Zijn goudkleurige kraaloogjes namen alles in zich op, voordat die naar de waterval gleden. De zachte bries die er stond, waaide door zijn haren heen en het kleine zwarte geitje dat naast hem stond, was ineens niet meer zo klein. Toen hij klaar was met zijn lessen, had hij al zijn boeken laten liggen, had bedacht dat hij zijn huiswerk altijd nog kon doen, en was gaan rennen. Het had niet lang geduurd voordat hij rond had gerend in zijn dierlijke vorm.
Hij draaide zijn kopje en keek naar Nica. Het geitje blaatte zacht en boog haar kop. Kit rilde even, voordat hij weer terug veranderde naar zijn menselijke vorm. Hij hield zijn ogen even gesloten en haalde diep adem. Hij deed het niet vaak, rond lopen als het stokstaartje, maar als hij het deed, genoot hij ervan. Zolang het duurde.
Hij legde zijn hand op de kop van het geitje en hurkte voor het beestje neer. Hij liet zijn vingertoppen over haar snuit heen gaan, wat resulteerde op een zachte nies. Hij grijnsde en kuste het geitje op haar kopje, waarna ze zich omdraaide en een stukje wegrende. Hij schudde zijn hoofd en draaide zich weer om naar de waterval.
Het gekletter van het water maakte hem rustig. Hij glimlachte zwakjes en ging in kleermakerszit op de grond zitten. Hij sloot zijn ogen en liet het geluid van het water zijn oren binnen dringen. Hij was die ochtend opgestaan en was meteen pijnlijk herinnerd aan zijn.. beperkingen. Hij was nog nooit zo snel weer gaan liggen. Hij had zichzelf praktisch moeten dwingen uit bed te komen en gewoon na zijn lessen te gaan. De lichtflitsen voor zijn geestesoog en de pieptonen in zijn oren, hadden hem misselijk gemaakt, zoals ze zo vaak deden. Hij kon niet klagen, hij had de controle kunnen houden, anders was hij immers ook nooit bij de lessen terecht gekomen, maar toch begon hij er een hekel aan te krijgen. Alle goede dingen die ervan kwamen, waren niks in vergelijking met de slechte. De herinneringen, de problemen. Alles kwam elke keer terug.
Hij haalde nogmaals diep adem en opende zijn ogen. Hij keek over zijn schouder en rolde met zijn ogen toen hij Nica nergens zag. ‘Nica?’ Koppig ding. Waarom kon het niet luisteren? Hij had wel eens waar niet gezegd dat ze niet weg kon, maar dat betekende niet dat ze spoorloos kon verdwijnen. In het niets op kon gaan..
Hij stond op en fronste. ‘Nica.’ Hij gromde wat binnensmonds en schudde zijn hoofd. Net toen hij haar nogmaals wilde roepen, kwam ze met een iets gebogen kopje tevoorschijn. Hij zuchtte en wenkte dat ze naar hem toe moest komen. Ze wilde niet meteen luisteren, maar kwam meteen toen hij zijn wenkbrauwen optrok. Hij bleef even zwijgend naar haar kijken, voordat hij neer hurkte en haar kop met een hand vast pakte. Het geitje probeerde een keer haar kopje terug te trekken, maar hield ermee op toen ze besefte dat hij haar niet los zou laten. ‘In het vervolg luister je naar me, oké?’ Zijn stem was streng, maar zijn ogen verraadde dat hij bezorgd was geweest. Hij wist dat het geitje niet zo snel weg zou lopen, maar toch..
Iets trok zijn aandacht en hij keek op. Hij liet Nica los, die meteen achter hem ging staan. Heel even keek hij het geitje zwijgend aan. Zelfs met die horentjes leek ze totaal geen zelfvertrouwen te hebben. Bang beest. Zijn ogen gleden weer naar de bosjes voor hem. Nog steeds lette hij op zijn ademhaling en waren zijn oren meer gericht op de waterval dan op het geluid dat hij net had gehoord. Hij had geen zin om op dit moment die controle te verliezen. Had hij eigenlijk nooit niet.

Je kon dit een mooie lentedag noemen, de vogeltjes fluitten, de wind blies vrolijk de blaadjes heen en weer die weer op hun tel vrolijk meedansten met de wind, alsof ze een spelletje met elkaar aan het spelen waren. Normaal zou hier iedereen blij van worden denk je, maar één persoon was een vals spelletje aan het spelen, een persoon genaam Zaira. Ze maakte over vele dingen een drama, en op dit moment vond ze het prima om daar moeder zo kwaad te maken, nooit zou ze iets liever gehad willen dan hier weg te zijn en dit kreeg ze dan ook, ze was nu haar koffers aan het pakken, op haar gemak, ze moest immers nog afscheid nemen van haar kamer waar ze zo lang haar geheimen had geschreven, haar magie had geoefend, de kamer onder water had gezet. Met een glimlach op haar mond verliet ze haar kamer, met één kenteken achterlatend, een simpel hartje, getekend op de muur..

een glimlach stond op haar gezicht terwijl ze de shuttle in stapte, haar ouders geen blik waardig keurend, alsof ze boos op hen was, terwijl ze hen eigenlijk dankbaar was. Ze wiegde haar heupen heen en weer en ze stapte in. Op haar gemak zocht ze een comfortabele stoel en ze viel al snel in een soort van roes.

Ze arriveerde op starshine en ze grinnikte zachtjes terwijl ze haar ogen opende. Zaira stond op en wandelde met haar koffers naar de eerste beste plek, dit was een meer met een waterval aan? Een brede glimlach verscheen toen ze een persoontje zat met een geitje. Ze hurkte, keek naar de jongen en zijn geitje. Maar ze leken haar al gezien te hebben, dus ze deed net alsof ze iets opgeraapt had van de grond. “Oh hallooo daar” zei ze met een glimlach terwijl ze naar de jongen en het geitje huppelde. Meteen hurkte ze en stak ze haar hand uit naar het dier. “Wat een schattig ding ben je daar, hoe heet je?” natuurlijk bleef ze gehurkt zitten, ze had een schattig diertje gezien en wilde het persé aaien.

Hij genoot van het kletterende water. Hij was ervan overtuigd dat het voor sommige een overvloed aan lawaai was, maar voor hem klonk het bijna als muziek in zijn oren. Kijkend naar de waterval in zijn dierlijke vorm, maakte het alleen maar nog machtiger. Het ding was ineens enorm veel groter en leek een stuk dieper te vallen.
Voordat zijn vader hem en zijn broer mee had genomen naar Shadra, had hij de helft van zijn leven doorgebracht op Cassia. Dat zou waarschijnlijk ook de plek zijn waar hij terug zou keren. Shadra had littekens bij hem gevormd waar hij niet aan herinnerd wilde worden, ook al werd hij dat elke dag.
Terug in zijn menselijke gedaante, ging hij in kleermakerszit zitten, om er niet veel later achter te komen dat Nica verdwenen was. Het beest was zo koppig als je maar bedenken kon het verbaasde hem dan ook niet dat hij haar twee keer moest roepen, voordat ze met haar kop gebogen tevoorschijn kwam. Ze wist dat hij er niet blij mee was, dat wist ze verdomde goed.
Hij hurkte neer en waarschuwde dat ze niet slim was als ze het nog eens deed. Dan was ze ook niet slim, want het geitje wist dat hij zo in staat was haar een hele dag zonder eten door te laten brengen. Hij deed het niet graag, maar als het nodig was, deed hij het wel.
Toen hij iets hoorde stond hij op. Nica ging meteen achter hem staan. Het meisje dat hij zag, bukte en leek iets op te rapen. “Oh hallooo daar” Zei ze met een glimlach. Ze had koffers bij zich en hij glimlachte zwakjes. ‘Hallo.’ Zijn stem klonk kalm. Ze kwam naar hen toe huppelen en Nica stak nieuwsgierig haar kopje achter Kit vandaan. Het meisje hurkte en stak haar hand uit nar het beestje. “Wat een schattig ding ben je daar, hoe heet je?” Nica trok haar kopje terug en keek Kit even aan, waarna ze voorzichtig weer een stukje dichter bij het meisje kwam. ‘Schattig?’ Hij keek naar het geitje en trok een wenkbrauw op, om vervolgens zijn hoofd iets schuin te houden. ‘Misschien..’ Een grijns sierde zijn lippen. Natuurlijk wist hij dat het geitje schattig was, maar haar een beetje wijzen op haar fout van net, kon geen kwaad. Zelfs als het geitje die fout al vergeten was.
Hij keek weer naar het meisje. ‘Haar naam is Nica.’ Hij knikte kort en glimlachte vriendelijk. ‘En mijn naam is Kit.’ Zijn ogen gleden naar haar koffers, voordat hij haar weer aankeek. Hij had haar niet eerder gezien en de koffers maakte duidelijk dat ze waarschijnlijk nieuw was. ‘Zou ik mogen weten watt jou naam is?’ Vroeg hij kalm, waarna zijn ogen weer naar het geitje gleden. Hij liet zijn vingertoppen op de rug van het geitje liggen, zodat hij zeker wist dat ze er niet vandoor zou gaan op welke reden dan ook.

Het was verassend, een waterval, hier op deze planeet, deze school. Zo bleek maar dat hier alles maar verrassend kon uit de hoek komen. Zo was zelfs Zaira een beetje verrast van alles wat hier maar te vinden was. Eerder had ze toen ze uit die shuttle kwam een plattegrond gekregen van een random persoontje dat er stond, eerlijk gezegd werd het eigenlijk in haar handen geduwd, alsof hij ervanaf wilde zijn. Vast een of andere straf van die directeur die deze school bezit, best een saaie straf maar vast en zeker efficiënt genoeg, de persoon had er klaarblijkelijk genoeg van. Hij zou het vast geen tweede keer doen, dat was zeker.

