Cold winter, warm heart.

Een koude winter met sneeuw dat naar de grond dwarrelde werd elke minuut mooier en mooier. Athans, dat vond zij. Kijkend door het raam wachtte ze op haar compagnion van de avond. Ze zouden even een frisse neus halen om even weg te zijn van de drukte in de grote zaal door het bal. Een witte bontestola kwam uit haar magische tasje en ging over haar nek en een deel van haar schouders. Warm genoeg. Kou deed haar niet zo veel dus was een enkele stola over haar schouders ruim voldoende. Bovendien was die jurk ook niet bepaald koud. Een korset, een onder rok, een onderjurkje daar weer overheen en dan eindelijk de werkelijke jurk. Het was niet gemakkelijk maar zeker nog wel te doen. De zware jurs draaide langzaam met haar mee toen ze zich wegdraaide en half op het kozijn ging zitten. Ze sloot haar ogen. Mother in heaven, laat deze man een goede keus zijn en niet zo zijn als vader. Haar ogen opende en ze keek schuin naar de sterrenlucht die verbazingwekkend nog te zijn was door de kleine sneeuwbui. Een enkele traan vond zich een weg over haar gezicht. Alle sneeuw liet haar weer denken aan de ijskoude winters op Noord-Shadra. Het enige wat ze toen aan had was een flodder jurkje wat bij de eerst volgende windzucht uit elkaar kon vallen. Luchtig in de zomer maar ijskoud in de winter. En dan was het ding ook nog eens vies en zat vol met vlekken. Vlekken van het nooit een fatsoenlijk een bad gehad te hebben, van de modder die door vele koetsen haar weer doorweekt maakten en de gaten van de stenen van de mensen in het dorp waarin ze verafschuwd werd. Geen enkel kind wou met haar spelen, al vonden ze het wel leuk om stenen naar haar te werpen en haar een dief te noemen. Misschien daarom mag ze kinderen niet zo zeer. Het is hun nu wel vergeven en vergeten. Ze is volwassen nu en heeft een degelijke baan. Vandaag zelfs al een date! Haar lichtelijke hekel aan mensen was ze al bijna voorgoed vergeten.

Het was een van de eerste keren dat ze kest onder de mensen had gevierd. Normaal was het alleen zij met haar honden, katten, konijn en hagedis. Ook gezellig, maar obsoluut anders en op een rare mannier begon het eenzaam te worden. Het was niet het probleem dat ze hun niet kon verstaan maar er was te veel verschil tussen mens en dier. De band tussen hun was sterk maar er miste iets. En laat dat nou net het gevoel zijn wat ze deze avond voelde. Gewoon gepraat tussen twee mensen. Niets bijzonders maar toch zeer belangrijk. Nouja, gewoon was het ook weer niet. Bij haar zat er meer achter. Ze addoreerde de man. Hij was alles wat zij had willen zijn op het man zijn gedeelte na. Ze voelde zich op haar gemak bij hem, een soort thuis gevoel. Een thuis die ze nooit echt heeft gehad. Een thuis met iemand die voor haar kan zorgen. Een iemand zoals Savador?

Ze keek door de grote ruiten naar de dwarrelende, witte vlokken die met een langzame snelheid de grond raakte. In een snelle gedachte zat ze even te denken over haar moeder die zoveel van sneeuw hield. De enige manier dat Elisa dat wist was door het dagboek van haar moeder wat ze eens had gevonden voordat de schuldeisers kwamen. Daar stond werkelijk van alles in, behalve wat ze zou willen weten. Of ze nog levende familieleden had. Het was nooit verteld en waarschijnlijk zou ze er ook nooit achter komen. Ze heeft het nu goed en daar ging het om, toch? Nu ze aan haar moeder dacht zat ze ook gelijk een vlucht te plannen naar Puffoon waar haar moeder was begraven. Begraven op de planeet waar ze was geboren. Elisa voelde zich nog steeds schuldig om geboren te zijn. Haar moeder Annabeth stierf bij de geboorte van Elisa. Niet alleen voelde ze zich schuldig voor het veroorzaken van haar moeders dood maar ook voor het feit dat haar vader Owen begon te drinken en voor grootse schulden zorgde. Ze beschuldigde zichzelf voor alles. Maarja, ze gaf wel toe dat ze er toch nog een goed leven van heeft gemaakt. En ze was nog maar aan het begin van het midden.
De date van haar leven zou er zo wel moeten aankomen. Ze keek nog even in de weerspiegeling van de ruit om te kijken of alle nog wel op zijn plek zat. Haar, goed. Make-up, prima. Inkijk, verleidelijk maar niet te ver. Geen kreukels op haar jurk. Ja, alles was nog perfect. Ze hield wel van wat perfectie. Het moest zitten zoals het hoorde. Perfect dus.
Ze hoorde de voetstappen van Savador en draaide langzaam bij en bekeek de man even heel goed om alles in haar op te kunnen nemen en het nooit te kunnen vergeten. 'Je weet zeker dat je zo warm genoeg bent aangekleed?' Ze knikte rustig. ‘Hn.’ Ze keek de man recht in de prachtig gouden ogen aan. De saffier gekleurde ogen richtte zich vervolgens op de grond zodat ze kon zien waar ze op de grond landde. Een sprong van wellicht heel misschien een halve naar beneden vanaf het venster. Verleidelijk opende ze haar ogen en draaide die tegelijkertijd bij naar Savador. ‘Ik kan heel goed tegen kou. Maakt u daar maar geen zorgen over.’ Ze lachte naar de man terwijl ze op langzaam tempo naar hem toe liep. Ze negeerde haar tot in haar keel bonkende hart zodat ze geen fouten zou maken.
'Ik heb er geen bezwaar tegen om even te moeten wachten, mocht je nog snel iets willen pakken. Maar zo niet, dan ben ik gereed.' Ze keek naar de armzalige glimlach op het gezicht van Savador. Allemaal lief en aardig maar het kwam niet uit zijn hart. Ze wist het natuurlijk niet zeker, het was gewoon een knagend gevoel in haar achterhoofd. ‘Als het mogelijk is om met deze hoeveelheid jurken die hieronder zitten, het koud te krijgen. Het is echt niet nodig, ik kan goed tegen een stootje.’ Ze klemde haar arm zacht om die van Savador als antwoord op de woordeloze veelzeggende uitnodiging. Ze lachte met haar zielsmeltende zachte glimlach vanuit het hart om het meer gevoel van vertrouwen geven. ‘Zullen we dan maar gaan?’ Ze voelde zich nu op haar plek, een thuis gevoel. Ze vond dat ze bij deze man hoorde.

She’ll make it true by hard work, not by wishing.

Even ging haar aandacht naar haar korset die een beetje scheef ging zitten na de sprong van de vensterbank. Snel kon ze het tijdens het lopen in de richting van Savador het weer goed trekken achter haar rug, maar perfect zitten? Ho maar. Dat ging het pas weer als ze dat ding uit deed en weer aan. En daar had ze nu dus even geen tijd voor. Nu had ze alleen tijd voor hém. De man die zij als perfect beschouwde stond daar voor haar neus. Volgens haar mening was het puur een wonder dat hij “ja” zei toen ze hem naar het bal had gevraagd. Er stonden vast veel meer te wachten op een kans om hem mee uit te vragen. Volgens haar dus bijna alle vrouwelijke mensen aanwezig op deze school. Zelfs leerlingen, dacht ze. Maar blijkbaar was zij de eerste geweest en had zijn hand voor het bal. Het bal waar ze niet al te lang waren geweest. Als ze nog langer waren gebleven was de avond niet zo leuk geworden. Niet zo leuk zoals ze het nu ervaarde. Haar hart klopte snel door de opwinding en de spanningen eromheen.

Ze zat te twijfelen of ze het hem duidelijk zou moeten maken over haar gevoelens of dat ze haar mond nog maar even hield. Nee, vandaag nog niet. Dat zou te snel zijn, dus nu was het enkel en alleen meer over de man te weten te komen. Ze wou alles van hem weten maar alles op zijn tijd. Zij zou haar zin wel krijgen. Het ging alleen wat tijd kosten en waarschijnlijk behoorlijk wat koppen thee of glazen rode wijn. Niet te veel wijn, want anders kon je niet goed in de hand houden waar het alles ging stranden. Waarschijnlijk op plekken waar het niet zou horen. Maar daarvoor moest eerst nog wat meer gepraat en geklets komen. En daar moesten geen zorgen bij komen. Zoals ze nu met dit weer met enkel een stola over haar jurk voer straat ging, was al een zorg op zich.

Ach, koud zou ze het toch niet krijgen en als dat wel zou gebeuren had ze een heel goed excuus om dicht tegen Savador aan te foezelen. Dat zou eens wat zijn. De man zou zich nog de pleures schrikken. Een vrouw die je zomaar aanraakt zonder enige waarschuwing, was niet erg netjes. Ze was dat misschien zelf ook niet altijd, maar daar was ze dan weer menselijk genoeg om fouten te kunnen maken. Ze was zowaar normaal daarin. Net zo normaal als het tempo dat haar hart ging bij elke stap die ze dichter in de buurt zette van de man voor haar. Voorzichtig pakte ze zijn arm en liep mee door alle gangen naar buiten. De buiten deuren waren zoals altijd weer intens groot. Groot en majestueus. Passend bij haar date? Hij was langer dan dat zij was en hij had iets adellijks. Het kon. 'We kunnen altijd even terugkeren als je het wel koud krijgt.' Zie? Echt zeer attent en aardig.

Toen ze buiten waren keek ze omhoog naar waar de sneeuw vandaan kwam. 'Just a moment..,' Ze knipperde even nadat ze iets hoorde in haar eigen moedertaal. Noord-Shadraans dus. ‘But of course’ zei ze in diezelfde taal terug. Ze kon echter alleen met een lichtelijk opgetrokken wenkbrauw naar de man kijken toen hij haar los liet en terug het kasteel in liep. Die kwam wel terug. Ondertussen keek ze weer de lucht in en hield haar arm omhoog om de sneeuw te vangen. Het deed haar denken aan haar moeder die ze nooit had ontmoet. Ze wist door de foto in haar hanger hoe haar moeder eruit zag en dat was dan ook het enige. Ze wist niets van haar en toch hield ze van haar. Mother in heaven, I’m doing fine. Please continue to watch over me. Thank you. Dat was het enige wat ze nu kon doen.

Voordat ze het wist stond Savador al weer naast haar met een paraplu in de lucht. ‘Zo-’ Ze keek hem even aan met lege ogen die al snel weer veranderde en kregen weer de prachtige glans. ‘Nu zijn we helemaal bereid.’ Ze lachte weer. ‘Inderdaad.’ Hij had het misschien over de paraplu maar zij meer over dat hij weer naast haar stond. Hij had werkelijk geen idee hoe geweldig hij voor haar was. Ze was er zeker in dat hij de enige man was die aan haar “man eisen” voldeed.

Ze pakte zijn hand om de glibberige treden af te lopen waardoor ze gefocust was op haar voeten zodat ze niet zou vallen. Eindelijk de laatste trede. ‘Waar zijn je honden?’ Ze keek op naar de man en ontmoette zijn ogen halverwege. ‘Vijf seconden van ons af. Ze komen alleen op commando.’ Dat zeggende haalde ze een ring met een paar hondenfluitjes eraan tevoorschijn. De ring telde acht fluitjes. Een voor elke hond en een voor allen samen. Ze pakte er vier: een zilveren, een rode met een kruisje, een zwarte en een blauwe. Ze blies rustig op de fluitjes en al gauw waren er rennende viervoeters te horen. Het waren de vier honden die zeer goed getraind waren en tegen de koude wintertemperaturen konden. In enkele seconden stonden de viervoeters netjes op een rij voor haar in de sneeuw. Een Duiste herder die Savador al eerder had gezien, een Sint-Bernard, een Dobermann en een Siberische huskey. ‘Savador, dit zijn mijn vier best getrainde honden: Oliver, Tucker, Nike en Apache.’ De honden gingen braaf zitten toen Elisa haar vinger hief en liet dalen. Ze lachte lief en onschuldig naar Savador. Hopelijk vond hij dit niet al te erg…

B_{uiten was het zoals naar verwachting guur en - nu de rustige sneeuwval over was gegaan in ijzel - ook nat. Savador hoopte diep van binnen dat de vrouw er goed aan had gedaan om zo de kille buitenwereld in te gaan, waar het weer de nadruk op het winterseizoen legde door een ijzige wind in je gezicht te slaan. Met het besef dat hij zich daar nu al druk over begon te maken, excuseerde hij zich en haalde er een paraplu bij. Als ze niet beter op haarzelf wilde passen was het minste wat hij kon doen op haar passen vanavond. Welzijn inbegrepen. Hij wilde immers niet dat ze ziek zou worden omdat ze eigenwijs was geweest en hij niet beter op haar had gelet. Ook al was het niet echt zijn taak - hij vond het over het algemeen gewoon fijner om een paraplu boven zijn hoofd te hebben met dit soort weeromstandigheden. Noord-Shadraans instinct. Daar liep geen mens zonder paraplu of op z'n minst een krant boven zijn hoofd als het in het typische Shadraanse klimaat weer regende dat het giet. Heel even keek hij Elisabeth met lichte ontsteltenis aan toen ze terugreageerde in zijn thuistaal voor hij zich terug naar het kasteel begaf, en niet veel later terugkwam met de paraplu. Ze was ook Noord-Shadraanse? Hij had het tot nu toe niet echt geweten, en als hij het al wist was het feit onbewust langs hem heen geglipt. Toch besloot hij er voor nu geen vragen over te stellen. Ze keek immers alsof iets haar dwars zat toen hij zich weer bij haar herenigde en de absente blik in haar ogen opmerkte. Die verdween trouwens weer als bij donderslag. Voor een fractie van een seconde trokken zijn wenkbrauwen zich zorgelijk naar elkaar toe, maar dat gevoel ebde weer weg toen ze hem net zo stralend als voorheen aankeek.
Met beleid hielp hij haar de gladde treden af en glimlachte nu ze de laatste had gehad en weer veilig bij hem op de grond stond. Hij zocht het terrein even af, maar haar honden waren nergens te zien. ‘Vijf seconden van ons af,' verklaarde ze toen hij haar ernaar vroeg. 'Ze komen alleen op commando.' Elisabeth had het nog nauwelijks gezegd, of haalde een aantal bijzonder ogende fluitjes tevoorschijn die aan een ring bevestigd zaten. Verbluft trok hij zijn wenkbrauwen even op. Ze waren ieder apart gekleurd, alsof ieder fluitje voor een andere hond bedoeld was, en ergens vroeg hij zich af waarom. Zover hij wist over de dieren luisterden ze naar ieder hondenfluitje en zou het enkel verwarrend voor ze zijn als je probeerde om ze allemaal samen te trainen, maar met een apart fluitje voor iedere hond. Hij kon er zijn hoofd niet lang genoeg over breken, want al gauw werd de losse sneeuw opgestoofd door roffelende voetstappen en snelden Elisabeths honden na een signaal dat hij waarschijnlijk niet had kunnen horen al naar hen toe. Het waren er - één, twee, drie.. vier. Vier statige viervoeters die als de stormwind naar hun bazin waren toegesneld en nu als makke lammetjes op een perfect recht rijtje voor haar neerzegen. Een Sint-Bernard die volledig paste in het scenario van een besneeuwd terrein - hij vermoedde direct dat het fluitje met het rode kruis voor deze hond zou moeten zijn - een Dobermann met zijn spitse snuit en oren, een husky die meer weghad van een wolf dan de andere honden en een Duitse Herder. Die had hij als hij het zich goed herinnerde al eerder gezien vanavond, toen hij halsoverkop de zaal was binnengestormd en hij niet wist wat hij er toen van moest vinden. Maar nu ze hier zo loyaal en roerloos in de sneeuw bleven zitten, wachtend op een commando, kon hij niet anders doen dan andere gedachten over de beesten toe te laten. Tuurlijk; het waren slobberende vlooienfabrieken die rabiës en andere ziektes met zich meedroegen, en 'de beste vriend van de mens' had diezelfde mens in een aantal fatale gevallen al eens doodgebeten - maar dit.. het was bijna alsof hij neerkeek op het rolmodel van de perfecte leerling die hij zo wanhopig probeerde te kneden op deze school. Een beetje ongemakkelijk keek hij op de honden neer terwijl hij zich een houding aan probeerde te nemen, want werkelijk; hij wist nu even niet wat hij moest voelen of denken. Hij had ieder beest met vacht en haren altijd al gehaat, voelde zich ook vrij ongemakkelijk bij zulke onvoorspelbare dieren. Het was alleen dat hij nooit had gedacht dat een schurftig beest als een hond zo trouw kon lijken. Bijna als één van zijn slangen, die hem dienden en eren. Voor Elisabeth moesten deze honden ongetwijfeld op eenzelfde lijn zitten. 'Savador, dit zijn mijn vier best getrainde honden: Oliver, Tucker, Nike en Apache.' Ze leek het met trots te zeggen, en even kwam het hem tot het besef dat hij ondanks dat hij jaren het tegenovergestelde had gedacht, hij niet de enige was met een liefde voor een bepaald dier die alleen hém begrepen en andersom. Je enige vrienden. En vierde ze kerst sinds jaren al niet alleen, met enkel deze viervoeters al gezelschap? Eigenlijk was ze net als hij. Ze zat in hetzelfde schuitje. Hij begreep het nu.
Er kwam een korte zachte lach omhoog uit zijn keel. 'Je hebt ze bijzonder goed afgericht, Elisabeth. Het kost vast veel tijd en moeite om veel met een dier bezig te zijn dat ze je zoveel trouw en toeverlaat schenken, maar dat gezegd te hebben weet ik nu ook meteen wat je hobby is,' zei hij glimlachend en hij keek haar voor het eerst met oprechte vriendelijkheid aan. 'Ik ben er zeker van dat ze een goede daad zullen verrichten om ons vanavond in veiligheid te houden - dus ik denk dat we het er zelfs op kunnen wagen om het pad in het duistere bos te volgen. Tenzij -' Zijn blik was weer naar de vier honden afgedwaald, maar hij richtte zich al gauw weer op de vrouw naast hem. Er was een bepaalde warmte in zijn goudkleurige ogen te zien. 'Tenzij je natuurlijk liever hier blijft?' maakte hij zacht zijn zin af.}

Koud zou ze het niet krijgen maar met dit weer zou ze wel nat kunnen worden en dan was het moeilijker om haar mannetje te staan in de kou. De sneeuw was overgegaan in ijzel en kon dus ook daadwerkelijk gevaarlijk zijn als je nog ver van huis was. Ze maakte zich op een of andere manier zorgen. Niet voor zichzelf, maar voor de kinderen in het weeshuis waar zij was opgegroeid. De daken van het oude vervallen weeshuis konden de hoeveelheid regen niet tegen houden. Het was zeer typerend dat het regende dat het goot op Noord-Shadra dus lekte het altijd en tochtte het ook. Al met al een niet erg aangename plek om te verblijven. Juist om die reden had Elisa een tweede baan om elke maand geld naar het weeshuis te sturen als een hulpmiddel om van rond te komen en de kinderen van eten te kunnen voorzien.

Onder de paraplu was het wel degelijk een stuk aangenamer in de ijzelachtige bui. Maar het meest comfortabele gevoel kwam waarschijnlijk eerder van de man met wie ze de avond deelde. Een man vol mysteries volgens haar. Waarvan een al was opgelost door zijn woorden in het Noord-Shadraans. Veel mysteries waren eigenlijk al opgelost doordat ze hield van het doorspitten van dossiers, maar toch kon een zo’n dossier niet alle informatie bevatten over hoe iemand was.

Dus kon ze de avond niet hier laten eindigen. Haar honden stonden voor haar maar die konden zichzelf toch wel redden? Toch? Het is niet de eerste keer dat ze een avond niet “thuis” is, maar er was altijd wel iets om je zorgen over te maken wat haar honden betreft. Zelfs na intensieve trainingen vond ze het nog lichtelijk zorgwekkend over het alleen achterblijven van haar honden. Voor nu was het alleen nodig. Ze moest en zal deze avond zo goed mogelijk houden. Er moest niets mis gaan. 'Je hebt ze bijzonder goed afgericht, Elisabeth. Het kost vast veel tijd en moeite om veel met een dier bezig te zijn dat ze je zoveel trouw en toeverlaat schenken, maar dat gezegd te hebben weet ik nu ook meteen wat je hobby is,' Ze kon het niet helpen om even licht te lachen, al klonk het meer als een korte giechel. ‘Het kost aanzienlijk minder tijd als er een begrijpelijke communicatie is. Het is immers wel mijn vakgebied. Maar eerlijk gezegd is dit niet een hobby maar mijn tweede baan.’ Het geld van de twee banen werd zeer zeker goed besteed. Ten eerste had ze genoeg nodig om haar huisdieren van eten te voorzien en ten tweede doneerde ze elke maand een behoorlijk bedrag aan het weeshuis op Noord-Shadra waar ze was opgegroeid.

Na even aandacht gegeven te hebben aan haar honden keek ze weer omhoog naar Savador. Iets in zijn blik op het moment liet haar hart een slag over. Wat er anders aan was, had ze nog geen idee van. Maar het voelde heel anders dan eerst. 'Ik ben er zeker van dat ze een goede daad zullen verrichten om ons vanavond in veiligheid te houden - dus ik denk dat we het er zelfs op kunnen wagen om het pad in het duistere bos te volgen. Tenzij -' Ze zag hem even wegkijken naar haar viervoeters en weer terug terwijl zij hem met een vragende blik volgde met haar ogen. En wederom sloeg haar hart een slag over en ging het sneller kloppen. Was ze nerveus? Nee. Het kwam door zijn ogen. Ja, dat moest het zijn. 'Tenzij je natuurlijk liever hier blijft?' Haar gedachtes schreeuwde zowat nee, maar ze bleef rustig. Enkel een rustig glimlachje op haar gezicht wat al de hele avond bleef hangen op haar gezicht. Als schudde ze wel even lichtelijk haar hoofd. ‘Een wandeling wagen door het donkere bos? Een goed plan. Maar in dat geval wil ik alleen Nike ons laten “beschermen”. Dan is er in ieder geval minder overlast op de bewoners van het bos.’ Ze keek haar honden aan en maakte enkele handgebaren waardoor drie van de vier vertrokken en Nike alleen overbleef. ‘Zullen we dan maar een wandeling wagen door het bos?’ Ze keek Savador wederom aan met haar vriendelijke en verwelkomende lach.

{{Ok....Ik voel me echt heel schuldig om je zo lang te moeten laten wachten... DX }}