Ochtend. Alweer. En dat betekende maar een ding. Sporten! Hij was inmiddels al in de gymzaal in zijn trainingspak (zoals op de avatar) en begon met wat rekoefeningen en een warmup, zijwaartse pas, sluitpass enzovoorts. Zo ging het even door, en na een goed kwartiertje met warming-up gevuld begon hij wat écht te sporten. Hij pakte uit zijn tas een basketbal en begon wat te dribbelen over en neer. Dit deed hij dan zo'n 15 keer heen en terug van de ene kant van de gymzaal naar de andere. Hij zuchtte. Er werd hier minder gesport dan op andere scholen maar hier werd wel magie geleerd. Hij moest het vuur element representeren in zijn familie en dat wou hij ook maar al te graag doen, maar sporten, en vooral voetbal was zijn passie. Hij zou niets liever willen dan alleen maar sporten, ook al was dat wel een beetje teveel van het goede. Hij deed wat meer geavanceerdere technieken met de basketbal, door zijn benen dribbelen en wat ''fakes''. Al sportte hij in zijn eentje vond hij het leuk. Wanneer hij ook maar kon, nam hij de benen van waar hij was om een balletje te trappen.

Hij ging na de wat meer geavanceerdere technieken door met schieten. Hij gooide de bal keurig recht in de basket. Dit deed hij nog een keer, en nog een keer. Hij ging maar door met punten scoren als dit een echte wedstrijd zou zijn, tot op eens.. Hij verloor zijn balans een beetje en gooide scheef. De bal landde op de rand van de basket en ketste zo een kamer in waar de deur openstond. Hij liep naar de kamer toe. Hij klopte op de deur, wachtte op een antwoord. Hij hoorde niks en dus liep hij naar binnen, maar voordat hij maar een voet binnen de kamer had gezet krijg hij de deur tegen zijn hoofd aan.

- :*

Liam zijn ochtenden begonnen zoals altijd, met training. Normaal gesproken deed hij had altijd buiten, maar aangezien het lente was en en ochtenden warmer en zonniger waren, was het ook drukker op het grasveld. Normaal gesproken zou hij daar geen last van hebben, maar sinds de herfstvakantie had hij dat wel. Het is vrij normaal dat tijdens sporten dat je kleding niet goed op zijn plek blijft zitten, maar voor Liam was dat nu zeer frustrerend. Zijn lichaam stond namelijk onder de littekens. Zelf had hij er redelijk vrede mee zolang hij ze zelf niet zag, maar naar andere toe, en dan vooral vreemde, wilde hij niet dat hun ze zagen.
Hij had al een keer eerder in de gymzaal getraind. Toen was er een meisje die iets met de trampoline ging doen. Ook zijn andere paar keren in de gymzaal was er altijd wel iemand, maar altijd minder dan op het grasveld op het moment.

Met een rustige pas liep hij door de gangen heen. Eerst stond zijn wekker altijd heel vroeg om zijn trainingen te doen, maar zijn motivatie was er nog al voor weg gezakt en dus stond zijn wekker later. Met zijn meloen print tas op zijn schouder liep hij door de stille gangen heen naar de gymzaal. Hij probeerde een kleedruimte maar die was dicht. Hij probeerde een andere, maar stopte zichzelf sinds dat te meiden kleedkamer was. Hij pakte een andere kamer en probeerde die, maar ook die was op slot. Geïrriteerd greep hij met zijn hand in zijn zak en haalde er een lockpick setje uit. Zachtjes en zonder het slot te slopen maakte hij het slot open en ging naar binnen toe. Achter hem deed hij de deur weer dicht en op slot.
Met een zucht zetten hij zijn tas op een stoel neer die in de kamer stond. Waarom wist hij zelf ook niet, maar hij was er eigenlijk vanuit gegaan de dat deur naar de gymzaal toe dat die dicht was en had zonder na te denken zijn shirt uit getrokken. Hij bekeek zijn armen en zijn borstkas en voelde zachtjes in de diepe littekens op zijn borstkas. Doordat hij in gedachte terug ging naar het moment dat het gebeurt was had hij de bal en de stem van de jongen gemist. Echter toen hij plots voetstappen hoorden raakte hij uit zijn gedachte uit en rende naar de deur toe. Zonder na te denken sloeg hij de deur dicht en hield zijn handen er tegen om tegen druk te geven dat de persoon er ook niet in kon. "S-Sorry!  Bezet!" Zei hij door de deur heen tegen de anderen. Koud zweet was op hem uitgebroken dat bijna iemand zijn littekens had gezien en met een pijnlijk gezicht keek hij terug naar zijn kleding die te ver weg lag om er bij te kunnen. "K-Kun je even wachten tot ik terug aan gekleed ben?" vroeg hij met een schorre stem van stres en plotse paniek.

~X~ Als ik mag ^-^' ~X~

- Tuurlijk!

Een harde dreun op de rand van zijn hoofd is wat Kevan te horen kreeg. Hij stapte achteruit en hij voelde op de plek waar de deur kwam. ''Niks.'' zei hij. Hij kreeg een wat rare stem te horen vanuit de andere kant van de kamer. ''Tuurlijk..'' antwoordde Kevan, vrolijk maar verward. Deze figuur zou door de normale ingang gegaan zijn. Kevan daarentegen, was doormiddel van een open raam naar binnen gegaan. Hij had namelijk geen idee of deze gymzaal open voor leerlingen was om zomaar te gebruiken, maar s' ochtends was het overal achter slot en grendel. Bijna overal dan, een paar gangetjes die tot de kleedkamers leidden zaten niet op slot, de kleedkamers daarentegen wel. Ondertussen na een normale reeks van passen was hij bij zijn sporttas aangekomen. Op zijn sporttas stond een logo van zijn oude voetbalclub, met nog wat andere plaatjes erop. Zijn voetbalclub was zowat de helft van zijn leven. Hij streefde door zijn donkerpaarskleurige haren terwijl hij een simpele voetbal uit zijn tas pakte. Hij was een beetje vies, met donkere plekken die erop komen als je er een wedstrijd mee voetbalt. Wit met zwarte stukken erop, zoals je een normale voetbal zou kunnen inbeelden. Ook stond het logo van zijn oude voetbalclub erop. Hij begon wat met hoog houden, terugdenkend aan Raimon. Raimon was de school waar hij voorheen naartoe ging. Ze hadden daar veel verschillende clubs, maar de grootste was uiteraard de voetbalclub. Voetballegendes zijn daar begonnen, evenals Kevan. Ze zijn uitgegroeid tot populaire figuren in de voetbalwereld, al volgt Kevan dat stuk niet meer zo. Het gaat hem persoonlijk om de lol, ondanks zijn hoge kwaliteiten in het voetbal. Raimon Junior High. Na zijn derde jaar op deze school zou hij slagen en naar een andere school gaan. Dit was dan Starshine Academy. Na het hoog houden deed hij een mooie trap waardoor de bal met een boogje in de basket viel. Je hoorde het gestuiter door de hele gymzaal aangezien alleen Kevan in de gymzaal was. Een luide echo klonk, maar na driemaal stuiteren om precies te zijn was het stil. Met een vlugge ''dash'' was Kevan met zijn wauwfactor snelheid bij de bal aangekomen om hem stil tussen zijn voet en scheenbeen te leggen, door een soort boogje te maken met zijn voet en scheenbeen. Hij gooide de bal vervolgens hoog in de lucht.

- Flut einde, internet lag er ineens uit en me post was helemaal weg tot aan ''Dit was dan Starshine Academy'', sorry!

Liam vloekte in zijn hoofd dat hij zo stom bezig kon zijn geweest. Zelfs in zijn normale omgeving was hij meer op zijn hoede.
Na zijn vraag aan de persoon aan de andere kant zuchten hij opgelucht. Het klonk tenminste niet als een leraar, wat alleen maar goed nieuws voor hem was op het moment. Hij had al genoeg problemen met de leraren en hoofdmeester hier. Wel allemaal zijn eigen schuld natuurlijk, maar om zo vroeg op de dag al in de problemen te komen had zelfs hij geen zin in.
Gelukkig kreeg hij antwoord dat de ander zou wachten. Kort bleef hij nog staan met gespitste oren om te luisteren of de persoon bleef staan of weer weg liep. Voetstappen klonken en Liam lied de deur los. Met zachte passen rende hij terug naar zijn tas en kleden zich snel om in zijn oefenkleding. Je kon het niet echt sport kleding noemen en het was ook geen trainingspak. Hij had een zwart shirt met lange mouwen aan en iets dat op een jogging broek leek, die was ook zwart. De kleding zat iets wat strak waardoor zijn getrainde lichaam redelijk goed afgetekend werd.
Liam hield van dit soort shirts. Zo werd namelijk zijn lichaam wel goed afgetekend, maar er waren geen sporen te zien van zijn littekens. Al zou het nog steeds zo zijn dat als je op zijn borstkas duwde het shirt iets mee ging voor het zijn huid raakte. Ook dan zou je zien en voelen dat daar een klein gedeelte van zijn spieren miste.
Nadat hij zijn kleding gedaan had ging hij door met zijn schoenen. Hij had zijn zwarte laarzen omgewisseld voor zijn zwarte gympen die geschikt waren voor in een gymzaal. Eenmaal omgekleed checkte hij of alles goed bedekt was en propte zijn kleding terug in zijn tas. Hij deed zijn rode bal ketting terug om zijn nek en pakte een flesje water uit zijn tas. Met een simpele trap trapte hij zijn schoenen onder de stoel en deed de deur open.
Aan de andere kant van de gymzaal zag hij een paars harige jongen met een bal oefenen. Blijkbaar had hij hem nog niet door dat hij klaar was en stilletjes keek hij toe. Aan de bewegingen kon hij duidelijk zien dat dit niet de eerste keer was dat hij met een bal bezig was en ook aan de bal was het te zien. Met een kalme pas liep hij dichter naar de jongen toe. "Sorry van net."  verontschuldigde hij zich gelijk. "Ik uhm... had niet echt verwacht dat hier iemand anders was." Met een hand krapte hij op de achterkant van zijn hoofd en keek hem iets awkward aan. "Ik hoop dat ik je geen pijn heb gedaan." Zei hij en lied zijn ogen even over de jongen heen gaan om te kijken of hij ergens iets van verwondingen of zo kon zien.

~X~ Thank you~!   en dat is altijd heel rottig als dat gebeurt >~<' ~X~

-- Klopt, had gelukkig wel gekopieerd ^,^

Hij ving de bal nogmaals op en legde hem dan tussen zijn scheen en voet. Hij liet de bal van ze voet rollen om hem dan vervolgens erop te gaan staan met dezelfde voet. De jongen van eerder in de kleedkamer, was ondertussen naar buiten gelopen. Hij verontschuldigde zichzelf tegenover Kevan. Met een opgetrokken wenkbrauw en glimlach op zijn gezicht keek hij de oudere jongen aan. Hij had een ketting om en een strakke zwarte trui, en een soort joggingsbroek. ''Geen probleem.. neem ik aan?'' antwoordde Kevan ietwat verward. ''Sinds mijn aankomst hier ben ik hier zowat elke ochtend, maar nooit rond dit tijdstip. Eerste keer eigenlijk.'' zei Kevan toen. Hij trapte de bal met zijn hak tegen de muur achter hem terwijl hij zelf omdraaide om vervolgens de bal op zijn borst op te vangen. Hij dribbelde vervolgens wat en schoot met een onwerkelijke harde knal tegen de muur aan. Een klein stukje steen viel uit de muur wat je amper hoorde al was het muisstil in de gymzaal, aangezien de grootte minuscule was. ''Ik hoop dat ik je geen pijn heb gedaan'' klonk het toen uit de mond van de jongen. ''Daar heb je geen hoop voor nodig!'' zei Kevan vriendelijk en opgewekt. Inmiddels was hij alweer aan de bal na zijn schot en deed wat trucjes met de bal, zoals de welbekende Zidane Roulette en Elastico enzovoorts. ''Kevan is de naam. Een tegen een?'' zei hij tegen de jongen. Hij liep naar zijn tas na hij de bal zachtjes naar de jongen passte. Hij pakte een stuk krijt uit een doosje dat in zijn tas zat en liet het kort aan de jongen zien. Hij liep vervolgens naar een van de vier muren, en koos de twee kortste uit om daar een goal op te tekenen. Dit deed hem weer denken aan vroeger. Toen hij klein was tekende hij ook altijd met krijt de lijnen van een doel op de muur, samen met vrienden en ook met familieleden. Zelfs een keer met zijn neef Ventrion, die hij hedendaags niet meer spreekt of ziet. Daarom heeft hij voortaan altijd krijt bij samen met zijn voetbal. Dit deden hem niet alleen denken aan voetbal maar het leverde ook nieuwe vrienden op.

Liam verontschuldigde zich weer, maar de jongen vond het incidentje niet zo erg blijkbaar, wat alleen maar goed was voor hem. Gedesinteresseerd keek hij toe hoe de jongen met de bal bezig was en volgde met zijn ogen de bal. Toen die eenmaal weg geschoten werd kneep hij een oog dicht door de knal. Hij had wel geluid verwacht bij de trap, maar niet zo veel. Ergens vroeg hij zich ook wel af hoe die bal dat kon hebben, maar dacht vervolgens dat ze daar wel op gemaakt zouden zijn. Liam wist vrij weinig af van voetbal en had zich daar ook nooit echt in verdiept. "Aah." Klonk hij op zijn uitleg. "Ik ben normaal gesproken veel vroeger aan het trainen alleen dan op het grasveld. Al is de gymzaal de laatste tijd meer mijn plek waar ik train." Liam zijn glimlach groeide een beetje nadat hij hoorde dat hij hem geen pijn had gedaan. Het zou lullig zijn geweest als dat wel zo was, zeker omdat hij zijn reden ook nog al stom vond.
Hij bleef de jongen volgen met zijn ogen en draaide zijn lichaam een beetje mee met waar de jongen heen ging en was. De jongen stelde stelde zich voor en een potje voor. Liam haalde zijn schouders op. "sure." Het was toch niet alsof hij iets beters te doen had en het was tegelijkertijd ook trainen. "Mijn naam is Liam." Zei hij met een kleine buiging. Met een wat verwarde blik keek hij naar wat de jongen uit de tas pakte en op de muur begon te kalken en liep naar hem toe. "Kevan... Er staan doelen in het materiaal hok, zullen we die anders gebruiken?" stelde hij voor. Zoals de jongen net gezegd had was hij hier nieuw en wist het waarschijnlijk niet of hij vond dit fijner, dat kon natuurlijk ook. Maar voorstellen kon toch geen kwaad?
Tijdens het voorstellen van de doelen wees hij met zijn duim over zijn schouder heen naar een deur aan de zijkant en in een andere muur dan de kleedkamers van dat dat de berging was. "Ze zijn niet zo heel zwaar." Melde hij er gelijk bij. Natuurlijk wogen ze wel wat en door Liam zijn getrainde lichaam merkte hij minder het gewicht.

Terwijl hij de muren omtoverde tot doelpalen sprak de jongen weer. Hij vertelde dat hij normaal nog eerder opstond om op het grasveld te gaan trainen, maar dat is haast onmogelijk geworden de laatste tijd. Kevan, ondertussen al een weekje op SSA, merkte dat de laatste dagen het grasveld bomvol zit met mensen en dat je amper een balletje kan trappen. Je hebt hoogstens 4m² voor jezelf.. Hij was klaar met het krijtkalken en deed het weer in een doosje, nadat hij terug naar zijn sporttas was gelopen. Dat doosje deed hij in zijn sporttas. De jongen, Liam dus genaamd, introduceerde zichzelf. Hij had wel wat.. aparte sportkleding volgens Kevan. Hij stelde voor om de doelen uit het materiaal hok te gebruiken. ''Dat vind ik best, kost wel wat meer tijd.'' antwoordde Kevan. Doelen waren fijn maar hij was al even klaar met zijn krijtje. Hij voegde eraan toe dat ze niet zo zwaar wogen, maar Liam had daar ook het figuur voor. Je zag dat de jongen gespierd was dus zou het voor hem een stuk gemakkelijker wezen dan voor Kevan, alhoewel.. Hij wist niet wat voor doelen het waren en hij kon zelf ook wat tillen. Hij deed aan meerdere sporten, fitness en cardio en noem maar op. Al dat soort training had hem heel wat atletischer gemaakt dan de gemiddelde jongen. Bij het sporten deed hij ook aan kickboks. Tijdens de kickbokstrainingen moest hij zelf een grote zak zand tevoorschijn halen om die als boksbal te gebruiken. Het gewicht van zoon boksbal was ook geen pretje toendestijds, maar hedendaags kan Kevan het gewicht makkelijk hebben. Hij liep naar het materiaal hok, rondspeurend naar de doelen die hij in een oogwenk gevonden had. Wat anders? Die doelen waren groot en breed. Ze namen ook wat ruimte in. Er stonden wat bokspringen en andere materialen voor. Hij verplaatste dit andere sportmateriaal en zakte door zijn knieën om een doel van onder vast te pakken. Hij wachtte op Liam die aan de andere kant moest tillen. Schuiven kon ook maar tillen maakte minder lawaai en Kevan wist niet zeker of hij hier wel mocht zijn, zonder toestemming enzo.

Liam glimlachte vriendelijk om zijn antwoord. "Het is wel makkelijker te zien of het een punt is of niet." zei hij rustig. Nu lag het waarschijnlijk wel aan hem, maar met de crew op het piraten schip werden spelletjes over het algemeen niet eerlijk gespeeld en bij dingen zoals dit was het makkelijk te cheaten op een doelpunt.
Samen met Kevan liep hij naar het materiaal hok en opende het. Hij hielp mee met de doelen vrij te maken waarna hij halve wegen de paal van het doel vast pakte. Hij tilde het wat op als Kevan ook klaar was. Op het tempo van Kevan liep hij met het doel naar de ene kant om te plaatsen. De doelen waren niet zwaar en maar van aluminium. Ze hadden alleen een onhandig formaat om te dragen. Nadat de doelen stonden klopte Liam zijn handen af en en zetten ze in zijn zijdes neer. "Dus..." begon hij nu ze klaar waren met de voorbereiding. "Met welke regels spelen we?" Van wat hij van eerder had gezien wist Kevan veel meer van voetbal af dan dat hij dat wist. Hij wist eigenlijk alleen een paar basis regels, maar meer niet echt.

~x~ Sorry van de laatheid en de kortheid, maar mijn handen deden zeer en kon bijna niet typen. Ik hoop dat je er wat mee kunt. Laat het gerust weten als je hier niet op kan reageren. ~x~

Zwijgend tilde ze de doelen, en zwijgend zette ze de doelen op hun plaats. ''Het is inderdaad makkelijker om te zien of het een punt is, haha.'' grinnikte Kevan kort. 'Dus, met welke regels spelen we?' Kevan klopte ook zijn handen af, en stond met een bal bij zijn doel, aan de linkerkant van het veld. Dat duidde op het feit dat Liam rechts moest gaan staan. ''Laten we elkaar geen been breken. Ik neem aan dat je wel wat aan kan dus, gewoon van elke afstand schieten mag/kan. Eerste bij 5 goals wint?'' stelde Kevan met een glimlach voor. Hij hield de bal wat hoog, kijkend naar Liam. Die jongen had wel een aparte kledingstijl. Kevan daarentegen droeg altijd een trainingspak. Als hij iets straks aan had.. dat kon hij gewoon niet. No way. Een spijkerbroek zou hij gelijk doormidden knippen. Hij moest en zal zich bewegen. Hij trapte de bal keihard tegen het plafond aan. Hij strekte zijn been uit naar Liam toe, die een eindje verderop stond. ''Neem maar uit.'' zei Kevan toen. De bal kwam op snelheid naar beneden en landde precies op het uiteinde van Kevan's been, waardoor de bal vlakbij Liam terecht kwam. ''Moge de beste winnen!'' riep hij toen. Hij sprong en greep toen de lat van het doel vast, en hield zichzelf zo in de lucht. Het was alweer een tijdje dat hij competitief voetbal speelde met iemand. Competitief, gewoon een leuk wedstrijdje in het algemeen. Hij wenste dat hij terug op Nova zoals gewoonlijk elf tegen elf kon spelen, maar het geluk zat hem tegen. En het geluk waren zijn ouders.. Hij zuchtte, zette zichzelf weer met twee voeten op de grond en wachtte af op Liam.

- Geen probleem! Maakt me echt niet uit hoor, het is niet dat ik 23 van de 24 uur zit te wachten op een antwoord ofzo xD -

Nadat ze de doelen neer hadden gezet bleef Liam een paar stappen van de andere doel af staan. Kevan was naar het andere doel gelopen wat duidelijk het veld verdeelde. Hij vroeg met hoe ze het gingen doen en kreeg er een simpel duidelijk antwoord op terug. "Sure, Ik kan inderdaad wat hebben, maar ik moet je waarschuwen dat ik lang niet zo goed ben dan jou." zei hij met een grinnik. Van het beetje wat hij van hem gezien had zei genoeg dat hij dit waarschijnlijk dik ging verliezen. Liam voelde Kevan naar hem kijken en staarde rustig terug. Niet veel later keek hij naar de bal die naar het plafon geschoten werd en daarna al snel naar hem toe. Wat klunzig ving hij de bal op met zijn voet en liet het op de grond stuiteren. Zacht zetten hij zijn voet er op om de bal op zijn plaats te houden. "Het zelfde!" zei hij met een brede glimlach. Hij zat even te twijfelen hoe hij dit het beste kon doen en keek naar Kevan die aan de lat hing. Wat rusting, en ook om te wennen aan de bal, kwam Liam wat dichter bij Kevan zijn doel. Halverwege het veld bekeek hij zijn doel nog een keer waarna hij begon te renen. Met zijn voeten nam hij de bal mee tot de helft van Kevan zijn veld en gaf de bal een gecontroleerde rot schop. Doordat Liam goed gespierd was waren zijn trappen niet zacht. Al had hij natuurlijk niet 100% uit gehaald, de bal zoefde er alsnog snel vandoor. Hij had gemikt op de linker hoek aan de onderkant. Terwijl de bal voor zich uit richting het doel en Kevan ging jogde hij ook dichterbij en bekeek wat Kevan ging doen en of zijn trap überhaupt het doel in zou gaan of raken.