Zaira zat achter een bosje, deed alsof ze iets opraapte toen de jongen had opgemerkt dat ze er zat en dan stond ze op om op haar normale übervrolijke zelf naar hem toe te huppelen. Haar vrolijke en enthousiaste toon verraadde niet dat ze zich triomphantelijk voelde over haar overwinning bij haar ouders. Ze leek gewoon een doodnormaal gelukkig kind. “Oh hallooo daar” was haar ijsbreker waarbij ze haar hallo, net ietsje langer uitsprak als de rest van haar woorden. Meteen ging ze weer hurken en stak ze haar hand uit naar het geitje toen ze een begroeting kreeg van de jongen, ze leek het wel te negeren, maar zo was het niet, overduidelijk genoeg had ze het gehoord, maar ze schonk nu meer aandacht aan het diertje dat achter zijn baasje schuilde. “Wat een schattig ding ben je daar, hoe heet je?” ze vroeg het expliciet aan het dier, maar ze kreeg uiteindelijk antwoord van de jongen waarna ze opstond. Hij steldde zich voor als Kit en het geitje heette Nica, daarna vroeg hij naar haar naam. Waarna ze kort giechelde, alsof hij haar een onmogelijke vraag stelde. Kleine blosjes verschenen op haar wangen terwijl ze de jongen verlegen aankeek. “Ziara Dia Oerba is mijn volledige naam, maar jij mag me Zia of Ziara noemen," een zacht gegrinnik kwam uit haar mond. Voorzichtig raakte ze met één vinger het kopje van het geitje aan “Ooh, wat is ze zacht!” riep ze vol verukking uit voor ze op haar knieën viel en het geitje met haar beiden handen ging aaien. Haar volledige aandacht ging naar het geitje en Kit zou moeite moeten doen om haar aandacht weer naar hem te moeten krijgen, dat was een feit.

Ondanks dat hij het meisje begroette, leek ze hem te negeren. Al kon ze weinig zeggen op een simpele begroeting, wel?
Hij gaf haar antwoord op de vraag hoe het zwarte geitje heette en gaf haar meteen zijn eigen naam, waarna hij vroeg wat haar naam was. “Ziara Dia Oerba is mijn volledige naam, maar jij mag me Zia of Ziara noemen," Hij knikte kort. ‘Je had me niet je hele naam hoeven geven, maar ik houd het op Ziara.’ Hij had het niet zo op afkortingen of bijnamen. Dat kwam puur door alle bijnamen die hij van zijn tweelingbroer kreeg. Bijnamen waar hij zijn broer meestal voor af kon slachten.
Het meisje raakte met een vinger het kopje van Nica aan, dat nog een stukje dichter naar haar toe kwam. “Ooh, wat is ze zacht!” Riep ze, voordat ze zich op haar knieën liet vallen en met beide handen begon te aaien. Kit lachte zacht en keek even naar het meisje en Nica.
Nica blaatte zachtjes en hij schudde zijn hoofd. ‘Weet je zeker dat je daarmee door wilt gaan? Ze kan bijten.’ Hij fronste. Natuurlijk kon ze bijten. Ze deed het niet snel, maar aan het geblaat was al te horen dat ze niet echt zat te wachten op een aai aanval van een onbekende.
Hij hurkte neer en liet zijn hand op de rug van het geitje rusten. Zijn ogen bleven op het meisje gericht. ‘En wegrennen kan ze ook als de beste.’ Hij glimlachte en liet zijn hand van Nica’s rug glijden. ‘Geef haar de kans je eerst te kennen voordat je haar aanvalt, oké?’ Hij had er geen problemen mee dat Ziara het zwarte geitje aaide, maar hij wist dat het geitje er niet dol op was. Ze vond het geweldig om aandacht te krijgen, als ze de persoon kende.
De eerste keer dat hij het geitje had gezien, was ze ongeveer net zo groot geweest als een teckel. Ze had samen met haar twee broertjes naar hem gekeken, maar alleen zij had hem echt aandacht geschonken. De twee andere hadden zich weer omgedraaid en waren weer naar hun moeder gelopen, terwijl Nica naar hem toe was gekomen. Op dat moment had hij zijn keuze gemaakt. Het had hem daarna nog een paar maanden werk gekost voordat hij het geitje meekreeg. En ook al had hij voor het dier moeten werken, hij was de oude man die hem haar gegeven had, eeuwig dankbaar. Hij had Kit laten inzien dat drinken niet de oplossing van alles was, dat je kon werken aan je toekomst, ook al kon je het verleden niet veranderen. Dankzij die man was het minuscule sprankje hoop weer uitgebloeid tot een overvloed van hoop.
Hij stond op en keek het meisje kalm aan. Ze kon er zelf voor kiezen of ze naar hem luisterden, maar als ze slim was deed ze dat wel.