Geachte miss W.


Wij hebben U de afgelopen weken in de gaten gehouden en zijn daarbij tot de conclusie gekomen dat U uiterst mate geschikt bent om onze missie te voltooien. Wat en hoe kunnen wij U helaas niet hier uitleggen.
Wilt U daarom zo vriendelijk zijn om morgen stipt middernacht zich te melden in de kerkers? Voor uw eigen veiligheid (en de onze) verzoeken wij U om voor een tijdje rond te dwalen in de kerkers, totdat wij U gevonden hebben. Zo kunnen wij alle mogelijke nieuwsgierigen afschudden. Daar kunnen wij het gesprek in alle rust en veiligheid vervolgen.
Als hij wenst om niet in te gaan op deze brief, verzoeken wij U om die te verbranden en de gehele inhoud te vergeten.

Alvast bedankt voor uw medewerking.

Mvg,

Het vennootschap der Reizenden.

Vanuit haar ooghoeken zag zij iemand die perfect paste bij de beschrijving van Wren, op haar af lopen. Natuurlijk was er een kans dat het iemand was die enkel op haar leek. Maar hoe groot was de kans nou dat een ander klein, blauwharige meisje op dit tijdstip door de kerkers dwaalde?
‘Heb jij ook zo’n onzinbrief gehad?’ Ja, het was zonder te twijfelen Wren. Er waren weinig mensen die er zo onverschillig over zouden doen en haar aan zouden raken. De neiging om achteruit te deinzen, negeerde zij maar. Haar plan was om bevriend met Wren te raken, niet om haar te laten denken dat zij iemand met smetvrees was. Ze keek op en knipperde zogenaamd verward met haar ogen. ‘Ja, ik weet niet wat ik ervan denken moet. Het was nogal...’ Met een gebrek aan een beter woord ervoor, zei zij uiteindelijk: ‘...vaag.’ Ja, het klonk als iets wat zij daadwerkelijk gezegd kon hebben, als zij in een soortgelijke situatie had gezeten.
‘Ik ben Wren.’ Ze knikte ten teken dat ze haar naam gehoord had. En de volgende opmerking was precies hetgeen wat zij verwacht had: ‘Wie ben je?’ Ze bleef opvallend stil voor een paar secondes, alsof ze aan het twijfelen was of het wel zo verstandig was om haar naam te vertellen. ‘Yagami,’ kwam er zachtjes uit haar mond. Krachtig, maar ook weer niet.
Ze liet haar ogen de gang links en rechts afspeuren. Het leek of ze wanhopig op zoek naar enige vorm van leven waren. Geen mysterieuze persoon, die uit het donker opdoemde, zoals verwacht dus. Het hoorde allemaal bij haar toneelspel, dat steeds leuker begon te worden. Misschien kon zij hier nog plezier in beleven. Natuurlijk zou ze het aantal leugens zo minimaal houden, nog steeds op haar hoede moeten blijven en dergelijke. Maar het was het waard, voor nu tenminste. Het waard om haar eindelijk na een paar keer spioneren daadwerkelijk te spreken. Het was niet saai om haar van een afstandje te bespioneren, maar wel anders. Ze kende het meisje dat voor haar stond indirect en eigenlijk ook niet. Een rare situatie, nu zij er langer over begon na te denken. Bijna was zij in haar gedachtes blijven hangen. Net op tijd kreeg zij grip op zichzelf.
Langzaam veranderde haar gezichtsuitdrukking naar samenzweerderig. Op een bijpassende toon fluisterde zij: ‘Eerlijk gezegd, denk ik niet dat het niet echt was. Maar ik speel het gewoon allemaal mee, totdat ik die persoon ontmaskerd heb. Ik heb genoeg tijd en...’ Een gaap onderbrak haar halverwege de zin. Ze moest moeite doen om de samen gepaarde tranen te onderdrukken. ‘...eten bij mij voor de hele nacht.’ Met die woorden klopte zij op haar tas en opende hem daarna om de inhoud aan het meisje te tonen. Alle denkbare lekkernijen had zij zo’n beetje erin gestopt. ‘Honger?’ Etenswaren delen, was een van de makkelijkste manieren om positief over te komen bij iemand. Natuurlijk kon je het ook overdrijven en zo overkomen als een enge pedofiel. Maar in het algemeen werkte het wel.
Iets gemeenschappelijk hebben? Zojuist gebeurd. Iets te vreten aangeboden? Ook gefikst. Haar vertrouwen gewonnen? Daar had zij iets meer tijd voor nodig, maar dat zou haar ook lukken.

