Een les in maken…. Het zou nog wat worden, twee hadden zich opgegeven van medium of hard… ze kon het dus bepalen… Maar eerst moest ze een gebied regelen.. Gren zou een mooi gebied zijn, ze wist in een uithoekje een groot gebied. Jade Forest. Het heette zo omdat alles daar gewoon groen was, zelfs de dieren die daar leefde hadden groene lichtgevende ogen en hadden een jade kleur als vacht. De planten waren of bamboo, wilde struiken tot gewoon halve bamboo bomen.
Er was een ouderwets huisje, een rieten dak. Bamboo palen en alles vastgemaakt met touwen. Binnen in zat een luxe stoel die groot genoeg was voor twee personen, een tafel gemaakt van steen en een waterput buiten naast de bier ton. Of, de bierton stond naast de waterput. Het was haar eigen huisje waar ze de leerlingen opwachten en les zou gaan geven. Ze had zelfs al in de welkom kamer en had daar wat water staan op een tafel terwijl ze zelf in haar kamer lag en gewoon een boekje aan het lezen was. Ook lag er een papiertje dat ze rustig konden blijven zitten tot iedereen er was.

Deze les is enkel voor de leerlingen die zich hebben opgegeven!

Naam: Adrian Nessuno
Magie: Dark/fire
-----
Naam: Lucy
Magie: Aarde en vuur
Extra: 2 tot 3 in een groep.

Lucy gaapte en stak haar hand omhoog. Als een soort lamlendige vlag zwierde die door de lucht. "Mene-heeeer?" Klonk het, haar stem klagerig, haar houding duidelijk verveeld. "Ja, Lucy," was het ietwat onwelwillende antwoord, terwijl de docent overeind kwam en zich naar haar tafeltje begaf. Een gezicht gegroefd door de pogingen orde te houden in een klas vol irritante pubers, een soort levensvermoeidheid die haar bijna aanstak. "Zeg het maar." Nu hij eenmaal hier was leek zij echter alle tijd van de wereld te hebben. Ze grabbelde haar pen van haar tafel en sloeg haar schrift open, langs zeldzame aantekeningen en niet zo zeldzame tekeningen bladerend. Het was leuk te zien hoe zijn ogen vergroten toen ze terloops even bleef hangen bij een doodle die erg op hem leek. Alleen was het dan een kikker, luid kwakend over formules en energiestromen. Die blik was onbetaalbaar, paste perfect bij deze karikatuur. "Ik ben al klaar, meneer, en vanavond heb ik survival les op Gren. Mag ik weg?" Ze zag de aarzeling in zijn ogen, wachtte af. Zodra hij echter naar een weigering leek te neigen gooide ze er een aandoenlijke smeekbede tegenaan. "Ah, toe. Alstublieeeft." En knak, daar boog hij. Brave lieve man. Kon hij het helpen dat hij dit rotbaantje getroffen had. Vroeger was hij sowieso een idealist geweest, iemand die dolgraag de volgende generatie wilde inspireren. Tja, jammer maar helaas.. Met de jeugd van tegenwoordig werd dat toch nooit wat.

Ze sprong op, schoof met een armzwaai haar zooi in de tas die ze openhield en haastte zich naar de uitgang. "Doei!" En weg was ze, haar klasgenoten verbaasd achterlatend. Lucy wist dat daar in het lokaal nu een uitbarsting plaats zou vinden van mensen die ook vroeg weg wilden. Ha.

Ondanks de warme lentebries besloot ze zich warm aan te kleden. Een striptease geven kon nog altijd en met haar kleding bestaande uit laagjes was ze op elke situatie voorbereid. Een hemdje, een shirt met laag uitgesneden hals, een geblokt bloesje, vest, ja, zelfs een jas. Een donkere broek met daaronder robuuste schoenen. Ze had een rugzak gevuld met een paar dingetjes, niet zeker over hoe veel de docente toe zou staan. Ze had een bidon met wat water voor onderweg, twee repen van samengeperst graan, een stuk ruw touw van ongeveer anderhalve meter en een boek met schetsen, waar natuurlijk houtskool bij hoorde. Je zou het van Lucy niet gauw zeggen, maar ze hield best van creëren. Het enige probleem was dat haar tekeningen meestal een beetje controversieel waren; Een vreselijk zeemonster met de karakteristieke trekken van Savador was niet bepaald normaal, maar de vormen en schaduwen brachten de tekening wel tot leven. Dan de Starshine crèche: een baby die op een berg boeken kwijlde, de literatuur oma Nannete natuurlijk, vergezeld door een vingervervende baby-Beau, een gymdocent in de dop die zijn teddybeer afbeulde met hordespringen en een jankende Norwood, die met zijn kleine tengels een bloemetje van de bladzijden probeerde te vouwen. Heerlijk vond ze dat. Al haar aversie jegens sommige trekken van docenten kon ze hierin kwijt, al waren de meeste tekeningen gewoon uit verveling gemaakt om de eigenschappen van leraren komisch uit te vergroten. Deze les was haar eerste survival les en dat beloofde een goede kans die ze niet eerder had gehad. In de shuttle begon ze een dame te schetsen in een strak legerpakje. Met kattenoren en staart, want Lucy had uit roddels al vernomen dat Yoriuchi niet altijd even menselijk was. Ieder zo zijn ding hè.

Met haar rugzak over haar schouder baande ze zich een weg door de wildernis. Het kleine insect wat zich met een kamikaze aanval genadeloos in haar ooghoek stortte was geen goed begin van de avond en met de groep groene vleermuizen die ze per ongeluk verstoorde nog minder. De besten flapperden hysterisch met hun, in Lucy's ogen gemuteerde, vleugels, waarvan een flink aantal tegen haar gezicht aan kwamen. Dat was een behoorlijk ranzig gezicht. Klote bos was t ook.
Alsof het hele bos die veroordeling gehoord had stortten beesten en takjes zich op haar. Ze worstelde zich een weg door een struik, enkel om haar voet per ongeluk in een plas te zetten. Boven die plas deinde een groep steekvliegen rond die tegen een fris jong meisje als zij zeker geen nee zeiden. Fuck. Ze versnelde haar pas, terwijl haar sok in haar schoen telkens een zompig slurpgeluid maakte. Wat een drama. Ze was niet gemaakt voor de jungle, dat stond vast. Maar Lucy was niet het type om rechtsom keert te maken, Oh nee. Ze wist verder ook niet precies hoe ze terug moest gaan, dus ging ze maar verder.

Met een ietwat verwilderde blik, een snee in haar wang, enkele bulten van grote muskieten en een oog wat best rood begon te worden kwam Lucy het hutje binnen. "Lucy Dubois, present," kondigde ze aan. Met elke stap liet ze één waterige modderafdruk achter. Haar angst voor de vieze beesten verborg ze gauw, de kenmerkende onheilspellende grijns terug zoekend. Ze hield niet zo van beesten, maar dat zou ze echt niet laten merken. Nee, angst moest je maar gewoon verborgen houden. Zonder schaamte plofte ze neer en zuchtte eens diep. "He he.." Ze nam even de tijd de ruimte bekijken en de takjes uit haar haren te plukken, terwijl ze haar rugzak met een bons op tafel deponeerde. Haar schetsblok gleed uit de open rugzak, maar ze was te lui om het op te ruimen. Dat kwam zo wel, als ze de precieze opdracht -en de docente- eindelijk eens te zien kreeg.

[Poor Lucypoo in the jungle ;w;]

Deze les was zo saai… Dit was de zoveelste keer dat ik eens goed gaapte en vermoeid voor me uit keek. Soms dwaalden mijn ogen af naar de raam, of naar de klok, om af te tellen naar het belsignaal. In mijn boek stond al alles gekrabbeld dat ik nodig had om alles te begrijpen, dus stuurde de leerkracht me na een tijdje weg, omdat ik de stoorzender van de klas was, zoals altijd, mensen leken het leuk te vinden om naar mij te staren als ik weer eens niet oplette, dus ik was dé stoorzender. Want ik kon er aan doen dat mensen zo snel afgeleid geraakten. Niet dus...
Ik nam mijn spullen, stak ze allemaal in mijn tas terwijl de leerkracht riep dat ik me moest haasten. Een kleine grijns verscheen op mijn gezicht en mijn reactie deed alle leerlingen lachen: “Met plezier, o meester der saaiheid.” Zijn hoofd werd rood van woede en even leek hij zich niet te kunnen houden, wilde iets naar me gooien, maar toen bedaarde hij weer en verdween ik uit de klas. Ik had interessantere dingen te doen, zoals me voorbereiden op de les survival die ik had, mijn allereerste les.

Ik nam een kleine stevige rugzak mee, met een pakje zoethout omdat ik niet zou mogen roken, een bidonnetje met water in, genoeg om een nacht mee te overleven, een zakmes. Dat was alles dat ik zou meenemen. Ik kleedde me om sinds we vast in een soort van wildernis zouden zitten. Ik deed mijn sportbroek en mijn legerschoenen aan, een los shirtje, een trui en een jas. Ik zou geen kou lijden, dat stond al vast. Eigenlijk was ik wel benieuwd naar die leerkracht, dus ik haastte me naar de shuttle eenmaal het donker was en zette me neer op een van de banken, wachtend tot de shuttle zou vertrekken. Even geeuwde ik lichtjes en ik staarde naar de muren. De tijd ging vlug genoeg voorbij terwijl ik kauwde op een stukje zoethout.

Ik baande me een weg door het woud en kreeg al meteen lik op stuk omdat ik niet uit m’n doppen keek, ik struikelde over een tak en viel pardoes op de grond. Terwijl ik opstond gromde ik een paar scheldwoorden en wandelde verder. Natuurlijk was mijn humeur hier niet beter op geworden toen er een massa muggen en vliegen door mijn gezichtsveld gingen en er vlogen er een hoop tegen me aan, die een leuke zwarte vlek achterlieten op de plek waar ze waren tegengevlogen, een zucht slaakte ik toen ik een slang op de grond zag liggen, vlak voor mijn voeten. “Fijn...” mompelde ik toen ik het dier bij de kop vastnam en het wegslingerde, die zou nog voor wraak komen, sowieso. Zo veel pech had ik altijd wel...

Eindelijk leek ik de hut gevonden te hebben waar ik moest zijn. Met mijn haar door de war, vlekken van dode muggen op mijn gezicht en een stukje zoethout in mijn mond, kwam ik binnen en keek ik naar de leerkracht en de andere persoon die binnen was. Meteen ging ik zonder enige schaamte naast het meisje zitten en zette ik de rugzak naast me op de grond. Lichtjes afwachtend kijk ik naar de docente, wachtend op haar uitleg. Niets kon er erger zijn dan die muggen en die slang..

Ze lag ergens in haar eigen kamer terwijl ze de rest rustig liet komen. Natuurlijk moesten ze door een stukje ruig terrein. Maar vanaf haar achtertuin had je een groot reservaat met bamboe achtige bomen, kleine struiken die piek stonden, apen die door de bomen slingerde. Grote schildpadden die bij het meertje liepen, grote zand krabben die ook in het water zich schuil hielden. Verder hield ze rekening dat er leerlingen kwamen en had de jade kleurige panters al opgesloten, die hadden soms nog wel eens trek in een hapje.

Pas toen ze meerdere stemmen hoorde kwam ze lui overeind en keek naar buiten toe. Een zwarte kat kwam binnen die ze rustig optilde en mee nam naar de grotere ruimte. De kat zelf was op haar schouders gaan staan. “Goed dat jullie er zijn~~ “ Sprak ze een beetje purend. Haar stem was rustig en vrolijk en ze liep met haar haren in een staart ,korte shorts en een shirtje naar ze toe. “Fris jullie eerst jezelf een beetje op als jullie dat willen. “ Ze keek kort naar ede deur achter haar. “Daar zit een badkamer, vecht zelf maar uit wie eerst. Voor tegen de muskieten heb ik nog wel een zalfje. Ze liep door naar een kast waar wat potjes stonden en dergelijke medicijn spullen. Ze pakte er meerdere op en keek daarna naar de etiketten, het was even klieren en klote maar eindelijk had ze een kleine tube en gooide die naar een van hun. “Ben er zelf weer over een half uurtje. “’  Ze ging naar de kamer van haarzelf en kleedde zich om naar haar training ’s kleding. Ze bekeek het reservaat nog een keer, alles zag er op moment rustig uit. Ze had zelfs hout van buiten het reservaat naar binnen gehaald zodat niet al het bamboe ter aarde ging…
Na een half uur liep ze weer naar de woonkamer, ze had een glimlach op haar gezicht en haar ogen hadden kleine pretlichtjes in de ogen.

“Ik zal jullie deze les uitleggen.’ Sprak ze op haar dooie gemakje en gebaarde dat ze bij de tafel konden komen zitten waar een map van het gebied in de tafel bewerkt was. Je had een hout laag, een kaart en glas bovenop. “Dit is het gebied wat jullie tot beschikking hebben. “ En ze wees toch een redelijk groot gebied aan vanaf haar achterhuis. “De bedoeling is om te gaan zorgen dat jullie een schuilplaats gaan maken,  Je ziet dat je einde gebied komt zodra je die hoge bergen tegenkomt, we zitten hier bijna in een kon van stenen en gebergte. Echter is een gebied wel echt off limit. “ Ze wees een donkere plek aan op de map. “Dit heb ik gedaan voor jullie eigen veiligheid, wil je blijven leven, zoek je ze niet op. “Haar stem was serieus bij het hele gesprek geweest, maar toen ze het over de waarschuwing sprak keek ze wel waarschuwend. “ Verder verblijven jullie ook in die hut om de avond te overleven. Ik heb een kleine rugtas met eten voor jullie, het is overleving rantsoen en dus het minimum. In de latere ochtend beoordeel ik jullie waarna we bij mij verzamelen, eten wat lunch voordat jullie terug in de shuttle naar school gaan. “Legde ze uit. In de tas zat een plat brood, twee laagjes brood en een 400ML bidon. Hier zat water in, verder nog een map en een grote kattenkop op de verboden plek. Ze stond op waarmee ze aanduidde dat de les bespreking over was, geen vragen want de niveau lag hoger dan gemiddeld. “Jullie moeten de dieren niet al te veel pesten… “ Ze zwaaide naar ze en eed de schuifdeur open wat het reservaat al liet zien. “Ik zal niet makkelijk zijn en ik hou jullie goed in de gaten, net zoals mijn kleine vriend. “ De kat op de tafel reageerde erop. “Tijd gaat nu in~” en ze stapte aan de kant, ze had niet haar verwachtingen verteld, toch had ze er nu al plezier in.

/// Er zitten enkele plaatjes bij woorden. ///

Een jongen kwam binnen, met dezelfde verwilderde kenmerken als zij. Takjes in zijn haren, vlekken op zijn gezicht. Wat een perfecte teamgenoot voor een survival opdracht zeg. Lucy grijnsde hem speels toe. ''Yo, dude.'' Een korte blik op zijn gezicht en ze kon zich niet inhouden. ''Leuk kapsel.'' Ze was zelf ook niet helemaal tiptop netjes meer, maar zij had zichzelf net een beetje gefatsoeneerd door haar vingers als kam te gebruiken. Op haar wang zat een snee waarop zich een korstje aan het vormen was en haar ene oog zag eruit alsof ze had zitten janken door de vlieg die erin was gesjeesd. Maar wat boeide het. De vrolijke lach waarmee haar opmerking gepaard ging nam wat van de gemenigheid weg, daarbij bedoelde ze het ook niet slecht.

Ah, een deur opende zich. Zou mevrouw Yuri zich toch laten zien? Daar was ze al. Vrouw met kat. Een beeld wat normaal gesproken als wanhopig en ontzettend triest weggezet werd. Toch was de lerares niet echt het toonbeeld van een gekke oude kattendame. Maar wat niet was kon nog komen, dus Lucy gaf de hoop niet op. Terwijl de docente hen begroette gaf Lucy haar ogen goed de kost en concludeerde dat haar schetsje er helemaal niet zo ver naast zat. Nee, absoluut niet. Ze wierp een blik op haar tas, waar het tekenblok uitstak en de grove lijnen van een survival docente toonde. Helemaal niet slecht.

“Goed dat jullie er zijn~~“ Ja, want je had zó veel keuze als je ingeroosterd stond voor een bepaald vak. Natuurlijk waren er opties genoeg, spijbelen, jezelf sneaky ziekmelden.. Maar dat soort dingen leidde vaak tot problemen en werden dus niet aangenomen als goede oplossingen. “Fris jullie eerst jezelf een beetje op als jullie dat willen. Daar zit een badkamer, vecht zelf maar uit wie eerst.'' Goh, dat klonk al meteen als een veelbelovende zin voor een docente. Ze zou het aan hen overlaten om een volgorde te bepalen. ''Voor tegen de muskieten heb ik nog wel een zalfje.'' Lucy was al van plan geweest haar partner te vragen of hij het erg vond om even te wachten, maar nu besloot ze even hier te blijven, hopend op een zalfje wat de jeuk weg zou nemen. Ze was gestoken op haar pols en in haar nek. twee plekken die behoorlijk vervelend waren.

