Het was de eerste keer dat hij zich bij het zwembad bevond sinds de school het had laten bouwen. Gavriil zat op een van de romeins uitziende stenen bankjes die tegen de muur aanstonden. De hele ruimte had een ouderwets thema wat het een soort klassieke en chique uitstraling gaf. Zelf zat Gavriil met zijn kleren aan op het bankje. Het was al jaren geleden sinds hij voor het laatst gezwommen had. Water in zijn vloeibare vorm had de vervelende neiging om te bevriezen in zijn omgeving. IJs volgde hem waar hij ging. Zelfs zijn huid en stem waren koud. Het was niet dat Gavriil kil was. Er zat een groot verschil tussen kil en koud. Hij was meestal beleefd naar anderen. Vriendelijk en hoffelijk. Maar als hij sprak leek het alsof zich er een laagje ijs over zijn stembanden had gelegd. Het was niet goed uit te leggen. Door niemand. Dus hij noemde het gewoon ''koud''. In het zwembad zelf zwommen een paar andere leerlingen. Een jongen was baantjes aan het trekken terwijl een paar meiden op de rand zaten, hun benen in het water en lachend om elkaars grappen. Het was een tafereel dat hem onbekend was. Hoewel Gavriil vaak vriendelijk was, was hij ook afstandelijk. Hij behandelde mensen met respect, maar tegelijkertijd ook alsof ze slechts een klant in de winkel waren. Persoonlijker dat dat werd het nooit. Daar had hij zijn redenen voor. Maar het leverde hem een eenzaam bestaan op. De enige die hij als vriend had kunnen beschouwen was Avaritia. En zij...zij behoorde niet langer tot hetzelfde denkniveau als hij. Ze was veranderd maar Gavriil kon het haar niet kwalijk nemen. Als iemand er schuld aan had, dan was hij het. Zo druppelde zijn gedachten door terwijl hij daar zo op het bankje zat. Zijn ellebogen steunend op zijn knieën, zijn vingers in elkaar gevlochten en zijn kin steunend op zijn handen. Zijn groene ogen keken voor zich uit zonder echt te zien. Het enige wat echt kleur had in zijn verder zo sombere voorkomen. Gavriil had van zichzelf al zilvergrijze lokken en een grauwe huid. Daarbij ontsierde littekens zijn gezicht, nek en bovenlichaam al was het meeste verborgen door zijn kleding die ook nooit meer kleuren hadden dat zwart grijs en wit. Op zijn ogen na leek hij niet thuis te horen in de prachtige wereld van kleur bedacht hij zich terwijl zijn smalle lippen zich lichtelijk omhoog krulde tot een minuscule glimlach. Snelle voetstappen lieten hem opkijken. Er kwam iemand zijn kant op en plofte naast hem neer, aan de andere kant van het bankje.

(Voor Emma en Djay)

Moyra huppelde hummend over de paden. de gymzaal langs, de voetbalvelden langs. Het zwembad in. De dampende chloorlucht sloeg haar in het gezicht. Vlug kleedde ze zich om en trad binnen in de zuilenzaal. Met een opgewonden gezicht naderde het water, stak haar teen er in en werd prettig verrast door de temperatuur. Ze besloot eerst haar felgroene handdoek (met kikkergezicht) op een bankje te dumpen. En daar... Daar ontdekte ze een heel bekend persoon. Hij zat wat afwezig op een bankje, wat Moyra op een idee bracht. Ze stak haar handen kort in het water, met wat -met zeer veel moeite aangeleerde- watermagie net een beetje meer water meenemend dan normaal tussen haar vingers. Genoeg voor flink wat gedrup. Ze liep haastig zijn richting in. Vlug, vlug, voor hij iets door zou hebben! Met moeite hield ze haar giechelen op fluister niveau. Gelukkig was de rest van de leerlingen in het zwembad luid genoeg om haar te overstemmen.

Moyra schoof rustig aan op het bankje, met haar rode ogen naar hem spiedend. Ze klom verder over het bankje tot ze vlakbij hem was, nouja, zo ver als ze kon komen zonder door de mand te vallen. Inwendig telde ze af en op de drie spetterde ze de druppels in zijn nek. "Boeh!" piepte het meisje met een aanstekelijk kinderlijke enthousiasme. Met een gegiechel liet ze haar spanningen los, alvorens hem te begroeten. "Hoiihoi Gavriil." Ze had zijn naam onthouden, uiteraard, dat was een van de dingen die ze wel opsloeg. Grammatica regels van oud-Erds gingen bij haar het ene oor in het andere oor uit, maar voor gezichten en namen had ze een apart laatje in haar hoofd, zo leek het. Ze sprak zijn naam zelfs beter uit dan voorheen. "Waar is je zwembroek?" Vroeg ze vervolgens bezorgd, bang dat hij het kwijt of vergeten was. Tja, grotemensen-zorgen moest je aan haar maar niet overlaten, maar haar vrienden konden altijd rekenen op een zekere portie onbenullige bezorgdheid. Toch was ze vooral heel erg blij om haar minothaurus-mysterie-vriend weer te zien, hopend dat hij haar weer kon betoveren met prachtige raadsels~ al moest zelfs zij toegeven dat een zwembad een stuk minder inspirerend en spannend was dan de duistere kerkergangen. Ze plukte wat aan het bandje van haar hemelsblauwe wolkenhemel bikini en keek hem lief aan. Hopelijk was hij niet te erg geschrokken, wel een beetje maar gewoon niet té erg~

Bang. Bang. Een flinke straal van elektriciteit schoot zo door het hoofd van een leerling, gevolgd door een maniakale lach. De jongen met de maniakale lach stopte zijn handen in het water en elektrocuteerde het water, zodat iedereen die erin zat met zijn hoofd onder water en rug naar boven koel bleef liggen. Nee, helaas was dat niet zo. Met een flinke zucht liep Arc door de gangen, op weg naar het zwembad. Zijn psychopathische gedachtes, samen met een denkbeeld van hoe het eruit zou zien als hij ze uitvoerde, kwamen wel vaker voor. ''Waarom is het hier zo saai...'' mompelde Arc. Zijn losse, witte haar gingen op en neer bij elke stap die Arc zette. Zijn haar was stijl. Zonder enige vorm van haarlak of gel waaide het vaak alle kanten op, en het haar dat recht op zijn hoofd geplant was stuiterde op en neer. Niet veel natuurlijk. Maar het was wel een afgrijselijk aanzicht, mocht hij zichzelf zo zien lopen. Hij zocht naar wat adrenaline. Komop.. komop.. dacht hij steeds. Doe iets geks.. Maar nee. Iedereen was in zijn ogen normaal en normaal was saai. En als je saai was kon je maar beter in een ravijn met scherp ijzeren wapentuig vallen. Toen hij de deuren opendeed die leidde naar het zwembad, zag hij al gauw een giechelend meisje. Ha, eindelijk wat spanning. Of ja, gewoon iets wat zijn dag ietsje beter zou maken. Het meisje liet met een harde toon water in de nek van dat joch vallen. De rozegekleurde ogen van Arc bleven kijken naar de twee op het bankje, dat in zo'n kleine ruimte ver van hem afstond. De jongen zat er wat afwezig bij, in tegenstelling tot het meisje. Het leek wel iemand zonder emoties. Waarom ging dat meisje, dat juist vol zat met emoties, met hem om? Zulke vragen stelde Arc zich dagelijks aan zichzelf, helaas zonder antwoord. Wat was het doel van het leven? Wat was het doel van magie? Wat zou hij doen na Starshine Academy? Hij zat hier pas twee dagen maar nu al wou hij vertrekken. Maar waar zou hij naartoe moeten gaan? De laatste keer dat hij zijn spullen pakte om op avontuur te gaan werd hij naar Starshine Academy gestuurd. Een kort briesje kwam vanuit de longen van Arc naar buiten. Het meisje, in haar blauwe badpak keek de jongen zoet aan. Verdomme. Toch niet weer een achterlijke kinderrelatie? De laatste keer dat hij een koppel zag, waarvan het meisje, netzoals dat meisje enorm overdreven reageerde op bijna alles, had hij er wat van gezegd. Het meisje rende jankend weg en de jongen kreeg er opgezwollen aderen van. Het bloed van de jongen begon te stromen en hij haalde, rakelings naast uit naar Arc. Na de misslag van de jongen begon Arc toen weer als een maniak te lachen dat iedereen de jongen uitlachte. Kijk, dat was leuk. Dit, nee. Maar zelfs Arc had geen zin om er wat van te zeggen. Zijn dag was saai, somber leeg en grijs. Hij was net pas wakker. Hij had namelijk geen les, aangezien hij een week tijd had om aan Starshine Academy te wennen. Hij moest vrienden in die week maken ofzo. Dacht het dus mooi niet. Vrienden. Pff, die heb je helemaal niet nodig. Arc liep naar een ander bankje, dat naast het bankje stond van de dame en heer. Hij rekte zichzelf, met een asociaal luid geluid uit en keek vanuit zijn ooghoeken mee naar hoe dit zou verlopen. Als de twee weg zouden gaan, zou hij ze gewoon langzaam maar zeker volgen. Hij had toch niks beters te doen, want slapen had hij inmiddels al zat gedaan.

Hij was te diep in gedachten verzonken om zich er eigenlijk druk over te maken wie er naast hem was komen zitten. Hij had even opgekeken, had vanuit zijn ooghoeken een paar voeten naar het bankje zien lopen. En natuurlijk hoorde hij dat er iemand naast hem was komen zitten. Maar hij had er verder eigenlijk maar weinig aandacht aan besteed. Tot hij ineens druppels in zijn nek voelde. Zijn hand schoot naar zijn nek en zijn vingers vouwde zich om de koude huid. Zodra de waterdruppels in aanraking waren gekomen met zijn steenkoude huid waren ze direct bevroren. Gavriil haalde zijn hand weg en keek naar de drie ijsdruppels die als kristallen in zijn handpalm glinsterden. Zijn groene ogen gingen opzij en zagen een vrolijk en bekend gezicht. Ongemerkt zorgde die blik op Moyra ervoor dat Gavriils dunne lippen opzij weken en een glimlach veroorzaakten. Hij kon zich haar nog wel herinneren. Ze hadden elkaar pas een keer ontmoet, toen in de kerkers. Gavriil was destijds net nieuw geweest op Starshine. En hij was degene die Moyra toen van een nieuw kapsel voorzien had. Terwijl hij het meisje even bekeek ging zijn kritische blik ook over haar wilde rode roze lokken. Hij was nog steeds trots op zijn geleverde werk en hoopte dat zij er ook nog steeds blij mee was. Het verbaasde hem dat ze zijn naam nog herinnerde. Maar ook dat zorgde voor de kleine glimlach. 'Moyra, nog even mooi en vrolijk als de pas opkomende zon,' begroette hij haar op zijn gebruikelijke manier, poëtisch. Zijn blik ging even naar zijn donkere kleding toen ze hem het meest voor de hand liggende vroeg. Wat deed iemand in een zwembad zonder zwemkleding? 'Water en kou zijn geen vrienden van elkaar. Kou wil water altijd overmeesteren. Maar als water te koud wordt, dan wordt het ijs en vecht het terug,' sprak hij, nogmaals een blik werpend op de bevroren druppels in zijn hand. 'Ik denk niet dat mijn medeleerlingen het me in dank zullen afnemen als ik besluit een duik te nemen,' sprak hij daarna. Water besturen kon hij wel. Maar direct contact zorgde voor onmiddellijke bevriezing. Het was daarom beter om aan de kant te blijven zitten als hij het zwembad niet in een ijsbaan wilde veranderen. Ondertussen, was Gavriil opgevallen, was er nog een jongen zonder zwemkleding binnen gekomen. Hij was op het bankje gaan zitten wat het dichtst bij dat van hem en Moyra in de buurt stond. Ergens had Gavriil het gevoel alsof ze jongen naar hen keek. Misschien was het voor hem beter om te gaan. Er waren tintelingen in de lucht die erop leken dat het zou gaan onweren en bliksemen. Bliksem was een trigger. Gavriil wist het zeker al kon hij niet zeggen hoe hij het wist. Je hebt verschillende soorten van gek. Sommige gekken waren volledig de weg kwijt en wisten totaal niet meer wat er om hen heen gebeurde. Anderen hadden bepaalde triggers. Dingen waardoor hun herinneringen actief werden. Op dat soort momenten had Gavriil een black-out. Een groot gapend gat in zijn korte termijn geheugen. Maar het gebeurde alleen onder bepaalde omstandigheden. Hij probeerde ze te vermijden. Hij wist niet wat er gebeurde tijdens zo'n ''black-out''. Maar het kon niet goed zijn.

________________________________________
Aaaahh, hij was zo zo cool. Letterlijk en figuurlijk ja, want Gavriil toverde de druppels om iets hartstikke magisch. IJS! En niet zomaar wat ijs, zoals je in je drankje mikte, van die blokjes. Nee, dit waren super sierlijke druppeltjes, die hun oorspronkelijke vorm behouden hadden toen ze hem geraakt hadden. Het waren net saffieren qua vorm en diamanten qua kleur. Even verloor ze zich in de glinsteringen, zoals zo vaak weer eens verbaasd over de wonderen van het leven. Eigenlijk wilde ze gelijk nog een hele lading water aanslepen en hem smeken om het nog een keer te doen. Maar zijn kleding trok haar aandacht. Het was niet dat hij iets geks aanhad, geen felle kleuren of rare frutsels. Geen gaten of scheuren in zijn broek, geen etensvlekken. Maar dit was gewoon een nogal vreemde plek om in je dagelijkse outfit rond te banjeren. Tenzij je hier kwam voor het diploma zwemmen, dan moest je natuurlijk water trappelen met kleren aan en onder water zwemmen door zo’n gat heen. Als je dat eenmaal kon, dan haalde je je B diploma met gemak.

'Moyra, nog even mooi en vrolijk als de pas opkomende zon.' Met een welverdiende hartensmeltende glimlach nam het jonge meisje deze woorden in ontvangst. Als de zon, die net opkwam. Ze dacht er even over na, zag het beeld voor zich. Glanzend rode en oranje tinten die het wolkendek van onder af kleurden. Prachtige penseelstreken over de hemel. Het was zo mooi, geen enkel woord wat hij zei werd verspild aan lelijk taalgebruik. Zelf was ze lang niet zo dichterlijk in haar spraak, maar met haar kinderlijke onschuld wist ze soms verrassende observaties te uiten.

'Water en kou zijn geen vrienden van elkaar. Kou wil water altijd overmeesteren. Maar als water te koud wordt, dan wordt het ijs en vecht het terug.' Moyra knikte, zich bedenkend dat hetzelfde voor vuur en kou gold. Al was Gavriil helemaal niet haar vijand. 'Ik denk niet dat mijn medeleerlingen het me in dank zullen afnemen als ik besluit een duik te nemen,' Daar was ze het niet geheel mee eens. ‘Dan kunnen we toch gewoon gaan schaatsen,’ klonk het meteen opgewekt. De winter was alweer tijden lang vervlogen, de herinneringen aan kou en sneeuwvlokjes die vederlicht op haar neus landden waren in haar hoofd geromantiseerd. Het leek allemaal zo lang geleden en al had de Raziaanse helemaal niets tegen warmte, ze vond sneeuw en ijs ook zo onwijs hypnotiserend mooi. ‘’Maar kan je het dan niet.. uitzetten?’ vroeg ze hem vervolgens verbaasd. ‘Dat je zegmaar even geen sneeuwmaker bent?’ Moyra kon haar vuurmagie dan wel niet geweldig beheersen, maar het was niet zo dat alles wat haar aanraakte in vlammen op ging. Gelukkig maar, hoe zou ze anders mensen moeten knuffelen?! Ze staarde naar de drupjes en reikte haar hand uit naar een van de drie diamantjes. Zou het weer smelten als ze er wat warmte tegenaan gooide? Haar vinger raakte de bevroren waterdruppel en met een mini beetje vuurmagie probeerde ze het net te smelten tot water. Ze was gefocust op haar ijzige vriend, waardoor ze niet eens door had dat ze gezelschap kregen. Al was het dan op een afstandje.

Hij hoorde toe hoe de twee in een gesprek raakte. Eindelijk! Dat duurde ook lang. Vervelend jong, dacht Arc. Zit die daar eerst met zijn ellebogen in zijn knieën genageld, en dan duurt het ook nog even voordat hij begint te praten met een meisje. Arc was niet zo van meisjes en liefdes en relaties, maar toch! Zoiets doe je niet. Of.. Arc zou hetzelfde doen. Al dat gevoel van het meisje was allesbehalve goed voor hem. Ze was té vrolijk, en als Arc in de schoenen stond van de zwartharige jongen had hij allang zijn armen netzoals Arc uitgerekt om vervolgens het meisje, 'geheel perongeluk' in haar gezicht te raken met een elleboog. Een actie, getagd met 'slecht, kwaad, evil'. Arc zou, in tegenstelling tot de normale mens zoiets gewoon doen. Hij had geen geweten en dat was vaak ook te merken. Als iets hem niet beviel kon hij zomaar klappen uitdelen. Hij was dan geen vechtersbaas, maar een goede trap kon hij wel uitvoeren. Gewoon, tegen iemands neus ofzo. Simpel genoeg. Hij legde zijn handen in zijn nek en steunde daarop. Ergens was Arc ook wel een chaotisch personage. Met zijn maniakale lach, gewetenloze acties en desastreuze opmerkingen kon hij chaos veroorzaken. Woorden waren net kogels bij sommige mensen. Voor de zwartharige jongen zou dat niet gelden, maar voor de roodharige wel. Noem haar lelijk en ze zou drie volle manen haarzelf in slaap huilen. Soms ging het zelfs zo ver dat hij/zij van een dak af sprong. Dan gebeurde er tenminste iets in dit saaie antieke doolhof. Het had zoveel gangen en kamers dat zelfs Arc niet wist waar wat was. Met zijn fotografische geheugen zou hij dat eigenlijk wel moeten weten, maar aangezien er geen diversiteit te bekennen was in dit uitgebouwde eersteklas saaiheidshotel zag hij het verschil niet. Zo hier en daar hingen dan wat schilderijen, die aangaven waar hij was, maar als hij is naar de toilet moest, ho maar. Hij wist waar het was als hij met wat toeval in de juiste gang liep maar als hij ergens aan de andere kant was? Ja, dan was het figuurlijk een dood eind. Dan deed hij zijn behoeftes maar in een hoekje. Het zou hem niet veel schelen. Hij zou uitgelachen worden of straf krijgen, maar dat deerde hem allemaal niet. In zijn eerste week op deze school zou wel iets moeten gebeuren, al moest hij zelf een snood plan smeden! Hij ving wat zinnen op van het roodharige meisje, waarschijnlijk een Raziaanse. 'Kan je het niet uitzetten' hoorde Arc. Ze zag er niet heel oud uit, maar minimaal wel zo'n 13 jaar. 14 of 15 jaar oud was dat meisje, of ze moest er heel jong uitzien voor een wat oudere leeftijd. Arc was zelf 16 jaar oud. Hoe dan ook, het meisje was een dom wicht. Arc wist niet eens waar het over ging, maar het was al gauw beoordeeld: Een domme vraag. Hij wist wel zeker dat de zwartharige jongen geen robot was, geen cyborg of android of noem allemaal maar op, dus kon hij ook niks uitzetten. Dat zette hem weer tot andere gedachtes. Arc was een genie met technologie. Hij had ooit een robot gemaakt, die hij uiteindelijk gebruikte als dummy. Zo nu en dan verveelde Arc zich enorm, ook op Puffoon, en dan zou hij de robot maar gebruiken als trainingspartner. Vechten was minder amusant dan dat het roodharige meisje in tranen uit zou barsten, maar het was tenminste iets. Hij wachtte in spanning en kalmte af tot er iets leuks zou gebeuren. Laat nou een dag chaotisch zijn!

Dat hij even geschrokken was van het plotselinge water in zijn nek, dat was Gavriil allang weer vergeten toen hij Moyra zag. Het meisje had de magische gave iets in mensen te laten ontdooien zodra ze haar zagen al was ze daar zelf misschien niet bewust van. Het was moeilijk om boos te worden op haar, laat staan haar te haten. Ze bracht een soort permanente glimlach voor je mee, waar ze ook heen ging. Een glimlach die ook op Gavriils gezicht verschenen was toen hij haar begroette. Hij kreeg van haar kant een glimlach als dank. Vervolgens stelde ze hem de meest logische vraag die ze hem op dit moment had kunnen stellen. Waarom hij zonder badkleding bij het zwembad zat. Hij vertelde haar over zijn temperatuur probleem. En dat hij het er gewoon liever niet op wilde wagen om het zwembad mogelijk in een schaatsbaan te veranderen. Daarbij hoefde hij niet zo nodig te zwemmen. Het kijken naar water alleen al werkte altijd rustgevend op hem. Natuurlijk had hij ook naar buiten kunnen gaan, naar het natuurlijke water daar. Daar was minder kans dat iemand er last van zou hebben als het water bevroor. Het zou hoogstens eigenaardig zijn. Veel meer tijd om daarover na te denken was er echter niet toen Moyra een opmerking maakte die paste bij haar luchtige kijk op dingen. De vraag die daarna van haar kant kwam kon Gavriil wel begrijpen, al vond hij het lastig om uit te leggen. Hij wist zelf ook niet goed waarom zijn lichaam deed wat het deed. Voor zover hij zich kon herinneren was het altijd zo geweest. 'Ik weet niet eens waarom het zo is. Laat staan dat ik het onder controle kan houden. Water wordt ijs als het in direct contact met mijn lichaam komt. Zo is het altijd geweest,' zei hij uiteindelijk maar. Het was trouwens niet alleen water wat veranderde bij zijn aanraking. Ook mensen probeerde hij zo min mogelijk aan te raken zonder dat er stof tussen zat. De laatste keer dat hij direct in contact gekomen was met de huid van een ander had hij onderkoeling veroorzaakt en waren er een paar aderen kapot gegaan. De man was uitgegleden en Gavriil had hem enkel bij zijn pols willen pakken om te voorkomen dat hij viel. Als hij de pols van de man langer had vastgehouden dan was hij waarschijnlijk zijn hand kwijtgeraakt. Nog nooit had hij zo snel de huid van iemand blauw paars zien kleuren. Vanaf toen had hij zichzelf voorgehouden om contact zo beperkt mogelijk te houden.
Zijn ogen keken naar Moyra die probeerde een van de druppels te laten smelten, maar ze stonden niet gefocust op haar. Hij keek langs haar, naar de jongen op het bankje naast hen. Het wist niet wat het was, maar het voelde niet goed. Er hing een bepaalde spanning in de lucht en het zinde hem niet.

Dat ze zich net zo had zitten verheugen op een frisse duik in het zwembad was Moyra al lang vergeten. Ja, zwemmen was leuk, hartstikke leuk. Maar ze kon Gavriil niet zomaar alleen laten en wilde dat ook helemaal niet. Nee, ze beschouwde hem als een vriend, hoe kort ze hem ook kende. Hij was aardig en kon hartstikke goed haren knippen.
'Ik weet niet eens waarom het zo is. Laat staan dat ik het onder controle kan houden. Water wordt ijs als het in direct contact met mijn lichaam komt. Zo is het altijd geweest.' Dat maakte haar bijna een beetje verdrietig. Het klonk zo koud en eenzaam, als je nooit eens een watergevecht kon houden of zwemmen. En hoe deed hij dat dan met douchen? Zo veel vragen. Maar ze wilde hem niet langer dwingen om over het onderwerp te praten, aangezien ze niet het idee had dat het hem vrolijk maakte.
Vandaar dat ze het achter wege liet om nog verder te vragen en zich focuste op de ijswater druppel. Met een beetje moeite kreeg ze de druppel zo ver dat hij smolt, maar voor ze daar opgewonden een melding van kon maken was het water al vervlogen, verdampt. Blijkbaar kon Gavriil echt alleen bevroren water aanraken en als het smolt bevroor het weer of verdween het. Jammer, maar het was een poging waard geweest.

Moyra keek weer op naar Gavriil, maar hij leek haar niet echt te zien. Hey! Let eens op! Met een ietwat verontwaardigd geluidje raakte ze kort zijn wang aan -oei, koud- om zijn blik weer in haar richting te sturen. ''Waar kijk je nou naar, Gavriil?'' vroeg het meisje, voordat ze zelf half op het bankje klom en zich omdraaide. Ze zag de jongen zitten en begreep ergens wel waarom hij afgeleid was. Die jongen straalde iets uit wat ze niet bepaald in woorden uit kon leggen. Ze draaide zich vlug weer weg, hopend dat hij haar niet had zien staren. ''Zal ik hem anders vragen of hij bij ons wil komen zitten?'' vroeg ze zachtjes.

Prikkend stonden zijn ogen te staren naar de twee. De koude jongen en de ja, het warme meisje. Hij voelde gewoon hoe het zou zijn als hij in het lichaam zat van een van de twee. Het meisje voelde het misschien dan niet zo zeer, maar de jongen wel. De ogen in zijn rug stekend. De rode haren van het meisje waren als een schild voor haarzelf. Haar emotie, haar begaanheid en haar vrolijkheid keerde het prikkelende gevoel wat je normaal zou hebben tegen. De kille, roze ogen van Arc waren dan ook niet echt ogen die je liever naar je toe gestuurd had. De blije, roze kleur, wat soms duidde op een pasgeboren baby van vrouwelijk geslacht, had iets aparts wat ook Arc niet echt uit kon leggen. Iemand zei ooit tegen Arc dat hij de intensiteit kon zien in zijn ogen. Intens, hm. Misschien was dat wel het woordje dat Arc naar zocht. Hij was een geheimzinnige, mysterieus persoon dat sommige mensen de stuipen op het lijf jaagde. Geen vrienden, geen familie. Geen geweten en geen verstand van wetten, rechten en plichten. Als hij een keertje niet lekker in z'n vel zou zitten kon hij gerust iemand gewoon aanvallen. Hij werd zelfs vergeleken met een stripfiguur. 'Hiki' ofzo. Het was een engel die uit zijn organisatie stapte en zich bij de tegenpartij aansloot. Hoe dan ook, hij zag dat de jongen hem al in de gaten had. Hij had wat woorden vernomen. Die jongen had ervoor gezorgd dat iemand onderkoeld raakte. Nou, fijn. Met simpele aanraking iemands huid verkleuren naar een kleur die je liever niet hebt, als het om je huid gaat. Daar moest Arc mee oppassen. Mocht het slecht aflopen moest hij die jongen zeker vermijden. Met zijn lucht en bliksem element kon hij weinig tegen iemand die met simpele aanraking je kon bevriezen. De koele aanwezigheid van die jongen beviel Arc niet. Arc draaide zijn hoofd en keek ondertussen naar wat andere mensen. Iemand sprong met een mooie salto het zwembad in. De ander duwde iemand zijn hoofd kopje onder. Al die gezelligheid.. Als hij nou- Nee, dat zou niet zo fijn zijn. Hij moest wachten met herrie schoppen en de problemen opzoeken tot hij hier al een tijdje gevestigd was. Hij kon het niet veroorloven om zijn nog goede reputatie al de eerste week te verpesten. Voorlopig speelde hij nog de zoete jongen, die geen vlieg kwaad deed. Ook zag hij in zijn ooghoeken hoe het meisje naar hem keek, kort. Ietwat paniekerig draaide het meisje weer weg. Arc was niet zo heel eng om naar te kijken, sterker nog, hij zag er best goed uit. Misschien was het wel die psychopathische blik die hij wel eens trekt. Hij glimlachte vals naar het meisje en draaide toen weer de andere kant op, kijkend naar het zwembad. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en wachtte op interactie.