Stilte. Vele mensen waren de kracht van ware stilte vergeten. De kracht van echte stilte. Niet de stilte die je kracht als je een koptelefoon op zet en alleen je eigen bloed hoort stromen. Nee, die andere stilte. Die andere stilte die je kracht als in het gras ligt, je vingers door het water laat glijden en alleen het getjilp van een vogel en het geritsel van de bladeren die enige trillingen zijn die je oren bereiken. Die stilte. Velen waren dit dus vergeten, maar Muis behoorde tot één van de uitzonderingen. Zoals ze vaak tot één van de uitzonderingen behoorde. Zij was de stille van de klas, zij was degene die nooit met de wilde plannen mee deed, zij werd als de arrogante gezien. In feiten was ze niet arrogant. Ondanks haar duistere bloed keek ze niet op anderen neer, ze kon simpelweg niet met anderen omgaan. Dat was een heel ander soort probleem dan arrogant zijn. Mensen waren niks voor haar. Altijd opletten met wat je zegt en in haar geval ook nog uitkijken dat je ze niet aanraakte. Het was vermoeiend.
Gaf haar maar stilte.

Rustig verroerde haar lange, bleke vingers het water. Meer dan eens wenste ze dat haar duistere krachten kon inruilen voor water-magie. Het leek haar mooi om water naar je wens te kunnen vormen. Het zou een eerlijke vorm van magie zijn. Ze zou geen dief meer zijn, maar een vervormer. Misschien zelfs een genezer. Even leek haar hart op te zwellen met verlangen. Hoe zou het zijn als je dingen onder je handen ten goede zou kunnen veranderen? Als je iemand energie kon geven in plaats van te stelen? Zou het voldoening geven?

In de verte kon ze de klokken van de school horen. Een nieuwe les zou beginnen. Even gleden de vingers van het meisje langs haar mond – of beter gezegd, langs het lint dat om haar mond, neus en kin gebonden zat. De komende dagen hoefde ze niet naar de lessen te komen. Het zou gevaarlijk zijn om in de school rond te lopen terwijl haar magie nog geactiveerd was. Hoewel ze zeker kon voelen dat haar krachten weer weg ebde, alsnog zou ze niet willen dat iemand in de ziekenboeg zou belanden dankzij haar. Tijdens de les Duister Magie was ze weer over haar grens gegaan en waren haar krachten geactiveerd. Nu waren de enige tekens van deze vergissing alleen nog maar haar rottende mond, die verborgen ging achter het lint, en de donkere wallen onder haar ogen. Over twee dagen, gokte ze, zou weer veilig naar de lessen kunnen. Voor nu kon ze maar beter hier haar tijd doden en hopen dat niemand zo stom was om te gaan spijbelen en een uurtje door te brengen bij het meer.

Claude liep langs het meer.
Hij zag het meisje zitten.
Rustig maar vastberaden liep hij naar het meisje toe.
Duidelijk een duistere magicain dacht hij.
Hij gleed met zijn vingers langs het water.
Zachtjes ging golfjes langs de kant.
Hij keek naar het meisje.
Hij zag het lint om haar mond.
Wat is er aan de hand jongedame?
Claude keek rustig over het meer.
Spijbelen deed hij niet.
Hij was eeen butler en geen leerling.
Hij hoorde de klokken maar besteedde er geen aandacht aan.
Je hebt te veel magie in je...ik voel de duistere kracht.
Hij probeerde het aardig te laten klinken.
Je bent nu gevaarlijk...je meot je krachten nu echt neit gebruiken!
Niet dat de krachten op mij werken dacht hij...ik ben een demoon uit de hel.
Ik ben claude faustus trouwens..
Hoe hoefde de naam van het meisje niet eens te weten.
Rustige keek hij uit over het meer.
Langzaam gleed hij met zijn vinger over hett water.
Hij keek naar het meisje dat er rustig bij zat.

Nee, ik mis voor mijn plezier een flink aantal lessen.” Haar stem was zacht.
Claude knikte.
dat zal wel....maar ik geloof het niet....
Claude keek naar het meisje.
Waarom heb je het lint voor je mond?
Claude keek eventjes verbaast maar keek toen weer serieus.
de golfjes van het meertje kwamen over zijn voeten heen.
Het leek net of het vloed werd maar dan kon natuurlijk niet.
werd het hier maar rustig en stil....
Claude keek rond.
Er waren nu paar kinderen rond aan het lopen en druk aan het praten.
Claude zuchte.
Hij was hier voor de rust gekomen en niet voor drukte.
Claude keek geirriteerd naar de kinderen.
mischien begint de volgende les zo wel dan gaan ze wel weg dacht claude.
De golven raakte voeten weer.
Claude ging wat naar achtere.
De wind ging langs zijn gezicht.
Het gaf en rustig gevoel.
De kinderen gingen weer weg en het werd meteen wat stiller.
het enige wat je kon horen was de natuur en de ademhaling van het meisje en hemzelf.
Claude zuchte.
De rust was terug gekeerd.
Claude keek naar het meisje die er rustig bij zat.