Een doffe plof klonk toen ze van een brokstuk afsprong. Terra gromde luid van schrik. Tári grinnikte zacht en hurkte neer op het dier recht aan te kijken, dat nog steeds op het brokstuk zat. Ze keek het dier met twinkelende ogen aan en trok haar gezicht pas terug toen Terra haar tanden ontblootte. Het dier keerde haar de rug toe en gromde nog eens kort. Tári grinnikte zacht. ‘Kom nou. Je deinst niet terug voor mensen die je iets aan willen doen, maar schrikt je dood als ik van een brokstuk spring?’ Ze kon niet ontkennen dat haar zware schoenen voor een behoorlijke klap hadden gezorgd, maar toch vond ze de reactie van de Tasmaanse duivel overdreven. Het dier was de hele dag vrij rustig geweest, maar was moeilijk gaan doen zodra ze naar buiten gingen. Het dier leek het gevoel te hebben dat er iets ging gebeuren. Regen of onweer kon het niet zijn, daarvoor was het dier tè vervelend. Terra hield niet van regen, maar het was ook niet zo erg. Het leek wel of het dier haar bazin verbood buiten te zijn op dit moment.
Tári ging weer rechtop staan en pakte haar haren vast. Behendig maakte ze er twee vlechtjes in e knoopte ze vast met een zwart lintje dat ze uit haar broekzak haalde. Ze had haar haren die ochtend gewoon los laten hangen. Ze had te weinig tijd gehad om er vlechtjes in te maken en ook nog eens iets te kunnen eten voordat ze de school uit was geglipt, voordat iemand haar tegen kon houden. Nu de avond langzamerhand viel en de eerste sterren aan de hemel verschenen, vond ze de loshangende haren irritant worden.
Haar jas lag op het brokstuk waar Terra op zat. Het dier vond het een warm, knus plekje om haar bazin gade te slaan, met de kwade kraaloogjes. Ze droeg een zwart vest, zwarte vingerloze handschoenen, waar ook bij de knokkels gaten zaten. De broek die ze droeg was zwart. Het was niet haar typische trainingsbroek, deze droeg ze amper. Ze had hem ooit van Lieke gekregen. Er hingen verschillende kleine kettingen aan. Sommige waren doormiddel van lusjes aan de bovenkant vast gemaakt, andere zaten om haar bovenbenen en onderbenen vast. En haar riem met messen viel zo dat het precies te zien was.
Ze sloeg haar hoofd in haar nek en sloot haar ogen, waarna ze diep adem haalde. Het was koud, maar ze had het niet koud. Wonderbaarlijk genoeg. Ze had het zelfs bijna warm. Het was gewoon een geweldige dag. Op Terra’s gemopper na, was alles goed gegaan. Niemand had tegen haar lopen zeuren, haar in de weg gestaan of wat dan ook. Ze opende haar ogen en haalde een van haar messen uit de riem. Ze hield het ding omhoog en bewoog hem zo dat ze de sterren achter zich kon zien. Ze glimlachte even. De nacht, het was iets prachtigs. Ook al duurde het nog even voordat het echt donker was. Ze was expres hierheen gekomen. Ze wilde alle drukte van de leerlingen vermijden die naar Oak’s Field gingen. Nee, dat was een plek die ze überhaupt liever vermeed. Echt veel was er niet te doen, bovendien zou ze zich er enkel in de problemen brengen.
Terra gromde kort en vlak erna kwam er een piepgeluid bij. Tári liet het mes langzaam zakken en draaide zich om naar het dier, dat rechtop was geen staan en haar bazin waarschuwend aankeek. Tári ging op het blok zitten en keek Terra vragend aan. Er was iets. Tári keek op toen ze iets dacht te horen. Ze legde haar hand op Terra’s rug en liet het mes in haar hand rond draaien. Nee, er was niet iets, er was iemand. Ze grinnikte zacht, iets wat over ging in een kil gelach dat over het landschap galmde. Ja.. Er was iemand. Terra gromde kort en klom naar de schouder van haar bazin. Tári liet het mes nog een paar keer in haar hand rond draaien, wachtend tot ze erachter zou komen wie Terra op gemerkt had. Ze moest het toegeven, het dier was een genie.

Ondanks dat ze haar trainingskleding aan had, was het niet haar plan geweest om te gaan trainen. De lessen volgen was enkel geen optie geweest. Hm, nee. Ze was opgestaan en had al meteen geen zin gehad om in een klas te zitten, vol met drukke medeleerlingen. Ze was de school uitgeglipt, zo onopvallend mogelijk. Al had iemand haar tegen gehouden, had het haar weinig uitgemaakt. Straf was iets waar ze niet zo voor vreesde. Het was maar straf. Ze kon altijd zeggen dat ze in het vervolg wel naar de les zou gaan of als iemand haar tegen zou houden, kon ze altijd doen alsof ze naar het lokaal liep.
Alles was volgens plan gegaan. Ze was onder de les uitgekomen en had eigenlijk de hele dag hier doorgebracht. Ze was kort aar het duistere bos geweest, maar was bijna meteen daarna naar de ruïnes gegaan. Ze was er lang niet meer geweest en het was er rustig. Ze kon er gewoon gaan zitten en als ze wilde kon ze er ook nog trainen. Terra was het al de hele tijd niet met haar eens geweest en dat liet het dier ook merken ook, maar zoveel deed het Tári niet. Het dier was wel vaker koppig. Ze hield in haar achterhoofd dat het dier haar waarschuwde voor iets, maar pas op het moment dat ze aan het spelen was met haar mes en de bekende grom-piep kwam, draaide ze zich langzaam om naar het dier en besefte ze dat het dier eindelijk haar zin kreeg. Ze ging op het brokstuk zitten, waarna Terra naar haar schouder klom. Het spelen met haar mes, was meer om ergens mee bezig te zijn. Er klonk een kille lach uit haar mond. De Tasmaanse duivel was een genie, hoe had ze het dier ooit kunnen negeren?
De paarse haren van de jongen die ze zag, kwamen haar niet geheel onbekend voor. Ze had de jongen zo nu en dan in de gangen gezien. Ze had hem een paar keer recht aangekeken, maar had er verder geen aandacht aan besteed. De jongen interesseerde haar niet bepaald.
’Hé,’ Ze zag de nieuwsgierig opgetrokken wenkbrauw van de jongen. Als reactie knikte ze kort naar hem, met de grijns nog steeds rond haar lippen. Haar ogen twinkelde enigszins vals en de valse blik leek ook te zien te zijn in de kraaloogjes van Terra.
‘T... Tári, toch?’ Tári sloot haar ogen en boog haar hoofd naar voren, zodat amper te zien was dat de grijns verdween. Ze siste zacht tussen haar tanden en keek weer op. De jongen kende haar naam.. Geweldig.. Ze had er een hekel aan als mensen haar naam kende, al helemaal als ze haar naam kende zonder dat zij die gegeven had. Het feit dat ze de lichte stottering weldegelijk gehoord had, liet haar vaag glimlachen. Het was een kleine troost dat hij had gestotterd. Klein, maar het was er een.
De glimlach die hij haar wierp liet haar even met haar hoofd schudde. ‘Hm, ja, je hebt de naam juist.’ Ze stond langzaam op en het mes verdween weer in de riem. ‘Alleen jammer dat die glimlach erbij komt.’ Ze lachte even kil. Ze keek de jongen met een grijns aan, die haar ogen niet bereikte. Haar ogen keken de jongen emotieloos, bijna doods, aan. ‘Helaas.. Helaas weet ik niet met wie ik het genoegen heb.’ O ja, dit was een van die momenten waarop haar manieren geweldig waren om mee te spelen. ‘Wat is je naam?’ Haar ogen twinkelde kort en vals, waarna de doodse blik weer terug kwam. Iets vertelde haar dat dit leuk kon worden. De waarschuwing van Terra was ze niet vergeten, maar betekende dat dat dit niet amusant kon worden?

Namen. Men had ze nodig. Je kon iemand makkelijker aanspreken als je naam kende, of roepen. Ze konden echter ook verdomde lastig zijn. Ze hield er niet van om haar naam zomaar weg te geven. Er liepen genoeg mensen rond die dat maar raar vonden, maar de reden was zo simpel. Zo makkelijk om te begrijpen. Het feit dat zo weinig mensen het begrepen, hield enkel in dat ze er de moeite niet voor namen. Tot het moment dat ze Damian had ontmoet, had ze geen problemen gehad met het geven van haar naam. Het was iets normaals geweest. Ze was opgevoed met die regel. Stel jezelf meteen voor. Damian had haar echter duidelijk gemaakt dat een naam niet zomaar iets was. Een naam kon een groot probleem zijn. Mensen konden namen misbruiken, je ermee chanteren. Hij had haar voorbeelden moeten geven voordat ze hem had willen geloven.
He feit dat deze jongen haar naam kende, maakte haar niet bepaald vrolijker. Het enige wat ze er echter tegen kon doen, was de vraag terugkaatsen en de jongen zijn naam vragen.
“Aleister Chamber, 't is een genoegen,” De jongen sloeg zijn armen over elkaar. Tári knikte kort. Ze gaf er geen reactie op. Het was hem een genoegen, hm? Juist..
“En wie is Zwartje daar?” Tári klemde haar kiezen op elkaar en Terra gromde hard. De plagerige grijns van de jongen zag ze, net als de knik, maar ze bleef hem zwijgend aankijken. Langzaam, heel langzaam, ging haar hand naar Terra’s rug en klakte ze kort met haar tong, waarna het dier meteen stil was. Ze draaide de jongen haar rug toe en knikte even. Ze klakte nogmaals met haar tong en keek toen over haar schouder naar Aleister. Ze sloot haar ogen en schudde teleurgesteld haar hoofd.
‘Dom.’ Ze opende haar ogen en keek naar de hemel, die elke minuut wel donkerder leek te worden. De kleuren rood en oranje die de zonsondergang aan gekondigd hadden gehad, waren al bijna helemaal verdwenen. ‘Dat is het enige wat ik kan zeggen. Dom.’ Ze draaide zich op haar hak rond en keek de jongen met giftige ogen aan. ‘Als je het nou eens netjes vraagt? Geen namen gaat verzinnen? Misschien houdt je me dan nog even te vriend en zal ik je een antwoord geven op die misselijke vraag van je.’ Het was een misselijke vraag. Hij kende haar naam en dan had hij het lef de naam van Terra te vragen? En dan ook nog op deze manier?
“Je messen” Was wat de jongen zei, nadat hij naar de riem geknikt had. “Zag er goed uit. Niet zo'n goedkoop prulding. Waar heb je ze vandaan?” Tári keek naar de riem en knikte kort. Ooit hadden er tien messen in de riem gezeten, nu waren het er nog maar negen. Ze herinnerde zich liever niet hoe ze de tiende verloren was. Ze had de herinnering zoveel mogelijk buiten gehouden, maar de littekens op haar been, die verdomde aanwezig waren als het weer weer eens veranderde, hielden de herinnering levend.
‘Klopt. Dat zijn ze sowieso als je ze niet hebt gekocht. Dan is het nogal vreemd als ze.. Goedkoop zijn.’ Ze glimlachte bij de gedachte aan de oude man die haar de basis had geleerd. De man die haar de messen had gegeven. De enige volwassenen die het volledig met haar eens was over haar ouders. ‘Ik heb ze gekregen van een man met een goed hart.’ Tijdens haar training was ze de man als een soort vader gaan zien. Ze had de man daarna echter nooit meer gezien..

Waarom had ze ook al weer niet naar het dier geluisterd? Het dier had gelijk gehad dat ze iemand tegen zou komen. Het dier had zo vaak gelijk.. Waarom zou het kleine wezentje dan nu geen gelijk hebben? Het klopte voor geen meter.
“Aha,” Was het enige wat de jongen zei toen ze haar antwoorden had gegeven. Zijn grijns veranderde iets. “ Excuseer mij voor mijn... Misselijke gedrag” Hij maakte een plagerige buiging en zei toen: “Ik zou graag willen weten hoe dit.. Prachtige dier van je heet. Is dat beter?” De lach die over zijn lippen kwam, maakte haar niet vrolijker. ‘Als je het zou menen, wel.’ Siste ze, Terra daarentegen leek het prima te vinden. Het dier gromde zacht en piepte een keertje kort daarna. Tári gromde wat. ‘Terra.. Ze heet Terra.’ Ze wilde de naam van de Tasmaanse duivel helemaal niet geven, maar het was duidelijk dat de jongen een goede stap had gezet. Terra was honderd maal ijdeler dan haar bazin en was er dol op om complimentjes te krijgen. Gemeend of niet. Het dier hief haar kopje trots en blies kort in Tári’s oor. Tári wilde het dier een tik op haar neus geven, maar hield zich in.
“Ik heb er ervaring mee,” Zei de jongen toen hij een van zijn messen kort tevoorschijn haalde. “Ik heb de mijne zelf gekocht. Speciaal voor mij laten maken, door een oude vriend en één van de beste smids in Shadra. De beste van het beste, dat is de kwaliteit die ik van mijn wapens verwacht. Natuurlijk kreeg ik meer dan dat, voor de prijs die ik ervoor heb betaald is dat alleen maar logisch.” Ze knikte en lachte kort. ‘Een goede vriend zeg je?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Lekkere vriend als je er ook nog eens voor moest betalen.’ Ze had het altijd goed voor elkaar gehad. Al moest ze toegeven dat toen de man haar de messen had willen geven, ze wel degelijk even getwijfeld had. Ze zag de man als een vader, een vader die wel wat om haar gaf. Hij haar aanbod om voor de messen te betalen, afgewezen. Hij was ook degene geweest die haar de helft van het geld dat haar ouders betaalde aan hem, aan haar terug gegeven had. Hij had geweten hoe ze zich voelde en in zijn ogen was dit de enige manier om haar een beetje te helpen. Ze was er de eerste weken ook kapot van geweest dat ze hem niet meer zag.
‘Maar, ik begrijp je dus goed? Je komt van Shadra?’ Ze hield haar hoofd iets schuin en keek de jongen vragend aan, afwachtend tot ze een antwoord van hem kreeg.