[ϟ] Dusty old colours

I can't beat myself and I don't want to talk
Taking the cure, so I can be quiet wherever I go

De eerste nawinterse warme wind streelde zijn huid, liet zachte handen van lucht over zijn witte gelaat strijken als de strelingen van een moeder bij haar baby. Eigenlijk was er ook een moeder aanwezig, moeder natuur. Ze was aan het opwarmen na de koude winterse tijden en bracht leven terug in het landschap van bladerloze bomen en dood gras. Het witte wonderland was al verdwenen, nat en vies smeltwater had de plaats ingenomen van de poederige sneeuw, maar nu was het smeltwater weg en begonnen de planten eindelijk tot leven te komen, lieten hun kleuren en geuren weer naar buiten. De bomen kregen hun bladeren terug en de dieren ontwaakten uit hun diepe winterslaap om weer actief rond te lopen.
Xavier was geen tegenstander van de lente. Sterker nog, hij was meer van de frisse lentes dan van de hete zomers. De zanderige woestenij op Erd was voor zijn gevoel altijd iets te warm, maar de winter op Starshine was juist zo koud geweest dat hij continu bij de haard moest zitten en drie dekens moest gebruiken om warm te blijven. De lente was precies goed, het was weer waar hij van kon genieten. En als een halfbloed Grenaan zat het in hem om een liefde voor planten te hebben, ondanks dat hij die liefde alleen maar toonde wanneer hij alleen was, want ja… Imago.

Het gras voelde kietelig onder zijn blote voeten. Éen van de drukst bezochte gebieden door leerlingen was nu redelijk verlaten doordat de meesten in de les zaten, sommigen liever het meer bezochten en anderen in de ziekenzaal lagen vanwege de pollen. Er waren maar een paar personen aanwezig, maar die zaten druk met elkaar te praten onder een boom, dus die zouden hem geen aandacht schenken. Hij stond zelf onder een boom, ergens verderop, waar hij zijn tas had gedumpt en zijn schoenen uit had geschopt. Hij wiebelde wat met zijn tenen op het nog jonge gras, waardoor de grassprietjes tussen zijn tenen kwamen en wat ritselige geluiden maakten. Het prikte op sommige gebieden, maar dat was niet zo’n probleem. Het was alleen nog niet erg lang, in ieder geval niet lang genoeg om op te liggen, maar daar zou hij wel mee helpen. Een lichtelijke stimulans was niet zo erg voor planten en het zou gewoon beter zijn als lente in zijn geheel wat sneller kwam. Meer tijd om ervan te genieten, meer leven voor de dieren.

Zijn bijna net zo groene ogen sloten zich. Alle focus ging maar naar één punt: zijn voeten. De geluiden om hem heen, het geluid van de wind, de ritselende bomen, het lichte gekraak van takken, dimden wat alsof hij vier muren om zich heen bouwde. De smaak van zijn thee verdween in zijn mond, de geur van het verse gras vaagde iets weg. Alle concentratie werd gefocust op zijn voeten. Hij voelde al zijn magie daarnaar toe stromen en liet het los, liet het gaan in zijn vrije wil, recht de planten in. Hij voedde de planten onder zijn voeten met zijn magie in een radius van een paar meter, zodat het zou groeien, sterk zou worden.
’Ah, shit.’ De woorden verlieten zijn lippen op het moment dat hij zijn ogen opende en hij het gras onder zijn voeten niet langer voelde worden, maar juist droger en slapper. Zijn ogen keken naar droog geel gras, ontnomen van energie en leven. Om hem heen was het stuk grond afgestorven, waar al het groen verdwenen was en er niets anders over was dan dood organisme. Iets in Xavier begon te borrelen en te steken, als naalden in zijn bovenlichaam, een teken dat hem vertelde dat het verkeerd was, dat dit niet mocht. Hij klemde zijn kaken wat op elkaar, zich bewust van wat hij had gedaan en van hetgene dat hij nog steeds niet kon beheersen. De connectie tussen zichzelf en zijn magie.

Na een zucht verdween hij van het dode gebied en knielde neer op een gebied waar levend gras te vinden was. Hij zette zijn palmen op de grond en sloot zijn ogen opnieuw. ’Kom op, Xav…’ mompelde hij zacht tegen zichzelf en zond al zijn magie naar zijn handpalmen, probeerde zo hard om de planten energie en kracht te geven. Hij voelde hoe de stromen energie de grond ingingen, recht de planten in, maar in plaats van een stijging in kracht te voelen bij de planten, voelde hij het juist afnemen. Hij opende zijn ogen half, om te spieken en zag hoe het gras geel kleurde, koud en hard werd en langzaam verging. Hij trok zijn handen vlug terug, maar het was al te laat. Het gras had geen energie meer over, het was van het leven ontnomen.
Xavier balde zijn handen samen tot vuisten en voelde een duidelijke steek in zijn borst. Het verdorven orgaan in zijn borst kreeg zijn gevoel voor een moment terug, waar het normaal geen empathie toonde bij overlijden. Het dode gras was niet veel anders dan een dood lichaam, maar voor hem had een overleden dier of plant veel meer impact. Het dode lichaam was waarschijnlijk van een persoon die hij verafschuwde, maar een dood dier of plant… Het gaf hem een soort verdriet, een woede zo wild als een storm op zee.
Hij stond met een vlugge beweging op en liep naar de boom achter hem toe. Hij moest het stoppen van zichzelf, hij moest dit onder de knie krijgen. Vroeger was het zo makkelijk, toen hij nog op de basisschool zat en plantjes liet groeien voor zijn klas, sterke en gezonde planten met de mooiste kleuren en geuren. Het waren vaak maar één of twee bloemen, maar ze waren zo vol met leven, positiviteit. Waar was het heen gegaan? Xavier keek vastbesloten naar de boom, zette zijn handen ertegen aan en herhaalde dezelfde procedure. Magie naar zijn handen, de magie de boom in sturen. De negatieve stroom magie ging de boom in, maar in plaats van de groei te stimuleren, brak het alles af. Het doodde alles, stil maar meedogenloos. De knopjes aan de bomen vielen van de takken, er braken een paar takken af en hij voelde gewoon hoe de boom stierf onder zijn handen.
’GodverDOMME!’ Met één snelle armbeweging ontnam hij de boom zijn leven en brandde het op in zijn handen, waardoor zwarte rook vrij kwam. In alle woede die op was komen spelen, liet hij zijn armen wat rondzwieren terwijl zijn voeten hem een cirkel lieten draaien, waardoor het grassige gebied rond hem heen in een paar tellen van al het leven beroofd was. De energie loste op in zijn handen en zweefde om hem in rookdeeltjes, die langzaam opgingen in de lucht. Hij bleef een moment in de cirkel van dood staan, hijgend, furie prominent aanwezig op zijn gezicht en zijn spieren aangespannen. Ik kan dus alleen dood zaaien? Prima. So be it. Zijn schoenen gingen aan, zijn tas werd over zijn schouder geslingerd en hij liep weg van het dode stukje gebied, terwijl zijn passen elk stukje waar hij op stapte gelijk ombrachten en een spoor van dood achter hem aan vormden.

So leave me alone, you ought to be proud I'm getting good marks
Needle in the hay~

Moyra was vrolijk, zo onwijs vrolijk. Ze zat bomvol energie, was op elk moment wel in voor wat beweging. Om te zeggen dat ze een beetje 'explosief' was momenteel zou er niet ver naast zitten. In de Vuurmagie lessen presteerde ze fantastisch, haar aderen waren gevuld met een vurig verlangen naar warmte, zo leek het wel. Maar dat bemoeilijkte haar voortgang bij andere lessen ontzettend. Het was op het eerste gezicht misschien niet aan haar lachende gezicht te zien, maar dat zat haar wel gedelijk dwars. En daardoor werd het enkel erger, ze maakte zich druk om niets en als ze alleen al aan een lesje watermagie dacht kreeg ze knikkende knieën en een soort drukkend gevoel op haar borstkas. Ze wilde niet.

De docent had er gelukkig begrip voor, had door dat het even niet zo lekker ging deze week en had Moyra naar buiten gestuurd. De andere leerlingen van haar klas waren natuurlijk stikjaloers, want het was de laatste les van die dag en zij zouden nog wel een uur moeten blijven zitten. Maar dat waren hun zorgen en Moyra had genoeg aan haar hoofd. Ondanks deze stress zat er een zekere huppelfactor in haar loopje, terwijl ze zich op een draf door de gangen verplaatste.

Buiten was het nog koud genoeg om wat energie vrij te laten in de vorm van een magische centrale verwarming, iets wat grotendeels onbewust gebeurde. De lucht om Moyra heen werd aangenaam van temperatuur en er leek ook iets doorheen te wervelen, als een zacht zomerbriesje. Heerlijk.

Grassprieten groeiden, bloemetjes groeiden, alles groeide! Moyra bukte bij een stuk van het veld wat gevuld was met een soort wilde klavers. Geconcentreerd begon ze te zoeken. Als een naaister die haar naald was verloren in een gigantische hooiberg zocht de roodharige naar dat ene teken van geluk. Die klaver met vier blaadjes. Het ging haar niet om het einddoel, de plant. Nee, het zoeken was leuk en hield haar bezig. Als ze een klavertje vier vond zou ze hem niet plukken, oh nee. Dat zou betekenen dat ze geluk wegstal, wat dan even zou blijven leven en daarna opdroogde en verdorde. Nee, nee. Planten kon je beter laten staan, zodat iedereen ervan kon genieten en ze nog langer mooi bleven ook! Precies zoals haar moeder haar had geleerd toen ze een keer trots met een boeketje van de bloemen van de buren thuiskwam.

Toen Moyra's blik even van het veldje afgleed zag ze hem. Een witharige jongen, die bij een boom stond. Nouja. Daarnet was er een boom geweest, nu was er eerder een soort skelet, een karkas. Haar mond viel open, maar het was niet van de normale, prettige verbazing die het kleine meisje vaak voelde als ze de wonderen van de wereld aanschouwde. Nee, dit was een blik vol afschuw. Was dit echt gebeurd? Wat was er aan de hand?

Ze bleef kijken. Vol afschuw. Wat er nu gebeurde.. Dat kon niet waar zijn. Het was net een nachtmerrie. Alles. Absoluut alles ging dood waar hij stond. En het ging expres, dat zag Moyra heus wel. Ze was goed, maar niet gek. En als iemand met zijn armen stond te zwaaien en met een poef zwarte rook een boom dood maakte was dat geen ongelukje toch? Verontwaardigd kwam ze overeind en rechtte haar schouders, zodat ze ietwat groter leek. Hij liep weg van zijn problemen, de witharige, maar maakte de situatie alleen maar erger. Ze zag een spoor van wegkwijnende planten en sprong in actie. In een paar tellen was ze bij hem. ''STOP!'' gilde Moyra luid. ''Nee! Stop.'' Het meisje kwam briesend voor hem te staan, haar lichaam blokkeerde zijn pad. Haar rozerode ogen waren gevuld met vuur, je kon letterlijk de vlammen zien dansen in haar irrissen. Meestal was Moyra de positiviteit en vriendelijkheid zelve, maar nu was ze echt laaiend. Het paste niet helemaal bij haar, het meisje met de tengere, feeërieke bouw was niet gemaakt voor woede. ''Je kan niet zomaar alles dood maken, ja? Ben je soms gek geworden?! Kijk nou wat je hebt gedaan, stomme kwakbol!'' Een wild gebaar naar links richtte de aandacht op het spoor van dor, geel gras. Het was een beeld wat paste bij de zomer of herfst. Niet bij de lente, de lente was van groei en groen, groen als zijn ogen. Waarom moest hij dat zo nodig verpesten? De stomme krotekoker, waar haalde ie het lef vandaan?

» Down to a dusty plain.

[ϟ] Dusty old colours

[ϟ] Dusty old colours

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen