Blessed with a curse|| Reá

Het was echt een hele tijd geleden dat hij de vleugels nog gebruikt had, iets dat wel te zien was aan hoe hij naar boven vloog. Hij was een paar keer bijna op de trappen gesmakt door een hapering in de bewegingen van de zwarte dingen en hij had wat gewankeld eenmaal hij zich van de grond had afgezet. Zijn techniek was nog altijd best goed, maar het feit dat hij niet meer geoefend had, deed hem nu bijna de das om. Het feit dat zijn kleren dubbel zo zwaar waren als normaal door al het water dat erin zat, kon er ook wel iets mee te maken hebben. Zijn vleugels moesten daardoor meer gewicht dragen en dat kon ook wel voor het ongemak zorgen.
Na de landing klapte de jonge man nog even met de vleugels vooraleer hij ze dicht vouwde zodat ze toch nog gedeeltelijk zichtbaar bleven. Hij had geen zin om ze terug helemaal te laten verdwijnen omdat hij wist dat ze dan hoogstwaarschijnlijk weer pijn gingen doen. Zo klopte hij dus zachtjes op de deur voordat hij zijn vingers achter zijn rug ineen vouwde. Riku verlegde zijn gewicht telkens van zijn hielen naar de tippen van zijn tenen en terug, maar hield daar al snel mee op toen de deur werd open gedaan en hij voor het eerst oog in oog stond met de huidige vrouwe van de lucht.

Voor een kort moment schoot de gedachte door zijn hoofd dat zij het misschien wel voor elkaar zou krijgen om hem te vermoorden terwijl het toch de bedoeling was dat niemand dat zou kunnen. Het zou hem eigenlijk niets verbazen als die zogezegde professors geen rekening hadden gehouden met de sterkste magician van elke planeet, daar waren ze net te enthousiast voor geweest. Riku kantelde zijn hoofd een stukje naar rechts toen er iets aan hem gevraagd werd. “Er zijn problemen op Puffoon, Vrouwe.” Een klein grapje kon geen kwaad toch? Daarbij wilde hij wel eens zien of zij hetzelfde zou reageren als een van haar voorgangers. “Iemand heeft het parlementsgebouw opgeblazen.” Riku had later te horen gekregen wie zijn vader en zijn bondgenoten verlinkt had en de woorden die nu uit zijn mond kwamen leken griezelig veel op de woorden die de man toen gesproken had, net op dezelfde angstige manier uitgesproken. De jonge man wachtte nog een minuut of twee voor toch een reactie te kunnen krijgen voordat hij zijn masker een stukje naar boven duwde zodat het onderste deel van zijn gezicht zichtbaar werd en er zich een grijns rond zijn kapotte lippen vormde. “Just kidding. Dat was zo’n vierhonderd jaar geleden. Geloof me, ik was er zelf bij op dat moment.” Riku perste zijn lippen even samen tot een smalle streep voordat hij zich terug herstelde en de grijns terug tevoorschijn toverde. “Ik ben Riku, uw nieuwe adviseur.”

Reá had haar blik strak naar buiten gericht en haar armen over elkaar geslagen. Toen Angani gebouwd werd hadden de makers ervan rekening gehouden met de spanwijdte van de vleugels van de magiër die in de kamer zou wonen. Toen het gebouw gemaakt werd was het normaal om als Puffoonees vleugels te hebben. Tegenwoordig was dat een stuk minder voorkomend. Maar omdat het een lange tijd gebruikelijk was geweest was het raam van Angani zo groot dat het bijna de hele hoogte van de afgeronde muur in bezit nam. Verder hadden ze een stukje verder naar buiten gebouwd en er een klein balkon van gemaakt met brede vensterbank waar nu allerlei kleurrijke kussen op lagen zodat je er kon zitten. Het raam kon met gemak open geduwd worden en je kon zo naar buiten springen. Maar de architectuur van de Toren was niet één van Reá's gedachten terwijl ze zo voor het grote raam stond. Het was nu al een tijdje geleden sinds ze gewond was geraakt aan haar zij. Het verband zat er nog steeds om haar zij, onzichtbaar door de kleding die ze eroverheen droeg. En als ze iets te diep inademde of net een verkeerde beweging maakte, stak het nog steeds van de pijn. Maar persoonlijke ongemakken werden ook niet meer dan dat: persoonlijk en aan niemand zichtbaar gesteld.

Behalve het kloppen in haar zij die haar lichtelijk irriteerde, liet ze verder haar gedachten op de vrije loop. De meeste dingen waar ze een week geleden haar handen nog aan vol had gehad waren eindelijk wat gekalmeerd. Niet dat ze het nu ineens rustig had. Puffoon was geen planeet om rustig te zijn. Het leven ging daar immers ook altijd door. Maar ze had nu even de tijd om adem te kunnen halen om het maar figuurlijk uit te drukken. Toch, ondanks dat Reá een zeldzaam moment genoot waarin ze zichzelf aan haar gepeins kon overgeven bleef ze onbewust alert op haar omgeving. Zo wist ze, nog voordat er werd aangeklopt, dat er iemand voor haar deur stond. Iemand bij wie de luchtmagie erg sterk aanwezig was. Ze wachtte af totdat ze iemand op de deur hoorde kloppen waarna ze zich omdraaide en ernaartoe liep. Toen ze de klink naar beneden had geduwd en de deur open had gedaan keek ze naar een druipende jongeman met een masker en een kletsnatte trui tussen twee vleugels hangend. Ze bekeek de merkwaardige persoon voor haar deur voor een moment en zocht toen de plek op waar zijn ogen behoorde te zitten achter het masker. 'Kan ik je hepen?' weerklonk haar neutrale stem met een scherpe ondertoon.

Het was echt een hele tijd geleden dat hij de vleugels nog gebruikt had, iets dat wel te zien was aan hoe hij naar boven vloog. Hij was een paar keer bijna op de trappen gesmakt door een hapering in de bewegingen van de zwarte dingen en hij had wat gewankeld eenmaal hij zich van de grond had afgezet. Zijn techniek was nog altijd best goed, maar het feit dat hij niet meer geoefend had, deed hem nu bijna de das om. Het feit dat zijn kleren dubbel zo zwaar waren als normaal door al het water dat erin zat, kon er ook wel iets mee te maken hebben. Zijn vleugels moesten daardoor meer gewicht dragen en dat kon ook wel voor het ongemak zorgen.
Na de landing klapte de jonge man nog even met de vleugels vooraleer hij ze dicht vouwde zodat ze toch nog gedeeltelijk zichtbaar bleven. Hij had geen zin om ze terug helemaal te laten verdwijnen omdat hij wist dat ze dan hoogstwaarschijnlijk weer pijn gingen doen. Zo klopte hij dus zachtjes op de deur voordat hij zijn vingers achter zijn rug ineen vouwde. Riku verlegde zijn gewicht telkens van zijn hielen naar de tippen van zijn tenen en terug, maar hield daar al snel mee op toen de deur werd open gedaan en hij voor het eerst oog in oog stond met de huidige vrouwe van de lucht.

Voor een kort moment schoot de gedachte door zijn hoofd dat zij het misschien wel voor elkaar zou krijgen om hem te vermoorden terwijl het toch de bedoeling was dat niemand dat zou kunnen. Het zou hem eigenlijk niets verbazen als die zogezegde professors geen rekening hadden gehouden met de sterkste magician van elke planeet, daar waren ze net te enthousiast voor geweest. Riku kantelde zijn hoofd een stukje naar rechts toen er iets aan hem gevraagd werd. “Er zijn problemen op Puffoon, Vrouwe.” Een klein grapje kon geen kwaad toch? Daarbij wilde hij wel eens zien of zij hetzelfde zou reageren als een van haar voorgangers. “Iemand heeft het parlementsgebouw opgeblazen.” Riku had later te horen gekregen wie zijn vader en zijn bondgenoten verlinkt had en de woorden die nu uit zijn mond kwamen leken griezelig veel op de woorden die de man toen gesproken had, net op dezelfde angstige manier uitgesproken. De jonge man wachtte nog een minuut of twee voor toch een reactie te kunnen krijgen voordat hij zijn masker een stukje naar boven duwde zodat het onderste deel van zijn gezicht zichtbaar werd en er zich een grijns rond zijn kapotte lippen vormde. “Just kidding. Dat was zo’n vierhonderd jaar geleden. Geloof me, ik was er zelf bij op dat moment.” Riku perste zijn lippen even samen tot een smalle streep voordat hij zich terug herstelde en de grijns terug tevoorschijn toverde. “Ik ben Riku, uw nieuwe adviseur.”

Reá's hele houding straalde negativiteit en vijandigheid uit. Het was niet zozeer dat ze die gevoelens naar de jongen die voor haar deur stond ook voelde, zo stond ze er altijd bij. Gesloten en introvert. Het was de filosofie waar ze mee leefde. Als je niets dan slechte dingen van alles om je heen verwachtte, dan werd je ook nooit meer teleurgesteld, alleen nog maar verrast. Toch wist deze jongen haar enigszins te verrassen. Reá kon niet anders zeggen dan dat ze lichtelijk nieuwsgierig was naar zijn masker en waar het voor diende. Waarom zette hij het niet af? Ze duwde die persoonlijke gedachten weg toen hij tegen haar begon te praten. Haar blik veranderde nauwelijks toen de jongen uitgesproken was. Misschien dat de weerspiegeling in haar gloeiende oranje kleurige irissen zowaar nog geïrriteerder stond gegrift. 'Met alle respect, maar als zo'n gebeurtenis zich had voorgedaan had ik er waarschijnlijk eerder van geweten dan jij,' was haar harde weerwoord. Vrijwel direct nadat ze was uitgesproken gaf de jongen toe dat hij een grapje had gemaakt waarna hij zichzelf voorstelde als Riku en daarbij vermeldde dat hij haar nieuwe adviseur was. In gedachten rolde Reá met haar ogen. Geweldig, de zoveelste gek die ze de baan van adviseur hadden gegeven. Ze keek hem nog even aan waarna ze zich weer omdraaide en terug de kamer in liep. 'Doe de deur achter je dicht,' was het enige wat ze verder nog tegen de jongen zei. Reá had het idee van een adviseur nooit wat gevonden. Ze wilde haar zaken liever in haar eentje regelen. Hulp had ze niet nodig en ze had geen zin om alles wat gedaan moest worden eerst uit te moeten leggen. Het was sneller als ze het direct zelf zou doen. Nu zag het er ook niet naar uit dat deze jongen ook maar enige intentie had om iets te doen hier. Dus zolang hij haar niet voor de voeten liep zouden ze maar weinig last van elkaar ondervinden.

(Sorry, voor het lange wachten. Ik heb eindelijk de juiste inspiratie muziek gevonden om weer met Reá te kunnen posten. Hij is helaas wel nog steeds erg kort.)

De hele houding die de vrouw voor hem uitstraalde, zorgde er voor een kort moment voor dat hij zijn wenkbrauwen optrok voordat hij ook maar een woord zei. Het was net alsof ze al wist dat hij goed was in het irriteren van mensen en zich daar al lang op had voorbereid. Dat was toch de enige verklaring die hij momenteel voor haar vijandigheid kon vinden. Natuurlijk kon het ook goed zijn dat het gewoon aan hem lag, al leek de geïrriteerde blik in haar oren wel degelijk echt. Riku zou het niet snel toegeven, maar ergens joeg heel haar houding hem angst aan. Het was al een hele tijd geleden eer hij zich nog eens onder de mensen begeven had waardoor hij zich in eerste instantie niet echt een houding wist te geven. Hij was het helemaal niet gewend dat mensen hem bij de eerste ontmoeting al niet mochten zonder dat hij er iets voor had gedaan. Toch zorgde dat er niet voor dat hij zich helemaal niet kon herpakken. Na een tijdje naar haar gestaard hebben, kreeg hij het toch voor elkaar om een paar woorden te spreken die zijn karakter eer aandeden. Gewoon eens testen of ze makkelijk van haar stuk gebracht kon worden. Nadat hij was uitgesproken, krulden zijn mondhoeken achter zijn masker om in een brede grijns. Het antwoord dat van haar kwam, zorgde er echter voor dat de grijns van zijn gezicht droop en hij zijn lippen stijf op elkaar drukte. “Met alle respect, vrouwe. Maar de laatste keer dat het gebeurd was, wist ik het eerder dan de huidige LM, zelfs eerder dan wie dan ook.” Natuurlijk had hij het eerder geweten, hij had er samen met zijn vader en een paar mannen voor gezorgd dat er een paar gebouwen de lucht in vlogen. In die tijd had hij niet echt geweten of er nog mensen in een van de gebouwen gezeten hadden, had zich er toen niet erg veel van aan getrokken. Aan de woorden van zijn ‘ontvoerders’ te horen, hadden er wel degelijk nog mensen in gezeten en de dag van vandaag rustte dat nog altijd als een soort schuldgevoel op z’n schouders.

Riku liet de onderkant van het masker op zijn neus rusten terwijl hij blind door de deur heen liep en deze voorzichtig achter zich sloot zoals gevraagd was. Wat ongemakkelijk bleef hij bij de deur staan terwijl hij zijn masker terug fatsoenlijk zette en heel de kamer in zich opnam. De zelfzekere houding leek even verdwenen te zijn, maar van zodra hij zijn blik terug op Reà vestigde, kwam die houding weer in alle glorie terug. “Jij bent ook nooit echt het zonnetje in huis geweest, of wel?” De spottende ondertoon in zijn stem was duidelijk te horen terwijl hij zijn handne in de zakken van zijn broekzak stak en even zachtjes met zijn vleugels klapte terwijl het plasje water aan zijn voeten alsmaar groter werd. “Eum.. Hebt u misschien een handdoek of iets dergelijks? Straks staat heel de kamer onder water.”

PROFILE MAGICIAN

» curse you, my dear || flavio.
» Notitieboekje Norwood - Sidestory Asura's Curse

Blessed with a curse|| Reá

Blessed with a curse|| Reá

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen