Met een onzekere tred liep hij naar het bos. Zijn handen zaten in de zakken van zijn pastelroze jeans. Om zijn heupen hing een arafat sjaal gebonden en hij had een zwart T-shirt aan. Elyar wilde weg van hier, niet van deze school, maar weg van de mensen. Terwijl hij liep was zijn blik op de grond gefocust. Hij voelde de ogen van de mensen rondom hem in zijn rug branden. Waarschijnlijk waren ze aan het roddelen over hoe hij eruit zag, maar veel maakte dat hem niet uit. Elyar had geleerd er mee te leven, wat anderen dachten was niet van belang. Toen hij even van de grond op keek, kon hij het duistere bos al zien. De verleiding om er heen te rennen was groot, maar hij hield zich in. Thuis, op Gren, vertoefde hij zich vaak in het bos, het was dan ook zijn favoriete plekje om te zijn. Zeker nu, nu hij nieuw was, kende hij hier niemand en naar vreemdelingen toe gaan durfde hij niet echt. Dus het bos was de perfecte oplossing, bovendien was het daar rustig en werd je er niet echt lastig gevallen.

Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij het bos betrad. Wanneer hij wat dieper in het bos zat, veranderde hij in zijn dierlijke vorm; een hert met een groot gewei. Het was een hele tijd geleden dat hij dit nog eens had kunnen doen, of toch voor hem. Elyar hield er van om als hert te leven. Vooral rennen vond hij leuk, dan was hij veel sneller dan een mens zou rennen en kon hij makkelijker over grote omgevallen bomen heen springen. Dit lichaam was gewoon geweldig en hij voelde zich erin thuis. Rustig ging hij op verkenning. Hij wist niet hoe lang hij aan het rondwandelen is, maar het maakte hem ook niet echt uit. Hij moest toch niet naar een les.

Na een hele tijd wat rond te zwerven, kwam hij op een open plek met hoog gras en een kabbelend beekje. Hij ging naar het beekje en dronk wat van het heldere water. Daarna begon hij even te grazen, want van al dat rondwandelen had hij best wel honger gekregen. Na wat gegeten te hebben, besloot hij weer verder te gaan. Hij probeerde zich tussen een smalle opening van planten door te wringen… Slecht idee. Zijn grote gewei kwam vast te zitten in de planten. Hij burlde* kort uit frustratie. Dit kon je niet menen. Waarom moest hij altijd zulke dingen meemaken? Geïrriteerd probeer hij zijn gewei los te trekken uit de planten, maar dit maakte het alleen maar erger.

*zo ongeveer, maar niet zo lang, maar één geluidje zo, you prob know what I mean https://www.youtube.com/watch?v=EY1bjq-19t4

Het duistere bos, een van de weinige bossen die op het schoolterrein te vinden was. Eve hield wel van het bos, of nou ja eigenlijk was ze meer voor oerwouden, dik beboste gebieden met exotische dieren. Lekker warm om nadien in een hevige storm te rennen tussen de omwaaiende bomen. Eve was een tijdje op uitwisseling geweest met een leerling die uit zo’n gebied kwam. Het leven daar was simpel, de school anders dan andere scholen. Voor Eve was het de mooiste tijd uit haar jonge leven geweest. Maar ach, aangezien ze hier geen heet oerwoud ter beschikking had was een donker bos ook prima. In haar tijgervorm liep ze door de bossen. Als tijger was Eve ook niet echt breed gebouwd, ze had eerder het postuur van een jachtluipaard dan echt van een tijger. Eve vond het niet zo’n probleem, een dunner lijf was makkelijker om overal tussen te manoeuvreren. Als je een uit de kluiten gewassen breed lijf had moest je overal omheen lopen en op de paden blijven, eve niet, Eve kon gewoon overal tussendoor. Ja het was een lui dagje. Uiteindelijk verschool Eve zich in het struikgewas dicht bij een beekje met alleen fluitende vogels om haar gezelschap te houden, vogels die zich uiteraard niet bewust waren van haar aanwezigheid anders waren ze al lang weggevlogen.
De tijger bleef niet lang alleen, al gauw kwam er een hert – een mannetje, dat zag ze aan zijn gewei – het open veld op. Hij dronk wat. Eve’s maag begon vreemde geluiden te maken. God wat had ze een honger, hoelang was ze hier eigenlijk al? Eve probeerde zich haar dag te herinneren en dacht erover om weer naar school te rennen en daar een boterham te halen tot een dierlijk geluid haar aandacht weer trok. Het hert had zichzelf flink in de nesten gewerkt, of beter gezegd in de takken. Zijn imposante gewei zat vast. Hmmm…de weg naar school was nog zo lang, en het dierlijke instinct dat in haar zat door deze vorm overhaalde haar uiteindelijk om hier te blijven en het hert te beschouwen als lunch. Iedereen at dieren op, meestal in de vorm van hamburgers ofzo, dus waarom zou het zo erg zijn als ze dit geval verorberde? Langzaam kwam ze uit de struiken, sloop ze naar het beest toe –sluipen was niet echt noodzakelijk maar Eve vond het gewoon grappig om haar prooien de stuipen op het lijf te jagen. De vogels werden meteen stil toen het gestreepte beest tevoorschijn kwam. Met een schuddend achterwerk, klaar om te springen stond ze een 2 tal meter van het hjert af.
Ze stootte zich af en sprong bovenop het dier, haar hoektanden boorden zich lichtjes in zijn achterwerk. Eve had geen zin om meteen door te bijten, of zijn nek meteen te breken, hij kon toch nergens heen ze kon het rustig aandoen, wat met haar eten spelen. Dus dat deed ze ook meteen. Met haar tanden nog aan zijn achterwerk maar haar achterpoten al weer op de grond duwde ze met haar voorpoten tegen het dier totdat het uiteindelijk op zijn zij viel. Door de kracht van de val braken de takjes die zijn gewei gevangen hadden gehouden.
Eve legde zich snel zijdelings op het lijf van haar prooi en knaagde vrolijk verder.


-muhehehehe >:3

Terwijl hij probeerde zichzelf los te krijgen, voelde hij opeens iets op hem, voor hij kon reageren, voelde hij de hoektanden en zijn achterwerk. Hij begin wild te bokken en te wringen. Vast zitten in planten was blijkbaar al niet erg genoeg, nee, moest hij ook nog eens aangevallen worden door een… Door wat zelfs? Hij burlde luid en maakte vreemde bewegingen om los te geraken, maar het maakte niets uit. Dit leek wel onmogelijk. Hij voelde de twee grote voorpoten hem omduwen. Elyar probeerde recht te blijven, maar het lukte hem niet. De takken die hem vastgehouden hadden, braken door de val, vervolgens kwam hij met een harde plof op zijn zij terecht. Voor hij op kon staan, lag het roofdier al op hem en kauwde verder op zijn achterwerk. Hij burlde weer luid, niet dat het hem zou helpen, en spartelde nog wat. Toen hij opzij keek, zag hij het gestreepte roofdier, een tijger. Wacht, een tijger hier? Wat moest een tijger verdomme in een bos? Opeens drong het tot hem door dat de tijger nog steeds niet doorgebeten had, het enige wat het deed was op zijn achterwerk knabbelen. Of er was iets serieus mis met deze tijger, of dit was een magiër. Waarschijnlijk optie nummer twee, of dat hoopte hij toch. Alhoewel, het idee dat een magiër op zijn achterwerk zit te kauwen, was ook niet echt prettig. Maar als hij wilde dat deze hoogstwaarschijnlijke magiër van zijn kont af bleef, veranderde hij in zijn mensenvorm. Auw… Een tijger die op je kont knabbelt is niet bepaald prettig. Hij schraapte kort zijn keel. ”Gaat het een beetje ja?” Vroeg hij droog. Fijn, nu waren zijn broek en sjaal helemaal ondergekwijld… Hopelijk zaten er geen gaten in.

Haar maag knorde nog steeds maar het knagen was gewoon een te leuke bezigheid. Ze voelde zich net een hond die een nieuw piepspeeltje had gekregen. Alleen piepte dit speeltje niet, het stootte eerder vreemde geluiden uit en bewoog ook best wel veel. Ongelofelijk dat eve er niet afvloog, meestal was ze niet zo handig. Maar dit keer, dit keer verliep alles eens vlotjes, heerlijk.
Helaas duurde haar geluk niet zolang, ineens was het geen hertkont meer maar het achterwerk van een jongen waar ze op zat te knagen. Hij schraapte kort zijn keel. ”Gaat het een beetje ja?” Vroeg hij droog. Eve stopte met kauwen, haar mond zat nog op zijn achterwerk. Wow, wacht, dit was een jongen, een jóngen. Ze zat hier in de goedgevormde billen van een kerel te bijten. Geschrokken sprong ze van hem af en kroop ze tussen de struiken. Haar grote groene lichtgevende ogen staarde de jongen aan. Oh god dit, dit was zo gênant. Haar hoofd richtte zich naar haar grote voorpoten. Ze maakte vreemde katachtige geluidjes, die excuses moesten voorstellen, tot ze zich realiseerde dat hij haar natuurlijk niet verstond.
Iets, iets zat vast in haar mond, de tijger spuugde het uit. Een stukje stof? Een stukje jeans! Oh god dat meende je niet. Eve keek naar het stukje ondergekwijlde stof dat nu op de grond lag. Langzaam transformeerde ze terug, nog veilig in de duisternis van het struikgewas. Van daaruit kon ze de jongen bekijken, hij had geen alledaags uiterlijk. Zijn haar was…roze. Roze, die kleur moest ze misschien ook maar eens aannemen, best een leuke tint, zo vrolijk en rozig.
“Euhm…sorry….je kontje is best lekker…” Kwam er schaapachtig uit voor het paarsharige meisje uit de schaduw stapte en hem al blozend aankeek, een grote grijns sierde haar gezicht. “Eve Valentine…aangenaam” Voegde ze er nog aan toe. God dit was awkward.


(ik zeg iets positief over roze, wees trots )

De tijger stopte met kauwen, gelukkig, dat werd stilaan tijd. Maar misschien was het uit verbazing en was het toch geen magiër, dan zat hij nogal in de problemen. Zeker omdat hij nu geen middelen bij had om zich mee te verdedigen. Het dier ging van hem af en verschool zich tussen de struiken. Hij kon nog net een paar groene, bijna lichtgevende kijkers naar hem zien staren die zich al snel op de grond richtten. Het dier maakte vreemde kattengeluiden, hij probeerde er wat uit op te maken, maar het was zo’n wartaal dat hij er niets van verstond. Opeens viel er hem iets op, in haar muil zat een stuk roze stof, dezelfde kleur en stof als… Zijn jeans. Heel even verwijdde hij zijn ogen en vloekte inwendig. Natuurlijk, zo iets typisch dat hem moest overkomen.

Toen hij terug naar de struiken keek, dacht hij even dat het dier weg was, de groene kijkers waren nergens meer te bespeuren. “Euhm…sorry….je kontje is best lekker…” Bewees het tegendeel, de tijger, wel ja persoon –en aan de stem te horen een meisje- was er nog steeds. Hij voelde zijn wangen warm worden en kon zich al inbeelden dat daar nu een lichte blos op stond. Verdomme, waarom was hij zo verlegen? Dit was verschrikkelijk gênant. Ze kwam uit de schaduw tevoorschijn. Het eerste wat hem opviel was het paarse haar, daarna de piercings en dan de kleding. Ze was anders, niet het doorsnee meisje dat je 1000x tegenkwam op straat, nee, zo iemand als zij zou je zeker geen tweede keer tegenkomen. Ze verschilde van de anderen, was uniek. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij mocht haar nu al, gewoon al maar omdat ze –net zoals hijzelf- er anders uit zag en zich niet aan de mode hield. “Eve Valentine…aangenaam” Hij trok zijn wenkbrauwen op. ”Voor jou was het vast wel aangenaam, voor mij niet bepaald…” Grapte hij. Verdomme, hoe moest hij zijn broek nu maken? Het was niet dat hij hier naald en draad had… Wacht eens, draad… Stof… Stof was gemaakt van planten. Godzijdank dat hij plantenmagie had…

”Klein momentje.” Hij kuchte eens en draaide zijn bovenlichaam zodat hij zijn jeans kon inspecteren. Wauw, Eve had zich blijkbaar goed uitgeleefd. Hij zuchtte diep en deed zijn ding. Via plantenmagie maakte hij een lapje stof aan het gat. Natuurlijk was het niet de kleur van zijn broek en niet dezelfde stof, maar het was beter dan een gat. Elyar draaide zich weer om. ”Elyar Lazar. Is dat een nieuwe soort begroeting ofzo? Anderen in hun kont bijten?” Hij grinnikte lichtjes. Relaxed zakte hij wat door zijn ene been tot een ontspannen contrapost houden en vouwde zijn armen voor zijn middenrif.

(Ahw gawd… de laatste zin van mijn post.. dafuq man, wat een beschrijving xD)