Silence is a girl her loudest cry. [Jake]

Langzaam liep de eens zo sterke June over het grote grasveld. Haar korte haren wapperde zachtjes in de frisse wind die er blies, en lichtjes rillend trok ze haar jas verder dicht. Ze had spijt van het feit dat ze haar haren had afgeknipt, maar het was nu eenmaal gebeurt en ze kon het niet meer veranderen. Ze is een lange tijd weg geweest, en had Starshine gemist. Vooral omdat dit de enige plek was waar ze geen last had van haar moeder. Ze had een tijd lang terug gemoeten naar huis omdat het erg slecht ging met haar tweeling broer, hij was depressief geworden en sloot zich erg af van de buitenwereld. Haar moeder had haar verplicht naar huis laten komen omdat zij de enige was waarmee hij wilde spreken. Het had lang geduurt voordat ze wist wat er aan de hand was, en het had haar erg uitgeput. Als haar broer niet wilde spreken reageerde haar moeder haar woede op June af en dat had haar erg afgetakeld. Ze at amper nog en was sterk vermagerd. Haar eens mooie zilvere ogen stonden dof en grijs en ze had de moed langzaam aan opgegeven. Ze stond altijd zo sterk in haar schoenen, maar toen het eenmaal slecht ging met haar broer ging zij ook in een sneltrein vaart achteruit. Ze had buiten haar broer niemand, en omdat hij ook ver in de put zat wist ze niet wat ze met haar leven aanmoest. Haar broer was in een diepe depressie geraakt door de thuissituatie en June was hierdoor erg van de kaart gebracht. Haar rots in de branding had zelf alle steun van de wereld nodig en June was de enige die hem steun kon bieden, ookal leed ze hierzelf erg onder. Ze deed er alles aan om hem er bovenop te brengen waardoor ze zichzelf vergat. Niks was meer belangrijk, behalve het welzijn en de gezondheid van haar broer. Ze deed er daarom ook alles aan om hem te helpen, maar niks maakte de situatie beter.

Haar moeder en stiefvader wisten zich geen raad meer met de twee jong volwassene maar toen June's broer zich weer beter begon te voelen raadde ze June aan om haar leven om te gooien, een nieuwe weg in te gaan en haar oude leven achter zich te laten. Alles was ten slotte verandert en je moest niet in het verleden blijven hangen. June was het hier duidelijk niet mee eens maar had het advies toch opgevolgd omdat ze geen zin had om verder te gaan met het gevoel wat ze nu had, het takelde haar af en deed verschrikkelijk veel pijn. Dus met enige tegenzin volgde ze het advies uiteindelijk toch op. Ze had haar haar kort geknipt, haar kledingstijl compleet omgegooit en was op zoek gegaan naar nieuwe vriendinnen, zonder succes. Het feit dat haar idealistische wereldje in elkaar was gestort deed pijn. Haar vriendinnen waren weg en het leek alsof niemand in staat was een nieuwe vriendschap te sluiten. Haar moeder en stiefvader kregen vaak ruzie en haar tweelingbroer's karakter bleek totaal verandert te zijn. Hij was egoïstisch en bezitterig geworden, en niks leek nog goed genoeg te zijn voor hem. Haar andere broer Martin liet niks meer van zich horen en June bleek niet meer het eens zo populaire meisje te zijn zoals vroeger. Haar gezondheid ging nog verder achteruit en ze was constant uitgeput. Ze at helemaal niet meer, en zodra ze wel iets at kwam dit er net zo snel weer uit. Door alle stress was ze constant ziek en lag ze hele dagen op bed. Ze trok zich steeds vaker terug op haar kamer, luisterend naar haar schreeuwende ouders en de knallende muziek van haar broer. 'S nachts huilde ze zichzelf vaak in slaap en vaak kon ze de slaap niet eens vatten en lag ze hele nachten te huilen.

Ze wilde haar oude, vertrouwde leventje terug. Waarin ze nog het populairste, mooiste meisje was, haar moeder en stiefvader gelukkig waren, haar broer nog was zoals eerst en ze zich niet zo ellendig voelde. Toen haar ouders haar vertelde dat ze weer terug mocht naar SSA wist ze niet wat haar overkwam. Dat betekende dat ze weer opnieuw kon beginnen met haar leventje, een nieuwe start maken. Een wereld ging voor haar open, en ze twijfelde geen moment over haar beslissing. Natuurlijk wilde ze terug! En nu liep ze daar, ze had zich zo verheugd op het moment dat ze weer terug mocht, maar nu ze eenmaal terug was wist ze niet meer zeker of dit echt wel was wat ze wilde. Met een nogal treurige, bijna hopeloze, blik staarde ze over het veld. Ze had het gevoel dat ze ieder moment kon instorten, om vervolgens in huilen uit te barsten. Ze had geen vrienden, en haar familie trok zich niks aan van haar gevoelens. Ze voelde zich verloren en kreeg het idee dat niemand haar begreep of wilde begrijpen. Ze zuchtte diep, en voor ze het wist rolde de tranen over haar wangen. De wind die er stond voelde hierdoor nog ijskouder aan dan dat hij al deed en langzaam liet ze zich op haar knieën zakken. Ze vouwde haar handen voor haar gezicht en begon steeds harder te huilen. De uithalen werden steeds langer en een diep treurig gejammer kwam van onderuit haar keel. Al haar gevoelens kwamen er in een keer uit en ze had geen idee hoe lang ze dit nog vol ging houden. Ze kreeg het gevoel alsof er werkelijk niemand op deze wereld was die echt van haar hield.

only for le Jake Woot!

Het was een zonnige dag. Het was weliswaar niet echt warm. Desalniettemin, was er een jongen buiten op het grasveld. Het eerste wat je opviel, waren zijn paarse ogen. Een kleur die niet echt veel voor kwam. De jongen keek emotieloos naar een boom die op het grasveld stond. Je kon de herfstkleuren erin zien. Geel, oranje en rood. Er dwarrelden al wat blaadjes van bij ieder vlaagje wind. De jongen had zijn handen in zijn zakken. De jongen, Jake genaamd had het niet zo heel erg op kou. Maar dit was nog wel verdraagbare kou. Zo'n kou die echt bij de herfst past. Hij liep naar de boom toe. Hij herkende deze nog wel. Het was de boom die hij had gezien toen hij voor het eerst hier was. Hij liep naar de boom toe, en legt zijn hand op de schors. Hij bestudeert het patroon op de schors. Al gauw ziet hij er tekeningen in. Tekeningen in de vorm van wezens of andere dingen die nooit zouden bestaan. Dan haalt hij zijn hand van de stam, en kijkt zoekend op de grond. Hij zoekt de vogel die hij uit de lucht had geschoten. Hij vind deze niet. Wat dacht hij dan? Deze zal vast door een vos of andere roofdier zijn meegenomen. Het was ook al zo'n tijd geleden...alhoewel..nee niet echt. Hoogstens een paar maanden. Dan waait er een zacht briesje over het veld. Het doet de bladeren in de boom ritselen. Dan dwarrelen er wat blaadjes uit. Hij keek ernaar. "Hmpf." Hij volgde de blaadjes terwijl deze met de wind werden meegevoerd. Hij dacht aan de grote plannen die hij had aan het begin van het jaar. De was nooit iets van terecht gekomen. Eerlijk gezegd had hij er ook niet meer zo'n zin in. Ach, misschien komt het er ooit weer eens van.. De blaadjes waren nu inmiddels uit het zicht verdwenen. Hij keek weer naar de boom, en toen omhoog, naar de takken.
De herfst..het was een interessant seizoen, vond Jake. Sommige levensvormen ontdoen zich van hun energie, zoals bomen en insecten, en andere bouwen juist veel energie op, zoals Eekhoorns die nootjes verstoppen voor in de lente of andere dieren die zich vol vreten om vet op te bouwen voor hun winterslaap. Er komen nieuwe levensvormen bij, zoals vogels die uit koudere streken komen om hier te overwinteren. Toen keek hij naar de lucht. En dan heb je ook nog de dagen. Deze worden ook steeds korter, donkerder. Dat was wel weer een pluspunt eraan vond hij. Een minpunt was de kou. Maar kou is een emotie, en emoties kun je uitschakelen was Jake altijd van mening geweest.
Hij zuchtte, en liep weg van de boom. Pas nu zag hij dat er verderop een meisje met kort donker haar liep. Hij zag hoe ze zich op haar knieën liet zakken en hij meende een zeker gejammer te horen. Oh great...hij was nog maar net hier, en meteen gebeurde er dit...Eigenlijk had hij zin om het liefste zich gewoon om te draaien en weg te lopen, doen alsof hij het meisje niet gezien had. Maar iets zorgde ervoor dat hij naar het meisje toeliep in plaats van richting SSA. Waarschijnlijk had hij diep van binnen medelijden gekregen. Waarom was het meisje helemaal hier naartoe gekomen om te huilen..waarschijnlijk had ze erop gerekend dat niemand met deze kou naar buiten ging. Toen hij bij het meisje was, keek hij op haar neer. Zijn gezicht nog altijd emotieloos. "Wat scheelt er?" zei hij met een kalme stem.

In het openbaar probeerde ze haar gevoelens zo min mogelijk te laten zien, en ze schrok dus ook er van zichzelf toen ze eenmaal geknield zat, huilend. Ze probeerde zichzelf in te houden maar het ging niet, iedere keer als ze stil wilde houden was de daarop volgende uithaal nog veel harder. Tranen rolde nu zonder enige moeite over haar wangen en haar ogen waren rood. Ze had geen idee hoe het nu verder moest. Ze was weer op SSA, en had gehoopt dat dit haar goed zou doen, maar op SSA had ze helemaal niemand. Ze zette haar handen voor zich op de grond en staarde ernaar. Omdat ze zoveel was afgevallen zag je de botten en pezen in haar handen goed. Het riep enige angst bij haar op, als het zo bleef doorgaan zou ze geen krachten meer overhouden. Ze beet op haar lip, en begon nog harder te huilen. Ze realiseerde zichzelf dat ze een hoopje ellende was geworden en dat niemand haar kon helpen. Het idee dat ze alleen was deed pijn, en ze begon te twijfelen of ze toch niet beter terug naar huis kon gaan. Niemand zou haar hier missen. Ze snikte luid, haar ogen deden pijn. Ze veegde een paar tranen van haar gezicht en vouwde haar handen in haar schoot. Haar lip trilde, en ze moest moeite doen om niet weer verschrikkelijk hard te gaan huilen. Ze was gestopt met snikken maar de tranen bleven over haar wangen rollen. Het idee dat iemand haar zo kon zien jaagde haar angst aan.

Ze staarde voor zich uit, haar bloeddoorlopen ogen deden pijn en langzaam sloot ze ze daarom weer. Ze had het idee dat ze eruit zag als een zombie. Ze at al weken amper, bijna niet, en ze sliep slecht. En nu ze had zitten huilen zag ze er nog veel zieker uit. Ze veegde weer een paar tranen weg, hopelijk had niemand haar gezien. Het was koud buiten, dus er zouden maar weinig mensen naar buiten gaan dacht ze. Toen ze plotseling een stem hoorde verstijfde ze. Haar ogen schoten open en ze klemde haar kaken op elkaar. Haar gezicht werd nog roder en een laatste traan rolde van haar wang. Snel veegde ze hem weg. Ze durfde niet op te kijken naar de, zo te horen, jongen. Nerveus begon ze te stotteren ''Eh.. Niks hoor..'' Heel subtiel hoor, ze had zojuist een nogal hard potje zitten janken maar er was 'niks' aan de hand. Hopelijk had hij haar niet zien inzakken. Ze kwam gauw overeind en veegde langs haar jas en rokje. Haar gezicht stond nog steeds rood en stijf, haar kaken weer op elkaar geklemd. Ze veegde haar pony uit haar gezicht en keek hem voorzichtig aan. Haar ogen staarde recht in de zijne. Zijn ogen hadden een diepe paarse kleur, iets wat je niet vaak zag. Haar eens zilveren ogen, stonden grijs en duf en waren rood van het huilen. Ze veegde nog eens over haar gezicht en plakte een glimlach op haar gezicht. Ze wilde haar hand uitsteken om zich voor te stellen maar het leek alsof haar lichaam niet wilde luisteren. Ze bleef verstijft staan en had geen idee wat ze moet zeggen, beschaamt keek ze weer weg. Met enige moeite lukte het toch om haar hand uit te steken. "Eh.. Ik ben June.."

Het antwoord van het meisje zei al genoeg over haar. Ze was bang haar emoties te laten zien. Want hoe kan er niets zijn als hij haar zonet nog had zien neervallen en horen jammeren? Het was zeer fascinerend hoeveel een zin al kon verraden over een persoon. Ah well..als ze het niet wou vertellen was het toch haar probleem? Als emoties niet uitgeschakeld worden, konden deze zich opbouwen tot een bel, die bel werd steeds groter en uiteindelijk knapte deze, want dat is wat bellen nou eenmaal doen. Hij keek haar nu ook recht in de ogen. Je kon ook echt aan haar zien dat er wel degelijk wat was. Pas nu zag hij dat ze zilveren ogen had. My my...hij was dus niet de enige op Starshine met een zeldzame oogkleur... Het stond haar wel, dat moest hij haar meegeven.
Uiteindelijk nam hij de hand van het meisje, dat dus June heette aan. "Jake Patreus." Hij liet haar hand los en maakte een beleefde buiging. Hij deed dit altijd als hij nieuwe mensen ontmoette. Zo kon hij laten zien aan anderen mensen dat hij van beleefde komaf was, wat in veel gevallen voor respect kon zorgen.
Hij wende zijn hoofd van June af, "Dus..wat doet een mooie meid als jij hier op het grasveld? Je ziet er namelijk niet echt bepaald uit alsof je een wandelingetje maakt voor je plezier.." Hij keek weer naar June. "Of wel soms?"

Ze rilde lichtjes, van de zenuwen en van de kou, toen de jongen haar hand aanpakte. Jake, geen uiterst bijzondere naam, maar dat was die van haar ook niet. Ze schudde zijn hand, en kleurde lichtjes toen hij een buiging voor haar maakte. Zo te zien was hij een goed gemanierde jongen, het type die geen respect voor je zou hebben als jij dat ook niet voor hem had. Ze glimlachte weer, dit keer gemeend, en knikte goedkeurend. "Dus..wat doet een mooie meid als jij hier op het grasveld? Je ziet er namelijk niet echt bepaald uit alsof je een wandelingetje maakt voor je plezier.." zei hij. Ze kleurde lichtjes. Mooie meid? Ze zag eruit als een levende dode, en hij noemde haar een mooie meid? Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk door het compliment, niet wetend of het sarcastisch was of serieus. Ze kon zulke dingen nooit inschatten, hierdoor had ze ook vaak ruzie. Terwijl ze nadacht over het feit of hij het meende of niet vergat ze te antwoorden. "Of wel soms?" Verbaast keek ze op. Ze opende haar mond, maar er kwamen geen woorden uit. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Hij was natuurlijk benieuwd waarom ze had zitten huilen, anders was hij niet naar haar toe gekomen. Ze zuchtte en sloot haar mond weer. Ze keek beschaamd naar de grond en veegde een pluk haar uit haar gezicht. "Het is een lang verhaal, maar het komt er op neer dat ik even alleen wilde zijn.. ik had niet verwacht dat er met dit weer iemand buiten zou zijn"

Ze schaamde zich verschrikkelijk, dit was niet echt waar ze op had zitten wachten. Ze had gehoopt op te kunnen staan en weg te kunnen lopen alsof er niks gebeurt was. Gehoopt dat ze had kunnen doen alsof ze nooit was ingestort en openlijk had zitten huilen. Maar in plaats daarvan had hij haar gezien, en ook nog gevraagd wat er aan de hand was. De rode kleur verdween niet van haar wangen. "Wat doe jij hier dan als ik vragen mag..? Het is niet echt weer om buiten te zijn.." vroeg ze hem verlegen, om het gesprek gaande te houden. Socialiseren was altijd een van haar sterkste punten geweest maar na alles wat er is gebeurt wist ze geen raad meer met zichzelf, laat staan met anderen. Contact leggen met mensen was moeilijk geworden voor haar, en vaak had ze er zelfs een hekel aan. Alles wat gezegd werd kon verkeerd overkomen waardoor ze dichtklapte en geen woord meer uit kon brengen. Alles lag emotioneel, zelfs de gewoonste vragen. Een simpele 'hoe gaat het?' was al moeilijk om te beantwoorden. Ze kon nooit zeggen hoe ze zich echt voelde zonder iedereen af te schrikken, dus moest ze altijd maar liegen en braafjes antwoorden met wat iedereen wilde horen. 'Goed hoor, ik heb alleen slecht geslapen'. Ze werd er ziek van en had gehoopt dat er ooit iemand zou zijn die echt kon zien wat er met er aan de hand was, maar niemand had zin om zich te bekommeren over een emotioneel instabiel meisje. Iedereen knikte maar gewoon ja op haar antwoord, en ging er verder niet op in, terwijl het duidelijk te zien was dat het niet goed met haar ging. Het feit dat ze constant moest liegen over haar gevoelens sloopte haar verschrikkelijk, en ook deed het verschrikkelijk veel pijn. Ondanks dat ze zo graag haar hart wilde luchten twijfelde ze erover. Als ze dat deed stelde ze zich zwak op tegenover de ander en kon hij of zij misbruik maken van de situatie. Door haar verleden heeft ze zich beloofd zichzelf nooit zwak op te stellen, maar op dit moment stond ze echt op breken.

Met het antwoord dat June gaf, was nu 1 van zijn vermoedens bevestigd. Wat was mensenkennis toch leuk om te hebben..
"Het verleden...nieuwsgierigheid jegens verandering.." Hij keek naar de boom waar hij zonet onder had gestaan. "Onder die boom had ik mijn eerste vrije dag op Starshine doorgebracht. Ik wou enkel kijken of die er nog stond." Wat een vraag..hij was graag buiten. Hetzij s'nachts, dat wel, maar voor de boom had hij een uitzondering gemaakt. Toch voelde hij zich veel meer op zijn gemak s'nachts. Waarschijnlijk zat het in zijn bloed als Shadraan. Hij keek weer naar June. Hij mocht haar wel. Hij wist niet waarom...maar ze had iets waardoor hij haar mocht. Wacht eens...dit kon maar 1 ding betekenen.. "Je bent een Shadraan, niet?" vroeg hij aan June. Het zou hem niets verbazen als ze daadwerkelijk een Shadraan was...en dit moest dus ook betekenen dat ze duistere magie beoefende. De meest puurste van alle magiëen...net als iedere Shadraan de puurste magiërs waren..veel beter dan alle andere Kovomakenen..met name die domme Novanen..ugh..hij haatte Novanen met een passie..Ze namen dingen nooit serieus..denken dat het leven een feest is...naïeve..zwakke dwazen.

Ze keek hem nieuwsgierig aan, en luisterde aandachtig naar het antwoord op haar vraag. Ze knikte en richtte haar blik op de boom waar hij over sprak. Het was een tamelijk grote boom waarin goed af te lezen was dat het herfst was, ofja, dat deze net voorbij was. De weinige bladeren die zich nog in de boom bevonden hadden een oranje-bruine kleur en soms dwarrelde een enkeling naar beneden. Ze staarde even naar de boom en richtte haar blik daarna weer op Jake. Ze bekeek hem nog eens goed, hij had het uiterlijk van een Shadraan, en als haar gevoel goed zat was hij dat ook. "Je bent een Shadraan, niet?" Bij die vraag keek ze hem verbaast aan. Ze hadden op het zelfde moment aan hetzelfde gedacht. Ze knikte een beetje twijfelachtig. Ze vond het vreemd dat hij dat kon zien, maar hij had immers wel gelijk. Ze streek haar haar achter haar oor en beet op haar lip. "Ik kom uit een zuivere Shadraanse familie, het is in onze familie altijd een traditie geweest om niet met buitenstaanders te trouwen en voorheen werden de meisjes uit de familie zelfs uitgehuwelijkt aan een Shadraan.. Mijn ouders hebben me de vrijheid gegeven om zelf een partner te zoeken, maar ik denk niet dat ik die voorlopig ga vinden.." Ze glimlachte zwakjes. Ze was lang geleden al gevallen voor de hoofdmeester van SSA, maar hij was onbereikbaar en zou haar waarschijnlijk niet eens meer herkennen na haar lange afwezigheid. Ze zuchtte, ze wist niet of ze ooit nog iemand tegen komen die haar zo erg aansprak als Savador. Maar een relatie met hem beginnen zou altijd een illusie blijven. Hij had immers al kinderen en al enkele vrouwen versleten, als ze goed nadacht dacht ze zich zelfs te herinneren dat zijn pleegdochter een jaar ouder was als haar. Het zou een beetje vreemd zijn als zij June als 'stiefmoeder' zou moeten gaan zien, mocht het ooit serieus worden. Die droom had ze dus al lang geleden opgegeven.

Ze zuchtte, hoe was ze ooit van plan een partner te gaan vinden als socialiseren al een hel was geworden voor haar. En wilde ze ooit een relatie beginnen, dan moest ze zich kwetsbaar opstellen tegenover een ander, en dat had ze zichzelf verboden. Het zou dus nog moeilijker worden dan dat ze dacht, maar het kon haar op het moment niet zoveel schelen. Ze moest eerst maar weer eens vrienden zien te maken, en aangezien dat al niet makkelijk was voor haar was het slim daar mee te beginnen. Het was al heel wat dat ze nog niet in paniek was weggerend van Jake, iets wat ze graag had willen doen. Iets weerhield haar daarvan, zijn bijzijn voelde vertrouwd. Ze ademde diep in, ze voelde dat ze al begon te kalmeren. Het rood in haar ogen trok weg, en haar blik werd vriendelijker. Haar kaken waren nog steeds vastgeklemd aan elkaar, omdat ze toch nog lichtelijk zenuwachtig was. Contact met een vreemde, die haar had zien huilen. Ze was zwak geweest, en een vreemde had dit gezien. Er stond haar dus maar een ding te doen, deze 'vreemdeling' te vriend houden, en er voor zorgen dat niemand erachter kwam hoe ze had gezeten in het veld.

Hij glimlachte lichtjes toen June knikte, en luisterede verder naar wat ze te zeggen had. Ah..tradietes..Jake was altijd al een voorstander van dien geweest. Waarschijnlijk omdat zijn ouders ook een eer groot voorstander waren van hetzelfde principe als het meisje vertelde. En zo hoorde het ook. Shadranen moesten met Shadranen trouwen. Geen omzuivere rassen zoals Razianen of Grenianen. Toen hoorde hij het laatste wat het meisje zei. Hmmn…dus zij was zou het vast niet eens zijn met zijn gedachtengang..laat hij die dan maar voorlopig niet zeggen. Hij wou voorlopig nog even de aardige jongen voor dit meisje zijn. Hij keek vanzelf wel waar het schip zou stranden. Hij kon namelijk zien aan de houding van June dat zij zich al wat meer op haar gemak voelde. Partner dat deed hem denken..Mizuki…het enige meisje dat zijn echte kant had gezien…dat hem begreep…maar helaas zij was weggegaan zonder 1 woord tegen hem te zeggen. Hij was dan nu ook gelijk klaar met haar.
Hij glimlachte naar June. “Well, love is an interesting thing June. Je weet maar nooit waar je het kan vinden. Misschien vind je je ware wel morgen..misschien wel vandaag..of misschien wel over een paar jaar. Zolang je maar geduld hebt. Je hebt nog een heel leven voor je.” Je moet je tijd niet verspillen aan onozel geklaag vond Jake. Dat was alleen maar zonde van je tijd. Tijd die je beter kan steken in dingen die echt belangerijk zijn. Liefde kon altijd nog. Hij bekeek het meisje nogmaals goed. Hij had het meisje nog nooit gezien, dat was zeker. Die mooie ogen zou hij zich namelijk wel kunnen herinneren. “Ik heb jou nog nooit eerder door de gangen zien lopen. Ben je nieuw?” Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat ze ene studente was die na een lange afwezigheid waar op Starshine was. Hij vroeg echter altijd wat het waarschijnlijkste was. Toen voelde hij opeens het teken in zijn oog weer prikken. Hij was het immers wel gewend. Als zijn berekeningen klopte was het namelijk vanavond alweer volle maan. Dan prikte het teken altijd wel een beetje. Hij knipperde even met zijn ogen. Bij 1 knipper was het teken te zien. Bij de volgende niet meer. Jake had dit echter niet door. Het gevoel was nu weer weg. Dat was vaak zo. Echter keerde het na een tijdje weer terug. Maar gelukkig was hij voorlopig verlost van de prikkel.

Je hebt nog een heel leven voor je. Ze dacht aan zijn woorden. Als het bleef gaan zoals het nu ging wist ze dat niet zo heel zeker.Ze knikte maar gewoon, omdat ze niet wist wat ze moest antwoorden. Ze had geen idee of ze ooit nog wel iemand tegen zou komen die van haar zou gaan houden om wie ze was. Ze was momenteel een emotioneel wrak en ze wist niet of dat zo gauw nog goed ging komen. Het leek alsof alles tegenzat en het zag er niet naar uit dat dit zo gauw nog goed ging komen. Gedult, maar misschien was ze er morgen wel niet meer. Je wist nooit wat je te wachten stond en June was ervan overtuigd dat je iedere dag moest leven alsof het je laatste was. Maar June had niet echt meer iets om voor te leven. Haar familie was een wrak, net zoals zijzelf en vrienden had ze niet. Het enige waar ze nog moeite voor wilde doen was school. Als ze haar diploma kon halen had ze tenminste kans op een goede baan en kon ze een nieuw leven beginnen. Maar zo ver was ze nog lang niet, maar ze probeerde in ieder geval haar best te doen. Ze had haarzelf beloofd een vriendelijkere persoon te worden. Ze wist namelijk zeker dat niemand haar ooit aardig zou gaan vinden als ze zo bot en brutaal bleef doen, ookal was ze dat al stukken minder door de situatie. Ze zuchtte, ze wist niet of ze dit nog lang ging volhouden. “Ik heb jou nog nooit eerder door de gangen zien lopen. Ben je nieuw?” Ze keek hem lichtjes verbaast aan en schudde nee. "Ik ben een tijd lang weg geweest door de situatie thuis, maar ben weer teruggekomen omdat ik niet langer thuis wilde blijven en de kans kreeg om terug te gaan.." Ze glimlachtte zwakjes en voorzichtig en sloeg haar ogen neer. De glimlach verdween weer net zo snel. Ze had gehoopt dat het hier beter zou gaan maar het ging net zo beroerd. Ze had spijt gekregen van haar keuze.

Ze richtte haar blik weer op Jake en schrok lichtjes. In zijn ogen verscheen een vreemd teken, dat net zo snel weer weg was. "Wat is er met je oog.. als ik vragen mag?" Ze had geen idee wat het kon zijn en had het nog nooit eerder gezien. Het joeg haar lichtelijke angst aan. Zelf had ze ook niet bepaald normale ogen, maar zijn ogen waren aardig bijzonder. Ze bleef staren om er zeker van te zijn of ze het wel goed had gezien maar ze zag verder niks meer. Ze fronste, was ze nu ookal gek aan het worden? Ze beet op haar lip, ze werd moe van haar eigen gedachtes. Ze kon niet eens meer helder denken, en ging nu ook al dingen zien! Het werd steeds gekker.. Ze wreef door haar ogen, die pijn deden van het huilen. De rode kleur was weg maar het prikte nog steeds. Haar wangen gloeide en ze kreeg het idee dat ze koorts had. Haar maag voelde leeg, maar toch had ze geen echte honger. Waarschijnlijk was haar lichaam gewend geraakt aan het weinige eten. Ze legde haar linkerhand op haar buik en keek er naar. Hij maakte een vreemd rommelend geluid, en June's wangen kleurde ook direct rood. Haar blik schoot naar Jake, hopelijk had hij het niet gehoord. Ze beet op haar lip en klemde haar kaken weer op elkaar, de zenuwen waren weer lichtjes erger geworden. Ze was constant bang dat ze iets verkeerd zou doen of zeggen, ze kende de jongen immers niet en had geen idee of hij dingen verkeerd op zou kunnen vatten. Mensen waren altijd de meest makkelijk te begrijpen wezens geweest voor haar, maar het leek alsof al haar mensenkennis in een klap weg was gevaagd. Het maakte haar onzeker en ze had geen idee wat voor houding ze moest aannemen. Ze leek een compleet andere persoon te zijn geworden en haar zelfvertrouwen was hierdoor ook sterk minder geworden. Ze liet haar armen weer losjes hangen langs haar lichaam, en ze balde haar vuisten. Ze wilde gewoon weer terug naar hoe het altijd was geweest.

Ah…het was dus de tweede en minst waarschijnlijke optie geweest. Dat had hij dus fout gehad..ah well, ergens was het wel logisch. Ze zag er immers veel te oud uit om nog nieuw op dze school te zijn.
Nadat June haar vraag had gesteld, slikte Jake even. Ze had het dus gezien. Ze had het gewoon gezien..en het was nog wel zo snel gebeurd..nah ja..gebeurd is gebeurd. Hij kon dus nu doen alsof hij niet wist waar ze het over had, of gewoon zeggen dat het iets was van vroeger. Hij koos voor het eerste antwoord. “Dat ze paars zijn? Het zit al een tijd in de familie..ik weet zelf ook niet hoe dit komt. De Patreus familie, mijn familie, heeft als 1 van de weinige families op Shadra alleen maar Paarse ogen.” Hij besloot maar op een ander onderwerp over te gaan. Ze sprak hij alsnog een beetje een soort van waarheid. Het verhaal wat hij net hield, was namelijk waar, dat wel.
Toen hoorde hij een rommelend geluid bij June vandaan komen. Hij herkende dit als een teken van haar maag dat deze honger had. Hij glimlachte. “Honger?” Hij haalde een boterhammen zakje waar twee boterhammen met ham in zaten uit zijn zak. Toen maakte hij deze open, en reikte uitnodigend een boterham naar June. Toen voelde hij zijn oog prikken. In zijn linkeroog was het teken weer verschenen. Deze keer bleef het. Nee..waarom nu…altijd kwam dat verdomde teken op de meest ongelegen momenten. Snel klemde hij zijn kaken op elkaar, en draaide hij zich weg van June, met zijn hand over zijn linkeroog. Zij mocht namelijk het teken niet zien. Die verdomde Greniaanse magie ook… Het teken deed hem aan vroeger denken. Aan dingen die hij liever wou vergeten. Dingen die hij moest uitleggen aan June. De boterhammen vielen met een plof in het gras. Zijn oog prikte nu niet meer. Maar hij wist dat het teken er nog was, en voorlopig ook niet meer wegging.

Aan zijn antwoord te horen wilde hij het niet over zijn oog hebben. Ze had het niet over de kleur, maar het teken en dat wist hij vast en zeker. Ze snoof diep in en wreef met haar handen tegen elkaar. Het leek alsof het alsmaar kouder werd, maar dat was redelijk logisch voor de tijd van het jaar. Haar maag was gelukkig met rommelen, want het maakte niet uit hoeveel honger ze ook had, ze kon geen hap door haar keel krijgen. Toen Jake haar de boterhammen aanbod keek ze hem lichtelijk verbaast aan, maar meteen toen ze nee wilde schudden liet Jake de boterhammen vallen en draaide hij weg van haar. Ze keek hem verbaast aan, hij had zijn hand op het oog waar net het vreemde teken op was verschenen. Het feit dat hij zijn hand voor zijn oog legde en wegdraaide maakte haar op de een of andere manier lichtjes bezorgd. Ze ging naast hem staan en legde haar hand op zijn schouder en draaide hem voorzichtig met zijn gezicht richting haar. Ze pakte voorzichtig zijn hand en trok deze langzaam weg en bekeek het teken zorgvuldig. Ze legde haar hand op zijn wang en wreef met haar duim onder zijn oog. "Ik heb geen idee wat het is, maar jij waarschijnlijk wel.. en zo te zien is het niet prettig" Ze liet haar hand zakken en keek hem lichtjes bezorgd aan. Ze fronste en bleef er naar staren, ze had geen idee wat het kon zijn maar het zag eruit alsof het geen pretje was. Ze snoof diep in en beet op haar lip. "Als je het niet vertellen is dat oké, sommige dingen zijn nu eenmaal privé.. maar het ziet er niet goed uit..en je kan me vertrouwen.." Het voelde alsof ze Jake al jaren kende, ze voelde zich op haar gemak en ze maakte zich dus ook zorgen om het vreemde teken in zijn oog. Als hij het wilde vertellen hoorde ze het vanzelf, ze was toch wel nieuwsgierig maar wilde hem niet dwingen tot vertellen. Dat zou zij zelf ook niet prettig vinden, ze wilde zelf immers ook niet vertellen waarom ze moest huilen en waarom ze een tijd weg was geweest. Misschien als ze echt vrienden konden worden zou ze dat nog wel doen, maar nu moest ze zichzelf nog sterk houden tot ze zeker wist dat het veilig was.

Nogal kort, sawwry Oh Noes!

~

Hij kon wel door de grond zakken. Altijd..altijd weer. Daarom had hij het liefst weggelopen bij June vandaan. Haar niet willen helpen. Eigenlijk had hij vandaag binnen moeten blijven..zodat de kans dat iemand het teken zag zo klein mogelijk was geweest..maar goed..nu was er niets meer aan te doen. Toen voelde hij de hand van June op zijn schouder, om hem vervolgens naar haar toe te draaien. Hij wou eerst tegenzetten, maar hij wist dat dit geen zin had. Dus ging hij maar mee in haar beweging. Toen legde ze haar hand op de zijne, en haalde zijn hand van zijn oog. Jake bleef het een raar gevoel vinden. De warmte van een ander op je eigen lichaam. Opzich was het wel een fijn gevoel..maar raar.. Hij zag aan haar gezicht dat ze bezorgd was. Ze wreef met haar duim even onder zijn oog. Weer een aanraking met een andere lichaamswarmte.
Hij schudde zijn hoofd op het laatste wat June zei. "Nee hoor. Het is oke. Zo vertrouwelijk is deze informatie niet..." Hij zuchtte even. Eigenlijk had hij het verhaal wat hij ging vertellen vroeger vrij vaak verteld aan andere mensen. Hij moest er echter weer aan wennen. Het was lang geleden dat hij het verhaal voor het laatst verteld had. Het was en bleef toch ergens een emotioneel iets. "Ik lijd aan een vloek, of eigenlijk meer een ziekte genaamd Noxcanidas, ook wel Maangekte genoemd. Dit houdt in dat er teveel duistere magie in mijn lichaam is. Zoveel dat het mij langzamerhand kan overnemen. Ik word dan een...ander persoon..laten we het zo noemen. Dit gebeurt echter alleen als ik te veel blootgesteld wordt aan puur maanlicht. Eerder dit jaar heb ik twee aanvallen gehad, Deze zorgde beide voor bijna mijn dood en de dood van verschillende leerlingen geweest." Toen kwamen de beelden weer bij hem op. Allereerst in het Duistere bos. Hoe hij Leya had aangevallen door een boom bijna op haar laten vallen. Echter was dat nog een licht voorbeeld. Toen kwamen de beelden van de oude Ruïnes in zijn hoofd. Het gevecht met Rhine. Hoe hij haar bijna echt had gedood. In beide gevallen hadden beide leerlingen zijn leven gered. "Nu, dit teken is Greniaanse magie. Het kalmeert de agressieve duistere magie in mijn lichaam, met de wat kalmere Greniaanse magie." Hij keek naar de lucht, naar de volle maan die nu niet te zien was. "Het teken verschijnt enkel op momenten dat ik duistere magie gebruik. Daarna verdwijnt het weer. Als het echter verschijnt als ik geen magie gebruik, betekent dit dat er vanavond een volle maan is." Hij keek weer naar June. Het teken verdween weer. "Ik geef je daarom een raad. Pas op dat je niet teveel Duistere magie gebruikt, zoals ik had gedaan vroeger. Anders kun jij het ook krijgen." Good, Hij had zijn geheim aan een compleet vreemde verteld. Waarschijnlijk kwam het omdat hij haar ook echt vertrouwde. Soieso was hij er al achter gekomen dat hij veel beter met meisjes kon praten dan met jongens.

(Geeft niets dear ^^)

Zo vertrouwelijk was de informatie niet. Het verbaasde haar dat hij er zo makkelijk over kon praten terwijl hij het in eerste instantie wilde verbergen. Als hij iets over haar zou vragen zou antwoorden op sommige vragen een stuk moeilijker zijn. Een groot gedeelte van haar jeugd was altijd een feest geweest maar de afgelopen tijd was de slechtste periode uit haar hele leven, en ze sprak er ook niet graag over maar het feit dat het in het 'nu' was maakte dat erg moeilijk aangezien er altijd wel mensen waren die vroegen hoe het met haar ging. Bij zijn antwoord knikte ze begrijpelijk. Noxcanidas,Maangekte. Ze had er nog nooit van gehoord, maar het klonk niet prettig zoals hij het beschreef. Het idee dat duistere magie je lichaam overnam deed haar toch wel schrikken. Zelf was ze ook niet altijd de heiligste geweest in zulke dingen dus ze wist nu wel dat ze hiermee moest gaan oppassen. Op het moment was ze te zwak om sterke duistere magie te gebruiken, het was te vermoeiend. Ze was al te vermoeiend om overeind te blijven staan, laat staan zulke sterke magie te gebruiken, maar het idee dat het mogelijk was joeg haar toch wel angst aan.

Greniaanse magie? Ze fronste, het verbaasde haar. Een zuivere Shadraan, die beïnvloed werd door Greniaanse magie, puur om zijn eigen magie in toom te houden. Dat hoorde je niet vaak, en dat zou ze ook niet vaak meer horen. De meeste Shadranen waren te trots om toe te geven en hulp te zoeken bij andere magiërs die niet van Shadra kwamen. Waarschijnlijk had hij geen andere opties, het was toegeven en geloven aan de Greniaanse magie of een kleine overlevingskans. Het was het een of het ander, en als ze hem was zou ze ook voor de eerste optie gekozen hebben. Shadranen waren een trots volk, maar niet trots genoeg om hun eigen leven en dat van anderen te geven omdat ze te egoïstisch zijn hulp te zoeken bij andere volkeren. Dat was ze zelf tenminste niet, er waren namelijk bij ieder volk wel mensen die zo dachten, maar Shadranen waren in zulke dingen het ergste. Dat was een van de redenen waarom mensen vaak vooroordelen hadden over ze, en omdat ze Duistere magie gebruikte en dat was natuurlijk uit den boze. Niemand wilde geassocieerd worden met Shadranen, zolang deze bekend stonden om hun slechte aard. Niet iedereen was zo, en het feit dat iedereen vooroordelen had deed pijn maar het was nu eenmaal zo, en sommigen waren nou eenmaal niet van gedachten te veranderen. "Hoe moet dat nu als het vanavond volle maan is? Weet je zeker dat de magie sterk genoeg is er voor te zorgen dat de 'ziekte', zoals jij het noemt, je niet over neemt?" Ze was redelijk nieuwsgierig geworden naar de effecten ervan, maar ze wilde natuurlijk ook niet dat Jake er last van zou hebben. Maar dingen erover vragen kon geen kwaad, toch?

~Weer beetje kort, inspiratie beetje naar de maan >> Hoop dat je er wat mee kan! ;x

Het was eigenlijk een interessante kwestie. Zijn oog. Het liefst wou hij het natuurlijk verborgen houden. Echter als lot dan toch wou dat het teken te zien was, dan zij het zo. Hij ging dan er ook verder niet moeilijk over doen. Geen geheimen. Het was goede magie. Jake glimlachte. Ook een vraag die hij vaak kreeg van mensen die zijn teken hadden gezien. Hij wist dat nooit. Het he tot nog toe beschermd. Maar hij voelde dat de aanvallen steeds heftiger werden. Een tijd geleden was het zelfs bijna de dood geweest van een leerlinge. Oke, dat was wellicht zijn eigen schuld geweest, maar hij had daarvan geleerd. "Dat June, weet ik niet. Ik weet het echt niet. Soms houdt het inderdaad Noxcanidas tegen. Soms krijg ik een aanval. Ik wordt dan een ander persoon en is mijn duistere magie sterker dan ooit." Ook hoorde hij een pianodeuntje in zijn hoofd dat hij had geleerd als kind. Met af en toe de stem van de persoon erdoorheen. Telkens weer dezelfde woorden. Dood..duister..kracht..Dat soort woorden. Altijd..en vanavond zal het weer gebeuren, daar was Jake zeker van. Mede door al deze dingen had Jake dat er liever iemand bij was als het volle maan was. Hij was namelijk alsnog het liefst buiten op dit soort nachten. Normaal kon hij rond deze tijd altijd wel bij Master Swain terecht die dan zou ingrijpen als er iets zou gebeuren. Echter, was Master Swain er vandaag niet omdat Jake wist dat hij nu naar Shadra toe was voor een excursie. Echter was de enige persoon die hij een beetje kende en vertrouwde nu June. Maar om haar nou te vragen..ze moest dan grote kans haar leven op het spel zetten. Echter was zij nu de enige kans dat hij de nacht wellicht zou overleven. Oke, misschien overdreef hij nu, maar alsnog. Het kon gebeuren. Good here goed nothing...Jake zuchtte diep en keek naar June. "June, zou jij wellicht mij vannacht gezelschap hier zo willen houden? Want weet je, ondanks mijn ziekte wil ik graag altijd blijven wandelen in het maanlicht. Weet echter wel dat dit dus levensbedreigend voor je kan zijn als het fout gaat. Je hoeft dus geen ja te zeggen." Het kon zijn dat June nee ging zeggen en hem zou proberen over te halen het niet te doen. Echter zou dat niet veel doen. Zijn wandelingen waren een vaste gewoonte geworden en vaste gewoontes waren moeilijk af te leren. Zelfs bij iemand van stand.

(Sawry voor late reactie dear)

_{Ze luisterde aandachtig naar zijn antwoord. Ondanks dat het akelig klonk was ze benieuwd naar hoe het eruit zou zien als zijn duistere kant de macht zou nemen. Ze had er nog nooit van gehoord, laat staan gezien dus het had haar nieuwsgierigheid gewekt. Ze beet op haar lip. Wat nou als er nu iets zou gebeuren? Zou ze dan de kracht op kunnen brengen om zichzelf en hem te redden? Ze zuchtte, waarom twijfelde ze er überhaupt over. Ze kende haarzelf goed genoeg om te weten dat er in zo'n situatie praktisch niks kon gebeuren omdat ze dan al haar krachten zou gebruiken. Daarna zou ze waarschijnlijk uitgeput op de ziekenboeg belanden maar daar ze ze op het moment supreme niet aan denken. Ze zou er dan alles aan doen om op zijn minst zichzelf in veiligheid te brengen, hoeveel energie dat ook zou kosten. Bij zijn vraag keek ze verrast op. Ze wist niet goed wat ze moest antwoorden. Bij hem blijven was een groot risico, maar ze wilde hem ook niet alleen laten. Ze beet even op haar lip. Ze mocht nee zeggen. Nee, dat kon ze niet maken. Ze kon hem niet aan zijn lot over laten, vooral niet als ze dacht aan de gevolgen. "Ik blijf wel bij je, ik ga je niet alleen laten. Vooral niet na wat je net vertelde.." Ze glimlachte lief en keek hem recht aan. Wie weet wat voor doodsangsten hij wel niet had uitgestaan op de momenten dat de duistere magie zijn lichaam over nam, of misschien merkte hij er wel niks van. Misschien zag hij achteraf pas wat hij aan had gericht, of misschien maakte hij onbewust alles mee maar kon hij er niks aan doen. Al die mogelijke antwoorden maakte haar alleen nog maar nieuwsgieriger. Ze zuchtte. Op zulke momenten twijfelde ze aan het feit of ze het echt wel zo slecht had. Misschien zat het allemaal wel gewoon tussen haar oren, misschien was dit hele gebeuren wel gewoon grotendeels overdreven en was het een schreeuw om aandacht.

"Juniper! Kreng dat je bent! Luister nou godverdomme toch eens!" Haar moeder sloeg haar met een platte hand vol in haar gezicht. Verbluft bleef ze staan, met haar linkerhand tegen haar wang aangedrukt. Haar knieën knikte, ze wilde terugslaan maar ze wist dat als ze dat deed dat haar moeder haar vader erbij zou halen. Haar broer zat versuft in de grote driezitter in de kamer. Het leek alsof hij niks mee kreeg van het conflict. "Zorg ervoor dat hij iets zegt! Doe er wat aan! En anders maak je maar dat je wegkomt!" Weer een klap. "Wat wil je dat ik doe?!" June's stem trilde. "Denk je dat hij op mij wel gaat reageren?! Je doet net alsof dit allemaal mijn schuld is! Ik heb geen idee wat die gozer gebruikt heeft en het interesseert me eerlijk gezegd ook geen fuck!" Ze moest moeite doen om niet in huilen uit te barsten, iets wat haar moeder ondertussen wel had gedaan. Met een trillende lip en stromende tranen staarde haar moeder haar aan. Door de stress begon ze te hyperventileren en langzaam draaide haar ogen weg. Als een lappenpop zakte haar moeder voor haar neus in elkaar. Haar broer wierp een versufte blik op het tafereel om vervolgens zijn ogen te sluiten en achterover te gaan hangen. June's ademhaling versnelde. Straks kwam haar vader thuis, en zag hij het hele tafereel en dacht hij dat June haar moeder bewusteloos had geslagen. Ze raakte in paniek en staarde wezenloos naar haar moeder. "Mama! Ze zakte door haar knieën. "Wordt wakker kreng! Straks heb ik het weer gedaan! Wordt wakker! Ze sloeg haar moeder in haar gezicht maar ze gaf nergens reactie op. Tranen vulde haar ogen, een klap volgde en alles werd zwart.

Met een angstige blik staarde ze voor zich uit. Nee. Het was geen aanstellerij. Het was geen leugen. Haar moeder haatte haar voor het feit dat haar broer aan de drugs zat en ze er niks aan kon doen. Ze reageerde haar woede en frustraties af op June. June slikte en richtte haar blik op Jake. Ze knipperde een paar keer en toverde een geforceerde glimlach op haar gezicht. Ja, ze zou bij hem blijven. Meer ellende dan dat ze al had kon ze toch niet krijgen, dus waarom niet? Ze had niks te verliezen, misschien was het zelfs wel beter. Misschien zou het zo erg worden dat hij haar zou vermoorden, en ze zou niet eens tegenstribbelen. Het lef om het zelf te doen had ze niet maar als iemand anders het wilde doen zou ze er niet tegenin gaan. Ze kon er niet slechter op letten, dus ze kon het op zijn minst proberen. Ze had niks te verliezen Ze had niks te verliezen. Helemaal niks.. En misschien was dat het probleem juist}

Hij bekeek June wat beter nog. My my..eigenlijk was ze werkelijk een prachtige Shadraanse...haar licht grijze ogen in combinatie met haar zwarte haar was zeer mooi om te zien. Lichtgrijze ogen zag je overigens niet vaak. Net als zijn paarse ogen overigens. Wat June zou antwoorden kon Jake enkel raden. Hij kende haar natuurlijk eigenlijk nog niet zo goed, maar hij wist wel een beetje hoe de standaard Shadraanse meisjes in elkaar zaten. Waarschijnlijk zal hij dan ook een negatief antwoord krijgen. Als dit het geval is, dan zou hij toch maar in zijn eentje zijn wandeling moeten doen. Hij kende wellicht wel wat beschermende spreuken tegen maanlicht, maar alsnog. Niets was zeker. Dit gold ook voor het antwoord van June. Niets was zeker. Haar antwoord was dan ook onverwachts. Maar op een zekere verwachte manier. Shadranen waren natuurlijk ook maar mensen. Geen enkele Shadraan was eigenlijk hetzelfde. Ze hadden wel zo'n beetje hetzelfde karakter, maar dat uitte zich altijd weer heel anders. Dat was het fascinerende aan mensen. Eigenlijk is iedereens karakter zo'n beetje hetzelfde, maar uit dit zich bij iedereen anders waardoor het lijkt alsof personen verschillen terwijl ze eigenlijk precies hetzelfde handelen. Vaak weten ze echter niet van elkaar omdat ze ook weer een eigen denkbeeld hebben van wat de ander doet.
Jake glimlachte toen June antwoordde. "Thanks June...I really appreciate that.." zei hij in perfect Shadraans.
Toen keek hij naar de zon. Deze stond redelijk laag, en raakte bijna de bomen van het duistere bos aan. Ook werd het al geleidelijk aan wat kouder. Het kon niet lang meer duren voordat het donker werd en de maan verscheen. Hij wist niet wat hij zou kunnen verwachten. Enkel dat het een nacht werd die wellicht een vreemde wending zou kunnen nemen.
"Het is bijna nacht. Vanaf het moment dat er maanlicht is kan ik je veiligheid niet meer garanderen June." Zei Jake, terwijl hij zich weer tot June wendde.

_{"No problem dear," antwoordde ze hem. Ze glimlachtte en nam hem nog eens goed in haar op. Ze bekeek hem van top tot teen, zonder het te laten merken. Hij was het type waarmee ze moest trouwen volgens haar ouders. Hij zag er ook niet verkeerd uit, helemaal niet zelfs. En hij was nog Shadraans ook, haar ouders zouden enkel wel twijfelen aan de Greniaanse magie die zijn duistere kant in toom moest houden. Waarschijnlijk zouden ze het aanstellerij vinden en contact met hem verbieden tot hij van die magie af was. Hij was immers puur Shadraans, en die hadden geen hulp nodig van buiten af. Ze snoof, in dat opzicht was ze totaal verschillend van haar ouders geworden. Voor dat het hele gebeuren met haar ouders was geweest was ze net zo geweest als hen, maar nu zag ze in dat ze soms weldegelijk hulp nodig had van anderen. Je was niet alleen op deze wereld, en soms had je hulp nodig van anderen en soms hadden anderen hulp nodig van jou. Als je egoïstisch bleef doen zou je er op den duur onder lijden en zou je ook nooit hulp ontvangen. Het moest van twee kanten komen, je moest geven en nemen. Niet alleen nemen. Dat was een van de redenen waarom ze bij Jake bleef. Misschien zou ze zijn hulp later ook wel nodig hebben, en als ze nu dan niet bij hem zou blijven zou hij dat misschien niet doen omdat zij hem ook niet had geholpen. Geven en nemen.

Het begon inderdaad al erg donker te worden en het zou waarschijnlijk niet lang meer duren tot de maan zich goed liet zien. Ze had geen idee wat haar te wachten stond. Misschien viel het mee, misschien zou het haar leven kosten. Ze zouden er maar op een manier achter komen. Ze keek naar Jake, benieuwd naar wat er zou zou gaan gebeuren. Het werd langzaam nog donkerder en het zachte schijnsel van de volle maan viel over hen heen. Ze beet op haar lip, en staarde hem recht in zijn ogen aan. Ze hoopte dat het mee zou vallen, zodat ze geen riskante reddingsacties uit moest gaan voeren. Maar aan de ene kant hoopte ze dat het haar leven zou kosten, maar als dat zou gebeuren zou Jake hierop aangekeken worden en zou hij van school gestuurd worden en zou hij misschien zelfs in de gevangenis belanden. Dat gunde ze hem niet. Ze kende hem nog lang niet goed maar ze wist zeker dat hij net zoals haar anders was dan de meeste Shadranen. Ze wist zeker dat ze het goed met hem zou kunnen vinden als ze hem beter kon leren kennen. Misschien had ze wel een hele goede vriend aan hem, misschien zelfs meer dan dat. Je wist maar nooit. De maan stond ondertussen hoog in de lucht en het licht wat hij reflecteerde was fel genoeg om Jake's gezicht goed te kunnen zien. "Are you okay? Gaat het nog?" Bezorgd staarde ze hem aan.

~There you goooo c;}

Hoe donkerder het werd, hij meer hij zijn teken voelde. Het prikte een beetje, maar dat was hij gewend inmiddels. Het teken scheen heek fel. Hij keek naar boven. De maan keek naar hem terug. Wacht..had de maan nou een gezicht? Nee niet aan denken Jake..De maan was zo mooi..zo..mooi..geweldig..
Was dat nou pianomuziek? Waarom klonk het zo bekend? Nee..het was prachtig..Ja..er verscheen een glimlach op zijn gezicht en er begonnen donker paarse vonkjes in zijn handen te verschijnen. De vraag van June maakte dat hij weer op deze wereld kwam. De vonkjes verdwenen en de glimlach ook. Hij keek naar June. "Yes..everything is alright..for now." Zijn blik veraadde echter dat het alles behalve goed ging. Nu was de tijd om zijn verdediging in te zetten. "Lunas Clipeum." Toen verscheen er om hun beide een doorzichtig schild. "Dit zal het maanlicht voorlopig tegen houden.." zei Jake. Echter voelde hij dat het schild het al aan het begeven was. Toen hoorde hij een maar al te bekende stem in zijn hoofd. "Oh Jake..waarom houd je mij binnen? Let me out...hehehe" De pianomuziek klonk weer. Deze keer wat sterker. Het schild begaf het bijna. "Argh..." Het schil flikkerde, en Jake viel op zijn knieën. Nu kwam het..hij voelde het..het was hier...Ekaj..Hij keek naar June. "Hij probeert eruit te komen..don't worry though..het is altijd lastig als hij eruit wil.." Het schild flikkerde echter gevaarlijk en het teken flikkerde ook. "Ah..deze truuk heb ik al vaker meegemaakt...Maar nu zal ik mij niet laten tegenhouden Jake..." Jake glimlachte moeizaam. "You wish Ekaj..." Toen veranderde de piano muziek echter. Alhoewel verandere er kwam een intrument bij..de viool. Nu kreeg Jake het nadrukkelijk moeilijker. Nee...niet weer..Ekaj mocht niet weer ontsnappen net als die andere keer. "Snel June, breng mij naar de schaduw...ik vrees dat ik 'm niet langer binnen kan houden.." Jake wou zelf ook wel lopen, maar kon dit niet omdat hij zich daarvoor teveel moest concentreren op het in stand houden van het schild.

_{De bezorgdheid in haar blik werd erger. Aan zijn gezicht kon ze duidelijk zien dat het niet zo goed ging als dat hij zei dat het ging. Toen hij de spreuk uitsprak die het schild vormde begon ze zich nog meer zorgen te maken. Was het echt zo erg? Ze beet op haar lip, ze begon steeds meer twijfels te krijgen. Was dit wel zo slim geweest? Nou ja, nu kon ze niet meer weg. A promise is a promise Ze zuchtte en keek naar Jake. Ze wou dat ze hem kon helpen, maar ze kon echter toekijken en ervoor zorgen dat hij zichzelf en haar geen pijn deed. Jake zakte door zijn knieën. Haar ogen werden groter en ze zakte ook door haar knieën. Ze legde haar rechterhand voorzichtig op zijn wang en hief zijn gezicht een beetje zodat ze hem recht aan kon kijken. Eruit komen? Wie dan? Ze keek hem vragend aan. Zijn duistere kant wilde blijkbaar de macht nemen. Ze hoopte sterk dat Jake krachtig genoeg was om hem binnen te houden. De glimlach die op Jake's gezicht verscheen zag er nogal onheilspellend uit en June keek hem ook erg verbaast aan toen hij praatte tegen zijn duistere kant. Ekaj? Vreemd.

Toen hij vroeg of ze hem naar de schaduw wilde brengen raakte ze lichtjes in paniek. Hoe ging ze hem hier wegkrijgen? Ze was niet sterk genoeg om hem op te tillen, maar hij moest zich concentreren om het schild krachtig te houden. Ze zuchtte en sloot haar ogen. "καταχράστης" fluisterde ze zacht. Een donkere waas viel over hen heen en hield het maanlicht deels tegen. Ze pakte Jake bij zijn arm. "Come on, je moet me wel even helpen" Ze glimlachte lief en hielp hem overeind om hem vervolgens naar de dichts bijzijnde boom te brengen en samen weer onder de schaduw te knielen. Weer fluisterde ze de vreemde spreuk en de donkere waas werd sterker. Er viel nu bijna geen maanlicht over hen heen. Ze hoopte dat dit ervoor zorgde dat Jake het iets langer vol kon houden. Ze keek hem bezorgd aan. "Is everything okay?" Het was een nogal domme vraag, aangezien het er niet naar uitzag dat het super ging met Jake, maar ze hoopte dat haar verduisteringsspreuk het maanlicht tegen kon houden zodat Jake het beter vol kon houden. Als ze hem eens goed bekeek zag het er niet naar uit dat het prettig was dat zijn duistere kant de macht wilde nemen. Bij nader inzien had ze liever dat hen niks zou gebeuren en Jake zijn duistere kant in bedwang kon houden.}

Hij voelde hoe June hem een beetje meetrok naar de schaduw. Hij liep zelf ook wel een beetje mee. Toen ze de spreuk op had gezet, voelde Jake zich alleen maar slechter. Dit was kunstmatige schaduw..geen echte. Echter, toen ze hem naar de schaduw van de boom had geholpen, ging het beter. Ekaj voelde iets verder weg en de muziek was wat zachter geworden. Hij hoorde June vaagjes. De muziek was nog niet weggegaan. "Het..gaat wel...June..Nee het gaat niet..Blijf mij niet binnen houden Jake..You need me..Nee..Blijf..binnen jij.." Ekaj begon nu ook zijn stem te controleren..dit was niet goed..Deze keer werkte de schaduw niet echt mee.."June...thanks...maar ik ben bang dat dit niet genoeg zal zijn..Ik..voel hem..Argh.." Toen veranderde Jake's uitdrukking. Hij kreeg een gekke blik in zijn ogen en er verscheen een waanzinnige glimlach op zijn gezicht.
Eindelijk was hij vrij..na zo een lange tijd...Jake keek weer naar June..nee dit was Jake niet. Dit was..Ekaj. Hij keek naar het meisje. Ekaj wist dat dit meisje June heette..hij wist alles wat Jake ook wist..en meer...Er begon weer Duistere magie te knetteren bij zijn handen. "June..weet jij waarom jij hier bent...Je bent hier om...JE EIGEN DOOD TE AANSCHOUWEN." Toen vuurde Ekaj een knetterende ontlading lichtpaarse stralen richting June. Nee..Jake was er niet meer..Ekaj was er nu

_{June voelde zich zwakker worden, en hierdoor werd de schaduw die ze had gevormt zwakker, en uiteindelijk vaagde deze volledig weg. Nu hadden ze alleen nog de schaduw als bescherming tegen Jake's duistere kant. Omdat ze zoveel mogelijk krachten had opgebracht om de schaduw te maken was ze licht in haar hoofd geworden, en verschrikkelijk duizelig. Ze had moeite met haar evenwicht, en ze had geen idee of ze het wel zou overleven als er nu iets zou gebeuren. Ze haalde diep adem via haar neus, en blies uit via haar mond. Verbaast schoot haar blik richting Jake toen ze een andere stem hoorde vanuit zijn mond. De stem van zijn duistere kant? Ze schrok licht. Was het zo erg? Ze stond op en keek hem argwanend aan. Ze had geen idee wat ze moest verwachten van hem. "Niet genoeg? Jake. Probeer je alstjeblieft in te houden" Ze balde haar vuisten. Crap Ze deinsde voorzichtig achteruit. Ze had geen idee wat ze moest beginnen, bang voor het feit dat hen beide iets zou overkomen. Ze schoot nog verder achteruit toen de misselijkmakende glimlach op Jake's gezicht verscheen. De argwaan in haar blik werd nog erger, en precies toen ze om wilde draaien en weg wilde rennen begon Jake weer te praten. Wat. Haar ogen werden groot toen ze een lading lichtpaarse stralen op haar afgevuurd kreeg. "JAKE!" Ze gilde en werd vol geraakt door de stralen. Ze schokte en zakte in elkaar. Met haar ogen gesloten probeerde ze zich dood te houden. Ze voelde dat ze flink geraakt was, maar probeerde al haar energie te verzamelen. Ze ademde weer diep in via haar neus en balde haar vuisten, en liet de lucht langzaam ontsnappen uit haar mond.

Een donkerpaarse, bijna zwarte, waas verscheen rond haar vuisten. Hoe harder ze zich concentreren, hoe groter de waas werd. Ze snoof. Ze moest proberen om Jake neer te krijgen. De waas bewogen zich als vlammen rond haar handen en gaven een hitte af die honderd keer zo warm was als de warmte van een normale vlam. De waas knetterde en June sprong op. Meteen toen ze opsprong werd alles zwart, en viel ze bijna weer om. De waas zwakte sterk af, en ze moest moeite doen om overeind te blijven. Alles werd wazig. Overeind blijven. Come on, stay strong. Keep it up, fire it. Bring him down. Save yourself. Haar gedachtes vulde haar hoofd, en met moeite wist ze zich weer te focussen. Ze balde haar vuisten zo erg dat ze nog witter wegtrokken en het bloed eruit verdween. "Sorry Jake!" Ze strekte haar armen, spreidde haar vingers en de waas vormde grote klauwen en schoten als uitrekbare armen richting Jake. Toen ze zijn schouders bereikte maakte ze een grijpende beweging met haar handen, en de klauwen deden hetzelfde en probeerde Jake bij zijn schouders te grijpen. June's blik leek vuur te spuwen. Ze moest er alles aan doen om hier levend uit te komen, ookal moest ze Jake daarvoor pijn doen. Ze kon niet anders, het was nu eenmaal zo. En Jake, ofja, Ekaj, was ook niet bepaald lief geweest voor haar.}

Dood..dat was het enige waar hij nog aan kon denken. Dood aan haar..zij was het niet waard nog te leven met die zwakke magie van haar. Niets meer. Niets minder. Ekaj keek al grijzend toe hoe June in elkaar zakte. Diep binnenin Ekaj zat Jake toe te kijken. Hij kon niets doen. Hoe graag hij het ook zou willen. Ekaj was te sterk.
Ondertussen zat Ekaj nog steeds grijzend toe te kijken hoe het meisje bleef liggen. Was ze nu al dood? Zonde..ach dan was het maar goed dat ze dood was ook. Zwakke mensen mochten niet blijven leven. Enkel de sterkere mochten leven. Dat was hoe Ekaj dacht.
Oh? Het meisje stond op. Had ze dan toch de kracht gevonden in dat zwakke lijf van haar? Wat ging ze doen? D'r laatste woorden zeggen? Van die Clichédingen? Kom op...als je dood ging moest je dan niet nog even de moeite nemen om nog even iets te zeggen. Echter deed het meisje iets heel onverwachts. Ze had nog kracht om iets van magie te produceren. Ekaj was zo verbaasd, dat hij niet optijd de klauwen kon ontwijken. Nu zat hij dus vast..hij voelde de magie van de armen. Deze was toch nog ze zwak nog niet. Hij voelde de kracht van de armen. "Argh...wat wil je nu doen...mijn schouders verbrijzelen? Wil je dat Jake echt aan doen June?" Er verscheen terwijl hij dat zij een glimlach. Toen veranderde de houding van Ekaj weer.
Toen imiteerde Ekaj de stem van Jake, alsof hij weer eventjes terug was. "Nee,June, dood mij niet!" Toen veranderde de houding van Ekaj weer.
"Hehehe..HAHAHAHA" Toen liet hij weer paarse vonken van hema afkomen die rondom de arm gingen. Deze zouden nu onder stroom kome te staan..als het goed was.

Sawry ik was het topic helemaal vergeten marge D:

_{Ze stond op haar benen te trillen, en deed de nodige moeite om te blijven staan maar ze moest proberen om Jake, of ja Ekaj, in bedwang te houden. Anders kon dit nog wel eens haar dood worden, aangezien hij stukken sterker was als haar. Ze sloot haar ogen, en stuurde nog meer energie door de armen, die hierdoor donkerder leken te kleuren. Het kostte haar veel moeite en kracht, en het leek haar langzaam leeg te zuigen. Met knikkende knenen wist ze zich overeind te houden, en Jake zwakjes in bedwang te houden. Ze wist dat ze niet lang kon doorgaan zo, maar ze had geen andere keus. Als ze dan zou sterven wilde ze wel waardig sterven, en niet direct vermoord te worden omdat ze geen moeite had gedaan. Ekaj's woorden deden bijna pijn in haar oren, woorden die haar nog zwakker over lieten komen en er voor zorgde dat ze nog meer kracht bij zette. Plots voelde ze en harde schok, Ekaj had stroom door de armen heen gestuurd en deze raakte haar direct. Haar ogen werden groot, en ze liet haar armen plots hangen en langzaam zakte ze in elkaar. Haar pupillen waren minstens tien keer zo klein te worden, en haar lichaam leek nog na te schokken, toen deze bijna levenloos op de grond lag. Ze zag niks, en hoorde alleen Ekaj vaagjes lachen op de achtergrond. Zijn schelle gelach deed zeer in haar oren, en binnen enkele seconden was ze het bewustzijn verloren. Ze lag daar, een levenloos, amper ademend karkas. Zwak en alleen, en Ekaj zou waarschijnlijk zijn kans grijpen en haar iets aandoen. Haar hart leek langzamer te gaan kloppen, en haar ademhaling werd rustig. Ze leefde nog, maar amper, en als er nu iets zou gebeuren zou ze dat waarschijnlijk niet overleven.}

PROFILE MAGICIAN

» Quiet people have the loudest minds || Jamie
» Sitting with a pretty girl. My pretty girl...
» Lonely ~ Jake
» Can't take much more.. [Jake]
» Nothing else matters || Jake

Silence is a girl her loudest cry. [Jake]

Silence is a girl her loudest cry. [Jake]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen