Eén van de mooie dingen aan missies als deze was dat je voor de hele dag van school was. Je had een geldig excuus om te zeggen ‘fuck it! Geen zin in boeken vandaag!’ En geen haan die ernaar kraaide. Geen saaie blokuren waarin ze moest doen alsof ze braafjes aantekeningen maakte, terwijl ze eigenlijk al het zoveelste agressieve stickfigure tekende. Nee, ze zou niks van dat hebben vandaag. Vandaag was een dag van actie! Niet lullen maar doen! En daar hield ze van! Plus, de missie leek Aislin een leuke uitdaging. Én ze kreeg hierbij de gelegenheid om op de rug van één of ander bakbeest te surfen. Hállooow! Ze zou wel gek in haar achterhoofd zijn als ze een kans als deze zou laten liggen!
Met zelfverzekerde passen kwam Aislin de pier op gewandeld, haar ogen goed de kost gevend aan wat er allemaal te zien was op het schip en in de verdere omgeving. Alles was natuurlijk nogal vreemd en onbekend voor het meisje, gezien zij van Puffoon afkomstig was, de grote tegenpool van de aardeplaneet. Maar dat maakte het allemaal alleen maar interessanter om naar te kijken.

Toen het meisje aan zichzelf begon te merken dat ze te lang op dezelfde plek bleef treuzelen, zette ze zichzelf er echter toe verder te lopen. Tot ze bij de lerares aankwam; Miss B. Lerares duisteremagie. Nog niet zo lang op school, wist Aislin van horen zeggen. Ze had dan ook nog niet de eer gekregen om in een les van haar te zitten. Benieuwd hoe ze hier was.
Aangekomen en wel, samen met de andere, ingeschreven studenten –beide nog onbekende gezichten voor Aislin- werd het drietal eerst nog gebrieft. Gebrabbel over functies van onderdelen, wapens… oh… ze hadden harpoenen aan bord… Een grijns sierde Aislin haar lippen. Ghe, zij wist wel hoe ze op de rug van dat beest zou raken nu. Ze kon al niet wachten.
Verder ging de lerares wat meer in op een soort outfit wat diende als bescherming tegen de storm, waarna ze het drietal het verzoek gaf om de pakken aan te trekken. Mja, klonk niet overbodig. En als het kon voorkomen dat ze een enorme hoeveelheid aan zand in haar onderbroek kreeg, zou Aislin zeker geen nee zeggen. “Ay ay, Captn’!” Let’s get this party started.

En dus, als een net meisje wandelde Aislin de kajuit in, om één van de outfits uit de kast te halen en aan te trekken. Toen alles aangetrokken was, checkte ze nog even of alles goed en wel op zijn plek zat. Hmm, zat voor het mooie misschien net ietsjes te ruim, maar verder kon ze er niet over klagen. Het zat in elk geval comfortabel. Die stofbril op was wel even spacy, maar haar ogen zouden er vroeg of laat wel aan wennen.
Terwijl het meisje haar haren opbond in een staart, stapte ze de kajuit weer uit en zette ze koers richting de lerares. “Ay Captain, Aislin Guldborg, reportin’ for duty!” Ze wilde beginnen, ze wilde rócken! Ze wilde gaan en wilde zien met wat voor een wezen ze nou uiteindelijk te maken zouden krijgen.

---
And karma has you hanging on by a string
No one owes you anything

RUIN MY DAY,
I'll ruin yours

Words 535
Mood Ready~
Notes -

Geen school, perfect. Geen huiswerk, niet doen alsof ik het ging maken. Ja hoor Miss, van zodra ik in mijn kamer ben, begin ik eraan! Dikke leugen natuurlijk. Zoveel gaf ik niet om mijn cijfer, het was toch maar een getal. En zolang het boven de 5 bleef was kon het mij niet veel schelen. Dan had ik nog voldoende. Meer moest niet.
Onder de energieboost van 2 sterke koppen koffie bij het ontbijt, kwam ik aan op Erd. Ik was er nooit eerder geweest en zag ook niet in waarom ik dat zou doen. Ik had het liefst op Razen gebleven, maar nee, iemand moest het weer verpesten. Nova was een noodgeval geweest. Als er niks aan de hand was geweest, zat ik nu nog altijd lekker op Razen in de warmte met een lekker gezellig gezin. Helaas was die kans al lang verdwenen voor me. Ah well, veel kon ik er niet aan veranderen. Teruggaan in de tijd om mijn vader tegen te houden? Zou handig zijn... Maar zou het lukken?
Mijn zorgen gooide ik zo snel mogelijk weg. Het was de bedoeling dat ik fun had, niet dat ik de hele dag in een hoekje verdrietig zat te wezen omdat ik terugdacht aan dingen die ik niet kon veranderen. Dat was niet wie ik was. Ik hoorde niet aan zulke zaken te denken, en ik hoorde me er ook geen zorgen om te maken. Vooral niet als ik boeiendere dingen te doen had, zoals me klaarmaken voor dit beest waar ik zo iets mee moest doen. Wat was het nu ook al weer? Mineralen hakken.. Toch?
Miss B was een uitleg aan het geven en inderdaad, het ging om mineralen hakken. Ook moesten we een of ander pak aan doen. Sure, whatever. Ik hees me in het pak en zette de bril op. Het pak was iets te strak en spande een beetje pijnlijk om mijn lijf, net zoals de bril, die ook ontzettend onhandig zat. Het was oncomfortabel, maar dat was niet mijn zorg. Ik had al vaker kleding aangehad die horrible voelde en ik leefde nog, dus erg was het niet.
Ik liep uit de kajuit en keek even naar het schip. Het zag er awesome uit, met de kanonnen aan de zijkant en het hout dat er perfect uitzag. Ik had er al dagen zin in, maar nu was het meer dan ooit. Ze hadden geluk dat de koffie me in een goed humeur gebracht hadden, anders zou ik het al lang afgetrapt hebben.
Ik wierp even een blik op de twee anderen en op Miss B met een niet geforceerde glimlach. 'Hi, Roakes Dust, ben er klaar voor,' zei ik luid en knikte even, waarna ik naast het andere meisje in het team ging staan en relaxed tegen de rand van het schip leunde. 'Hello there,' begroette ik haar met een vriendelijk bedoelde grijns. Ik zou maar beter proberen overeen te komen met m'n teammates, en dat zou lukken als zij me niet irriteerden. Maar als ze dat wel deden, kon ik niet garanderen dat ik vriendelijk terug zou doen. Nee, als zij het verpestten bij mij, zag ik het zeker zitten om het te verpesten voor hen.

Oh boy, wat had hij een geluk gehad.
Zijn luchten van blauw hadden zich al langere tijd op het missie-bord gericht, zoekend naar een geschikte keuze. Hij wist vanaf het invoeren van het missiesysteem al dat hij zich zou gaan opgeven voor een aantal van die missies - immers was het aanlokkelijk om én lessen te mogen missen én los te mogen gaan met magie en dergelijke. Helaas had hij steeds geen geschikte missie gezien. Het waren allemaal missies waarin er verloren huisdieren gevonden moesten worden, pakketjes geleverd moesten worden of iets anders sulligs als het schoonmaken van een fabeldier. Die missies hadden hem absoluut niet aangesproken, hij had naar iets anders, iets spannenders gezocht.
En daar verscheen een dergelijke missie. Er was nog maar één open plek geweest, waar hij gelijk zijn naam in kraaienpoten had ingevuld.

Hij stapte met genoegen uit de shuttle die hem en twee anderen naar Erd had gebracht, zijn maag overstuur van het reizen en zijn hoofd ietwat duizelig. Toen hij op vaste grond stond en de lucht van de buitenwereld in ademde - en niet de lucht van leren stoelen en metaal - voelde hij zich gelijk iets beter. Hij hield niet van het reizen met shuttles, hij kreeg altijd het gevoel dat die metalen wrakken zo uit de lucht konden storten en hij had sowieso last van reisziekte. Hij hoopte maar dat hij geen last van zijn reisziekte op het schip zou krijgen.
Over het schip gesproken: het was een behoorlijk fancy schip. Het leek alsof het net nieuw gemaakt was. De kanonnen glommen, het verf was op geen enkele plek afgebladderd en alle onderdeeltjes waren compleet intact. Nate vond het wel fijn om te zien dat er moeite was gedaan om ze met goed materiaal te leveren. Op een oud en half gemold schip had hij zich niet veilig gevoeld en hij vermoedde ook dat het schip nogal wat klappen zou gaan krijgen van welk beest ze dan ook gingen bevechten.

Nate's laarzen bonkten neer op het houten oppervlakte van de pier, welke hem naar het schip leidde. Hij had geen tijd genomen om in het havenstadje te kijken, hij wou zijn schip niet missen en hij wist niet in hoeverre hij iets interessants zou zien. Hij liep over de loopplank het aangewezen schip op en zag al twee leerlingen en een oudere vrouw staan met lang ravenzwart haar. Hij herkende haar als Miss B., de docente Dark Magic. De twee leerlingen die daar stonden had hij nog niet gezien. Een van hen was een jongen met kort wit haar en twee verschillend gekleurde ogen. Naast de jongen stond een meisje met donker haar en een ietwat wilde uitstraling - niet slecht wild, zeker niet. Het was meer dat ze op een uitbundig en actief persoon leek, eentje die met moeite stil zou kunnen staan. 'Nathan Collins.' sprak hij slechts terwijl hij naast het meisje ging staan. Hij hoorde nog kort de naam van de witharige jongen voordat Miss B. begon te praten. Hij keek naar de docente en liet haar woorden doordringen bij hem. Het schip had spullen klaar liggen voor het beest, zoals de kanonnen en een aantal harpoenen, daarnaast was het schip bestendig tegen klappen - jezus, hoe groot wás dat beest? - en moesten ze ervoor zorgen dat ze de mineralen van het Jhen yadda-yadda beest te pakken kregen. Ze moesten zich nu omkleden voor de missie in de kajuit. 'Aye,' sprak hij met een grijns en liep de kajuit in. In een aparte ruimte kleedde hij zich om - met gezelschap van de witharige, maar wel in stilte want er was niet veel wat hij kon zeggen - en bevestigde de bril op zijn ogen om te kijken of hij goed zat en of hij schoon was. De outfit zat verder prima. Het was redelijk ruim, maar het was fijn om in te bewegen. Hij schoof de bril vervolgens bovenop zijn hoofd en liep de kajuit uit. 'Hey, jongens.' begroette hij Ike en het meisje, wie Aislin bleek te heten. 'Ik hoop toch niet dat jullie gillend weg rennen.' grapte hij.

Yo yo, vervanger on duty~

Voor al de zoveelste keer checkte Aislin of haar staart wel strak genoeg opgebonden was. Het was zo moeilijk om af te wachten en stil te blijven staan op het moment. Ze wilde gaan, nu! Werkelijk, haar zelfverzekerdheid was zo duidelijk aanwezig, dat ze het vast kon leggen met een camera. Ze straalde nog net geen arrogantie uit. Het was eerder… zelfverzekerdheid gemixed met opwinding over wat er zou gaan komen. Aislin kon de adrenalinekick al bijna proeven. Dit zou geweldig gaan worden! En ze was niet de enige die van zelfverzekerdheid leek te barsten. Die andere gozer, -Nathan was het of zo, toch?- sprak zowel haar, als Ike de witkop aan met bijdehante woorden, die in Aislin haar oren alleen maar uitdagend konden klinken. “Cocky little motherfucker.” En natuurlijk, koppig als de jonge wildebras was, kon ze die woorden niet zomaar laten gaan. “Zou niet durven. Iemand moet jullie pansy’s toch beschermen?” Met haar witte tanden ontbloot in haar brede grijns liep ze op de jongens af en gaf ze beide een zachte pets op hun achterhoofd. “Momma Aislin houdt jullie wel veilig, jongens,” zei ze, uitdaging onmisbaar in haar toon. Haar zelfverzekerdheid maakte haar alleen maar bijdehanter naar haar medestudenten. Misschien niet een al te goed teken, voor als het op samenwerking aan zou komen.
Haar aandacht werd weer even naar de lerares getrokken, die hogerop aan haar nieuwe zegje begon. Het zegje was echter van korte duur, gezien haar woorden onderbroken werden door hard gebrul. Bij de plotse brul en een lichte schudding werd het meisje door haar eigen schrik en verbazing uit haar balans gebracht. Al zwaaiend met haar armen deed ze een poging om zich staande te houden. Met die bewegingen sloeg ze wat ongecoördineerde windvlagen in het rond, om die poging wat succesvoller te laten zijn. En het lukte, zowaar. De windvlagen waren deels echter ook op de andere twee deelnemers gericht, waardoor mevrouw tactloos hun kans op balans wat… verkleind had. Oepsie. Niet dat ze de tijd kreeg om daar verder op te letten. Ze was daarvoor teveel geabsorbeerd door het enorme brok monster dat over het schip heen vloog. En bij de verschijning van het monster, viel haar mond letterlijk op. “Fuck me sideways… Jesus… Holy mother of god.” Dat was geen kattenpis. Wat een bakbeest! Ze kon er alleen maar naar staren met grote, schaapachtige ogen. Als een opgewekt kind rende het meisje naar de reling, aan de kant waar het beest weer in het zand verdween, om de indrukwekkende vertoning tot het laatste moment zo goed mogelijk te kunnen volgen. Het meisje haar ogen waren zo groot opgezet, dat ze bijna uit hun kassen konden rollen. Maar het beeld was zo adembenemend. Hoe hij met het zand speelde alsof het water was… gewoon… wow…
Het beest was weer even ‘ondergedoken’, om het zo maar even te noemen en de lerares herpakte haar woorden weer. De briefing was nog niet over, helaas. Ja ja, blah blah, woorden, saai. Geen magie, geen trucjes. Slechts haar pure awesomeness om op dat beest terecht te komen. Eitje. Maar fucking a, dat ding was groot als de tering. “Hmm, in elk geval veel ruimte om te landen.” Vanuit haar ooghoeken keek Aislin weer naar de harpoenen, terwijl ze juist naar de rand van het schip gestuurd werden om vanaf dat punt op het beest te springen. Vanaf dat punt zou het klauteren en moeizaam geklim worden om erop te komen. Ja, eh, niet voor haar dus. Laat de kleintjes de orders maar lekker opvolgen. Dan zou zij lekker haar eigen gang gaan…

En, bij het gegeven ‘startsignaal’ krabbelde Aislin wat bij de groep vandaan, stappen achteruit zettend, armen op haar rug geslagen. Vervolgens draaide het meisje zich weg van de andere twee en rende ze naar het glimmende, prachtige speeltje waar ze vanaf het moment dat ze aan boord stapte haar zinnen al op had gezet. Eindelijk kon ze dan nu haar gang ermee gaan. Maar eerst even kijken hoe het allemaal werkte. “Kom op Ais, je bent een gamer. Je weet hoe je op knoppen moet drukken, geen kunst aan! Gewoon, eventjes, logisch nadenken… Grote, rode knop zal wel voor het afvuren zijn. En zo moet je dat ding sturen, dus…” –“Son of a-” Oké, het draaien en sturen van dat kreng was iets zwaarder dan ze had ingeschat. Maar niks wat ze niet aan kon, kom op, beetje moeite ervoor doen! Juist, zo ja. Zo stond dat monster perfect in het vizier voor wat ze van plan was. Harpoen iets naar beneden gericht, zodat het dikke koord wat erbij hoorde in een schuine lijn naar beneden zou lopen. Ze zat daardoor een paar meter lager van de rug van het beest, maar die paar extra meters afleggen zou ze wel aankunnen. Grijnzend beet het meisje nog even op haar onderlip, voordat ze de knop indrukte en het wapen afgevuurd werd. Met een harde klap schoot het ding naar voren en boorde het zich recht door de harde, stenen huid van het beest heen. Met een harde brul liet hij merken dat hij het niet eens was met de beslissing van het meisje, waarbij hij nog wat verder naar beneden ging, iets dieper het zand in, maar niet ver genoeg dat de sprong onmogelijk gemaakt was. Perfect!
Soepeltjes klom Aislin op de railing, zichzelf in balans houdend door een gehurkte houding en een stevige grip met haar hand. Achteraf leek het misschien wat riskant, maar… kom op, het kon niet veel anders zijn dan op een skateboard staan, toch? Hahaaaa… toch? Even slikte het meisje hoorbaar. Maar, hoe flubberig haar knieën op haar heldere momentje ook voelde, ze zou niet terugkrabbelen. Dan flikkerde ze nog liever het zand in. Ehem, bijwijzen van spreken, natuurlijk. Goed, één twee drie in godsnaam, daar ging ie dan. Met de meest krachtig die haar benen haar konden geven zette ze zich af en richtte ze haar landing op de dikke, ijzeren, strakgetrokken kabel. Voeten schuin gezet, zoals ze dat ook had gezien in die ene videogame, liet ze zichzelf op die manier naar het beest toe gliden. En wauw, de vaart zat er lekker in. En kwam bij verre niet in de buurt van het rijden van een skateboard, het was veel leuker! Veel sneller, veel meer adrenaline die door haar lichaam gepompt werd. En natuurlijk, veel gevaarlijker. Bijsturend met haar armen en zo nu en dan haar benen wat verstellend voor de vaart en de wind die waaide hield ze zich omhoog, tot de laatste paar meter naderde van de kabel. Dit was het deel waar eigenlijk het meeste gevaar bij kwam kijken. Maar ja, nu al te laat om terug te krabbelen. Nogmaals moesten haar benen alle kracht die ze nog hadden gebruiken voor een tweede sprong. Een sprong die iets minder makkelijk verliep en die bijna verkeerd afgelopen was. Goddank dat het beest nog een klein stukje naar beneden dook, anders had Aislin het nooit gered. Met een mislukte zijwaartse rol, die uiteindelijk eindigde op een sliding over haar buik, rolde Aislin over de scherpe stenen en de harde ondergrond van Jhen, waarbij ze ongetwijfeld wat van haar huid had opengehaald. Niet de meest elegante landing die ze ooit gemaakt had… maar ze was er! En ze leefde nog, dat telde ook zeker voor iets!

---
And karma has you hanging on by a string
No one owes you anything

Het idee dat hij zo'n missie ging uitvoeren en dat hij eindelijk iets goeds had gevonden, was al ongelofelijk. Toen hij op Erd was aangekomen en hij op weg was naar zijn bestemming, was het nog steeds ongelofelijk. Pas toen hij op het schip stond en de zandbak zag, het zand in zijn gezicht voelde en de outfit had aangetrokken begon hij het te geloven. Hij had er zo'n zin in dat hij niet stil kon staan en haast spastisch met zijn voet op het dek tikte. Hij voelde zoveel energie door zijn lijf gieren en het was eens niet door alle zoete rotzooi die hij dronk.
Hij kon niet wachten om los te gaan op het beest dat ze zometeen tegen zouden komen. Het meisje in zijn groepje leek ook erg opgewonden, Ike kon hij echter niet helemaal peilen, maar hij leek tenminste niet verveeld. Hij hoorde hoe Aislin hen uitdagende woorden toe sprak op zijn eigen bijdehante commentaar. Daarna kregen de jongens allebei een pets op hun achterhoofden. 'Oi!' zei Nate terwijl hij even over zijn achterhoofd wreef. 'Ik wil wel eens zien hoe ''Momma Ayelinn'' zichzelf veilig gaat houden.' Wist hij veel dat ze ook zo'n dare-devil was.

Nate werd afgeleid toen Miss B. weer haar zegje begon te doen over deze hele missie. Hij was aandachtig aan het luisteren, tot Miss B. werd afgekapt door een verandering in hun omgeving. Er klonk een luide brul van achter hun, het schip begon te trillen waardoor Aislin haar balans verloor en Ike gewoon om viel. Nate greep zich vast aan een uitsteeksel aan de mast om niet te vallen en keek omhoog toen er een schaduw over hen heen vloog. Het... was... de Jhen... Monah... De Jhen Moyra, de Jhen Moyen... DE FUCKING JHEN MOHRAN.
'WHAT THE FUUUUUCK.' riep Nathan uit terwijl het enorme beest over hen heen vloog. Zijn ogen waren groot van verbazing bij het zien van het beest: het had wat weg van een walvis, gekruist met een reptiel waardoor het beest schubben had. Er was ook iets rotsachtig aan zijn huid en hij zag kleine schitteringen, wat waarschijnlijk de mineralen waren. Het beest dook terug in het zand en zwom vrolijk ergens verderop verder. Nate liet de mast los en rende naar de rand van het schip om het beest nog verder te observeren. Ze moesten gaan klimmen op DAT? Holy shit... 'WAT VET.' riep Nate uit, opgewonden door de uitdaging waar ze voor stonden. Hij zette zijn bril alvast op en luisterde naar de verdere uitleg van Miss B. - die aan het stuur stond, maar luisterde ergens half. Het enige wat hij hoorde was ''Als je echt hard wilt gaan, kun je ook bij de slagtanden proberen''. Hell yes. Ja, dat was een uitdaging die Nate niet kon af staan.

Toen Miss B. het schip dichtbij genoeg had gekregen, was Aislin hem en Ike al voor door de harpoen af te schieten naar het beest. Ze was zo snel dat Nate haar nauwelijks kon volgen en al vlug zoefde ze alsof ze op een skateboard stond over de kabel naar het beest toe. 'AYELINN, BE CAREFUL, JESUS FUCKING CHRIST.' schreeuwde hij haar nog achterna. Oke, ze was dus echt ECHT een dare-devil. Niemand die hij kende zou zoiets doen, zomaar over de kabelbaan glijden alsof het niets was en ze niet zomaar ervan af kon vallen. Nate wachtte echter zelf niet te lang met het staren naar Aislin's awesomeness en pakte de benodigde spullen. Hij ging op de rand van het schip staan en sprong naar de kabel toe, waarna hij met een sikkel - dat hij ergens gevonden had - omhoog mikte. Hij wist de sikkel om de kabel te krijgen, waarna hij op volle snelheid naar het beest toe zoefde. De harde wind voelde heerlijk, de snelheid was geweldig, de gewichtloosheid voelde bevrijdend, de Jhen Mohran was... TE DICHTBIJ. Nate haakte zijn sikkel vlug los voor hij tegen de zijkant van het beest zou knallen en vloog door de lucht richting de Jhen. Hij haalde uit met zijn sikkel naar het beest en wist het ijzer in zijn huid te boren... Dacht hij. De huid van de Jhen was zo dik en zo sterk dat zijn sikkel slechts een klein ondiep gaatje had gemaakt. 'FUUUUUUUCK!' Nate smeet zijn sikkel weg en klemde zich vast aan het beest met zijn handen. Er waren genoeg groeven waar hij zich aan vast kon klampen. Nate haalde even diep adem, voelde zijn hart als die van een geschrokken konijn kloppen, maar wist zijn verstand er nog enigszins bij te houden. Hij was niet heel erg ver beneden Aislin en Ike, dus hij begon het enigszins steile stuk omhoog te klimmen. 'WAIT FOR MEEEEE.'