Het achterste deel van de bieb viel haar altijd wat beter in de smaak. Natuurlijk, de boeken waren stoffiger omdat ze nauwelijks aangeraakt werden, er hing een wat muffig luchtje in de verre hoek en het licht knipperde soms, maar afgezien daarvan, vond ze het een prettiger plekje. Het was er rustiger, stiller, je had geen last van mensen die om de minuut heen en weer waggelde, niemand die toezicht op je kon houden. Zeker dat laatste was perfect voor Aislin. Er was geen vervelend, oud, grijs wijf dat met een afkeurende blik over haar brilletje haar aan kon staren, terwijl Aislin zich weer eens liet afleiden door het zoveelste fruitvliegje dat langs kwam dartelen. Nee, deze plek beviel haar prima zo!
En zeker wanneer ze even pauze nam van haar schoolwerk, was deze plek perfect. Zoals nu. Nu ze even de boel de boel wilde laten, zonder dat ze daar meteen om beoordeeld werd. Gewoon, even een vijfminuten pauzetje. Maar niet de vijf minuten op de klok, oh nee, dat was véél te kort. Ze had het over de vijf minuten die in haar hoofd speelde en zo nog lang niet om waren.

‘Voorzichtig,’ fluisterde ze zichzelf toe, terwijl ze een boek in het midden van een hoge stapel een klein beetje heen en weer schoof, om hem wat beter in het midden te krijgen. Ze wilde toch niet dat het hele zooitje om zou vallen. Nadat ze de aanpassing succesvol had toegepast, sprong het meisje met een boogje van de tafel af, om van een afstand het resultaat te kunnen bekijken. Haar meesterwerk. En allemaal in nog geen vijf minuten –kuch, 42 minuten, kuch kuch- gemaakt! Met een trots glimlachje staarde ze naar de stapels en wanden van boeken, waarmee ze een klein fort had gebouwd. Het ‘kunstwerk’ vulde bijna de gehele tafel, waar normaalgesproken zo een acht mensen aan konden zitten.
Grijnzend beet ze zachtjes op het puntje van haar tong. Dat zag er lang niet zo slecht uit tot nu toe, maar het kon beter. Het kon altijd beter! Wat nou als ze het hoger zou maken… En als ze de opening in het midden wat breder zou maken… groot genoeg voor midgets om er doorheen te kunnen kruipen. Mja, dat klonk als een plan! Met vlugge, vrolijke passen snelde Aislin zich terug naar de boekenplanken, die op deze manier wel erg leeg begonnen te raken. Maar wie deerde het? De achterste boeken waren toch voornamelijk verwijfde romans en oude mysterie boeken, waar niemand ooit nog naar omkeek. Geen ziel die zo een zoetsappig kwijnverhaaltje zou missen.
Met weer de nodige stapel aan ‘bouwstenen’ om haar werk voort te kunnen zetten, wankelde het meisje terug naar de tafel. Een goed stuk aan zo een 15- tot 20 boeken zette ze met trillende armen op de grond. Vijf ervan pakte ze van de bovenkant, waarmee ze voorzichtig weer de tafel op klom. Zachtjes wiebelde de stapels wat heen en weer, maar het bleef gelukkig slechts bij wat subtiele bewegingen. Vanaf dat punt ging het meisje secuur weer verder met haar werk, tong iets uit haar mond gestoken, elk boek met een zekere precisie plaatsend.

---
And karma has you hanging on by a string
No one owes you anything

Al fluitend en neuriënd verhoogde ze elke stapel boek voor boek. Secuur legde ze elk exemplaar voorzichtig bovenop en schoof ze ze tot ze waterpas lagen. Ze wilde geen onevenheden in haar werk. Dan zou de hele zooi straks als een lawine naar beneden flikkeren en zou zij levend begraven worden onder ‘Romeo and Juliet, Modern edition,’ ‘A Walk to Remember,’ ‘Beloved,’ en andere titels waar ze verder geen aandacht aan geschonken had. Nah, zo wilde ze niet ten onder gaan. Als het haar noodlot was om bedolven onder de boeken vermorzeld te worden, dan wilde ze in elk geval wel onder échte boeken liggen. Niet onder de zoetsappige fantasieverhaaltjes van eenzame vrouwen die al in de middelbare leeftijd zaten, heimelijk ontkennend dat ze in een midlifecrisis zaten.

“Now dance, fucker, dance… Man, he never had a chance…” zong ze op fluisterniveau, net iets buiten de maat, helemaal in haar eigen wereldje gekeerd. Ze had zich zo afgesloten, dat ze het in eerste instantie niet eens door had dat er naar haar gekeken werd. Zelfs de eerste paar woorden kwamen niet bij haar aan. “And no one even knew, it was really only you,” ging ze vrolijk, maar zachtjes verder. Het was pas op het moment dat het persoon een volledige zin zei, dat ze weer uit haar wereldje kwam. Meteen vloog het woord ‘betrapt’ door haar hoofd. “Waah! Ik was niet…!” brulde ze in een impuls uit. Haar blik schoot vluchtig naar waar het stemgeluid vandaan was gekomen, terwijl de raderen in haar hoofd op volle toeren draaide om een smoes te kunnen bedenken. Ondertussen had ze een krampachtige, wat in elkaar gedoken houding aangenomen, alsof ze zichzelf daarmee zou kunnen redden. Alsof hij haar niet zou zien als ze zichzelf kleiner maakte. Wat een toptactiek!
Op het moment dat ze zag wat voor een persoon het was, ontspande ze zich echter weer wat meer. Geen leerkracht, het kon ook geen stagiair zijn en een bibliothecaresse was al helemaal uitgesloten. Tenzij die dooie rat door een… wel érg extreme make-over was gegaan… in een paar uur tijd…
Nee, het was maar een leerling, goddank. Ze zat niet in de problemen. Nóg niet, tenzij hij er een plan van maakte om haar te verlinken. Een plan wat ze hem niet kon aanraden.
Rug weer recht, vrije hand in haar zei gezet en in haar andere arm nog twee boeken gekluisterd staarde Aislin hem bedachtzaam aan. Hoe ging ze dit aanpakken? “Ik bedoel, eh, ja, vervelen! Of nouja, nee… ja… misschien een beetje?” Verward krabde ze zichzelf op haar achterhoofd. Waar ging ze heen met dit verhaal? “Ik bedoel; nee, geen verveling. Gewoon een kleine pauze van het huiswerk. Niks mis mee, toch? En mijn artistieke kant sprak me toe, gaf me raad. En wie ben ik om die roeping te negeren?” Met een serieuze blik keek ze omhoog, haar vrije hand legde ze als een gebalde vuist over haar hart. Ze leek bijna één of andere president die aan het poseren was voor een portret. Eervol, was hetgeen waar ze voor ging, maar in haar hoofd wist ze heus wel dat het alles behalve geloofwaardig was.
“Wanneer je innerlijke kunstzinnigheid roept, moet je soms gewoon antwoorden!” …wat een bullshit verhaal… Niet één van haar beste leugens, toegegeven. Ze herstelde zich weer van haar semi-heldhaftige houding, om weer een normale pose aan te nemen. “Nee, oké, je hebt gelijk, ik verveelde me de téring. Maar gelukkig zit ik in een bieb en zijn er zat boeken voor vermaak!” Een brede grijns sierde trots haar lippen. Maar die grijns was slechts van korte duur, toen ze zich iets realiseerde. “Ah… over boeken gesproken…” Haar blik keerde zich weer terug naar haar bouwwerk, waar ze direct daarna met haar duim naar wees. “Ik ehm… mag niet hopen dat er iets wat je nodig hebt hier tussen zit…” Want dat zou nog wel eens een probleem kunnen worden.

---
And karma has you hanging on by a string
No one owes you anything