J A G U A R S ★ Auditietopic

Pom pom, pimpampom. Links rechts, schudden, pom! Pom! Stapje opzij en spring heel blij, dan pompompom en handen in je zij! ‘Gooooooó Starshine!’ Yeah. Moyra liep door de gangen, haar stappen ritmisch, haar pad op het eerste gezicht onlogisch. Ze zette af en toe een pasje opzij, in plaats van rechtdoor te lopen en ook het nodige sprongetje kwam er tussendoor. In haar handen klemde het meisje twee plumeau achtige rondjes, die ook wel deden denken aan die bolletjes die soms op wintermutsen te vinden waren. In cheerleader jargon pompoms genoemd. Die van haar waren prachtig, met donkerblauwe, lichtblauwe en witte stroken, die ritselend heen en weer zwierden als ze haar handen bewoog. De plekjes waar je je handen vast hield waren versierd met sterren, ook al zou het publiek die nooit te zien krijgen.

Ze kwam aan in de kleedkamer en gooide haar tas op een bankje. Gauw schoot ze in de cheerleader outfit die de school moest representeren, friemelde even aan het rokje en grijnsde dan triomfantelijk naar haar spiegelbeeld. Aan haar voeten droeg ze simpele witte gympen, met blauwe veters die ze er eigenhandig minutieus in had geregen. Ze waren nieuw, wat het piepende geluid verklaarde dat ontstond toen ze de gymvloer op stapte. Moyra zag de opgerolde lange mat al klaar liggen en besloot die allereerst maar eens uit te rollen. Daar was ze net mee klaar toen ze aan de andere kant van de zaal een tafel zag staan met daarachter twee stoelen. Die waren voor haar en Seira, haar mede captain en teamgenootje. Moyra aarzelde geen moment en nam een aanloop over de lange mat, die horizontaal door de gymzaal lag. Ze maakte een radslag en een flikflak, waarvan die laatste haast helemaal zuiver lukte. Yes!

Moyra hield van acrobatiek en turnen, maar door haar onhandigheid ging er soms wel wat mis. Gelukkig was ze deze keer niet gestruikeld, anders lag ze vol op haar snuit. Dat zou geen goed voorbeeld zijn voor de mensen die auditie kwamen doen. Auditie klonk trouwens wel erg streng. Moyra was niet echt de persoon om iemand af te wijzen, ervan overtuigd dat iedereen met genoeg inzet en motivatie vanzelf goed kon worden in cheerleading. Het ging immers ook om het overbrengen van plezier en dat
was iets wat je alleen kon doen als je het leuk vond.

Met een blik op de klok was het duidelijk dat het al bijna tijd was om te beginnen, dus gauw ging Moyra klaar zitten op de linker stoel. Naast haar zou Seira komen te zitten. Met een potlood krabbelde ze de datum op het papier voor haar en keek dan naar de lijst met namen. Mooi, er waren genoeg geïnteresseerden. Hoe meer zielen hoe meer vreugd toch? Ze begon wat hartjes en sterretjes te schetsen tot het zo ver was.
‘Succes!’ was het enige wat het roodharige meisje er enthousiast uitflapte toen de eerste auditant binnen kwam.

[Postvolgorde:
-Seira
-Dash
-Moyra & Seira
-Piami
-Moyra & Seira
-Roakes
-Moyra & Seira
- … none yet
Als je aan de beurt bent en geen tijd kan vinden om te posten stuur dan Moyra en Seira een pb, dan kan de volgorde even worden aangepast zodat iedereen een kans krijgt om te auditeren! Alvast bedankt.]

_{Zachtjes beet het meisje op haar onderlip terwijl ze door de gang liep. Tot nu toe was ze gewoon opgegaan in de massa, wat ze erg fijn vond gezien het feit dat ze niet van overbodige aandacht hield. Zij het zo dat dat enkel zo was omdat ze er niet zo goed tegen kon, ze was te verlegen. Was het dan ook wel een goed idee om dit te doen? Om een aanvoerder te worden van een team? Het had haar aangetrokken omdat ze zo in contact met anderen zou komen, maar niet zo plotseling, en dus de kans kreeg om nieuwe, mogelijke vrienden te leren kennen. De reden waarom ze al aanvoerder was gekozen, was omdat ze wel wat nodige trucjes kon. Daarbij was ze ook erg licht gebouwd en zou ze dus een prima persoon zijn die als flyer kon fungeren.
Daarbij kon ze ook de nodige sprongen zelf maken en als ze eenmaal gemotiveerd was, dan werd ze een heel ander persoon. Gedreven om haar best te doen en als iets niet lukte? Tja, dan had ze niet hard genoeg geprobeerd en moest ze gewoon wat meer trainen! Het was een houding die anderen wist aan te moedigen en zelf kon ze er ook wat van: of het nou bescheiden was, of erg energiek, mensen schenen er altijd naar te luisteren.

Eenmaal aangekomen in de kleedkamer keek ze eerst even om zich heen. Ze zou hier best veel tijd gaan doorbrengen… Niet echt lange uren natuurlijk, maar in vergelijking met anderen toch wel meer dan gemiddeld. Voorzichtig legde ze haar tas op een bankje, spotte al snel de spullen van de ander. Moyra was haar voor. Niet dat het haar dwars zat, het zorgde voor een bescheiden glimlach op haar gelaat. Ze kende de ander niet zo goed, maar ze was ervan verzekerd dat deze persoon vast aardig moest zijn – al dan niet gewoon lief.
Ze had er niet zo lang over gedaan om zich om te kleden, maar voor de spiegel aarzelde wel. Ze bond haar haren bijeen, tot een kort staartje. Ze had haar pony wel met rust gelaten, samen met wat langere plukken. Wanneer ze klaar was liet ze haar handen langzaam zakken totdat deze rustig langs haar lichaam hingen, keek naar zichzelf. Het meisje had geen zelf slecht zelfbeeld en was daarbij ook niet onzeker als het aankwam op haar uiterlijk, ze was nou eenmaal wie ze was: maar ze maakte zich wel zorgen over haar oog. Wat als de bedekking zou falen tijdens een training? Wat als het af zou vallen?
Ze schudde haar hoofd en kneep haar ogen dicht, waarna ze met haar beiden handen zachtjes op haar wangetjes sloeg. Niet aan denken!

Aarzelend duwde ze de klink van de deur naar beneden en betrad de gymzaal. Ze draaide zich vrijwel gelijk om, zodat ze de deur kon sluiten. Een geluidloze zucht verliet haar keel waarna ze zich omdraaide en de zaal bekeek. Ze spotte het roodharige meisje al snel en grijnsde voorzichtig terwijl ze naar haar toeliep. ’H-Hallo,’ bracht ze zachtjes en hees uit, waarna ze wegkeek. Ze bleef nog een paar tellen staan en besloot uiteindelijk om ook maar te zitten, het kwam anders zo vreemd over.
Ze had haar handen op haar schoot geplaatst, keek naar beneden en had een keurig rechte houding. ’L-Laten we… Laten we er een leuke dag van maken,’ sprak ze terwijl ze zijdelings naar de ander keek, ’Oké?’ De oké klonk erg opgewekt en enthousiast, hoewel haar houding dit niet meteen overbracht. Deze was meer bescheiden en inhoudend. Ze was gewoon bang dat ze misschien te enthousiast zou worden en dat tot ongewilde gevolgen zou leidden.
”Succes!”
Met grote ogen keek ze op bij het horen van deze aanmoediging van Moyra. Dat was waar ook: ze waren hier niet voor een theekransje, ze moesten mensen beoordelen. Ze moesten leden werven voor de Jaguars, daarom waren ze hier.

OOC; Hij is laat en flut, maar ik wist hier niks van ._.
Als je me de volgende keer van te voren even wat dingen kunt melden zou ik dat erg appreciëren, want dan kan ik er rekening mee houden etc. ~}

Cheerleaden. Hij had het altijd bewonderenswaardig gevonden hoe die meiden en zelfs een paar jongens elkaar zo de lucht ingooiden en dingen deden waarbij de meeste mensen waarschijnlijk iets zouden breken. Daarbij zorgden ze altijd wel voor een goede sfeer met hun positieve ingesteldheid en de eeuwige glimlachen op hun gezicht. Dash bewonderde hen en natuurlijk had hij zich ingeschreven om auditie te doen van zodra de papieren overal in de school verschenen waren. Of hij dacht dat hij lenig genoeg was en genoeg kon om een cheerleader te worden? Nee, daarom had hij zich ook als mascotte opgegeven. De jongen durfde zich best belachelijk te maken voor de ogen van anderen en kon wel een paar trucjes om het publiek eventueel te entertainen. Het grote werk was natuurlijk voor de cheerleaders, maar hij had dan ook niet erg veel aandacht nodig om het naar zijn zin te hebben. Zijn keuze om auditie te komen doen, zorgde er dus voor dat hij op dit moment door de jongen heen liep in plaats van het lezen van een boek. Op dagen als deze las hij altijd een boek, een nieuw boek dat hem waarschijnlijk een hele week kon bezighouden als hij even niets te doen had. Dash koos meestal de spannende uit, thrillers die je ook in het hoofd van de moordenaar lieten duiken. Er waren mensen die dachten dat je daardoor best sadistisch kon worden, maar die mensen waren fout. Zijn karakter was helemaal niet aangetast door die boeken, hij was nog altijd zijn vrolijke zelf en had zeker geen moordneigingen. Hij vond het alleen interessant hoe zo’n mensen dachten, waarom ze juist begonnen met moorden. Misschien moest hij een soort onderzoeker worden als zijn stembanden niet zouden herstellen, iemand die in iemands hoofd probeerde te duiken en probeerde te achterhalen wat die persoon dacht.

Eenmaal voor de deur van de gymzaal twijfelde hij. Zijn hand lag op de klink van de deur, maar hij duwde het ding nog niet naar beneden. Nu hij zo dichtbij was, begonnen de twijfels toch toe te slaan. Hij begon te denken aan dingen waar hij bij de aanmelding totaal niet aan gedacht had. Stel dat het een probleem was dat hij niet kon spreken, zelfs niet eens een geluid kon produceren met zijn stem. Hopelijk kon hij bewijzen dat je geen stem nodig had om een heel publiek mee te krijgen. Dash had in ieder geval iets in elkaar proberen te steken, iets waar hij de captains hopelijk mee wist te overtuigen. Na nog een laatste keer diep ademhalen, duwde de jongen de klink toch naar beneden en opende de deur. Toch iets of wat nerveus stapte hij naar binnen, probeerde eenmaal hij stilstond een glimlach op zijn gezicht te toveren. Een paar seconden bleef hij wat verloren staan voordat hij zich terug herinnerde dat hij op voorhand iets op papier had geschreven, een klein tekstje dat het een en ander uitlegde. Wat onhandig haalde hij het papiertje uit zijn zak en gaf het aan een van de twee meisjes. Het was een erg kort tekstje, niet meer dan een paar regels.
Hoi, mijn naam is Dash en ik kom auditie doen voor mascotte. Het enige probleem is dat mijn stembanden wat beschadigd zijn en ik dus onmogelijk kan praten. Ik kan wel gebarentaal en zou eventueel makkelijk kunnen schrijven zoals ik in de lessen doe.
Meer had hij eigenlijk niet te vertellen gehad, dus had hij het daar maar bij gelaten.

Zonder verder nog veel tijd te verliezen plugde hij zijn ipod in de radio en zette een grijns op zijn gezicht toen de eerste klanken van de muziek door de speakers klonken. De zelfzekerheid begon langzaam terug te komen en de glans leek in zijn gouden kijkers terug te keren. Hij wist weer precies wat hem te doen stond en dat zorgde ervoor dat de nervositeit naar de achtergrond verdween. Hij had werkelijk geen idee of het genoeg was om aangenomen te worden, maar hij had er plezier in en daar ging het om. Het zag er helemaal niet professioneel uit, maar dat was ook niet nodig als mascotte, toch? Om het misschien toch iets spectaculairder te maken, voegde hij nog een achterwaartse salto toe, iets dat normaal niet echt de bedoeling was geweest. Dash wilde met die laatste move gewoon wat indruk maken voordat hij lichtjes hijgend halt hield. Hij hoopte vurig dat hij toch een beetje een goede indruk had achtergelaten zoals de bedoeling ook was geweest.

OCC: I just tried something.
Hier isle dance maar dan zonder het lig stukje in het begin en met een kleine salto op het eind x3

’L-Laten we… Laten we er een leuke dag van maken. Oké?’ Zonder enige aarzeling knikte Moyra. Precies. En oh, ze vond het nu al leuk, dus dat kon vast niet meer mis gaan! Daarbij zag Seira er zo cool uit, met een ding op haar oog alsof ze een soort cyber piraat was. Kapitein Haak, maar dan klein en een meisje en niet zo eng, maar daar deed het haar aan denken. Seira had echter beide handen nog netjes, alle 8 9 10 vingers compleet, dus dat sloeg nergens op. Nee, waarschijnlijk had Seira een goede reden voor het witte lapje. En dat was niet iets waar ze onmiddelijk naar mocht vragen, dat zou stom zijn en klinken alsof ze het eng of lelijk vond.

En dat vond ze dus helemaal niet van haar blauwharige teamgenootje. Neee, Moyra had nu al besloten dat Seira supertof was. Misschien een beetje voorbarig na een woordenwisseling van enkele zinnen, maar dat gaf niet. Moyra zond het meisje naast haar een hartelijke lach toe en keek dan verwachtingsvol naar de deur.
Een jongen kwam binnenlopen, cool. Ze hoopte dat er meer jongens waren, dat cheerleaden voor meiden alleen was, was natuurlijk complete klinkklare krokersnot onzin. Nee, ze hadden juist jongens nodig om te helpen met tillen en lifts en van die salto's. Opgewonden zat Moyra te wachten, vrij letterlijk op het puntje van haar stoel. Haar ogen vlogen vluchtig over het briefje heen, maar bleven langer hangen op de jongen zelf, met frisse bruine lokken en een lief gezicht. Gauw gaf ze het briefje door aan Seira.

”Succes!”

Nou, een succes was het zeker. Nou wist Moyra dat ze niet te snel onder de indruk moest zijn, omdat er na hem nog veel meer auditanten kwamen, maar de dans bracht haar ook in beweging, haar voet wiegde zachtjes mee en haar lach groeide. De muziek was niet direct haar smaak, maar hij was zo enthousiast en bewoog best vlot voor een gehandicapte- nouja, hij had natuurlijk alleen iets aan zijn mond, dus dat moest ze loslaten. Toen Dash klaar was klapte Moyra kort in haar handen.

Dash - Mascotte - Dans, blij. Salto!!! krabbelde ze neer in de vakjes, gevolg door een blije smiley. Dat was best wel goed, vond zij dan. Maar haar mening werd door enthousiasme en sfeer sterk beïnvloed en van de technische kanten van dans had ze minder kennis dan van de turnaspecten. ''Goed, ehm, dankjewel, Dash! Je hoort zo snel mogelijk van ons, toch?'' Even schoot haar blik naar Seira, tegelijk probeerde ze ook te peilen wat die ervan dacht.

''Hij had zo veel energie, superduper. Eh- wacht. Weet jij wie de volgende is?'' vroeg Moyra, terwijl ze zocht naar de lijst met namen, waarvan ze zeker wist dat hij hier ergens op tafel moest liggen, maar waar?

[Omdat Piami zich heeft teruggetrokken is de volgende auditant die mag posten (na pirate Seira natuurlijk): Roakes!
De twee daarna zijn: Amar Brand en Hélène (als coach) ^^]

_{Ze kon niet ontkennen dat ze zenuwachtig was en dan niet vanwege haar plaats: ze was zenuwachtig in de plaats van anderen. Zo’n gevoelens had ze wel vaker, dat ze voelde wat iemand anders moest voelen in een bepaalde situatie. Zo schaamde ze zich ook dagelijks voor mensen, of deed ze stilletjes mee met hun emoties zonder dat iemand ook maar wat doorhad. Ondanks haar ooglapje, wat haar op het eerste gezicht opvallend maakte omdat het apart was, wist ze zich toch altijd goed te verbergen in de menigte. Het was een ware kunst, een kunst die ze blij was te beheersen.

Als eerst was een jongen aan de beurt, die in plaats van wat te zeggen een briefje gaf aan Moyra. Een beetje verbaasd volgde ze de handeling met haar blik, waarna ze naar de jongen keek. Misschien had hij keelpijn en kon hij daarom niet praten? Zij had soms ook dagen dat ze zo erg werd getroffen door een virusje dat haar hele stem verdween, daar viel nou eenmaal weinig aan te doen. Het betekende echter niet dat je niks meer kon, een stem was één aspect van een heel persoon. Er waren nog zat dingen die je kon doen zonder stem.
Rustig nam ze de woorden in zich op die in op het briefje stond toen het in haar bezit was. Een paar tellen keek ze ernaar, waarna ze zwijgend een aantekening maakte op een blokje met een pen. Hierna keek ze op, vlak na Moyra haar ”Succes!” en knikte ze naar de jongen, gaf ook haar seintje dat ze klaar was voor hetgeen wat hij had opgevoerd. Haar bescheiden glimlach moest genoeg zeggen. Binnen juichte ze wel voor hem, een beetje zoals Moyra, maar aan de buitenkant liet ze dat niet zien. Ze was gewoon niet zo van het tonen van uitbundige gevoelens of emoties.

Zo bleef ze ook, in tegenstelling tot Moyra, rustig zitten en keek ze toe. Ze wendde soms haar blik even af om iets op te schrijven, dingen die gingen over zijn houding, de pasjes die hij deed enzovoorts. Ze beeldde pure zakelijkheid uit, niet dat ze perse kil en ijskoud overkwam – haar lachje was puur en warm, maar zwakjes. Het was niet zo dat ze niet onder de indruk was: die salto op het einde was erg goed! Maar ze wilde niet iemand valse hoop geven. Hij was de aller eerste en je wist maar nooit: dadelijk was er iemand die een dubbele salto kon en moest ze hem alsnog afwijzen terwijl ze misschien op dit moment heel erg enthousiast had gedaan. Dat wilde ze niet, want dan zou de teleurstelling nog groter zijn en dat wilde ze hem liever niet aandoen.
”Je hoort zo snel mogelijk van ons, toch?”
Haar blik kruiste met die van Moyra toen ook zij zijdelings naar haar partner keek. Uiteindelijk richtte ze haar blik op de jongen en knikte. ’Heel erg bedankt voor je tijd en moeite, Dash,’ glimlachte ze, ’Je kunt een antwoord verwachtten na ongeveer twee weken, drie weken maximaal.’ Ze schatte het nogal ruim in, maar liever te ruim dan te krap.

Op de enthousiaste mening van de ander ging ze niet in, ze was bang dat ze ook dit misschien teveel zou voedden als ze meedeed en dit zou dan ook gepaard kunnen gaan met overbodige teleurstelling. Ze leunde een beetje naar voren zodat ze bij het blaadje kon aan de andere kant van het tafeltje en schoof het dichterbij, waarna ze met haar vinger naar een naam wees. ’Roakes, Roakes Dust is onze volgende kandidaat,’ beantwoordde ze de vraag van de ander waarna ze opkeek. Ze meende een deur te horen, dit zou betekenen dat mevrouw precies op tijd zou zijn en dat betekende natuurlijk bonus punten.

OOC; Sorry dat het even duurde en dat hij ook nog flut is, maar ik vond dat ik moest posten.}

J A G U A R S ★ Auditietopic Tumblr_mu9mn2idfl1qioyqpo2_500

Words 574
Mood Enthousiastic
Notes Maybe a bit derp cx

Ik liet mijn handen door mijn haren glijden en nam al mijn haar dan samen in een strakke hoge staart. Snel spoot ik er wat haarlak over zodat het zo blijven zitten. Ik had vandaag auditie voor de Jaguars, de cheerleadergroep op school. Goed, ik kon soms wel eens wat onenthousiast zijn, maar gaf me 3 koppen koffie en wat snoep en ik kon door voor een enthousiaste, hypere tiener. Bovendien was ik sterk genoeg voor de onderkant van de piramide, en best lang. En kom op, het was ergens wel een soort van sport, en ik hield van sport, dus waarom gaf ik het niet gewoon een kans?
Ik had een strak felgeel topje aan - geel was mijn happy kleur - en een zwarte legging. Eroverheen had ik nog een zwart vestje aan, maar dat zou ik zo wel uitdoen. In mijn hoofd overliep ik nog even wat ik geoefend had. Het was niet veel speciaal, gewoon wat typische cheerleaderbewegingen. Hopelijk merkten ze de blauwe plekken op mijn armen niet op - bij het oefenen had ik de grond wel een paar keer geraakt, maar nu zou het normaal gezien vlekkeloos moeten verlopen.
Ik stak nog even wat kersensnoepjes in mijn mond, slurpte het laatste restje koffie uit de beker en wierp een allerlaatste blik in de spiegel, yepyep, ik was in een goed humeur en dat zou hopelijk zo blijven, dus alles zou goed moeten gaan!
De klok wees 15 minuten voor de afgesproken tijd aan, wat betekende dat ik op tijd ging zijn. Het was de eerste auditie dus ik had mezelf voorgenomen eens op tijd te komen om al meteen in een goed blaadje te komen. Op de weg naar de gymzaal overliep ik de routine nog eens. Ik had geen muziek erbij gepland, de bewegingen zouden voldoende moeten zijn.
Ik stond voor de deur nog wat strekoefeningen te doen tot ik mijn naam hoorde. Ik duwde de deur open, deed goed mijn best om een brede glimlach op te zetten. Mijn jasje legde ik op de bank die aan de muur stond, zodat mijn lichtbruine armen zichtbaar werden. Ze waren niet zo bruin als in de zomers, maar dat zou snel beteren als ik weer dagen in de zon door zou brengen.
'Hallo, ik ben Roakes Dust en ik kom auditie doen voor Jaguar,' zei ik op enthousiaste toon. 'Ik ga enkele trucjes tonen, maar ik heb ook redelijk getrainde armen, dus ik zou ook aan de onderkant van een piramide kunnen staan, ik kan namelijk best veel gewicht dragen.' legde ik uit. Even glimlachte ik nog eens en stapte dan wat naar achter, tot ik aan het begin van de lange mat stond die uitgerold was.
Ik keek recht voor me en nam dan een aanloopje. Daarna duwde ik mezelf af en maakt een radslag over de mat, sprong snel weer recht en maakte een flikflak. Hierachter sprong ik weer recht, deed een spreidsprong, deed nog een aanloop naar de andere kant en deed nog een radslag. Even bleef ik aan het randje staan, liep dan weer naar de andere kant en sprong met mijn ene been vooruit en het andere achteruit naar voren, vervolgens nog een spreidsprong en eindigde dan met een lichtjes moeizame salto en een enthousiaste sprong omhoog.
Ja, de salto was misschien niet de beste, maar daar kon ik nog op oefenen. Ik glimlachte naar Moyra en Seira, hopend dat het oké was.

Tjee. Daar was de lijst dus. Moyra was plots een beetje beschaamd, omdat ze zo weinig wist. Nouja. ze wist het wel, ergens. Maar in haar chaotische enthousiasme was het gewoon eventjes kwijt geraakt. Ze besloot wat rustiger aan te doen, of dat in ieder geval te proberen. Ze was nu immers captain, ze moest ook een beetje serieus doen. Ja. ’Roakes, Roakes Dust is onze volgende kandidaat.’ Aha. ''Thanks,'' bedankte ze Seira met een tevreden lachje. Roakes Dust. Die naam klonk best wel een beetje stoffig, maar het meisje wat binnen kwam was juist heel zonnig. Gekleed in zwart en geel sprong ze eruit als een soort bezige bij.
'Hallo, ik ben Roakes Dust en ik kom auditie doen voor Jaguar.' Mooi zo, straks was dit iemand geweest die hier voor iets heel anders kwam. Dat zou best grappig zijn, maar niet zo handig. 'Ik ga enkele trucjes tonen, maar ik heb ook redelijk getrainde armen, dus ik zou ook aan de onderkant van een piramide kunnen staan, ik kan namelijk best veel gewicht dragen.' Moyra's ogen gleden over Roakes bovenlichaam. Het meisje was zo te zien een paar jaartjes ouder dan zij, een stukje langer en zag er vooral stoer uit. Inderdaad iemand die je wel onderaan een stevige pyramide zou durven zetten. ''Oké, veel plezier.'' Moyra was zeker benieuwd, zo te zien zou Roakes wat echte trucs laten zien. Dan was die hele mat toch niet voor niets geweest. Flexibele sprongen en parmantige koprollen. Want cheerleading was een combinatie van vrolijkheid, rijmpjes, danspassen en zeker ook turnen.

Dat Roakes die dingen in huis had werd algauw duidelijk. Op een energieke wijze schoot ze met sprongen en flikflaks de ene kant de mat over, om dan haast even spectaculair weer terug te komen. En een salto, hoe cool was dat. Kort slaakte Moyra een zucht. Ze vond iedereen zo leuk... Hoe zou ze dan ooit kunnen kiezen?
Met een beweging die haar rode haren als een vlam deden oprijzen richtte ze haar blik op het meisje. ''Bedankt Roakes.'' Nadat Moyra een vriendelijke glimlach naar Roakes had gezonden zocht ze de naam van de volgende, dit keer niet het overzicht verliezend.
''Amar Brand kan hier elk moment zijn.''

[Auditanten:
-Dash ✔
-Roakes ✔
-Amar Brand: Next!
-Yuno Gasai
Coach:
-Hélène]

Al stretchend zat Amar te wachten, hij was al vrij vroeg gekomen, namelijk meteen na het hardlopen, wat hij graag vroeg in de ochtend deed. Of er nog andere jongens waren gekomen of gingen komen wist hij niet, cheerleader was toch vaak gezien als een meisjes sport, meestal kozen de jongens voor basketbal, voetbal, en andere dingen. Zelf had hij basketbal gespeeld, gezwommen, hardgelopen, maar ook gymnastiek, iets wat hij toch wel leuk had gevonden. Hij miste alleen het enorme enthousiasme voor het cheerleader. Niet dat hij altijd strak voor zich uit keek, maar het woord ‘cheerleading’ geeft al aan dat je blij moet kunnen zijn. Zo blij en enthousiast, dat je dat doorgeeft aan het publiek. Amar had dat niet zo, hij was een vrij nuchter type, dus of hij een Jaguar zou kunnen zijn wist hij niet. Het meisje wat net naar binnen was gegaan leek in ieder geval wel een gevalletje cheerleader. Zelfzeker en enthousiast, zo zag ze eruit. Misschien lag dat aan het verschil in geslacht. Het was lang niet bij iedereen zo, maar vaak waren meisjes toch wel wat drukker en enthousiaster in sommige dingen, waar jongens eerder rustig zouden blijven en op een andere manier hun ‘enthousiasme’ zouden uiten.

Hij hoorde zijn naam, een beetje vaagjes omdat het achter de deur werd gezegd, maar het was een teken dat hij mocht komen laten zien wat hij kon. De jongen stond op, strekte zijn armen nogmaals achter zijn hoofd en liep dan naar binnen. Hij keek even rond, besloot dan dat de twee jonge meisjes de captains zouden zijn en schraapte zijn keel, een automatisme. “Hallo,” zei hij, zijn handen samen achter zijn rug. “ik ben Amar Brand en kom auditeren voor een rol als Jaguar. Ik heb best wat spierkracht en kan dus gemakkelijk mensen optillen of benen aan een piramide staan. Ook heb ik gymnastiek gedaan, dus ik kan wel wat trucjes.” Hij knikte alsof hij zo zijn woorden bevestigde, en voor de goede sfeer glimlachte hij beide meisjes breed toe. Hij kon het wel, maar het ging niet vanzelf zoals bij sommige mensen.

In lichte looppas liep hij naar het begin van de mat, waarna hij een korte aanloop nam en begon met een radslag. Die breide hij uit tot een vlotte dubbele flikflak. Bijna aan het einde van de mat ging hij weer vooruit. Nogmaals begon hij met een radslag, gevolgd door twee keer een voorwaartse overslag en een redelijke salto vanwege de snelheid die hij had opgebouwd. Twee radslagen brachten hem weer in het midden en met een een hoge sprong in de lucht maakte hij het af.

De volgende kwam. Hey! Een jongen! Nog een jongen! Dat was nu al nummer twee, al was Dash gekomen als mascotte, wat weer anders was dan de sterke cheerleader die Amar hopelijk was.
“Hallo.” sprak hij, wat Moyra met een glimlach terugkaatste. ''Hallow!'' Hij leek nu ook wat vrolijker, glimlachte half en stelde zichzelf voor. “ik ben Amar Brand en kom auditeren voor een rol als Jaguar. Ik heb best wat spierkracht en kan dus gemakkelijk mensen optillen of benen aan een piramide staan. Ook heb ik gymnastiek gedaan, dus ik kan wel wat trucjes.”
Hij had zwarte haren- beetje blauw eigenlijk. Wat mooi. Nou vond Moyra bijna alles mooi, zeker als het uiterlijkheid van mensen betrof. Iedereen had wel iets speciaals. Alleen vieze wratten, ieh heksachtig, en haren die uit neuzen kwamen krullen vond ze echt gruwelijk. Haren vond ze sowieso interessant, al helemaal sinds haar ontmoeting in de kelders met Graviel de raadselmakende magische kapper. Ze liet haar haren nu weer aangroeien, vooral omdat ze niet zeker wist of iemand anders ooit hetzelfde zo kunstig kon knippen. Daarbij waren haar paardenstaarten toch wel lekker vertrouwd en hadden veel jongens de kans genomen om vieze propjes in haar nek te schieten toen haar kapsel zo kort was.

Maar Amar had dus best wel mooie haren. Hij zag er sowieso atletisch uit, wat een dikke plus was. Nou, laat maar eens wat zien he. Ze kon niet wachten. Keer op keer hadden auditanten haar nu al versteld laten staan en ditmaal zou vast geen uitzondering zijn. Nee, ze zat vol optimistische, hooggespannen verwachtingen, die hij hopelijk waar kon maken.
En ja hoor, ook deze jongen had soepele ledematen, gelukkig maar. Een stijve hark was zo onhandig als je over de kop moest. Niet dat ze mensen af zouden wijzen als ze maar bereid waren te leren en hun best te doen, maar het was toch treurig als iemand er niets van bakte.

Amar vloog echter in prachtige synchronisatie over de mat, motorisch zat dat helemaal goed.
''Dankje voor je komst, je hoort gauw van ons.'' sprak ze afsluitend, zichzelf dit keer al beter in toom houdend. Oh man, ze zag echt nu al uit naar hun eerste echte training, en daarna de eerste keer optreden, de eerste ronde applaus, het plezier dat ze met z'n allen zouden hebben!
''Nou, dat was het wel zo'n beetje hé? Ohnee, wacht, ene Yuno Gasai komt ook nog.''

[Yuno Gasai mag als laatste auditie doen voor de Jaguars, nadat Seira ofwel gepost heeft ofwel aangegeven heeft dat er niet gewacht hoeft te worden! Hou hier dus rekening mee! ]

Vandaag zou ze auditie doen voor het team. Ze was zenuwachtig maar wist dat het haar wel zou lukken.. ze had gehoord dat het wel lastig kon zijn maar ze was zeker van zichzelf. In de kleedkamer deed ze haar rozige haren in een staart. Ze trekt haar zelf gemaakte geel zwarte pakje aan en bekeek zich zelf even snel. Het zag er in haar ogen goed uit. Op een of andere manier begon ze te denken aan Dominic wat hij er zou vinden maar die gedachten schoof ze snel op zij. Dit was geen moment om aan hem te denken. Dit was een deel van haar toekomst en ze wou het maar al te goed doen. Ze had zelf de voorstel gedaan om de jaguars weer op te starten maar wou er niet de baas over zijn. Ze wist dat anderen daarin in beter vaardigheden hadden. Ze strekte en rekte haar nog even. Je kon het best beginnen met een warming up anders zaten je spieren vast. Ze zuchtte even diep en liep toen de zaal in.

Ze keek de zaal even rond. Ze zag er een lange mat liggen en knikte toen goedkeurend. De lange mat paste wel goed bij haar. Toen keek ze wie in de zaal zaten. Twee gezichten die ze wel is voorbij gelopen was, ze kende ze niet goed. Ze liep rustig naar hun toen. Hallo, ik ben Yuno gasai. Ik wou sinds me 6de al cheerleader zijn en ben toen ook begonnen met mijn oefeningen. Ik ben niet zo voorstander van onder aan de piramide te staan maar het liefst er boven op. Ik ga jullie nu een paar trucjes laten zien” zei ze kalm en liep toen naar de lange mat toe.

Ze nam een aanloopje en begon met een radslag en daarna een dubbele flikflak. Ze eindigde keurig met haar handen omhoog. Toen deed ze een radslag naar het midden. Ze twijfelde even maar wist dat het nodig was om te doen. Ze boog zich door haar knieën maakte een sprong gevolgd door een salto achter over. Toen ze weer keurig lande zuchtte ze even. Toen deed ze een hoge spreid sprong een radslag richting het einde lande en boog toen voor de jury met een lieve glimlacht.

Ze hoopte dat hun het goed vonden wat ze gedaan had. Ze keek nieuwsgierig naar hun. Het was zo lang geleden dat ze de achterover salto had gedaan en het was haar gelukt. Afwachten keek ze naar de jury

PROFILE MAGICIAN