Een enorme ruimte met tafels strikt in rijen naast en achter elkaar als een strak tabel en enorme ramen die veel licht binnenlieten, daarin zaten diverse studenten luidop met elkaar te communiceren met hun ontbijt in hun mond of nog voor hen en een enkeling had deze zelfs al helemaal opgegeten. Het was een typische ontbijt op de Starshine Academy en dat gold ook voor de docenten die de boel in de gaten moesten houden en soms een koter van een tafel moesten rukken om diegene duidelijk te maken dat iets niet mocht en ze naar de regels moesten gedragen en de meeste volgden de raad op, maar een enkeling stribbelde tegen en verdween achter de enorme deuren van de ruimte. Het gezeur van de scholier en de bijbehorende geschreeuw was niet te horen daarachter, dus er kon van alles daarachter gebeuren van marteling naar het brengen van de scholier naar de schoolmeester, het ergste wat je kon overkomen, nog erger dan verwond raken. Een brave scholier nam een hap van zijn stookbroodje, gevuld met komkommer, sla, tomaat en twee plakjes jonge kaas en kauwde er gretig op, genietend van de smaak. De scholier zat aan een tafeltje die bij een van de enorme ramen zat, en verder zat er niemand buiten hem aan de tafel. De andere tafels in de zaal waren echter bezet, soms was het zo erg dat er iemand zich had moesten proppen tussen twee scholieren of het zitten op het ongemakkelijke kleine restende stukje aan de zijkant om nog bij zijn of haar vriendengroep te kunnen zitten.
De jongen nam een tweede hap en tuurde zwijgend uit het raam, recht naar de enorme silhouet van een boom die gezien zijn dikte al zeer oud moest zijn, wie weet ruim 300 jaar. Er hadden zeker veel scholieren zoals hij die tijdens het ontbijt, lunch of diner uit het raam naar het boom gestaard had. Aruka glimlachte in zichzelf en maakte zijn broodje af, voordat hij zijn gezicht tegen zijn palm liet leunen en de tijd nam om naar de prachtige buitenlucht te kijken. Het was namelijk winter, een fenomeen die hij niet gewend was en blijkbaar bevroren regen met zich meebracht en met geluk een witte deken over het landschap liet verschijnen. Raad eens, Aruka had geluk en zag het landschap gehuld zijn onder de dikke deken. De jongen zakte weg uit de realiteit en het geluid van de haast brullende mede-scholieren vervaagden, het was enkel hem en zijn gedachten. Wat sneeuw al dan niet bij je deed, dacht Aruka. Hij dacht aan hoe hij gisteren nog op Gren zat in dat huisje met nauwelijks een kans op vrijheid en de oude wijze man die hem elke dag rond dezelfde tijd bezocht. Waarom was de wijze man van de grootste stad op het planeet helemaal naar zijn dorp gereisd om hem te bevrijden van zijn kooi? Het gaf de man geen voordeel op korte en lange termijn en het was sowieso een mysterie hoe hij Aruka kende en al helemaal zijn verleden. Dat laatste kon hij echter van de dorpelingen gehoord hebben, of indirect door het verspreiden van de vreselijke kwalen die dag waren gebeurd.

Aruka's litteken jeukte lichtjes en de jongen krabde er zachtjes overheen, waarna hij op zijn onderlip beet en zijn blik van het raam met het uitzicht afwendde. Zijn litteken begon vaak te jeuken op momenten dat hij teveel aan het treuzelen was, zoals nu het geval was. Hij heeft er nooit iets achter gezien, en wilde dat ook niet, dan zou zijn litteken enkel meer jeuken. De nieuwe scholier leek aandacht getrokken hebben, omdat een groepje ouderjaars vanuit hun tafeltje voor hem even hem met een geschokt gezicht zaten aan te kijken en sommige na zijn ontdekking hun blik angstig afwendde als kleine muisjes die te nieuwsgierig waren geworden, en de enkelingen die hem nog aankeken keken met enige afschuw, waarna ze allemaal hun blikken hadden afgewend en op een zachtere toon met elkaar begonnen te praten over hem, en vooral zijn litteken. Aruka wendde zijn blik af en hield beschamend zijn hand voor zijn gezicht en schudde deze traag heen en weer. Het was weer zijn litteken die de aandacht trok, en weer de verkeerde indruk bij andere bracht in plaats van het proberen om hem echt te leren kennen in plaats van naar zijn uiterlijk te kijken. Het was al sinds hij vanochtend vroeg de school binnenliep en enkele, drukke gangen moest passeren om zijn kamer in de school te vinden en zijn spullen daar neer te leggen. Het werd dan even heel wat stiller in de gangen met wisselende gezichtsuitdrukkingen bij de scholieren, van ongerust naar afschuw. Het leek uren te duren, maar het duurde in werkelijkheid hoogstens vijf minuten, voordat hij de gangen door wist te komen en de veilige haven van zijn kamer wist te bereiken zonder zulke blikken aan te zien. De jongen sloeg een zucht en haalde zijn handen weer van zijn gezicht met zijn blik weer naar buiten gericht. Het lukte hem om een paar scholieren door het winterlandschap te zien lopen als ingedeukte poppetjes door de dikke mutsen, sjaals en jassen. Als hij iets meer zijn moeite deed met zijn rechteroog zag hij nog net de tijd op een grote toren staan en leek het ontbijt nog ruim een halfuur te duren. Hij had snel gegeten moeten hebben om nog zoveel tijd over te hebben, voordat hij zou meedoen aan zijn eerste lessen van die dag. Hoe zou hij de tijd eigenlijk doden?
In zijn ogen weerspiegelde heel even de eerste nieuwe lading sneeuwvlokken die vandaag zou vallen, voordat Aruka besloot zijn blik nogmaals af te wenden en licht verveeld een encyclopedie van diverse fauna uit zijn tas griste, deze netjes voor hem uit schoof en aandachtig begon te lezen. De afbeeldingen die hij tegenkwam van een Nijlvaraan, deed hem aan zijn eigen huisdier denken die zich zeker ook verveelde en vast op zijn kamer zat en hopelijk niets vernielde. De jongen grinnikte zachtjes in zichzelf en hield zijn hand voor zijn mond. Dat kleine varaantje van hem toch, hij wist hem altijd wel te amuseren met zijn kattenkwaad en al helemaal die keer dat hij een hemd over zijn kop getrokken had en er geheel in vastzat. Jammer dat hij de ruimte niet mocht verlaten en bovendien hierna direct les had, anders had hij wel even een bezocht bezorgd aan zijn huisdier. Met een zachte glimlach las Aruka verder, terwijl de groep ouderejaars van eerder nog steeds regelmatig niet begrijpende blikken op de jongen wierpen.
OOC: Met Niwa

Aruka sloeg een bladzijde met een lichte aanraking verder en zag in een prachtig dromerige lettertype, eentje met vele krullen, de volgende titel staan: Draken. De jongen's interesse werd sterk geprikkeld, maar zowel om een goede als kwade manier, de een was echt pure menselijke nieuwsgierigheid en de ander een duisternis omhulde herinnering. Zijn blik gleed de zinnen zwijgend af, maar hoewel het zijn nieuwsgierigheid stilde, kwamen de herinneringen van een bepaalde dag weer in hem boven die hem zijn litteken bezorgd had en mentaal verzwakt had. Aruka's litteken begon weer hevig te jeuken, en weer krabte hij er zachtjes tegen, maar bleef hij standhoudend het stukje verder lezen. Er stond vrij veel informatie in betreft de anatomie van de verschillende soorten draken en wat ze als voedselbron tot zich namen, van planten tot aan andere draken. Er kwam ook gewoon kannibalisme onder de draken voor, maar het gold gelukkig maar voor een kleine groep draken die vrij weinig in het wild voorkwamen, maar toch vrij snel geagiteerde wezens waren. Ze konden venijnig van zich afbijten en er waren meldingen dat niet alleen hun soortgenoten, maar ook mensen op hun menu stonden. De jongen zijn handen trilden zachtjes en zijn gezicht werd bleek bij de gedachte van deze moordlustige soort draken. Hij gaf maar toe aan zijn angst voor deze ene keer en sloeg het boek met een klap voor zich dicht. Nooit zou hij ver komen met dit deel van het boek, dat zeker niet, want hij wilde niet meer weten over zijn dierlijke vorm die zijn jeugd verwoest had en een leven afgenomen had die misschien nog gered had kunnen worden. Het goede humeur van de jongen was als sneeuw voor de zon verdwenen, maar duidelijk niet in de zaal, de leerlingen gedroegen zich over het algemeen hetzelfde als enkele tellen geleden. Aruka leunde zijn gezicht op de palm van zijn hand en sloeg een teleurgestelde zucht en mompelde iets onhoorbaars. Het was moeilijk om met de ervaring om te gaan, hoe dan ook, en zelfs al beweerde de wijze dat dit een betere plek voor hem zou zijn, Aruka zag het niet in het gebouw in, al helemaal niet op dat moment. In zijn ogen werd zelfs de eetzaal langzaam een donkere ruimte met een minuscule raam waar enkel in de vroege morgen een straalt zonlicht doorheen kwam en naar hem reikte met het zachte vrije getjilp van de Grense vogels op de achtergrond. Zijn 'cel ' op Gren.

Plotseling hoorde hij een zachte plof naast zich en de zekere aanwezigheid van iemand. Aruka draaide traag zijn gezicht naar het geluid toe en zag met zijn afwezig staande ogen dat een dame naast hem had plaatsgenomen. Het meisje had lang donkerblauw haar en lichtblauwe ogen, terwijl er kleine roze strikjes gebundeld waren om een klein plukje van dat lange haar. Aruka kende zowat niemand en begreep even niet waarom de ander vrolijk bij hem kwam zitten. Was het misschien een van de meiden? Aruka keek even naar de tafel verderop, maar kreeg enkel verbaasde en jaloerse blikken terug waaruit bleek dat de student naast hem niet met hun te maken moest hebben en ... hier uit vrije wil zat? Ze was niet afgeschrikt door hem? De jongen keek haar iets wat sprakeloos aan, terwijl de illusie van zijn kamer langzaam oploste tot de eetzaal en zelfs het luide gepraat van de grote groep studenten tot hem door kwam. Zijn eigen ogen verloren hun afwezigheid en werden weer aardig helder. De student glimlachte zacht naar hem, voordat ze een diepe buiging aan hem gaf. Aruka had zich al half omgedraaid en keek haar verward aan gezien een diepe buiging ook stond voor het hebben van veel respect, maar hoe kon dat als hij haar niet kende? Hij raakte enkel verward van zijn eigen getreuzel en besloot maar op de realiteit te concentreren. 'Goedenmorgen, ik ben Niwa Mikage' stelde de ander met een vrij hoge melodieuze stem voor. Aruka wist het zeker, hij kende haar echt niet. "H-Hoi," stamelde Aruka wat verward, voordat ook hij haar een zachte glimlach terug gaf, "De naam is Aruka Hyuuga," Automatisch maakte hij een vuist van zijn hand en sloeg deze zachtjes tegen de palm van zijn andere hand en maakte toen een buiging terug. Het was een gewoonte op zijn thuisplaneet en blijkbaar leek deze Niwa ook dezelfde achtergrond te hebben. "Prettig kennis te maken, Niwa," antwoordde Aruka nog vlug, voordat de ander haar ontbijt op de tafel had neergelegd en er al spoedig happen uitnam. Hij draaide zich weer naar de tafel toe en trok het boek weer naar zich toe om deze weg te leggen om meer plaats te maken voor de ander. Voordat hij dit kon doen, had Niwa wel al een vraag gesteld, dus staakte hij met zijn beweging en leunde lichtjes op zijn arm die op het boek zat te rusten. 'Ben jij ook nieuw hier?' vroeg Niwa, nadat ze een stukje van haar broodje had doorgeslikt. "Ja, ik zit pas vanaf vandaag op deze school en ik heb zelfs na het ontbijt mijn eerste les. En jij dan? Ook eerste dag of iets minder nieuw?" vroeg Aruka met een zachte grinnik op het einde, terwijl hij het encyclopedie weer met zijn beide handen vastgreep en in zijn tas liet glijden om vervolgens met zijn armen over elkaar haar weer aan te kijken. Toen hij dat deed, zag hij echter wel weer de jaloerse blikken op hem gevestigd zijn van een tafel die krioelde van de jongens. Een van hen merkte zijn blik op en snauwde iets tegen zijn vrienden, maar Aruka hoorde het niet omdat hij weer zijn blik van de tafel afgewend had en Niwa recht aankeek.