Met een opgeluchte lach ving ze de tube en priegelde meteen het dopje eraf. ''Merci.'' Ze smeerde een dun laagje over de bulten heen en slaakte een zucht van verlichting toen de verkoeling kwam en de jeuk weg nam. ''Moet je?'' vroeg ze, de tube uitstekend naar haar klasgenoot.
“Ben er zelf weer over een half uurtje.’ Right, waarom zou de leraar ook hier blijven, t was immers maar een lesje op Gren. Doeidoei..? Lucy haalde haar schouders op en kwam iets overeind uit haar stoel. Ze begon haar schoen en sok uit te doen, die beiden doorweekt waren. Met een zacht gloeiende hand begon ze ze te drogen. ''Oh, ga jij maar eerst. Lucy trouwens, hoi.'' Ze glimlachte kort naar de blonde jongen, die trouwens een grappige wenkbrauw had.

Uiteindelijk had ook Lucy zich even kort gewassen, haar sokken waren allebei weer droog en aangetrokken en ze was lekker opgewarmd. Ze pakte haar tas erbij en haalde er twee muesli repen uit. Zelf hapte ze onmiddelijk in een van de granenbars, de andere bood ze aan aan de jongen. Toen het half uur eindelijk voorbij was verscheen de docente weer.

Er kwam zelfs een uitleg. Wauwie. “Dit is het gebied wat jullie tot beschikking hebben. “ Toch lette Lucy goed op, ze begreep dat deze les geen lachertje werd. Ze had even gehoopt dat ze in dit hutje mocht blijven zitten, maar blijkbaar moesten ze toch echt zelf een schuilplaats maken.
Een tasje met eten werd gepresenteerd, fronsend hoorde Lucy dat het slechts het minimum was. Gelukkig had ze nog een vervroegd avondeten gehad voor ze weg ging. “Jullie moeten de dieren niet al te veel pesten… Ik zal niet makkelijk zijn en ik hou jullie goed in de gaten, net zoals mijn kleine vriend. “ Okay dan. Lucy stond op en pakte haar eigen rugzak erbij. Kort keek ze de docente aan, niet zeker of ze dit ook mee mocht nemen. Er zat niet veel bijzonders in, maar het stuk touw zou toch wel handig van pas kunnen komen als het mocht.. Tja.

“Tijd gaat nu in~” Nou, dan gingen ze maar hé? Lucy zette haar eerste passen het gebied in en zocht haar partner op. ''Ik zou op zich met aardmagie best makkelijk wat dingen kunnen vervormen en verschuiven voor een schuilplek, lijkt je dat een goed plan?'' Op de vele jadegroene planten na had Lucy namelijk al gezien dat de modderige aarde redelijk rijk aan mineralen was. Daar zou ze wel wat moois mee kunnen bouwen en nee, dan doelde ze niet op een zandkasteeltje.

Een zucht verliet mijn mond toen ik binnenkwam met een assortiment takken in mijn haar, een mooi exotisch aantal zwarte vlekken in mijn gezicht en nog een zure blik op mijn gezicht. Werkelijk alles was compleet en dan ging mijn blik naar het meisje, die er net zo verwilderd uitzag als ik. Een prima combo, dat gingen we worden, werkelijk. Een soort van compliment werd me toegeworpen van een leuk kapsel en ik haalde er wat takjes uit. “Vind ik ook, een nieuwe modetrent die ik ga starten geloof ik,” een kleine glimlach ging er wel vanaf en ik gunde het het meisje ook terwijl ik verderdeed met alle rommel uit mijn haar te halen, het zou vast deze nacht nog erger worden.

Miss Yori besloot zich nog te vertonen en ze had gezelschap bij zich, een kat. Ze was nog een jonge dame, niet iets wat ik verwacht had. Maar dat was vast wel wat beter dan een oude vrijgezelle dame met honderd katten. Een kleine glimlach als begroeting schonk ik haar voor ze zei dat het goed was dat we er waren. Betekende dit nu dat ze dacht dat we beiden ging spijbelen? Klaarblijkelijk wel, anders zou ze dat niet gezegd hebben. “Fris jullie eerst jezelf een beetje op als jullie dat willen. Daar zit een badkamer, vecht zelf maar uit wie eerst.''
Wat was dat nu, moesten we nu nog gaan vechten wie de badkamer als eerste zou gebruiken? Dan wist ik al meteen wie gewonnen zou hebben, het meisje hier naast me. Een kleine zucht verliet mijn mond terwijl ik over mijn krullerige wenkbrauw wreef, een geboorteafwijking. ''Voor tegen de muskieten heb ik nog wel een zalfje.'' Zei de leerkracht vervolgens en ik voelde even op de plekken waar het jeukte, achter mijn oor, vijf verschillende plekken op mijn armen en ik zuchtte, ze stonden vol bobbeltjes. Ik liet het meisje maar eerst haarzelf insmeren en dan kreeg ik het tubetje, “Bedankt,” zei ik voor ik mezelf op de juiste plekjes insmeerde, een kleine laag volstond en het jeuken begon eindelijk te minderen.
“Ben er weer over een halfuurtje,” zei de leerkracht voor ze verdween en hij schudde zijn hoofd. ''Oh, ga jij maar eerst. Lucy trouwens, hoi.'' Zei het meisje tegen hem en ik schonk haar een glimlach voor ik zei: “Adrian, aangenaam.”

Uiteindelijk vertrok ik naar de badkamer, friste ik me op en zorgde dat mijn haar weer mooi blond was en niet vol met takjes hing. Ik zorgde dat al mijn kleding droog en warm was voor ik me weer begaf naar de algemene kamer en ik neerplofte in de tweezit zetel. Al snel kwam Lucy weer uit de badkamer en ging ze naast mij zitten. Ze nam twee muesli repen uit haar tas waarvan ze eentje aan mij gaf. “Dankje,” kwam er uit mijn mond voor ik het aannam en er zelf van begon te knabbelen. Best lekker.

Het halfuur was eindelijk gepasseerd en de leerkracht besloot weer eens terug te komen en ze gaf ons een uitleg, wauw. Een kaart werd ons voorgelegd en waar we mochten komen en waar niet, stond er duidelijk op. “Dit is het gebied dat jullie ter beschikking hebben,” zei ze en we kregen allebei een tasje met een klein rantsoen er in. Het minimum dus, ze zouden een plek moeten vinden aan een beek met gezond en vers water.

“De tijd gaat nu in,” zei ze voor ik en Lucy beiden naar buiten gingen. Hier stonden we dan, beiden in de wildernis achtergelaten en ik had de kaart vast. ''Ik zou op zich met aardmagie best makkelijk wat dingen kunnen vervormen en verschuiven voor een schuilplek, lijkt je dat een goed plan?' stelde ze voor terwijl ik even fronste. “De slangen kunnen we prima weghouden met wat van mijn vuurmagie en liefst ook een plek waar we water hebben zodat we onze fles eventueel kunnen bijvullen als de onze leeg is. Een soort van grotje lijkt me wel gepast voor als we ons kampvuur plannen te doen, dus dan zoeken we eerst een plek bij water en dan maken we een gezellig grotje,” zei ik met een glimlach voor ik begon te wandelen, af en toe achterom kijkend of ze volgde. Op mijn vinger liet ik een vlam verschijnen die alles oplichtte en ik wandelde verder.

(hopelijk is het wat degelijk.)

Ze wist dat ze misschien wat streng was… maar ze had echter lastige tijden mee gemaakt. Ze Bekeek hoe het tweetal begon met dingen verzinnen en moest ergens toch glimlachen. Kort bleef ze staan met armen gekruist maar al snel liet ze deze naast haar hangen. “Am I really that harsh..?” Vroeg ze haarzelf zachtjes af en zuchtte kort voordat ze ‘verdween’. In wijzen sprong ze snel op in een boom waar ze nog kort bleef zitten en zo geruis mogelijk volgde in haar dierlijke vorm.
Ze volgde ze nieuwsgierig naar wat ze gingen doen en hoe ze iets gingen doen, verder hield ze wel dingen in de gaten en begon nodige waterzakken op te hangen in het gebied waar ze mochten komen, net zoals een beetje eten. Het was hier moeilijk eten te verzamelen, want veel fruit dingen of dergelijk hingen hoog in de bomen. Het water was misschien wel rijk aan vis, maar of ze zelf gevorderd genoeg waren om er een te vangen en weten te bereiden wist ze niet zeker. “So… that’s it. They should be okay to tomorrow… “ Glimlachte ze kort en ging terug naar haar vorm om ze weer in de gaten te houden, maar wel van plekken dat je haar amper door zou gaan hebben.

// Sorry dat het even duurde, was niet zelf geheel zeker hoe te reageren lol.