Vogels moeten zwijgen

Amelie liep met een grote langzame pas over het munt groene veldje.
Haar zwarte balarina's waren nat van het heerlijke ochtend dauw dat er lag.
Ze had enorm veel zin om achterover te vallen op de frisse grond. En voor zich uit te staren.
Ergens in een boom op het grasveld zat een nachtegaal, En zong voor Amelie zijn mooiste liedje. Amelie stond stil sloot haar ogen en grispte iets uit haar zak. "Rot vogel! Je bederft de stilte van de morgen oen!" Riep ze en gooide een steen naar de vogel. Die kleine kiezel steentjes bewaarde ze voor er mee op het water te ketsen. Maar om vogels te bekogelen vond ze ze ook wel perfect. Ze had een duivelse blik op haar gezicht en liep weer verder. Nu, Met geen enig onderkruipsel dat nog geluid durfde te maken. "Haaa , snuif de sfeer van een stille frisse ochtend" Zei ze en zoals ze eerder wou, Liet ze zich vallen op het munt kleurige , frisse , met ochtend dauw overheersende goed ruikende gras.

Norwood liep met kalme passen over het terrein om een ochtend wandeling te maken. Hij had een glimlach op zijn gezicht en liep voor zich uit. Zijn benen zouden hem wel leiden. Zijn schoenen waren vochtig aan het worden door de dauw die er op het gras te bekennen was. Rustig keek Norwood rond. En zag ineens een meisje een steen gooien. Een vogel vloog op. Norwood zuchtte kort. Even floot hij richting de vogel. Deze keek op en vloog nu naar Norwood. De nachtegaal landde op de schouder van Norwood. Norwood knikte kort. Even aaide hij met een vinger over het hoofdje van de vogel. "Hou het een beetje rustig nog..." zei hij vriendelijk en de vogel vloog toen weg. Daarna ging zijn blik naar het meisje. Hij had haar nog niet gezien. Rustig liep hij naar haar toe en bleef bij haar staan. Hij was een stuk langer dan haar. "Goedemorgen..." zei een kalme stem.

Amelie moest omhoog kijken als hij tegen de man wou spreken die voor haar stond. Ookal zat ze in het vijfde was ze erg klein. "Goede morgen meneer , sorry van die vogel. Hij had zijn snavel beter toe gehouden" Zei ze een kneep haar oogen tot spleetjes toen de morgend zon in haar ogen scheen. "Vind u de geur van vers gemaaid gras ook niet heerlijk?" Vroeg ze en keek weer naar beneden door de irritatie van de zon. Hoewel het vroeg was. Was het erg warm , en was er geen enkel wolkje aan de lucht. Amelie schoof met haar voet een hoopje zand uit een. En speelde met een krul in haar haar.

Norwood keek naar het meisje dat langzaam zich verontschuldigde. Hij grinnikte. "Maak je er niet druk om. De vogel wist ook niet dat je liever rust had.." zei hij kalm. Rustig ging hij wat door zijn knieën en zodat de zon niet op een vervelend punt achter hem stond. Amelie moest immers naar boven kijken en zowat tegen de zon in. "Ik vind verschillende geuren lekker..." zei hij kalm. "Waaronder versgemaaid gras." zei hij met een kalme stem. Norwood was niet de vervelendste persoon. En vooral niet in de ochtend. "Laat ik me even voorstellen, Norwood Vavendyor, leraar in woudmagie..." zei hij kalm. Althans hij verwachtte dat ze een leerlinge was. Een glimlach verscheen op zijn gezicht op het moment dat Norwood een witte gedaante op de heuvel zag staan. Norwood wist wat dat betekende. Weer een salvo van likken over zijn gezicht. Eyolf werd met de dag sterker leek het wel. Norwood probeerde het toch wat uit te stellen. Hij was namelijk nu in gesprek met Amelie.

Amelie zag dat Master Norwood een grijns op zijn gezicht kreeg "Meneer, wat scheelt er?" Vroeg ze beleeft. "Ik studeer echter licht magie , maar zou ik eens naar u les mogen koen?" Vroeg ze op een ongemakkelijke manier. Toen ze uitgesproken was kwam Lopunny aan gehuppeld en sprong in de armen van Amelie. Amelie vertroetelde het beestje en zette het dan weer op de grond. Toen ze weer naar Master norwood keek hoorde ze in de verte een vogel krijsen. "Hou je gedeisd amelie" mompelde ze

Norwood hoorde haar vraag. "Ach niets bijzonders..." zei hij kalm. Norwood keek naar Amelie en glimlachte. "Iedereen is welkom. Zelfs als je geen woudmagie bestudeerd. Misschien kan ik je nog wel een spreuk leren ook..." zei hij kalm. Hij merkte het konijntje op die in de armen van Amelie sprong. Op het moment dat het konijntje op de grond werd gezet aaide Norwood voorzichtig het konijntje met twee vingers over het bolletje. Een vriend van Fauna en Flora. Dat was Norwood wel. Norwood keek nog even naar Eyolf en slikte. Die kwam nu recht op hem afgerend. "Een momentje..." zei hij kalm. Hij liep wat opzij en de witte wolf draaide mee. Sprong recht naar Norwood, waardoor hij op de grond belandde en overlaadde hem met likjes. Norwood probeerde Eyolf van hem af te krijgen maar dat was nog niet een makkelijke taak. Op een gegeven moment wist Norwood Eyolf van hem af te duwen en duwde met een arm op de keel van Eyolf. Licht hield hij hem tegen de grond. Een paar seconde later haalde hij zijn arm weg en aaide de wolf over zijn kop. De wolf kwispelde met zijn staart van tevredenheid. Norwood keek daarna weer naar Emelie. Het konijntje had niets te vrezen. Eyolf was zo getraind dat het alleen dieren at die ziek of gewond waren, en zeker niet een huisdier van een ander persoon was.

Amelie keek met glinsterende ogen naar het prachtige beest. "Is het oké als ik heb aai?" vroeg ze voorzichtig en keer naar het parelmoere witte beest. het zag er zo schattig uit. Ze volgde met haar ogen de kwispelende staart en zag hoe Master Norwood het beest vertroetelde. "Het is u huisdier , niet?" vroeg ze en aaide het beest dan uiteindelijk toch maar over zijn kop. Haar handschoen zat vol met witte honden haren.en ze klopte het af op haar zwarte rok.

Norwood keek glimlachend naar Amelie. Hij hoode haar vraag. "Natuurlijk. Hij bijt niet..." zei hij kalm. Norwood keek even streng naar Eyolf dat hij niet te blij moest doen en heel het meisje onder gaan likken. Eyolf begreep de boodschap en liep wat dichter naar Amelie. Hij legde zijn oren plat zodat het aaien wat makkelijker was en gaf kleine likjes op haar onderarm. Norwood zelf glimlachte. Eyolf genoot van de aandacht die hij kreeg. "Inderdaad, Eyolf was verstoten van zijn moeder. Ik heb hem opgevoed..." zei hij kalm. Eyolf ging zitten en keek met opgeheven oren naar Amelie. Alsof hij iets te snoepen zou krijgen. Norwood glimlachte. Die blik had Norwood vaker gezien. Het zorgde er altijd wel voor dat hij meer aandacht kreeg. En kreeg hij die niet bij een bepaald persoon ging hij wel naar de volgende.

PROFILE MAGICIAN

» Witte randjes moeten weg ._.
» Romantiek; Deze personen moeten geen koppel worden
» Censored; Deze personen moeten zich met elkaar voortplanten

Vogels moeten zwijgen

Vogels moeten zwijgen

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen