Gedachteloos stond Reá wat voor zich uit te staren terwijl haar handen verder gingen met het werk waar ze mee bezig was geweest. Voor haar stond haar trouwe Goudvalk rustig stil te wachten tot zij klaar was. Het dier was aan zijn wekelijkse schoonmaakbeurt toe. Dus Reá maakte zijn veren en snavel grondig schoon. En ze vijlde zijn klauwen nadat ze de rotzooi eronder vandaan gehaald had. Het was niet dat hij dit zelf niet kon. Maar ze gaf hem er gewoon de tijd niet toe om het zo grondig te doen. Als ruil hadden ze woordeloos afgesproken dat zij dat dus voor hem zou doen. Maar Reá was er niet bij met haar gedachten. Uiteindelijk was ze helemaal gestopt met bewegen. Een zacht gekras van de Goudvalk bracht haar echter weer terug op aarde en met nieuw hervonden energie ging ze weer aan de slag. Ze rondde haar werk af en gaf de enorme vogel een streek hem zacht over zijn veren terwijl ze hem wat lekkers gaf omdat hij de hele tijd kalm en rustig stil had gestaan. Reá was niet bepaald de persoon voor huisdieren. Zo zag ze de Goudvalk dan ook niet. Hij was enkel een vervoersmiddel die ze niet nodig zou hebben als ze nog gewoon haar vleugels had gehad. Maar ja, ze had hem nu eenmaal nodig om die lange afstanden te overbruggen. Ondanks dat kon niemand van haar zeggen dat ze gemeen was tegen om of het beest slecht verzorgde. Reá wist heel goed dat als er iets aan hem mankeerde, zij ook nergens meer kwam. Dat was de zakelijke relatie die de twee met elkaar hadden en daar waren ze allebei gelukkig mee. 'Ik ga terug naar Angani,' sprak Reá zacht tegen de vogel. Het dier keek haar vragend aan of hij haar moest brengen maar Reá schudde haar hoofd. 'Ik loop wel,' sprak ze tegen hem. Als de Goudvalk zijn schouders op had kunnen halen had hij het nu gedaan. Hij nam wat afstand van Reá, spreidde zijn immens grote vleugels en steeg op om als steeds kleiner stipje in de lucht te verdwijnen. Reá keek hem na waarna ze koers zette naar de academie en de Toren waar zij haar kamers had.

Reá wist wel dat ze zelf tegen de vogel had gezegd dat ze zou gaan lopen. Maar halverwege de trap die om de Toren heen slingerde had ze daar al weer spijt van. Op de rug van de Goudvalk had ze helemaal naar de bovenste verdieping, naar Angani kunnen vliegen en daar door het raam kunnen stappen die juist voor dat doel groter gemaakt was dan de meeste andere ramen in de Toren. Nu ze was gaan lopen betekende dat, dat ze de wenteltrap naar boven moest nemen. Op dat soort momenten voelde ze een diepe verachting voor de oorspronkelijke bouwers van de Toren die het stompzinnige idee hadden gehad Angani helemaal bovenin te plaatsen. Boven aan de trap bleef ze even staan. Uitrusten was niet nodig, Reá beschikte over een bijzonder goede conditie door eerst al die training en later het constante lopen. Ze was gestopt omdat ze iets hoorde. Het klonk als zacht gesnik. Toen Reá het geluid volgde merkte ze dat het afkomstig was van achter de deur die de toegang tot Angani verschafte. Zachtjes duwde ze de klink van de deur naar beneden en ging de deur langzaam open. In het midden van de kamer zat een jongen met zijn knieën opgetrokken snik geluiden te maken. Qua uiterlijk schatte ze hem op een jaar of veertien. Maar hij had iets aparts over zich wat Reá niet kon plaatsen. Ze verliet haar plek bij de deur en liep op de jongen af. Ze wist alleen niet goed wat ze tegen hem moest zeggen. Moest ze hem proberen te troosten, of wat? Uiteindelijk schraapte Reá haar keel om haar aanwezigheid duidelijk te maken. 'Mag ik vragen wie je bent en waarom je in het midden van de kamer aan het huilen bent?' vroeg ze uiteindelijk. Het klonk vreselijk bot, maar Reá had gewoon echt niet geweten wat ze ermee aan gemoeten had.

(Sorry voor de late reactie, hopelijk kan je er iets mee)

Zodra de jongen in de gaten kreeg dat Reá zich inmiddels ook in de kamer bevond was hij overeind gesprongen en probeerde zichzelf met een beetje fatsoen over te laten komen door zijn kleding recht te trekken en zijn rug rechtte. Pas toen hij dat allemaal gedaan had gaf hij haar antwoord. De jongen bleek Elliot Gibson te heten. En blijkbaar was hij hier als adviseur. Eerst dacht Reá dat de jongen een zieke grap met haar probeerde uit te halen en ze wilde hem al wegsturen. Maar de woorden over zijn moeder legde haar het zwijgen op nog voordat ze adem had gehaald om aan de zin te beginnen. Met een simpel hand gebaar manipuleerde Reá de lucht zo dat er een kleine windvlaag opstak en de documenten naar haar toe blies. Ze plukte de bladzijden uit de lucht en maakte er een nette stapel van. Haar ogen gleden over de documenten heen. Ineens wist ze waar ze de naam Gibson eerder had gelezen. Ze was die ochtend begonnen met oude documenten opruimen. Alles lag door elkaar en moest even goed georganiseerd worden. Maar zoiets duurt lang. Reá had een kleine pauze willen nemen en had daarom de documenten waar ze mee bezig was geweest op het bureau gelegd. Elliot had ze waarschijnlijk zien liggen, zijn naam herkend en was ze gaan lezen. Volkomen begrijpelijk als je er zo over nadacht. En vrij onbeschoft. Het waren documenten die informatie bevatte die niet iedereen zomaar mocht lezen. Voor deze keer zou Reá Elliot er niet zo op aankijken. Maar blij was ze er niet mee, dat was een ding dat zeker was.

Reá’s felle oranje irissen keken weer op naar Elliot toen hij zijn excuses maakte naar haar voor het lezen van haar documenten. ‘Dit is zo’n geval waarin ik het begrijpelijk vind dat je deed wat je gedaan hebt. Maar als je de volgende keer iets uit de documenten wilt weten, heb ik liever dat je dat even aan me vraagt. Maar ja, gebeurd is gebeurd. Laten we er maar verder geen woorden aan vuil maken,’ sprak ze op zijn verontschuldiging om aan te geven dat ze het onderwerp nu maar beter konden laten rusten. ‘Ik neem aan dat je wel zo ongeveer weet wat je taken als adviseur zijn?’ vroeg ze hem vervolgens terwijl ze het nette stapeltje documenten weer op het bureau legde. Daarna keek ze hem weer recht aan, wachtend op antwoord.

(Wauw, echt vreselijk laat. Deze wilde gewoon echt niet)