The memories <OPEN>

Richuna was de naam van het meisje dat daar liep. Onopgemerkt liep ze daar. Bijna onzichtbaar. Ze liep snel door de grote gangen heen. Angstig dat ze zou gezien worden. Ze begon te rennen en rende en rende. De gangen leken eeuwig te duren. Juist op het einde knalde ze tegen iemand aan waardoor ze viel. “Hey, pas is op” zei ze en stond snel op. Ze rende door de deuropening naar buiten. Ze rende naar de waterval toe en stopte daar uitgeput. Rennen was niet haar ding om te doen maar veel keuze had ze in die gangen niet. Ze deed haar zwarte capuchon af en liet haar zwarte haren met de wind gaan. Ze had een zonnebril opgedaan om de kleur van haar ogen te verbergen. Ze ging langs de waterkant zitten. Ze was liever alleen maar ze kon er niks aan doen als er mensen kwamen. Ze zuchte. Het water glinsterde door de zon, of er lag gewoon iets op de bodem waardoor dat kwam. Ze wist het niet. Ze verzonk in gedachten terug aan vroeger, in haar ogen een verdrietige blik.

Mama, help me nou. Help me!” schreeuwde het kleine meisje terwijl er een man met een zwaard op haar gericht stond. Haar moeder draaide haar de rug om en rende weg. Het zwaard maakte een snee op haar borstkast. Net niet diep genoeg dat ze dood zou gaan maar wel pijn zou lijden. Ze verloor haar bewust zijn. Toen ze later wakker werd zat er een jongen naast der. Ze wist niet wie het was maar ze merkte dat ze nog leefde. Ze had gehuild als een klein kind bij die jongen en die jongen had zijn armen om der heen geslagen en haar getroost. Jammer genoeg wist ze niet wie de jongen was en is ze daar nooit achter gekomen. Voor haar ogen werd de jongen vermoord. Uit woede had ze al die mensen, die in haar ogen de vijand leken, vermoord.

Ze zat diep in gedachte, heel diep maar toch hoorde ze de voetstappen in de verte. Ze gingen duidelijk deze richting op. Ze was direct op haar hoede. Je wist maar nooit wie het kon zijn of wat hun bedoelingen waren.

spirit liep als gewoonlijk zo ver mogelijk van de academie hij was graag allen. als hij bij de water val aan komt ziet hij iemand zitten. 'jou kom ik ook vaak tegen 'zegt hij met een kille stem. hij gaat naast Richuna zitten. het viel hem op dat ze diep in herinneringen verzonken had gezeten . hij staart wezenloos voor zich uit . het koste hem moeite zijn zwartste herinnering te onder drukken. hij draait zijn hoofd om een glimp van Richuna gezicht op te vangen . het is heel lang stil .'waar zit je aan te denken' zegt hij terwijl hij een snik probeert te onder drukken

Het was Spirit die ze er bij kwam zitten en ze hield zich een lange tijd stil. Ze was nog steeds met haar gedachten in het verleden. "Ik denk aan het verleden" zei ze zachtjes en keek even naar hem. Er stond een emotieloze blik in haar ene blauwe oog. Het andere oog had ze met een kapje bedekt. Ze keek weer naar de waterval die kletterde naar beneden. Het geluid van water maakte haar wel rustig maar zette haar ook aan het denken. Het was niet een normale dag, dat wist ze al. Ze zuchte nogal diep en keek toen weer naar spirit. "Hoe gaat het met jou? weet je al in welke klas je komt? ik in 4B" zei ze zachtjes en keek toen weer vooruit.

spirit luisterde aandachtig ' nee ik weet nog niet in welke klas ik kom' zij hij met een wezenloze stem. hij keek weer voor zich uit met een afwezige blik. dit was nou een van de dagen dat hij dood was. dit was de dag dat zijn vader en moeder waren getrouwd hij walgde van zijn vader en van zich zelf. hij kijkt naar zijn spiegelbeeld in het water .'ik wil het niet zien' zegt hij met een verduisterende stem. hij slaat met zijn hand in het water zo dat het spiegelbeeld niet langer de spot met hem zou dreigen. hij legt zijn gezicht in zijn handen. deed zwarte tranen rollen over zijn wangen. 'ik lijk niet op mijn vader' zegt hij snikkend

Ze was verbaast dat de jongen genaamd spirit uit het niets begon te huilen. Ze zag hoe hij het speigelbeeld weg geslagen had. Dit was een van de dingen dat haar niet verbaaste. Het was voor haar wel normaal. "Niemand is het zelfde, iedereen is uniek" zei het meisje met der zwarte haren. Ze glimlachte bemoedigend naar Spirit. "In uiterlijk lijken mensen mischien op elkaar, maar van binnen is iedereen anders, geloof me" zei ze zachtjes en keek toen weer emotieloos naar de waterval.

'je snapt het niet' zegt spirit snikkend hij is nu gestopt met huilen hij walgde van zich zelf als ie zijn spiegelbeeld ziet ziet hij zijn vader 'ik probeer iemand te zijn die ik niet ben ik probeer niet op mijn vader te lijken maar dat lukt niet ik praat zoals hem ik denk zoals hem ik beweeg zoals hem' zegt hij grommend. 'ik word net als hem een verrader een monster en moordenaar ' het word moordenaar sprak ie met angst en walging uit . al die dingen waren zijn grootste angst die waarheid zouden worden. En dat wist ie wel zeker

Ze keek naar hem en deed haar ooglapje af en keek naar hem. "ik kan de dood niet bij jou herkennen" zei ze en deed hem toen weer op. ze had de dood echt niet herkend dus een moordernaar zou hij nooit worden. Liefkozend knuffelde ze hem en glimlachte. "je hoeft neit bang te zijn" zei ze zachtjes met een lieve stem. ze wist wat voor angst hij voelde en ze keek hem aan. "Geloof me maar" zei ze nog zachter.

Spirit keek op 'bedankt' hij keek weer betreurig naar de grond er liepen weer zwarte tranen over zijn wangen Door de gedachte aan zijn vader ' mijn vader zij voor dat ie verdween je wordt net als ik een moordenaar ik was toen 5 ' spirit stropte zijn mouw op en onthulde een litteken 'dit komt van de brand ' hij deed zijn mouw weer over het litteke. ' ik ben gewoon bang dat ik op hem gaan lijken ik ben immers zijn zoon ' hij deed zijn capuchon over zijn hoofd en droogte zijn tranen ' sorry dat ik je hier me lastig heb gevallen' spirit pakt zijn tas en staat op om weg te lopen

Ze pakte hem vast en schudde haar hoofd. "Dat doe je niet" zei ze zachtjes. De gene die haar konden zien intereseerde haar het meest. Ze bleef hem aankijken. "Je gaat niet op je vader lijken. Het is joun leven, hij heeft geen macht over je!" zei ze een beetje geirriteerd, denkend aan wat Spirits vader hem heeft aangedaan."je zult het nooit vader. Je lijkt niet op hem" zei ze en dit keer was haar stem duidelijk.

spirit's ogen vlogen wijd open toen het tot hem door drong wat Richuna zij. niemand had zich ooit zo'n zorgen om hem gemaakt. hij wouw zich los rukken. maar dat deed ie niet hij vond het wel fijn dat iemand zo om hem gaf. toen keek ie naar beneden hij wist niet wat ie moest zeggen. toen hij zijn mond open deed kwam er een zacht gefluister wat ie herhaalde tot het duidelijk uit zijn mond kwam "bedankt". hij rukte zich los "het spijt me dat ik me zo aanstel ik ... het..... het is zo moeilijk soms maar je hebt wel gelijk denk ik" het kwam er haast met zelfvertrouwen en lef uit zijn mond rollen. spirit draaide zich om " hé ik zie je later nog wel is". het kwam zo kil over het leek als of dat gesprek nooit plaats had gevonden.

PROFILE MAGICIAN

» When memories fades away - open
» ✿ ;; Thanks For The Memories.
» Just some memories.
» Memories will never be the same
» Flashes of memories

The memories <OPEN>

The memories <OPEN>

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen