Kou, een rilling, een haartje dat in haar gezicht blaast. Het voelt raar. Het landschap doet haar vreemd aan, maar toch voelt het vertrouwd. Haar zwarte haren beginnen woelig met de wind mee te waaien. Ze voelt het langs haar wang strijken, het blijft op haar lippen hangen, in haar wimpers, het irriteert haar niet. Het lijkt alsof het haar niet eens boeit. Haar ogen staren alleen maar in de verte, over het meer heen naar een punt dat alleen zij kan zien. Haar tas hangt schuin over haar schouder, hij is zwaar maar ze hijst hem opnieuw op.
Steeds opnieuw flitsen de beelden voorbij. Een zweep, gruwelijke pijn, gekrijs, gejammer. Pijnlijk sluit ze haar ogen en voelt hoe een traan over haar wang glijd. Ze probeert hem weg te vegen maar komt langs het litteken wat een lelijke inham heeft gemaakt in haar wang. Abrupt haalt ze haar hand weg en lijkt ze weer bij zichzelf te komen.
Elveria slaakt een diepe zucht en probeert zichzelf bij elkaar te rapen. Ze steekt haar handen dieper in haar zakken, doet haar zwarte capuchon op en verdiept haar gezicht achter haar hoge kraag. Zo loopt ze een eindje over een verlaten pad. Het waait, hard, niemand durft met dit grillige weer buiten te zijn, zelfs niet nu er een paar regendruppels uit de grijzige hemel komen vallen. Ook Elveria voelt de kou door haar lichaam razen. Kou, kippenvel, rillingen, de laatste tijd heeft ze het te vaak gehad. Samen met de nachtmerries. Ze durft 's nachts haast niet te slapen en donkere kringen sieren haar ogen. Haar haren zitten al helemaal niet en over het algemeen ziet ze er onverzorgd en ziek uit. Vanbinnen is ze net zo. Een hoop emoties die er niet uit kunnen. Elveria had haar armen vol met verbanden getapted om alle littekens te verbergen. Ze kon het er met het smoesje 'verbrand' van afbrengen.
In al deze gedachten botst ze vol tegen iemand aan. Verschrikt kijkt ze even op en ziet wie het is. Haar ogen vullen zich met paniek. Nee, niet hem, absoluut niet hem. Meteen duikt haar hoofd weer naar beneden.
'Sorry.' mompelt ze en loopt snel door. Van binnen raast haar hart en vurig hoopt ze dat hij haar niet gaat aanspreken.

She calls for help, but no one seems to care,
She calls for help but no one seems to care.
She keeps on running, running, running from this crazy life
She keeps on running, running, running, never sees the light

Ze vreesde voor hem, ze hoopte dat hij haar niet zou naroepen, haar aan de wereld bekend zou maken. Dat ze terug was. Ze bad hevig, dat hij haar niet achterna zou komen, dat hij haar met rust zou laten, of zelfs niet had zien staan, dat hij zijn schouders zou ophalen en zou doorlopen, of zou blijven staan, Rustig doorgaan met zijn leventje. Hij had haar vast niet herkend. Al voor ze was verdwenen had het stroef tussen hen gelopen, omdat ze boos op hem was geweest, omdat hij haar in de steek had gelaten, haar had achter gelaten zonder iets van zich te laten merken, horen, voelen. Ze had zich verraden gevoeld, dat niemand meer te vertrouwen was, dat ze altijd op zichzelf was aangewezen. Dat gevoel had ze ook gehad toen ze haar ouders... Haar gedachtegang stopte abrupt toen ze de zachte aanraking om haar arm voelde. Hij had haar gezien. En ze begreep hem. Elveria had hetzelfde met hem gedaan, achter gelaten, in de steek, niets van zich laten horen. Maar in de toestand waarin ze toen verkeerde, kon ze niet anders, ze kon niet ontsnappen, ze had niet eens het recht om een brief te kunnen schrijven naar hem. Om te vertellen dat ze voorlopig niet zou komen. Maar ze had het ook niet gedurfd, bang dat hij de tranen op het papier zou zien, naar haar zou verlangen, misschien zelfs naar haar opzoek zou gaan. Nee, het was beter als Lorenzo bij haar wegbleef.
“Wat is er gebeurd?” Was het enige wat er uit zijn mond kwam. Over zijn wangen gleden druppels, regen misschien, maar Elveria wist dat het tranen waren, daar kende ze hem goed genoeg voor. Ze kon hem alleen maar aanstaren, en toen hij besefte dat hij haar nog steeds vast had, liet hij haar los en stak zijn handen in zijn zakken. Elveria streek even met haar handen langs het verband en keek langs hem heen. Vanbinnen voelde ze zich schuldig, kapot en alleen. Heel even durfde ze hem aan te kijken, met een blik vol spijt en schuldgevoel. Ze zag hoe ook hij donkere kringen rond zijn ogen had. Had hij dan alsmaar lopen denken aan haar? Zo erg dat hij niet kon slapen? De gedachte gaf haar een groter schuldgevoel dan ze al had.
Ze aarzelde en sloeg haar ogen neer. Elveria had geen idee wat ze moest zeggen. Tegen hem durfde ze niet te liegen. 'I-ik weet... het niet.' aarzelend, zachtjes. Het was de halve waarheid. Ondanks dat de trauma's en herinneringen vers in haar kop waren geprent, was de helft een wazig iets waar ze nauwelijks iets van kon herinneren.
'Het spijt me, oké, het spijt me.' vluchtig zei ze het, durfde hem niet aan te kijken en draaide zich om. Haar snelheid was slomer als net, want ze voelde zich rot om hem nu weer alleen achter te laten in de regen. Na een aantal stappen draaide ze zich weer om. 'I-i-ik.. Ze lieten me geen brief schrijven, ik wilde wel, maar ik kon niet, het was verschrikkelijk, alles was donker, pijn, en niemand kwam me redden...en..en' Ze ratelde in een stuk door en begon te hijgen. Tranen stroomde over haar wangen en daar stond ze dan. De eens zo brutale Elveria Down, nu Roode, die elke vrijdag naar de pub ging om er op los te gaan. De ene keer dat ze aangeschoten een jongen had gezoend en er iets uit op was gebloeid. Iets wat nu verdord was.

