Met een klap sloeg de deur van het lokaal vuurmagie dicht, amper de bel overstemmend die het einde van een lesdag aanduidde, tot grote opluchting van de bevrijde leerlingen. Behalve voor een aantal dat zijn les om de een of andere reden had gemist, en dus balend, ongetwijfeld ook wel vloekend in zichzelf - hij kende de niet bepaald wonderbaarlijke karaktertrekjes van die baldadige jeugd inmiddels wel - tegen de stroom vrije leerlingen in de marmeren trappen af sjokte. De luie bedliggers, de kleine greep achterlopers, de late instromers - of gewoon, de slome duikelaars waar het broodnodig bij was om de behandelde stof nog even dieper in te stampen, op een stoffig plekje waar het bij Medusa wél bleef zitten. Basisstof, god allejezus nog aan toe. Als je hier al moeite mee had kon je maar beter een vat olie op je rug meedragen en permanent een aansteker op zak hebben om als mager excuus voor vuurmagie te kunnen benutten. En hij - hij zou zich absoluut niet inhouden om iedere prutser die vandaag de drempel van zijn lokaal nog overstapte in diens gezicht uit te lachen. Instrueren? O, zeker, dat was immers een onderdeel van zijn baan. Maar humor was hier op de werkvloer echter weinig te vinden, en was hij niet degene hier die het hardst op tafel mocht slaan? Good grief, gelukkig wel.
De nachtzwarte mantel zwierde sierlijk om zijn benen toen hij zich van de deur afwendde, die hij achter de konten van zijn laatste leerlingen dicht had gesmeten. Stug beende hij terug naar zijn bureau en het krijtbord erachter, gestage snelle stappen die ieder beetje van zijn gezag uit moesten stralen. Zijn regime moest zichtbaar, hoorbaar, voelbaar - ruikbaar, zelfs - zijn. Merkbaar in alle mogelijke definities. Aan zijn dunne sikje, dat op zijn opgeheven kin pronkte, en waar zijn vingers bedenkelijk doorheen streken terwijl hij de een of de andere relschopper vanuit zijn ooghoeken aanstaarde. De vlaag lucht als hij voorbij liep waarin zijn geur werd meegedragen, die deed denken aan woestijnnachten en dure stoffen, Arabische olie en parfums uit een royale harem die ervoor waren ontstaan om je klein en onbelangrijk te laten voelen. In zijn goudgele slangachtige ogen, die vrij fel in contrast stonden met zijn donkere haar. En op het moment, omdat hij nu eenmaal zo hardnekkig was als een temperamentvolle marathonloper die ook met gebroken been kosten wat het kost de finish wilde halen, en contactlenzen eerder onder de zolen van zijn schoenen vertrapte dan in zijn eigen ogen te steken; in de weerspiegeling van een kleine leesbril die laag op het puntje van zijn neus stond. De man zelve was al net zo kil en luguber als het lokaal voor vuurmagie zelf, waar het - ondanks dat het vuur in de haard achter de lerarendesk laaide - koud, vochtig en donker was. Bijna als het perfecte onderkomen voor ieder ander reptiel dat het daglicht nauwelijks kon verdragen, zich liever van anderen, de sociale omgang en de gehele wereld terugtrok om solitair te leven. Perfect voor hem.
Niet zo'n wonder dus, dat zijn humeur niet bepaald de hemel in prijkte. Hij had de taak om deze ruimte vandaag nog langer te moeten laten bevuilen door naïeve tieners en alle onnodige inspanning te moeten leveren om ze ook maar íets te laten begrijpen, met vele niet-overgeschreven aantekeningen van dien. Toch was het noodzakelijk. In zijn eigen strakke, sierlijke handschrift kalkte hij hier en daar wat begrippen over van een aantekeningenblad dat hij in zijn andere hand hield, zijn rug naar de nog gesloten deur toegekeerd. Zijn aanwezigheid was eigenlijk te waardig voor dit soort lui, maar goed; er waren nu eenmaal dingen waar je je overheen moest zetten, en dit was er één van voor hem. Zijn werk, en op hetzelfde moment ook zijn wrok.

Al met al waren er niet veel lessen die hij had gevolgd, maar dat kwam niet per direct omdat hij geen zin had gehad, of omdat hij ziek was geweest of elk ander van de redenen die studenten ophingen om te voorkomen dat ze problemen kregen met de desbetreffende docent. Nee, in zijn geval wast het simpel; op het moment dat de desbetreffende lessen waren gegeven was hij nog gen student van Starshine Academy geweest. Het was nu ongeveer een week geleden dat Jiu zijn eerste stappen op het terrein van de school had gezet, om er vervolgens snel achter te komen dat hij voor veel lessen bijlessen zou moeten gaan volgen. Het was de enige manier die hij aangereikt kreeg om de al behandelde stof nog in te halen en hij kon niet bepaald zeggen dat dat idee hem erg gelukkig stelde.
Als hij niet de enige student zou zijn die de bijles zou moeten volgen dan zou dat betekenen dat hij met het ‘uitschot’ in een lokaal kwam te zitten, dat waarschijnlijk gecombineerd met een docent die er niet al te gelukkig van was om een van de basislessen opnieuw  te moeten geven. Daarbij maakte het niet uit dat er studenten konden zijn die niets aan hun ‘afwezigheid’ hadden kunnen doen. In de korte tijd dat Jiu in contact was geweest met docenten had hij weinig sympathie voor hen kunne opbrengen, en dat was grotendeels zo gevormd door hun eigen kortzichtigheid. Niet dat dat aan hem te merken was, het was een van de vele ware gevoelens en gedachtes die hij voor zichzelf hield terwijl er ondertussen een lichte – maar fake – glimlach op zijn lippen lag.

Op het moment dat de deur weer dicht was gevallen achter de eerste studente die het lokaal was binnen gelopen reek Jiu alweer uit om de deur voor zichzelf te openen, om deze vervolgens met een lichte ‘dreun’ ook weer achter zichzelf te laten dichtvallen. Nieuwsgierig nam hij het lokaal in zich op, een rood en een ‘normaal’ bruin oog vloog in een oogwenk langs alles dat er te zien was, voordat hij op zijn gemakje verder naar voren liep. De leerlinge die hij had gezien voordat hij zelf naar binnen was gekomen had de eerste geweest, want naast hemzelf en deze dame was alleen de hoofd meester zelf in het lokaal aanwezig. Het was voor de donkerharige Raziaan – al had hij ook een kwart Shadraans bloed – de eerste keer dat hij de man in actie zou zijn, deze bijles voor vuurmagie was zijn eerste in het vak, tegelijkertijd ook eentje waar hij zich weinig druk om zou maken.

”Goedemiddag mas..- uhm meneer” begroette hij de man, bijna struikelend over de titel die hij gebruikte om Savador aan te spreken. Terwijl hij naar voren liep kon hij wel door de grond zakken van schaamte, het had niet veel gescheeld of hij had het schoolhoofd ‘master’ genoemd, zoals hij gewend was zijn voogd aan te spreken. In zichzelf mompelend vond hij een plaatjes niet ver van de vrouwelijke student vandaan, echter ging hij niet net zoals haar vooraan zitten, maar een of twee rijen daarachter, en natuurlijk meer naar de zijkant van het lokaal dan in het midden, hij hoefde niet zo nodig in de vuurlinie te zitten, maar zo zat hij nog steeds dichtbij genoeg om het spektakel te kunnen volgen, mits dat op zou treden.


OOC: Niet mijn meest fantastische post ever, nog steeds ziekig.. Speciaal voor deze post laptop aangezet, wou jullie niet ophouden ^^.

Animæ-eieren, Tender Warmth, Summoning Flame, het belang van afgeefbare warmte geconcentreerd in je handpalmen, het zeer belangrijke punt dat jij degene moest zijn die jouw ei uitbroedt. Het ene na het andere begrip verscheen in keurige nette zinnen op het bord, maar god allejezus, Medusa nog aan toe: negen op de tien leerlingen gooiden er met de pet naar en vertikten het om het in hun toch al volgekladderde schrift neer te pennen, bijles of niet. Hij durfde er al zijn trouwe slangen om te verwedden dat hun volle aandacht uit zou gaan naar hun tafeltje. Op ieder desk was een bordeauxrood kussentje van zacht satijn gedrapeerd, met in het midden een klein fragiel eitje, hetgeen waar de hele les vandaag om draaide. Er zouden kleine wezentjes en diertjes uitkomen die aansloten op de eigenschappen van hun eigen karakter. Hij vermoedde dat dit een overvloed aan onbruikbare slappe en domme beesten zouden zijn. Verdronken mossels, bijvoorbeeld.
De serene rust werd met een schel gekir genadeloos verbroken, en zijn krijtje volgde door een nauwelijks zichtbaar schrikreflex van zijn hand ongewild een krullerig, lieflijk patroon, bijna een hartje. Zacht in zichzelf vloekend draaide Savador zijn hoofd met een ruk om, zijn ontblootte tanden strak op elkaar gebeten. De zoom van zijn mantel ruiste sierlijk in die abrupte beweging mee, als een streep onder zijn rigiditeit. Hij had het kunnen weten. Dat hondsbrutale, roodharige muziekdoosjesloze kind - hij was inmiddels achter haar naam gekomen, echt weer zo'n puur Raziaanse - was geruisloos binnengekomen en leek er nu weer veel voor te voelen om de tent af te breken. Beginnend met een ongehoorde, onjuiste opmerking. Inderdaad, onjuist, want volgens zijn eigen theorie zag hij er niet alleen today denderend uit, maar mocht hij er altijd wel wezen.
De snotmeid hobbelde helemaal naar de rij vooraan, en hij zou het werkelijk waar bovenaards en goddelijk hebben gevonden als dit stil was gebeurd en ze één van zijn beste leerlingen was geweest, die haar vrije tijd vierentwintig zeven doorbracht in de bibliotheek, haar neus in een dikke pil over het wonderschone van de vuurkunsten. Maar helaas. Dat dreunde haar zooi maar op de eerste de beste tafel vooraan neer en zetelde haar achterste joviaal op de stoelzetel. Zijn goudgele ogen knepen zich even ongunstig tot spleetjes bij de wolk stof die vrolijk onder de neergeplofte boeken oprees. Als die klap het ei op haar tafeltje zou breken, ging hij er echt niet achteraan sloffen. Dan was het jammer maar helaas.
Ze blèrde nog een onzinnige opmerking waar hij geen drol mee kon, maar hij hoorde het amper. Hij had zich alweer naar het bord omgedraaid, haar in feite de rug toegekeerd. Bovendien was hij absoluut geen man van koetjes en kalfjes, nee zeg. Meer het soort dat met snelle passen en een diepe frons de meute ontweek en zich introvert terugtrok op een koel, stil plekje.
Het duurde niet lang voor de tweede leerling kwam binnendruppelen, een donkerharige jongen met het eigenaardige geval van heterochromia iridum. Hij was het joch ergens dankbaar om zijn timing. Onder een zacht, hooghartig gesnuif hief de gesikte kin van de man zich iets op, zijn ene mondhoek vreugdeloos omhoog krullend toen de jongen hem een goedemiddag wenste. In zijn statige houding stond hij voor het bord, zijn borst iets vooruit en zijn brede schouders in een gracieuze lijn, een hand strijkend over zijn cravat. 'Dat valt nog te bezien,' reageerde hij koeltjes. Zoals het ernaar uitzag kon het alleen nog maar slechter worden. Toen bereikte iets verschrikkelijks bekends en tegelijkertijd bijzonder irritant zijn oren, en terwijl hij daar zo in al zijn autoriteit stond, gleden zijn kijkers langzaam maar zeker naar een lager punt, tot ze waarschuwend de ogen van het meisje, Kriss van Valnor, vonden en zijn smalle lippen zich van elkaar trokken met een kleine ademteug. 'Ik kan het je de volgende keer ook je gouden keeltje laten kosten,' siste hij haar zacht maar hachelijk toe, doelend op zijn bewerking met zijn schaar tijdens hun eerste confrontatie.

De laatste keer dat ik me in zo'n menigte bevonden had, was om strategisch de één na de ander uit de weg te ruimen. Geen wonder dus dat ik me nogal ongemakkelijk voelde. Er was nogal wat lichamelijk contact terwijl ik me tegen de stroom in de gang door werkte, op weg naar het Fire Magic lokaal. Ik had bijles. Wie had ooit gedacht dat iemand zoals ik ooit bijles zou krijgen? Ik zelf niet, en hoewel ik het idee alleen al nogal angstaanjagend vond, vond ik het eigenlijk ook wel spannend. Bijles, wat was dat eigenlijk? Ik had erover gelezen in de beperkte collectie van de Scarlet bibliotheek, maar ik vond het nog steeds allemaal wazig. Ik had überhaupt nog nooit les gehad. Nou ja, wel les, maar niet dit soort les. Niet op scholen. Drie weken terug was de eerste keer dat ik een school binnengetreden had, en tot nu toe beviel het me wel. Hoewel ik met niemand praatte, voelde ik me niet eenzaam. Ik denk dat het omringd zijn door mensen al een heel grote invloed op me heeft. Ik vind het prettig mo naar andere mensen te luisteren en daar ben ik behoorlijk goed in zonder gesnapt te worden.

De gangen begonnen al leeg te lopen toen ik doorhad dat ik verdwaald was. Verdwaald. Ik. Wauw, dit was me nog nooit gebeurd. Dit was een groot kasteel en alles leek op elkaar, maar ik had het wel eens erger meegemaakt. Ik denk dat ik gewoon een beetje uit vorm ben. Niet dat dat erg is; Ik ben nu een doodgewone student, geen moordenaar. Het leven als een student beviel me sowieso veel beter. Het was een hele opluchting toen ik uiteindelijk het lokaal gevonden had. Dacht ik. Geluidloos opende ik de deur en ja hoor; Master Salvador stond voorin de klas; twee andere leerlingen zaten al aan twee van de tafeltjes. Op het bord stond in sierlijke letters wat uitleg. Ik zag alle details, telde direct alle uitgangen (ramen meegeteld) en mijn donkere ogen schoten even de ruimte rond om te zoeken naar eventuele moordwapens. Na ongeveer een halve seconde het lokaal en de mensen erin geobserveerd te hebben, sloot ik de deur geluidloos achter me en met stille stappen nam ik plaats aan een tafeltje achterin de hoek. Ik was een expert in de kunst van sluipen, niet opvallen en stil zijn en hoewel ik wist dat het allemaal niet nodig was, was het zo mijn systeem ingedrukt dat ik automatisch alles op sluipstand deed.

Pas toen ik aan de tafel plaatsgenomen had viel het kleine ei dat op een bordeauxrood kussentje lag me op. Een beetje verbaast vormde mijn wenkbrauwen een frons. Een... ei? Wat moesten we daar dan mee? Mijn hoofd schoot even iets op om rond te kijken. Op de andere tafels lagen ook een ei, maar de andere leerlingen leken er niet zo verward door te zijn. Ah, dat hoorde dan dus. Mijn donkere ogen vestigde zich nu op het bord. 'Animæ-eieren, Tender Warmth, Summoning Flame...' Dus dit was een Animæ-ei? Ik had het nog nooit gezien, maar het zag er wel leuk uit. Ik wist niet wat ik ermee moest, maar ik besloot er maar niks over te vragen. Er hing een kalme sfeer in het lokaal, maar ik voelde me toch ongemakkelijk. Ongemakkelijker dan normaal. Ik hield mijn lippen echter op elkaar terwijl ik een beetje gespannen wachtte tot er iets zou gebeuren (god, hoe ging het er eigenlijk aan toe in een les?).

^{--- Sorry voor de late post ;A;}

Vanaf zijn relatief rustige plekje – en het schoolhoofd zou er ook niet over kunnen klagen dat hij te ver weg zou zijn gaan zitten – aan de zijkant op de tweede rij van voren kon Jiu de boel gemakkelijk in de gaten houden. Het was niet echt dat hij omgedraaid of scheef op zijn stoel zat, want zo geïnteresseerd was hij nu ook niet bepaald, maar het was genoeg om de ‘rode draad’ mee te krijgen.  Zijn ogen bewogen over de geschreven tekst op het bord, hoofd lichtjes opzij gedraaid. Je kon simpel zeggen dat alles wat hij las nieuw voor hem was, nooit eerder was hij onderwezen in de kunst van de magie, alles was puur instinctief. Goed, er was hem door zijn voogd wel iets bijgebracht, maar die had niet de discipline gehad om alles braaf in de termen te doen, en natuurlijk was hij niet bij les één begonnen.

De oorspronkelijk op Razen geboren Shadraan liet zijn blik van de geschreven aantekeningen naar de docent in questie zelf glijden. Hij had een kleine, en vooral vage, erkenning gehad op zijn groet, maar meer dan dat was blijkbaar te veel gevraagd. Niet dat het veel uitmaakte, in ieder geval zat hij niet op de man zijn zenuwen te werken, zoals de enige aanwezige ‘dame’, als hij haar al zo kon noemen. Dit keer was zij het die zijn aandacht trok, of eigenlijk vroeg, door tegen hem te spreken. Een paar keer met zijn ogen knipperend draaide hij naar haar toe, zogenaamd verbaasd over haar spontane actie.  Een glimlach gleed over zijn lippen ter begroeting, zijn hoofd lichtjes buigend in een bijna knikkende beweging. ”Mijn naam is Jiu” antwoordde hij haar, nog steeds glimlachend. Ogenschijnlijk nieuwsgiering namen zijn rode en bruine oog haar snel op, van de manier waarop ze zich kleedde en toonde tot de manier waarop ze op twee stoelpoten geleund achterover hing.

Voordat hij haar andere vraag beantwoordde gleed zijn blik langs haar heen, naar de brede rug van het schoolhoofd, zich afvragend hoe lang het nog zou duren voordat hij haar zou bevelen fatsoenlijk achter haar bureau plaats te nemen. Lichtelijk zijn schouders ophalend kon Jiu een kleine grijns niet onderdrukken terwijl zijn blik terug gleed naar Kriss. ”Nieuwe student, de originele les was al geweest voordat ik hier officieel een student was” luidde zijn antwoord eerlijk. Tegelijkertijd streelde zijn vinger lichtjes over het eitje, waarvan de schaal zo ruw aanvoelde dat deze bijna geschubd leek te zijn. Even nieuwsgierig naar het object keek hij voor een moment omlaag, het fragile ding snel in zich op nemend voordat hij zijn aandacht weer op Kriss richtte. ”En waarom, als ik vragen mag, had jij die les gemist?” vroeg hij, net zoals zij daarstraks had gedaan, luchtig door om de tijd tot Savador zou beginnen te verdrijven. En uitzoeken wat zijn mede studenten in de kuip hadden kon nooit echt kwaad.

Hun conversatie werd ‘verstoord’ door een andere student die zijn weg naar voren had gevonden, de hoofd meester beleefd groetend voordat hij naast Kriss plaats nam. Een lichte frons verscheen op zijn gezicht, de ‘laatste’ student – wie wist hoeveel er nog zouden komen – leek het niet echt in de gaten te hebben dat hij naast de enige studente was gaan zitten die zojuist nog een ‘woordenwissel’ met hun docent had gehad. Niet dat het voor Jiu echt veel uit maakte, maar het had hem wel licht verbaast. Met een lichte ‘pop’ van zijn lippen rolde hij zijn schouders lichtelijk, zijn ogen weer op het bord gericht, eindelijk eens de spullen die hij op tafel had liggen open slaand en om de aantekeningen net genoeg over te nemen. Wat nu gebeurd was zou later mooi weer schelen.

Tergend langzaam draaide zijn hoofd zich om naar de vrouwelijke Raziaanse, de vlammen van grimmigheid hoog rijzend in zijn slangachtige ogen. Een hele tijd lang bleef hij haar onbeweeglijk aanstaren voor hij op hetzelfde langzame tempo zijn hoofd weer terugdraaide naar het bord. Laat de waarschuwing des te duidelijker zijn.
De leerling die als laatste binnentrad gunde hem een begroeting, hoewel die iets te uitbundig en monter was naar zijn gevoel. Alsof het blonde joch een speelparadijs bezocht in plaats van een bijles, inclusief ballenbak en verveelde rokende moeders en van springkussens buitelende, jankende kleuters. Het 'ga zitten op je kont en houd je mond'-denkbeeld was overduidelijk in zijn gouden ogen zichtbaar. Maar daarentegen groette de zwartharige snotter die binnen was komen sluipen als een tekkel met hernia hem niet eens. Geen keurig 'goedemiddag, Master Savador, wat ziet u er vandaag bijzonder poesmooi uit, uit welke dure herenwinkel haalt u uw cravat, ik wil er ook zo één, very dashing'. Niet eens een sjofel knikje, ben je gek. Zacht in zichzelf mompelend gleed zijn vinger over de lijst met namen van leerlingen - in het bijzonder ook de geluksvogels die de eer hadden om een les van hem vandaag bij te mogen staan - tot zijn blik bleef hangen bij de naam Rayet. Het puntje van zijn tong pronkte weelderig tussen zijn getuite lippen door om een likje te geven aan zijn schrijfveer voor hij zich omdraaide en Rayet met een zuinig half grijnsje in zijn hoogst persoonlijk 'Hatelijke Leerlingen Die Er Nodig Van Langs Moeten Krijgen, Ooit, Op Een Mooie Dag'-boekje te plaatsen. Zo. Je moest wat, als er iedere werkdag zeven nieuwe namen verschenen.
Voldaan nam hij een nipje uit zijn halfvolle wijnglas dat hij stiekem op een laag bijzettafeltje achter het bord had staan en besloot toen dat hij de reutemeteut maar eens iets bij zou leren vandaag de dag. Zover dat lukte.
'Wat een mensenzee,' merkte hij met laatdunkend sarcasme op nu hij voor de klas stond, zijn scherpe blik over zijn vierkoppige groep van vandaag glijdend. Hij wist niet of hij de weg naar zijn deur nog zou kunnen vinden tussen al die lui, zeg. 'Majestatisch.'
Het kwam er in nauwelijks hoorbaar gemompel tussen neus en lippen door uit terwijl hij met vlotte passen richting de deur beende en deze nog eens extra stevig dicht smeet, als een grimmig gebaar dat hij het hier vandaag mee zou moeten doen. Op zijn weg terug naar het bord, die hij langs het gangpad tussen de tafels door nam, drukte hij mejuffrouw van Valnor die charmant met haar achterste zowaar op de rand van haar tafel zat en wiebelde op haar stoel nors terug op haar vier poten en vervolgde zonder op of om te kijken zijn weg. 'Voor ik allerlei wensen naar mijn hoofd krijg gesmeten wie er op zijn stoel zit te pletsen voor een spiegelei of wie er behoefte heeft aan een roerei, wil ik jullie allereerst in je kleinschalige denkvermogen inscherpen dat je nu en hier je spullen kunt pakken en beter kunt gaan niksen op het buitenterrein als je het ei voor je neus in je mond probeert te steken,' begon hij al benend met zijn uitleg, de lange zwarte mantel als een grote vleugel achter hem aan ruisend. 'Wil je in al je ongeduldigheid je ei breken en tussen alle smurrie zoeken naar je metgezel die je bij zal staan in je tentoonspreidende momenten van vuurmagie, vooral doen. Ik kan je dan enkel verzekeren dat het je enige en je laatste kans zal zijn.'
Geduld was efficiënt. Concentratie was efficiënt. Bekwaamheid was efficiënt. Kon je dat allemaal niet opbrengen en nam het ongeduld de overhand, dan beschouwde hij dat totaal niet als zijn probleem. 'Animæ-eieren zijn over het algemeen - '
Een luide pets! schalde plotseling door het lokaal, vlak nadat hij abrupt zijn zin had afgekapt. Zijn aanwijsstok was met een zwiep terecht gekomen op het vlakke tafelblad van het joch met de twee verschillende kleuren ogen, die vrolijk zat te kletsen met madame vooraan. En dat de madame vooraan een madame was, was voor iemand als Savador al reden genoeg om alle schuld op een mannelijk slachtoffer te schuiven. Het mocht dan vaak niet zo lijken: op dat soort punten was hij wel een gentleman.
'Animæ-eieren zijn over het algemeen fragiel, broos, persoonlijk, en daarom enig in hun soort,' vervolgde hij doodleuk, plukkend aan zijn sikje alsof hij niet net een seconde geleden de klas had opgeschrikt met een geweldige klap. 'Wat verstaan wordt onder 'persoonlijk', houdt in dat een ei, vanaf het moment dat je er je schrale vuurmagie op beoefent, daadwerkelijk ook aan jou toebehoort. Wissel het ei om, laat het door iemand anders verwarmen en het zou zinloos zijn om er dan nog moeite in te steken. Het wezen - jouw persoonlijke vuurwezen dat het ei in zich draagt - zal in dat geval sterven. Dit wezen kan per persoon verschillen. Het kan een dier zijn, het kan een mythisch wezen zijn - in elk geval sluiten de eigenschappen van dit dier of wezen aan op je eigen karakteristieken.' Het uiteinde van zijn aanwijsstok wees naar de pagina in het lesboek van één van de leerlingen op de eerste rij, waar een schets stond van een paar enkele personen met een klein miniatuurdiertje boven hun schouder, geheel bestaande uit vuur: een meisje had een poolvos, de jongen die naast haar stond een adelaar. 'Voor het praktijkgedeelte van deze les wil ik dat jullie je ei verwarmen door middel van vuurmagie - énkel verwarmen! - tot een gemiddelde temperatuur. Laat het wezen, je Summoning Flame, de rest van het werk doen. Dat is een zeer belangrijk punt om op te letten. Alleen dan zal het ei uitkomen.'
Op volgorde was hij de steekwoorden met bijhorende begrippen die op het bord stonden afgegaan, en hij was zojuist bij de laatste gekomen. Hij was uitgesproken.
Met welgemeende ergernis stond de man nu roerloos voor het bord, zijn beide handen op de aanwijsstok gevouwen die hij tussen zijn voeten had geplaatst, zijn kin opgericht en zijn barse blik de klas in kijkend. Eén enkele wenkbrauw trok zich in afwachting op.
'Wel?' vroeg hij misnoegd. Hij zag immers nog geen ijverige handen gevouwen over eierschalen die een flauwe roodoranje gloed vertoonden.

De meeste mensen kwamen gewoonlijk naar een les om er iets bij te leren, die broze hersentjes te kneden. Een nieuwe spreuk, hulp bij dat ene moeilijke vraagstuk waar je niets van begreep, of het principe van de kerngedachte van dat hoofdstuk ,zodat je in elk geval bij kon blijven met de behandelde stof. Leerlingen die hier kwamen om gezellig een theekransje te houden zag hij het liefst linea recta de deur uitlopen - maar dat zou nog meer bijlessen voor hem betekenen en daar had hij simpelweg geen zin in. Nu was het moment dat hij een klein onbelangrijk gaatje vrij had gemaakt om zijn tijd te verspillen aan deze lui en nu zou het dus ook gebeuren. Het was hondsbrutaal en ongehoord om je klep open te doen in die tijd, al zat je er aan het begin van de les al toen deze nog niet van start was gegaan. Het kon hem niks schelen. Hij had er een schijthekel aan. Je hield je mond dicht wanneer je de termen 'les', 'lokaal', 'mede-leerlingen' en 'Master Savador' bijeen kon pakken and that's that. Alleen voor vragen waren ze toegestaan hun beerput open te trekken en hem te vergassen met hun tienerlijke adem, mits ze vooraf uiteraard een ongewassen poot omhoog hadden gestoken. Pubers. Onuitstaanbaar. Het werd hem maar weer eens royaal bewezen vandaag.
Het was al een zegen en een benedictie en een wereldwonder ineen dat hij zijn uitleg gewoon af kon maken zonder onnozele vragen of boeren of scheten of onintelligente apenkreten tussendoor, god bless me. Traag richtte een hand zich op om deze op zijn heup te plaatsen. De ander waarin hij enkele perkamenten met steekwoorden vast hield liet hij langs zijn zij zakken. Onder zijn minachtend opgetrokken wenkbrauwen flitsten zijn ogen door het lokaal, afwachtend op wat actie in de brouwerij.
De doodse stilte werd echter al snel verbroken door een doordringend geluid, en meteen gleed zijn starre blik loom de richting uit naar één van de voorste tafeltjes, waar het vandaan was gekomen. Alleen zijn ogen bewogen. Voor de rest stond hij erbij als een roerloos standbeeld in typerende trotse houding, alsof iemand hem gebeeldhouwd had om zijn grootsheid uit lang vervlogen tijden te vereeuwigen. Maar intussen speelde de desoriëntatie op en registreerde zijn superieure, sensationele brein drie dingen. Een ei. Een prachtige diepe scheur. En van Valnor die hem aangaapte met die typische mengeling van halve triomf en halve ignorantie van een leerlinge die zojuist iets had klaargespeeld: wat zou ze zelf niet eens weten, maar het was iets. En dat was beter dan niets.
'My - fucking - GOD.' De onderrichting helemaal uit het oog verloren had hij zijn blik afgewend en zijn lichaam half gedraaid om in alle ergernis het laatste woord uit te spuwen, een boos beweginkje van zijn hoofd inbegrepen. Hij stootte een luide zucht uit en richtte zich weer tot het roodharige meisje vooraan, duidelijk geïrriteerd. 'Van Valnor,' zijn stem nam een mierzoet toontje aan terwijl hij op de rugleuning van zijn stoel steunde, zijn hoofd iets gekanteld.'Wat heb ik nu zojuist uit staan leggen?!' Zijn stem verhief zich automatisch uit nijdige verontwaardiging. 'Een wonderbaarlijke vertoning weer, van Valnor, een exact voorbeeld van hoe het nu NIET moet. Bij Medusa, zie je me aan voor een hoop kattenpoep die hier voor het bord maar ligt te liggen?' Eentje die wel verdomme zijn kostbare tijd verkwiste om idioten zoals zij een ding of twee bij te leren. Binnen een paar enkele forse stappen stond hij bij haar tafeltje, rolde het perkament op dat hij in zijn hand hield en boog hij zich naar haar toe. 'Hallo, hallo! Contact, hebben we ons brein achtergelaten op de slaapzaal?' schalde hij door de papierkoker die hij tot toeter had omgevormd. Ongegeneerd griste hij het ogenblik erna haar lesboek van haar tafeltje en liet het met een luide dreun op haar desk vallen, want licht was het bepaald niet. Met een chique opgestoken pinkie en licht getuite lippen tilde hij het zware boek een stukje op en liet zijn sinistere blik met giftige gerechtigheid naar haar gezicht glijden. Stukjes eierschaal en groengele smurrie, die nog het meeste aandeed als snot, kleefde aan de kaft van het boek en had zich als bloed als van een volgezogen, opengetrapte teek over haar tafel gespetterd. Onder zijn doordringende starende blik trok één van zijn mondhoeken zich iets op. 'Begin maar weer vanaf het begin. Doe het opnieuw.. en doe het goed.' En dat was alles wat hij haar nog te zeggen had voor hij het boek weer met een onsmakelijke plof neer liet vallen op haar desk en zich met opgerichte kin omkeerde, het zuinige geamuseerde grijnsje nog zichtbaar op zijn gelaat. Ze zag maar hoe ze het klaar ging spelen om het opnieuw te doen.

Ik zag hoe een roodharige leerling zich naar een van de andere leerlingen omdraaide, nonchalant op haar stoel leunend terwijl ze vrolijk met hem aan het babbelen was. En hij babbelde vrolijk terug. Way to go. Ik besloot me maar uit dit gesprek te houden, nu al wetend dat de docent, Master Salvador, een gesprek tussen leerlingen in een bijles niet bepaald de bedoeling zou vinden. Die man deed de haren op mijn nek rechtop staan met alleen al lopen. Het zag eruit alsof hij een enorme, zwarte vleugel achter zich aansleepte… Ik had niet verwacht dat zulke mensen, die duidelijk een hekel hadden aan mensen van de leeftijd 11 tot 18, docent zouden worden op een school. Maar ja, de wereld was verassend. Ik besloot me vooral op mijn ei te richten, dat een donkerrode kleur had. Een mooie kleur. Ik wilde het ei aanraken, maar net toen begon Master Salvador zijn uitleg. Blijkbaar negeerde hij de twee leerlingen die nog steeds aan het kletsen waren.

Pets! Of misschien toch niet. Mijn schouders schoten omhoog toen de aanwijsstok in contact kwam met het hout van de jongen zijn tafel. Ik keek op, ogen wijd opengesperd en opzoek naar de bron van dit nare geluid. Ik was niet de enige die geschrokken leek te zijn door het plotselinge geluid: ook de roodharige kletskous leek geschrokken te zijn. En de docent ging gewoon door met zijn verhaal. Het viel me op dat het roodharige meisje haar handen al om haar eitje gevouwen had en ik kon gewoon voelen dat ze het ei al aan het verwarmen was, de orders van de docent aan het opvolgen was. Ze leek het zelf niet eens door te hebben. Mijn donkere ogen schoten even de ruimte door; Niemand anders leek het door te hebben. Misschien was het niet zo erg… Maar ik kon gewoon voelen dat er iets mis zou gaan. Dus probeerde ik onopvallend (ik hoefde niet uitgefoeterd te worden door de lange man die hun op het moment lesgaf) haar aandacht te krijgen. Onsuccesvol. Nadat een sissende „wel?” de Master’s mond verliet klonk er al een luide krak en zelfs vanaf mijn plekje achterin kon ik het ei op de tafel van het meisje zien wiebelen. Het was de Master blijkbaar ook niet ontgaan. Een vloek en zucht verliet zijn mond terwijl hij zich naar de student draaide. Hij zag er behoorlijk pissig uit. Ik richtte mijn ogen af en probeerde mij te focussen op mijn eigen ei, maar ik kon door de stilte en mijn goede gehoor het gesprek (dat bestond uit Master Salvador die het meisje een preek aan het geven was) precies volgen. Ook de misselijkmakende klap op de tafel, veroorzaakt door een boek, trad mijn oren binnen. Vol ongeloof keek ik op om te zien dat het ei verdwenen was onder een dik boek. Had hij…? Mijn ogen sperde zich open toen ik het groene slijm kon zien dat onder het nu opgetilde boek kleefde. Nee… Ik keek weer weg, focuste mij opnieuw op mijn eigen ei.

Dat nam al veel gedachte in beslag. Een ei verwarmen… Ik moest het goed doen, anders zou het net zo eindigen als het ei van het meisje voorin de klas. Ik wist echter alleen hoe ik bliksem moest besturen. Wat als ik het elektrocuteerde of iets? Een gekookt ei stond op het moment niet op mijn menu… Met een zucht stelde ik mijzelf gerust. Nah, dit was niks vergeleken met het gene dat ik moest doen. Ik kon een ei wel verwarmen. Ik schudde mijn hand onder mijn tafel en een paar blauwe vonken schoten uit mijn vingers en verdwenen daarna direct. Alsof ik de elektriciteit uit mijn lichaam probeerde te krijgen. Ik weet ook niet waarom, maar het voelde veiliger. Mijn lange vingers sloten zich nu voorzichtig om het ei, verstand op nul. Een ei verwarmen, dat was makkelijk. Een zachte gloed verscheen terwijl ik voorzichtig mijn eigen handen verwarmde. Dit was niet zo moeilijk… Ik fronste terwijl mijn donkere ogen even door het lokaal schoten, om zich vervolgens weer te vestigen op het ei. Op instinct verhoogde ik de warmte die mijn handen nu afstootte, ik wist niet precies waarom. Het voelde gewoon alsof het het juiste was om te doen…

^{--- Oh man, ik had een huge writers-blog D:}