Met een rustige tred liep de jongeman door de lange gangen. Zijn leren, zwarte enkellaarsjes maakten een dof geluid op de marmeren vloer bij elke stap die hij zette. De zwarte spijkerstof die hij droeg viel wijd over de laarsjes heen en op de spijkerbroek rustte een strak, wit shirt met een lage v-hals. Het halflange haar van de jongen werd met een paardenstaart naar achteren gehouden en toch vielen een paar koppige plukjes over zijn voorhoofd. Met de zilveren ringen om zijn vingers en de leren riem om zijn broek heen zag de jongen er netjes toch nonchalant uit. Als een rijkeluis-jongen op een doordeweekse dag. Liet dat nou ook net het beeld zijn dat de jongeman wilde scheppen. Met zijn Shadraanse tongval en zijn rechte houding was het als vanzelfsprekend om er vanuit te gaan dat hij van adel was en zich geen zorgen hoefde te maken over iets simpels als geld. Een compleet verkeerde indruk, maar dat was een vermoeden dat bij de meeste mensen geen eens zou opkomen. Het lag niet alleen aan de uitstekende kwaliteit van de, gestolen, merkkleding die de jongeman droeg. Het was zijn hele houding, zijn uitstraling. De manier waarop hij liep waarvoor de term 'lopen' te min was. Hij gleed als een danser door de gangen, als een slang. Zijn gifgroene keken afstandelijk, maar tevens met een bepaalde interesse om zich heen. Het nodigde mensen uit om dichterbij te komen en tegelijkertijd om op een veilige afstand te blijven. Het was het standaard effect wat de jongeman op mensen had. Hij trok ze aan, hij stootte ze af; en dat allemaal binnen dezelfde ademhaling. Zijn hand veegde vluchtig de plukken haar die over zijn voorhoofd vielen naar achteren om vervolgens zijn handpalm tegen zijn nek te plaatsen. Hij stond stil op een kruispunt en zijn ogen gleden over de verschillende gangen. Morgen zouden pas zijn lessen beginnen. Vandaag had hij nog de tijd om de school te verkennen en zo groot als de school was, was dat wel nodig. De jongen klakte zijn tong en liet zijn hand weer naar beneden vallen. Een lichtte irritatie sidderde in de achtergrond van zijn blik. Hij wilde hier niet zijn, voelde de behoefte niet om hier te zijn en wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer naar huis als hij kon. Maar hij had niks om naar toe te gaan en mocht de school niet verlaten zonder toestemming. Belachelijk. Alsof iemand hem gevangen kon houden op een plek waar hij niet wilde zijn. Nee, hij was hier alleen omdat hij niks beters meer had. Alles van hem af gepakt en hier had hij tenminste een dak boven zijn hoofd en eten. En dat was meer dan wat hij van zijn 'thuis' kon zeggen. De jongeman werd uit zijn gedachten gehaald doordat er ergens in de verte een bel klonk. Kennelijk was hij nu niet op een etage waar klaslokalen zich bevonden aangezien geen van de deuren open gingen en leerlingen uitstroomden. De jongen bleef ook maar stil staan en stak zijn handen in zijn broekzakken. Hij had geen zin meer om te lopen, maar terug naar de slaapzalen wilde hij ook niet. Dan moest hij mensen onder ogen komen. Andere personen. Het idee alleen. Walgelijk. Hij stond net op het punt om door te lopen, van plan om de bibliotheek te zoeken, toen hij vanuit het niets voetstappen hoorde, rennend als hij het goed hoorde, en het volgende moment iemand tegen zijn rug botste. Meer geïrriteerd dan verbaasd draaide de lange jongeman zijn gelaat om. Waarschijnlijk zou hij boven de ander uittoren, iets wat met zijn ruime 1,90 meer een zekerheid was dan een voorspelling. Zijn ogen vielen dan ook vrijwel gelijk naar beneden om te zien wie er zo roekeloos door de gangen was gaan rennen zonder te kijken waar hij of zij op af ging. Zijn afkeur schoot voor kort door zijn giftige ogen heen. Ogen zijn er om te gebruiken, om mee te kijken. Ik zou je dan ook adviseren om dit te doen. De woorden waren spottend, bijtend wellicht maar gingen gepaard met een vriendelijke glimlach. Dit was Isei in een notendop; een afkeurde blik, sarcastische woorden, maar een charmante grijns die je liet twijfelen of je nou beledigd werd of niet. Of hij niet zojuist een compliment in plaats van een aanval had uitgesproken.

//reserved.

In het lokaal hing een lome sfeer. Het getik van pennen op papier vormde een hypnotische cadans in zijn schijnbaar eindeloze herhaling. Af en toe krabbelde het meisje een aantekening neer, terwijl haar hoofd soezerig op haar hand steunde. 'Zo.. Saai..' Fluisterde ze toen oogcontact met een van haar medeleerlingen gemaakt werd. Het blonde kind glimlachte instemmend en trok een gekke bek. Nee, van orde was hier werkelijk geen sprake. Geroezemoes begon langzaam aan te zwellen tot gepraat en de docent keek enkel machteloos toe. Hij ondernam geen actie toen een der leerlingen overeind kwam en een propje wierp, meters naast de vuilnisbak landend. Zelfs toen de blaadjes met aantekeningen tot vliegtuigjes omgevormd werden bleef de man onvoorstelbaar passief zitten. Alsof de strijd al verloren was, hij wist dat het geen zin had. Daarvoor was het weer te mooi, de temperatuur eindelijk te hoog. De lente hing in de lucht en dat bracht hun bloed tot koken. Vol ongeduld telden de kinderen in hun hoofd af, probeerden met mentale kracht die wijzer te dwingen sneller te gaan. Met luid gerinkel werd de overwinning ingeluid, het begin van de vrijheid. Voor vandaag dan toch, want dit was hun laatste les geweest. Dodelijk saai. Moyra stond traag op en pakte geeuwend haar spullen bijeen. Als een van de laatsten stond het meisje op het punt dit lokaal te verlaten. Maar wat ze toen zag trof haar. Voor een kind met naïeve trekjes en een hart wat praktisch van goud was was dit vreselijk om te zien. De leraar hing ietwat verslagen in zijn stoel, onbeweeglijk en duidelijk vermoeid. Ze gebaarde naar haar vriendin die trouw stond te wachten dat ze alvast kon gaan. "Ik- ik kom zo." Sprak ze. "Ik wilde nog wat vragen." Verbijsterd draaide de ander zich om en wandelde het lokaal uit.

Moyra nam haar huiswerkopgaven en streek voorzichtig de vouwen en kreukels eruit. "Master, kunt u mij alstublieft het antwoord van vraag 5 uitleggen?" Ze had expres een korte tekstpassage gekozen, maar vooralsnog volgde een minutenlang relaas. De man leefde duidelijk weer op. Ze knikte af en toe en onderdrukte de neiging om te gapen. Toen hij klaar was bedankte ze hem beleefd en spurtte vlug het lokaal uit. Voordat hij nog iets kon vragen of vertellen. Als ze snel was haalde ze de rest wellicht nog in. Bij die gedachte zette ze haar gympen nog steviger neer en sprintte een stukje. Juist toen ze afgeleid was door een vermeende blonde paardenstaart kwam er een obstakel in haar weg.

Een doffe bons betekende het einde van haar geren. Ze was uit balans gebracht, schoot wankelend een klein stukje door en in een reflex gebruikte ze haar handen om zichzelf van vallen te behoeden. Daarin had ze nou juist een stapel papier vastgehouden. Door de wind dwarrelden de bladen zachtjes een paar meter uiteen. Moyra zeeg onmiddellijk op haar knieën, waarbij diezelfde wind een gemeen spelletje speelde en haar jurkje iets op deed bollen. Ze duwde de lichte stof weer naar beneden en verzamelde geconcentreerd de spullen die ze had laten vallen.

Omdat ze bang was om op te kijken, misschien.. In een kort ogenblik had ze namelijk al wel opgemerkt dat het hier geen standaard medeleerling betrof. Ook herkende ze hem niet als een aardige leerkracht. 'Ogen zijn er om te gebruiken, om mee te kijken. Ik zou je dan ook adviseren om dit te doen.' Tijdens deze woorden stegen haar door hem genoemde ogen aarzelend op, gleden over zijn lange lichaam om bij een hooghartig gezicht uit te komen. indrukwekkend was zijn lengte wel. Tot haar opluchting trof ze wel een glimlach aan. Of meende hij die niet? Ze wist het werkelijk niet, mensen die gemixte emoties gebruikten brachten haar hoofd gemakkelijk in de war.
Met haar handen stijf om de beschreven bladen geklemd stond ze op. "U heeft gelijk, meneer.." Sprak ze zachtjes. Hem eerst niet aankijkend, enkel naar zijn schoenen starend. Met wat verzamelde moed keek ze dan op, trotseerde zijn blik. "Mijn excuses.. Is er- is er iets wat ik kan doen?" Een korte stilte viel. "O-om het goed te maken dat ik botste?" Ze had de papieren nu in een hand vast, met de andere friemelde ze zenuwachtig aan de zoom van haar lentejurkje. Laat hem alsjeblieft niet boos zijn, bad ze. Boze mensen waren eng en daarbij gaven ze vaak bevelen. Twee dingen waar ze niet goed tegen kon dus. Kortom; Moyra maakte mensen in zulke gevallen graag zo gauw mogelijk vrolijk.

[sorry, dagje later dan gepland thuisgekomen ^^]

Oh god. Zijn blik. Zijn houding. Het was genoeg om haar een intens schuldgevoel te geven. En dat resulteerde weer in blozende wangen, onhandige trillende handen en de grote behoefte om het goed te maken, zoals onschuldige kinderen ruzie's oplosten. Niet door te schreeuwen en volwassen debatten te voeren over wiens schuld het nou precies was. Ach, met zijn woorden had hij verder ook al goed duidelijk gemaakt dat het dus eenduidig en alleen haar schuld was. Haar fout. Omdat ze niet had opgelet. Dat was waar.

Hij boog zich over haar heen. Zijn indrukwekkende lengte deed haar iets verder ineen krimpen, tot een nog kleiner meisje. En dan zijn ogen. prachtig groen. Maar niet het groen van verse lenteblaadjes of gras. Nee. Van gif en felle onnatuurlijke snoepjes. Eng, maar ergens heel stiekem ook wel mooi. Aarzelend glimlachte ze ontzettend verlegen, hem smekend om haar geen kwaad te doen. Moyra liet ademloos toe dat hij haar dwong op te kijken, recht die betoverende ogen in. Hij leek ergens wel op Savador. Die straalde ook iets uit wat eerst eng was geweest, maar nu voelde dat aan als een beschermlaag van een ridder. Zou deze man, met zijn overweldigende ogen en reusachtige lengte ook even goed en betrouwbaar als de Hoofdmeester zijn? Dat moest nog blijken, maar ze hoopte het met heel haar hart.

Een lichte rilling liep over haar ruggengraat toen zachte vingers vol zekerheid over haar huid bewogen. Nee, niet blozen nu. Niet zwak lijken. Dan zouden mensen gebruik van je maken, de slechteriken in elk geval. Stil luisterde ze naar zijn woorden, probeerde wijs te worden, niet alleen uit de letterlijke betekenis, ook zijn toon probeerde ze te lezen. 'Je vraagt of je iets kan doen.' Knikken ging niet, maar haar ogen schreeuwden ja. Gevangengehouden door zowel zijn handen als zijn blik stond ze als verlamd in de gang. Wachtend tot hij haar zou verlossen van het wachten.

'Ik vraag me af wat passend zou zijn voor zulke stommiteiten.' door hem losgelaten richtte haar blik zich kort op de grond. beseffend dat hij vast wilde dat ze oplette keek Moyra weer op. Hij was echter zelf met iets anders bezig. Ze keek rond, waarnaar staarde hij? Er was immers niets of niemand in de gang te zien... Dus waarom zou je dan wegkijken. Ze fronsde kort, maar zodra die twee slangenogen weer op de hare waren gericht rechtte ze haar rug en trotseerde zo kalm mogelijk zijn blik. 'Een slim meisje zoals jij kan vast en zeker wel een passend iets bedenken. Niet waar, popje?' Oh god..
Waarom vreesde ze dat zijn idee zo anders was dan de hare? Zenuwachtig draaide ze aan een krul loshangend haar. 'Ehm- nou...' Begon ze twijfelachtig. 'Ik-ehh- I-ik...' Met een bleke huid en rode blosjes stond ze daar te stamelen. Ondernam dan maar actie, iets wat ze instinctief besloot. Haar voeten leidden haar naar voren. Haar armen openden zich. Ze omhelsde hem, al was hij stukken langer dan zij was. 'Accepteer alstublieft mijn excuses.' Sprak ze met trillende stem, waarna ze hem vliegensvlug weer losliet en een pasje naar achteren nam. Haar hand speelde met de versieringen op haar lichte jurkje, terwijl ze wachtte op een hopelijk bevestigend antwoord.

Ze merkte het wel. Dit was weer zo iemand die zij niet begreep. Zijn geest was veranderlijk en vlug, voor haar niet te volgen. Zijn gedachtengang was zo anders zo onnavolgbaar voor haar onschuldige ziel. Hij was onvatbaar, voor Moyra dan toch. Anderen begrepen deze lange man -want al was hij in werkelijkheid nog slechts een jongen, zijn blik straalde de autoriteit van een machtig man uit-. Maar de mensen die hem begrepen waren op een zekere hoogte ook verraderlijk. Volwassenen veranderden te vlug van mening, voerden debatten, sloten dealtjes. Moyra, met haar zuivere naïviteit, kon al die dingen maar lastig bevatten. Vandaar dus dat deze reus haar angst inboezemde, maar ook een zeker respectvol ontzag.

Waarom hij zo gemeen en spottend deed snapte ze ook niet. Maar een diep schuldgevoel nestelde zich zij aan zij naast die verwarring. Had ze hem dan echt zo'n zeer gedaan? Nee toch? Zij was gestruikeld, hij was kalm blijven staan, op het eerste gezicht onaangedaan. Maar misschien verborg hij dat ze hem pijn had gedaan.. Dat kon natuurlijk ook.

Ze omhelsde hem, een ultiem gebaar van zowel troost als genegenheid en een excuus in de vorm van twee warme armen om je heen. Liet hem dan weer los, nerveus. Was dit dan goed? Hij overbrugde de afstand die zij tussen hen had gecreëerd weer, streek met zijn hand door haar haren. Even leefde ze in de illusie dat het dan nu zo was dat hij haar excuses aanvaarde. Maar nee, de werkelijkheid was er een waarin zij een hulpeloos meisje was en mensen daar maar al te graag gebruik van maakten.
'Mijn poppetje' Ze beet zachtjes op haar wang bij het horen van die aanspreekvorm. de neiging om iets te zeggen stelde ze met moeite uit, liet hem eerst spreken. 'denk je nou werkelijk dat dat genoeg is?' Ja. Dat had ze wel gedacht ja. 'Je steelt mijn kostbare tijd. Denk je werkelijk dat een knuffel alles goed kan maken?'

Moeizaam slikte ze, verzamelde moed en rechtte haar rug. Denkend aan alle helden uit haar boeken keek ze hem recht in de ogen. 'Mijn naam is Moyra, meneer.' Dat was het eerste punt. Hoefde hij tenminste geen rare aanspreekvormen te verzinnen.. 'En ik- ik hoopte dat dat genoeg zou zijn om U te laten zien dat het me werkelijk speet. Maar als dat niet zo is...' Ze betwijfelde of dit een slim plan was. Maar handelde toch maar. 'Dan moet U me vertellen hoe ik het goed kan maken, want ik wilde niemand kwaad doen. Of als ik niet meer tijd mag verspillen zal ik U wel met rust laten.' Zo. Dat was eruit. Aandachtig staarde ze de slangenogen, vol gif en groen, aan.