Match #4
- Nathan Collins
- Kriss van Valnor

Drie wedstrijden gingen je voor en je zag sommige kleine foutjes maken tijdens het zwemmen. Je hebt gespiekt waar het bij andere fout ging en je bent vastberaden dat je het zelf beter kunt. Je naam wordt opgeroepen en je begeeft je naar de startblokken. Je kijkt de scheidsrechter even kalm aan met een tevreden grijns en gaat op het houten vochtige plank staan dat het startblok is. Je hoort de scheidsrechter zijn zinnen zeggen en ziet zijn zwaaiende beweging van het startpistool, waardoor het de lucht in wijst. Je recht je rug, knijpt je handen steviger vast aan het startblok en zet je met een krachtige zet af.

Op uw plaatsen..
Klaar voor de start...
Af!
Veel succes, de wedstrijd is begonnen.

Regelgeving:

Het duurde lang... Veel te lang... Zijn handen speelden onrustig met zijn zilveren dogtags, zijn voeten stampten licht en ongeduldig mee met het ritme van de muziek die door zijn oordopjes zijn trommelvliezen in dreunde. Een lied met een snel ritme en voornamelijk elektronische geluiden. Het bracht hem in de stemming voor de wedstrijd, versterkte zijn ijzeren fighting spirit meer. Voorafgaand had hij al een paar blikjes drinkbare diabetes naar binnen gegoten. Misschien iets te veel omdat hij niet bepaald stil kon zitten, maar dat was des te beter voor de wedstrijd. De energie kon hij dan goed gebruiken.
Gekleed in een donkerblauwe zwembroek met zijn duikbril om zijn nek stond hij op van zijn plaats op de tribune. Hij haalde zijn zilveren dogtags van zijn nek en gaf de ketting aan een klasgenoot zodat zijn dogtags veilig waren. Hij ging er niet mee duiken, dan zou hij ze geheid kwijtraken of zou de ketting hem half wurgen. Nate liep van de tribune af en keek even om naar het publiek toen hij voor zijn startblok stond. Hij knipoogde even naar wat meisjes die naar hem gekeken hadden en keek vervolgens naar zijn tegenstander, ook een meisje. Ze had vuurrood haar en net zo rode ogen als haar haar. Hij grijnsde licht naar haar. 'Ik zal het niet te moeilijk voor je maken.' zei hij plagend en deed zijn duikbril op. Hij rolde even met zijn brede schouders en keek naar het water. Hij kon dit wel, Nathan was nooit de sterkste van de familie geweest, maar hij was wel de snelste, zowel op land als in water.
'Op uw plaatsen...' hoorde hij de scheidsrechter zeggen. Hij ging in een gehurkte positie staan met zijn handen op de rand van het startblok. Hij hield zijn ogen op het water gericht en luisterde naar het lichte ruisen van het water.
'Klaar voor de start...' Nathan rechtte zijn benen, zodat hij in de standaard duikpositie voor wedstrijdzwemmen stond. Op de 'Af!' zette hij zich hard af en dook het water in. Hij zonk het water in en trapte zichzelf naar de oppervlakte, waarna hij snel met zijn armen en benen sloeg om zichzelf vooruit te krijgen. Hij ging dit mooi niet verliezen, als hij ergens een hekel aan had, was dat wel verliezen!

Voor de wedstrijd begon, was hij lichtelijk nerveus geweest. Hij mocht dan wel de snelste van de Collins familie zijn, dat nam niet weg dat dit een wedstrijd was, dat er mensen toekeken en dat er iemand sneller dan hem kon zijn op het gebied van zwemmen. Er waren velen die sneller waren dan hem in het water, Cassianen bijvoorbeeld. Als hij tegen een Cassiaan moest zwemmen, had hij een kleine kans op winnen. Het betekende niet dat hij minder zijn best zou doen, het was alleen ietwat ontmoedigend.
Vol goede hoop stond hij uiteindelijk bij zijn startblok met het roodharige meisje. Licht plagend bracht hij haar een opmerking, zijn ogen scanden kort haar lichaam – bleven heel even hangen op haar borst-sectie, waarna zijn ogen weer de hare zochten. Hij wist dingen als smooth talk prima, maar zij bleek ze ook goed te weten. Haar hand op zijn bovenarm, haar glimlach uitdagend en haar woorden net zo plagend als die van hem. De fluistering in zijn oor gaf hem een lichte rilling over zijn rug en liet zijn wangen iets gloeien. Hij bleef heel even staan, compleet afgeleid, maar werd toen tot orde geroepen bij de scheidsrechter.

Op ‘’AF!’’ sprong Nate met een krachtige afzet het water in. Hij gleed in een soort torpedo houding door het water en begon met zijn armen en benen te slaan om vooruit te komen. Hij kwam langzaam boven en voelde het water zijn oren, neus en mond vullen, maar negeerde het gevoel en trapte met zijn benen. Hij moest zo snel mogelijk naar de overkant, die nog veel te ver voor hem leek. Toch voelde hij dat hij verder kwam, hij schoot naar zijn gevoel 10 meter naar voren. Zijn ogen gingen kort naar het meisje die niet achter was gebleven en naast hem zwom. Ze was net als hem opgeschoten, maar ze mocht hem nu niet in halen. Hij zwom vlug verder, al zijn hopen gericht op het moment dat hij de tegels van de overkant zou raken.