Het was harder gaan regenen. Typisch, voor een situatie als deze. Ze had het vaak genoeg gezien in romantische films. De vrouw stond jankend in de druppels, zeiknat, en de droge man die haar van binnen het huis had gezien, kwam naar buiten om haar een dikke zoen te geven en haar in de lucht te tillen. Zelf had ze het nooit begrepen, je was immers droog en warm, en dan ging je ineens de regen in om zeiknat te worden en het op te geven voor een of andere vrouw. Maar nu, nu voelde ze het wel. Lorenzo hoefde maar enkele stappen te doen om bij haar te komen. Zonder pardon sloeg hij zijn armen om haar heen, om haar te beschermen van weet niet wat. Ze voelde hoe hij zijn neus in haar haren drukte. Dat had hij altijd gedaan als ze elkaar knuffelden. Van binnen schreeuwde iets dat ze hem niet kon vertrouwen, wat nu als hij ook iemand was die haar pijn wilde doen, iemand die haar in de gaten moest houden. Nee, ze wist dat hij dat niet kon. Hij hield toch van haar? Toch? Wat nu, als dat niet zo was, als hij haar net zou hard en koud verraadde als Swain had gedaan? Ze had Swain nog niet eens gezien hier, laat staan of ze wist dat hij hier zelf nog wel was, of hij neit zwak was gevlucht. Of misschien wel dood.
“Het is oke, je bent veilig nu.” Die woorden brachten haar weer naar het nu, naar hem toe. Ze maande haar tot kalmte. Ze sloeg haar handen om zijn rug en, ook al had ze het niet door, boorden ze bijna zijn rug in, te bang dat hij haar los zou laten en haar hier alleen liet staan. “Wat hebben ze je aangedaan? Wie heeft je pijn gedaan? Als ik het geweten had was ik je komen helpen. Als ik gewoon wat beter mijn best had gedaan om je te vinden zou je nooit zo hard hebben geleden. Als ik ze te pakken krijg gaan ze er zeker niet goed vanaf komen.” Elveria kon maar heel even glimlachen. De tranen waren stromende beekjes geworden die zich rustig voort bewogen over de groeven van haar gezicht. Ze kon alleen maar haar gezicht heen en weer schudden. Ze wist dat als ze het vertelde, ze al helemaal ten dode opgeschreven was. De Suasama was hard, pijnlijk, dodelijk en zeer georganiseerd. Elke stap die je zette werd geregistreerd, alles wat je zei werd opgeslagen, om later tegen je gebruikt te worden.
De tranen waren stil geworden, haar schouders schokte niet meer en langzaam ging de storm die binnen woei weer liggen. De paniek die net door haar lichaam had gesuisd was afgenomen en ze liet Lorenzo toe. Lorenzo, die ze alleen achter gelaten had. 'Ik..ik kan het niet zeggen.' Was het hoorbaar onder zijn kin uit. 'Sorry.' klonk het stukken zachter. Ze hoopte dat hij niet kwaad zou worden, haar zou loslaten en zou uitfoeteren dat ze het hem moest zeggen omdat hij er altijd voor haar was geweest. Nee, diep van binnen hoopte ze dat hij haar gewoon met rust zou laten.