Het begin van een hittegolf

De ochtend begon te vervagen en een scherp beeld van de middag kwam in aantocht.
Het was vreselijk warm dat je het bijna niet kon laten om te gaan zwemmen. Amelie had een wit met zwart gestreepte bikini en legde een handdoek bij het meer. Haar ene arm legde ze op haar voorhoofd en ze sloot haar ogen. Wat was het toch heerlijk om te genieten van dit gelukzalige weer.

Mitsu liep met zijn zomerse kleding over het veld. Hij keek rond. Het was heerlijk. Toch nam hij de voorkeur aan wat koelere omgeving. De schaduw of bij het meer. Het meer was nu de enige wat zijn aandacht zou trekken. Hij had net in het bos huiswerk lopen maken en dat vond hij een beetje te om dan nog rond te gaan lopen. Hij liep naar de rand van het meer. Even liet hij zijn hand door het water gaan. Warm, maar zeker koud mocht je er in springen. Hij keek rond. Vandaag geen lessen, het was veel te warm daar voor. Mitsu ging op het gras zitten en pakte uit zijn tas een metalen bolletje. Die was vastgebonden aan een lichtgroen touw en aan de andere kant zat net zo'n bolletje. Opnieuw begon hij het bolletje op een bepaalde manier om zijn hand laten gaan. Tijd-dodend, afleidend, en enorm verslavend. Het balletje tussen zijn duim en wijsvinger werd afgeschoten doordat Mitsu aan het bolletje tussen zijn pink trok. Hierdoor vormde een ritmische beweging. Mitsu staarde voor zich uit over het meer terwijl hij het herhaalde. Af en toe begon hij opnieuw aangezien hij soms mispakte. Af en toe maakte het een tikkend geluidje maar verder bleef de rust over het meer. Er was namelijk niemand aanwezig. Althans dat dacht Mitsu.

Af en toe hoorde Amelie een tikkend geluidje , het was vrij irritant. Ze keek op om te zien of e iemand in de buurt was. En een aantal meters verder zag ze een jongen die aan het spelen was met een balletje. Ze kon het vandaar niet goed zien en besloot om dichterbij te gaan kijken. Voor ze iets zei keek ze aandachtig hoe hij een beweging steeds herhaalde met het balletje en zijn vingers. "Wat...Wat is dat?" Vroeg ze met haar aandacht op het ronde ding dat niet op de zelfde plaats kon blijven. Ondertussen brandde de zon op haar blote rug. Het was lekker warm met een fris briesje. Haar haar lag over haar schouders waar door dat de zon nog beter de macht had over huidskleur van het meisje.

Mitsu keek kalm over het meer en focuste zich zo dat hij niet doorhad dat er iemand naar hem toe liep. Hij schrok zich wat dood toen Amelia hem wat vroeg. Hij keek wat omhoog en zag het meisje met wittig haar in een bikini voor hem staan. Hij glimlachte vriendelijk. "Dat is een rage in Gren. De jongeren hebben het allemaal." zei hij. "Het is tijd-dodend en verslavend..." zei hij en grinnikte. Rustig stond Mitsu op en keek naar Amelie. "Mitsu, is de naam..." zei hij vriendelijk. "Aangenaam..." zei hij vriendelijk er achter. Mitsu was altijd aardig tegen mensen die hij niet kende. Waren mensen gemeen tegen hem kon hij gemeen terug doen. Hij liet het touwtje met de bolletjes om een vinger hangen en deed ze in zijn zak. "En jij bent lekker aan het genieten van de zon..." zei hij glimlachend. "Of was je van plan te gaan zwemmen?" zei
hij. Mitsu glimlachte. Hij vond woud-magie niet zijn favoriete magie die er was. Water bleef zijn favoriete element. Hij zwom graag en hij had ook een zwembroek onder zijn gewone broek aan. Zo kon hij in de zomer zeker gaan zwemmen als hij bij het meer kwam. In de winter was dat anders. Dan had hij een spijkerbroek aan zodner zwembroek er onder aan.

Amelie moest lachen toen ze de vriendelijke introdusie hoorde. Toen de zon echt pijn begon te doen en Mitsu een vraag stelde gaf ze antwoord en ging weer naar haar handdoek om de strik uit haar haar te doen. "Kom je mee of blijf je daar bij de pakken zitten!" Riep ze naar hem. Ze nam een aanloop en maakte een bommetje in het water. Net ver genoeg zodat ze haar rug niet zou bezeren aan het nog niet al te diepe water. Ze zwom op haar rug met haar gezicht naar de zon. En bewoog sierlijk met haar voeten. "Shit , deze zonnen melk is niet waterproef." Toen ze dat zei , Verscheen een grote schaduw bron over de zon wat helaas geen wolk was.

Mitsu keek kalm naar Amelie die zichzelf nog niet voorstelde. Hij vond het geen probleem. Hij wist zelf moeilijk hoe hij haar moest aanspreken maar hij vond wel een manier om haar aandacht te trekken mocht dat nodig zijn. Kalm keek hij op toen ze haar strik out haar haren haalde en hem toe riep ook te komen. Mitsu liet zich dat geen tweede keer roepen. Hij trok zijn shirt uit. Een redelijk gespierd lichaam kwam tevoorschijn. Mitsu had tijdens zijn ziekteperiode wat gewicht bij gekregen. Dit had hij er allemaal weer vanaf weten te trainen. Echter was zijn spiermassa er niet op achteruit gegaan. Iedere dag trainde hij nog wel wat. Hij rende iedere dag wel een rondje rond het meer. Hij trok zijn broek uit. Zijn zwart met groene zwembroek kwam tevoorschijn. Mitsu trok zijn schoenen nog uit en keek toen naar het meer. Hij glimlachte. Dit werd nog eens wat. Hij liep wat naar achteren. Hij glimlachte en zette zich toen af. Rende op het meer af. Sprong en landde in het water. Hij voelde even een koelte zich omarmen maar al snel was dat over en werd het water warmer. Mitsu bleef echter onder water en glimlachte. Kalm zwom hij naar de bodem. Daar zette hij zich af en schoot naar boven. Eenmaal boven kwam hij met zijn hoofd boven water. Rustig keek hij door zijn natte lokken haar naar Amelie. Een glimlach op zijn gezicht duidde op goedkeuring van een manier om af te koelen.

"Mooie landing!" Zei ze prijzend. " Ik ben , aangezien ik het je nog niet had gezegd Amelie . Ik haat mijn naam." Zei ze en moest grinniken. De zwarte bron boven aan de hemel werd groter en groter. De zon die er nog door wist te schijnen, werd langzaam aan zwakker , en het koelde af. " Amelie wees met haar neus als een speer naar de zon. En keek naar de hemel. "Zeg dat het niet waar is..." Mompelde ze geïrriteerd. En zoals ze had voorspeld vielen de eerste druppeltjes uit de lucht. De kleine bolletjes water werden uit een getrokken en wachtte op hun vriendjes die spoedig ook de kilometers hoge sprong van hun thuis basis zouden aandurven. Amelie snelde het water uit en hield haar handdoek boven haar hoofd. Dat hielp niets. Wat de dappere rakkertjes hadden de handdoek in een minuut tijd al onbruikbaar gemaakt. "Mitsu! Kom eruit! het gaat onweren! laten we schuilen onder een boom!" Gilde ze hem toe. En de eerste wind stroken kwamen aangeblazen. Lap , Weg zomer sfeer.

Ergens in de schaduw van een boom zat Deshas tegen de stam. Hij zat met zijn rug naar Mitsu en het andere meisje verderop, en hij was diep in een meditatie dus hoorde totaal niks van wat zich achter hem afspeelde. Hij was zo in concentratie dat hij niet doorhad dat door zijn concentratie veel magie op de loop liet en daarmee het weer onbewust beïnvloedde. Toen hij spatten van water in zijn nek voelde schoten zijn ogen open. Hij keek omhoog naar de regen die naar beneden kwam. Hij keek om de boom heen toen hij andere stemmen hoorde die hij eerder niet had opgemerkt. Hij besteedde er verder maar weinig aandacht aan. Even zo in de regen was wel prettig. Deshas hield van de duisternis en de regen en de stormen. Het was prachtig om te zien wat zoveel natuurgeweld aan kon richten. Hij leunde tegen de stam aan met zijn hoofd zodat de regen over zijn gezicht stroomde en zijn lange zwarte haren aan elkaar liet plakken.

Mitsu keek naar de lucht toen de zon ineens verdween. Hij slikte even. Hij was al op weg naar de over op het moment dat de eerste druppel voor hem voelbaar was. Hij ging bij zijn kleding staan. Hij maakte een paar tekens met zijn hand. Dit had hij ooit gezien dat Shong dit had gedaan. Hij spreidde zijn handen in de lucht en leek een plaat te vormen. Alle druppels lekken te stoppen en weg te spoelen. Mitsu keek naar Amelie die naar de bossen rende. Kort schudde hij zijn hoofd. Hij rende naar haar toe pakte haar arm. "Sorry voor dit..." zei hij kalm en trok haar toen mee. Onder het regenscherm dat hij had gemaakt. Eenmaal daaronder maakte hij weer een paar zegels. Hij zette beide handen aan weerszijde van haar en het water op haar leek als metaal op een magneet naar zijn armen toe te gaan. Op het moment dat ze helemaal droog was pakte hij zijn overhemd die wat langere mouwen had. Hij duwde die in haar armen en zijn broek eveneens. Hij wilde immers niet dat iemand anders een kou vatte. Hij trok zijn shirt aan en keek toen rond. Het was slecht weer geworden. Niet natuurlijk voor deze tijd van het jaar. Ineens zag hij iemand zitten. Hij leek wat volwassener. Of hij was al volwassen. Mitsu keek even naar Amelie. "Overigens, jou naam is niet lelijk hij is mooi..." zei hij kalm en liep toen de regen in. De druppels leken boven hem weg te blijven. Hij liep naar de man toe. "Mag ik u wat vragen?" begon hij vriendelijk. "Zorgt U voor de regen?" vroeg hij daarna en keek kort richting Amelie.

Amelie trok met dank de T-shirt aan. Maar keek bedenkelijk weer naar mitsu. "Zou je het zou echt niet koud hebben of zo?" Vroeg ze en keek bezorgd. De man die een onvergetelijke tijd in het neervallende water. Hij zag er genietend uit en zag dat mitsu een poging deed iets aan hem te vragen. Wat echter lang duurde vor een antwoord. Amelie bleef staan met een veel te grote T-shirt aan en eenbroek in haar handen.

Na een tijdje streek Deshas de doorweekte haren uit zijn gezicht, evenals de druppels. Veel hielp het niet. Alles aan hem was nog steeds doorweekt maar het deerde niet. Loom sterkte hij zijn benen. Hij keek op toen hij ineens een van de stemmen van daarnet, een stuk dichterbij hoorde. Hij keek om en het leek even of Deshas zich eerst goed moest beseffen waar hij ook alweer was. Pas daarna kon hij zich goed concentreren op de vraag van de jongen. ''Ik geloof dat je dat al deed, maar ga verder'' zei hij kalm toen de jongen vroeg of hij iets aan hem mocht vragen. ''In elk geval niet bewust. Zorg ik voor veel overlast?'' vroeg hij daarna. De wazige mist in zijn gedachten zorgde ervoor dat Deshas er niet veel voor voelde zijn gemene en botte zelf te zijn en maar een normaal oppervlakig gesprek te behouden met de jongen. Deshas sloot zijn ogen en concentreerde zich waardoor het stopte met regenen hoewel de lucht nog steeds onheilspellend donker was. Zonde van die mooie vernietigende regen vond hij. Zijn zwarte irissen keken even naar het meisje verderop. Novaan ging er enkel door zijn gedachte.

Mitsu keek naar de man die kalm wat zei. Hij glimlachte. Eigenlijk had de man wel gelijk. "Nou, overlast wil ik het niet noemen. Maar we waren aan het zwemmen.." zei hij kalm. Ineens stopte de regen. Maar de lucht bleef donker. Mitsu keek naar Deshas. "Dank u..." zei hij kalm. Nu raakte ze inmiddels niet doorweekt. Hij keek toen richting Amelie. Hij keek daarna weer naar Deshas. "Het spijt me als u liever in de regen zat." zei hij kalm. Hij liep kort even naar Amelie. "Zullen we anders naar de etage van Nova gaan, of Gren. Dan kunnen wij droog zitten en die meneer genieten van zijn regen..." zei hij kalm. En aan een nieuw stel kleding had Mitsu wel behoefte. Hij keek kort naar Deshas. Meestal was Mitsu wel het persoontje dat de middenweg zocht. Een manier om beide personen tevreden te stellen.

Amelie staarde onbewust naar Deshas. Er ging een vreemd gevoel door haar heen aangezien de man eng naar haar keek. "Hij kan me niet hebben" Dacht ze meteen. Hoewel de man nog steeds op een rustige manier tegen Mitsu praatte en het geregend stopte. Amelie keek naar de grond. En sloot haar ogen. De grond rond haar voeten werd aangenaam droog geworden en ze opende haar ogen weer. "Zullen we anders naar de etage van Nova gaan, of gren?" Hoorde Amelie en besloot om met hem mee te gaan naar de Gren etage. "Ik volg jou voetstappen!" Zei ze en volgde hem dan ook.

Mitsu keek knikte naar Amelie en glimlachte. Zijn blik ging dan naar Deshas. "Laat het maar weer regenen als we binnen zijn.." riep hij hem nog toe. Hij glimlachte en liep toen de richting het schoolgebouw. Enigzins wat langzamer dan op zijn normale tempo. Amelie moest hem immers volgen. Hij was blij dat de tussenweg was gevonden. Deshas had zijn regen. En Amelie en Mitsu hadden de droogte. Dit was dan wel erg makkelijk opgelost vond hij. Daarna keek hij even over zijn schouders om te kijken of hij niet te snel liep. Maar al snel ging zijn blik naar voren en liep hij op een kalm tempo verder.

PROFILE MAGICIAN

» In the begin everything dark. (open)
» Let's the game begin
» Het begin van een nieuwe vriendschap || Luna
» Literatuurles; Een begin Oud-Erds
» the "good" begin (open)

Het begin van een hittegolf

Het begin van een hittegolf

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen