Het was niet bepaald een koude lente nacht. Eerder mild. De bomen zagen er s'nachts nog sinister uit dan ze overdag al waren. Het was dan ook pikkedonker. De enige vorm van licht kwam van de vuurvliegjes en de maan, die als een groot, wit gezicht door de bomen te zien was. Schaduwen waren te zien tussen de bomen. Waren het beesten? Of was het gewoon verbeelding? Het enige wat te horen was waren krekels. Er was niemand, maar dan ook niemand te zien. Alleen een Uil die hoog op een tak zat. Zijn wijze ogen keken naar de grond, speurend naar een klein zoogdier. Na een tijdje leek de Uil niets te kunnen vinden. Hij vloog weg in de nacht, met geruisloze vleugelslagen.
Na een tijdje kwam er een andere Uil. Deze was veel groter en had een fluweel zwart verenkleed. Opzich een heel normaal gezicht. Zou je denken. Deze Uil had namelijk, in plaats van de gebruikelijke gele of oranje ogen, had deze fel paarse ogen. Ook was de manier waarop hij zich bewoog over de takken een bijna menselijke manier. Deze vloog weer van de tak af, en ging op de grond zitten. Toen gebeurde er iets heel raars. De Uil werd opeens langer. Zijn veren leken te vervormen, platter, om zo een zwarte outfit te vormen. Ook de pose werd opeens veel menselijker. Zijn kop werd wat ronder, en zijn snavel werd platter en vormde een mond. De veren verdwenen in de huid. Alleen de paarse ogen bleven. Op de plek waar eerst de Uil was, was nu een jongen te zien. Deze rekte zich even uit en klopte wat veertjes van zijn schouder. Hij hield niet zo heel erg van transformeren. Niet dat hij het niet leuk vond, eerder het gedoe dat er bij transformaties kwam.
Hij had besloten om eens op een nachtelijk uitstapje te gaan. Hij had de school al vaak genoeg s'nachts bewandeld. Maar nooit eens er buiten. Nu hij eindelijk hier was, was hij blij dat hij hier was gekomen. Deze duisternis deed zijn hart goed. Hij begon te lopen. Bij iedere stap die hij zette, kraakte er een takje onder zijn voeten. Dit stoorde hem niet zo zeer, maar het was wel vervelend, omdat dit de sfeer die dit bos uitademde een beetje verpestte. Hij hoorde in de verte andere voetstappen. Hij zag ook vaag door de bomen, een andere schaduw. "Hmm..nog iemand hier op dit tijdstip?" mompelde hij in zichzelf, en begon al wat langzamer te lopen. Wat minder kracht achter zijn passen zetten, om zo het geluid wat hij maakte te verminderen.

De nacht was zeker rustgevend. Hij vond, net als vele andere Shadranen zijn rust in duisternis. Geen felle kleuren die voor afleiding zorgde. enkel zwart, of een klein beetje grijs en natuurlijk de witte gloed die de maan bracht. Deze werd dan ook ruw verstoord door de persoon. Helemaal door zijn nogal luidruchtige wordkeuze. Desalniettemin gingen de nachtgeluiden door. Toen werd er met vel licht in zijn ogen geschenen. Even knipperde hij met zijn ogen en deed even zijn hand voor zijn ogen, zijn ogen beschermend tegen de plotselinge lichtbron. Toen hij beter keek zag hij dat deze uit de handen van de jongen kwamen. Hij had hier zowaar met een Lightmagician te maken..great...alleerst verstoorde de persoon de sfeer hier met scheldwoorden en nu was het ook nog eens een Lightsoftie...van elle magiërs die in Kovomaka waren had hij hier te maken met een Lightsoftie..blijkbaar had hij de Lightsoftie wel aan het schrikken gemaakt, want deze Lightsoftie bleef hem boos aankijken. Hij bleef kalm onder de laatste zin van de jongen, en glimlachte. Het was wel een leuke situatie. Een Lightsoftie in een bos waar met name Shadranen krachtig waren, midden in de nacht..Waarom zou de Lightsoftie hier zijn? "Jake Patreus is de naam." Hij sloot zijn ogen en maakte een buiging als teken van begroeting. Hij stond weer normaal en opende zijn ogen. "En ik maak een nachtelijke wandeling op dit uur mijn beste. Zie je, ik ben een Shadraan dus ik vind dit vrij normaal al zeg ik het zelf. Ik kan beter vragen wat een Lightmagician hier in het duistere bos op dit uur doet." zei hij, nog steeds glimlachend.