Weer een nieuwe dag, gevolgd door een nacht met dezelfde nachtmerries keer op keer. Zijn vader die de zon tegemoet liep met de stad, zijn familie en misschien zelfs het planeet Razen, achter zich latend. Andrew moest zich deze dagen in plaats van om de dag, elke ochtend wassen. Hij transpireerde echt een boel tijdens deze nachtmerries en het boeide hem niet meer om vroeg in de nacht te ontwaken. Hij had zich eraan weten aan te passen, hoe ongezond het ook was. Het was echter een dag waarop hij het zou aanpakken. Niet meer zou hij enkel over kunnen nadenken over of zijn vader nog leeft en zo ja, hoe. Nee, het was tijd om achter de waarheid te komen op zijn thuisplaneet. Er zat letterlijk niets anders op en zelfs al mocht hij het niet van de school, hij zou naar Razen vertrekken. Hij sloeg zijn kastanjebruine ogen neer, terwijl hij de zoveelste trap van de school afliep. De dag was vandaag. Onbewust trok hij zijn volgepakte tas naar zijn rug toe met deze enkel over zijn linkerarm heen. Zijn tas bungelde lichtjes heen en weer bij het passeren van elke trede, totdat de jongen eindelijk stilstond bij zijn bestemming. Het lanceringsplatform. Andrew sloeg een diepe zucht, waarna hij zijn tas op de onderste trede liet rusten. Had hij alles bij zich? Hij ristte zijn overvolle tas open en direct staken een boel waterflessen uit de tas, waarvan een op de rede viel en hiervan af rolde. Snel raapte hij het waterflesje van de grond af en plaatste die overeind naast zijn tas. Zijn ogen speurden de verdere inhoud van zijn tas af en alles leek erin te zitten. Het was genoeg voor een weekje in de wildernis, dus nog langer wanneer hij in het huis van zijn moeder zat. Een zachte glimlach verscheen op zijn gezicht. Het beeld van zijn broertje verscheen voor hem. De blonde jongen met dezelfde bruine ogen die hem aandachtig aanstaarden met een brede lach. Een warm vertrouwd gevoel bekroop hem, terwijl hij zijn tas dichtritste en met zijn andere hand het flesje vastgreep. Hij had al die weken op de school doorgebracht zonder een keer aan zijn broertje te denken en dat noemde zich een broer? Ach, het ventje hield zich wel koest. Andrew greep zijn tas weer van de trede en liep toen regelrecht naar de enorme mechanische ruimte. Een sterke geur van metaal was te ruiken en de temperatuur stond gelijk graden lager. Andrew had nooit verwacht dat hij zo snel hier weer terug zou keren in deze kille ruimte. Ach, het had zo zijn redenen.

De jongen liep de ruimte verder in en krabde licht ongemakkelijk achter zijn hoofd. Waar was diegene die naar Razen ging, eigenlijk? Licht gedesoriënteerd liep hij maar een richting uit en kwam toen bij de verkeerde ruimte uit. Zijn verwarde gleed over de planeet waar de nog lege buis vandaan gekomen was. Erd. Was dat niet de aarde planeet? Andrew fronste lichtjes en sloeg toen een zucht. Dat was niet bepaald de planeet die hij zocht. “Waar is die van Razen?” mompelde hij tegen niemand in het bijzonder. De jongen plaatste een paar stappen richting de andere kant van de grote ruimte, toen hij ineens een luid mechanisch geluid hoorde die de andere oversteeg. Verrast keek Andrew over zijn schouder toen er een buis verscheen bij de plek die bestemd was voor de bewoners van Erd. Kwam er een nieuwe scholier? Het was niets nieuws, maar hij was aardig nieuwsgierig wie de nieuweling was. Op de achtergrond klonk er direct erna ook het gelach van jongens. Met een frons keek hij weer recht naar voren en zag twee gedaanten uit een andere buis stappen, die van … Razen! Die moest hij hebben! Andrew dreigde die kant op te lopen, totdat de twee jongens ineens aardig stil werden en met hun vingers naar iets of iemand achter hem wezen. Wat was er te zien? Wacht! Was er niet z net iemand uitgestapt? De jongen keek achterom en schrok lichtjes van wat hij zag. Het was een meisje met lang rood haar en blauwe ogen die als een schichtig hondje om zich heen keken. De manier waarop ze het koffertje achter haar vasthield was ook vrij stijfjes. Was ze zo angstig? Toen het meisje haar gezicht iets bewoog zag hij ook pas hoe bleek haar gezicht leek te zijn. Ze leek niet bepaald ‘oké’ te zijn. In tweestrijd keek hij van de Razen buis richting het meisje. Zijn gevoel zei dat hij het meisje beter kon helpen, maar had hij niet ook al tijden gewacht tot de dag dat hij achter de waarheid kon komen? De jongen liet tegelijk een zucht horen en zijn schouders zakken. Het zou hem in de toekomst pijnigen om iemand niet geholpen te hebben, dat wist hij maar al te best. Stilletjes liep hij op haar af en plofte zijn tas net voor haar neer. “Hey daar!” groette Andrew het meisje met een zacht, lichtjes gedwongen glimlach. Nu pas zag hij echt de angst in haar ogen en houding. Was ze zo bang voor school? Misschien als hij…? “Neem anders een slokje water, dat kan geen kwaad.” Hij bood zijn waterflesje aan en hield die netjes voor zich, terwijl hij haar verder in zich opnam. Angst. Onzekerheid. Dat was alles wat van haar te lezen viel. Goed dat hij naar haar toegekomen was, Razen zou even kunnen wachten. Toch?

Zijn kastanjebruine ogen stonden op het meisje gericht. Op hetzelfde moment greep ze aarzelend het waterflesje dat hij haar had aangeboden. Hij begreep niet waar die angst of onzekerheid vandaan kwam. Kwam het door de onbekende omgeving van de school? Was ze nerveus om de nieuwe figuren die haar les zouden geven?  Was er nog iets waarvoor ze angstig zou zijn? Het enigste wat hem in hem opkwam was maar een ding; hemzelf. Hij was toch niet zo eng? Zijn donkerblonde haar had misschien een absurd kapsel, maar dat was toch niet iets om bang voor te zijn? Wacht eens even. Waren het zijn ogen, huid of armen die vreemd waren? Andrew merkte hoe nu hij onzeker werd. Dit hielp niet bepaald bij het kalmeren van het meisje. Zíj was hier de onzekere, niet hij. Plotseling raakte een vinger van haar hand hem aan. Andrew fronste lichtjes. Het deed hem niets dat ze zijn hand aangeraakt had, maar dat was anders bij het meisje. Ze leek haast op een egel die door de meest kleine aanraking zich tot een bol stekels omrolde. Ze nam na de ‘schrik’ het flesje stevig vast, nadat hij het los had gelaten.
Het roodharige meisje dronk een beetje van het water, niet te gulzig of bescheiden. Het water leek toch aardig te werken. Het kwam dus wel goed met haar. Tevreden plantte hij zijn handen tegen zijn zij en leunde hij iets naar achteren. Een goed gevoel ging door zijn hart heen die langzamerhand zijn hele lichaam in bedwang hield. Hij had een goede daad verricht. Geen manipulatie kwam aan bod. Zelfs met zijn intelligentie zou hij dat niet overwegen, hoewel …. Er was een iemand die daar een kei in leek te zijn. Die gast was zijn vriend, Drake. Zelfs het sluiten van een vriendschap met hem bleek zeldzaam te zijn. Dat was te verwachten van de geruchten die hij over de jongen gehoord had. Zijn vijand bleek zelfs ene Xavier te zijn, waarvan Drake in een wedstrijd gewonnen had. Andrew was nog lang niet klaar voor een gevecht met een andere scholier. Eerst had hij meer training nodig en meer intelligentie. Het had alle tijd. De inmiddels afwezige Andrew voelde de blik van het meisje op hem gericht staan. Half aanwezig keek hij van het flesje naar het meisje. Oja, hij zat nog in het gesprek. Wauw, hij was enorm afgedwaald. De jongen toverde weer een zachte lach op zijn gezicht.

Toen Andrew weer het meisje aankeek in haar diepblauwe ogen, zag hij weer de angst van eerder. Wat was er toch met haar aan de hand? Hij hield zijn hoofd scheef en liet zijn armen langs zijn lichaam hangen. De indruk die ze gaf liet hem nog steeds aan een priegel egeltje denken. 'Dankjewel,' zei ze zacht met haar hoge stem. Het was al iets dat ze sowieso haar mond open had getrokken. Hij knikte traag naar haar, maar liep toen geheel vast. Hij had geen idee wat zijn volgende stap zou zijn. De reis naar Razen zou in ieder geval nog op zich laten wachten. Dus, zijn enige opties lagen in de conversatie. Zou hij haar rondleiden? Dit gebouw moest onbekend voor haar zijn, want ze leek overduidelijk een nieuwe leerling. Het zou wel suf zijn als ze verdwaalden. Dat zou aardig ongemakkelijk zijn. Ach, hij kon de belangrijkste lokalen aan haar laten zien? Andrew liet zijn schouders zakken als een non verbale bevestiging van zijn gedachten. Iedereen had zo zijn gids nodig. Inmiddels keek het meisje hem niet meer angstig aan, maar verlegen. De jongen blies zachtjes door zijn neus. Het was een verlegen typje? Dat maakte het beter. Zo sociaal was hij ook niet. 'Dat had je niet moeten doen.' Zei het meisje met dezelfde zachte stem verder. Zijn frons werd dieper. “Hoezo, niet?” mompelde Andrew verward, “Je had hulp nodig, toch?” Nu raakte hij juist onzeker over de situatie. Zachtjes krabde hij zijn achterhoofd met een hand en een zachte lach op zijn gezicht getoverd. De situatie verergerde.
Het meisje vermeed zijn blik en haar gezicht werd spoedig een tomaat. De jongen begreep er werkelijk waar niets van. Waarom bloosde ze? Hoorde dat ook bij onzekerheid? Hij bleef een tijdlang onzeker krabben, totdat het meisje weer sprak. 'Weet je soms..' Andrew keek haar zwijgend aan en hield zijn armen weer naast zijn lichaam. “Hmm.. ?” De stem van het meisje was voor een tel gebroken, maar ze wist zich te hervatten. 'Weet je soms waar ik naartoe moet?’ Dat was een vrij open vraag. Waar wilde ze heen? De schoolgebouw zelf had je al bereikt door de deuren verderop te passeren. Met dezelfde stem voegde ze nog zachtjes iets aan toe.  'Ik.. Ik kom van Erd.' Zei ze. Oké, ze kwam dus van Erde, maar dat zag hij ook op de bovenkant van de buis duidelijk staan. Dat verbaasde hem niet. Wacht, misschien zocht ze naar de Erde deel van de school? Dat was niet zo heel ver van Razen. Toch wilde hij zeker weten dat de bestemming wel overeenkwam. “Dus, je zoekt jouw kamer of de leslokalen?” Vroeg Andrew, terwijl hij alvast zijn tas vastgreep en die over zijn schouder trok. Zijn blik viel eventjes op het flesje die ze nog stevig vasthield. Ze was nog steeds onzeker. “Je mag het flesje houden,” Zei Andrew, waarna hij al een paar stappen richting de uitgang van de mechanische ruimte liep. Hij zou dus nu al een rondleiding aan een nieuwe scholier geven. Dat had hij echt niet verwacht, zeker zo snel niet. Maar wacht, wat was eigenlijk haar naam? Dat communiceerde gemakkelijker dan ‘jij’ of ‘dat meisje’. Hij stopte met lopen en draaide zich traag om. “Mijn naam is trouwens Andrew Aragon. Wat is jouw naam, eigenlijk?”

