De tijd van oud en nieuw was eigenlijk wel haar favoriete tijd van het jaar. Het kwam vlak na Kerst, wanneer de mensen nog volop in de gezellige sfeer hingen en nog in de vreugde van de vakantie zaten. Het was de tijd van sfeer en gezelligheid, het bracht mensen bij elkaar en het zorgde ervoor dat mensen elkaar wat meer waardeerde. Het was echt háár tijd, waarin geluk en positiviteit centraal stonden. Maar daarbij kwam ook vaak de nodigde stress, gezien mensen graag hun beste wilde doen voor elkaar en nergens te kort aan wilde komen met dit soort gelegenheden. Zo stond er altijd wel een zekere druk op bij Kerst, hoe spijtig dat ook mocht zijn. Maar zodra Kerst voorbij was ebde de stress weg en bleef die sfeer vol gezelligheid wel hangen. Een sfeer die overgedragen werd tot de tijd van het nieuwe jaar. Het moment waar Niamh elk jaar weer vol verheuging om stond te popelen. De tijd van verandering brak aan met het nieuwe jaar, mensen namen zich nieuwe voornemens voor en zouden hun best gaan doen om er het beste van te maken. Maar dat was natuurlijk niet de enige reden dat Niamh van de feestelijke avond hield. Het grootste punt bleef toch wel het vuurwerk. En waar je ook was, het vuurwerk bracht altijd de pracht en vreugde over. Ze was over een aantal van de planeten geweest voor enkele jaren en had zo ook op verschillende plekken het nieuwe jaar gevierd. Overal was het een vreugdevolle gebeurtenis en was het een feest waar ze van genoten had. Maar geen enkel vuurwerk tipte aan het vuurwerk van Razen. De shows daar waren veel indrukwekkender en grootser dan op welke planeet dan ook, niks wat daar ook maar een beetje bij in de buurt kon komen.
En Niamh, van jongs af aan al gefascineerd door het prachtige kunsten met de schitternde kleuren had zich er natuurlijk ook in verdiept met haar vuur –en lichtmagie. Met haar vuurmagie had ze technieken geleerd om het aan te sturen, om vervolgens met lichtmanipulatie de kleuren te veranderen en een eigen show op te zetten. Toegegeven, ze was lang niet zo goed als de echte vakmensen en haar eigen, kleine showtjes waren lang niet zo indrukwekkend. Ze voerde de showtjes immers slechts van tijd tot tijd uit en hield zich er niet 24/7 mee bezig. Maar zelfs Niamh kon, in al haar bescheidenheid, niet ontkennen dat ze redelijk goed was geworden in het vormen van de kleurrijke kunsten. Ze was toch zeker niet voor niks Legendarische Magiër? Ze was goed met haar magiesoort. En dat zou ze vanavond ook maar even laten zien aan de geïnteresseerde.
De show zou bijna gaan beginnen.

Op het dak van de school had ze zichzelf gevestigd, hoog en open genoeg zodat ze genoeg ruimte zou hebben. De hoge buitenlucht was koud en de wind was wat kil, maar dat was niks waar Niamh veel last van had. De plek was prima voor wat ze van plan was. Het enige nadelige was dat ze op deze manier niet al teveel contact kon hebben met de kijkers van de show. Interactie was op deze manier niet echt mogelijk, helaas. Maar dit bood haar wel ruimte voor haar ‘voorstelling’ en dat was ook zeker wat waard.
Nog één keer haalde ze diep adem adem en liet ze de koude lucht door haar lichaam stromen, waarna ze dan eindelijk begon. Met een zwaai omhoog stuurde ze de eerste sliert aan vuur een aantal meters de lucht in, die met hoge snelheid maar bleef stijgen en stijgen. De kleur van de ‘opening’ van de act begon met een standaard rood. Na enkele tientallen meters splitte de rode sliert op in drieën, waarna ze van boven naar beneden van kleur veranderde. Rood werd oranje, oranje werd goudgeel, goudgeel veranderde weer terug naar rood waarna de kleurverandering zich weer herhaalde. Op een hoger punt in de donkere lucht splitte het opnieuw op, waarna hetzelfde nog twee keer gebeurde, terwijl de kleurverandering zich bleef herhalen. Na zo een 60 meter door de lucht gesuisd te hebben spatte de vuurslierten eindelijk uit elkaar en vlogen de kleurrijke vonken en vuurspetters door het zwarte canvas. Die vonken vlogen vrolijk als vuurvliegjes alle kanten op en verlichtte de lucht, nu met tig verschillende kleuren en tinten aan de kleurencyclus toegevoegd. Sommige werden groter gemaakt en begonnen wat lager te vliegen, dichter bij de mensen, maar natuurlijk bleef alles op een veilige hoogte.
Nou, dat was naar haar eigen idee wel een redelijk mooie openingsceremonie. En hopelijk vonden de toeschouwers beneden, die onder het genot van de hapjes en drankjes bij elkaar verzameld hadden, dat ook.

_______________

ALVAST EEN HEEL GELUKKIG NIEUWJAAR SSA!
EN DE BESTE WENSEN AAN IEDEREEN!

''5!-4!-3!-2!-1! HAPPY NEW YEAAR!!'' riep Drake uit samen met alle mensen uit op het plein. Het stond helemaal vol met leerlingen, leraren en mysterieuze wezens die allemaal het nieuwe jaar kwamen vieren. Het was ontzettend gezellig, je hoorde glazen klinken, mensen roepen en zingen. Door magie waren de leukste kerstliedjes over het plein te horen. De jongen liep met glas champagne langs mensen en knuffelde -ja, hij is best ver heen- iedereen die geen hekel aan hem had. Vrienden en mensen die hij van sommige lessen kon, het maakte Drake niet zoveel uit, hij ging op in het spektakel. Overal om hem heen zag hij mensen. Hij gaf Celia een knuffel en wenste haar een gelukkig nieuwjaar, al was ze er niet erg blij mee. Hij sloeg Xavier op zijn kop -niet zo hard als normaal- ''Happy new year ballerina' en liep verder voordat Xav hem iets terug kon doen, hij keek enkel achterom met een grote plagende grijns.Met een paar slokken champagne liep hij verder tussen de mensen door. Drake keek omhoog om te genieten van het prachtige vuurwerk, het was een spektakel om te zien. Het was erg goed en deed hem denken aan zijn thuisplaneet. Het nieuwjaar zoals het werd gevierd toen hij eindelijk van zijn thuis was verlost. Hij had de laatste paar jaar in de grote stad eindelijk met magie gezien hoe vuurwerk gemaakt en het was nog mooier dan hij ooit had durven dromen. Deze show was heel goed met ontzettend veel kleuren en beweging. Drake bleef echt stilstaan om er als vuurwerk liefhebber goed naar te kijken. Niamh had het meer dan goed aangepakt, maar dat had Drake ook verwacht. Misschien later als hij haar sprak zou Drake er een compliment voor geven. Zijn ogen zochten meer bekende terwijl hij in een grappige outfit door de mensen heen hobbelde. Het was eigenlijk zijn normale outfit, alleen was zijn jas prachtig rood, zwarte broek met leuke kerstlaarzen en kerstmuts. Hij vloog Zean om de hals en woelde met zijn handen door het haar van zijn broer. ''Happy new year brothaa!'' Drake was dus al ver heen, maar sinds tijden, erg gezellig. Na een tijdje met zijn broer te praten, liep hij weer verder en zag toen rood haar. Hij glimlachte, zag de twee gezellig naast elkaar staan en hij voelde zich sinds tijden zo vrolijk. Hij liep naar haar toe van achter en sloot zijn armen om haar heen, gaf haar een back-hug. ''Hey Krissje, happy new year deary.'' grijnsde Drake. Daarna keek hij naar Dayé ''You to man!'' hij gaf hem een box, zijn beste vriend op het moment. Het viel wel mee voor Drake, nu hij zo keek. De jongen mocht zich graag aanstellen en zeggen dat hij geen vrienden had, alleen ergens weg kwijnen maar het viel best mee. Drake zag dat nu in, en bedacht zich iets. Keek Dayé aan, zonder hem of Celia, had hij hier niet gestaan en zijn kerst doorgebracht in die oude vieze schuur met.. Hij zette het uit zijn hoofd en keek Dayé aan. ''Thanks for the things in past year bro, this year.. will be a better year!'' Hij was van plan om niet langer zo negatief te zijn, wel zijn trollende en plagende zelf, maar meer vrienden stond sowieso op zijn voornemenlijstje. Hij keek rond en zag ergens verderop, in een hoekje, een man staan waar hij een hekel aan had. Daarom, bedacht hij zich nu, waarom laat ik die snake niet eens wat van mijn nieuwe positieve insteek zien. Hij hing nog half op Kriss haar schouder en keek haar even grijnzend aan, daarna wees hij door de menigte heen aan wat hij bedoelde. Saffie.

Outfit:

Hele fijne feestdagen iedereen!!!

Er was veel volk op het lanceringsplatform. Bunny stond er wat ongemakkelijk bij, tussen de menigte, maar ze kon niet anders dan de stemming overnemen. Iedereen was blij, en vrolijk, en ze lachte samen met iedereen. Het kon haar niet schelen dat ze wat alleen stond. Met een glas water in haar hand - het enige wat ze over het algemeen dronk- en een chipsje in de andere telde ze samen met al de anderen af voor het nieuwe jaar. een nieuw jaar vol verassingen, spanning, nieuwe ontdekkingen, nieuwe kansen. Een jaar waarin ze veel zou leren en zien, waarin ze mensen zou leren kennen, waarin ze haar magie weer wat beter zou kunnen besturen. En ze namen afscheid van het oude jaar, en ook dat was een jaar vol verassingen geweest. ze was naar hier gekomen, had weer wat nieuw geleerd, nieuwe mensen leren kennen -niet altijd positief, maar toch.. Ergens was het jammer dat ze weer afscheid zouden moeten nemen, maar het was altijd een nieuw welkom. Dit was haar favoriete tijd van het jaar, ondanks de koude. De gezelligheid van kerstmis, de cadeaus, het samenzijn en de betekenis van het feest. De hergeboorte van het licht, het leven, en de dood van de duisternis. Ze was dan geen novaan, ze haatte niets meer dan de duistere machten. Ze was ook nergens banger voor dan het donker. Maar het donker was hier niet aanwezig, op het dak van de school met vrolijk gekleurde lichtjes en de gezelligheid van iedereen bij elkaar om een feest te vieren.

"5!", riep de menigte, en Bunny riep mee. De spanning bouwde zich op, de laatste seconden van het jaar tikten voorbij aan een razendsnel tempo. "4!" Overal om zich heen zag ze glimlachen, iedereen leek vrolijk. Vrolijker dan op eender welke avond, behalve dan misschien de vooravond van de vakantie. "3!" Alle harten gingen sneller kloppen in verwachting. "2!" Alle gezichten richten zich nog een laatste keer dit jaar naar elkaar. "1!" Alle ogen richtten zich op de lucht. De laatste seconde van dit jaar ging zoals gewoonlijk trager dan alle andere seconden, als ze terugblikte op alles wat ze dit jaar gedaan had. "Happy Newyear!" En de vuurwerkshow begon. Schitterende lichten en explosies, vele kleuren, en een nieuw jaar. Kussen werden gegeven, al stond het blauwharige meisje wat alleen in de menigte. Het nieuwe jaar was nu officieel begonnen, en ze was er klaar voor!

<sub>Daar stond hij dan, voor de spiegel, met een voldane grijns – het zou eens niet zo zijn. Er was weer een jaar voorbij gegaan en damn hij zag er nog steeds goed uit. Nee, wacht: hij zag er zelfs beter uit! Uitgebreid bekeek hij zichzelf, corrigeerde zijn kleding en haar. Uiteindelijk leunde hij ook wat dichter naar de spiegel, keek eventjes goed naar zijn gezicht. Nou dacht hij natuurlijk niet dat hij perfect was – god, hij was geen narcist – maar hij wist dat hij er wel mocht wezen.
Op een punt vond hij het wel welletjes, iets wat ook aangaf dat zijn zelfliefde niet zo groot was als je zou denken. Wat wel groots was, was zijn ego. En hetgeen wat hij nu ook ging doen zou wel laten zien hoe groot het was, want hij schaamde zich vrijwel nooit voor dit soort dingen. Hij had namelijk een doel deze avond: een heel speciaal persoon van alcohol voorzien. Wetende dat ze zich waarschijnlijk misschien zou verstoppen met een boek was hij nu dus begonnen met de opdracht om haar te helpen.
‘OO AUBREEEE ~’ brulde hij door de slaapzaal, wachtte daarna niet lang meer en tilde haar gewoon op. Gooide haar over zijn schouder er rende weg – liet de andere meisjes in de ruimte verward achter. ‘Kom op, dadelijk missen we de jaarwisseling toch! En je weet wat daarna komt, toch?’ Daarvoor mocht het ook al, maar erna was het eigenlijk pas echt leuk. Het nieuwe jaar ingaand onder het genot van (veel te veel) alcohol was hemels, dus waarom zou ze dat willen missen?
 
Hij had met haar door de gang gerend alsof het de normaalste zaak ter wereld was, rende iedereen zo voorbij – want ze moesten wel op tijd zijn. Als ze te laat zouden zijn, zou alles misschien wel al op zijn en dat was ook niet de bedoeling.
Maar zijn timing was weer eens perfect en ze kwamen net aan toen iedereen in koor de woorden: “Gelukkig nieuw jaar!” riep. Veel acht sloeg hij er niet op, baande zich gelijk een weg naar de belangrijkste plek: de tafel met de champagne. Zette het meisje voor de tafel neer en deed de Will Smith-pose richting de tafel met een bloedserieuze blik:
‘Doe je ding.’

TAG; Aubree
OOC; Godmode met toestemming <'3</sub>

Oudejaarsavond, de klok sloeg bijna 12 uur, de sfeer op school was feestelijk en hij had maatjes waarmee hij het nieuwe jaar kon vieren. Het kon haast niet beter worden. Hij had een geweldig jaar gehad en hoopte dat het komende jaar net zo plezierig zou worden. Wat eerst niet als een plek voelde waar hij zichzelf kon zijn, was nu zijn tweede thuis geworden. Hij kon zich nog herinneren dat hij zich als een vis op het droge had gevoeld toen hij aan kwam, maar hij had uiteindelijk toch vrienden gemaakt en had zichzelf op een goede manier zien veranderen (hoewel hij zijn duik in de kast niet als positieve verandering kon zien). Was hij nog steeds een stuk tuig? Ja, dat zou hij altijd met zich mee dragen, maar hij gedroeg zich er steeds minder naar. En hij kon zien waarom het een goed iets was. Hij had vrienden, hij had mensen die om hem gaven, hij hoefde zich hier niet te bewijzen en dat was opluchtend (minder opluchtend: nablijven bleef een ding, want tja, hij hield nog steeds van dingen slopen).

Nate liep met een grijns van hier tot Shadra naar buiten, gekleed als… Nou ja, zichzelf. Hij vond dat hij er fantastisch uit zag, maar de meesten zouden het daar niet mee eens zijn en zouden zijn kledingsmaak in twijfel trekken. Dat maakte Nate verder weinig uit, want hell, hij voelde zich geweldig, wat maakte de rest nou uit. Hij verliet de school op tijd van tevoren (wauw, Nate die op tijd komt) en vervolgde zijn weg over de paden die hem naar het lanceringsplatform zouden leiden. Hij had de meest fancy bril op zijn neus: de bril had de vorm van het nieuwe jaartal en was bestrooid met zilveren disco-glitters. Waar hij ook liep, de glitter verspreidde zich als ebola (#sorry) en hij verwachtte niet dat hij ooit weer glittervrij rond zou kunnen lopen. Het gezegde over glitters: it’s like the herpes of craft supplies. Hij had er niet echt over nagedacht toen hij de bril op deed, dus inmiddels zat zijn sweater onder de glitters, maar hij ging de bril nu ook niet meer af doen. Het zou toch niet helpen, hij was al besmet. Daarbij had hij ook een paar brillen voor zijn buddies, dus gezamenlijk veranderen in discoballen? Waarom niet.

Toen hij aankwam ging hij gelijk naar de alcohol toe en nam een glaasje glühwein, waarna hij ook gelijk een oliebol haalde. Hij zette zijn tanden in de lekkernij en liep rond, zoekend naar zijn maatjes. Buddy buddy, where art thou? Hij wilde dronken worden en lekker feest vieren en dat was nogal zielig in zijn eentje. Hij stopte even met lopen toen er werd afgeteld en keek naar de lucht. De Vrouwe van het Vuur zou elk moment het vuurwerk afsteken en naar Nate’s mening was er niets mooier dan vuurwerk. Hij had elk jaar zelf vuurwerk afgestoken met zijn broers en ze hadden geen zielig vuurwerk. Oh nee, ze kochten zich praktisch arm aan vuurwerk. De meesten zagen het als geldverspilling, maar hij en zijn broers vonden vuurwerk te leuk om minder te spenderen. Niemand van de broers wilde een zielig pakketje van romeinse kaarsen en wondertollen en wat half-assed vuurpijlen. Zij wilden het betere werk. Nate was daarom ook benieuwd wat de Vrouwe van het Vuur voorbereid had.
’GELUKKIG NIEUWJAAR!’ riep Nate in koor met de rest en zag het vuurwerk de lucht in gaan. In prachtige vonken spatte alles uiteen, de zwarte lucht lichtte op met alle kleuren van de regenboog. De vonken dansten als vuurvliegjes rond, knetterden en suisden over ze heen. Nate’s mond viel erbij open en hij liet bijna zijn glas vallen. Het was zoveel mooier dan hij verwacht had en plotseling wilde hij Savador bijna smeken om hem zoiets te leren. Hij wilde ook vuurwerk uit zijn handen laten komen, damn. Dan hoefde hij niet eens meer zoveel geld neer te leggen om het vervolgens de lucht in te knallen en had hij altijd vuurwerk beschikbaar.

Nathan keek even om zich heen en zag toen een aantal bekenden staan. Allen en Wren stonden bij elkaar en Aubree en een zwartharige dude waren bij de champagne tafel. De jongen stond in een komische pose bij de tafel en wees er praktisch naar, waardoor Nate even grijnsde. Hij had gelijk door wat het plan was en hij wilde er bij zijn. Hij liep gelijk door naar Bree met zijn armen open voor een hug. ’YO, gelukkig nieuwjaar, Kingston.’ zei hij met een vrolijke grijns en stapte bij haar weg na de knuffel/niet-knuffel (waarschijnlijk het laatste). Hij keek even naar de zwartharige jongen, tilde zijn glitter-bril van zijn neus en op zijn hoofd en wees naar hem met beide handen, zijn wijsvingers op hem gericht en zijn duimen omhoog (how to explain gestures, LOL). ’Jij ook gelukkig nieuwjaar, eh.’ Daarna keerde hij zijn hoofd naar Bree en keek haar intens aan, alsof ze de wereld kon redden met wat ze zometeen ging/moest doen. ’Doe het, Bree. Wees de Whiskey Princess.’ zei hij.

OOC: Gotta involve Nate~
En Juud, ik wilde niet godmodden dus bepaal jij maar of Nate d'r knuffelt of niet xD Arms are open so~
De bril, alleen dan het mysterieuze jaartal van dit universum

<sub>Het was niet dat hij zelf oliebollen afbakte en liters aan champagne inkocht, popelend om het spektakel dat klokslag twaalf uur losbarstte. Je moest wel denken dat hij zo'n bekrompen man was dat hij zich als een kluizenaar opsloot op een zompig zolderkamertje, met wat flessen wijn en goede boeken paraat, en dan - als het nieuwe jaar werd ingeluid met een hoop geknal - de oordoppen diep in zijn oren schoof. Dat was niet altijd helemaal waar geweest. Een liefhebber was hij niet, maar mensen waren opgelaten en in een goede stemming rond oud en nieuw. Dat bood voor zijn egoïstische zelf gelegenheid om weg te glippen uit de dagelijkse sleur, zich in zijn beste kleding te hijsen en als de dandy die hij was rond te hangen bij de plaatselijke kroegen. Vrouwen. Gezelschap. Een opzettelijk luid maar joviaal praatje met de waard. Zelfs al was hij geen stamgast. Jammer genoeg voor hem was het nooit gebeurd dat hij op die manier nieuwjaar vierde samen met een vreemde vrouw, want hooghartig was hij, en wrokkig was hij ook. Bovendien werden ze achterdochtig zodra hij veeleisend begon te worden. Zo had hij die manier om het nieuwjaar door te komen sinds zijn vrouw was gestorven lang achterwege gelaten, had koortsachtig naar andere opties gezocht. De lijst werd steeds korter en het koortsachtige bleef. Tegenwoordig waren er geen alternatieven meer, want dat eindigde toch alleen maar struikelend en stomdronken over een paar dozen in een achtersteeg. Hij had dus ook geen énkele reden om hier vanavond het lanceringsplatform op te stappen, waar de shuttles waren verplaatst naar een platform op een andere planeet voor de benodigde ruimte, zodat er de oliebollenkraampjes en dranktentjes konden worden opgesteld.

Hij beende stug achter die tentjes door, bleef zorgvuldig uit de lichten, aan zijn linkerhand zijn dochtertje en aan zijn linkerhand zijn zoontje. Het was puur voor hen geweest en niets meer. Zenuwachtig, alsof zijn vaderlijkheid niet gezien mocht worden, knielde hij voor Elwin neer en schikte haastig diens sjaal.
'Even,' gromde hij toen naar de kleine zwartharige jongen. 'Dertig minuten. Geen seconde langer.' Die knikte alleen maar met grote ogen, allang blij dat het hem was toegestaan om een heuse vuurwerkshow buiten mee te mogen maken; anders dan de uitgewrongen gewoonte om het vuurwerk dicht bij zijn vader achter een raam te zien - en dan mocht hij zijn neus niet eens tegen het glas drukken, want stel dat een toeschouwer het vuurwerk te oninteressant vond en in plaats daarvan keek naar een doodgewone vijfjarige jongen, die hij na een tijdje zou herkennen als de zoon van de Hoofdmeester, om zich vervolgens te bedenken dat hij zich niet moest richten op die klootzak zelf, maar op zijn kinderen om hem eens goed te kunnen chanteren. En dat was het juist. Het waren kinderen, ze verdienden het niet. Ze moesten een zo zorgeloos mogelijke jeugd hebben. Herinneringen opdoen. Daar probeerde hij, ondanks de hoop cynische opmerkingen en giftige blikken, voor te zorgen. Te protectief en vast niet zoals het hoorde, maar ging hem dat maar eens vertellen. Asema had een knetterend sterretje dat ze met twee in wanten gestoken handen op een armlengte afstand van haar afhield omdat papa dat zo wilde. Het was bijna humoristisch om te zien.
 
Het enthousiasme gonsde over het platform. Overal om hem heen leken veel mensen wel aan de nieuwjaars-optie te doen die hij al lang geleden had laten varen; aangeschoten of zelfs al dronken, flirtend of overdreven opgelaten. Bijna traditie, alsof het erbij hoorde. Zoiets als een nieuwjaarsduik en een schaal gesuikerde appelbeignets. Hij vond het maar niets, hield de tweeling achter de zomen van zijn lange mantel, stak nog zuchtend een sterretje voor Asema aan - en toen begon het. Het aftellen. Tenslotte het fluiten en knallen. Vuur werd de lucht in geknald, opgezweept tegen de heldere sterrenhemel, klapte uiteen en ging een heel spectrum van allerlei kleuren af. Toegegeven, het was kunstzinnig, het was creatief. Maar, in zijn cynische ogen, een onnodige gebruikmaking van magie en verspilling van energie. En toch. Het was geen ongekend feit dat hij van weinig dingen nog genoot. Hij kon zich er niet bij neerleggen dat de aanblik van zijn kinderen, die hun ogen uitkeken, een zielroerend sprankje in hem losmaakte. Deed hij het goed zo? Diva zou het antwoord wel weten.

En toen barstte uit het niets, zomaar opeens zijn bubbel van memorabilia. Eén van zijn herenschoenen gleed uit in de sneeuw en hij viel bijna achterover met het niet zozeer zware, maar wel verrassende gewicht dat hij plotseling met zwakke rug overeind moest houden. Hij was gedwongen een stijve arm om een onbekende dij te slaan, in de hoop de onverwachte klap enigszins nog op te kunnen vangen en zijn balans te hervinden. Van achter schoot zijn vrije arm door en voelde hij hoe hij ergens tegen aan stootte, gevolgd door het verschrikte gehuil van een kind. Hij voelde een zweem van warme adem over zijn huid, maar draaide zijn hoofd weg. Een ogenblik later drukten zich lippen op zijn opeengeklemde kaak en kon hij zijn belager zien, die zich langzaam van hem af liet glijden. Het kon niemand anders zijn - ze had het immers al een keer eerder geflikt. Dat secreet, kroontjesdragend, glitterend, brutaal, opgelaten, dronken. Moest ze zich nu werkelijk voor iedere gelegenheid in een andere outfit hijsen? Met een verwilderde uitdrukking op zijn gelaat die een mengeling was van afgunst en ingehouden toorn tilde hij een nasnikkende Elwin overeind, zonder zijn blik van haar af te scheuren. 'Ga - ga weg,' wist hij er alleen met trillende, vervaarlijk zachte stem uit te krijgen. De meest voor de hand liggende reden waarom hij niet in één van zijn gebruikelijke tirades uitbarstte was misschien om zijn kinderen, om ze niet nog meer van streek te maken. Hij klopte de sneeuw van Elwins broek en drukte de jongen onder zijn mantel tegen zijn borst, alsof ze hem ook kwam bespringen en het haar daarbij niet kon schelen dat hij amper tot haar middenrif kwam. Zijn blik flitste intussen herhaaldelijk van Kriss naar Drake. 'Blijf uit mijn buurt vanavond.'

- PFFFT SO I POSTED *ded*
Nu, bed, finally c:
Nog een laat gelukkig nieuwjaar, iedereen!</sub>

Ja, vuurwerk was heel leuk om naar te kijken, maar dan moest dat wel van achter een raam zijn. En dat raam moest zich dan wel bevinden in een van de vier muren van een verlaten kamer met knappend haardvuur en vormeloze stoelen en vijftienduizend dekens. Ze had het perfecte raam gevonden, in de muur van een van de  Cassiaanse kamers die vanavond geheid uitgestorven zou zijn, maar voordat ze daar met haar boeken en thee kon wegkruipen, werd ze bruut ontvoerd.
Het verliep ongeveer zo: haar boek lag op haar bed, waar ze vijf stappen van verwijderd was, toen een stem haar naam brulde. Er was het gevoel dat de grond onder haar voeten verdween en ze kreeg nog mee dat haar kamergenoten een vreemde blik op hun gezicht hadden en voor ze het wist lag ze over Hero's schouder. Zonder boek in haar handen, die had ze tot vuisten geklemd. Als een klein kind liet ze het vuisten op zijn schouderblad regenen, maar het gewenste effect zou het niet hebben: ze was niet eens sterk genoeg om zware deuren open te duwen, laat staan dat ze voor elkaar zou kunnen krijgen dat Hero haar los zou laten en op de grond zou zetten. Even spartelde ze nog met haar benen, maar tegen de tijd dat de jongen haar de etage af had gedragen had ze het opgegeven en hing ze als een lappenpop over zijn schouder. 'Waar gaan we heen?' en 'Hero wat de fuck ben je aan het doen?' waren dingen die ze meerdere keren aan hem vroeg, maar een ander antwoord dan zijn mysterieuze woorden over de jaarwisseling en wat daarna kwam was alles wat ze uit hem kreeg.
Ze begreep het niet - waarom wilde hij haar hebben? Van alle mensen die Hero leek te kennen was zij toch wel de... gewoonste, saaiste, hoe zeg je dat? De minst wilde. Zoiets. Ze was niet het type wat leuk was om feest mee te vieren, ze had veel te veel grenzen- Oh.

Oh. Grenzen. Ja.

Eenmaal buiten kon ze vanaf zijn schouder het vuurwerk nog net zien, maar in beweging was het toch een stuk minder leuk om naar te kijken dan als ze stil had gestaan. Of stil had gezeten, met een boek in haar hand en een kop thee in de andere. Thee zou ze vanavond echter niet drinken, had ze zo het vermoeden.
Dat vermoeden werd bevestigd toen haar voeten eindelijk weer grond onder zich vonden en er achter kwam dat Hero haar precies neer had gezet waar ze niet wilde zijn: bij de drank. Met haar handen nog steeds tot kinderlijke vuistjes gebald keek ze hem aan. Fronsend blies ze een pluk haar uit haar gezicht. 'Wat de fuck, Hero. Nee.' Hij mocht haar oppakken wat hij wilde (of eigenlijk niet) en haar ontvoeren wat hij wilde (nou, nee, bedankt) maar hij kon haar niet dwingen om zich nogmaals voor schut te zetten.
In zijn eentje zou het hem nooit lukken, maar nu Nate erbij kwam... Oh lord. Ze stond op het moment om een van haar benige vuistjes op Hero's arm te planten toen Nathan aankwam met open armen. Haar offensieve actie werd een evasieve toen ze onder hem uitdook en ook naar hem een "hmpf" gezicht trok. Ze hoefde geen knuffels, ze wilde d'r boek en ze wilde d'r thee.
Een 'Gelukkig nieuwjaar, Collins. En eh, jij ook, Hero.' met een halve glimlach (ze is niet humorloos, gewoon een beetje geïrriteerd) kon er dan nog net vanaf. De halve glimlach werd een gehele giechel (probeer je dat eens voor te stellen) toen ze zich realiseerde dat Hero een belachelijke pose had aangenomen en Nathan een bril op die ze het best kon omschrijven als "de essentie van een feestwinkel: glitters en schaamte".

Het uiterlijk van de twee hielp hen echter niet bij de missie die ze op zich hadden genomen: haar handen waren geen vuisten meer, maar ze kruiste haar armen nu voor haar borst.
'Mijn goede voornemen is om niet meer te drinken, dus sorry, maar nee.'
Wat was ze toch een geweldige partycrasher.

Getypt in kladblok whelp.