Mijn maag rammelde, het knorrend geluid een uiting van protest tegen de lege staat van mijn buik. Wel, daar kon ik wel wat aan doen. Een lege tafel kwam in zicht, een eenzaam eiland tussen een zee van bezette eetplekken, waarvan een paar waar slechts twee personen zaten er te smikkelen. Hm, dus ik was op de juiste plek. Men had me wel gezegd dat dit de plaats was waar men zijn maaltijden nuttigde maar ik had niet echt veel  vertrouwen in mijn interpretaties van de uitleg van de weg. Vooral niet in een nieuwe omgeving op mijn eerste dag. Eerste dag, nieuwe start. En weer helemaal alleen. Niet dat dat erg was, ik sprak nooit veel tijdens het eten, ik luisterde liever. Dat had nooit een probleem geweest voor Nico, hij sprak voor twee. Een vluchtige glimlach verscheen op mijn lippen bij die ietwat trieste herinnering.

Op zich was het niet triest, maar de omstandigheden veranderden dat. Een zucht verliet mijn longen en ik versnelde mijn pas een beetje. Mijn schoenen tikten luidruchtig tegen de grond. Ik heb altijd al een zware stap gehad, en mijn schoenen benadrukten dat feit nog eens, maar dat was niet iets waar ik me om bekommerde.  Juist door dat geluid hield ik van die schoenen. Ze waren stijlvol, net als mijn pak. Ik droeg een stropdas voor de verandering. Eerste dag, dus om een goede indruk te maken vond ik dat ik er iets formeler moest uitzien. Vandaar.

Eindelijk bereikte ik de tafel, die nog steeds leeg was, wat ik toch best goed vond. Ik had wat tijd nodig om me aan te passen. Na jaren tussen bekende gezichten te hebben vertoefd was dit wel best eng. Nieuwe school, nieuwe gezichten met nieuwe namen… en ik was slecht in het onthouden daarvan… Ach wat, dat was nu toch nog niet aan de orde. Namen en gezichten kwamen pas na je iemand ontmoette, en als het aan mij lag zou dat nog wel eventjes duren. Zoals ik al zei, ik had wat tijd nodig.

Mijn hand greep de leuning van de stoel stevig beet en schoof die achteruit zodat ik me met een zucht neer kon ploffen. Ik krabde even in mijn haar en zuchtte nog eens. Ik was nu al moe en ik had nog helemaal niets, ja dat hoor je goed, ik had nog helemaal niets gedaan vandaag. Behalve enkele hoogstnoodzakelijke dingen, maar voor de rest… Maar ja, ik had dan ook niet kunnen uitslapen vandaag. De reis met de shuttle was ook best vermoeiend en ik had geen kans gehad om even te dutten. Je zag de schoonheid van het heelal niet elke dag voorbijflitsen.

Mijmerend pakte ik mijn broodje uit door de verpakking keurig open te vouwen en checkte het beleg. Op het eerste zicht zag alles er in orde uit. Mooie verhouding van vlees en groenten, niet te veel mayo. Ei? Ja, daar waren de plakjes, vier in totaal, mooi verdeeld over de lengte van mijn broodje. En de augurken? Ik zag ze niet direct liggen, maar toen ik onder een tomaat keek vond ik ook dat ingrediënt. Jammer genoeg was het er maar eentje. Ik schudde mijn hoofd haast onmerkbaar heen en weer. Eentje maar. ’t Was wel beter dan geen natuurlijk… mijn vingers grepen het schelletje augurk beet en verplaatste het naar het uiteinde van mijn broodje. Zo zou de laatste hap in elk geval perfect zijn.