Ritmisch klikt Ludwig op het uiteinde van de pen in zijn linkerhand, die ontspannen langs zijn tafeltje hangt. Ludwig wisselt van positie en stopt het drukknopje in zijn mond, zijn hoofd nu tegen zijn palm steunend. Twee minuten later verandert Ludwig weer van houding waarbij zijn voorhoofd nu plat tegen het tafeltje drukt en hij met behulp van het drukknopje van zijn pen in zijn wang drukt. Klik in en klik uit, klik in en klik uit. Ludwig slaakt een zucht en neemt houding nummer één weer aan.  Een half uur lang staart hij al naar het papier voor hem, zonder enige vooruitgang in wat voor manier dan ook. Met hulpeloze ogen kijkt Ludwig naar de surveillant die in de voorkant van het lokaal rond banjert. Het is niet alsof hij kan vragen of hij even alle antwoorden voor wil zeggen zodat hij een goed punt kan halen zonder ervoor geleerd te hebben.. Ludwig ontdoet zich van de gedachte voordat hij zichzelf wijs maakt dat het géén slecht idee is en focust zijn typische groene ogen op het vrijwel lege blad voor hem. Links en rechts staan wat handgeschreven antwoorden op het vel maar buiten wat doorgekraste – foute – antwoorden is het blad verlaten van woorden. Ludwig was er niet vanuit gegaan dat hij nu juist vandaag een overhoring zou krijgen over de honderd miljoen verschillende planten die opbloeien in de Lente. Vlak nadat de leraar het woord ‘overhoring’ had laten vallen was er één gezamenlijke zucht te horen in het lokaal. Slechts enkele -super- leerlingen, want dat is wat het zijn, rechten hun rug en grijpen ijverig hun pennen vast. Ludwig heeft nooit bij die kleine ratio mensen gehoord. Studeren vindt Ludwig niet moeilijk maar het zichzelf er toe zetten wel en zodoende zal dit gewoon een van de onvoldoendes worden van dit jaar. Ludwig slaat het bijna blanco papier voor zijn ogen nog eenmaal gade voor hij op staat – tot de onrust van de anderen – en zijn overhoring inlevert. De leraar kijkt hem kort met verontruste ogen aan en Ludwig beantwoord zijn blik met een simpele schouderophaal in wat de leraar begrijpt wat hij bedoelt. De leraar raakt kort Ludwig’s schouder aan en knikt vervolgens richting deur als teken dat hij mag gaan. Ludwig neemt afscheid van de leraar met een korte buiging en draait dan 360 graden richting de deur. Dat was dat, gedaan is gedaan en gebeurd is gebeurd. En wat gebeurd is, is verleden tijd dus niet iets om nog langer over na te denken. Hoofdstuk gesloten.

Een klein half uur later bevind Ludwig zich in de grote zaal en is hij druk bezig met het laatste gedeelte van zijn sandwich in één keer in zijn mond te  stoppen. Links en rechts ontvangt hij blikken van afschuw maar er is niets wat hem stopt om het ding uiteindelijk – jawel – in een stuk naar binnen te duwen. Tevreden kauwend kijkt hij de mensen om zich heen met pure onschuld aan; bolle wangen en grote ogen.  De meeste mensen snuiven kort en richten zich vervolgens weer op wat ze zojuist ook al aan het doen waren. Somber staart Ludwig naar de enkele kruimels die nog over zijn van zijn ‘uitgebreide’ middag eten. Half elf. Met tegenzin tilt Ludwig zijn derriere van het bankje af en veegt hij met de zijkant van zijn hand de kruimels van de tafel. Zo goed als nieuw *kuch kuch*. Niets is nieuw in dit kasteel, dat moge duidelijk zijn.

Ludwig stopt zijn handen veilig in zijn broekzakken en baant zich een weg door de massa leerlingen die nu van les wisselde. Als een slang glibbert Ludwig tussen de mensenmassa door, onderweg slechts twee ellebogen in zijn maag of gezicht ontvangend. Zonder grote schade bereikt hij de grote houten deuren van de grote zaal en glipt hij er doorheen. Op de gangen is het – in tegenstelling tot – in de grote zaal rustig waardoor Ludwig in zeer korte tijd de binnenplaats bereikt. Ludwig trekt zijn neus omhoog bij het inademen van de geur van verse verf. Hij hoeft zijn hoofd maar een kwartslag te draaien om de oorzaak in al zijn glorie te kunnen zien. Een enorme sterrenhemel bekleed de volledige muur in het westen van de binnenplaats. Ludwig’s mond valt lichtjes open, gefascineerd door de details en de accuraatheid van de sterrenbeelden. Deze graffiti is duidelijk gespoten door iemand die verstand heeft van dingen; zelfs een leek als Ludwig kan zien dat het er realistisch uit ziet. Ondanks dat nauwelijks meer als een paar minuten geleden kan zijn dat het gespoten is, is er niemand in de buurt. Ludwig haalt zijn schouders op en loopt vervolgens de binnenplaats uit. Als hij te lang zou blijven rondhangen zouden de leraren nog kunnen denken dat hij het gedaan heeft. Het scheelt dat hij zuigt in alles wat met sterren te maken heeft en dat Ludwig niet verder komt als een poppetje met streepjes als armen. Nee, ze zouden hem al snel van de verdachtenlijst moeten strepen maar toch.. al die onzin zou tijd en moeite kosten en dat is irritant. Zodoende glipt Ludwig de binnenplaats uit en glipt hij aan de andere kant het kasteel weer binnen. Ludwig heeft nog geen drie passen weer naar binnen gezet voor hij de binnenplaats al mist. De frisse lucht in plaats van deze muffige lokalen.

Intussen is Ludwig al bijna weer te laat en heeft het ommetje en zijn bewondering voor kunst hem meer als twintig minuten gekost. Het literatuurlokaal komt – mede dankzij de rustige gangen – snel in zicht en precies om elf uur staat Ludwig voor de drempel stil. Ludwig haalt zijn handen uit zijn zakken, trekt zijn blouse recht en zucht. Kort schraapt hij zijn keel waarna hij over de drempel stapt en kort over de al aanwezige leerlingenmassa heen kijkt. ’’Ludwig Will Kresnik, present.’’ meldt Ludwig simplistisch. Mevrouw Nanette staart overigens gefascineerd naar het boek in haar handen dus of ze het gehoord heeft is de vraag. Na zijn korte begroeting loopt Ludwig behendig richting een van de overgebleven tafeltjes achterin. Zuchtend neemt hij plaats en land hij het zware psychologie boek met een klap op het houten tafeltje. Hij had niet geleerd noch had hij het opgegeven huiswerk gemaakt. Dit zal vast een héérlijk lesje worden bedenkt hij zich grimmig. De secondes passeren maar mevrouw Nannete weigert de les te starten, te gefocust op haar boek blijkbaar. Verveelt en met het gevoel dat hij net zo goed te laat had kunnen komen legt hij zijn hoofd op het tafeltje, zijn arm langs zijn hoofd rustend. Ludwig sluit zijn ogen en laat de les beginnen zonder zijn hoofd te heffen. De eerste beurt wordt – zo te horen – gegeven aan Olivier, die uiteindelijk uit zijn woorden weet te komen en blijkbaar een goed antwoord weet te geven. Vervolgens stelt ze een volgende vraag aan iemand waarop het stil blijft. Langzaam opent Ludwig zijn ogen waarop alle ogen op zijn gelaat gericht zijn. Shit. ’’W-wat was de vraag?’’ vraagt Ludwig ongegeneerd aan de lerares, de slaap vluchtig uit zijn ogen wrijvend. Een jongen naast hem geeft hem een stoot met zijn elleboog en herhaalt de vraag.  ’’Etymo- watte..’’ herhaalt Ludwig de woorden van zijn buurman fluisterend. Ludwig’s ogen schieten van rechts naar links en weer naar mevrouw Nannete. Geen uitwegen meer. ’’Ik.. zou het niet weten.’’ biecht Ludwig op. Ludwig houdt verder zijn lippen op elkaar, bereid de klap op te vangen. Wat zou ze voor hem in  petto hebben.. hmm. Misschien had hij gisterenavond toch maar dat dikke boek moeten open klappen..