Beep beep beep beep hoorde je in het kamertje van het diertje. Het klokje gaf aan een tijd van 7:00 stipt. Onder het deken bewoog wat en al snel kwam er een klein pootje onderuit, gevolgd door een tik. De tik kwam van de wekker vandaan die gelijk stil werd en het was weer stil in de ruimte. Meer gefrummeld kwam onder het deken vandaan tot er een pluis staartje onder het deken vandaan kwam. De kleine beentjes onder de dekens gleden tot die de grond raakte en toen pas het deken van zich af schudden. Wrijvend in zijn oogjes liep hij naar zijn bad kamertje en maakte hier even dankbaar gebruik van. Even een korte douch, tandjes gedaan en zijn bandana om. Toen hij in de spiegel keek schrok Riolu toch wel even lichtjes. Hij zag er niet uit… Nu ook zijn vacht even droog maken keek hij weer om naar de spiegel, nu zag hij er tenminste wat beter uit. Slaperig liep hij zijn kamertje uit, deed het nog op slot en liep de gangen op. Door de kussentjes onder zijn voeten hoorde je hem amper en al hoorde je hem was het heel zacht tap tap, tap tap. Veel geluid kwam er niet van hem af. Hij was lekker rustig nu ook. Maar daar was het ook de tijd nog voor, vroege vogels bestonden toch niet onder de leerlingen. Die waren allemaal zo lui als wat, waren allemaal laat hun bed uit.. Toch kreeg Riolu een neiging tot een gemeen grapje, maar slikte deze dan maar snel weer in.
Het diertje kwam tot stilstand en moest even groots gapen, zo groot dat de gaap traantjes in zijn ogen kwamen terwijl hij weer verder liep. Zijn blik was toch even wat troebel geworden door de tranen die hij nu weer moest wegvegen. Daar had hij het even lekker mee… Hij was zo ver doorgelopen dat hij weer buiten stond. De kou ontarmde hem maar al te graag, wat het ook deed. De haartjes op Riolu ’s vacht stond recht overeind. Het hield wat meer de warmte binnen terwijl het diertje een spoor achter hem liet terwijl hij het school terrein afliep. Even nog wat rust, of eigenlijk zijn werk doen. Een van de bergjes bij Ruines had wat lastig gedaan, leerlingen en leraren kregen deze niet van hun plek weg en aangezien zijn baas, LM, even bezig was moest hij het zaakje maar oplossen. Al hoopte hij inderdaad dat het gewoon een bergje was. Al was het dan een vraag waarom een leraar het niet van zijn plek kreeg.
Nu stond hij voor het bergje en iets klopte er niet… Iets voelde niet helemaal lekker. En nee, het was niet zijn half bevroren onderkant van zijn lichaam. Hij klopte een paar keer op de berg wat weinig trillingen doorgaf. Het liet Riolu gespannen staan, luisteren, kijken zelfs aanvoelen welke bewegingen er waren. Niet opletten wat er rond hem gebeurde, enkel wat voor hem stond.