Met haar neus, snuivend, in de vele bloedrode bloemblaadjes liep Kriss met een arm vol grote rozen richting de grote zaal. Rozen. Ze was er dol op. De vorm, de geur, datgene waar ze voor stonde. ‘Liefde’. Ze had ze zomaar gekregen. Van Lea, haar diep gekoesterde en veels te verlegen vriendin. Een Grenaan, wat kon je anders verwachten. Natuurlijk komen die met bloemen. En Kriss vond ze prachtig. Ze waren vol en dieprood van kleur en nog belangrijker. Ze hadden hun doornen nog. Een roos zonder doorns was geen echte roos. Want zelfs de mooiste dingen konden gevaarlijk zijn. De meeste mooie dingen waren juist ook het gevaarlijkst. Als je niet goed oplette, haal je jezelf zo open aan hun pracht en praal. Enkel en alleen omdat je afgeleid werd. Maar deze bos was zorgvuldig ingepakt in een stevig kartonnetje, dus geen bloedende vingers voor Kriss. Ze had al vaker een roos, of meerdere, gekregen. Op Valentijn dat, waneer iemand dan door de school ging om aangevraagde rozen uit te delen, had ze vaak aan het eind van de dag nog wel eens een hele bos. En vroeger natuurlijk. Vroeger kreeg ze er heel veel van Kito. Godzijdank heeft ze geen hekel gekregen aan de prachtige bloemen. Het had niet veel gescheeld, omdat de jongen haar altijd overlaadde met cadeaus. Bossen bloemen, chocolade, sieraden, dagjes uit, weekendjes weg en zelfs een puppy. Het was dat zijn familie om kwam in het geld, anders had hij nu als een zwerver ergens homeless in een verlepte doos gezeten op Puffoon. Achteraf had Kriss wel begrepen dat hij haar altijd en alleen had overladen, om zijn schuldgevoel goed te praten. Met al zijn slippertjes, met omhoog gevallen sletten. En nog wel smeken dat hij echt alleen van haar hield. Zij was de enige voor hem. Wat een kul. Maar goed, zo zijn mannen he. They have needs. Misschien had Kriss die andere meiden niet zo erg gevonden, maar Jura. Kom op! Het moet toch genoeg zeggen als je vreemdgaat met de aartsvijand van je vriendin, waar je zogenaamd zoveel van houd. Ze was blij dat ze van hem af was. Oh zeker, hij had haar vreselijk gekwetst met zijn daden. Maar ze had hem goed terug gepakt. De beste keuze die ze ooit voor hem had gemaakt. Maar ze zou er nooit meer over praten. Als mensen daar achter zouden komen zat ze in grote moeilijkheden. Nee. Liever niet. Niet nu haar leventje zo op rolletjes liep.

De gangen zaten weer eens vol leerlingen. Het was pauze, dus elke klas liep op hetzelfde moment leeg. Alles in een grote stroom. Als een stel kudde koeien, op weg naar de wei voor hun maaltje gras. Kriss probeerde zich een beetje aan de rand te houden, om te voorkomen dat haar mooie bos rozen niet verpletterd werd door de honderden tiener lichaampjes, die tegen elkaar aan gedrukt liepen. Bij de grote zaal deur werd de drukte wat minder. Mensen verspreidde zich door de zaal en namen plaats om hun lunch te eten. De tafels waren zoals altijd weer helemaal gevuld met de lekkerste hapjes. Sandwiches, verschillende soorten en smaken, gebakken, gekookte en gepocheerde eieren, vers gesneden brood, verschillende soorten soepen, vers beleg, fruit en vers geperst sap. Hij was dan misschien geen vriendelijke vent. Die Savador. Maar hij  wist hoe hij voor zijn gigantische groep kindjes moest zorgen. Al betwijfelde Kriss of het allemaal van hem kwam en niet gewoon over is genomen van het vorige schoolhoofd.

Ze moest ook maar eens een tafeltje vinden, voor zichzelf. Soms kon het zo vol zitten. En als je geluk had kon je nog een plek vrij houden voor vrienden. Maar die waren er vandaag niet. Sommige hadden een praktijk les, andere waren op een verplichte missie en sommige kwamen helemaal niet naar de grote zaal. Die slenterde direct door naar Oak’s field om daar hun bammetje te eten. Als de omstandigheden anders waren geweest had ze waarschijnlijk tussen die jongeren gelopen, met een beetje muntgeld in haar jaszak. Maarja, ze had nu eenmaal een hond, en die had ze uit moeten laten, waardoor ze niet op tijd was voor de rest. Zoekend keek ze over de massa’s hoofden. Ze zag de leraren eettafel. Ze herkende Miss Nannete en Master Norwood. En natuurlijk niet te vergeten, die prachtige chagrijnige kop van Master Savador. Alsof hij gedwongen werd de lunch bij te wonen. Ha, wat was het toch een figuur. Ze wurmde zich maar een weg tussen de leerlingen en de tafels door, want zo werkte het ook niet. Elleboogstottend en kwade gezichten negerend kwam ze helemaal aan het einde van een van de lange tafels. Ze zag een groep jongens lallend in het gangpad staan. Ga zitten ofzo, want jullie lopen vreselijk in de weg dacht ze in zichzelf. Geïrriteerd door de groep eerstejaars zocht ze nog eens naar een lege plek. Nu stond de lange tafels voor de leraren veel dichterbij en kon ze meerder gezichten onderscheiden. Ze zag Norwood net een hap nemen uit zijn boterham, heel charmant, maar niet heus. Ze moest meteen denken aan Lea. Hoe was het mogelijk dat ze verliefd was op die vent. Hij was gerust aardig en een goede leraar, maar het was niet bepaald Kriss’ type. Wat Lea in de man zag? Mocht god weten.     Ze had haar verliefdheid niet bepaalt in de hand en met haar verlegenheid schoot het ook niet veel op. Gelukkig had ze Kriss. Spontane, vrolijke, flirterige Kriss. Die wist haar wel aan de man te brengen. Ze kende er genoeg. En of ze die jongens kende! Sommige kende ze zelfs iets te goed. Zodra die herinneringen haar hoofd vulde gleden haar ogen bijna als vanzelf naar de hoofdmeester. Geheel automatisch. Iets in die man trok Kriss altijd aan. Elke les die ze van hem volgde, elke keer als ze hem over de gang zag lopen of wanneer ze naar zijn kantoor toegestuurd was. Elke keer weer als ze dan binnen kwam of zich omdraaide – zijn kant op - hadden ze altijd zo’n instant eye-contact. Heel verwarrend, ongemakkelijk en onverwachts. Alsof een postkoets in je gezicht reed. Met die velle ogen van hem. Nu weer. Opeens schoot zijn blik op de hare. Waarom nou precies op de hare? Kon hij het voelen ofzo? Met zijn vel gele slangen ogen. Hij keek nog steeds niet heel blij. Maar Kriss keek niet weg, zoals menig leerling gedaan zou hebben. Nee hoor, Kriss bleef hem lekker bijdehand glimlachend aan staren. De groep vervelende eerstejaars werden opeens heel druk en begonnen aan elkaar te trekken en te duwen. Waarschijnlijk gewoon voor de lol. Niet voor de lol van Kriss, want een van die brugmuggen botste tegen haar op, waardoor ze half opzij viel. De bos rozen liet ze vallen en ze voelde haar elleboog tegen iemands achterhoofd aan beuken. Zelf viel ze half op de banken, naast de tafels. “Hey! Kijk uit etter!” riep ze verontwaardigd naar de jongen toe, die achter zijn knuisje stond te giebelen met zijn vrienden. Ze negeerde ze verder maar en bukte vlug om de bos bloemen te pakken die gelukkig allemaal nog heel waren. Ze wende zich tot de persoon die ze ook had aangestoten. Met een verbaasde uitdrukking op haar mooie gezicht zag ze de boosheid van het kleine blonde meisje. Op een of andere manier schrok het kind er zelf van, want ze trok haar gezicht meteen weer in een plooi. “Sorry, ik werd geduwd,” sprak Kriss vriendelijk tegen het haar, met een verontschuldigende glimlach. Ze wees even kort naar de groep drukke pubers, die de oorzaak waren geweest. “Heb ik je erg bezeerd?” vroeg ze lichtelijk bezorgd, terwijl ze haar kont op de bank liet zakken naast het meisje. “Ik ben Kriss,” vervolgde ze met een enthousiaste uitgestoken hand.  




[Sorry duurde een beetje langer dan geplant maar hier is ie :)Hoop dat je er wat mee kan ]

Al etend luisterde Kriss geïnteresseerd naar alles wat Nymfa te vertellen had. “Kom je uit een weeshuis? Dat lijkt me vreselijk akelig,” een uitdrukking van medeleven verscheen op haar gezicht, zonder überhaupt te weten of Nymfa het ook vreselijk vond. Ze nam nog een hap van haar sandwich en boog voorover om de karaf water te pakken en zelf ook een glas in te schenken. “Cassia he, nou dan ben je mijn natuurlijke aartsvijand,” grapte ze en stootte zacht speels tegen Nymfa’s schouder aan. “Anders vraag je Savador! Voor mentor klas,” zei ze knipogend en even gleden haar ogen weer richting de leraren tafel. Een vreemd gevoel van teleurstelling vulde haar maag toen ze zag dat er een lege plek was, waar Savador gezeten had. Ze zuchtte even diep, maar wende zich meteen weer tot Nymfa. Met die gevoelens moest ze maar een andere keer dealen. Kriss wist ook wel dat het misschien niet de beste keus was voor Nymfa, maar dat zou wel gezellig zijn. Konden ze bij elkaar zitten in die lessen. Toen Nymfa vertelde dat ze Witte magie en defensief deed begon Kriss te lachen. “We zijn echt elkaars tegen polen,” ze nam nog een slok van haar glas water en knikte op wat Nymfa verder allemaal vertelde. “Dat is ook verschrikkelijk gaaf! Als je dat onder de knie krijgt ben je heel sterk. Mij niet gezien hoor. Ik heb het niet zo op geesten en demonen,” ze trok even een bang gezicht om daarna meteen weer te grijnzen. “Nee joh! Ik hou van kletsen. Van mij mag je net zo veel kletsen als je wilt,” ze maakte een wuivend gebaar dat het haar niets uit maakte.

“Nou zet je schrap,” zei ze grappend toen Nymfa naar Kriss’ verhaal vroeg. “Ik kom van Razen, vandaar dat we elkaars tegen polen zijn. Ik ben een echte Raziaan en echt dol op vuurmagie. Gelukkig ben ik er ook redelijk goed in. Niet dat ik de beste ben ofzo hoor, hihi. Ik doe zelf dan Zwarte magie en Offensief. Ik ben toch meer van de aanval, weetje wel. Lekker direct en krachtig. Al is Witte magie en Defensief ook niet slecht. Een vriendin van mij doet het en vindt het ook erg leuk. Van haar heb ik trouwens die rozen gekregen. Het zijn absoluut mijn lievelings bloemen. Wat mentor klas betreft. Als je bij Savador’s mentor klas komt..,” ze draaide even wijzend naar de lerarentafel en zag tot haar verbazing dat Master Savador weer zat. Zijn gezicht stond duidelijk op donder terwijl zijn slangenogen door de hal vol tieners priemde. Het viel haar ook op dat die vervelende groep eerstejaars opeens verdwenen waren. “Kijk, dat is Savador. Ik weet niet of je hem al kent? Hij is de hoofdmeester en leraar vuurmagie. En dus mijn mentor. De makkelijkste is hij niet, maar ik vind hem altijd wel interessant. Dus als je bij hem gaat, kom je bij mij in de klas,” Kriss draaide zich weer terug naar haar bord, al bleven haar ogen verdacht lang op haar mentor rusten. “Ik weet nog niet zo goed wat ik uiteindelijk wil gaan doen, maar ach, we hebben nog tijd zat. Toch?” een brede glimlach sierde het zorgeloze gezicht van Kriss. Ze had allerlei plannen voor de toekomst. Ze zou natuurlijk bij de Sarkas op Razen willen, maar ook hier op SSA leek haar leuk. Als volgende leraar vuurmagie ofzo. Dat lag echter nog allemaal ver in de toekomst. En het mooie van de toekomst is dat je nooit weet hoe die gaat lopen. Ze liet haar leventje lekker gaan zoals hij ging. Ze keek wel waar ze uiteindelijk uit kwam. “Ik zie wel waar ik terecht kom. Dat kan je toch nooit voorspellen. Ik ben ook zeker niet van plan om mijn toekomst uit te stippelen. Dan is er niks verrassends meer aan toch?” Ze stopte het laatste puntje van haar sandwich in haar mond en kauwde er even bedachtzaam op. Haar gedachte ging even uit naar haar broer. De arme ziel zat nu op een andere planeet. Ze had van haar moeder gehoord dat hij zwaar depressief was. Best logisch natuurlijk, na alles wat het leven hem af genomen had. Ze hoopte maar dat het goed met hem kwam. “Maar je zei dat je van een weeshuis kwam. Wat is er met je ouders gebeurd? Als je dat wil vertellen hoor,” zei ze dat laatste er vlug achteraan. Ondertussen sloeg ze haar ene been over de bank, zodat ze schrijlings op de bank kwam te zitten, en een pluk van haar korte roodbruine haar achter haar oor streek.


[Geeft niet hoor ]