Andrew wachtte op de dame haar naam. Een paar tellen geleden, toen hij haar de vraag had gesteld waar ze heen wilde of eerder ‘moest’, toen had ze op een afwezige wijze zijn vraag beantwoord met ‘kamer’. De ander leek meer in gedachten gehuld te zijn dan hij en dat was al aardig knap, gezien hij juist veel nadacht betreft … tja .. van alles. Zeker sinds de nachtmerries die hem maar niet met rust wilden laten en in hevigheid toenamen. Daarbij moest hij ook veel leren en wanneer hij een gang doorliep, dacht hij vaak over de leerstof na. Soms zelfs tot het punt dat hij zichzelf in gedachten aan het overhoren was, terwijl hij een drukke weg overstak. Levend kwam hij er vanaf, maar het was een gevaarlijk ding om te doen en sinds een bijna dood ervaring, stopte hij daarmee. Een leven verliezen, omdat hij aan het denken was? Nee, dat was geen goede doodsoorzaak. Maar goed, waarom dacht hij momenteel na over zulke zaken? Ze deden er niet aan toe. Hij moest een nieuwe student naar haar kamer brengen en gezien ze van Erde kwam, moest ze naar de Erde verdieping toe. Niets bijzonders. Hoelang zou het meisje eigenlijk wachten, voordat ze zichzelf voorgesteld had? Het begon al aardig lang te duren voor zijn gevoel, waarbij tijd iets anders liep dan in het echt. Het meisje zuchtte en ademde adem, alsof ze elk moment iets angstaanjagend moest uitvoeren. De jongen begon medelijden met de nieuwe student te hebben die als een makkelijke prooi voor pestkoppen rondliep met haar staart tussen haar poten. Ze straalde veel zwakte uit en dat lokte voor zeker 80% van alle gevallen uit op lichamelijke of geestelijke mishandeling. Zijn glimlach was weggetrokken en vormde een niets betekende streep op zijn gezicht, terwijl enkel zijn ogen nog afwachtend naar de dame keken. Het was jammer dat hij niemand kende die het meisje zou helpen met het overleven van de eerste periode op de school. Drake leek hem niet het juiste type hiervoor en daarbuiten kende hij net te weinig mensen. Andrew snoof zachtjes, het leek er namelijk op dat het zijn taak zou worden. Op dat moment stelde de dame haar eindelijk voor als Laica Johnson.

Het meisje liep hem pardoes voorbij en daardoor zag hij haar houding beter. De knokkels van de hand waarmee ze het koffertje achter haar vasthield, waren spierwit en haar verdere houding stond vrij gespannen. Elk spier van haar leek aangespannen te zijn, terwijl ze voor hem liep. Het baarde hem zorgen, maar de meeste studenten kwamen toch over deze angst heen? De eerste leerjaar was spannend en onwennig, maar de jaren die hierna volgden vielen zwaar mee. Dat was in de meest extreme geval dan, hij voelde zich namelijk al na ruim twee weken thuis en hij kon ook al de meeste lokalen vinden. De herinnering van de waterval met Drake kwam even in hem op, en toen deze wegzonk in zijn gedachten besefte hoe tegenstrijdig de twee situaties met elkaar waren. Hij was kalm, Laica was het niet. Dat was de duidelijkste. Het geluid van zacht gelach vulde de ruimte. Met een diepe frons keek Andrew op en zag toen de twee schimmen staan bij de deur die richting de school liep. De twee figuren waren de jongens die net van Razen kwamen, daar herkende hij ze enkel van. De jongens leken zich enkel weer heel opgewekt te gedragen toen hun de kant van de deur opliepen. Hij rolde duidelijk met zijn ogen, toen hun blikken continu naar het meisje gleden en haar met haast kwijl uit hun mondhoeken aanstaarden, alsof ze het laatste stukje voedsel was in een winkel. Zulk gedrag ergerde hem, dit natuurlijke voortplantingsgedrag van mensen. “Tsk,” snoof Andrew, waarop hij even stilstond en de twee recht in de ogen aankeek met zijn ogen getrokken tot spleetjes. Een kille blik bleef op hen gevestigd staan, totdat ze hun rumoer lieten verminderen en op zachtere toon met elkaar bij de deur begonnen te spreken. “Tsjonge, wat primitief,” mompelde Andrew, waarna hij met een kort vlug pasje Laica weer inhaalde. 'Het is hier groot,' hoorde hij nog net Laica zeggen op haar fluisterende toon. Andrew knikte zwijgend, verrast dat ze ten minste de tijd nam om de ruimte in haar op te nemen. Een zeer nerveus persoon zou juist zich haasten naar de uitgang van de plaats, dus dit was een vrij goed teken. Andrew knikte zwijgend en propte zijn handen in zijn broekzakken, terwijl ook zijn blik over de pek gleed. Het was de minst gezellige, rustgevende ruimte van de school, herstel, buiten het kantoor van de directeur. Enkel geruchten over de plek had hij gehoord, maar hoe nieuwsgierig hij ook was, hij wilde daar niet belanden. Nooit niet. Daarvoor moest hij in- Huh?

Laica liep plotseling schuin achter hem, terwijl ze haar jurkje naar beneden trok. Zijn wenkbrauw schoot omhoog, waarna hij van haar richting de andere aanwezige studenten keek; de twee jongens van Razen. Ze staarden beiden weer doodleuk naar haar benen en ja hoor, de kwijl was weer in hun mondhoeken te vinden. Ze begonnen hem nu echt te irriteren. Was zijn blik niet genoeg geweest om de twee weg te jagen naar hun eigen kamer? Dat moesten nieuwe studenten doen. 'Zijn ze hier allemaal zo?' Was de opmerking van Laica, waarop Andrew reageerde door een geërgerde zucht te horen. Een groep jongens, normale studenten, hadden zich gevoegd bij de twee jongens van Razen. Eentje durfde zelfs te fluiten tegenover de al zeer onzekere meid. Wat een hufters. Hij had zich direct omgedraaid, nadat ze de deur bereikt hadden en Laica al naar de trap toesnelde. “Wacht even,” Zei hij tegen het meisje en legde daarbij zijn zware tas op de eerste trede, voordat hij zich naar de verwarde groep jongens had omgedraaid. “Oi!” Begroette Andrew de jongens luid, “Kunnen jullie zakjes testosteron niet ergens anders zitten zwijmelen? Ik dacht dat zeker twee van jullie naar hun kamer moesten gaan?” De twee jongens keken diep beledigd naar de donkerblonde student, terwijl de andere jongens scheldwoorden uitkraamden, waarvan hij geeneens het bestaan van wist. Waarschijnlijk was hun vocabulair van scheldwoorden groter dan van normaal taalgebruik. Geen van hen gaf echter een krimp, ze liepen niet weg, maar vielen ook niet roekeloos aan. Iedereen had een zekere angst voor de directeur, maar de nieuwe studenten kenden hem nog niet, maar zeker snel genoeg. “Ik heb geen zin in een zinloos gevecht qua vuisten, magie of scheldwoorden. Houd gewoon jullie lichaam eens in bedwang, zo moeilijk is dat niet,” De studenten keken hem met een opgetrokken wenkbrauw aan en mopperde weer een reeks onbekende scheldwoorden, maar liepen wel weg richting de buizen die naar de diverse planeten gingen.

De twee nieuwe studenten bleven echter staan en een van hen schot al richting zijn gezicht met zijn vuist, maar Andrew hield zijn gezicht opzij, waarna een tweede aanval volgde van diegene met zijn andere vuist richting zijn maag. Snel dook Andrew naar voren en gaf de jongen een felle knietje. De stoot was echter raak en Andrew knalde voorover, zachtjes kreunend en zijn armen over zijn middel. Het deed niet al teveel pijn, maar een moment lang leek alle zuurstof uit zijn longen ontsnapt te zijn. De ander lag echter kreunend op de grond met zijn vriend naast hem. “Ga maar naar de ziekenboeg, het is op de eerste verdieping en dan rechts. En je kunt mij van niets verontschuldigen, want ik heb jullie enkel de waarheid toegesproken en mezelf verdedigd,“ De jongen trok zijn ogen tot spleetjes en mompelde zachtjes iets dat klonk als, ‘ik krijg je wel’, waarna hij zijn vriend van de grond hees en Andrew ruw passeerde. Hij liet een zucht horen en kwam moeizaam overeind met zijn armen nog over zijn middel. De pijn van de stoot voelde bonzend aan in zijn borstkas. Maar goed, all is well that ends well, right? Andrew stak zijn licht trillende hand op en stak zijn duim omhoog. “Ik ben oké, Laica,”

Zijn buik deed enkel zeer en bonsde op het slagritme van zijn hart, maar meer schade had Andrew niet opgelopen. Het had vele malen erger gekund en ergens verbaasde het hem dat de twee jongens niet voor een magische aanval waren gegaan. Dat had zoveel meer kunnen doen, maar wie was hij om hun logica te bevatten? Voor het moment kon hij beter zijn eigen situatie onder de controle houden, zijn lichaam trilden nog van de spanning van het conflict. Vooral bij zijn handen was het getril te zien. Andrew ontvouwde zijn armen en keek er zwijgend naar, totdat hij zijn handen balde. Logisch nadenken lukte even niet, dus hadden opgebouwde frustraties de boel overgenomen. Rammen, dat wilde hij, maar het leek hem beter om eerst te kalmeren en de situatie weer te begrijpen. Oké, twee nieuwe leerlingen die Laica, een onzekere leerling, plaagden met de verkeerde intenties in hun ogen en ze wilden niet luisteren. Toen kwam het conflict. Ja, dat was het. Andrew slaakte een diepe zucht, iets gekalmeerd door het feit dat het hem weer lukte om de frustraties weg te spelen en ontspande vervolgens zijn handen. Het was prima. Alles was oké. Buiten zijn van pijn bonzende buik. Plotseling klonk er een stem zeer zacht naast hem de behulpzaam vroeg of ze niet naar de ziekenzaal moesten gaan. Andrew draaide zijn gezicht traag om en keek recht naar het onzekere meisje die hij zonet verdedigd had. “Laica,” kraamde hij enkel zachtjes uit, uit pure verbazing dat ze oké leek te zijn. Ze hadden haar hierna dus niets aangedaan, gelukkig. Andrew probeerde Laica gerust te stellen met een glimlach, maar een pijnsteek trok door zijn buik heen en bijna trok hij weer pijnlijk in elkaar. Zijn ogen lichtjes tot spleetjes getrokken door de pijn bleef hij Laica aankijken met zijn armen weer om zijn buik geklemd. “Het lukt wel, morgen ben ik weer fit,” Andrew keek weer weg van Laica, het kon altijd erger en om hiervoor in de ziekenboeg te zitten leek hem op zijn minst ‘suf’. Morgen was hij gewoon weer beter en kon hij zijn lessen weer gestaag volgen en goede cijfers halen. Bovendien was er nog een reden waarom hij niet naar de ziekenzaal hoefde te gaan, Laica zou enkel onzekerder hiervan worden. Ze zou zorgen om hem maken, haar kennende tot nu toe, en op den duur zou ze zwakker lijken dan ze al leek en werd het gepest groter. Met meer confrontaties als gevolg. Dat wilde hij dus vermijden. Ergens deed hij dan aardig veel moeite voor Laica, maar hij schudde de gedachte weg, ieder ander zou hetzelfde hebben gedaan.

Andrew had zich inmiddels moeizaam weten om te draaien naar de deur om zijn tas op te rapen, maar Laica was hem voor en sleurde haar eigen koffer mee, recht naar hem toe. Dezelfde bezorgde blik in haar ogen en weer de opmerking om naar de ziekenzaal te gaan. Zijn buik deed nog zeer, maar lopen zou wel lukken en met wat nachtrust was hij morgen weer in orde, niets om zorgen over te maken. Het leek hem enkel te ruw om dat recht tegen haar te zeggen. In plaats daarvan nam hij een subtiele aanpak en legde zijn hand lichtjes op haar schouder. “Het komt wel goed, Laica,” In de gesproken woorden moest hij een opkomende pijnsteek zwaar onderdrukken, maar het lukte hem gelukkig wel. Het scheelde echter weinig. Op datzelfde moment gedroeg Laica weer de schichtige student die ze was door het geluid van lachende jongens. . Laat de jongens maar lachen, ze waren geen haar beter dan een rioolrat. Eerlijk waar, momenteel was hij eerder bezorgd om haar staat dan de zijne. Toch vroeg Laica hierna of hij oké was, waarop hij knikte en zijn armen weer om zijn middel hield. “Ik ben écht oké, wees gerust,” Reageerde hij hierop, maar hij voelde zijn geduld geleidelijk afnemen. Hij wilde de plek verlaten en Laica haar verdieping wijzen, maar de bezorgdheid van haar trok niet weg. Het viel te begrijpen, maar het ging écht met hem. Niet met haar, juist.

Het volgende moment zat ze ineengedoken naast hem en meende hij tranen haar wangen afdruppelen. Zijn ogen werden groot en licht ongemakkelijk boog hij naar haar toe. “Wat is er, Laica? Heeft iemand jou iets aangedaan?” Vroeg Andrew op een voorzichtige wijze, waarna hij op een gehurkte houding tegenover haar ging zitten. Waarom huilde ze? Waren er weer irritante jongens? Wat was er aan de hand? Onwetend over waarom ze huilde zat hij stilletjes tegenover haar. In zijn ooghoek merkte hij plotseling zijn waterflesje weer op, nog steeds vastgeklemd in een van haar handen. “Drink maar wat water, dat helpt altijd. Of wacht-“ Andrew kreeg een idee en liep met een pijnlijk gezicht naar zijn zware tas op de trap toe en wist een zakdoekje aan de zijzakken eruit te vissen. Snel keerde hij terug naar het meisje en zat in dezelfde houding als eerder en depte de tranen van haar wangen af. “Het komt goed,” zei Andrew zachtjes, al was hij onzeker over zijn woorden. Ze was vrij plotseling begonnen met huilen en het kon van alles zijn dat hiervoor zorgde. Er was immers net een boel gebeurd. Met zijn andere hand gaf hij haar een zacht schouderklopje om haar meer gerust te stellen. Hij was radeloos in zulke situaties, maar dit had hij vaak genoeg bij zijn broertje gedaan, die huilde als kind veel om de meest onbenullige reden. Dit werkte meestal om hem te roosten, maar een vrouwelijke tiener ook?

Het was al een begin dat Laica slokken nam van het water dat in het flesje zat. Of ze nou kalmer was geworden, kon hij maar moeilijk zeggen, maar meer kon hij niet voor haar doen. Ze was plotseling aan het huilen en ze zat ineengedoken. Er had iets achter moeten liggen, maar wat was het? Dan had hij haar beter kunnen helpen dan dit, een boel meer misschien. Andrew depte haar tranen maar verder, maar de tranen bleven komen, haast oneindig. Haar staat verergerde. En op het moment dat hij haar een schouderklopje gaf, verstijfde ze als een ongetemd dier. Had Andrew haar beter met rust moeten laten? De jongen was radeloos in zulke situaties. Elke aanraking leek haar af te schrikken. ‘Het gaat wel,’ Prevelde ze, maar Andrew geloofde haar woorden niet. Als het ‘goed’ met haar ging verkeerde ze niet in zo’n rampzalige staat. Al spoedig keek ze hem aan, maar wendde snel haar blik van hem af. Andrew sloeg een zucht en liet zijn schouder zakken. Wat begreep hij ook van meiden. En met deze conclusie, bedankte Laica hem, ditmaal oprecht. Ze liet zelfs een glimlach aan hem zien. Het was een begin. Ze leek al iets beter dan eerder, maar dat was ook maar op de pure gok. Ze huilde niet meer, dat was iets. Plotseling had ze haar blik van hem afgewend en wilde ze plotseling dat hij haar naar de slaapzaal zou begeleiden. Dat was al hun eerdere idee, maar het kwam toch vrij plots aan. Net huilde ze nog en ineens wilde ze toch naar haar kamer toe? Andrew begreep er geen snars van, zeker toen ze niet over de oorzaak van haar uitbarsting wilde hebben. Het was in ieder geval iets pijnlijks geweest, want ze leek al een schuw typje te zijn die bij het minste intimidatie al in huilen uitbarstte.

Het volgende moment stonden ze beiden overeind en stond Laica al bij de trap met haar koffertje. Weet je? Het had geen zin meer om hier iets logisch van te maken. Laica was een onzeker meisje, en niet zo’n beetje ook. Dat was duidelijk genoeg. Hij vroeg zich wel af waarom ze zo schuw was jegens lichamelijk contact. Ze had dat al eerder laten blijken. Het was vreemd, maar als ze het er niet over wilde hebben, dan zij het zo. Andrew dwong haar niets. Hij zou haar naar de slaapzalen van Erde begeleiden en hopen dat ze goede nachtrust zou hebben. Hij liep licht ongemakkelijk, de pijn bonsde nog steeds bij zijn buik, naar de trap en trok zijn zware tas op zijn rug. Nog net kon hij een pijnlijk kreetje onderdrukken van de zware last die zijn buik indirect belastte en de pijn verergerde. Moeizaam liep Andrew voor Laica de trap op. “Eerst naar de vierde verdieping en dan linksaf,” zei hij zachtjes, de pijn weg bijtend. De zware tas hielp niet, evenals de pijn in zijn buik, maar op de een of ander manier sleepte hij zijn lichaam de marmeren trappen op, helemaal naar de vierde verdieping. Na de laatste trede kwam Andrew even bij en leunde lichtjes naar voren om op adem te komen. Het was niet niets om al die trappen op te lopen met een zware tas op zijn rug. Maar ze waren er beide, en gelukkig voor hem, was zijn eigen kamer op de tweede verdieping. Aflopen kostte immers veel minder energie dan eentje op te lopen. Zijn blik gleed langzaam naar de deur die naar de kamers leed. Als vuur magie student mocht hij er niet in, dus kon hij enkel bij de trap blijven staan. Haar eigen kamer moest ze dan verder zoeken. Als het goed was, had ze een nummer op gekregen en was het een kwestie van de nummers vergeleken met de kleine houten bordjes die naast de kamers hingen. Andrew draaide zich naar de trap toe, wachtend op Laica. “Door deze deur, dan vind jij jouw kamer zo,”

Er volgde niet direct een reactie vanuit de trap, maar wat had hij kunnen verwachten van deze onzekere figuur? Het verbaasde hem dus niet toen Laica met haar mond stijf dichtgeklemd de laatste treden opliep naar haar etage toe. Het was eigenlijk ook geen opmerking geweest waar hij een reactie op verwacht had nader inzien, maar een simpel gebaar zou fijn zijn geweest. Ach, hij had haar de weg naar haar etage gewezen en daarna zou hij weer terugkeren naar zijn eigen leven die niet veel beter was, maar het bleef zijn thuis. Het roodharig meisje liep de laatste trede op en hield direct halt toen ze eenmaal bij de deur van de gang stond. Andrew wilde aanstalten te maken om hun conversatie te sluiten, maar ze was hem voor met een duidelijke ‘Wacht hier even,’ en wonderbaarlijk bleef hij stilstaan met zijn handen in zijn broekzakken. Het was de verbazing dat hem stil liet staan. Hem liet zwijgen. Laica had tot nu toe op vrij zachte stemsterkte gesproken, maar ditmaal klonk haar stem luider. Of beeldde hij zich dat maar in? Andrew trok zijn ogen tot spleetjes nu hij eigenlijk ook niet begreep waarom ze wilde dat hij op haar zou wachten. Was er iets aan de hand? Alweer? Laica’s zachte stem prevelde hem echt te blijven, waardoor Andrew een zucht liet horen, maar op zijn plek bleef staan. Ze vond het blijkbaar wel erg belangrijk om hem bij haar te hebben. Hij volgde Laica met zijn ogen, totdat ze haar kamer gevonden leek te hebben en hij opgelucht kon uitademen. Dat scheelde al een boel. Zij had haar kamer gevonden, maar nu? Haar rode haar danste achter haar toen ze weer terug naar hem liep en ze zonder extra bagage was. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken en wreef die langs elkaar toen ze weer voor hem stond. “Klaar is Kees,” De blik in Laica’s ogen leek er echter niet mee eens te zijn, ze eisten iets van hem. Maar wat? Licht ongemakkelijk liet hij zijn handen weer langs zijn lijf hangen. Ze leek nog steeds bezorgd te zijn over de klap tegen zijn buik, maar daar kwam hij wel bovenop. Echt waar. De behulpzame gebaren bleven echter naar zijn hoofd geslingerd te worden. Ze vroeg of ze zijn tas mocht vasthouden, waar hij moest zijn en of ze niet naar de ziekenzaal moesten. Hij wilde niet dat ze zorgen over hém ging maken; zij was oké en onzekerder dan hij. Hoewel dat ook de reden kon zijn om haar hem te laten helpen. Alle beetjes hielpen als ze er zelfverzekerder van werd. Andrew gaf er maar aan toe en overhandigde voorzichtig zijn tas aan haar. “Zeg het als het te zwaar voor je wordt,” Het zou niet leuk zijn als zij nu ook gewond zou raken, zeker niet.

Maar goed, ze zouden alsnog naar de ziekenzaal gaan en hopelijk enkel voor zijn buik en niet meer dan dat. Eigenlijk was het eerder om Laica duidelijk te maken dat hij oké was, gezien het vocaal blijkbaar niet werkte. “Ze zullen zeggen dat ik prima bent,” mompelde Andrew zachtjes toen hij zich omdraaide naar de trap. “De ziekenzaal is een etage lager, dan de deur links en dan rechtsaf,” Hij liep de treden af, maar keek meerdere malen om naar Laica en zijn zware tas. Kon ze het echt wel dragen? Het was niet niets! Al spoedig kwam op de etage aan, de deur door en liep de lange gang door die gelukkig leeg was, geen irritante figuren die Laica zouden plagen. Eenmaal bij de ziekenzaal stond Andrew met een verbitterende glimlach aan de ingang. De pijn bonsde nog en zijn longen voelde nog steeds vrij ingeklapt aan, maar het zou echt niets ergs moeten zijn. Hij knikte goedkeurend richting Laica en liep recht op een van de zusters af, waarna hij zijn verhaal deed over het voorval toen hij haar aandacht getrokken had. Eerst keek de zuster niet heel vrolijk, maar toen ze Laica in het zicht kreeg verzachtte haar gezicht en wenkte de tweetal naar een bed. Andrew nam er stilletjes op plaats en werd gevraagd zijn bovenlichaam te ontbloten wat hij kalmpjes deed, later pas beseffend dat het misschien vreemd voor Laica het moest zijn. Het kwam echter toen nog niet in hem op en zwijgend volgde hij de instructies van de zuster op, terwijl ze naar zijn hart en longen zat te luisteren. In de tussentijd keek hij het meisje geruststellend aan. Het was niets.

De koude rillingen schoten over zijn rug, terwijl de dame naar zijn hartslag luisterde met haar koud aanvoelende apparatuur. Buiten zijn bonzende borst voelde hij verder geen pijn; niet in zijn armen, gezicht of benen. Ze zagen er zelfs in prima staat uit. Niets om zorgen over te maken en met zijn rustgevende blik die op Laica gericht stond, probeerde hij dat duidelijk te maken, maar of het werkte? Laica keek met haar diepblauwe ogen meerdere malen met een haast verontschuldigde blik aan. Het werkte helaas niet en de bewegingen van de dame en haar apparatuur werkte soms ook niet even goed mee door de bonzende plek aan te raken. Andrew had dus hier en daar zijn kaken op elkaar moeten klemmen om geen enkele krimp van pijn te laten merken. Laica zou vast en zeker in elkaar kruipen en duizendmaal haar excuses zitten aanbieden voor iets wat ieder ander ook had gedaan: een dame beschermen. Ook zat ze met een mysterieuze dieprode blos op haar wangen, alsof ze weer ging huilen, maar haar ogen leken niet zozeer opvallend vochtig. Inmiddels bleek de dame alweer klaar te zijn en bood ze hem zijn kleren weer aan die hij gretig vastgreep. Terwijl de dame even naar Laica toeliep en Andrew enkel hier en daar een woord kon opvangen stond hij te popelen om zich om te kleden. Het begon al aardig frisjes te worden voor hem in deze ruimte. Haar apparatuur had er ook niet heel goed bijgedragen. Andrew kleedde zich snel om en wierp toen zijn blik op de dame, wachtend op enige duidelijkheid over zijn toestand. Haar antwoord was echter… niet wat hij ervan had verwacht. 'Fijne dag nog, tortelduifjes,' zei de dame lachend, verrukt door de reactie van Laica die nu nog roder dan een tomaat bleek te zijn. Andrew wist niet wat hij exact van de opmerking moest denken. Allereerst, ‘tortelduifjes’? Dat waren ze niet, ze waren … tja, wát waren ze? Hij kende haar niet super goed om haar een vriend te noemen, of wel? Ach, boeiend. Hij gleed van het bed af en in zijn ooghoek zag hij Laica naar de deur haasten, zachtjes mompelend dat ze hem buiten opwachtte, terwijl ze zijn veel te zware tas met haar meetrok. “Laica, toch.” Mompelde Andrew zachtjes en verstopte zijn voorhoofd een korte tijd achter de palm van zijn hand.

Toen hij dreigde te vertrekken liep de dame weer regelrecht op hem af met een strak gezicht, hoewel het plagende intentie van haar eraf sprong. ‘Volgens mij heb je koorts.’ Andrew hief automatisch zijn wenkbrauw. “H-Hoe bedoelt u?” Van de verbazing stotterde hij zelfs. De dame zei niets en verstopte alles achter een plots verschenen grimas, voordat ze plaatsnam achter een tafeltje, klaar om de volgende gewonde te helpen. Hoezo, koorts? Andrew liep op de uitgang af waar Laica een paar tellen geleden was verdwenen. De jongen liep op zijn weg naar de uitgang een raam voorbij. Het werd hem duidelijk wat voor een ‘koorts’ hij had. Een lichte blos op zijn wangen. Nam hij het gedrag van Laica over, of.. ? Andrew besloot er niet meer over na te denken en liep de gang op en knikte naar Laica. “Zie je, ben niet in levensgevaar,” grapte Andrew luchtig , hopend dat de blos op zijn wangen al weggetrokken waren. Zijn blik viel op zijn zware tas die Laica nog steeds stevig vasthield. Was het echt niet te zwaar? Eerder had ze hem al gedragen en leek het een hele klus voor haar om zijn tas te dragen, maar toen ze eerder als een speer wegliep leek het haast maar een plastic zakje voor haar te zijn zonder enige inhoud. Hij stak voorzichtig zijn hand uit. “Ik kan mijn tas voor de rest wel zelf dragen hoor, Laica,” Nu moest ze wel overtuigd zijn dat hij heus zijn tas wel kon dragen. Zoveel moeite was het daadwerkelijk niet. Bovendien, had Laica geen les morgen? Dan kon ze beter beginnen door geen zware voorwerpen te dragen. Je wilde niet met een bochel aan je eerste daadwerkelijke schooldag beginnen, zeker niet als je al zeer onzeker van naturen was. Hoe zou ze het überhaupt overleven? Tja, hij vertrouwde erop dat het goed kwam, ze had zichzelf in al die jaren weten te redden.

Nadat ze de tas op de grond gelegd had bleef Laica erop om de tas ergens te ‘dumpen’. Andrew vond het prima, het was niet fijn om de zware tas de hele dag mee te sleuren om inmiddels onnodige redenen. Het leek hem echter geen goed idee om Laica zijn verdieping in te laten gaan, zoals vice versa. Wie weet waren zelfs de jongens van eerder er nog en in een tweede confrontatie had hij geen zin in, Laica niettemin. Andrew knikte en tilde de zware tas van de grond op, waarop zijn blik over de gang ging. Prima, ze waren de enige die in de gang stonden en dat betekende ook dat een tweede confrontatie hopelijk te vermijden was. “Volg mij maar,” zei Andrew, waarop hij alvast de gang doorstapte en richting de trap liep om deze te nemen naar zijn verdieping. Natuurlijk stapte hij niet te snel door, zodat Laica hem bij kon houden en hij tegelijk goed op haar kon letten. Ze was namelijk echt vatbaar voor de kleinste dingen. Zo onzeker. Vrij alert was Andrew op de weg naar verdieping en uiteindelijk diens kamer. Ze waren wel hier en daar een student tegengekomen, maar die schonken de twee geen aandacht en babbelden verder in hun vrij levende conversatie met een klasgenoot.

Na enkele minuten kwamen ze bij de deur die naar zijn afdeling leed aan. “Oké, ik dump even mijn tas hoor,” zei Andrew die het liefst bij haar had willen staan om ervoor te zorgen dat niemand weer iets probeerde bij haar, maar alsnog moest hij zijn tas dumpen. In een vrij rap tempo snelde hij naar zijn kamer, trok de deur op en legde zijn tas neer op zijn bed, waarna hij snel de deur sloot en terug naar Laica liep. Direct speurde hij haar af en zag hij dat ze oké was. Ze huilde niet en er was geen student te bekennen. Gelukkig. Opgelucht keek Andrew haar aan. “Hopelijk redt je het tot je kamer, Laica,” en daarmee sloot de conversatie. Laica liep naar haar eigen verdieping toe, terwijl Andrew naar zijn kamer liep en vermoeid terecht kwam op zijn bed met zijn tas naast zich. Wat een vermoeide dag. Ze zou het wel redden op school. Daar was hij zeker van. En of ze elkaar ooit weer zouden zien? Wie weet.

OOC: Godmode toestemming van Laica + Topic GESLOTEN