net zoals zijn sokken en schoenen. Hij liep naar de boom waar ze heen was gelopen en hij zag dat ze door haar haren aan het wrijven was. Ze keek ook naar de lucht en Itachi ging naast haar staan. Hij keek haar aan en zei dan zachtjes "Miya, die kus... Was dat puur vriendschappelijk?" Hij nam dat maar aan, maar eigenlijk lag er ook twijfel in zijn stem. Hij keek haar met een vragende en twijfelende blik aan.

Waarom had ze het eigenlijk gedaan? Het frustreerde haar,dat ze niets meer van zekerheid wist. Waarom was liefde toch zo ingewikkeld, je sluit je er vanaf en juist op dat moment klopt die aan jou deur, en het enige wat je kan doen is het gewoon binnen laten. Waarom moet alles toch zo ingewikkeld zijn waardoor je er gewoon niet meer zeker van bent wat nu kan en wat niet meer. Wat je denkt aan te kunnen en dat juist het niet is, en er van weg rennen lijkt iets aanlokkelijks maar toch doe je het niet. Ze wist dat Itachi nu haar haar toe stapte waardoor ze nog nerveuzer werd omdat ze niet wist wat nu echt te doen. Hij keek haar aan en zei dan zachtjes "Miya, die kus... Was dat puur vriendschappelijk?" Tsukimiya hoorde zijn twijfeling in zijn stem, en hij keek haar dan ook met een twijfelende blik aan. Maar ze wist niet wat erop te zeggen, ze begreep het zelf nog maar half waarom ze het had gedaan. Waarom moest alles dan ook zo moeilijk zijn wanneer je dat juist niet wilt hebben."Het was...." Ze moest even erover nadenken."Zoals jij naar mij keek" Gaf ze al zachtjes haar antwoord. Zou ze het wel aankunnen? Ze weet dat itachi niet is zoals die ene die ze zo vreselijk haatte, maar toch het was gewoon het gevoel dat haar zo onzeker liet voelen. Even keek ze Itachi aan, maar liet toen twijfelend haar ogen weer voor zich staren. Het was iets dat haar neit op haar gemak stelde.

Itachi was nog steeds enorm geschrokken van haar actie en zijn wangen begonnen langzaam rood te worden. Zijn gedachten over liefde, hij had ongelijk. Hij besefte het nu maar pas. Ze gaf hem een gevoel dat hij nog niet eerder had meegemaakt. Hij wou nu het liefst wegrennen. Hij stapte langzaam naar de boom waar Miya was achter gelopen. Hij stond achter haar en zei dan zachtjes met een stem vol twijfel: "Miya, die kus... Was dat puur vriendschappelijk?"
"Het was...." zei Miya en ze stopte even "Zoals jij naar mij keek" Gaf ze al zachtjes haar antwoord. "Hoe keek ik dan Miya?" Hij ging vlak voor haar staan en hij keek haar vragend aan, want hij wist niet hoe hij had gekeken. Maar zijn hart klopte in zijn keel elke keer als hij zo dicht was. Hij sloot zijn ogen en probeerde rustig te worden. Nee hij mocht niets doen. Niets doen, Itachi, niets doen, gewoon rustig blijven. Zijn hoofd was nu al zo rood als een tomaat en hij keek haar dan weer aan. Hij probeerde te glimlachen, maar het was eerder een nerveus glimlachje. Hij stond daar met zijn handen tegen zijn zij aangedrukt haar aan te kijken.

Ze wist niet wat ze van zichzelf nu moest denken. Waarom kwam het toch altijd zo overromppelend zodat ze er niks kon over zeggen en alleen maar kon haperen bij haar zinnen. De wind die in haar gezicht blies, dat fris was hielp nu even niet. Vooral toen hij bloosde had ze twijfels gekregen, sprak zichzelf toe dat het gewoon verzonnen was, dat ze het niet echt had gezien. Dat kon niet anders. Niet na wat ze had meegemaakt. Hielp de wind maar zoals het normaal altijd hielp. Zorgde het er maar voor dat ze rustig werd, kalmeerde en niet meer zo vreselijk veel twijfels had. "Hoe keek ik dan Miya?" Hij ging vlak voor haar staan en hij keek haar vragend aan. Tsukimiya beet nerveus op haar onderlip, en keek hem verrast aan, wist niet wat ze daarop moest zeggen wist zelfs niet hoe ze erop moest reageren. En daar stond ze met haar mond vol tanden, haar gevoelens onderdrukken bang om zich weer bloot te geven, hij stond ook zo dichtbij, ze moest oppassen straks verliest ze zichzelf nog voor hem. Normaal zou ze zich met plezier zich verliezen bij hem, in de armen....maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen als ze weer die zelfde grote fout zou maken. Miya zou er dan nooit meer over geraken. "Ik.... je keek zo...teder...lief" Ze schudde haar toen ze wist dat zij ook zo naar hem zou kijken als ze niet haar gevoelens zou onderdrukken."het klopt.... niet" Fluisterde ze zacht maar wist dat ze loog en sloeg haar ogen naar de grond.

