Het was een vroege ochtend in het weekend. Iedereen lag nog in bed en stiekem was Diaval de grote zaal in geslopen, om snel een klein ontbijt te eten, zonder dat het opviel. Hij bestond eigenlijk niet. Hij was een geest die af en toe tevoorschijn kwam om alleen te eten en dan weer te verdwijnen. Op dit moment had hij zich gehuisvest in de kerkers, waar haast niemand kwam en het koel en stil was. Alleen af en toe hoorde je geschuifel en gekrabbel van ratten en muizen, die nieuwsgierig naar hem keken, zich afvragend wat hij hier deed. Soms als het donker was en hij hoorde hoe de gangen verlaten waren sloop hij naar boven, richting buiten om zich weer te veranderen in een raaf en een heerlijke vlucht boven het kasteel en haar landgoed te maken. Meestal hing hij dan nog rond bij het duister bos, waar vreemde geluiden vandaan kwamen die hem aantrokken. Eenmaal was hij daar gebleven, kijken hoe donkere wezens, waarschijnlijk nachtdieren, door de grond wroette en hem gewoon zagen als een raaf. Diaval was toen in slaap gevallen in een oud nest van een duif, veel te zacht voor zijn gevoel, en pas laat in de ochtend wakker geworden. Hij wist toen dat hij moeilijk naar binnen kon vliegen, leerlingen zouden waarschijnlijk achter hem aangaan. Hij had de hele dag in het bos moeten blijven, ook nog eens in raaf-vorm aangezien het bleek dat er veel lessen plaatsvonden die dag in het woud. Zijn lichaam was stram geweest toen hij terugkeerde naar zijn plek in de kerkers.
Gelukkig was hij niet van plan om vandaag uit de kerkers te gaan, hij had een aantal boeken stiekem mee genomen uit de bibliotheek en wilde deze bij het licht van een kaars uitlezen.
Nog half kauwend sloop de jongen met zijn littekens de zaal weer uit en schichtig schoot hij de trappen naar beneden weer in. Na een wirwar van gangen, die hij al aardig goed kende, was hij aangekomen bij een kleine inham die genoeg schaduw bood om niet gezien te worden. Hij spreidde een van zijn vesten uit op de grond en leunde tegen de muur terwijl hij een kaars ontstak. Diaval keek even naar de stapel boeken die naast hem lag en pakte er een zonder te weten waar het over ging. Terwijl hij zich verdiepte in de woorden en hoofdstukken, lette hij nauwelijks op zijn omgeving.

[prachtige mooie flut C:]

Geschuifel. Maar deze keer niet van de diertjes die om hem heen huisden. Hij zag hoe in de verte een kleine lichtbundel aankwam zweven. Waarschijnlijk was het geen lichtbundel, maar iemand die een lantaarn, of fakkel, vasthield. Diaval, even in paniek omdat hij niet ontdekt wilde worden, blies de kaars snel uit. Zijn ogen wendde snel aan de duisternis en in de verte zag hij hoe de lichtbundel stapje voor stapje dichterbij kwam. En het floot. Diaval wist nu honderd procent zeker dat het niet een van die vage vuurtjes was die hij wel eens voorbij zag komen en nog steeds wist hij niet zeker of die nu bij mensen behoorden of niet. Maar hier was hij compleet zeker van. De lantaarn bleek toe te behoren bij een meisje met roze haren. Eigenlijk keek hij daar niet meer van op. Paars, roze, blauw, hij had alles wel al gezien. Hij grijnsde toen ze erachter kwam dat ze bekeken werd. Diaval zelf viel haast niet op. Zijn zwarte kleding en haren waren simpelweg niet te herkennen in deze donkerte maar zijn, haast, witte huid kon je misschien nog net onderscheiden met dat licht. Het meisje was gestopt met fluiten en werd nu langzamerhand banger.
''I-is daar iemand?'' riep ze de gangen in, haar kleine lantaarn heen en weer wiebelend, zoekend naar een verstopt persoon, naar hem. ''Kom tevoorschijn!'' Diaval zat voor een keuze. Hij kon haar laten schrikken en zorgen dat ze weg zou gaan zodat hij weer rust had. Of hij kon tevoorschijn komen, zijn excuses aanbieden en dan... En dan wat eigenlijk? Misschien zou hij als raaf tevoorschijn kunnen komen en dan zou ze niet kunnen weten dat hij het was. Hij schudde zijn hoofd en besloot gewoon zoals hij nu was zichzelf te laten zien. Hij stond op en schuifelde zachtjes, haast onhoorbaar, vooruit. Hij deed het niet expres, maar hij had het gewoon aangeleerd als hij hier rondhing. Langzaam werd hij zichtbaar. Hij hield zijn handen voor zich uit om te laten zien dat hij haar pijn geen wilde doen. 'Je hoeft niet bang te zijn.' Zei hij zo kalm mogelijk, terwijl in zijn borstkas zijn hart bonkte als een gek. Stel nou dat het meisje toch zou schrikken en dan weg zou rennen, gillend dat er een of andere jongen zich verstopte in de kerkers. Dan was hij erbij. Maar misschien kon hij dan nog snel wegkomen in raafvorm. 'Sorry als ik je laat schrikken, ik was hier gewoon wat aan het...rondwandelen, net als jij.' De leugen was er snel uit. Misschien aangeleerd van zijn oude meester? Hij moest bijna grijnzen bij het idee, maar het kon makkelijk waar zijn. 'Mijn naam is Diaval. Met wie heb ik het genoegen?' Beleefdheden redde altijd dit soort situaties. Maar tot heden was dit de enige keer dat hij in dit soort situatie was beland. Diep van binnen hoopte hij dat die uitspraak hem zou redden.

[Slecht, sorry :')]

Diaval kon niet goed zien of het meisje nou écht wel bang voor hem was of niet. Ze probeerde in ieder geval zich sterk te houden en zich niet liet klein maken. Daar zag de vogel wel iets in. Hijzelf liet de meeste emoties binnenin gebeuren of als hij alleen was. Behalve bij water. Bij water kon hij er niet omheen dat het gevaarlijk en eng was en liet hij openlijk zien dat hij zich ongemakkelijk voelde. ''Ben niet bang,'' uitte het meisje stoer. Diaval kreeg een scheve glimlach op zijn mond. Ze ze zag er lief uit, met haar roze haar en half-bang half-stoere houding en het maakte het haar erg schattig. Maar uiterlijk was iets heel anders dan innerlijk moest Diaval zich vaak herinneren. Misschien als hij zich voorstelde, werd ze wat geruster.
'Mijn naam is Diaval. Met wie heb ik het genoegen?' Het meisje leek al wat meer geruster te zijn, en dat liet zijn hart ook merken door rustiger te gaan bonzen. Het laatste wat hij wilde was dat ze gillend weg zou rennen zeggend dat er een of andere jongen in de kerkers verborgen zat. ''Mijn naam is Moyra~'' stelde ze zichzelf zangerig voor. Diaval's glimlach werd breder. Het was echt een schattig kind. Maar waarschijnlijk ook erg naïef. Nog voordat hij zijn mond weer open kon trekken om zelf een vraag te stellen, sprong het meisje, Moyra dus, voor hem en kwam zelf met een vraag. ''Wat is er met je gezicht gebeurd?'' vroeg ze schaamteloos. Hij wist dat die vraag ooit een keer zou moeten komen en hij kon hem eerlijk beantwoorden. Daar had hij geen problemen mee, al schaamde hij zich wel een beetje. Hij krabde met zijn hand op zijn achterhoofd en gaf antwoord. 'Ongelukje tijdens het vliegen, ik crashte tegen een boom en toen transformeerde ik..takken deden de rest van het werk.' Het was toen een van de eerste keren geweest dat hij zich naar mens had veranderd en hij niet helemaal wist hoe het lichaam werkte. 'Oh en met vliegen bedoel ik mijn dierenvorm, ik heb geen..vleugels ofzo.' Ja. Dit was absoluut niet akward.