‘Precies, ik geloof er geen bal van. Ik wil echt wel weten wie hierachter zit.’ Geen enkel teken van afwijzing. Zover ging haar plan de goede kant op. ‘Jij was voorbereid op een lange nacht.’ Wren zei het op een opmerkelijke manier. Van iedere andere persoon had zij het als belediging opgevat. Maar nu liet zij enkel een kleine glimlach liet. ‘Ik had op een hele lange nacht gerekend, vandaar. En aangezien voedsel mij wakker houdt...’ ‘Jij zit er toch niet achter hè?!’ Van de schrik stopte haar hart even met kloppen. Oh geweldig, de paniek begon in stilte toe te slaan bij haar. Haha, wat een geweldige woordspeling. Gelukkig begon dat ding weer te kloppen net voordat ze het idee had dat ze op de grond neer zou vallen. Voor een gewoon oog zag het er echter minder eng uit. Al die tijd had zij namelijk voor zich uit gestaard. Verward knipperde ze haar ogen, raapte zichzelf bij elkaar, voordat zij droog opmerkte: ‘Ik ben 1 meter 64 puur kwaad. Ik ben zo duivels dat ik een wildvreemde een onzinbrief zou sturen. Vooral omdat ik jou op een of andere manier over mij schouder heen zou kunnen krijgen.’ Zogenaamd achteloos haalde zij haar schouders op, terwijl ze hoopte, nee wenste dat het niet te verdedigend klonk, maar Wren toch wel overtuigen zou.
‘Hahaha, nee, grapje!’ Opgelucht ademde ze in. Het leek erop dat Wren het echt meende. Tijd om erover te tobben, was er ook niet. Wren had haar namelijk al afgeleid met haar opgewekte gebabbel. ‘Is dat... is dat chocolade?!’ Ze moest een voldane glimlach onderdrukken. Precies de reactie die ze gewild had. ‘Jep, als je cacao en suiker samen chocolade vindt. Wil je een stukje?’ Ze wachtte niet eens op het antwoord; Wrens gretige reactie van daarnet zei al genoeg. Binnen een oogwenk had zij twee even forse stukken eraf gebroken, een daarvan in Wrens hand gedrukt en zelf een hap van het zoete spul genomen. Zo. Nu was er ook geen reden meer om te denken dat er vergif in de lekkernij zat, gezien zij de eerste hap genomen had. Dat betekende ook dat zij als eerste neer zou vallen, als dat ding plotseling over de datum bleek te zijn. Wat zij er niet allemaal voor heeft om niet te falen.
‘Moeten we gaan zoeken denk je? Wachten lijkt zo nutteloos.’ Ze knikte. ‘Wachten is nutteloos.’ Met die woorden trok zij het meisje met zich mee. Iets wat ze normaal gesproken nooit gedaan zou hebben. Niet met mensen die je voor het eerst echt sprak in ieder geval.
Toen ze een van de vele afslagen zag opdoemen, begon zij te twijfelen aan haar richtingsgevoel. ‘Eum... jij weet trouwens toch wel een beetje de weg hier?’, vroeg ze lichtelijk nerveus. Ze had zelf een paar keer een kaart van deze plaats vlug bestudeerd, maar daar had zij niets aan. Niet hier. De plek, waar in haar ogen vrijwel iedere gang nauwgezet op de andere leek.

‘Ik moet de dag nog zien dat jij mij mee gaat slepen op je schouder.’ In eerste instantie was ze niet van plan geweest om erop te reageren, want ja; wat moest je daarop zeggen? Totdat zij een van haar ingevingen had. In een normale situatie, waarin ze wel genoeg slaap had gekregen, zou ze die negen van de tien keer weggewuifd hebben onder het motto dat het toch maar een impulsief iets was en dat ze er later spijt van zou krijgen. Was het niet een paar secondes na secondes na haar actie, dan wel een paar maanden later. Maar nu, nu was die rem een beetje weggevallen.
Dus boog ze haar hoofd een beetje en zei op een uitdagende toon: ‘Wil je dat ik het probeer?’ Ze wachtte niet eens op het antwoord. In een oogwenk was zij Wrens persoonlijke lichaamsruimte al binnengedrongen. Hmmm... ze was wel erg dichtbij. De spijt begon haar al over te nemen, maar er was nu geen weg terug meer... tenzij het blauwharige meisje nu wegdook. Dat zou ook een ongemakkelijk momentje betekenen, maar hé, geen lichaamscontact.
Ze kon een glimlach niet laten toen ze zag hoe snel de mierzoete lekkernij begon te verorberen. Misschien moest het spreekwoord ‘’de liefde van de man gaat door de maag’’ vervangen worden door ‘’eten kan andermans vertrouwen met gemak voor je winnen, zolang je het goede soort voedsel maar weet’’. In haar eigen geval zou het dus iets met veel vitamines en een zoet smaakje moeten zijn. De vraag was alleen of dat wel bestond.
‘Laten we naar links gaan.’ Aarzelend nam zij de afslag. Dat de gang precies op zijn voorganger leek, hielp nou niet bepaald. Of het feit dat Wren niet helemaal achter haar keuze leek te staan. Ach ja, ze mocht niet zeuren, aangezien zij zelf ook niet beter wist en het nota bene aan Wren gevraagd had. ‘Ik ben hier wel vaker geweest, ’s nachts. Dan vinden ze je niet zo snel.’ En weg was Wrens onzekerheid. Of ze had het gewoon goed verborgen. ‘Ben jij wel eens ’s nachts erop uit? Als in, buiten de gezette tijden?’ Ze fronste verward bij die informatie. Gezette tijden? Daarvan had ze nog nooit gehoord. Het stond vast ergens in de regels, maar wie las ooit de regels? Zelfs zij nam niet de moeite en tijd om het te doen. Uit de problemen blijven, was simpel voor haar. Daarvoor hoefde je de regels niet uit je hoofd te kennen. Niets overbodigs zeggen; geen algemene sociaal niet geaccepteerde activiteiten, zoals drugs dealen en gewoon met de massa meegaan, waren haar richtlijnen. Tot nu toe hadden zij altijd gewerkt voor haar. Nou ja, nu wist ze dat ook.
Het mooie van het niet weten van de tijden was dat zij lekker een mooi verhaaltje had om te vertellen. Totaal niet uit haar duim gezogen, enkel op plekken aangedikt en op andere geromantiseerd. ‘Af en toe. Het is verrassend rustig meestal,’ zei ze quasi achteloos haar schouders ophalend.
Haastig begon zij in haar geheugen te graaien, er een logisch geheel ervan te maken. De laatste stukken van die herinnering waren nog altijd onduidelijk voor haar. Het was irritant, maar ze zou zich wel er een weg doorheen praten. Het zou haar wel lukken, ook met deze duffe hersentjes.
‘Ben alleen maar een keer mensen tegengekomen. Twee jongens om precies te zijn. Het was een aparte ontmoeting.’ Een zeer aparte ontmoeting. ‘Ik was dus door de school aan het rond zwerven. Logisch natuurlijk.’ Ze rolde met haar ogen. ‘Ik had hoofdpijn, iets wat vaker bij mij voorkomt, weet je. Dus ik ging zo stom als ik was richting de ziekenzaal rond middernacht. Geen mens is daar dan, zou je denken. Drie keer raden wat ik daar vond? Beter verwoord wie mij daar vond?’ Het was maar een retorische vraag en toch liet ze even een stilte vallen. Misschien ook om de juiste verwoordingen te zoeken.
‘Persoontje nummero een met zwart haar en blauwe ogen. Typetje dat alle meisjes met een handwenk buiten bewustzijn krijgt, sleepte mij in dat hokje er vlakbij.’ Ugh. Haar geïrriteerde blik zei al genoeg; dat ze hem niet aardig vond. ‘Ik snap nog steeds niet waarom hij dat deed, maar ja. Hij gaf mij nogal de rillingen... kwam veel te dichtbij.’ Het liefst wilde ze niet in details op hem ingaan. Des te meer ze over hem praatte, des te meer ze zijn naam voor zich kreeg. En die vergat zij met alle liefde zo snel mogelijk. Daarom vervolgde zij snel haar verhaal.
‘Gelukkig kwam er een andere jongen aan die mij toevallig net zag. Hij dus met zijn wapen op de deur afstormen. Heel heldhaftig. Alleen jammer dat hij daarbij bewusteloos op de grond neerviel...’ Ze deed een snelle impressie van hoe hij misschien in elkaar was gezakt, waarna zij zweeg niet wetend of haar verhaal wel zo interessant was om er verder over te gaan. Voor haar gevoel was zij al veel te lang aan het woord geweest.

O wacht. Aan Wrens gezichtsuitdrukking te zien, was zij niet de enige die het benauwd van haar actie kreeg. Blijkbaar was het meisje ook niet gek van lichamelijk contact. Ze hadden nu dus al wat gemeen, buiten het geslacht en planeet van herkomst. Dat was verrassend.
‘Dankje.’ Haar stem was niet harder dan een fluistering, dus ze betwijfelde het of zo’n luidruchtige persoon het zou hebben verstaan. Maar zoals men altijd zei, ging het om de gedachte erachter, toch?
Daarna wendde zij haar hoofd af om zichzelf goed in de wangen te knijpen. Moet alert blijven, geen domme dingen meer uitvoeren. Het klonk minder moeilijk, als ze zich wel fit voelde. Ugh.
Wie was Nina? Oké, ze was dan wel een soort van stalker, maar dat betekende niet dat ze werkelijk alles van Wren wist. Neen, ze was niet dag en nacht obsessief met het meisje bezig. Bovendien werd er van haar geacht dat ze Wrens gedrag zelf af en toe zou checken, niet dat zij ook achter diens vrienden en vijanden moest gaan.
En dan had zij nog niet eens over die andere bijzondere namen verwonderd. Dommi? Saffie? Zo zat zij dus een paar secondes te lang moeilijk voor zich uit te staren, voordat zij eindelijk doorhad dat het bijnamen waren. Nou, daar had zij ook een menseneven over gedaan. Haar brein was echt traag bezig vandaag. Kennelijk was jezelf pijnigen niet goed genoeg.
O ja. Een antwoord geven, omdat ze in gesprek was met een medemens. Dat was zij bijna vergeten. Daarom bracht zij snel het eerste, wat in haar opkwam, naar buiten. Het maakte haar niet eens uit dat ze een paar opmerkingen van Wrens kant negeerde. Zo lang ze maar iets zei. ‘Ijswater? Wat wreed van hem! Misschien dat we hem een keertje terug moeten pakken?’ O-o. Wat had zij nu weer gezegd? Een uitdaging aangaan met de rector zou nooit goed aflopen. In ieder geval niet in al haar denkbare scenario’s. De beste uitkomst was volgens haar verbeelding een bezoekje aan de kerkers, alleen dan niet vrijwillig. En dan had zij de beelden van een paar slaapzalen in fik  nog weggeduwd...
Gewoon door blijven ratelen... Misschien zou ze Wren haar aandacht zo kunnen afleiden en hoefde zij nog geen deel van haar roekeloos plannetjes te worden. Wellicht dat ze later deel aan een paar schattige grapjes wilde nemen. Maar zelfs daarvoor zou ze wat tijd nodig hebben. Om zich mentaal voor te bereiden.
‘Ja, Claire, mijn kamergenoot, praat er nog steeds over. Heel vaak praat zij trouwens over jou. Maar de naam Nina kan ik me niet herinneren...’ Mooi zo. Iemands ego laten groeien met subtiele complimentjes zou wel werken bij mensen, zoals Wren.
Ze was stiekem opgelucht toen er aan haar voor meer voedsel gevraagd werd. Dat zou haar namelijk wat adempauze geven. ‘Altijd, toch?’, vroeg zij half lachend en greep al naar haar tas. Zonder er verder naar om te kijken, toverde zij een reep tevoorschijn en overhandigde die aan Wren.