"Miya, die kus... Was dat puur vriendschappelijk?"
"Het was...." zei Miya en ze stopte even "Zoals jij naar mij keek" Gaf ze al zachtjes haar antwoord. Hij begreep het niet, hij kon het niet begrijpen"Hoe keek ik dan Miya?" Itachi ging vlak voor Miya staan en hij keek haar vragend aan. "Ik... Je keek zo... Teder... Lief" zei ze en Itachi keek haar geschrokken aan, maar dan zei ze "Het klopt... Niet" ditmaal fluisterde ze het zachtjes en toch omarmde hij Tsukimiya. "Ik moet iets bekennen Miya... Ik denk dat..." Hij haalde nerveus en schokkerig adem "Dat ik... Ik... Je leuk vindt. Jouw manier van me uitdagen en je maakt me blij, een emotie die ik al lang niet meer echt heb gevoeld. Maar jij doet me dat gevoel weer hebben, je laat me weer lol beleven. Jij laat me weer leven." Zijn hart klopte in zijn keel en nog steeds haalde hij schokkerig adem. Hij wou zo graag dicht bij haar zijn, haar omhelzen. Deze keer kon hij haar niet weerstaan. "Het spijt me." zei hij zachtjes en hij trok haar tegen zich aan en liet zijn lippen de hare raken. Na dat liet hij haar los en hij draaide zich om "Miya... Het spijt me... Ik kon me niet meer beheersen... Ik snap het als je me niet meer wilt zien." Zijn stem klonk triest en dat was hij ook. Hij had spijt van zijn actie. Hij kon zichzelf gewoon nooit in de hand houden en dat haatte hij..

Tsukimiya keek Itachi weer recht aan nadat ze weer haar moed bijeen had kunnen schrapen. Hij keek haar zo aan, zoals ze dacht....Miya kon er niets tegen doen, het raakte haar, ook al wou ze dat helemaal niet. Opnieuw zal het gebeuren, daar was ze bang voor dat ze opnieuw zou worden gebruikt. Oppeens omarmde hij haar weer opnieuw waardoor ze verbaasd begon te kijken. Had ze iets gezegt? "Ik moet iets bekennen Miya... Ik denk dat..." Hij haalde nerveus en schokkerig adem "Dat ik... Ik... Je leuk vindt. Jouw manier van me uitdagen en je maakt me blij, een emotie die ik al lang niet meer echt heb gevoeld. Maar jij doet me dat gevoel weer hebben, je laat me weer lol beleven. Jij laat me weer leven." zijn woorden beukten in haar hoofd angstig zette ze een stap achteruit maar kwam tegen de boom terecht, wat moest ze daar op zeggen? Zijn woorden veraste haar, Miya had het niet zien aankomen, ook al had hij enkele hints onbewust gegeven, ze had het niet zien aankomen. Het spijt me." zei hij zachtjes en hij trok haar tegen zich aan en liet zijn lippen de hare raken. Toen hij zich terug trok was ze als versteend, keek hem verward, angstig maar met een lichte tederheid aan, alleen probeerde ze dat laatste te verbergen. Itachi draaide zich van haar weg. "Miya... Het spijt me... Ik kon me niet meer beheersen... Ik snap het als je me niet meer wilt zien." Zijn stem klonk triest en dat was hij ook. Een heel tijdje zweeg ze, zette alles terug op een rij, probeerde dingen te verklaren zonder dat ze zich er nog voor verbergde. Die warme lippen van hem. Ze snapte het niet, zelfs bij die ene gast had ze zich nog niet gevoeld zoals nu bij Itachi."Itachi...."Fluisterde ze twijfelend. Zou ze het nu aanvaarden? terwijl ze twijfelend op haar onderlip beet, nam ze zachtjes zijn arm vast, keek hem aan sloeg haar armen om hem heen en kuste hem terug, eerst twijfelde ze een beetje, maar ontspande toen helemaal. Ze trok zich terug."Geen veronschuldigen nodig." Sprak ze fluisterend."Ik kon het gewoon nog niet aanvaarden."Mompelde ze. Keek hem deze keer hem recht aan en straalde tederheid uit.

Ik moet iets bekennen Miya... Ik denk dat..." Hij haalde nerveus en schokkerig adem "Dat ik... Ik... Je leuk vindt. Jouw manier van me uitdagen en je maakt me blij, een emotie die ik al lang niet meer echt heb gevoeld. Maar jij doet me dat gevoel weer hebben, je laat me weer lol beleven. Jij laat me weer leven." Miya deed angstig een stap achteruit, tot ze tegen een boom aanknalde. "Het spijt me." zei hij zachtjes en hij trok haar tegen zich aan en liet zijn lippen de hare raken. Toen hij zich terug trok was ze als versteend, keek hem verward, angstig aan. Itachi draaide zich om "Het spijt me Miya... Ik kon me niet meer beheersen... Ik snap het als je me niet meer wilt zien." Hij hield zijn handen tegen zijn slaap en probeerde de barstende hoofdpijn die hij had te doen laten verdwijnen. "Itachi...."Fluisterde ze twijfelend. Itachi draaide zich om en toen ging alles heel snel, Miya greep zijn arm vast, omarmde hem om hem dan te kussen, eerst twijfelend, maar dan ontspannen. Itachi's ogen waren ondertussen al groot van hetgene wat nu door zijn hoofd flitste. Arm vastnemen, omarmen, kussen.Ze trok zich veel te snel terug naar zijn zin. "Geen veronschuldigen nodig." Sprak ze fluisterend."Ik kon het gewoon nog niet aanvaarden."Mompelde ze. Keek hem deze keer hem recht aan en straalde tederheid uit. "Hmm... Kom..." zei hij en hij boog zich voorover voor haar weer een kus te geven. Dan nam hij haar hand en liep hij met haar naar het meer. Hij omarmde haar en zei dan. "Wil je een stukje piano en viool van mij en mijn broertje horen? Ik speel de piano."

Het voelde goed om hem te omarmen, al haar twijfels verdwenen toen op dat moment. In het begin was ze daar bang voor geweest, maar nu aanvaarde ze het rende er niet meer voor weg. het wilde natuulijk helemaal niet zeggen dat ze weer zal zijn zoals vroeger, nee ze haatte nog steeds jongens, maar Itachi...die was er een uitzondering op, en als iemand daar mee problemen heeft moet die maar oprotten en heeft pech gehad. ze legde vluchtig een plukje van voor haar gezicht weer achter haar oor. "Hmm... Kom..." zei hij en hij boog zich voorover voor haar weer een kus te geven. Ze sloot genieten even kort haar ogen. Dan nam hij haar hand en liep hij met haar naar het meer. Hij omarmde haar en zei dan. "Wil je een stukje piano en viool van mij en mijn broertje horen? Ik speel de piano." Ze keek hem verbaasd aan maar glimlachte toen. "Speel jij dan piano?" Sprak ze verbaasd en knikte toen" Wel, laat dan maar eens horen" vervolgde ze rustig terwijl ze weer rustig luisterde naar de wind, die had ook altijd wel iets te vertellen, waren het geen verhalen dan was het de verdriet van een kind over de wereld, of het was een verhaal van een mens dat gelukkig is terwijl hij maar weinig geld had. Automatich keek ze weer naar Itachi, in het begin had ze gedacht dat hij niet van haar hield, maar nu. Nu dacht ze dat niet, maar ze twijfelde vooral aan haar zelf. Dat irriteerde haar dat ze niet eens op haar zelf kon vertrouwen.

"Geen veronschuldigen nodig." Sprak ze fluisterend."Ik kon het gewoon nog niet aanvaarden."Mompelde ze. Keek hem deze keer hem recht aan en straalde tederheid uit. Tsukimiya legde vluchtig een plukje van voor haar gezicht weer achter haar oor. "Hmm... Kom..." zei hij en hij boog zich voorover voor haar weer een kus te geven. an nam hij haar hand en liep hij met haar naar het meer. Hij omarmde haar en zei dan. "Wil je een stukje piano en viool van mij en mijn broertje horen? Ik speel de piano." Ze keek hem verbaasd aan maar glimlachte toen. "Speel jij dan piano?" Sprak ze verbaasd en knikte toen" Wel, laat dan maar eens horen" vervolgde ze rustig. Itachi nam zijn mobiel beet en begon te zoeken achter dat één muziekstukje. Hij mistte zijn broer, dat zag je duidelijk als hij er nog maar over sprak. Maar hij had een serieuze fout begaan die hij niet meer kon rechtzetten, ook al was het onder dwang van anderen om zijn broer te redden uit de klauwen van die gasten. Hij zuchtte lichtjes en hij vond het nummer. Hij drukte op een toets zodat het begon af te spelen. Itachi sloot zijn ogen en hij luisterde ernaar. Sasuke speelde zo mooi viool en hijzelf speelde best wel goed piano, maar het kon altijd nog verbetert worden. Hij had een aantal missers begaan maar hij wou zichzelf weer op het goede spoor zetten. En dit was een van de dingen die hij niet wou verpesten. Deze relatie tussen hem en Tsukimiya.

PROFILE MAGICIAN

» relaxen after that moment
» Lady of the Lake.
» Just siting by the lake.
» The swan lake
» sitting by the lake

relaxen in the lake

relaxen in the lake

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen