Het was een wonder dat de houten deur niet kapot was nadat Ronodan er met een enorme kracht tegenaan had getrapt. Hij knielde neer en bekeek de plek waar zijn gelaarsde voet tegenaan gekomen was. De deur was er niet helemaal onbeschadigd vanaf gekomen zag hij nu. Er waren een paar stukken afgesprongen en het hout vertoonde barsten. Hij zou het later wel repareren dacht hij terwijl hij weer opstond en verder de kamer in liep. Het was niet helemaal zijn schuld. Hij had de hele dag verknoeid aan het zoeken naar deze kamer, of Angani, zoals hij begrepen had. Een hele dag verspild. Daarbij zat die vervelende band van Reá hem ook al de hele dag vast. Hij mocht niet eens meer normaal ergens aan denken of de stekende pijn begon weer opnieuw. En tot overmaat van ramp klemde toen die rot deur ook nog eens. Ronodan vond het niet meer dan logisch dat hij er een kleine corrigerende tik tegen gegeven had om hem open te krijgen. En het had geholpen. Daar ging het om.

Zijn ogen, de een lichtbruin, de ander ijsblauw, gleden door de kamer heen. Het was net of je Reá nog kon horen ademhalen hier. De hele ruimte was gehuld in haar energie. Haar meubels, haar kleding, haar documenten en boeken. Alles wat ze niet mee had genomen naar Puffoon stond of lag hier nog. 'Geef maar toe dat je het gewoon leuk vond om me tussen die troep van je achter te laten,' mompelde hij zacht tegen niemand in het bijzonder. Een klein speldenprikje van de ijzeren band om zijn nek was het antwoord. Dat ding maakte hem ondertussen ook helemaal gek. Maar hij mocht niet klagen. Dit was nog altijd beter dan gevangen zitten in ijs. 'Of zo morsdood zijn zoals jij,' sprak Ronodan zacht met een grijns. Het was geen leuke grijns. Niet een waardoor je terug zou willen glimlachen. Eerder eentje waardoor je je tegen de muur wilde drukken en zo snel mogelijk wilde passeren. Een nieuwe prik, harder deze keer alsof Reá hem wilde straffen voor die uitspraak was er net een teveel. Ronodan greep het eerste meubelstuk, een stoel in dit geval, vast dat hij kon vinden en smeet het door de nog altijd openstaande deur. Aan de andere kant van de gang knalde het tegen de wand en viel in drie stukken op de grond. Een bijzettafeltje vloog er vrijwel direct achteraan voordat Ronodan de controle over zichzelf weer vond. Hij moest daar mee ophouden, met dat agressieve gedrag. Sinds dat wijf hem die ring in handen had gedrukt was de enige emotie die hij nog scheen te voelen woede. Hij haalde diep adem en probeerde te kalmeren. Voetstappen vertelde hem dat er iemand aan kwam.

(Voor Noelani)

Lilith genoot van de stilte dat nu in haar kamer was. Geen enkel ogenblik dacht ze ook maar nu aan werk. Ze had al bijna een week niks anders dan gewerkt, dus het werd eens tijd dat ze eens wat rust gaat nemen. En misschien zou ze die tijd kunnen besteden aan de school wat beter te gaan onderzoeken. Gewoon plaatsen opzoeken waar geen enkel leerling bij kan. De school zag er zeer oud uit, wat dus betekende dat er hoogstwaarschijnlijk wel enkele verborgen kamers waren. Haar ogen hield ze gesloten. Nog even blijven liggen aangezien ze nog geen zin had om uit bed te komen. Verstoord keek ze op als haar bed aan de andere kant wat begon in te zakken. Ze draaide haar hoofd even lichtjes en keek wat de oorzaak was, al snel lachte ze als ze zag wie er naast haar lag. De witte tijger ging brommend naast haar liggen. Lilith schudde geamuseerd haar hoofd en stapte dan maar uit haar bed voordat de tijger haar vol gaat likken. Want dat zou ze zeker gedaan hebben als Lilith nog langer in bed zou zijn blijven liggen.

Nadat ze zich had omgekleed had ze de kamertemperatuur wat warmer gemaakt aangezien het al weer wat afgekoeld tijdens de nacht en het ei mocht niet koud krijgen. Door nog maar naar de oude ei waar zij nog steeds in hoop afwachtte tot het zou uitbroeden. Ze rekte zich nog even uit en ging dan maar haar toren uit. Een wandeling maken zou haar goed doen, even gewoon in de buitenlucht zijn en aan niks anders denken dan aan de warmte die zo heerlijk voelde over je huid. Ze wou dan ook maar juist wegstappen tot ze luid lawaai in een andere toren hoorde. Een kleine frons verscheen op haar voorhoofd. Haar nieuwsgierigheid was ondertussen ook weer gewekt, dus zonder er nog echt over na te denken volgde ze het lawaai en besefte dat het de toren was van Réa. Wat zou ze uitspoken? Lilith wou juist kloppen of de deur werd verbrijzeld. Een korte sceptische wenkbrauw trok ze op en ontweek behendig de dingen dat haar kant op werd gesmeten. De frons op haar voorhoofd werd alleen maar groter toen ze merkte dat het Helemaal niet Réa was. Waar zou ze zijn? Al had ze wel al gevoeld dat er iets mis was geweest met haar, maar Lilith had dat gevoel genegeerd. Zonder iets te vragen stapte ze de deur door de kamer van hem binnen "Hebben die spullen jouw iets misdaan ' vroeg ze koeltjes en keek hem met haar gifgroene ogen recht aan. 'en waar is Réa?' ze sloeg haar armen over elkaar heen.

(hmz flut DX)

De voetstappen, zag hij zodra hij zich had omgedraaid, bleken afkomstig te zijn van een vrouw. Een docente hier op de academie was Ronodans eerste gedachte, maar die veegde hij meteen weg. Nee dat kon niet. Deze vrouw had een bepaalde aura, een hele sterke. Het deed hem lichtelijk denken aan wat hij bij Reá had gevoeld toen hij haar voor het eerst ontmoet had. Maar dit was net iets anders, al leek het er wel sterk op. Hij vermoedde dat dit een andere legendarische magiër was. Die van het vuur zo te voelen. Als dat zo was, dan was dit een van zijn zogenoemde ''collega's''. Ze sprak tegen hem, koeltjes en geheel onder controle. Ja, dit was absoluut geen docente. Zij was machtiger dan dat en dat wist ze. Daarom kon ze er zo koel onder blijven. Ronodan haalde nogmaals diep adem om er zeker van te zijn dat hij zichzelf weer onder controle had. Hij wilde niet opgefokt op haar overkomen, al was het daar waarschijnlijk al te laat voor. Hij was niet uit op agressiviteit jegens haar. Niet op dit moment.

Hij keek even langs haar naar de kapotte meubelen toen ze haar vraag had gesteld. 'In zekere zin,' was zijn antwoord geweest. Reá's energie had erin gezeten, had hem gek gemaakt, hem uitgelachen omdat hij hier nu vast zat. Vrijheid was al die tijd een illusie geweest waarvan hij ze stom was geweest om die te geloven. En zij lachte hem er vierkant om uit. Het was bijna alsof hij haar kon horen lachen. Hij moest zo snel mogelijk al deze troep vervangen. Hij beloofde zichzelf dat dat bovenaan zijn lijstje zou komen te staan. Zijn blik gleed terug naar de vrouw toen ze over Reá begon. Hij kon zich niet inhouden. Zijn mondhoek trok heel lichtelijk omhoog in een grijns, eentje waar zijn ogen niet aan meededen. 'Weg. En ze heeft de troep hier aan mij nagelaten,' vertelde hij de vrouw.

Lilith zuchtte. het was niet de bedoeling geweest dat ze zomaar nieuwsgierig zou worden bij wat kabaal van uit een van de torens. Ze zou nu eigenlijk gewoon de school moeten gaan bekijken. Kijken of er interessante dingen te ontdekken viel. Maar nee, in plaats daar van moet ze weer juist lawaai horen alsof er een gevecht plaats vond. ze probeerde het nog te negeren, maar het mislukte. Lilith durfde te wedden dat op een dag haar nieuwsgierigheid haar nog eens pech gaat brengen, al zal ze zich wel weten te redden. Dat heeft ze namelijk altijd al gedaan, en dat gaat niet veranderen, nooit. Zwijgend ging ze naar de toren van lucht, aangezien het vandaar kwam en keek toen hoe de deur verbrijzeld werd en hoe er dingen in de gang werden gesmeten. Deze had blijkbaar last van zijn periode aangezien het niet echt het ding was voor Réa om met spullen te gaan smijten.

Lilith bestudeerde hem aandachtig, bekeek hem van hoofd tot teen. En men noemde haar dan de opvliegerige, wacht maar tot ze deze man zouden ontmoeten dan zal die naam voor haar niet meer gelden, dat was zeker. Ze vroeg of de meubels hem iets hadden gedaan. 'In zekere zin,' Zijn antwoord verbaasde haar, en even trok ze een wenkbrauw op, maar zweeg wijselijk. Wat was dat voor antwoord eigenlijk? 'blijkbaar.' Aangezien ze achterdochtig was van waarom hij hier nu eigenlijk was vroeg ze maar waar Réa was, aangezien ze niet meteen kon geloven dat hij de opvolger was. Zou Réa echt zo'n man als opvloger aanduiden. 'Weg. En ze heeft de troep hier aan mij nagelaten,' Ze fronste even en stapte recht op hem af in een sierlijke geruisloze stap. Enkele centimeters stopte ze voor hem 'en wat bedoel je met Weg' Ze keek hem koeltjes met lichtte sceptische trek in.

Ronodan begon zich lichtelijk aan de aanwezigheid van de vrouw te irriteren. Wat deed ze hier eigenlijk? Waar bemoeide ze zich mee? Als hij in een nijdige bui de meubels van die verraderlijke teef tegen de muur kapot sloeg, dan was dat toch zeker wel zijn zaak? Blijkbaar niet in haar ogen naar ze, na zijn antwoord, haar wenkbrauw had opgetrokken. Ze leek het antwoord niet voor lief te nemen. Dat was wel duidelijk aan de achterdochtige manier waarop ze daarna vroeg waar Reá was. Hij bleef staan waar hij stond toen ze op hem af kwam gelopen. Sloeg alleen zijn armen over elkaar. Ze kon zo koel en sceptisch tegen hem doen als ze wilde, hij zou niet wijken. In deze ruimte was zij niet de enige met ongekende krachten. 'Weg wordt in de definitie aangegeven als iets dat je niet meer kunt vinden. Synoniemen: verdwenen, kwijt, zoek. Waar het om gaat is dat ze niet meer terug zal komen,' antwoordde hij net zo koeltjes als zij tegen hem gedaan had. Het had niet veel gescheeld of hij had er vermoord achteraan gezegd. Deze vrouw was al lastig genoeg zonder dat ze haar kleine neusje nog verder in zaken stak waar nu toch niks meer aan gedaan kon worden. Ronodan had nooit verwacht sympathie te krijgen van de rest zodra hij hier kwam. Hij had iemand vermoord, neergestoken, lek geprikt. Iemand die haar recht om een legendarische magiër te zijn, volgens deze stijfkoppen waarschijnlijk, had verdiend. Iets wat hij niet had gedaan. Dat zij hem had bedrogen, hem zijn vrijheid beloofd had en in plaats daarvan als een geniepige rat zijn hoofd op een staak had willen zetten, dat deed er niet toe. Geen moment sinds zijn bevrijding had Ronodan eraan gedacht uit te breken. Geweld te gebruiken om zijn vrijheid te heroveren. Nooit. Tot die nacht dat hij Reá en dat militaire Puffoonse vriendje van haar samen had horen praten buiten haar tent. Hij kon het niet geloven. Hij had haar vertrouwd, had in haar een sterke krijger gezien. Die hele nacht tot aan de eerste zonnestralen had hij niet geloofd dat ze het echt zou doen. Maar toen ze doe ochtend voor zijn tent had gestaan. Schuld duidelijk in haar ogen afgetekend, wist hij dat hij moest ingrijpen. Hij moest het lot bij de keel grijpen voordat het lot dat bij hem zou doen. En voordat hij het echt goed doorhad had ze daar gelegen. Op de grond, haar hand tegen een bloedende wond gedrukt, onbegrip in haar ogen, starend naar de bebloede dolk die hij in handen had gehad. Ronodans ogen gleden nogmaals even kort over de vrouw voor hem heen. Nee, zij zou dat niet begrijpen. Zij zou het niet zo zien. Daar was hij bijna zeker van.

Ze weet heus ook wel dat ze zich eigenlijk hier nite mee mag bemoeien. het zou slecht af kunnen lopen. Maar ze wou op een of andere manier ook meer over hem te weten komen, meer over haar  'nieuwe' collega ontdekken. Niemand kon het haar kwalijk nemen dat ze wat achterdochtig was. Ze had een slecht voorgevoel gehad, en dat heeft ze eigenlijk nog steeds, vandaar dat ze nog steeds zo achterdochtig was. Langzaam liet ze haar vingers door haar bruine hare strijken om ze zo van voor haar ogen vandaan te halen. Ze keek even bedenkelijk. Zijn antwoorden irriteerden haar matig, ze durfde er nog iets op te wedden dat ze hem nu ook irriteerde, maar veel kon haar dat niks schelen. Hij moet maar antwoorden geven die wel enige nuttig waren. Zoals de normale mensen zouden geven, hij hoorde daar zeker en vast niet bij. Ze was op hem af gestapt, niet om hem bang te proberen maken, mannen waren koppige irritante wezens en zouden niet snel achteruit gaan om hun trots ego en weet Lilith nog allemaal niet te moeten schaden. Nee ze moest zich hier inhouden. 'Weg wordt in de definitie aangegeven als iets dat je niet meer kunt vinden. Synoniemen: verdwenen, kwijt, zoek. Waar het om gaat is dat ze niet meer terug zal komen,'

Ze had nog zo gehoopt dat ze het niet zou moeten gebruiken, het was namelijk een schending van iemands privacy maar dat antwoorde maakte haar stemming nou niet beter erop waardoor ze een stap achteruit zette 'ik kom erachter geloof me, en jammer genoeg heb ik geen keuze, had nog thans zo gehoopt...'de laatste woorden waren amper hoorbaar aangezien ze het tegen zichzelf had. Daarna keek ze naar hem, nou niet echt exact naar hem, het was het gene dat rond hem zweefde om omhelsde; zijn aura. Het gaf haar af en toe wel eens hoofdpijn, het hing van de aura van de persoon af. Zijn aura...het was nogal grijs, zo bleek. Het maakte haar duidelijk dat hij nou niet de perfecte jeugd had. Natuurlijk weet ze niks van zijn geschiedenis, ze kan geen beelden zien ofzo, nou misschien als ze het zou aanraken, maar ze kreeg er nu al koppijn door 'weet je, het zal zeer onverstandig van je zijn als je mensen al vooraf gaat beoordelen' ze sprak ze nu iets meer naar de neutrale kant waardoor heel klein beetje haar ware melodieuze stem kon horen, dit wel natuurlijk wel niet zeggen dat ze niet achterdochtig meer is, want dat is ze wel. 'En ik weet heus wel dat Réea niet meer op aarde is' ze laat haar armen naast haar hangen ' de steek die ik voelde maakte dat maar al te duidelijk' Lilith kon er niks aan doen, bij iedere aura dat ze las nam ze er een stukje van met zich mee.

Achterdocht was een allesoverheersende aanwezigheid in de kamer. Van zowel de vrouw voor hem wiens naam hij nog steeds niet wist al wilde ze wel in zijn zaken rondneuzen, als van hem. Maar hij begon zich nu echt af te vragen wat zij van hem moest. Oké, het kon dat ze was afgekomen op het geluid van brekende meubels en Ronodan kon zich voorstellen dat ze, toen ze Reá niet zag, vroeg waar ze was. Maar daar had hij antwoord op gegeven. Ze was weg, gewoon weg. Meer hoefde dit irritante mens niet te weten. Waarom kon ze daar niet gewoon vrede mee nemen en vrolijk verder gaan in haar eigen wereldje met wat ze dan ook aan het doen was. Maar nee hoor. Mevrouw besloot dat het beter was om hier te blijven totdat ze elk detail van het verhaal wist. Bemoeizuchtig kreng. Ronodan moest zich inhouden om niet te reageren op haar woorden. Aan de ene kant wilde hij in lachen uitbarsten. Geen keuze. Fout dame. Je had ook de keuze om je nu om te draaien, weg te lopen en alles op z'n beloop te laten. Maar dat wilde ze niet. Ze wilde juist lastig zijn en alles weten. Aan de andere kant wilde Ronodan tegen haar schreeuwen en haar de ruimte uit bonjouren. Het had echt meer dan genoeg van haar. Als al zijn collega's zo waren zou hij nog veel ruzie gaan krijgen.

Een korte snuif was het antwoord op de tweede keer dat ze tegen hem sprak. Zo'n snuif waar je eigenlijk nog steeds niks wijzer van werd. Onverstandig, dat zal wel. Het had vaak genoeg zijn leven gered. Ronodan zag het niet als beoordelen. Hij zag het als informatie verzamelen. Alleen de roekeloze, de dommen en de idioten stapten zomaar op iemand af zonder dat ze ook maar iets wisten van tevoren. Mensen droegen velen maskers. Je kon daar niet blind op vertrouwen. Pas toen de vrouw weer voor een derde keer begon te spreken besloot Ronodan haar maar weer eens een reactie te geven. 'Als je het weet, waarom vraag je het dan? Verspil mijn tijd dan niet,' zei hij tegen haar. Hij maakte er geen geheim van dat Reá dood was. Deze vrouw wilde weten wáár ze was. Nou, niet langer hier. Duidelijk toch? Wist Ronodan veel waar de geest van dat achterlijke wijf heen gevlogen was. Kon het hem ook maar iets schelen? Nee, dat deed het niet.

Hoelanger ze hier bleef hoe meer hij haar begon te irriteren. Lilith stond er om bekend onverwacht uit te kunnen vliegen. Blijkbaar vonden mensen haar gevaarlijker omdat ze zich altijd verstopte achte reen coole en relaxte houding, en dat men vandaar niet op voorhand kon zien wanneer ze kwaad is. Maar vanaf men de laatste druppel in de emmer hadden gedaan ontplofte ze. In het begin begreep Lilith er niets van. Later kreeg ze te horen dat men automatisch al wat voorzichtiger was bij Eragon gewoon omdat hij altijd al leek alsof hij op ontploffen stond. Zij niet. Zij was kalm, of dat dacht men toch. Schijn kan bedriegen. En bij Lilith is dat zeker en vast het geval. Haar ouders hebben haar niet voor niets naar de allereerste demoon genoemd. Al begreep ze de ironie er niet van. Haar gifgroene ogen keken hem kalm aan. Hoe langer ze bij Eragon in de leer had geweest hoe makkelijker het voor haar was geworden om haar ware vurige emoties te verbergen achter een stevig gebouwde masker. Deze man had dat blijkbaar niet.

Terwijl haar frustratie door de man begon op te bouwen bleef haar gezichtsuitdrukking even kalm als ze was binnen gekomen. het was in haar natuur om dingen van anderen te weten. niet om het tegen hen te gebruiken, nee zo was ze niet.... alhoewel.... Maar het was vooral omdat ze meer over de mensen wil weten waar ze mee gaat moeten werken. Deze man is degene die Réa haar plaats overneemt, dus moet ze helemaal opnieuw beginnen.   'Als je het weet, waarom vraag je het dan? Verspil mijn tijd dan niet,' zei hij tegen haar. Heel even verscheen er kleine glimlach op haar lippen. Haar ogen waren niet meer naar de zijne gericht. Nee ze waren weer gefixeerd op zijn aura. Ze had echt een geluk gehad dat ze dat ook van haar moeder had geërfd. Aura's lezen waren altijd handig geweest al was het vroeger echt een hel geweest aangezien het altijd haar een zware hoofdpijn had bezorgt wanneer ze in een omgeving met veel mensen had moeten zitten. Met wat behulp van haar eigen aura lokt ze de zijne naar haar toe en verwikkeld die met de hare zodat ze het kon gaan lezen. Een diepe frons verscheen op haar voorhoofd, waardoor haar masker op haar gezicht leek te breken.

Even was ze doodstil terwijl ze op zijn aura bleef focusses. 'Hm, het antwoord op je vraag... Is dat ik... Laten we zeggen. Het is niet verstandig... Ronodan om je te blijven vastklampen aan dat iedereen je gaat verraden. je hebt vertrouwingsproblemen... Door je verleden. Het verleden is het verleden Ronodan, je moet je focusen op het heden. 'Terwijl ze sprak waren haar gifgroene ogen voore ven verbleek. Langzaam draait ze zich dan even van hem weg terwijl ze verder zat te denken. Wat had Réa gedaan dat hij hij zo was, zo achterdochtig en wantrouwig... maar vooral agressief. Zijn aura hadden die drie emoties in overvloed. Lilith weet dat ze dat niet had mogen zeggen, maar als ze iemands aura leest was de kans altijd zeer groot dat iets in haar even overneemt en de persoon over hetgene wat Lilith had gezien aanspreekt.

(hm dat laatste is nogal verwarrend x.x)

Waarom was het zo moeilijk om de mensen die hij als zijn collega's moest gaan beschouwen anders te bekijken dan vol haat en afgunst? Theoretisch gezien zouden ze prima met elkaar door één deur kunnen gaan. Ze hoefden immers buiten de werkvloer om niet met elkaar te communiceren. Als je erover na zou denken zou dat het juist alleen maar makkelijker moeten maken om blank in deze zakelijke relatie te stappen. Maar dat was het niet. Niet voor Ronodan. Te vaak had hij de kant gezien van mensen die ze vaak wegstoppen in de donkerste hoeken van hun gedachten. Zieke geesten, zelfzuchtige mensen. Ronodan kende het concept ''mens'' niet als een positief iets. We zijn er om elkaar alleen maar pijn te doen. Zelfs zoiets puurs als wat liefde wordt genoemd is niks anders dan egoïstische gevoelens die je dwingen om je iets toe te eigenen waarvan je het nooit tot je eigen had mogen claimen. Vertrouwen was iets wat dwazen deden. Zelfs je beste vrienden konden je verraden als de nood hoog was. Het was een levensles die er hard was in gestompt. Keer op keer.

Zijn gedachten terug dwingend naar het gesprek dat hij voerde stelde Ronodan een vraag aan de Vrouwe van het Vuur. Het antwoord was niet iets wat hij aan had zien komen. Zijn pupillen vernauwden en zijn kaak spande zich ongezond stevig aan toen hij zijn tanden op elkaar zette. Voor een paar korte seconden was de wind gaan liggen. De wind die al de hele tijd een zacht briesje door de kamer joeg was spontaan verdwenen. Lucht was niet meer te voelen al was het niet verdwenen. Na die paar seconden kwam de lucht weer terug en ging een bries weer waaien. Angstig en zacht dit maal, bang voor de meester die het element zijn wil kon opleggen. 'Dat kan wel zo zijn. Maar in mijn ervaring weet het verleden altijd wel een manier te vinden om zich te herhalen. En zij die daar niet op voorbereid zijn gaan daar aan onderdoor,' sprak hij daarna. Zijn stem zachter dan voorheen. De oppervlakkige agressie was verdwenen, naar de achtergrond gedrukt. Voor Lilith stond niet langer de man die een stoel dwars door de deur heen had gegooid. Al zijn bewegingen waren gecontroleerder, bewuster. Voor zijn collega stond nu iemand die overduidelijk zich heel bewust was van zijn eigen kracht en wat hij daarmee kon.

Voor het moment moest Lilith wat afstand nemen van zijn Aura. het gevaar daarbij was er altijd dat iemand zijn gevoelens je kunnen omver duwen, als ze sterk genoeg waren. En die van Ronodan waren zeker sterk. Deels omdat hij het allemaal opkropte, maar vooral omdat hij een legendarische Magier was. Die zijn sowieso sterker. Dus ook veel gevaarlijker dan bij een leerling. Kort had ze haar ogen gesloten om tot rust te komen. het was niet de bedoeling geweest om zijn aura te lezen. Maar de drang was te sterk geweest om het te negeren. Dwong haar om hem te lezen, ook al zou het zijn privacy gaan schenden. Er waren nu eenmaal momenten dat Lilith zich niet kon inhouden. Niemand heeft er veel over gezegd dat ze er mee moest ophouden. Al kan dat liggen omdat ze een LM is en dat niemand daarom iets durfde te zeggen, bang dat ze kwaad zou worden. Misschien zou ze wel kwaad zijn geweest, misschien ook niet. Men gaat er nooit achter komen als ze te bang waren om het te doen.

Vanaf dat het gevoel verdwenen was keek ze Ronodan weer aan. Lilith merkte meteen de verandering rond zich. De wind die even stopte, en wanneer die terug kwam was het zachtjes. Alsof het bang was. Strak keek ze de legendarische magiër aan. Ze was niet dom en wist dat ze moet oppassen. Iedere beweging dat hij maakte hield Lilith strak in de gaten. Zo ontging haar niets en kwam niets onverwacht voor haar. 'Dat kan wel zo zijn. Maar in mijn ervaring weet het verleden altijd wel een manier te vinden om zich te herhalen. En zij die daar niet op voorbereid zijn gaan daar aan onderdoor,' Bedenkelijk keek ze hem aan. Het was moeilijk om er over te praten als ze niet alles exact wist van zijn verleden. En ze weet dat hij haar dat niet zomaar gaat vertellen. Net zoals zij niet zomaar haar verleden aan hem zou vertellen. Zwijgend stapte ze op hem af. nog steeds voorzichtig natuurlijk. Langzaam legt ze een hand op zijn wang. 'Natuurlijk is de kans groot dat het verleden zich herhaalt. Maar het ligt volledig aan jou hoe je daar op gaat reageren. ' sprak ze zachtjes.' Je handelt voorzichtig, en zo herhaal jij jou verleden niet. Maar je kunt het ook heel anders aanpakken. Ik zeg niet dat je iedereen meteen gaat moeten vertrouwen.' Haar vingers strelen zachtjes zijn wang. 'Maar iedereen van je wegduwen is gevaarlijk. Mensen gaan je dan weer kwetsen, maar deze keer niet als onverwacht vriend maar als een vijand. En dan herhaal je uiteindelijk je verleden toch weer, maar dan iets anders. ' ze schud haar hoofd. ' De uitkomst blijft uiteindelijk hetzelfde.' Lilith trok haar hand terug maar verplaatste zich niet van hem weg. Lilith zelf is niet iemand die iedereen gaat vertrouwen. Niemand weet iets van haar verleden. En ze was ook niet van plan om dat aan iemand te gaan vertrouwen. Toch is ze niet agressief zoals Ronodan. Hij moet gewoon door hebben dat je het ook anders kan aanpakken zonder mensen te vertrouwen.

Hij had niet de intentie haar pijn te gaan doen, hoewel ze hem aardig op de zenuwen begon te werken. Maar er was een reden dat het alleen bij gespannen spieren en een strakke blik bleef. Dezelfde reden waarschijnlijk waarom hij naar haar luisterde en haar uit liet praten en haar niet alleen de deur uit getrapt was. Iets aan haar liet hem luisteren. Hij onderdrukte de sterke drang naar achteren te stappen toen ze naar voren kwam. Niet dat hij bang voor haar was. Maar hij had graag zijn persoonlijke ruimte. Daarbij zou het als zwak overkomen als hij het wel deed. Hij deed zelfs niets toen ze haar hand op zijn wang legde. Het gevoel van de toppen van haar vingers over zijn huid, waar nu weer kleine stoppels hun best deden terug te groeien nadat hij ze die ochtend had weg geschoren, voelde zacht. Hij wilde slikken maar het lukte niet. Zijn ogen boorden zich diep in de hare terwijl ze sprak. Ze wist niet waar ze het over had. Ze kon zich nog zo wijs voordoen als ze wilde, maar het veranderde niets.

Ze trok haar hand terug maar nam geen afstand van hem. 'Dat laat denk ik alleen maar zien dat jij en ik een andere definitie hebben van gevaarlijk,' was zijn enige reactie. Hij had liever vijanden dan vrienden. Weten wie je openlijk in het gezicht haat dan iemand die heimelijk wrok tegen je koestert. Misschien dat zij dat gevaarlijk vond, iedereen wegduwen, maar ze deed het zelf ook. Zelfs al stond ze zo dicht bij hem, nog kon hij de onzichtbare muur voelen die ze om zich heen had opgetrokken om zichzelf te beschermen, maar ver genoeg naar beneden om andere te kunnen beoordelen. Dan kreeg je mensen die je een mes in de rug staken. 'Zou jij me vertrouwen als collega?' vroeg hij uiteindelijk.

(Sorry dat hij zo kort is)