T o m a k e l i v i n g i t s e l f a n a r t , t h a t i s t h e g o a l.

Het was een van die dagen. Zo’n dag, waarop zij doelloos door het schoolgebouw heen zwierf, omdat het weer haar niet toestond om naar buiten te gaan. Zij voelde zich net een vogel met een verwonde vleugel. Het open interieur van het schoolgebouw verlichtte haar stemming ook niet bepaald. Door de metershoge ramen dwaalde haar blik telkens af naar buiten, naar wat zij miste. Natuurlijk was er toevallig sprake van een sneeuwstorm op haar ene echte vrije dag. De andere vrije dagen zat zij of aan haar opdrachten of was zij bezig met haar magie oefenen of schreef zij brieven aan de achtergeblevenen.
Halverwege de middag had zij zo’n beetje het gehele gebouw bezichtigd. Nou ja, op de dungeons na dan. Maar die ene keer dat zij zich daar begeven had, was al een keer te veel geweest. Dus liep zij verloren richting haar kooi, de slaapzaal. Er bleef immers geen andere optie over.
Ze had niet eens het geduld ervoor om een omweg te nemen, zoals normaal gesproken. Haar – op dat moment – veel te blije kersttrui kriebelde en die verdomde schoudertas bonkte iedere stap tegen haar been aan. Zelfs haar vertrouwde dr. Martens met stalen neuzen leken die dag veel te veel lawaai te maken. Alle prikkels die bij haar binnen kwamen, leken veel te intens, te opdringerig. Nee, zij wilde ergens zitten en rust meemaken. Het probleem was echter dat er geen rust in haar hoofd was, wanneer zij zat te nietsen.
Als een wonder ving zij een glimp rood op vanuit haar ooghoek. Het was zo fel en schreeuwerig dat zij ernaar kijken moest. Nou ja, het schilderij zelf liet haar ook niet veel beter voelen. Die scheen net zo druk en irritant aan haar als haar kersttrui, jas en schoenen bij elkaar. Het ging om de plaats waarin het hing; het atelier.
Hoe kon zij deze plek nou zonder omkijken voorbij gelopen zijn? Haar hersenen schoven haar behulpzaam een fragment uit het verleden toe: “Voor de leerlingen die er behoefte aan hebben, staat het atelier altijd open. Ook het magazijn is ten alle tijden te bezichtigen, zolang er geen misbruik van gemaakt wordt. Als een iemand het verpest, verpest je het ook voor de rest. Denk eraan.” Wie de woorden uitgesproken had, kon zij zich niet herinneren. Waarschijnlijk de kunststagair of kunstleraar. De vraag was dan welke; er was sinds kort een nieuwe kunstleraar. Wel kon zij met zekerheid zeggen dat die regeling een goede tijd terug afgesproken was. Toen was zij namelijk voor het laatst naar een kunstles geweest. Hoe dan ook, dat deed er eigenlijk niet toe; zolang het lokaal maar toegangbaar was.
Tot haar verbazing sprong de deur als het ware uit zichzelf open. Nog terwijl zij naar het magazijn aan het lopen was, liet zij de tas op de grond vallen en ontdeed zij zich van haar trui in een beweging om een maagdelijk wit T-shirt te onthullen. Eenmaal in het vol gestouwde hok aangekomen liet zij allereerst haar vingers over alle materialen glijden. Ze voelde het ruwe hout van de kwasten, de korzelige textuur van de houtskooltjes, zelfs het scherpe van de zaagtanden en ze dacht: zo hoort het leven te zijn, als een thuis.
Na een goed kwartier over de materialen getwijfeld te hebben nam zij tenslotte alles mee. Maar uitgestald op de met vlekken besmeurde tafel leek alles abrupt zo gewoontjes. Alles heeft zij op zijn minst een keer gebruikt en een combinatie van die materialen was ook zo cliché. Daarom besloot zij in haar tas te kijken. Die bleek een schat aan inspiratie en middelen te bevatten. Had zij dat ding toch niet voor niets meegenomen.
Vooral het openbarende feit dat zij niet twee of drie, maar vier handspiegeltjes bij zich had, was welkom. In haar hoofd kon zij haar werk al van alle kanten visualiseren. Haar gedachtes werden zo druk bezig gehouden door dat toekomstige kunstwerk dat haar lichaam zonder hen verder ging. Het ging zogezegd op de automatische piloot. Pas toen zij een pijnscheut door haar wijsvinger voelde schieten, stak zij die omhoog om rood eraf te zien druppelen en zich te realiseren wat er geschied was. De schade rondom de tafel was ook niet veel beter. Zelfs zonder de omgeving als een hond doorspit te hebben kon zij in de donkere hoekjes van die vervelend kleine scherven zien liggen. Heel eventjes overwoog zij om het onmiddellijk op te ruimen, maar de gedachte aan haar creatie leidde haar af.
Na een onbepaalde tijd rechtte zij haar rug. Het teken dat zij klaar was. Klaar met het gepriegel met die minuscule scherven. Zowel het lijmen ervan, als het decoreren en het verven ervan was een heel karwei geweest. Wel een zeer lonend karwei. Vooral nu zij het voorwerp in zijn geheel zag schijnen.
Het was een mozaïek gemaakt van stukjes glinsterend spiegel in de vorm van een niet volmaakte bol. Het had hier en daar namelijk de neiging om hoekig te zijn. Ook was iedere scherf uniek. Sommige scherven waren in allerlei kleuren beschilderd, andere hadden gekleide ornamenten, weer andere waren beplakt met steentjes enzovoort. Het was precies, zoals zij het gewild had; net een mensenziel. Ze glimlachte en rechtte nogmaals haar rug. Deze keer hoorde en voelde zij de bekende krak. Nog nooit had rugpijn zo goed gevoeld.
“Ik vraag met af”, doorbrak zij de stilte voor het eerst sinds die dag, “hoe mijn ziel er dan uit zou zien, als een bol.” Ze zweeg voor een tijdje, net zoals ieder andere persoon gedaan zou hebben. Een ware conversatie was het. “Ik geloof dat ik dat nooit te weten zal komen, want weinig zielen hebben het privilege om in hun geheel gekend te worden. Zelfs ik weet niet wie ik ben en wat de rest denkt dat ik ben, is slechts een weerspiegeling van wat zij willen en denken te zien.” Met een flauwe glimlach sloot zij het gesprek af, liet zij het achter zich. Letterlijk en figuurlijk, aangezien zij naar het magazijn liep om haar zooi op te bergen.
Zo kort zij erover had gedaan om alles van de planken af te krijgen, zo lang leek het te duren om alles erop te krijgen. De materialen moesten niet alleen op kleur gesorteerd worden, maar ook op grootte. Daarbovenop moest alles ook recht in een rijtje staan. “Het is een autistisch trekje van haar,” aldus een van haar vrienden. Gelukkig hield haar stem haar wel gezelschap met een kinderliedje dat haar altijd wist op te vrolijken.
Plotseling ving zij het geluid van de krakende deur op. Schijnbaar was zij niet de enige met het idee om hier een beetje te rotzooien. Gauw liet zij haar oog over haar gelaat heen gaan. Haar witte T-shirt was inmiddels niet meer te vinden onder de lagen verf, klei en spettertjes bloed. Ook haar donkere rok kon niet meer als donker bestempeld worden. Tevergeefs probeerde zij alles eraf te schrapen, maar ze had al snel door dat enkel de wasmachine dit probleem kon verhelpen. Ach ja, alleen kunststudenten zouden op deze dag komen en die zijn wel erger gewend, bedacht zij in een poging zichzelf gerust te stellen. Toch was zij zich er uiterst bewust van en kwam daarom niet meer uit haar mond dan een zachte “goede middag”. Totdat zij aanschouwde, waar die betreffende persoon mee bezig was.
Een meisje van ongeveer haar lengte en leeftijd was de dader. Tenminste, als iemand met andermans eigendom in haar handen betrapt wordt, wordt zij volgens de wetboek ‘de dader’ genoemd.
Haar eerste impuls was om het uit die vuile vingertjes te grissen. Net op tijd bedacht zij zich dat de bol nog warm van de lijm was en dus bij iedere beweging uit elkaar kon vallen. Dan zou geen van beide partijen er beter van af komen. Dus zei ze met een ferme stem, bijna witheet vanbinnen: “Ik verzoek je mijn werk zo zacht mogelijk terug op tafel neer te zetten. Daarbovenop verwacht ik ook een degelijke verklaring van jou.” Haar woorden vele malen kalmer en formeler dan zij zich voelde.
Voor iedere willekeurige buitenstaander zag het er waarschijnlijk uit alsof zij zich aanstelde. Het was immers maar iets dat zij binnen enkele uurtjes verzonnen en in elkaar gedraaid had. Als je dat zou vergelijken met de grote kunstenaars – neem nou Michelangelo die zeven jaar over ‘Het laatste oordeel’ gedaan heeft, was dit niets. Voor Yagami voelde het echter alsof een deel van haar zelf beroofd werd. Kunst was voor haar een medium om een deel van haar ideologie, fysiek in deze wereld te maken. Alles, wat zij gecreëerd heeft, heeft een achterliggende gedachte. Maar die ene bol van scherven lag net iets dichter bij haar hart, omdat zij dit onderwerp, die ene onbeantwoorde vraag over wie zij is nooit eerder in de kunst heeft kunnen verwerken. Bovendien is die vraag iets waar zij een eeuwigheid mee geworsteld heeft en zal. Als dat voorwerp het begin van de oneindigheid symboliseert, zal zij het niet laten gaan. Wat sentimenteel van haar toch.

tagged: Dani - 1500 words - OOC: Woah hij is veel langer dan verwacht o:

♥ ♥